ปฏิทินชินเซย์ที่ 991
วันแรกของเทอมที่ 2 ของราชวิทยาลัยเบลทรัมต์ ซึ่งจะมีการประกาศอันดับผลการสอบในเทอมที่แล้ว ซึ่งจะติดประกาศตรงหน้าโถงทางเดิน
ซึ่งคนมายืนดูหน้ากระดานข่าวกันเต็มไปหมด…
「 อย่ามาล้อเล่นนะ ! ไอ้สามัญชนสกปรกนั้นได้อันดับหนึ่งงั้นเหรอ ｣
เสียงของอัลฟรอนซ์ ลูกชายคนที่ 2 ของมาร์ควิส โลดัน ดังลั่นไปทั่วโถงทางเดินของสถาบัน
ในการสอบครั้งนี้ อัลฟรอนซ์ได้อันดับที่ 6 ของระดับชั้น ซึ่งถือเป็นคะแนนที่ค่อนข้างดี จากนักเรียนกว่า 100 คนของระดับชั้น ซึ่งถือเป็นตัวเลขที่น่าพึงพอใจ
อย่างไรก็ตาม…
อันดับที่ 1 ของชั้นเรียน คือ [ คริสติน่า เบลทรัมต์ ] และ [ ริโอะ ]
ริโอะที่คว้าอันดับ 1 ร่วมกับเจ้าหญิงลำดับที่หนึ่ง คริสติน่า เบลทรัมต์ ซึ่งกล่าวได้ว่าได้คะแนนที่ดีกว่าของอัลฟรอนซ์
ซึ่งเขายอมรับความจริงข้อนั้นไม่ได้
「 ต้องมีอะไรผิดพลาด มันต้องโกงแน่ ๆ ｣
อัลฟรอนซ์ สงสัยว่าริโอะต้องโกงในทันที
มันเป็นเรื่องน่าละอายสำหรับตัวเขาที่เด็กกำพร้าที่พึ่งย้ายจากสลัมมาเข้าโรงเรียน ทั้งที่ยังอ่านไม่ได้แม้กระทั่งตัวเลข จะเหนือกว่าตัวเองที่ได้รับการศึกษาอย่างดี มีพรสวรรค์ในฐานะลูกชายคนที่ 2 ของมาร์ควิส
「 ใช่ ๆ ｣
นักเรียนชายที่อยู่รอบ ๆ ซึ่งยังคงตกตะลึงมองดูอันดับบนกระดาน ตอบรับเสียงโทสะของอัลฟรอนซ์ ซึ่งปรารถนาแบบเดียวกันที่จะปฏิเสธความเป็นจริงนี้
ในทางกลับกัน…
ตรงที่ห่างกันออกไปจากอัลฟรอนซ์ และคนอื่น ๆ เล็กน้อย
( …โกหกน่า ? )
โรอาน่า ลูกสาวคนโตของตระกูลฟอนเทนต์ ยืนอยู่ด้วยความรู้สึกประหลาดใจ มองดูอันดับของเธอบนกระดานประกาศจากที่ไกล ๆ
[ โรอาน่า ฟอนเทนต์ ] – อันดับที่ 3 ของระดับชั้น
เนื่องจากคริสติน่าและริโอะ ได้อันดับที่ 1 ร่วมกัน จึงทำให้เธอที่มีผลการเรียนดีรองลงมาได้อันดับที่ 3 โดยอัติโนมัติ เป็นผลลัพธ์ที่ดี
แต่ก็ยังตกใจอยู่ดี…
( ฉันได้อันดับที่ 3 งั้นเหรอ ? ถึงฉันจะไม่ได้เก่งเท่ากับท่านคริสติน่า แต่แพ้ให้กับคนที่อ่านตัวเลขยังไม่ได้เลยงั้นเหรอ ? )
ริโอะเป็นอันดับที่ 1 ร่วมกันกับคริสติน่า
ทันใดนั้น…
โรอาน่าก็มองสีหน้าของคริสติน่าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ
คริสติน่าจ้องมองด้วยสีหน้าบูดบึ้ง เมื่อมองผ่าน ๆ อาจดูเหมือนกำลังอารมณ์ไม่ดี แต่โรอาน่าที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเธอ สังเกตุเห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้าของเธอ
ถ้าเธอทำเผลอ—
.
.
—เธออาจเสียตำแหน่งที่สองก็ได้นะ
จู่ ๆ โรอาน่าก็นึกได้ถึงคำพูดของคริสติน่าเมื่อวานได้ ในช่วงปิดเทอมที่ทั้งสามคนติววิชาเรียนกันนั้น เธอนึกว่าคำพูดในตอนนั้นเป็นแค่การกระตุ้นตัวเองที่พอใจกับอันดับที่ 2 เสียอีก
แต่…
( …หรือว่าท่านคริสติน่าจะคาดหวังผลลัพธ์นี้อยู่ ? )
โรอาน่าสงสัยความนึกคิดของคริสติน่า เจ้าหญิงลำดับที่ 1 คนที่เธอเคารพ
( ถ้าอย่างนั้น ท่านคริสติน่าก็มองเห็นความสามารถของเขางั้นเหรอ… ตอนไหนกันล่ะ… ? )
ช่วงเวลาครึ่งปี…
ริโอะที่ย้ายเข้ามาในราชวิทยาลัย แต่พวกเขาไม่เคยมีการปฏิสัมพันธ์ใด ๆ ระหว่างคริสติน่า และริโอะเลยสักครั้ง
อันที่จริงแล้ว…
ดูเหมือนคริสติน่าจะพยายามจงใจรักษาระยะห่างจากริโอะ ไม่เคยพูดถึงริโอะด้วยซ้ำ
ไม่แปลกใจหรอก…
โรอาน่าก็อยู่ที่นั้นในตอนนั้นด้วย ความจำชัดเจนที่ว่า การพบกันครั้งแรกของทั้งคู่นั้นเลวร้ายเป็นที่สุด
( ฉันคิดว่านั้นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้ท่านคริสติน่าเกลียดเขาแน่ ๆ … )
บางทีเธอคงไม่ได้จะไม่ชอบเขาซะทีเดียว ?
หรือบางทีเธอสนใจเพราะไม่ชอบใจเขา เหมือนกับหงึดหงิดกับอะไรบางอย่าง เลยมักจะทำให้คิดอยู่ตลอดเวลา… ?
พอลองคิดดูแล้ว…
ในวันแรกที่เขาย้ายเข้ามา หลังจากจบคาบแรก คริสติน่าเห็นริโอะถูกนักเรียนล้อเลียน และขอให้เธอให้คำแนะนำกับเขา
| หากมีเวลาจะมาดูถูกคนอื่นล่ะก็ เอาเวลาไปพัฒนาตัวเองไม่ดีกว่าเหรอ เพื่อไม่ให้ทั้งชั้นเรียนต้องโดนนายฉุดรั้งเอาไว้… |
( ภายนอกเหมือนเขาจะไม่สนใจ แต่ก็ไม่ซะทีเดียว… ไม่รู้ว่าท่านจะเกลียดหรือเปล่า… )
โรอาน่าจินตนาการถึงสภาพจิตใจของคริสติน่า
และ…
( แย่จริง ๆ ฉันคงทำให้ท่านคริสติน่าคิดว่าตัวเองต้องอันดับตกลงมาแน่ ๆ … )
สิ่งที่ท่านคาดเอาไว้ก็ได้เกิดจึ้นจริง ๆ
โรอาน่ารู้สึกระอายใจตัวเองอย่างยิ่ง กับความไร้สามารถของตัวเธอเอง
| นายไม่เหมาะกับสถาบันในตอนนี้… |
นั้นคือสิ่งที่เธอพูดกับเขาในตอนที่เขาย้ายมาวันแรก…
( เป็นฉันเองต่างหาก )
โรอาน่ารู้สึกอับอาย และใบหน้าร้อนผ่าว ละอายใจกับการที่ตัวเองพอใจกับแค่อันดับที่ 2 โดยไม่ทันรู้ตัว
เธอคิดว่ามันเป็นหน้าที่ของขุนนางที่ต้องคอยเป็นเท้าหน้่ให้กับสามัญชน ในฐานะของตัวแทน เธอก็ไม่ควรลดคุณค่าของสถาบัน ด้วยความสำนึกในหน้าที่ และความรับผิดชอบ เธอจึงได้เผลอดูถูกริโอะ
แต่ความจริงเป็นเขาต่างหากที่คอยมองดูพวกเธออยู่
( …ช่างน่าสมเพช )
ผลลัพธ์เป็นข้อพิสูญทุกสิ่ง
โรอาน่ากัดริมฝีปากของตัวเองตัวความหงุดหงิด…
「 แก ! ｣
ทันใดนั้น…
เสียงที่เต็มไปด้วยโทสะของอัลฟรอนซ์ก็ดังขึ้น
ร่างกายของโรอาน่าสั่นเทา หลุดจากความคิดของเธอ กลับสู่ความเป็นจริง หันความสนใจไปยังที่มาของเสียง
เธอเห็นริโอะยืนอยู่ตรงนั้น นักเรียนชายหลายคนรมทั้งอัลฟรอนซ์ กำลังรุมล้อมตัวเขออยู่
「 บอกมา ! แกทำอะไรลงไป ! ｣
อัลฟรอนซ์ที่คิดว่าตัวเขาโกง ชี้ไปยังกระดานอันดับเพื่อประณามริโอะ
「 แค่สอบตามปกติเท่านั้นเองครับ ｣
「 อย่ามาโกหก ! ถ้าไม่ได้โกง แกไม่มีทางได้อันดับที่หนึ่งหรอก ｣
「 ผมไม่เข้าใจ ว่ากำลังพูดเรื่องอะไร… ｣
ริโอะตอบด้วยท่าทางสงบนิ่ง ทำให้อัลฟรอนซ์ยิ่งเพิ่มโทสะ ใบหน้าของอัลฟรอนซ์เดือดแดง
「 แกคงติดสินบนกรรมการคุมสอบล่ะสิ ! ｣
「 แกจะทำได้ยังไงถ้าไม่ได้โกงน่ะ… ｣
「 ใช่ ! แกคงต้องใช้วิธีสงปกปรกอยู่แล้ว ! ｣
「 ทุกคนบอกไม่ให้เป็นตัวถ่วง เลยพยายามให้ดีที่สุดครับ ｣
「 ไม่เชื่อหรอก ! ｣
ริโอะที่เริ่มเอือมต่อคำยืนกรานของอัลฟรอนซ์ พลางถอนหายใจ…
|| …น่าสมเพช ||
โรอาน่าที่ยืนข้าง ๆ ได้ยินเสียงพูดของเธอเบา ๆ
ร่างกายของโรอาน่าสั่นเทิ้ม
น่าสมเพชของแท้
อัลฟรอนซ์เป็นคนแรกที่ริเริ่มดูถูกริโอะ และบอกว่าอย่าเป็นตัวถ่วงเขา
อย่างไรก็ตาม…
เมื่อริโอะสามารถทำผลได้ยอดเยี่ยมกว่าพวกเขา พวกเขากลับพยายามปฏิเสธความจริงข้อนั้น
ขัดแย้งกันโดยสิ้นเชิง…
แต่กลับไม่พึงตระหนักถึง —เป็นรูปลักษณ์อันน่าสมเพชของขุนนางแห่งอาณาจักรนี้
แล้วตัวฉันเองล่ะ ?
แตกต่างจากอัลฟรอนซ์หรือเปล่า ?
นั้นเป็นสิ่งที่โรอาน่าตระหนักคิด
เป็นเหตุผลว่าทำไม…
「 เห้ย ทำไมแกไม่พูดอะไรหน่อยล่ะ ! ｣
「 พอสักทีอัลฟรอนซ์ ความอิจฉาของบุรุษมันไม่น่ามองหรอกนะ ｣
ก่อนที่โรอาน่าจะสังเกตุ เธอก็ขยับริมฝีปาก และเท้าของเธอเข้าใกล้อัลฟรอนซ์ซึ่งกำลังปรักปรำริโอะ
「 ฉะ…ฉันก็แค่จะเปิดเผยกลโกงของมันเท่านั้น ! ｣
อัลฟรอนซ์ลนลานเมื่อโรอาน่าพูดแย้งกับความคิดของเขา
「 อันดับที่ 1 ไม่ใช่ของที่แค่ใช้กลโกงแล้ว จะได้มันมาง่าย ๆ ก่อนพูดอะไรออกมา นายมีหลักฐานพอเหรอ ? ｣
「 เอ่อ คือ… ｣
ถ้าอย่างนั้น สิ่งที่นายทำมันก็แค่การกล่าวอยู่ฝ่ายเดียวก็เท่านั้น เป็นการกระทำที่สถาบันต้องเสื่อมเสียเกียรตื์ ในฐานะของตัวแทนชั้น คงมองข้ามมันไปไม่ได้
โรอาน่าเป็นบุตรีของดยุค ทำให้อำนาจของอัลฟรอนซ์ไม่อาจกล่าวแย้งต่อได้
นอกจากนี้…
「 ฉันได้ยินเรื่องพูดเมื่อกี้แล้ว คุณโรอาน่าพูดถูกแล้วนะ อัลฟรอนซ์คุง ｣
เซเรียปรากฏตึวขึ้น และกล่าวเตือนอัลฟรอนซ์
「 อะ… อาจารย์แคลร์… ｣
「 หากยังไม่มีหลักฐานที่เพียงพอ และไม่มีทางที่สถาบันจะปล่อยให้เรื่องการใช้กลโกงผ่านไปแน่ ๆ ｣
「 ผลลัพธ์ทั้งหมด ล้วนมาจากความพยายามของริโอะทั้งหมด เรื่องนี้ฉันรับประกันได้ ｣
「 …บ้าเอ๊ย ｣
อาจารย์เซเรีย ช่วยยืนยันว่าไม่มีความผิด ทำให้ใบหน้าของอัลฟรอนซ์บิดเบี้ยวที่ไม่สามารถโต้แย้งคืนไปได้…
「 ฉันไม่ยอมรับมันหรอก ! ｣
อัลฟรอนซ์ที่เดินหนีไปอย่างรวดเร็ว คนอื่น ๆ จึงเริ่มเดินตามหลังของอัลฟรอนซ์ไป
「 เอาล่ะ ทุกคนที่ดูผลเสร็จแล้ว รีบกลับเข้าห้องเร็ว โฮมรูมกำลังจะเริ่มแล้ว ｣
เซเรียปรบมือเพื่อกระตุ้นเหล่านักเรียน…
ไม่นานหลังจากนั้นเหล่านักเรียนพากันรีบเบื่งหนีหาย…
「 ขอบคุณมากครับ ｣
ริโอะก้มศรีษะเพื่อกล่าวคำขอบคุณโรอาน่า
「 …ฉันไม่ได้ทำเพื่อนายสักหน่อย คราวหน้าฉันไม่แพ้แน่ ｣
โรอาน่าที่ดูเขินอายเล็กน้อย และหันหลังให้ริโอะ กลับไปยังจุดที่คริสติน่ายืนอยู่
「 …ขอแภัยค่ะ ที่เผลอเลียนแบบโดยไม่ได้รับอนุญาติ ｣
ทันที่ที่โรอาน่ากลับมา เธอก้มศรีษะเพื่อลอบมองดูสีหน้าของคริสติน่า
จะเกิดอะไรขึ้น…
ถ้าเกิดคริสติน่าเกลียดริโอะจริง ๆ และสิ่งทำลงไปนั้นขัดกับความปรารถนาของเธอ…
พอจินตานาการถึงเรื่องนั้นแล้ว…
「 ไม่หรอก สิ่งที่เธอกำลังคิด หรือกำลังจะทำมันเป็นสิทธฺืของเธอ ｣
คริสติน่าพูดสั้น ๆ และเริ่มเดินไปยังห้องเรียนอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตาม…
เมื่อหันกลับมา ปากของเธอดูเหมือนจะมีรอยยิ้มอย่างสนุกสนาน…
「 ค่ะ ! ｣
โรอาน่าตอบรับอย่างมีความสุข และเดินตามหลังคริสติน่าไป
