หลังจากที่…
ริโอะย้ายเข้ามาเรียนที่ราชวิทยาลัยเบลทรัมต์
สนามฝึกซ้อมกลางแจ้งของสถาบัน
มีคาบสอนวิชาศิลปะการต่อสู้ในชั้นเรียนของ ริโอะ และคริสติน่า
เด็กชายถือดาบ และโล่ไม้
เด็กผู้หญิงถือไม้กระบอกยาว
อาจารย์ผู้สอนแม้จะเป็นผู้ชายวัยกลางคน ร่างกายมีกล้ามเนื้อกระชับ
「 ในฐานะขุนนาง พวกเธอจะต้องมีวิชาศิลปะการต่อสู้ขึ้นพื้นฐาน ｣
อาจารย์ตะโกนเรียกเหล่านักเรียนอย่างเคร่งขรึม
「 ครับ / ค่ะ ｣
เหล่าเด็ก ๆ ตอบสนองเสียงดังฟังชัด
「 ต่อจากคราวก่อน ให้พวกเธอคุ้นชินกับมัน เริ่มจากรูปแบบที่สอนคราวก่อน เริ่ม 5 เซ็ต เซ็ตล่ะ 10 ครั้ง เริ่มปฏิบัติ ｣
「 พอพวกเธอทำเสร็จให้ซ้อมร่วมกันอีก 5 เซ็ต คอยสังเกตุการเคลื่อนไหวของกันและกัน ｣
「 ครับ / ค่ะ ｣
คำชี้แจงของอาจารย์ฝึกสอน…
นักเรียนชายทุกคนแกว่งดาบไม้อย่างกล้าหาญ นักเรียนหญิงบางคนแม้จะเบื่อหน่าย
แต่ก็ไม่มีใครบ่น และเริ่มฝึกซ้อม…
กลับกัน—
ริโอะเธอยังไม่ได้เรียนรูปแบบการต่อสู้ พลางมองไปรอบ ๆ เพื่อให้เรียนรู้…
「 ริโอะ เธอยังไม่ได้เรียน ฉันจะสอนเธอเป็นการส่วนตัว ตามมากับฉัน ｣
อาจารย์ฝึกสอนเข้ามาริโอะ
และชี้แนะเขา
ริโอะเดินตามหลังอาจารย์ฝึกสอนไป
หลังจากห่างจากนักเรียนคนอื่นแล้ว การสอนแบบส่วนตัวก็เริ่มต้นขึ้น จากนั้นผู้ฝึกสอนก็เริ่มชี้แนะริโอะ
หลังจากนั้นไม่นาน…
「 ฮ่ะ ๆ ! ｣
「 หมอนั่นกำลังพยายามแสดงให้นักเรียนหญิงเห็นว่าตัวเจ๋งแค่ไหน ｣
เหล่านักเรียนชายเริ่มแกว่งดาบในมือนอกเหนือจากคำสั่ง…
「 นั่นสินะ… ｣
ความสนใจของเหล่านักเรียนหญิง หันเหความสนใจไปทางนักเรียนชายเช่นกัน
( น่าขันชะมัด )
คริสติน่าได้ยินการสนทนาของนักเรียนที่อยู่รอบตัวเธอ แม้ว่าภายในใจเธอจะตกใจ…
แต่เธอก็ยังคงถือไม้เท้านั้นอย่างอดกลั้น
โรอานาซึ่งอยู่ข้าง ๆ เธอเหมือนเธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง
แต่คริสตินากล่าวออกมา…
「 มุ่งความสนใจไปที่เรื่องของตัวเอง จนกว่าจะทำตามที่อาจารย์สั่งให้เสร็จซะ ｣
เธอก็หยุดพูด
คริสติน่าซึ่งเป็นอันดับหนึ่ง และโรอาน่าเป็นรองลงมา ข้างหน้าพวกเธอที่ถือไม้กระบอกไว้ในมือ…
ไม่สามารถหย่อนหยายลงได้
อย่างไรก็ตาม…
เมื่อคริสติน่า และโรอาน่าทำครบกำหนดที่อาจารย์ฝึกสอนสั่งไว้ก็ได้หยุดมือลง และคนอื่น ๆ ก็หยุดมือเช่นกัน…
「 ยอดไปเลย ｣
「 วิเศษมาก ｣
คำพูดเหล่านั้น…
ของนักเรียนหญิงเริ่มส่งเสียงเชียร์นักเรียนชายที่กำลังถือดาบอย่างดุเดือด
「 พวกเราทำครบจำนวนแล้ว แต่พวกนั้นยังทำไม่ครบด้วยซ้ำ ｣
「 นั้นสิ ! ｣
นักเรียนชาย รวมทั้งอัลฟรอนซ์ ก็เริ่มกระตือรือร้นยิ่งขึ้น และยังคงแกว่งดาบในมือต่อไป
( โง่จริง ๆ )
คริสติน่ายิ่งประหลาดใจมากขึ้นไปอีก และพลางดูนักเรียนชายคนอื่นแกว่งดาบ
พวกเขาเคลื่อนไหวเกินความจำเป็น เป็นการเคลื่อนไหวที่สูญเปล่า มุ่งเน้นไปที่รูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น
เธอเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่า…
พวกเขาคิดว่ามันดูเท่ในสายตาของเด็กนักเรียนหญิง
เธอคิดว่าอาจารย์แสดงให้เห็นนั้น…
ในฐานะของขุนนางแล้วคิดว่ามันงดงามกว่ามาก มันทั้งสง่างาม และการเคลื่อนไหวโดยไม่สูญเปล่า
「 ฮึ ๆ ｣
อัลฟรอนซ์สังเกตุว่าคริสติน่ากำลังมองตัวเองอยู่เหมือนกัน เขายิ้มออกมาด้วยความดีใจ
ขณะกระชับดาบในมือในแน่นยิ่งขึ้น…
แต่ถึงอย่างไร…
เมื่อถึงจุดหนึ่ง คริสติน่าก็ไม่ได้มองไปที่อัลฟรอนซ์อีกต่อไป
แต่มองไปยังที่อาจารย์ฝึกสอน และริโอะที่เขายังคงสอนแบบส่วนตัวแทน
ดังนั้น…
คริสติน่าตกตะลึงในสายตาตัวเอง
เธอไม่ได้มองเห็นอะไรเป็นพิเศษ…
อาจารย์ฝึกสอนกำลังแกว่งดาบ และสอนรูปแบบท่าให้กับริโอะ ส่วนริโอะที่กำลังเลียนแบบวิชาดาบ กำลังสร้างรูปแบบขึ้นมาใหม่เพียงเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม… วิธีใช้การดาบของเขาช่างแปลกตา
ทั้งการขัดเกลาจนแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเป็นดาบที่ถือโดยเด็กอายุ 7 ปี
ทำให้เธอนึกถึงดาบที่อาจารย์ใช้เลย ริโอะกำลังกวัดแกว่งดาบในมือเหมือนกับอาจารย์
( …โกหก )
ไม่ใช่ว่าคริสติน่าเข้าใจในวิชาดาบ…
เธอไม่คิดว่าตัวเธอจะเข้าใจ
อย่างไรก็ตาม… เธอรู้สึกว่าดวงตาของเธอหลงใหลเมื่อเห็นยามที่เห็นริโอะถือดาบ
เธอรู้สึกว่าเขาอยู่เหนือกว่าพวกเด็กผู้ชายที่พยายามแกว่งดาบในมือไปมาเพื่อเอาชนะใจเด็กผู้หญิง
ภาพของริโอะที่กำลังกวัดแกว่งดาบนั้น…
งดงามจนแม้แต่คริสติน่าที่เป็นมือสมัครเล่นก็ยังสามารถบอกความแตกต่างได้
( เหมือนกำลังสอนรูปแบบท่าที่ยังไม่สอนเด็กในชั้นคนอื่น ๆ … )
ริโอะเหมือนจะเลียนได้อย่างสมบูรณ์ หลังจากเห็นเพียงแค่ 2-3 ครั้ง
อาจารย์เองก็ดูสนุกเช่นกัน…
เมื่อคิดว่าเขาสอนนักเรียนคนอื่นด้วยการบรรยายอย่างเดียวมาตลอด
แค่เหมือนพรสวรรค์ด้านดาบของริโอจะโดดเด่นมาก
( มันคืออะไรกัน… ? )
ทั้งคาบคณิตศาสตร์วันก่อน… ริโอะจำตัวเลข และการคำนวณได้ภายในวันเดียว และยังแก้ปัญหาด้วยการคิดเลขในใจอีก นี่เขาเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่เคยได้รับการศึกษามาก่อนจริง ๆ เหรอ ?
คริสติน่าเติบโตด้วยการยกยอปอปั้นว่าเป็นอัจฉริยะ
การได้เห็นริโอะ ทำให้เธอคิดว่าพรสรรค์ของเธอนั้น ช่างไร้ประโยชน์
เธอคอยจ้องมองริโอะอยู่ห่าง ๆ ขมวดคิ้วด้วยความสับสน
ดูเหมือนโรอาน่าจะสังเกตเห็นสีหน้าของคริสติน่า และเห็นสายตาที่เธอกำลังจ้องมอง
เธอเห็นว่าเธอกำลังมองไปที่ริโอะโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
จากนั้น…
อาจารย์พูดกับริโอะ และทั้งสองก็กลับมายังจุดที่คริสติน่า และคนอื่น ๆ กำลังรออยู่
ตอนนั้นริโอะคงสัมผัสได้ว่ามีคนกำลังจ้องมองเขาอยู่…
เขามองคริสติน่ากำลังยืนอยู่
「 ฮึ่ม ! ｣
เมื่อคริสติน่าสบตากับริโอะ…
เธอก็ส่งเสียง และเบือนหน้าหนี
ครึ่งปีผ่านไป…
นับตั้งตั้งแต่ที่ริโอะย้ายมาเรียนที่ราชวิทยาลัย
ในตอนแรก… ริโอะตกเป็นที่สนใจราวกับพบเจอสัตว์หายาก ทั้งการดูถูก ทั้งการล้อเลียนเพื่อความสนุกสนาน
เมื่อเวลาผ่านไป… ความสนใจของพวกนักเรียนที่มีต่อเขาก็ค่อย ๆ ลดลง
ความน่าเบื่อที่ว่า…
ไม่ว่าจะทำอะไร ริโอะก็ไม่เคยตอบโต้ เขาไม่คัดค้าน หรือขัดขืนใด คอยตอบโดยคำนึงความปลอดภัยอยู่เสมอ เขาพยายามไม่มีส่วนร่วมกับคนอื่นรอบตัว
ดังนั้น…
เขาพยายามรักษาบรรยากาศให้เหมือนว่ากับไม่มีเปลี่ยนแปลง แม้เขาจะอยู่หรือไม่ก็ตาม เช่นเดียวกับคริสติน่าที่ไม่ได้แม้แต่จะปฏิสัมพันธ์ใด ๆ กับริโอะ
ตั้งแต่วันที่ริโอะย้ายมา… พวกเขาก็ไม่เคยแม้แต่จะคุยกันเลยสักครั้งเดียว ไม่มีจุดต้องให้ติดต่อกัน
แต่ว่า…
คริสติน่าเธอรู้ดีว่า…
แม้ริโอะจะไม่ทำตัวโดดเด่น แต่เขายอดเยี่ยมกว่าทุกคนในห้อง เขาทั้งอ่านหนังสือในห้องสมุดหลังเลิกเรียนทุกวัน และเธอยังเห็นเขาซ้อมวิชาดาบด้วยตัวเองเพียงคนเดียวด้วยซ้ำ
แม้ว่า…
เขาจะไม่ได้ฝึกซ้อมต่อหน้าใคร แต่เขาก็ไม่เคยละเลยซึ่งความพยายาม เขาพยายามอย่างหนักยิ่งกว่าใคร ๆ เขาช่างแตกต่างจากนักเรียนชายคนอื่น ๆ ราวกับว่าการเข้าราชวิทยาลัยเพื่อต้องการบรรลุเป้าหมายของตัวเอง
เทอมหนึ่งจบลง…
วันก่อนที่จะเริ่มเทอมที่สอง
คริสติน่าใช้เวลาช่วงปิดเทอม
เพื่อจัดการตารางวิชาเสรีของเธอในห้องทำงานของปราสาท คนที่เข้าร่วมมี เพื่อนร่วมชั้นของเธอ โรอาน่า และน้องสาวอย่าง ฟลอร่า ที่กำลังจะเข้าเรียนในราชวิทยาลัยปีหน้า
「 ตอนนี้เราพักกันก่อนดีกว่ามั๊ย ? ｣
คริสติน่าหยุดปากกาในมือ และบอกฟลอร่า และโรอาน่า
「 ค่ะ ! ｣
「 นั้นสินะค่ะ ! ｣
ฟลอร่าดูมีความสุข และโรอาน่าก็พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม
เมื่อเธอเข้าเรียน…
แต่ละวันช่างลำบาก ไม่เว้นแม้แต่วันหยุด ทั้งน้องสาวของเธอ และโรอาน่าก็พยายามอย่างหนัก…
ฟลอพูดร่าดื่มชา พลางถอนหายใจ
「 หนูไม่คิดว่าจะมีคนที่ตั้งใจพยายามเพื่อการเรียนของตัวเองในวันหยุดปิดเทอมหรอกนะคะ ｣
โรอาน่าพูดด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น
「 คิดงั้นเหรอคะ ? ｣
「 ในฐานะที่เธอเป็นคนของราชวงศ์ เธอต้องจดจำการกระทำเรื่องที่น่าละอายของตนเอาไว้ ｣
「 คะ-ค่ะ ! ｣
ด้วยความที่เธอเป็นพี่สาว คริสติน่าจึงปฏิบัติกับน้องสาวของเธออย่างเข้มงวด
อย่างไรก็ตาม…
「 ฉันก็คอยเป็นกำลังใจให้ท่าน ฉันไม่สงสัยเลยว่าท่านต้องได้อันดับต้น ๆ ในปีหน้าแน่ค่ะ ｣
「 จริงเหรอคะ ? ｣
หลังจากได้ยินคำพูดของโรอาน่า ฟลอร่าก็มองพี่สาวของเธออย่างมีความสุข
「 การประมาทเป็นศัตรูตัวฉกาจที่สุดของเธอ ｣
นอกจากนี้…
แค่การได้อันดับต้น ๆ ไม่ได้ทำให้ตัวเองอยู่เหนือกว่าใครหรอก
「 เมื่อเข้าเรียน เธอก็ต้องรักษาผลการเรียนอยู่ตลอดเวลาอีกด้วย ｣
คริสติน่าตอบน้องสาวของเธอ
ถึงอย่างไร…
「 คะแนนปัจจุบันของคริสติน่า ยังคงเป็นอันดับต้น ๆ ｣
ตั้งแต่เมื่อพวกเธอเข้าเรียน โรอาน่าก็ได้อันดับที่สองมาโดยตลอด
「 นั้นเป็นสาเหตุที่ท่านพี่ กับคุณโรอาน่าจึงตั้งใจเรียอย่างหนักสินะคะ ｣
ผลการสอบเทอมแรกจะประกาศพรุ่งนี้
「 อันดับหนึ่งก็ต้องเป็นท่านคริสติน่าอยุ้แล้ว ｣
โรอาน่ากล่าวอย่างกับเป็นเรื่องสำคัญ…
「 ฉันอยากให้เธอแสดงความตั้งใจที่จะเอาชนะฉันด้วยเหมือนกัน ｣
คริสติน่าให้กำลังใจโรอาน่า บอกให้เธอตั้งเป้าหมายเอาไว้ให้สูง ๆ
「 ฉันกลัวจังเลย… ｣
โรอาน่าก้มศีรษะด้วยความกลัว
「 ..แต่ถ้าเธอทำเผลอ เธออาจเสียตำแหน่งที่สองก็ได้นะ ｣
คริสติน่าหยุดแล้วพูดออกมา…
ราวกับว่าเธอกำลังคิดอะไรบางอย่าง
「 ฉะ…ฉันจะพยายามเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องนั้นคะ ｣
โรอาน่าประกาศด้วยสีหน้าตึงเครียด
「 ทำให้ดีที่สุดล่ะ ! ｣
เมื่อคริสติน่าพูดเช่นนั้น เธอก็ยืดอก และจิบชาในถ้วยของเธอ…
「 ฉันจัตั้งตารอคอยผลลัพธ์อยู่นะ ｣
เธอยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อเธอมองออกไปนอกหน้าต่าง
โรอาน่าแอบมองสีหน้าของคริสตินาเงียบ ๆ …
( ท่านคริสติน่าแค่เดิมก็เข้มงวดกับตัวเองมากเกินพออยู่แล้ว… )
( บางทีคงเป็นหลังจากที่ท่านเข้าเรียนที่สถาบันแล้ว ? )
รู้เหมือนว่าตัวเองจะเริ่มเข้าใจท่านยากขึ้น
นั้นคือสิ่งที่เธอคิด…
「 ท่านพี่ รู้สึกจะสนุกกับการเรียนมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนนะคะ ｣
ฟลอร่ายิ้มดีใจ เรื่องพี่สาวของเธอ
( แน่นอน… )
โรอาน่าเข้าใจ
เมื่อก่อนคริสติน่าพยายามเพราะความจำเป็น
ตอนนี้สงสัยว่าจะเธอเป็นอะไรมั๊ย ที่จะบอกคนอื่นว่าเธอมีคนสามารถแข่งขันกับเธอได้แล้ว
ดูเหมือนเธอจะค้นพบเป้าหมายบางอย่าง หรือเธอพบเจอคนที่สามารถแข่งขันกับเธอได้แล้วกันนะ…
「 …ไม่จริงสักหน่อย แค่พยายามเท่าที่จำเป็นเท่านั้นเอง ｣
คริสติน่าส่ายหัวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
ที่แสดงให้เห็นแค่กับน้องสาวของเธอเท่านั้น
