ปฏิทินชินเซย์ที่ 991
หลักจากคลี่คลายคดีลักพาตัวฟลอร่า
คริสติน่าอยู่ในห้องเรียนที่ราชวิทยาลัย ระหว่างกำลังรอคาบแรก เธอยังคงเงียบสงบ และนั่งด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ โรอาน่าที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ที่อ่านบรรยากาศแล้วอยู่เงียบ ๆ
กลับกัน นักเรียนคนอื่น ๆ กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานเนื่องการเรียนยังไม่เริ่มต้นขึ้น
ขณะที่เด็ก ๆ ปี 1 ชั้นต้น ต่างพูดคุยกัน มี่มุมหนึ่งของห้องเรียน…
「 นี่ ! ได้ยินหรือเปล่า ? ที่ว่าจะมีเด็กกำพร้าย้ายมาที่ห้องของพวกเราน่ะ ｣
เด็กชายที่กำลังพูดคุยกับนักเรียนชายคนอื่นคือ “อัลฟรอนซ์ โลดัน” บุตรชายคนที่สองของมาร์ควิสโลดัน และเป็นหนึ่งเด็กที่มีความสามารถในชั้นเรียน
( เลวร้ายที่สุด )
คริสติน่าถอนหายใจที่หนักอึ้ง…
ปัญหาไม่ใช่อัลฟรอนซ์ แต่เป็นนักเรียนย้ายมาใหม่ที่กำลังพูดถึงอยู่
( ใช่ ! ฉันกำลังพูดถึงริโอะ )
มันดีไม่น้อยการที่ริโอะเข้าเรียนที่ราชวิทยาลัยเป็นการตอบแทนที่ช่วยฟลอร่าเอาไว้
แต่…
( ไม่คิดว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกันจริง ๆ … )
ในชั้นปีที่คริสติน่า มีทั้งหมด 3 ห้อง
ฉันสงสัยที่ริโอะมาอยู่ห้องเรียนเดียวกัน คงเพราะอาจารยืเซเรียที่คุ้นเคยกับริโอะหรือเปล่า
หรือบางที…
อาจจะเป็นคำเตือนจากฟิลิปส์ที่ 3 บิดาของเธอ ที่ขาดสติแล้วไปตบหน้าเขาในเขตสลัม้พียงเพราะไปสงสัยเขา ไม่แปลกใจเลยที่จะใช้เขาเพื่อมาดัดนิสัยของลูกสาวด้วยการให้อยู่ห้องเดียวกัน
( ฉันควรทำอย่างไรดี… )
ก่อนที่จะมีการปฏิสัมพันธ์กับริโอะในเขตสลัม…
คริสติน่าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินอาย เธอรู้ว่าฟลอราถูกลักพาตัว และขาดสติไป และเธอยังเชื่อว่าตัวเองทำเรื่องเลวร้ายกับริโอะด้วย
ในสังคมชนชั้นสูง ซึ่งมีความแตกต่างทางสถานะสังคม ไม่ควรยอมรับความผิดของตน ต่อผู้อยู่ใต้อาณัติโดยง่าย คงเป็นเรื่องยากที่จะได้พูดคุยกับริโอะในราชวิทยาลัยที่มีสายตาจับจ้องมากมาย จากการดูถูกดูแคลนมากมาย
( ฉันควรจะขอโทษหรือเปล่านะ ? )
คริสติน่าที่กำลังถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ประตูห้องเรียนก็เปิดออก ทันใดนั้น นักเรียนคนอื่น ๆ ก็เงียบเสียงลง
「 อรุณสวัสดิ์นะทุกคน ตั้งแต่วันนี้ไป จะมีนักเรียนย้ายเข้ามาเรียนกับพวกเราด้วย ริโอะ เข้ามาได้เลย… ｣
เซเรียเดินเข้าไปในห้องเรียน
ยืนหน้าห้องแล้วเรียกริโอะซึ่งเป็นนักเรียนใหม่ตามเข้ามา…
「 ขออนุญาตครับ ｣
ริโอะเดินตามเข้ามา ยืนข้างเซเรียที่หน้าชั้นเรียน
โค้งคำนับเล็กน้อย สายตาของนักเรียน 40 คนในชั้นเรียนจับจ้องไปที่ริโอะเพียงคนเดียว
「 นั้นเด็กกำพร้าที่ย้ายเข้ามาเหรอ ? ｣
「 เด็กกำพร้า ? คนแบบนี้เข้าเรียนที่สถาบันอันทรงเกียรติแห่งนี้ได้ยังไง ? ｣
「 ได้ยินมาจากพ่อว่าเขาทำคุณงามความดีเอาไว้น่ะ ｣
นักเรียนชายที่ไม่ได้เข้าร่วมวงสนทนาของอัลฟรอนซ์ต่างมองริโอะอย่างสงสัย
「 ผมสีดำหายากนัก ｣
「 ใช่ ๆ นึกว่าจะมีสัตว์ร้ายแบบไหนเข้ามากัน ｣
「 ฉันคิดว่าเขาหน้าตาน่ารักอย่างน่าประหลาดเลยนะ ｣
นักเรียนหญิงพูดคุยถึงความประทับใจที่พวกเธอมีต่อริโอะอย่างมาก
「 เอาล่ะ ทุกคนเงียบ ๆ หน่อย ตอนนี้เขาจะได้แนะนำตัวเอง ｣
เซเรียปรบมือเพื่อให้ทุกคนสงบลงด้วยเสียงโทนต่ำ
ดังนั้น…
「 ผมชื่อริโอะ ฉันรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับความกรุณาจากฝ่าบาทให้เป็นส่วนหนึ่งของราชวิทยาลัยแห่งนี้ อาจมีข้อบกพร่องมากมาย แต่จะไม่พยายามไม่สร้างความเดือดร้อนให้กับทุกท่าน ขอบคุณมากครับ ｣
ริโอะเดินออกมาข้างหน้า…
แนะนำตัวเอง บุคลิกท่าทางเขาช่างแตกต่าง ทำให้เขามีบรรยากาศที่สุภาพ และมีความเป็นผู้ใหญ่
「 เหมือนว่าจะรู้จักมารยาทขั้นพื้นฐานด้วย ｣
「 พูดจาเหมือนคนใช้ก็เป็นด้วย ｣
นักเรียนชายที่เย่อหยิ่งประเมินริโอะ…
ไม่เพียงแม้แต่จะไม่ปรบมือ และพูดราวกับว่าเขากำลังสังเกตสัตว์หายาก
แต่…
( เขาเป็นเด็กกำพร้าในเขตสลัมเมื่อวันก่อนใช่มั๊ย ? เขาที่จดจำคำทักทาย และมารยาทขุนนางได้ น่าชื่นชมมาก หรือก็คือเขาเก่งไม่ใช่เหรอ… ? )
คริสติน่าแอบจ้องมองริโอะด้วยความประหลาดใจ
พวกนักเรียนทำเย่อหยิ่ง และพูดอะไรตามใจตัวเอง
ถ้าพวกเขาต้องอยู่ในสถานการณ์เดียวกับริโอะ จะมีสักกี่คนที่ทำแบบเขาโดยเกรงกลัวได้ ?
นักเรียนส่วนใหญ่กระซิบกัน แม้ว่าจะมองเขา แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ
ริโอะไม่แสดงอาการประหม่า และยืนอย่างสง่าผ่าเผย ฉันคิดว่าแค่นั้นก็ควรค่าแก่การยกย่องแล้ว
อย่างไรก็ตาม…
เมื่อจู่ ๆ สายตาของริโอะก็หันมาสบตากับคริสติน่าที่กำลังมองไปรอบ ๆ ห้องเรียน…
「 …ฮึ่ม ｣
เธอราวกับจะบอกว่า…
เธอไม่ได้มองเขา คริสติน่ามองไปทางอื่น มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าร่างกายของตัวเองกำลังหวั่นไหว…
หลังจากนั้น—
คริสติน่ารีบจ้องมองไปที่ริโอะอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม…
เมื่อถึงจุดนั้น ริโอะก็ได้ละสายตาจากคริสติน่าไปแล้ว
คริสติน่าถอนหายใจด้วยความโล่งอก สีหน้าของเธอดูซับซ้อน
「 ริโอะจะเป็นสมาชิกของห้องนี้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป มีหลายอย่างที่อาจจะไม่คุ้นเคย ถ้ามีปัญหาอะไรก็สามารถถามฉันได้นะ มาสนิทกัยไว้เถอะ ｣
เซเรียพูดอย่างร่าเริง พยายามทำให้บรรยากาศในห้องเรียนสดใสขึ้น
อย่างไรก็ตาม…
เหล่านักเรียนยังคงนิ่งเงียบ พวกเขาเพียงได้แต่ถามว่าทำไมเธอถึงต้องช่วยเด็กกำพร้านั้น
「 …ถ้าอย่างนั้น ริโอะ เธอช่วยนั่งตรงที่ว่างได้มั๊ย นั้นจะเป็นที่นั่งประจำของเธอ ฉันแนะนำให้นั่งด้านหน้านะ ｣
เซเรียขอโทษริโอะ…
อย่างน้อยก็ขอเป็นตรงที่เธอสามารถดูแลเขาได้ตลอดเวลา
「 เข้าใจแล้วครับ ｣
ริโอะพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง และนั่งลงที่นั่งด้านหน้า
「 เอาล่ะ วันนี้ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ มาเริ่มเรียนกันเถอะ ｣
คาบแรกเริ่มต้นขึ้น…
หลังจากการบรรยาย แม้ว่าเซเรียจะกังวลเกี่ยวกับริโอะ แต่เมื่อเธอออกจากห้องเรียนเพื่อเตรียมคาบต่อไป…
「 เหมือนว่าจะคำนวนไม่เป็น เขาทำได้เพียงแต่ฟังระหว่างเรียนเท่านั้นเอง ｣
「 เพราะเข้ามาโดยไม่ผ่านการสอบยังไงล่ะ ｣
「 เป็นแค่เด็กกำพร้า ไม่มีทางจะได้รับการศึกษาที่เหมาะสมหรอก คงอ่านหนังสือไม่ออกด้วยซ้ำ ｣
พวกนักเรียนเริ่มหัวเราะ และล้อเลียนริโอะ
จากที่ไกล ๆ ช่วงแรกเป็นคาบคณิตศาสตร์ แต่เหมือนริโอะจะถูกล้อเลียนเรื่องที่เขาไม่รู้จักตัวเลข
แต่ว่า…
( โง่ชะมัด นายคงจะไม่รู้จักตัวเลขด้วยซ้ำ ถ้าหากนายเป็นเด็กกำพร้า )
คริสติน่าไม่เข้าใจว่ามันน่าตลกตรงไหน
ทำไมเขาต้องถูกล้อเลียนดูถูกเพียงเพราะเรื่องที่เขาไม่รู้ด้วย ?
เพราะไม่รู้เลยต้องเรียนไม่ใช่หรอ ?
พวกเขาไม่เข้าใจหรือว่าถ้าหากอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับเขาแล้วจะเป็นอย่างไร ?
แน่นอนว่า…
ริโอะจะถูกตำหนิถ้าเขาไม่พยายาม และไม่สามารถเข้าใจตัวเลขได้ตลอดไป แต่นี่เป็นวันแรกที่เขาได้มาเรียนด้วยซ้ำ
ไม่มีอะไรมากไปกว่าการเลือกปฏิบัติ ทำให้คริสติน่ารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม…
「 …ขยะ ｣
คริสติน่าถอนหายใจ และอดไม่ได้ที่จะระบายความรู้สึกของเธอ
「 ท่านคริสติน่า ? ｣
โรอาน่ายังทำหน้าบูดบึ้งด้วยความไม่พอใจ เมื่อเธอเห็นพวกนักเรียนเริ่มล้อเลียนริโอะ
เมื่อเห็นใบหน้าคริสติน่า ก็ทำเอาเธอสับสน
「 …ถ้าเขาช้าเพราะเรื่องนั้น จะส่งผลต่อทั้งห้องเรียน ถ้ามีเวลามาล้อเลียนคนอื่น เอาเวลาไปพัฒนาความสามารถของตัวเองดีกว่ามั๊ย ? ฉันคิดแบบนั้น ｣
ไม่ใช่เพราะริโอะแน่นอน…
เธอพูดโดยคำนึงต่อชั้นเรียน คริสติน่าอธิบายความรู้สึกไม่พอใจของเธอให้โรอาน่าฟัง
「 อย่างที่พูดไป เหมือนบางคนจะมีผลการเรียนไม่ค่อยดีในหมู่พวกเขา ฉันไม่มีทางล้อเลียนคนที่คะแนนต่ำกว่าเพียงเพราะตัวเองได้คะแนนสูงกว่าหรอก ｣
ตามที่คาด…
โรอาน่าที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่ยังเล็ก เธอเองก็คิดเช่นเดียวกับคริสติน่า
「 ในฐานะตัวแทนชั้นก็ช่วยให้กำลังใจเขาหน่อยเถอะ บอกให้เขาพยายามเพื่อจะได้ตามคนอื่นให้ทัน เพื่อประโยชน์ของทั้งห้อง คงไม่ไหวแน่ถ้าเขายังคงคอยถ่วงอยู่ ｣
คริสตินาสั่งให้โรอาน่าตักเตือนริโอะ บางทีเธอคงไม่ได้ต้องการให้คนอื่นรู้ว่าเธอกำลังพูดเพราะเห็นแก่ริโอะ เธอเน้นย้ำว่าทำไปเพื่อห้องเรียน
「 ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเองค่ะ ｣
โรอาน่าอาจดีใจที่คริสติน่าขอความช่วยเหลือจากเธอ เธอพยักหน้าอย่างภาคภูมิใจ และมุ่งหน้าไปหาริโอะ ดังนั้น…
「 นายน่ะ ฉันขอเวลาสักครู่ได้มั๊ย ? ｣
โรอาน่าถ่ายทอดข้อความที่คริสติน่าตั้งใจจะสื่ออย่างรวดเร็ว อัลฟรอนซ์ที่เข้ามาล้อเลียนเขา…
แต่เธอปฏิบัติกับเขาอย่างเหมาะสม
ถ้าริโอะสามารถเรียนตัวเลข และคณิตศาสตร์ได้เร็ว เขาจะไม่ไปถ่วงการสอนของชั้นเรียน คริสติน่ามองดูเหตุการณ์อย่างพึงพอใจจากที่นั่งของเธอ
「 ผมสัญญาว่าจะพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อจะไม่ให้ทุกคนต้องเดือดร้อนครับ ขอบคุณสำหรับความห่วงใยของท่านครับ ท่านโรอาน่า ｣
ริโอะเหมือนถือว่านี้เป็นความห่วงใยที่มีต่อเขา…
เขาจึงก้มศรีษะลงอย่างสุภาพ และกล่าวขอบคุณโรอาน่า
「 ไม่เป็นไร นี่เป็นความรับผิดชอบของฉันในฐานะตัวแทนใต้ชื่อของท่านคริสติน่า มันเป็นหน้าที่ของขุนนางที่จะต้องเป็นผู้นำแบบอย่างให้สามัญชน ｣
โรอาน่ายืดอกของเธอ และพยักหน้า
จากนั้นหันไปมองคริสติน่า ราวกับกำลังถามว่าแบบนี้ได้มั๊ย ?
( …เธอไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ )
เหมือนตัวเธอสั่งให้โรอาน่าให้เข้าไปหาริโอะเลย
คริสติน่าจึงหลบหน้า และละสายตาออกจากริโอะ และโรอาน่า
วันถัดมา…
วันนี้เป็นคาบคณิตศาสตร์ที่เซเรียเป็นผู้สอนด้วย
「 ถ้าอย่างนั้น วันนี้เราจะมาทบทวนบทเรียนเมื่อวาน เอาล่ะ เริ่มกันได้เลย ｣
เซเรียตั้งโจทย์ปัญหาไว้บนกระดาน และกล่าวเพื่อให้นักเรียนเริ่มลงมือทำโจทย์ได้
จากนั้นเพียงไม่กี่นาที…
( คิดว่าน่าจะถูกทุกข้อแล้ว )
คริสติน่าแก้ปัญหาทั้งหมดด้วยการคิดในใจ
หลังจากทบทวนปัญหาแล้ว เธอมองไปรอบ ๆ เห็นว่าทั้งห้องยังตั้งหน้าตั้งตาแก้โจทย์อย่างจริงจัง
ส่วนใหญ่ยังแก้ปัญหาได้ไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ
แม้แต่โรอาน่าที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็ยังตอบคำถามได้เพียง 80% เท่านั้น
ในขณะเดียวกันนั้น…
( ……จริงสิ ? )
คริสติน่าสังเกตว่าริโอะที่นั่งอยู่ตรงแถวหน้าก็หยุดขยับปากกาแล้วเหมือนกัน
อย่างไรก็ตาม…
ในกรณีของริโอะ เขาอาจจะแก้ปัญหาไม่เสร็จ อาจจะยังจำตัวเลขไม่ได้ด้วยซ้ำ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการคำนวนเลย
( เมื่อวานนั้น… )
คริสติน่าคิดเช่นนั้น แต่เมื่อเธอมองไกล ๆ เธอสังเกตเห็นริโอะที่กำลังเขียนอะไรบางอย่าง
( …เขากำลังเขียนอะไรอยู่ ? )
( เขาได้ทดเลขหรือเปล่า ? )
เธอมองไม่สิ่งที่เขียนไว้บนกระดาษได้ มันดูเหมือนตัวอักษร
พอลองคิดดุู…
( อาจารย์เซเรียบอกว่าจะทบทวนนอกรอบให้เขาเมื่อวาน หรือว่าเขาเรียนตัวเลขมาแล้ว… )
( ถึงจะจำตัวเลขได้ แต่คงไม่ได้เรียนรู้เรื่องการคำนวน… )
เขาไม่รู้จักตัวเลขด้วยซ้ำจนถึงเมื่อวาน…
มันแปลกมากที่จะจดจำตัวเลข และยังคิดเลขได้เร็วอีก แม้ว่าจะคำนวนได้ แต่มันเร็วเกินไป
( โจทย์ที่เจอไม่ใช่ของที่คนจำการบวกลบเมื่อวานจะทำได้ คนอื่นยังแก้ไม่เสร็จด้วยซ้ำ )
( ฉันสงสัยว่าลอกโจทย์ไว้ เพื่อจะทบทวนภายหลังหรือเปล่านะ ? )
คริสติน่าคิดว่านั่นเป็นไปได้มากที่สุด…
เมื่อคริสติน่ามองไปทางด้านหลังของริโอจากที่นั่งด้านหลัง…
( ไม่จริง )
เซเรียมองกระดาษที่ริโอะเขียน และยิ้มด้วยความพึงพอใจ
ริโอะก็เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของเซเรียพร้อมด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน
( …เขาทำหน้าแบบนั้นเป็นด้วยเหรอ )
เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นการแสดงออกของริโอะ
คริสติน่าตะลึงด้วยความประหลาดใจ เธอรู้จักแต่เพียงสีหน้าเย็นชาของริโอะเท่านั้น เมื่อตอนที่พบเขาในเขตสลัมเท่านั้น
( ฉันไม่สนใจเขาหรอก… )
ก่อนที่เธอจะได้รู้ตัว คริสติน่าก็ตระหนักว่าเธอกำลังนึกถึงริโอะ และเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
เมื่อหมดเวลา…
「 ถ้าอย่างนั้น จะลองให้ออกมาเขียนคำตอบบนกระดาน คำถามแรก… ｣
เซเรียเรียกชื่อพวกเขา และให้ออกมาเขียนคำตอบหน้ากระดานตามลำดับ และเซเรียก็อธิบายวิธีการแก้โจทย์อย่างละเอียด
จนถึงคำถามสุดท้าย…
「 สุดท้ายนี้ ฉันขอให้ท่านคริสติน่าออกมาช่วยแก้โจทย์ที่ยากที่สุดได้มั๊ย ｣
เซเรียเรียกคริสติน่า
「 ค่ะ ｣
คริสติน่ายืนขึ้น และมุ่งหน้าไปยังกระดาน…
เธอเดินผ่านที่นั่งของริโอะที่อยู่แถวหน้าสุด คริสติน่าเหลือบมองกระดาษคำตอบในมือของริโอะ เธอสงสัยว่าเขาเขียนอะไรลงไปในกระดาษ
เธอสังเกตุเห็นตัวเลข…
ไม่ใช่วิธีการคำนวน แต่เป็นตัวเลข
( …ตัวเลข ? อะไรน่ะ ? )
คริสติน่าสงสัย เธอไม่เข้าใจ เธอรีบละสายตา และไปยังหน้ากระดาน
และเธอก็เขียนคำตอบบนกระดาน…
「 ถูกต้องค่ะ อย่างที่คิด สมแล้วที่เป็นท่านคริสติน่า ｣
เซเรียชื่นชมคริสติน่า
「 ขอบคุณค่ะ ｣
คริสติน่าโค้งคำนับ และเดินกลับไปที่นั่งของเะอ
เธอจึงแอบมองกระดาษในมือของริโอะอีกครั้ง เธอสังเกตุเห็นว่าตัวเลขนั้นดูคุ้นเคย
( นั้นมัน… ? )
ใช่ นั่นคือคำตอบของคำถาม เธอเห็นคำตอบเหมือนกับข้อสุดท้ายที่เธอเป้นคนเขียน
( บังเอิญหรือเปล่า เพราะไม่เห็นการทดเลขเลย คิดเลขในใจทั้งหมด้หรอ ? ดูไม่มีร่องรอยการแก้ไขด้วย… )
บางทีเขาอาจทำเสร็จก่อนฉันด้วย ?
คริสติน่าตกตะลึง และอดไม่ได้ที่จะหยุด และพยายามหันกลับไปมองอีกครั้ง
「 ท่านคริสติน่า ? ｣
เซเรียเอียงศีรษะ สงสัยที่คริสติน่าที่หยุดระหว่างทางกลับไปนั่งที่…
เธอจึงรีบกลับไปนั่งที่ของตัวเอง
แต่…
( มันอะไรกัน… ? )
แม้จะนั่งลงแล้ว…
คริสติน่าก็ยังคงจ้องมองไปที่ด้านหลังของริโอะต่อไป
