ริโอะไม่ได้โกหก…
เะอบอกข้อมูลที่ได้รับมา กับคริสติน่า หลังจากที่เธอพาฟลอร่าที่หมดสติกลับไปปราสาทของอาณาจักรเบลทรัมต์ (ชั่วคราว) นี่เป็นเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น
「 ฉันได้รับรายงานมาจากอัศวินคุ้มกันส่วนตัวของฉัน ｣
วาเนซซ่าเข้ามาในห้องของฉันแล้วกล่าวออกมา…
「 เด็กคนนั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการลักพาตัวท่านฟลอร่าค่ะ ｣
「 …สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงเหรอเนี้ย ? ｣
คริสติน่าถามอย่างขมขื่น ขณะที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้
「 ค่ะ ท่านผลอร่าตื่นขึ้นมาแล้วให้การเป็นพยาน ตรงกับคำพูดของเด็กชาย จึงคาดว่าไม่ผิดแน่นอนค่ะ ｣
วาเนซซ่ายืนขึ้น และพยักหน้า
「 ……งั้นเหรอ ｣
หลังจากหยุดนิ่งไป…
คริสติน่าก็ค่อย ๆ ตั้งสติ ความรู้สึกลำบากใจอย่างมากโผล่ขึ้นบนใบหน้าของเธอ
( คนที่ผิดเป็นฉันเอง…. )
แม้ว่า…
คริสติน่าจะขาดสติจากเหคุลักพาตัวฟลอร่า แต่เธอก้สงสัยริโอะ และลงไม้ลงมือตบหน้าเขาด้วยซ้ำ
ในชีวิตของเธอ…
คริสติน่าแทบไม่เคยทำเรื่องผิดพลาด นั่นเป็นเหตุผลที่เธอยากที่จะยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง
มันกลายเป็นความผิดที่ใหญ่หลวงที่สุดในชีวิตของเธอ
มือที่จบหน้าของเขาเหมือนเริ่มชา คริสติน่าพลางมองมอืของเธอ รู้สึกผิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
กลับกันแล้ว…
วาเนซซ่าเหมือนจะมองความรู้สึกของคริสติน่าออก เธอมองราวกับกำลงัดูแลเธออยู่
「 ท่านคริสติน่า ต้องการดำเนินเรื่องต่อมั๊ยคะ ｣
「 …อ่า ฟลอร่าก็ปลอดภัยแล้วใช่มั๊ย ｣
「 ค่ะ ท่านดูอ่อนแรงนิดหน่อย เพราะอาการขาดน้ำ และความเหนื่อยเล็กน้อย ｣
「 บ้าจริง ๆ …ฉันจะไปที่ห้องของฟลอร่า ｣
คริสติน่ากังวลความปลอดภัยของน้องสาวคนสำคัญ
ใบหน้ากังวล และพยายามจะลุกขึ้น…
「 ไม่ค่ะ ฝ่าบาททรงสั่งมาให้ท่านงดการกระทำเช่นนั้น ｣
วาเนซซ่าตะโกนออกมา
คริสติน่าล้มตัวลงบนเก้าอี้ด้วยความเขินอาย
เนื่องจากคริสติน่าฝ่าฝืนหนีออกจากปราสาทเข้าร่วมการค้นหาฟลอร่า เธอจึงได้รับการดุอย่างรุนแรงจากองค์ราชาผู้เป็นบิดาของเธอ
เหมือนว่าท่านจะฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว หากได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ โปรดช่วยอดทนด้วยตอนนี้
「 …ฉันเข้าใจแล้ว ｣
「 อันที่จริง เด็กคนนั้นอาการหนักกว่าท่านฟลอร่าเสียอีก ｣
วาเนซซ่าเหมือนจะให้ข้อมูลเธอเพิ่มเติมจากเมื่อครู่…
จากนั้นก็เล่าเรื่องริโอะให้คริสติน่าฟัง
「 เขาเหรอ ทำไมล่ะ ฉันไม่คิดว่าเขาได้รับบาดเจ็บนะ ｣
คริสติน่าขมวดคิ้วด้วยความสงสัยต้นเหตุ
「 เขาได้รับบาดเจ็บจากการสอบสวน เซเรียคุงกำลังใช้เวทย์เพื่อรักษาอยุ่ คิดว่าไม่นานก็คงจะหายดีเร็ว ๆ นี้… ｣
「 ได้รับบาดเจ็บเหรอ ไม่ใช่ว่าเธอส่งเขาให้ฝ่ายใต้บังคับบัญชาของเธอให้สอบสวนอย่างสุภาพไม่ใช่เหรอ ｣
คริสติน่ายังคงถามวาเนสซ่า
เรื่องการส่งมอบดูแลการสอบสวนริโอะของฝ่ายใต้บังคับบัญชาของเธอ
「 ค่ะ แต่เสียดายที่ชาร์ลส์ อัลโบ เข้ามาแทรกแซงการสอบสวนด้วยความรุนแรงแทน ｣
「 ชาร์ลส์ อาร์โบ ทำไมถึงโผล่มาล่ะ ทั้งที่เจ้านั้นควรรับผิดชอบแท้ ๆ ｣
สาเหตุที่ฟลอร่าถูกลักพาตัวนอกปราสาท…
ก็มาจากความผิดพลาดของอัศวินคุ้มกันหลวง ซึ่งคนที่ต้องรับผิดชอบก็คือรองผู้น้ำอย่าง ชาร์ลส์ อัลโบ
「 เขาคงจะพยายามทวงเกียรติ์คุณกลับคืนมานะคะ ｣
「 เกียรติงั้นเหรอ เจ้านั่นไม่มีมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ｣
คริสติน่ารับรู้ดีว่าตระกูลดยุคอัลโบฝักใฝ่อำนาจ และผลักดันทำทุกอย่างเพื่อตำแหน่งในราชวัง
เป็นสาเหตุให้เธอทำหน้าไม่สบอารมณ์โดยไม่ปิดบัง และดูถูกชาร์ลส์ อัลโบ
คงลำบากแน่…
ถ้ามีขุนนางฝ่ายอัลโบอยู่ด้วย แต่โชคดีที่ห้องนี้มีเพียงแค่สองคนเท่านั้น
「 ฮ่า ๆ ๆ ｣
วาเนซซ่าหัวเราะออกมา
「 เป็นเรื่องที่น่าขันมาก การที่ผู้ชายคนนั้นถูกขัดขวางเช่นนี้ ｣
「 นั้นก็จริง แต่ฉันคิดว่าเขาโกรธเด็กคนนั้นแน่ ๆ แถมท่านยังตบเขาที่เขตสลัมอีกต่างหาก ｣
「 …ไม่ใช่นะ ｣
คริสติน่ากัดฟัน และมองไปทางอื่นด้วยความรู้สึกผิด
「 เมื่อเด็กคนนั้นฟื้นแล้ว… ฝ่าบาททรงคิดจะตบรางวัลให้แก่ต่อเขาต่อธารกำนัลด้วย ｣
แต่ว่าฉัน…
ตอนนี้เธอถูกกักบริเวณอยู่
( ฉันควรลดด้านไหนเพื่อเผชิญหน้ากับเขาดีล่ะ คริสติน่ารู้สึกไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด… )
「 การกักบริเวณถูกยกเลิกชั่วคราวค่ะ ｣
วาเนซซ่าลบเหตุผลที่คริสติน่าจะไม่อยู่ในห้องโถงทิ้งไป
เหตุผลที่ให้คริสติน่าเข้าร่วม
ฟิลิปส์ที่ 3 ลงโทษเพื่อให้เธอเผชิญหน้ากับความผิดพลาดของตัวเอง…
「 ค่ะ เข้าใจแล้ว ｣
ความคิดที่จะได้พบเจอกับริโอะอีกครั้ง ทำให้เธอรู้สึกกังวล แต่ถ้าเป็นคำสั่งบิดาเธอจึงไม่อาจปฏิเสธได้ และพยักหน้ายอมรับ ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
คริสตินาเปลี่ยนชุด และเข้าไปยังท้องพระโรงในปราสาทแห่งอาณาจักรเบลทรัมต์ ซึ่งมีพระเจ้าฟิลิปส์ที่ 3 ราชินีเบีนทริกซ์ และน้องสาวของเธอ ฟลอร่า เบลทรัมต์ และเหล่าขุนนางผู้มีชื่อเสียงเข้าร่วมอีกด้วย
ขณะเดียวกัน…
「 …อ่า ｣
คริสตินาถอนหายใจเล็กน้อย ขณะที่เธอนั่งบนเก้าอี้ข้างราชา จากนั้นก็หันไปมองน้องสาวของเธอที่ห่างไปสามเก้าอี้
「 ไม่เป็นอะไร ｣
ฟลอร่าที่ยิ้มอย่างมีความสุขข้างกายมารดา แต่ขุนนางที่เข้าร่วมต่างเงียบสงัด เหมือนรู้สึกกังวลเล้กน้อย
( ดีจริง ๆ ที่เห็นฟลอร่าแข็งแรงดี… )
เมื่อคิดว่าริโอะกำลังจะเข้ามา…
คริสติน่าก็อัดแน่นไปด้วยความเขินอาย และความรู้สึกผิด ขณะที่รู้สึกอย่างนั้น…
「 ผู้ช่วยชีวิตท่านฟลอร่ามาถึงแล้ว ｣
เสียงที่ดังก้องไปทั่วห้องโถง
คริสติน่ากระชับสีหน้าของเธออย่างเด็ดเดี่ยว
ทันทีหลังจากนั้น ประตูห้องบัลลังก์ก็เริ่มเปิดออกอย่างช้า ๆ สายตาของทุกคนในจับจ้องไปที่ประตูพร้อมกัน จากนั้นริโอะก็เดินเข้ามาในห้องบัลลังก์…
คริสติน่าหายใจไม่ออก…
เมื่อเห็นริโอะ เขาช่างดูแตกต่างไปจากตอนที่พบเขาในเขตสลัม
( …นั่นเขาเหรอ ? )
เขาต้องแต่งตัวให้เหมาะสม ตอนที่พบเจอเขา ฉันคิดว่าเขาเป็นเด็กผู้หญิง แต่ตอนนี้เขาตัดผมแล้ว ใบหน้าที่หล่อเหลาสะดุดตา ผมสีดำของเขาที่ไม่สามารถพบในอาณาจักรเบลทรัมต์ สร้างตกตะลึงให้พวกเขา
นอกจากนี้…
( ทำไมถึงใส่ชุดนักเรียนล่ะ ? )
ริโอะสวมเครื่องแบบของราชวิทยาลัย ซึ่งคริสติน่าก็เข้าร่วมด้วย อาจเป็นเพราะเขาหน้าตาดีจึงดูเหมาะกับเขามาก ด้วยท่าทางที่ดูเป็นผู้ใหญ่ของริโอดึงดูดความสนใจของคริสติน่า
คริสติน่าลืมความรู้สึกอึดอัดใจที่เธอเคยรู้สึกมาก่อนหน้านี้ และจับจ้องไปที่รูปลักษณ์ที่เปลี่ยนไปของริโอะอย่างตั้งอกตั้งใจ
ราชวงศ์ และเหล่าขุนนางในห้องก็ต่างมองริโอะอย่างสงสัยเช่นกัน
ริโอะเดินสบาย ๆ บนพรมโดยไม่สนใจคนรอบข้าง
เมื่อเขามาถึงหน้าบัลลังก์ที่คริสติน่า และคนอื่น ๆ นั่งอยู่…
เขาก็คุกเข่าลง และก้มศีรษะลง
( ฉันมั่นใจว่าเขาไม่รู้มารยาทแน่ ๆ … )
( เขาเรียนรู้มันในช่วงเวลาอันสั้น ๆ งั้นเหรอ ? )
คริสติน่าประหลาดใจ ขณะที่เธอเห็นเขาคุกเข่า และก้มศีรษะลง
「 ริโอะ เงยหน้าขึ้นสิ ｣
พระเจ้าฟิลิปส์ที่ 3 ทรงกล่าวอย่างเคร่งขรึม
「 พะยะค่ะ ｣
ริโอตอบด้วยความเคารพ และเงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ เป็นครั้งแรกที่ริโอะมีมุมมองที่ชัดเจนเกี่ยวกับราชวงศ์ การจ้องมองของเขายังสบเข้ากับสายตากับคริสตินาซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ
คริสติน่าจำได้ว่าเธอรู้สึกอึดอัดเพียงใด เธอก็แสร้งทำเป็นไม่พอใจ และเบือนหน้าหนี
「 ครั้งนี้เธอช่วยลูกสาวของเราไว้ เธอทำได้ดีมาก เพื่อเป็นการตอบแทน ฉันขอกล่าวขอบคุณ ｣
ฟิลิปส์ที่ 3 ขอบคุณริโอะ…
ขณะที่เหลือบมองไปที่คริสติน่า
「 เป็นคำพูดที่เกินตัวของกระหม่อมเกินไปพะยะค่ะ ｣
พฤติกรรมของเธอสุภาพมากเลย เคยเรียนมารยาทมาก่อนเหรอ ?
「 ไม่เลยพะยะค่ะ ｣
「 ตัวผมเพิ่งเริ่มเรียน เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทต่อหน้าพระพักตร์เพียงเท่านั้น ｣
「 ฉันแค่ต้องการขอบคุณเธอเท่านั้น จะไม่มีการดูหมิ่นแต่อย่างใด ｣
เมื่อได้ยินคำพูดของริโอะ…
ฟิลิปส์ที่ 3 แสดงสีหน้าประทับใจ เช่นเดียวกับคริสติน่า เขาอาจจะกำลังคิดถึงสิ่งที่จะถาม และท่องจำคำตอบที่ถูกสอนเอาไว้ล่วงหน้า
เด็กกำพร้าที่เติบโตในเขตสลัมจะทำแบบนี้ได้จริงเหรอ ?
เขาที่สามารถทำแบบนั้นได้ ก็ชัดเจนว่าริโอะเป็นคนที่มีความสามารถอย่างมาก
「 ฉันบอกเธอแล้วว่าอย่าได้กังวลเรื่องมารยาท แต่ดูเหมือนเธอจะมีทัศนคติที่พิเศษ ฉันได้ยินมาว่าเธอเคยอาศัยอยู่ในเขตสลัม แต่เธอเกิดในประเทศนี้เหรอ ? ｣
「 ครับ ผมเกิด และเติบโตขึ้นในเมืองหลวงแห่งนี้ ｣
「 แล้วพ่อแม่ของเธอล่ะ… ? ｣
「 ผมเคยได้ยินมาว่าพ่อ และแม่ของผมเป็นนักผจญภัยที่เดินทางอพยพมา พวกเขามาจากตะวันออกอันห่างไกลมายังภูมิภาคนี้ และตั้งรกรากในประเทศแห่งนี้ และพวกท่านก็ให้กำเนิดผม แต่ทั้งสองได้เสียชีวิตไปแล้ว ｣
ริโอะตอบคำถามจากฟิลิปส์ที่ 3
( เขาสูญเสียพ่อแม่ไปแล้วเหรอ… )
( เขาใช้ชีวิตแบบนั้นในเขตสลัมเหรอ ? )
คริสติน่านึกถึงตอนที่เธอและริโอะพบกันในเขตสลัม
เธอจินตนาการถึงสถานการณ์นั้น คำพูดของเธอก็ขุ่นเคืองเล็กน้อย
「 เข้าใจแล้ว ｣
「 เธอเป็นผู้อพยพจากตะวันออก ดังนั้นคงมีเหตุที่มาอยู่มาอยู่ในเขตสลัมสินะ เหมือนว่าเธอจะมีอดีตที่ค่อนข้างเจ็บปวด ที่ฉันถามถึงอดีตอันเจ็บปวดของเธอ โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ｣
「 ไม่ครับ มันเป็นอดีตไปแล้ว ｣
「 งั้นเหรอ ｣
「 ฉันกำลังคิดที่จะให้รางวัลแก่เธอสำหรับเรื่องครั้งนี้… ｣
「 เธอล่ะ ต้องการเป็นนักเรียนทุนของราชวิทยาลัยของเบลทรัมต์ของฉันไหม หากเธอได้เกรดที่ดี ฉันจะให้การดูแลเป็นพิเศษสำหรับการจ้างงานในอนาคตต่อจากนั้นด้วย ｣
พระเจ้าฟิลิปส์ที่ 3
แนะนำให้ริโอะลงทะเบียนเรียนในราชวิทยาลัย
( ……? )
คริสติน่าที่ตื่นตระหนก กลืนความประหลาดใจลงไป และเปลี่ยนสีหน้าของเธอ
ราชวิทยาลัย
เป็นโรงเรียนวิชาการที่ระดับสูงที่สุดในราชอาณาจักร มีเพียงลูกหลานของราชวงศ์ และขุนนางที่โดดเด่นเท่านั้น ถึงจะเข้าเรียนในที่แห่งนี้ได้ และบางคนไม่สามารถลงทะเบียนได้แม้พวกเขาจะต้องการก็ตาม
พวกขุนนางคงเกิดความไม่พอใจแน่ ๆ
หากเขาปล่อยให้เด็กกำพร้าเข้าเรียนที่ราชวิทยาลัย และฟิลิปส์ที่ 3 ยังมอบเหรียญทองจำนวนมากแก่ริโอะด้วย
ความกังวลยังเพิ่มขึ้นอีก
แต่—
( ถ้าเขาเข้าราชวิทยาลัย เขาคงไม่ได้เป็นเพื่อนร่วมชั้นหรอกนะ…)
อีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้คริสติน่ากังวล…
เธอตกใจมากที่ต้องเรียนที่ราชวิทยาลัยด้วยกัน
แทนที่จะ…
( บางทีเขาอาจจะอยู่ห้องเดียวกับชั้น… ? )
ใบหน้าของคริสตินาแข็งทื่อเมื่อเธอจินตนาการถึงความเป็นไปได้ที่พวกเขาจะกลายเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน
( ไม่ ๆ ฉันอยากให้อยู่คนล่ะชั้นกันมากกว่า )
เรามีโอกาศเดินผ่านกันแค่ในอาคารเรียนเท่านั้น และไม่ต้องพบปะกันมากด้วย
( แต่ถ้าเราเรียนห้องเดียวกัน… )
( ไม่ชอบใจเลย การที่จะได้พบกันตลอด 6 ปีน่ะ… )
ไม่มีระบบเลื่อนห้องในสถาบัน เมื่ออยู่ชั้นเดียวกันแล้ว จะต้องเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันตลอด 6 ปี
「 …ขอพระทัยสำหรับความกรุณาของฝ่าบาท ｣
ริโอะกำลังก้มศีรษะเพื่อตอบสนองต่อคำพูดของฟิลิปส์ที่ 3
ถึงอย่างไร…
คริสติน่าก็ไม่ได้อยู่ที่แห่งนั้นอีกต่อไปแล้ว…
( ฐานะเพื่อนร่วมชั้น คงไม่มีทางที่จะเกิดขึ้นหรอกใช่มั๊ย…. )
ในขณะเดียวกันเหล่าผู้เฝ้าชมก็ได้แยกย้ายกันออกไปแล้ว
