ยังเช้าอยู่…
เวลาผ่านไปไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงนับตั้งแต่คริสตินา และคนอื่น ๆ ไปยังเขตสลัมเป็นครั้งแรก และได้พบกับเด็กกำพร้าชื่อริโอะ
คริสติน่า และคนอื่น ๆ ก้าวเท้าเข้าไปในเขตสลัมอีกครั้ง ตลาดเริ่มตั้งในเมืองหลวงแล้ว แต่ในเขตสลัม ยังมีคนเดินน้อยมาก และพื้นที่ก็ถูกทิ้งร้าง
เซเรียเดินนำหน้า คริสติน่า และโรอาน่าเดินตามหลังเธอ วาเนสซ่าก็เฝ้าดูพวกเธอจากด้านหลังขณะที่เดินผ่านตรอกซอยในเขตสลัม
หลังจากเข้าเขตสลัมอีกครั้ง การสนทนาก็ถูกจำกัดให้เหลือน้อยที่สุด เมื่อมองไปรอบ ๆ ทุกคนต่างมุ่งความสนใจไปที่การค้นหาฟลอร่า
「 [เสิร์ช] ｣
เซเรียใช้งานเวทมนตร์ทุกครั้งหลังเคลื่อนที่ไปในระยะทางหนึ่ง คนที่มีพลังเวทย์จะใช้เวทย์ที่ออกมาจากร่างกายตัวของพวกเขา
สามัญชนไม่มากนักที่จะมีพลังเวทย์มนตร์มากมาย
ดังนั้นหากมีจับสัมผัสได้ ก็เป็นไปได้ว่าจะเป็นฟลอร่า…
「 น่าเสียดาย…… ｣
ตอนนี้ไม่มีเจอเลย เซเรียส่ายหัว
คริสติน่ากัดฟันโกรธด้วยความหงุดหงิด
ไม่นานนักใบหน้าของเธอก็จริงจังขึ้น และเริ่มมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง
ฉันจึงหันกลับไป และสบสายตากับวาเนสซ่าที่กำลังมองไปข้างหน้า…
「 …ฮึ่ม ｣
จู่ ๆ คริสติน่าก็เบือนหน้าหนี มองไปทางอื่น
เธอต้องการเข้าร่วมการค้นหาฟลอรา แต่ความกระตือรือร้นที่มากจนเกินไป ทำให้ตัวเองแอบออกจากปราสาท
เมื่อไม่นานมานี้…
ก็กำลังโต้เถียงกับวาเนสซ่า เรื่องจะส่งคริสติน่ากลับปราสาท
วาเนสซ่าถอนหายใจเบา ๆ
ราวกับจะพูดว่า…
「 ไม่ไหว ! ｣
――ไม่เข้าใจเหรอว่าท่านคริสติน่าอ่อนไหวมากในเขตสลัม ?
( ฉันเห็นท่านระแวงเด็กคนนั้นมาก… ไม่กลัวบ้างเหรอคะ ? )
คำพูดที่วาเนสซ่าบอก แวบขึ้นมาในหัวของฉัน…
( อะไรนะ ไม่เห็นมีอะไรให้กลัวเลย เด็กแบบนั้น… )
คริสติน่าเม้มริมฝีปากของเธอ
ขณะที่เธอหันหน้าไปข้างหน้า เธอจำเด็กกำพร้าชื่อริโอะที่ฉันพบในเขตสลัมได้
( เขาอายุพอ ๆ กับฉันใช่มั๊ยนะ ? )
คริสติน่ามีความสามารถ ความจำที่ยอดเยี่ยม
ถึงอย่างนั้น…
ริโอะได้ทิ้งบางสิ่งไว้ในใจเธอ
เนื่องจากคริสติน่าซึ่งเกิด และเติบโตในปราสาทหลวงซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความมั่งคั่ง การได้เห็นเด็กแบบริโอะถือเป็นครั้งแรกในชีวิตเธอ
อาณาจักรเบลทรัมต์
เธอเป็นคนที่จะได้สืบทอดราชบัลลังก์ เด็กในวัยเดียวกันที่ถูกยังคับให้ชีวิตอย่างโหดร้าย จนไม่สามารถหาคำมาบรรยายได้ คนที่เผชิญหน้ากับคริสติน่าด้วยความจริงนี้คือ เด็กกำพร้าชื่อริโอะ
ไม่มีทางที่มันจะไม่หลงเหลือในใจได้อย่างไร
( …ประเทศนี้ มีเด็กแบบนั้นด้วยเหรอ ? )
ริโอะขาดสารอาหาร ร่างกายซูบผอม ผิวหนังหยาบกร้าน ผมเผ้ารุงรังยาว และไม่เป็นระเบียบ ดสื้อผ้าที่สวมยังสกปรก…
ใบหน้าของคริสติน่าขุ่นเคืองด้วยความสับสน แม้ว่าเธอจะรู้สึกเสียใจกับริโอะ แต่เธอเข้าใจโดยธรรมชาติว่าเป็นสาเหตุที่ไม่สามารถแก้ไขได้
นอกจากนี้…
ตอนนี้การค้นหาฟลอร่าสำคัญกว่า
ฉันเป็นคนที่ไร้หัวใจอะไรเช่นนี้…
รู้สึกรังเกียจตัวเองที่ไม่สามารถอธิบายได้เข้าถาโถมใส่ฉัน…
( …ฉันรู้สึกขยะแขยงนิดหน่อย )
คริสติน่าเม้มริมฝีปากของเธออย่างขมขื่น
เมื่อฉันคิดถึงริโอะเธอก็รู้สึกรังเกียจ…
ฉันรู้สึกทรมานกับความเย็นชา และความเห็นอกเห็นใจที่ผสมรวมกัน แม้จะเข้ากันไม่ได้ก็ตาม…
เธอรู้สึกขยะแขยงกับสิ่งนั้น…
คริสติน่าหลับตา และส่ายหัวตัวเองอย่างแรงราวกับจะสลัคความทรงจำนี้
「 ท่านคริสติน่า ? ｣
โรอาน่าที่กำลังเดินอยู่ข้าง ๆ เธอ มองเข้าใบหน้าของคริสตินาอย่างสงสัย
「 ไม่มีอะไร สำหรับฉันตอนนี้ การตามหาฟลอร่าสำคัญที่สุด ｣
คริสติน่าปรับสภาพจิตใจ และเริ่มจ้องมองถนนในเขตสลัมอีกครั้ง
แต่แล้ว…
「 ……? ｣
ดวงตากลมโตของคริสติน่าเบิกกว้าง…
เธอดูเหมือนจะไม่เข้าใจสถานการณ์
เบื้องหน้าที่เธอกำลังจ้องมอง…
คือร่างของริโอะที่กำลังเดินแบกฟลอราน้องสาวสุดหวงแหนของตนไว้บนหลัง…
「 …………ทำไมล่ะ ? ｣
คริสติน่าถูกความตกใจเบื้องหลังเล่นงานจนแทบจะล้มลง…
เธอยืนอยู่ตรงนั้นอย่างตกตะลึง จ้องมองไปที่ริโอะที่กำลังอุ้มฟลอร่าที่ห่างออกไป
อย่างไรก็ตาม…
ความโกรธเริ่มค่อย ๆ เพิ่มพูนในดวงตาของคริสติน่า
ก่อนหน้าที่พบกัน…
ริโอะบอกได้บอกเซเรียว่าเขาเรื่องฟลอร่า แต่ทำไมตอนนี้ริโอะถึงแบกฟลอร่าล่ะ ?
คำตอบก็ง่าย ๆ
ริโอะกำลังโกหก ภาพเช่นนั้นที่ปรากฏตรงหน้าคริสติน่า
ไม่มีพื้นฐานของความสงสัย มีเพียงความคิดของตัวเองเท่านั้น
เธอจะอายุเพียง 7 ปี
แต่ปกติคริสติน่าจะเยือกเย็น และคิดได้อย่างไม่มีอคติ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้ใจเย็นถึงขนาดนั้น
「 ทำไมล่ะ เขา… ! ｣
( ไหนบอกไม่รู้เรื่องฟลอร่า… )
ริโอะกำลังโกหก
ความจริงเขาคงมีส่วนเกี่ยวข้องกับการลักพาตัวฟลอร่าแน่ ๆ ทำไมถึงแบกฟลอร่าแบบนั้น
เธอรู้สึกผิดที่เห็นใจริโอะ…
( เขาไม่ควรได้รับการเห็นใจ )
เปลวไฟแห่งโทสะอันรุนแรงลุกโชนในดวงตาของคริสติน่า เมื่อเธอตระหนักว่าตัวเองกำลังถูกหลอกโดยสิ้นเชิง
「 ท่านคริสติน่า !? ｣
คริสติน่าไม่สามารถอยู่เฉยได้ วิ่งไปที่ริโอะด้วยโทสะ
「 โปรดรอก่อนค่ะ ! ｣
วาเนสซ่า เซเรีย และโรอาน่าก็รีบตามเธอไป พยามยามตะโกนเรียก และพยายามหยุดยั้งคริสติน่า แต่เธอก็ไม่ได้หยุดฝีเท้าลง
เธอเข้าไปใกล้ริโอะ…
「 นายหยุดก่อน ! ｣
คริสติน่าตะโกนหยุดริโอะจากข้างหลัง
อย่างไรก็ตาม…
ริโอะไม่ได้หยุดเดิน ราวกับว่าไม่คิดว่าจะมีคนเรียกเขา โดยมีฟลอร่าอยู่บนหลังของเขา เขาเดินเหมือนไร้จุดหมาย
ด้วยเหตุนี้…
ความอดทนของคริสติน่าจึงได้หมดลง
「 ฉันบอกหยุด ! ｣
คริสติน่าที่กำลังโกรธจัด และพยายามแย่งตัวฟลอร่าออกจากริโอะสุดกำลัง
จู่ ๆ ริโอะก็ถูกดึงจากด้านหลัง ตามคาดริโอะสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ
แต่เขาก็ไม่ได้ปล่อยฟลอร่า และจับเธอไว้แน่น ไม่ให้เธอตกลง
ฟลอร่าเหมือนจะหมดสติ ดวงตาของเธอปิด และกำลังเหนื่อยล้า
「 ท่านคริสติน่า ! กรุณารอเดี๋ยวก่อน ! ｣
「 วาเนสซ่า รีบไปพาตัวฟลอร่าเร็ว ! ｣
「 คะ-ค่ะ ! ｣
คริสติน่าะมองดูฟลอร่าที่ริโอะแบกเอาไว้…
ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยโทสะ วาเนสซ่าพยายามหยุดเขา เธอได้ตะโกนสั่งเขา
ริโอะหันหน้ากลับมา
เขาเห็นคริสติน่า และคนอื่น ๆ คือสี่คนที่เคยคุยด้วยกันก่อนหน้า แต่ปฏิกิริยาของพวกเธอดูอ่อนแอลงมาก
「 นี่แก ปล่อยท่านฟลอร่าซะ ｣
วาเนสซ่าสั่งให้ริโอะที่กำลังแบกร่างของฟลอร่าเอาไว้
ด้วยเหตุนี้…
ริโอะจึงปล่อยร่างของฟลอร่า และวาเนสซ่าก็อุ้มเธอเอาไว้ในอ้อมแขนของเธอ
「 ฟลอร่า ! ฟลอร่า ! ｣
เมื่อคิดว่าเธออาจจะตาย คริสติน่าเปลี่ยนสีหน้า และตะโกนเรียกชื่อของน้องสาว
「 ใจเย็น ๆ ก่อนค่ะ ท่านแค่หมดสติไปเท่านั้น เซเรียคุง โรอาน่า ฝากท่านท่านฟลอร่าหน่อย ｣
วาเนสซ่ายืนยันว่าฟลอร่ายังมีชีวิตอยู่ และปล่อยให้พวกเธอดูแลต่อ
「 คะ…ค่ะ ｣
「 เข้าใจแล้วค่ะ ! ｣
เซเรีย และโรอาน่าเข้ามาดูแลฟลอร่าแทน ริโอะจ้องไปที่คนทั้งสี่ที่กำลังแตกตื่น เหมือนไม่ใช่เรื่องของตนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
「 นี่แก ! ｣
วาเนสซ่าชักดาบออกมาอย่างลื่นไหล และจ่อปลายดาบไปที่คอของริโอะ
ริโอะไม่ขยับแม้แต่น้อย
「 บอกมาซะ ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ｣
วาเนสซ่าออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา
แต่…
ริโอะไม่สนใจแม้จะถูกดาบชี้ไปที่คอ และพยายามเดินราวกับว่ามันไม่สำคัญ
( …เด็กคนนี้ไม่กลัวบ้างเหรอ ? )
เดิมทีวาเนสซ่าไม่ได้คิดจะฆ่าเขา แต่เธอคิดที่จะขู่อย่างน้อย ๆ …
「 รอก่อน ! ｣
ก่อนที่วาเนสซาจะพูดอะไร…
「 เดี๋ยว ! ｣
คริสติน่าหยุดริโอะ ด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ
เดินเข้าไปขวางริโอะกำลังเดินไป
「 อันตราย ! ｣
วาเนสซ่าถอนหายใจ และชักปลายดาบออกเพื่อหยุดคริสตินา อย่างไรก็ตาม วินาทีต่อมา…
「 ฮะ !? ｣
คริสติน่าตบที่แก้มของริโอะ..
เสียงแหบแห้งดังก้อง
「 …เอ๊ะ ? ｣
ริโอะที่ไร้อารมณ์ หลังจากถูกตบ เขาก็ได้แต่กระพริบตา เปล่งเสียงแห่งความสับสนออกมา
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงถูกตบ หรือทำไมคริสติน่าถึงได้กรธ นั่นคือสีหน้าที่แสดงออกมา
「 อย่าเงียบ ! ตอบมา ! ทำไมนายถึงโกหก คิดจะทำอะไรกับฟลอร่า ? ｣
ริโอะกำลังโกหก คริสติน่าตัดสินใจเพียงฝ่ายเดียว และวิพากษ์วิจารณ์ริโอขณะจ้องมองเขา
แต่…
「 ……อึก ? ｣
「 กำลังพูดถึงเรื่องอะไร ? ｣
แทนที่จะสำนึกผิด…
ริโอะกลับจ้องมองคริสตินาด้วยสายตาเย็นชา
ตอนนั้น…
ร่างกายของคริสติน่าก็สั่นเทา เหมือนถูกราดด้วยน้ำเย็น ไม่เคยมีใครเคยมองเธอที่เป็นองค์หญิงลำดับที่หนึ่งด้วยสายตาแบบนี้มาก่อน
เธอตระหนักได้ถึงความเกลียดชังเป็นครั้งแรกในชีวิต ดวงตาของคริสติน่าจึงแสดวงตวามหวาดกลัวออกมา
ด้วยความรู้สึกอยากชนะแต่กำเนิดของเธอ
การตอบโต้ต่อความกลัวของเธอ
คริสติน่าขยับมือขวาของเธอเพื่อตบหน้าเขาอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม…
ริโอะไม่ได้ยืนนิ่งให้เธอตบอีกครั้ง เขาจับข้อมือของคริสติน่า เธอก็ไม่ยอมแพ้ ขยับมืออีกข้างเพื่อตบเข้าไปที่ใบหน้าของเขาด้วยความหงุดหงิด
ริโอะก็จับข้อมือของเธอ และจับแขนคริสติน่าไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง…
「 ปล่อยฉันนะ มันสกปรก ! มันเหม็น ! ｣
คริสติน่าต่อสู้กับอารมณ์กลัว เธอกรีดร้องออกมาสุดเสียง
ทันทีที่ปล่อยมือ…
คริสติน่าคงพยายามจะตบเขาอีกครั้ง ริโอะควบคุมสติ
จ้องมองเธอ…
「 ปล่อยมือนั้นซะ ｣
วาเนสซ่าเตรียมดาบของเธออีกครั้ง…
เธอสั่งคริสติน่าด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวกว่าเดิม โดยบอกไม่ให้เธอทำอะไรโดยไม่ระมัดระวังอีก
ริโอะเหลือบมองวาเนสซ่า
แล้วค่อย ๆ ปล่อยมือของเธอ วาเนสซ่าก็ลดดาบของเธอลงด้วย…
「 อึก… ｣
อย่างที่คาด…
คริสติน่าตบแก้มของริโอะสุดแรง ริโอะที่มองเห็นการเคลื่อนไหว แต่ก็ยอมรับการโดนตบเหมือนเดิม
「 อา ! ｣
ริโอะหันหน้าที่โดนตบ แล้วกลับมามองคริสติน่าดั่งเดิม…
จ้องมองราวกับกำลังเยาะเย้ยว่า “อะไรของเธอ”
เมื่อริโอะจ้องราวกับมองผ่าน ๆ ร่างกายของคริสตินาก็สั่นสะท้าน
( น่ากลัว )
ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไร แต่ฉันเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าริโอะกำลังโกรธ ความรู้สึกหวาดกลัวแล่นเข้ามาในตัวฉัน
เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ฉันรู้สึกกลัวใครสักคน…
( อะไรกัน ผู้ชายคนนี้มันอะไร… )
ใบหน้าของคริสติน่าแข็งทื่อด้วยความสับสน
เมื่อเธอรู้สึกถึงอารมณ์ที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนตั้งแต่เธอเกิด อะดรีนาลีนสูบฉีดไปทั่วร่างกาย ฉันไม่รู้แล้วว่าตัวเองรู้สึกร้อน หรือรู้สึกหนาวหนาว
สิ่งที่ฉันรู้แน่นอนมีเพียง อาการใจสั่นรุนแรงในตอนนี้ และความรู้สึกหวั่นไหวที่กำลังปั่นป่วนอยู่ในอก
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกทรมานใจเช่นนี้
แล้ว…
「 ท่านคริสติน่า ! ได้โปรดหยุดยัี่วโมโหเขาได้แล้วค่ะ ｣
วาเนสซ่าโกรธ และกำลังดุคริสติน่า
「 ความผิดของหมอนั่น ! ฉันจะตั้งข้อหาหมิ่นเบื้องสูง ! ｣
คริสติน่าอยู่ในสภาพตื่นตระหนกอย่างสิ้นเชิง และแสดงความปั่นป่วนออกมาอย่างชัดเจน
「 การตัดสินการก่ออาชญากรรมต้องอาศัยข้อเท็จจริงทั้งสองฝ่าย ｣
สำหรับในกรณีนี้…
คริสติน่าต้องตระหนักว่าเธอเป็นถึงสมาชิกของราชวงศ์
「 เด็กคนนี้ไม่รู้ว่าท่านเป็นสมาชิกของราชวงศ์ด้วยซ้ำ ฉันยังต้องถามเขาเกี่ยวกับสถานการณ์นี้ด้วย ｣
เธอทำหน้าที่อัศวินคุ้มกันของคริสติน่า…
วาเนซซ่าไม่สะทกสะท้านกับคำสั่งที่ไร้เหตุผลของเธอ และตอบกลับไป
「 ถ้าอย่างงั้นก็รีบคุมตัวไปสิ ! ｣
คริสติน่าออกคำสั่งด้วยความโกรธ แม้เธอจะสงบสติอารมณ์ได้อีกครั้ง หลังจากได้ยินคำคัดค้านของวาเนสซ่า เธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
「 อย่างว่าล่ะ เจ้าหนู… ช่วยตามมาที่ปราสาทด้วย ｣
วาเนสซ่าหันไปหาริโอะ แล้วพูดด้วยเสียงโทนต่ำ ชี้ปลายดาบที่ลดระดับไปทางริโอะอีกครั้ง แต่…
「 ขอปฏิเสธ ｣
ริโอะส่ายหัวอย่างมั่นคง
「 ขอโทษด้วย ที่ไม่ใช่ “คำขอ” แต่เป็น “คำสั่ง” แกไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ｣
วาเนสซ่าแทงปลายดาบของเธอไปที่ขอบคอของริโอะ
หากเขาขยับคงได้แผลเพิ่มขึ้น ใบดาบจะแทงบาดทำให้เลือดไหล…
อย่างไรก็ตาม…
ริโอะยังคงนิ่งเฉย ไม่สะทกสะท้านกับมีดที่คอ ไม่แม้แต่จะถอยกลับ และมองตรงไปที่ใบหน้าของวาเนสซ่า
คริสติน่ากำลังฟังการสนทนาของพวกเขาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์คิ้วขมวด
บรรยากาศตึงเครียด และไม่เป็นที่น่าพอใจ
เซเรีย และโรอาน่าก็รู้สึกกังวลอย่างมาก และกลั้นหายใจ
( เขาเป็นเด็กจริง ๆ เหรอ ? )
วาเนสซ่าประหลาดใจกับความกล้าหาญของริโอะ
การไม่แสดงความกลัวในสถานการณ์เช่นนี้เป็นเรื่องยากแม้แต่กับทหารที่ผ่านการฝึกอบรมมาแล้วก็ตาม หากพวกเธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่คล้ายคลึงกัน คริสตินา โรอาน่า หรือแม้แต่เซเรียคงจะแสดงความกลัวออกมา
「 ฉันเพิ่งช่วยเธอออกมา ไปถามตอนที่เธอตื่นแล้วนั้น ｣
ริโอะประท้วงความบริสุทธิ์ของเขาอย่างภาคภูมิ
( …เขาช่วยฟลอร่าเหรอ ? )
คริสติน่าขมวดคิ้วอย่างเหลือเชื่อ
หากเป็นเช่นนั้น…
ริโอะก็ไม่ได้โกหก เธอยังคงสงสัยเกี่ยวกับริโอะ และรู้สึกไม่ชอบเขา แต่ถ้าคำพูดของริโอะเป็นความจริง เธอไม่จะรีบด่วนสรุปไปเหรอ ?
คำถามเกิดขึ้นในใจของคริสติน่า
ตอนนั้นเอง…
「 ไม่ เธอต้องบอกเรื่องที่รู้ทั้งหมดให้ฉันฟัง ｣
วาเนสซ่ายื่นข้อเรียกร้องของเธอต่อริโอะด้วยปลายดาบ
「 …ก็แค่นั้นใช่ไหม ? ｣
ริโอะถอนหายใจ และผ่อนปรน ราวจนใจที่จะขัดขืน
「 อา หากเธอบริสุทธิ์ก็จะปล่อยตัว ฉันจะไม่ทำอะไรแย่ ๆ กับเธอ ขอแค่คุยกันสั้น ๆ ขณะที่พวกเราเดินทางกัน ｣
พวกเธอตัดสินใจ
พาตัวริโอะออกจากเขตสลัมไปที่ปราสาท
แต่…
คริสติน่าจ้องมองมองไปที่ใบหน้าของริโอะ ราวกับว่าเธอต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง
บางทีเธออาจจะตบเขาด้วยความเข้าใจผิด ?
นั้นคือสิ่งที่ก่อตัวขึ้นในใจของเธอ
ความรู้สึกผิดหลังจากที่สงบสติอารมณ์ลง จากการสั่งสอนอย่างดีของคริสติน่า
ถึงอย่างไร…
บทเรียนที่ว่าราชวงศ์ไม่อาจกล่าวขอโทษใครได้ง่าย ๆ ผุดขึ้นมาในความคิดของคริสติน่า
ทันใดนั้น…
การจ้องมองของริโอะก็หันไปหาคริสติน่า ราวกับว่าเขาสังเกตุว่าเธอกำลังจ้องมองเขาอยู่
「 …ฮึ่ม ｣
คริสติน่าแสร้งทำเป็นไม่พอใจ และเบือนหน้าหนีราวกับจะซ่อนความรู้สึกผิดของเธอ
( เมื่อฟลอร่าตื่นขึ้น เราจะได้รู้กัน )
「 ใช่แล้ว ｣
ไม่ว่าริโอะจะพูดอะไรออกมา…
ถ้าฟลอร่าตื่นขึ้นมา แล้วฟังเรื่องจากเธอทุกอย่างก็จะกระจ่าง…
( ถ้าโกหกล่ะก็ ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้เด็ดขาด… )
คริสติน่าพูดกับตัวเอง
( แต่ถ้าริโอะไม่ได้โกหกล่ะ ? )
เธอควรทำอย่างไรดี ?
เกิดอะไรขึ้นกับเธอตัวเธอกันแน่ ?
คริสติน่าที่ยังคงยังไม่บรรลุนิติภาวะ ออกจากเขตสลัมโดยปกปิดความคิดของเธอ
