ปฏิทินชินเซย์ที่ 991
อาณาจักรเบลทรัมต์ เมืองหลวงเบลต์ลันท์
คริสติน่า เบลทรัมต์ เป็นเจ้าหญิงลำดับที่หนึ่ง และเป็นผู้มีสิทธิ์สืบบัลลังก์
เมื่ออายุ 7 ปี
เธอเพิ่งเข้าเรียนในโรงเรียนราชวิทยาลัยชั้นต้น ซึ่งเป็นสภาบันการศึกษาสูงสุดในราชอาณาจักร
ซึ่งเป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวางว่าเป็นเด็กสาวที่มีความสามารถ มีความสดใสเกินวัย รูปลักษณ์ยลโฉมงดงาม ออร่าที่สูงส่ง และมีความเป็นผู้ใหญ่
「 ฮ่ะ ฮ่ะ… ｣
คริสติน่าที่กำลังกล่าวถึงเมื่อสักครู่ กำลังวิ่งผ่านทางเดินของปราสาทหลวง และหอบหายใจ ข้างหลังของเธอคือ “โรอาน่า ฟอนเทนต์”
「 กรุณารอด้วยค่ะ ท่านคริสติน่า… ! ｣
โรอาน่าที่ตามอยู่ด้านหลังของคริสติน่าหอบหายใจ อย่างไรก็ตาม คริสติน่าก็ไม่ลดฝีเท้าของตนลง คริสติน่าในตอนนี้ล่ะทิ้งหน้ากากของหญิงสาวที่สงบเยือกเย็นตามปกติทิ้งไป
เธอรีบร้อนวิ่งไปที่ไหนสักแห่งหนึ่ง จนในที่สุดก็หยุดวิ่งลงที่หน้าห้องแห่งหนึ่ง คริสติน่าไม่ได้สนใจ และพยายามที่เข้าไปข้างใน แต่…
อัศวินทั้งสองคนเข้ามาขวางทาง ด้วยท่าทางเหมือนอึดอัดใจเล็กน้อย ราวกับพวกเขารู้สึกแย่ที่ต้องหยุดยั้งฝีเท้าขององค์หญิงน้อยตรงหน้า
「 ถอยไป ! ｣
คริสตินาเงยหน้าขึ้นมองอัศวินทั้งสอง จ้องมองด้วยสายเฉียบแหลม และออกคำสั่งพวกเขา
「 …ไม่ได้พะยะค่ะ ตอนนี้มีรับสั่งห้าม (ไม่ให้ใครก็ตาม) เข้าไปข้างในตอนนี้ ｣
อัศวินคนหนึ่งโต้ตอบเธอขณะหลบสายตา
「 ตอนนี้ฉันมีเรื่องที่จำเป็นต้องรับรู้โดยเร็ว โปรดช่วยแจ้งจัดการลำดับความสำคัญการขอเข้าเฝ้าของฉันด้วย ｣
คริสติน่าขึ้นเสียงของเธอด้วยความโกรธ
บางทีอาจเป็นเพราะความงามเป็นพิเศษแม้จะอายุยังน้อย หรือเพราะเธอมีศักดิ์ศรีของเจ้าหญิง ทำให้ใบหน้ายามโกรธเกรี้ยวของเธอมีแรงกดดันอย่างไม่น่าเชื่อ
「 พวกเราถูกสั่งให้ห้ามใครก็ตามที่จะเข้าเฝ้า โปรดเข้าใจด้วยพะยะค่ะ ｣
อัศวินแสดงความตั้งใจที่จะให้ความสำคัญกับคำสั่งขององค์ราชาเป็นลำดับแรก ไม่ยอมถอยให้แม้จะเป็นคำสั่งขององค์หญิงลำดับที่หนึ่งก็ตาม
「 ไม่จำเป็น เดี๋ยวฉันจะรับฟังจากปากของฝ่าบาทเป็นการส่วนตัวเอง ｣
คริสติน่าพูดอย่างนั้น และพยายามอย่างหนักเพื่อผ่านอัศวินทั้งสองเข้าไป
「 มะ-ไม่ได้นะพะยะค่ะ ! ｣
「 โปรดช่วยหยุดด้วยพะยะค่ะ ! ｣
อัศวินทั้งสองตื่นตระหนก และพยายามหยุดยั้งคริสตินา แต่…
「 ปล่อยฉัน ! ｣
คริสติน่าเหมือนจะรู้สึกหงุดหงิดมาก และตะโกนใส่อัศวินทั้งสองด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยว
「 อะ-องค์หญิง… ! ｣
โรอาน่าไม่สามารถเข้าไปขวางกลางคริสติน่ากับอัศวินได้
เธอที่อยู่ใกล้ ๆ จากนั้นประตูห้องทำงานก็เปิดออก ปรากฏอัศวินหญิงออกมาจากด้านใน
คริสติน่ารู้จักผู้หญิงคนนี้ อัศวินที่เป็นองคืทรักษ์ปกป้องคริสติน่า และฟลอร่าน้องสาวของเธอโดยเฉพาะ
「 วาเนซซ่า… ถ้าเธออยู่ที่นี่ก็หมายความว่า… ｣
คริสติน่าเหมือนจะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง
「 ฉันได้รับสั่งให้มารับใช้พระองค์ ｣
วาเนสซ่าถอนหายใจเล็กน้อย และออกคำสั่งแก่อัศวินทั้งสองคนที่กำลังคุมตัวคริสติน่าอยู่
แรงของอัศวินที่คุมเธอเอาไว้ก็คลายลง
「 ไปกันเถอะ โรอาน่า ｣
คริสติน่าสะบัดแขนของอัศวินอย่างเด็ดเดี่ยว และเข้าไปในห้องทำงาน
โรอาน่ารีบตามหลังเข้าไป
เมื่อทั้งสองเข้าไปในห้องของพระองค์
เจ้าของห้องแห่งนี้ “ฟิลิปส์ เบลทรัมต์” หรืออีกชื่อ “พระเจ้าฟิลิปส์ที่ 3” กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน รวมทั้ง “เบียทริกซ์” องค์ราชินี และยังเป็นมารดาของคริสติน่าด้วย
นอกจากนี้ ยังมีคนอื่นในห้องที่รู้จักคริสติน่า และโรอาน่า เธอเป็นอาจารย์ที่คอยดูแลชั้นเรียนของราชวิทยาลัยที่ทั้งสองคนเข้าเรียน เธอชื่อ…
「 …อาจารย์เซเรีย ? ｣
เซเรีย แคลร์ เด็กสาวอัจฉริยะที่สำเร็จการศึกษาจากราชวิทยาลัยข้ามชั้นชั้นสูงด้วยอายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ ปัจจุบันทำงานเป็นอาจารย์ และนักวิจัยของราชวิทยาลัย ด้วยอายุเพียง 12 ปีเท่านั้น
คริสติน่า และโรอาน่าเบิกตากว้างราวกับถามว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ แต่…
「 ฟลอร่าอยู่ที่ไหน ! ｣
คริสติน่าหันความสนใจไปที่พระเจ้าฟิลิปส์ทันที และตั้งคำถามด้วยน้ำเสียงที่เฉียบคมซึ่งไม่ยอมให้มีการบ่ายเบี่ยง
แม้ว่าเขาจะเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดก็ตาม แต่อีกฝ่ายก็คือราชาของประเทศ โดยปกติแล้วคริสติน่าจะเข้าหาเขาด้วยความสุภาพ และคำนึงถึงการวางตัวมากกว่านี้
แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาสนใจสิ่งนั้น เพราะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับ “ฟลอร่า เบลทรัมต์” น้องสาวที่เธอรัก และห่วงแหน
อีกก็คือ…
ราชวงศ์เบลทรัมต์ จัดพิธีสวดภาวนาเพื่อความเจริญรุ่งเรืองของประเทศเป็นงานประจำปีในฤดูใบไม้ผลิ
ซึ่งฟลอร่ารับหน้าที่เป็นมิโกะที่ประกอบพิธีในพิธีประจำปีนี้ และเธอในตอนเช้าต้องมุ่งหน้าไปยังบ่อน้ำพุในบริเวณเขตศักดิ์สิทธิ์ เพื่อชำระล้างร่างกายให้บริสุทธิ์ก่อนเริ่มในพิธี
ไม่ใช้ต้องใช้เวลามาก น้ำพุศักดิ์สิทธิ์ตั้งอยู่ใกล้กับเมืองหลวง หากออกจากปราสาทในยามเช้า ก็ควรจะกลับก่อนรุ่งสาง
แต่ปัจจุบันตอนนี้เป็นกลางคืน หลังอาหารเย็นก็ถึงเวลาเข้านอน…
「 …เธอยังไม่กลับมา ｣
ฟิลิปส์ที่ 3 ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจตอบออกมา
「 เรื่องนั้นรู้อยู่แล้ว แต่กำลังถามฝ่าบาทว่าเธออยู่ที่ไหน เธอควรจะกลับมาได้แล้วไม่ใช่เหรอ ｣
คริสติน่าไม่ตัดยอมแพ้ที่จะถามเรื่องของน้องสาว
「 เรายังไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนกันแน่ ｣
ฟิลิปส์เอามือปิดหน้าขมวดคิ้ว
「 หนูไม่เข้าใจ… เธอมุ่งหน้าไปยังน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ มันห่างจากปราสาทไม่ถึงชั่วโมงไม่ใช่เหรอ ? ｣
คริสติน่าพูดด้วยอารมณ์โกรธ ด้วยว่าเธอควรจะกลับมาถึงนานแล้วไม่ใช่เหรอ
อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังไม่กลับมา ซึ่งจะต้องมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น
「 มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่… ? ｣
「 …เธอถูกพวกโจรลักพาตัวไป ｣
พระเจ้าฟิลิปส์ที่ 3 เปิดเผยความจริง เห็นได้ชัดว่าไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้าที่ฟลอร่าจะหายตัวไป
เขาได้ออกคำสั่งปิดปากเพื่อป้องกันไม่ให้ข้อมูลหลุดไปถึงหูของคริสตินา
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ที่เขาจะซ่อนการหายตัวไปของน้องสาวของเธอซึ่งอาศัยอยู่ในปราสาทเดียวกัน และอยู่ใกล้ชิดกับเธอต่อไป
「 ละ-ลักพาตัว… ? ｣
ในหัวของคริสติน่าขาวโพลนไปหมด ดวงตาของเธอสั่นเทา ไม่ได้ตัวเองไม่เข้าใจความหมายของคำ หรือไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่เธอไม่อาจยอมรับข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้
โรอาน่าพูดไม่ออก และเอามือปิดปากของเธอ
「 อ่า…… ｣
ราชินีเบียทริกซ์ซึ่งทรงรู้ข้อเท็จจริงนี้อยู่แล้ว ใช้พระหัตถ์ทั้งสองข้างปิดพระพักตร์ และทรงส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด แล้ว…
「 พวกกองอัศวินคุ้มกันมัวทำอะไรอยู่ !? ｣
จู่ ๆ คริสติน่าที่ได้รู้สึกตัว และถามขึ้น
ในช่วงระยะเวลาชำระล้างร่างกาย มีเพียงมิโกะ และผู้ดูแลพิธีบางคนเท่านั้นที่ได้รับอนุญาติให้เข้าไปในบ่อน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ข้างในป่า
เห็นได้ชัเถึงช่องโหว่ของความปลอดภัยในระหว่างพิธีชำระล้าง
「 อย่าบอกนะว่า… ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกนั้นจะปล่อยให้โจรบุกเข้าไปได้… ! ｣
เธอคิดว่าพวกอัศวินละเลยหน้าที่ของตน ความโกรธอันรุนแรงปรากฏบนใบหน้าของคริสติน่า
「 แน่นอนว่าเป็นความผิด แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาตำหนิพวกเขา ｣
พระเจ้าฟิลิปส์ที่ 3 ทรงเป็นองค์ราชาก่อนจะเป็นบิดาคน ได้ให้เหตุผลอย่างมีเหตุผล แล้ว…
「 …หนูควรจะได้เป็นคนที่ต้องทำพิธีเหมือนปีที่แล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้น ฟลอร่าก็คงไม่ต้องถูกลักพาตัวหรอก… ｣
คริสติน่าพูดกล่าวโทษตัวเอง หากรู้ว่าจะเกิดเหตูการณ์แบบนี้ขึ้น ก็อดโทษที่ตัวเองไม่ได้เป็นมิโกะแทนได้หรอก
「 หยุดโทษตัวเองได้แล้ว ｣
เพื่ออนาคต ฟลอร่าที่อายุน้อยกว่าควรได้รับประสบการณ์ในฐานะสมาชิกของราชวงศ์
「 ตอนนี้สำหรับหนู การช่วยฟลอร่านั้นสำคัญกว่า ｣
「 …ทั้งที่ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนด้วยซ้ำ ? ｣
「 ไม่มีเบาะแสใด ๆ เลย แต่มีคนเห็นกลุ่มโจรเข้าไปในสลัม ｣
ฟิลิปส์ที่ 3 บอกข้อมูลเชิงบวก
「 ถ้าเป็นอย่างนั้น… ! ｣
「 สลัมในยามราตรีเป็นดินแดนไร้แสงไฟ อันตรายมาก รังแต่จะตกเป็นเป้าให้พวกโจรซะเปล่า ๆ เราต้องเข้าไปโดยไม่จำเป็นต้องเหยียบหางให้พวกมันตื่น ｣
「 เราตัดสินใจออกค้นหาในยามเช้าตรู่ด้วยจำนวนคนที่น้อยที่สุด เราเลยเรียกวาเนซซ่ามา ｣
ฟิลิปที่ 3 กล่าวพลางจ้องไปทางวาเนสซ่า และเซเรีย
( วาเนสซ่า และอาจารย์เซเรีย… ? )
สายตาของคริสติน่า และโรอาน่าหันไปทางเซเรีย มีคำถามเกิดขึ้นในดวงตาของเธอ
( นอกจากวาเนสซ่า แล้วทำไมถึงเป็นอาจารย์เซเรีย ? )
แม้เซเรียจะเป็นขุนนาง แต่เธอก็ไม่ใช่อัศวินที่ปราสาท แต้เป็นอาจารย์ที่ราชวิทยาลัย และเธออายุเพียงแค่ 12 ปีเท่านั้น
ไม่ใช่รูปลักษณ์ของคนที่สามารถต่อสู้ได้ กลับกันอาจจะมีคนที่เหมาะกว่าเซเรียอยู่
「 ความสามารถในการค้นหาคนด้วยพลังเวทย์มีประสิทธภาพมาก เวทย์มนคร์ค้นหาอย่าง [เสิร์ช] หากเทียบเรื่องความสามารถทางเวทมนตร์ ทักษะทางเวทมนตร์ของเซเรีย แคลร์ เป็นอันดับหนึ่งในประเทศก็ไม่เกินจริง ｣
「 แน่นอนว่าเธอเก่งยิ่งกว่าจอมเวทประจำราชสำนักคนปัจจุบันซะอีก ｣
ฟิลิปส์กล่าวถึงเหตุที่เบือกเซเรีย
หากเทียบเคียงเซเรีย ก็คงเป็นโรแลนด์ หรือโมนิก้า บิดามารดาของเธอจากตระกูลเคาท์แคลร์ ตระกูลของเธอเท่านั้น
อย่างไรเสีย…
ทั้งคู่อยู่ที่ดินแดนปกครองของตนเอง ซึ่งโรแลนด์รีบมาที่ประสาทเมื่อได้ยินสถานการณ์ในตอนนี้
「 แต่เขาไม่สามารถมาทันการค้นหาในวันพรุ่งนี้ได้ ｣
เราเคยได้ยินเรื่องจอมเวทอัจฉริยะที่อายุน้อยที่สุดที่จบการศึกษาจากราชวิทยาลัยมาหลายครั้ง “เซเรีย แคลร์” ได้โปรดเถิด
ราชินีเบียทริกซ์เข้าใกล้เซเรีย และกุมมือของเธอเอาไว้แน่น
「 เพื่อราชวงศ์ และท่านฟลอร่า ฉันจะทำให้ดีที่สุดแม้ต้องเสี่ยงชีวิต ｣
เซเรียกุมมือของเบียทริกซ์ และโค้งคำนับด้วยความเคารพ
「 ฉันจะให้วาเนสซ่า และเซเรียใช้เวทมนตร์เพื่อค้นหาในสลัม ｣
「 เราเข้าใจความรู้สึกร้อนใจเรื่องฟลอร่า แต่ฝากให้เป็นหน้าที่ของทั้งสองคนเข้าใจมั๊ย ? ｣
พระเจ้าฟิลิปส์ กล่าวบอกคริสติน่า
แต่…
「 คราวนี้ หนูก็เหมือนกัน… ได้โปรดให้หนูเข้าร่วมด้วยได้มั๊ย ? ｣
เมื่อเธอคิดถึงน้องสาวที่ถูกลักพาตัว เธอก็อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป คริสติน่ากล่าวเช่นนั้น
「 …ไม่ ! ลูกกำลังพูดอะไรออกมา ? ｣
ฟิลิปส์ที่แสดงความตกตะลึงอย่างมาก ได้ส่ายหัวปฏิเสธ
「 หนูรู้จักฟลอร่าดีที่สุด ! ถ้าได้ไปที่เกิดเหตุ อาจจะค้นพบเบาะแสบางอย่างก็ได้ และหนูสามารถช่วยเป็นกำลังให้ได้ ｣
คริสติน่าร้องขอด้วยความหงุดหงิด แต่…
「 อย่าทำอะไรโง่ ๆ ลูกช่วยอะไรไม่ได้หรอก ! ｣
ฟิลิปส์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ว่าเธอเป็นได้เพียงภาระเท่านั้น
แต่…
「 ฟลอร่าถูกลักพาตัวไป แต่ทำได้เพียงปล่อยให้เป็นหน้าที่คนอื่น… ถ้าฟลอร่าไม่กลับมา… ｣
「 ลูกไม่คิดว่าตัวเองจะตายบ้างเหรอ ? ｣
ใบหน้าของคริสตินาซีดลง ขณะที่เธอรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอถูกคว้านออกไว้ อดไม่ได้ที่จะคิดว่าต้องมีเรื่องที่ตนทำอะไรได้บ้าง
「 พ่อยอมรับว่าลูกมีพรสวรรค์ยอดเยี่ยม แต่ลูกเป็นองค์หญิงลำดับที่หนึ่ง ต้องตระหนักถึงภาระเรื่องนี้ด้วย ｣
ฟิลิปส์ที่ 3 ใช้ความจริงเผชิญหน้ากับคริสตินาด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวด และพยายามตักเตือนคริสติน่า
「 ค่ะ—— คริสตินาไม่สามารถพยักหน้าอย่างเชื่อฟังได้ ｣
ท้ายที่สุด…
คริสติน่าได้รับการยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะมาโดยตลอดไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ตาม
อันที่จริง…
ฉันภูมิใจที่ได้ใช้ความพยายามอย่างหนัก และยังคงบรรลุผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมอยู่เสมอ แต่ในเวลาขับขัน เธอกลับไม่สามารถทำอะไรเพื่อน้องสาวของตัวเองได้…
คริสติน่ากำมือของเธอเอาไว้แน่น และมองลงไปด้วยความหงุดหงิด
「 ฝ่าบาท… ｣
เมื่อพิจารณาถึงความรู้สึกของลูกสาวตัวน้อยของเธอ ราชินีเบียทริกซ์ก็เรียกชื่อของฟิลิปส์ที่ 3 ราวกับจะตักเตือนเขา
อย่างไรเสีย…
「 ลูกสามารถฝากฝังการค้นหาไว้กับวาเนสซ่า และอาจารย์ของลูกได้ หมดเรื่องที่จะพูดกันแค่นี้ กลับไปที่ห้องของลูก และพักผ่อนเสีย ｣
บางทีเมื่อตระหนักว่าลูกสาวเริ่มร้อนใจ ฟิลิปส์ที่ 3 จึงตัดจบบทสนทนาอย่างเข้มแข็ง หายใจเข้าลึก แล้วสั่งให้คริสติน่ารีบกลับห้อง
เซเรียสงสัยว่าเธอควรพูดอะไรกับคริสตินาที่เพิ่งมาเป็นนักเรียนของเธอดี
ก่อนที่จะได้กล่าวอะไร…
「 ……ไปกันเถอะ โรอาน่า ｣
คริสติน่ากัดฟันแล้วหันเท้ากลับ แล้วออกไปจากห้อง
「 ขะ-ขออภัยค่ะ ท่านคริสติน่า ท่านคริสติน่า… ! ｣
โรอาน่ารีบคำนับองค์ราชา และองค์ราชินี แล้วตามหลังคริสติน่าไป
「 จริง ๆ เลย… ฉันกล่าวขอโทษแทนลูกสาวด้วย ฉันไม่ได้อยากให้เธอที่เป็นอาจารย์ประจำชั้นมาพบคริสติน่าในสถานการณ์แบบนี้เลย ｣
ฟิลิปส์ที่ 3 กล่าวขอโทษ พลางถอนหายใจเซเรีย
「 ไม่หรอกพะยะค่ะ ｣
「 ความจริงแล้ว หากรู้ว่าน้องสาวของตนถูกโจรลักพาตัวไป ฉันเองกลัวเหมือนกัน นึกไม่ออกเลยว่าเธอจะกังวลมากแค่ไหน… ｣
「 ไม่อาจจะคาดเดาได้เลย—— ｣
เซเรียกล่าวขึ้นมา ใบหน้าของขุ่นมัวด้วยความโศกเศร้า
「 …เธอเป็นเด็กฉลาด และไม่เคยละเลยความพยายาม เป็นเด็กที่ยอดเยี่ยม ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เธอมีอารมณ์ที่ค่อนข้างรุนแรง หวังว่าเธอจะแก้ไขส่วนนั้นเมื่อโตขึ้น… ｣
「 นอกเหนือจากกรณีของฟลอร่า ฉันแน่ใจว่าเธอต้องก่อปัญหาแน่ ถึงเวลานั้นก็ขอฝากด้วย ｣
เมื่อพูดเช่นนั้นฟิลิปส์พูดจบ ก็โค้งคำนับให้เซเรีย ราชินีเบียทริกซ์ก็คำนับตาม
「 คะ-ค่ะ ได้โปรดเงยพระพักตร์ขึ้นเถิด แม้ว่าฉันจะยังเด็ก แต่จะพยายามเพื่อตอบสนองความคาดหวังให้ได้พะยะค่ะ… ! ｣
เมื่อองค์ราชา และองค์ราชินีกล่าวถึงคริสติน่าโดยตรง เซเรียก็ถ่อมตัวลงอย่างสิ้นเชิง
「 ขอบใจมาก… ｣
ยังไงก็ตาม ฉันกำลังพูดถึงฟลอร่าอยู่ ฉันได้เตรียมห้องรับแขกไว้ให้แล้ว คืนนี้ก็พักผ่อนซะเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางตอนรุ่งสาง
「 รับสั่งพะยะค่ะ ｣
ค่ำคืนก็จบลงอย่างเงียบสงบโดยไม่มีความวุ่นวายอื่นใดอีก
