ตอนที่ 73 การตีความที่แตกต่างและการฟื้นคืนชีพ
สูตรการช่วยชีวิตสาวสวยที่น่าตื่นเต้นของโซลเซียลา！
นี่คือสิ่งที่คุณต้องเตรียม
■พลังเวทมนตร์จำนวนมหาศาล
■ความสามารถในการคำนวณที่ผิดปกติ
■ความสามารถในการแทรกแซงสมบูรณ์แบบ
■ความรักและความเคารพต่อสาวสวย
เพียงสี่ขั้นตอน คุณก็สามารถช่วยชีวิตสาวสวยจากชะตากรรมแห่งความตายได้！
「――มาเริ่มกันเลยดีไหม」
ฉันนั่งลงข้าง ๆ ฮิคาริจังที่นอนอยู่、แล้วประสานมือในท่าสวดมนต์
ไม่มีความหมาย
นั่นเพราะว่างานส่วนใหญ่ทำด้วยเวทมนตร์
『ลองนึกภาพลูกโป่งที่มีรูอยู่บนนั้น สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือฉีดอากาศเข้าไปในลูกโป่งนั้นอย่างต่อเนื่องตลอดเวลา ฉีดอากาศเข้าไปให้มากกว่าอากาศที่ออกจากรู ด้วยการทำเช่นนั้น、เธอก็จะสามารถหลอกวิญญาณให้กลับสู่สภาพที่สมบูรณ์ได้』
ขอบคุณสำหรับการเปรียบเทียบเน๊ะ
『ไม่มีปัญหา และนั่นคือทั้งหมดที่พวกเราสามารถทำได้ หลังจากนั้น、วิญญาณของเธอจะค่อยๆ ถูกสร้างขึ้นมาใหม่จนเธอสามารถมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่ต้องพึ่งพาพลังเวทย์มนตร์ของพวกเรา』
เข้าใจแล้ว……เช่นนั้น、จากนี้มามอบพลังเวทมนตร์ให้เด็กคนนี้ให้มากที่สุดกันเถอะ
ความลังเลนั้นไม่มี๊ไม่มี！
「――ッ」
「สุดยอด……พลังเวทมนตร์นี่มันอะไรกัน……！」
ความรักที่มีต่อสาวสวยของฉันไงล๊า、ความปรารถนาอันแรงกล้าที่อยากจะเห็นฮิคาริจังกับเพียวริจังอยู่ด้วยกัน、กลายเป็นพลังเวทมนตร์และหลั่งไหลออกมา
อุโออออออออออออออ๊！
『มุ、ยังไม่พอเน๊ มาเข้าเกียร์กันสักหน่อยเถอะ』
ความรู้สึกเหมือนมีบางอย่างประสานกันในสมองของฉัน
ฉันเข้าใจทันทีว่ามันคืออะไร、และพูดคำนั้นออกไปทันที
「――แสงดาวฟื้นคืน ณ ที่แห่งนี้」
『ฉะฉิน！เฟส２ อร๊ายยยยย！』
อัตราความเข้ากันได้กับไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงเพิ่มขึ้นอย่างมาก、และประสิทธิภาพของการแปลงพลังเวทมนตร์ทางอารมณ์ก็เพิ่มขึ้น
ฉันไม่คิดว่ารูปลักษณ์ตอนที่ฉันต่อสู้กับโรคุฮาระซังจะถูกเปิดเผยเร็วขนาดนี้……
『พูดตามตรง、นี่มันยากตั้งแต่เริ่มต้นเลยเน๊ คืนชีวิตให้สาวสวย、ไม่ง่ายเลยที่จะทำ』
นั่นคือสิ่งที่ฉันก็เข้าใจเช่นกัน
มันอาจจะแปลกสำหรับคนอย่างฉันที่กลับชาติมาเกิดที่จะพูดแบบนี้、แต่คุณมีชีวิตได้เพียงครั้งเดียว
จริง ๆ แล้ว、จะต้องจ่ายค่าชดเชยเท่าไรในการพลิกกลับชะตากรรมนั้นกัน
ในกรณีของฉัน、คือความรักที่พุ่งขึ้นมาจากส่วนลึกภายในใจ
ฉันรู้ว่าพลังเวทมนตร์ของโซลเซียลานั่นบ้าคลั่ง
ปริมาณพลังเวทมนตร์เทียบได้กับดาบสวรรค์อย่างจริงจัง、แม้แต่ในงานต้นฉบับคนที่สามารถเทียบเคียงเขาได้ก็สามารถนับได้ด้วยมือเดียว
ยังไงก็ตาม、ก็ยังไม่เพียงพอ
「……っ」
ฉากหน้ายังดูคูล
ทว่า、ฉันรู้สึกว่าพลังเวทมนตร์ของฉันกำลังค่อย ๆ หายไป、ฉันเริ่มรู้สึกไม่มั่นใจว่าจะสามารถไปถึงได้
เรื่องแบบนี้、มันไม่สมเหตุสมผลเลย？
『อาจจะดีกว่าถ้าลองวิเคราะห์รีอินคาร์เนชั่นซิสเต็มส์เน๊』
สายไปแล้วย๊า！
คุโซ、ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างงี้ ฉันควรจะเอาอาหารกลางวันทำมือของโทอาจังหรือรุ่นพี่มิโรคุมาด้วย！
ถ้าฉันมีสิ่งนั้นล่ะก็ต้องเพียงพอแน่นอน
『โดยปกติถึงอย่างนั้นก็ยังไม่เพียงพอ』
จริง ๆ แล้วฉันคิดว่าอยู่ในสภาพที่แย่มากแล้วไม่ใช่เหรอ
นี่มัน、คงจะงี่เง่าเกินไปหากบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้
สาวสวยลึกลับจะไม่ทำอะไรแบบนั้น！
มีอะไรขาดไปหรือเปล่า！
「……ฮิคาริ」
เพียวริจัง……กำลังตั้งตารออยู่จริง ๆ……
ฉันไม่สามารถทรยศเธอได้ ฉันควรทำยังไงดี
โฮร่า、เธอกำลังจับมือฮิคาริจังด้วยใบหน้าที่ดูเหมือนกำลังจะร้องไห้
รอก่อน……
นี่น่ะ、เป็นฉากที่ดีเลยไม่ใช่เหรอ？
『อุโอ๊、พลังเวทมนตร์ขนาดนี้นี่มันอะไรกัน！？』
สาวสวย、หลั่งน้ำตาต่อหน้าสาวสวย
เป็นน้ำตาแห่งมิตรภาพอันงดงาม
ไม่ว่าจะเดินทางรอบโลกกี่ครั้ง、ก็ไม่มีอะไรที่ดีไปกว่าหยดที่สวยงามนี้ได้
แม้แต่หยาดฝนหยดแรกซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของทะเลแม่เมื่อนานมาแล้วก็ไม่มีความแวววาวมากขนาดนี้
ฉันถูกความประทับใจในความสดใสนั้นกระแทกเข้าที่หน้าอก
น้ำตาของสาวสวยมอบพลังให้แก่ฉัน！
『ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูดเลย、แต่ในเมื่อมีตัวเอย่างให้เช่นนี้แล้ว ดังนั้นฉันไม่สามารถเรียกมันว่าเรื่องไร้สาระได้เน๊』
อุโออออออออออ๊！ ยังไงดี、สามารถสู้ต่อไปได้แล้วววววว！
ฮิกะ×ครัม？
ครัม×ฮิกะ？
『ตัดสินโดยการกระทำของศาสตราจารย์、ดูเหมือนเธอจะเลียนแบบเด็กผู้หญิงชื่อฮิคาริเน๊ เป็นความปรารถนา、หรืออาจจะเป็นปมด้อยของเธอเพราะตัวเองแตกต่างกันมาก ดูเหมือนว่าเธอเป็นคนขี้ขลาดจริง ๆ』
พลังการคำนวณของไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวได้แสดงให้เห็นอย่างสมบูรณ์แล้วว่า、เพียวริจังที่ได้เห็นจากภาพลวงตาที่ศาสตราจารย์เห็นก่อนหน้านี้―― คือมนุษย์ที่ชื่อว่าคิราระ ครัม
สิ่งที่ศาสตราจารย์เห็นนั้นเป็นภาพลวงตา、แต่เป็นภาพลวงตาที่มีความละเอียดสูงซึ่งเกิดขึ้นในสมองของเด็กผู้หญิงชื่อฮิคาริ
ดังนั้นจึงค่อนข้างเป็นไปได้ที่จะคาดเดาความสัมพันธ์
พูดง่าย ๆ เลยคือ、ฮิกะ×ครัม？
『โดยปกติแล้วดูเหมือนว่าเธอจะถูกฮิคาริคุมเน๊ ฟุมุ……ฉันคิดว่าครัม×ฮิกะดูน่าสนใจกว่าล่ะ』
ห๊ะ？
『อะ？』
……ไม่ไม่、อย่ามาพูดเรื่องตลกนะย๊า
ก็แบบ、มีสารอาหารบางอย่างที่จะได้รับจากการที่เพียวริจังไม่สามารถซื่อสัตย์ต่อแรงปรารถนาความสดใสของฮิคาริจังได้ยังไงล่ะ？
เธอไม่เห็นความกลมกลืนระหว่างรอยยิ้มจากใจที่มีความเขินอายตอนที่มือถูกจูงโดยฮิคาริจังงั้นเรอะ？
『โอ๊ยโอ๊ย、ก็เพราะแบบนั้นไงล่ะ ดูเหมือนเธอจะมองความสัมพันธ์ในอดีต、แต่ฉันกำลังมองไปไกลกว่านั้น เห็นเพียวริจังตามปกติใช่ไหม ปกปิดตัวตนที่แท้จริงของคาแรคเตอร์ที่มีเกียรติร่าเริง จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฮิคาริและเธอในปัจจุบันมาพบกันอีกครั้ง ฉันมั่นใจว่าเธอจะแสวงหาและกลืนกินฮิคาริมากจนเกินกว่าที่จะจินตนาการสำหรับเธอที่เคยขี้อายเน๊！เธอจะตะโกนว่า ฉันอยากจะทำให้เปล่งประกายด้วยตัวเอง และฉันไม่อยากสูญเสียเธอไปอีกแล้ว！ นั่นคือยูริพึ่งพิงที่เธอเคยพูดถึงไงล่ะ！』
เรื่องนี้ไม่มีทางเห็นด้วยย๊า……！
หล่อน、รู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่ก๊านนนน！
นั่นเป็นวิธีที่หล่อนบิดเบือนการตีความสาวสวยให้เหมาะกับความสะดวกของหล่อนเองเท่านั้น、และไม่พยายามที่จะเพลิดเพลินกับความงามที่แท้จริงของพวกเธอ หากยุคสมัยนี้คือยุคสมัยนั้น、หล่อนได้ถูกแห่หัวไปแล้ว！
หากเป็นฉันในอดีต、ก็คงเหมือนหล่อนที่กำลังมีความฝันอันแสนสุขน๊า！
『อ้า！？』
อะไรย๊ะ！？
จะเอาเรอะ！？
『ก็เอาสิเน๊！ เอาล่ะ、ไว้พวกเรามาดีเบตกันให้เต็มที่หลังจากนี้กันเลย！ ฉันไม่อยากโม้หรอกนะ、แต่ฉันไม่เคยแพ้การดีเบตกับใครมาก่อนนอกจากชิเอล！』
ทำยังกับฉันจะแพ้เลยเน๊
อย่าคิดว่าจะชนะได้ด้วยการคำนวณเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้นะ、เจ้าเด็กสองขวบ！
ฉันจะสู้ด้วยหัวใจที่ลุกเป็นไฟแดงสีแดงสดในอกォ！
『ฉันจะรอเลยเน๊ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะสามารถสอนเธอเกี่ยวกับสาวสวยแบบนี้』
ฉันจะแสดงให้เธอเห็นเองว่าใครเป็นคนคุมเกม
――เรื่องนั้นก็ส่วนเรื่องนั้น、มาช่วยฮิคาริจังด้วยกันเถอะเน๊♥
『อืม♥』
การสนทนาระหว่างฉันกับไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงในภูมิทัศน์ทางจิตที่เร่าร้อน、ช่วยเพิ่มพลังเวทมนตร์ให้ดียิ่งขึ้นไปอีก
การสนทนาแบบนี้กับบางสิ่งบางอย่างภายในตัวมักจะเป็นเหตุการณ์ที่ช่วยเสริมความเข้มแข็งเน๊ะ เช่นนั้น จงแข็งแกร่งยิ่งขึ้น
ทว่า、แค่การเคลื่อนไหวเดียวยังไม่พอ……！
ด้วยการเคลื่อนไหวอีกครั้งหนึ่ง ฉันสามารถล้มล้างกฎของโลกได้！
『ไม่สิ、มาไกลขนาดนี้ก็พอแล้ว』
ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว、พอพูดแบบนั้นเธอก็เรียกหนึ่งในของสวมใส่สำหรับแต่งหญิงออกมาจากพิ้นที่ขยายของฉัน
เป็นจี้สีเงินที่ดูคุ้นเคย
อะ、จริงด้วยแม้ว่าจะอยู่ในร่างสอง แต่ก็ไม่มีจี้ห้อยอยู่ที่คอ
『ไม่หรอก、ฉันถอดออกโดยตั้งใจล่ะ สิ่งนี้ถูกเตรียมไว้เพื่อเป็นหลักประกันสำหรับอะไรทำนองนี้เน๊』
ฉันรับจี้ไว้、แล้วสังเกตดู
ยังไงดีไม่ใช่ว่ากำลังส่องแสงอยู่เหรอ？
นี่、ฉายแววขนาดนี้เลยเหรอ？
『`ร้านที่เธอไปซื้อของ、ดูเหมือนจะขายชุดโกธิคโลลิต้าที่สามารถใช้ในการต่อสู้ได้、เป็นคอนเซ็ปต์ที่มีสไตล์ผสมผสานกับการใช้งานได้จริงในสนามรบ จี้นี่มีจำหน่ายในร้านค้าที่มีคอนเซ็ปต์ที่ละเอียดถี่ถ้วน ดังนั้นไม่มีทางที่จะเป็นแค่จี้หรอก』
ไม่มีทาง！
『ใช่ นั่นเป็นจี้ที่สามารถกักเก็บพลังเวทมนตร์ไว้ได้ เดิมทีจะใช้เป็นหลักประกันในกรณีที่พลังเวทมนตร์หมดลงเน๊ะ เป็นสินค้าที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ และภายในนั้น、ก็คือพลังเวทมนตร์ที่ฉันได้รับมาจากการต่อสู้ครั้งก่อน』
จี้ซึ่งเป็นเงิน、แต่มันกลับเปล่งแสงสีม่วงและสีแดง
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าความแวววาวของสองสีซึ่งผสมผสานกันระหว่างความดุร้ายและความสงบเข้าด้วยกัน
เป็นพลังเวทมนตร์ที่ได้มาจากการปะทะของการโจมตีแบบบรรจบระหว่างโรคุฮาระซังกับฉัน
『ถูกต้องเลย นั่นเป็นการโจมตีแบบบรรจบด้วยพลังเวทมนตร์อันเป็นเอกลักษณ์ล่ะ พลังเวทมนตร์ที่ลอยอยู่ในอากาศมีมากเกินพอที่จะเก็บไว้ในจี้นี้ หากเป็นพลังนั้นที่ดูดกลืนมาจากอารมณ์โดยเอย์น่า、ก็จะมีความผูกพันกับวิญญาณสูงอีกด้วย』
มหัศจรรย์
แต่ว่า、ช่วยเอาออกมาเร็วกว่านี้ได้ไหมเน๊ะ？
『ยังไงก็เถอะ แค่นี้ก็ยังไม่เพียงพอเหมือนเดิมอยู่ดีเน๊ ฉันเกลียดเรื่องไร้ความหมาย』
เรื่องนั้นก็อาจจะเป็นเช่นนั้นจริง……
จ๊า、รวมสติกลับมากันก่อน！
ฉันค่อย ๆ วางจี้ลงบนหน้าอกของฮิคาริจัง
และจากนั้น、ก็ทุ่มเทพลังและความรักทั้งหมดของฉันให้กับฮิคาริจัง
ฟื้นสิ……！ยังมีที่ว่างสำหรับเด็กสาวมีชีวิตชีวา……！
『ยังคงมองสาวสวยด้วยคุณสมบัติสินะ……』
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคำพูดนี้จะมาจากแม่สาวเอาแต่ใจที่พึ่งทะเลาะกันกับฉันเรื่องการตีความคาแรคเตอร์อยู่เลย、และยังคงให้พลังเวทมนตร์ต่อไป
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วกัน
ในช่วงเวลาที่ดูทั้งแสนสั้น、ทั้งแสนยาวนานา、ในที่สุดก็มา
「――อะ、อะ」
「っ！？ ฮิคาริ！」
ศพสด ๆ ซึ่งไม่เคยกระตุกจนกระทั่งบัดนี้、กลับมามีชีวิตอีกครั้งและส่งเสียง
เดาว่ายังคงเจ็บคอเกินกว่าที่จะพูดปกติได้
แต่、นี่เป็นช่วงเวลาที่ความรักที่มีให้ต่อสาวสวยพุ่งทะยานเกินกว่าตรรกะอย่างแน่นอน
เปลือกตาของฮิคาริจังเปิดออกอย่างช้า ๆ
ยินดีที่ได้รู้จัก、ฉันเป็นเด็กฝึกงานซึ่งต่อไปจะกลายเป็นสาวสวย！
ฉันจะทำให้ดีที่สุดเพื่อเป็นสาวสวยล๊าー！
「……อะ、เระ ที่นี่、ฮะ」
「ฮิคาริっ、ฮือぅ……โล่งอกไปที……！ ฉัน、อยากจะขอโทษเธอมาตลอดเลย」
เพียวริจังเกาะหน้าอกของฮิคาริขณะที่เธอตื่นขึ้นมา และหลั่งน้ำตา
ไม่ดีแล้ว、รู้สึกอยากจะร้องไห้ตามเลย
ฉันคงมีจุดอ่อนสำหรับฉากแบบนี้ระหว่างสาวสวยล่ะน๊า
「หรือว่า、บางที、ครัม？ …………ฮะๆๆ、ฉะ、ฉัน、มีสีผมเหมือนกันเน๊ะ」
「ใช่แล้ว แต่ฉันอยากบอก、ดูเหมาะกับทางนั้นมากกว่าล่ะ……！」
ฉันพยักหน้าขณะมองทั้งสองคน
จากนี้ไป、ก็ถึงเวลาของทั้งสองคนแล้ว
เมื่อสาวสวยลึกลับเป็นสารอันตรายมากเกินไป、เอาเป็นว่าหายตัวไปอย่างเงียบ ๆ แล้วกัน
ฉันรีบลุกขึ้นและหันหลังกลับ
จากนั้น、ก็เรียกเพียวริจัง ยังไงก็ตามการพูดโดยไม่หันหลังกลับไปมองทางนั้นจะทำให้ดูคูลกว่า
「――ถ้าเช่นนั้นแล้ว、ฉันเองก็ต้องไปแล้ว เมื่อเจ้ากลับมามีชีวิตอีกครั้ง、เราก็มิอาจทดลองกับรีอินคาร์เนชั่นซิสเต็มส์ได้อีกต่อไป」
「ขอบคุณมากนะคะ、โซลเซียลา！ที่จริง、ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะช่วยฮิคาริได้……」
「ฟุๆๆๆ、ฉันสงสัยว่าคุณกำลังเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง」
「เอ๊ะ？」
ขณะที่ฉันเปิดใช้งานเวทย์เทเลพอร์ต ฉันเอียงหัวเล็กน้อยแล้วมองไปที่เพียวริจัง เพราะว่า、แบบนี้ดูคูลกว่าไงล๊า
「ฉันเพียงแค่เล่นของเล่นของศาสตราจารย์เท่านั้น ส่วนผลลัพธ์ ฉันไม่ได้สนใจว่าใครจะรอดชีวิตหรอกนะ」
「……ฟุๆๆๆ คูณนี่ไม่ซื่อสัตย์เอาซะเลยเน๊」
「หัวเราะอันใดกัน、ฉันสงสัยว่าคุณเสียสติไปแล้วหรือเปล่า ……จี้นั่น、จงเก็บไว้ใกล้กับหัวใจอยู่เสมอเน๊ะ วิญญาณของเด็กคนนั้นยังไม่อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์」
อืมー、ถ้าฉันยังอยู่ต่อทั้งแบบนี้、ฉันคงถูกลากเข้าไปในทุ่งดอกยูรินี่แล้วล่ะ
รีบกลับกันทันทีดีกว่า
『กลับกันเลย』
■
「――ไว้ฉันจะกลับมาตรวจสอบอีกครั้ง」
หลังจากพูดแบบนั้น、โซลเซียลาก็หายตัวเข้าไปในวงเวทย์
รูปร่างหน้าตาของเธอยังคงราวกับราชินีเย็นชาจนถึงตอนจบ、แต่ครัมรู้อยู่แล้วว่านี่เป็นเพราะความมีน้ำใจของเธอ ซึ่งนั่นเป็นการพยายามผลักไสผู้คนออกไปให้มากที่สุด
เพราะ、เธอช่วยฉันและเพื่อนของฉันไว้
「คะ、คนนั้นคือ？」
ครัมอ้าปากตอบคำถามของฮิคาริ
ยังไงก็ตาม、เธอก็ไม่สามารถให้คำตอบที่ตรงไปตรงมาได้
「……กำลัง、ร้องไห้、อยู่เหรอ？」
「…………เงียบน๊า ฉันไม่ได้ร้อง」
ทิวทัศน์ตรงหน้าเริ่มบิดเบี้ยวเนื่องจากน้ำตา
การได้คุยกับเพื่อนที่คิดว่าคงไม่ได้คุยกันอีกแล้ว、ค่อย ๆ เติมเต็มสีสันให้กับหลายสิ่งหลายอย่างที่เคยละทิ้งมาจนถึงตอนนี้
ก่อนอื่นเลย、สิ่งแรกที่ต้องทำคือการแต่งหน้า
「ฮิคาริ、ขอโทษเน๊ะ ฉัน、เอาแต่คิดถึงแต่เรื่องของตัวเอง……และฉันก็พูดอะไรแย่ ๆ กับเธอด้วย」
คำพูดที่ต้องฝืนกลืนไปหลายครั้งโดยไม่สามารถพูดออกมาได้
ความเสียใจของเด็กผู้หญิงที่ชื่อว่าครัมก็หายไป、ราวกับได้รับการอภัยโดยรอยยิ้มของฮิคาริ
「อย่ากังวล、เรื่อง、พวกนั้นไป、เลย ฉันรู้ว่า、ครัม、เป็นพวกไม่、ซื่อ、สัตย์」
หนึ่งคนใบหน้าบวมจาการร้องไห้、หนึ่งคนใบหน้าอยู่ในสภาพทรุดโทรม ทว่าพวกเธอก็หัวเราะด้วยกัน
ครัมสวมสร้อยคอให้ฮิคาริ、แล้วแบกเธอไว้บนหลังด้วยความระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง
「ไม่、หนักเหรอ？」
「เบามาก ไม่เป็นไร」
ครัมเริ่มเดินทีละก้าว、รู้สึกมีความสุขเหนือสิ่งใด
มันเป็นการเดินทางกลับบ้านที่ยาวนาน
มีหลายเรื่องที่อยากพูด、แต่ก็มีหลายเรื่องที่พูดถึงไม่ได้ ในขณะที่พวกเราไม่ได้เจอกัน
ไม่มีปัญหาเกี่ยวกับการตั้งหัวข้อ
แต่ว่า、ก่อนอื่นเลย
「ฮิคาริ、ฉันเน๊ะ――」
มาพูดถึงเพื่อนใหม่ของฉันกันดีกว่า
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
