ตอนที่ 71 ชัยชนะและภาพลวงตา
คิระนิชิ(คิราระ) ครัมมีความฝัน
นั่นคือ、ผู้หญิงคนนี้ระหว่างสายตา
สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเด็กสาว■■
「พะ、พวกแก、รู้ตัวไหมว่ากำลังทำอะไรกันอยู่ห๊า！」
ที่ไหนสักแห่งในโรงเรียนคิโซ
ศาสตราจารย์ถูกลากตัวมายังหนึ่งในสถานที่ทดลองที่ถูกทิ้งร้างไปนานแล้ว
หลังจากการเคลื่อนย้าย、เธอที่เอาแต่กรีดร้องขณะที่ทึ้งผมของตัวเองก็ถูกโยนทิ้งทันที
เมื่อเห็นอย่างนั้น、ครัมก็ดูไม่พอใจอย่างยิ่ง
「ฆ่าเลยได้เลยไหมเน๊」
「ได้สิ、ฉันไม่รังเกียจ แต่、ก่อนอื่น」
เคียวของโซลเซียลากระแทกพื้นหนึ่งครั้ง
ทันใดนั้น、วงเวทย์สีน้ำเงินม่วงก็แผ่ออกมาจากจุดนั้น、ครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมดของห้องทดลอง
■
ครัมหันไปกำลังจะถามว่าเธอทำอะไร、แต่ก็หยุดทันทีก่อนที่จะหันกลับมาที่ศาสตราจารย์
ตอนนี้、ทุกนาทีมีค่า
「ยะ、หยุดนะโว๊ย！ ถ้าฆ่าฉัน、เท่ากับพวกแกจะฆ่าเผ่าพันธุ์มนุษย์ทั้งหมดไปด้วยนะโว๊ย！」
「หนวกหูน๊า」
ฉันเยาะเย้ยเรื่องไร้สาระของศาสตราจารย์
ก่อนที่เธอจะรู้ตัว ก็มีกบหลายตัวส่งเสียงร้องอยู่ที่เท้าของครัม
「เน๊、แกจำหน้าของฉันได้ไหม？」
「อะ？ รอเดี๋ยว、นึกออกแล้ว……อะ、ใช่แล้ว！ แกต้องเป็นน้องสาวของนักเรียนที่ฉันฆ่าไปก่อนหน้านี้แน่ ๆ！ น่ะ？」
「……แก、ได้ทำเรื่องเลวร้ายมากมายกับคนอื่นนอกจากเด็กคนนั้นเน๊ะ ฮ้า……พอแล้ว」
สำหรับศาสตราจารย์、คนพวกนั้นก็แค่ฝูงสัตว์
เมื่อเข้าใจแล้วก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องลังเลใจ
「ฉันจะฆ่าแก、แล้วจะเอาศักดิ์ศรีของฮิคาริคืนมาก」
กบกลืนคน、ก็กระโดดเหมือนถูกยิงมุ่งหน้าไปทางศาสตราจารย์
พวกมันเป็นระเบิดอัตโนมัติที่ทรงพลังพอที่จะเจาะทะลุโลหะผสมไททาเนียมได้อย่างง่ายดาย
การโจมตีเข้าไปเป็นกลุ่มใหญ่、ก็เป็นการสังหารในการโจมตีครั้งเดียวอย่างแท้จริง
「ฮี่っ、อย่าเข้ามาน้าァ！」
ศาสตราจารย์ใช้ความสามารถที่ร่างกายของตนมีอยู่อย่างบ้าคลั่ง
ปีกที่ครั้งหนึ่งเคยถูกเรียกว่าปีกแห่งแสง、ซึ่งเป็นปีกความร้อนสูงซึ่งได้พลังมาจากพลังเวทมนตร์
ทว่า、ตอนนี้ไม่มีวี่แววของมันอีกแล้ว มีเพียงรูปลักษณ์โครงกระดูกที่แพร่ขยายออกมาจนดูเหมือนขาของแมงมุม
「ฉะ、ฉันต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป！นั่นก็เพื่อมนุษยชาติ！」
ปีกแสงขยายออกมาแทงทะลุกบกลืนคน
ยังไงก็ตาม、ไม่มีทางที่เธอจะตอบสนองได้ทั้งหมด、และก่อนที่จะรู้ตัวก็มีกบกลืนคนตัวหนึ่งเข้ามาถึงที่เท้าของเธอ
「กรี๊ดดดด」
การระเบิดที่ไม่ร้ายแรงทำให้ศาสตราจารย์กระเด็นไป
เธอถูกกระแทกเข้ากับกำแพง、และในสติที่ใกล้ดับ、เธอก็ได้ยินเสียงของครัมที่ดังขึ้นท่ามกลางเสียงร้องของกบ
「ฉันจะไม่ฆ่าแกทันทีหรอกนะ ศาสตราจารย์、แต่ฉันจะทำให้แกรู้เสียใจที่ยังมีชีวิตอยู่แทน、ฉันจะทำให้แกสารภาพแล้วค่อยฆ่าทิ้งซะ」
「ระ、ร่างกายนี่ไม่ใช่ของคนที่แกรู้จักหรอกเรอะ！？ นี่มัน、ฆาตกรรม！」
「ไม่อยากได้ยินจากปากคนอย่างแกเลยสักนิด」
ปีกแสงจำนวน８ปีก、เข้าใกล้เหมือนหอก
ครัม、ที่ดูเหมือนจะคุ้นเคยกับวิถีนั่นอยู่แล้วก็เรียกกบกลืนคนจำนวน８ตัว、แต่ละตัวเข้าไประเบิดต่อหน้าปีกแห่งแสง
การระเบิดแบบกำหนดทิศทางสร้างกำแพงที่ปิดกั้นการโจมตีทั้งหมด
ครัมโผล่ออกมาจากเปลวไฟโดยไม่โดนเผาแม้แต่ผมสักเส้น、ขว้างกบกลืนคนใส่ศาสตราจารย์
ปีกแสงก็แทงทะลุอย่างรวดเร็ว、จนเกิดระเบิดระหว่างคนทั้งสอง
ในเวลาเดียวกัน、ครัมก็ออกวิ่ง
มีกบกลืนคนติดอยู่ที่ฝ่าเท้าแต่ละข้าง
「มาーจังลุย」
เกิดการระเบิดขึ้นที่เท้า
การระเบิดก่อให้เกิดการเปลี่ยนทิศทางอย่างรวดเร็ว、ผลักร่างครัมให้ตรงผ่านเปลวไฟเข้าไปถึงตรงหน้าศาสตราจารย์ในทันที
「อะไรっ！？」
「มาーจังลุย」
เกิดการระเบิดขึ้นด้านหลังศาสตราจารย์ขณะที่เธอพยายามจะขยับปีกแสง
แรงระเบิดที่ปะทะเข้ากับหลังของศาสตราจารย์ยิ่งทำให้ระยะห่างระหว่างพวกเธอลดน้อยลง
ครัมคว้าคอของศาสตราจารย์、แล้วผลักกดลงกับพื้น
「อะ、แค่กぁ」
เธอพยายามใช้ปีกแสงเพื่อให้หลุดจากการพันธนาการ、แต่ทั้งหมดก็ถูกกบกลืนคนที่ถูกสร้องขึ้นใหม่อย่างรวดเร็วจำนวนมากป้องกันไว้ได้
「อย่าพยายามฝืนให้หลุดเลย มันเป็นไปไม่ได้หรอกน๊า ระเบิดของฉันทำงานได้อิสระ ไม่มีปัญหาในการฆ่าแกหรอก」
「っ、ฮีฮี่っ、ดีแล้วเรอะ ถ้าฆ่าฉันไป、ก็ไม่มีทางช่วยอะไรไว้ได้หรอก」
「หุบปาก」
「กรี๊、ぃ……！」
นิ้วถูกกดลงที่คอ
ครัม、พูดราวกับพ่นคำสาปออกมาโดยไม่ปล่อยมือเลย
「ขอโทษฮิคาริซะ นี่ไม่ใช่ร่างกายที่แกจะใช้ได้」
「っกั๊ก」
「ขอโทษซะ」
「ยะ、หยุด」
「ขอโทษซะ」
ครัมพ่นคำพูดเดียวกันออกมาราวกับแผ่นเสียงที่พังทลาย และกดให้แรงเพียงพอแค่เหลือให้หายใจได้
ศาสตราจารย์พยายามแกะมือของครัมออก
ยังไงก็ตาม、ถึงกระนั้นก็ไม่มีวี่แววที่เธอจะกล่าวคำขอโทษ
เป็นความเห็นแก่ตัวอันน่ากลัว
ด้วยพฤติกรรมนี่、ครัมตัดสินใจใช้กำลังมากขึ้นกว่าเดิม แต่ในจังหวะนั้นแอง
「――อ้า、จริง、ด้วย นี่น่ะ……！」
คำพูดที่ฟังเหมือนเข้าใจบางอย่าง
ไม่ใช่ใครอื่น、มาจากปากของศาสตราจารย์ที่ถูกครัมบีบคอ
เมื่อเห็นราวกับว่าเธอไม่เข้าใจจุดยืนของตัวเอง、ครัมจึงใช้แรงมากขึ้น
「แก、รู้ไหมว่าตอนนี้แกอยู่ในสถานะไหน？」
「……っ、คะ、ครัมได้โปรด、หยุดที」
「ชื่อของฉัน、แกอย่าได้มาเรียกชื่อของฉัน……！」
อารมณ์ด้านมืดล้นออกมาจากส่วนลึกภายในครัม
มากไปกว่านี้ก็เป็นแค่การเสียเวลา ถึงขั้นนี้ก็ไม่ทางที่สิ่งนี้จะกล่าวคำขอโทษหรืออะไรแบบนั้น
มันเป็นรอยเปื้อนบนมนุษยชาติที่ควรถูกฆ่าทันที
เมื่อคิดได้เช่นนั้น、กบกลืนคนก็ถูกเรียกออกมาเพิ่ม
「――ฉัน、เอง ฮิคาริ……！」
「นะ」
มือที่บีบคอหยุดลงโดยไม่ตั้งใจ
ทว่า、ครัมจ้องมองเธอด้วยความสงสัย
「หยุดเล่นละครลิงได้แล้ว」
「จริง ๆ น่ะ、ครัม นี่ฉันเอง」
จากนั้นมันก็หัวเราะด้วยเสียงแหบห้าว
และ、ก็แสดงรอยยิ้มที่ฝังลึกอยู่ในความทรงจำให้ครัมเห็น
「พวกเรา、สัญญาว่าจะไปดูทะเลดาวด้วยกันจริงไหม」
「――ぁ」
นั่นคือสิ่งกระตุ้น
คำสัญญาที่ให้ไว้ระหว่างฮิคาริกับครัม
อดีตที่ไม่มีใครู้ และมีเพียงพวกเธาเท่านั้นที่รู้
ทันทีที่ตระหนักได้、ครัมก็ยอมรับมเชื่อว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือเด็กผู้หญิงชื่อฮิคาริ
มือที่บีบคอคลายออก
แม้ว่าจะยังคงถูกครัมควบคุมไว้ แต่ในเวลานี้สถานการณ์ก็พลิกกลับแล้ว
「ฮ่าๆๆ」
เสียงหัวเราะแห้ง ๆ
ในจังหวะเดียวกัน、ปีกแสงก็ถูกใช้แทงเข้าหาครัม
「っ！？」
ราวกับเพื่อปกป้องเจ้านายของมัน ซึ่งตอบสนองช้าเกินไป、กบกลืนคนก็กระโดดเข้าใส่และระเบิด
ร่างของเธอถูกแรงระเบิดผลักออกไปจนหลีกเลี่ยงการโจมตีของปีกแสงได้ และลอยไปด้านหลัง
ครัมพยายามรักษาสมดุลกลางอากาศ、และลงจอด
จากน้น、ก็จ้องมองเข้าไปในเปลวไฟอย่างเกลียดชัง
โดยปกติแล้ว การระเบิดนั่นจะเป็นการโจมตีถึงตาย
ถึงอย่างงั้น ครัมก็มั่นใจว่าศาสตราจารย์ยังไม่ตาย
（เห็นแล้ว）
นั่นเป็นเหตุผลเดียว
นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ศาสตราจารย์ยังมีชีวิตอยู่
（ฉันเห็นเงาของเด็กคนนั้น）
การระเบิดของกบกลืนคนทั้งหมด、ถูกควบคุมโดยครัม
ดังนั้น、แม้ว่าครัมจะอยู่ในรัศมีการระเบิดก็ไม่มีทางที่จะได้รับบาดเจ็บ、และยังสามารถใช้งานได้อย่างอิสระ
และตอนนี้ความสามารถนั้นก็กลายเป็นอุปสรรคมากกว่าสิ่งอื่นใด
「เป็นอะไรไปเหรอ、ครัม」
ศาสตราจารย์ลุกขึ้นยืนอย่างสงบ
และจากนั้นก็ยิ้มกว้าง
รอยยิ้มที่เหมือนแสงตะวัน เหมือนกับวันนั้น
「ยะ、หยุดนะ แกไม่ควรหัวเราะแบบนั้น」
「ครัม、อยากเจอมาตลอดเลย！ ฉัน、ตั้งแต่ที่ทะเลาะกับเธอในวันนั้น ฉันก็อยากที่จะขอโทษ――」
「หยุด！」
ความโกรธ、ทำให้กบกลืนคนระเบิด
กบกลืนคนจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าใส่ศาสตราจารย์และระเบิด
ทว่า、การระเบิดนั้นไม่เฉียดร่างกายนั่นเลยแม้สักครั้ง
「ผมนั่น、ย้อมมาสิเน๊ะ สีเดียวกันกับของฉัน……รู้สึกดีใจมากเลย！」
「หนวกหู、ไม่น่ะ、ยะ……หยุดที」
「เน๊、ตอนที่ฉันไม่อยู่ที่นั่นด้วยตื่นนอนตอนเช้าตรงเวลาไหม？ ต้องกินอาหารให้ถูกหลักด้วยล่ะ！」
อดีต、คำพูด、เป็นดังรูปลักษณ์แหลมคมที่ควักหัวใจของครัมออกมา
แม้จะรู้ดีว่าสิ่งนั้นคือของปลอม、แต่ความเชื่อมั่นอยู่ที่ไหนสักแห่งในใจ
เป็นความฝันแสนสะสวด、เรื่องราวที่เป็นไปไม่ได้
มันเป็นเรื่องไร้เหตุผล、ที่เพื่อนจะยังมีชีวิตอยู่
「ได้โปรด、อย่าพูดไปมากกว่านั้น……」
「เป็นอะไรไปเหรอ、ครัม ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ เคยพูดเสมอไม่ใช่เหรอว่าการยิ้มเป็นสิ่งสำคัญ」
นั่นคือคำพูดที่ได้ยินในวันหนึ่ง
「เธอบอกว่าหากเป็นสาวสวย、ทำแบบตัวเป็นมิตรมากขึ้นแบบนั้น ก็จะสามารถหาเพื่อนได้ー！」
「หุบปาก！」
เกิดการระเบิดที่เท้าของครัม
ครัมถูกผลักออกไปด้วยแรงระเบิด、เธอกำหมัดแน่นแล้วเหวี่ยงไปทางเด็กสาว
「ครัม、จะทำร้ายฉันเหรอ……？」
「っ」
กบกลืนคนถูกสร้างขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวและระเบิดข้างตัวเธอ
เนื่องจากแรงระเบิดที่มาจากด้านข้าง、ครัมจึงล้มลงกับพื้นก่อนที่จะถึงตัวเด็กสาว
「っ、อ๊า」
「ครัมไม่เป็นไรใช่ไหม！？」
เด็กสาววิ่งเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก
จากนั้น、ด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล、เธอก็ถูกแทงหัวใจโดยปีกแสง
「……ぁ」
ปีกอันร้อนแรงแผดเผาหัวใจ
ครัมชักกระตุกหลายครั้งพร้อมกับเสียงเนื้อมนุษย์ไหม้、จากนั้นก็ตัวสั่นอีกครั้ง
และนั่นคือช่วงเวลาสุดท้ายของเธอ
「……ฮ่าๆๆๆ ทำได้แล้ว」
เมื่อยืนยันว่าเธอเสียชีวิตได้แล้ว ศาสตราจารย์ก็กำหมัดแน่น
แล้วก็หัวเราะออกมาดัง ๆ
「ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ！ สมแล้วตัวฉัน！ ไม่มีศัตรูสำหรับฮีโร่！」
ฮีโร่คือผู้ที่เอาชนะความยากลำบาก
ฮีโร่คือผู้ที่จะไม่หยุดแม้จะต้องฆ่าคนไปหลายสิบคนก็ตาม
ศาสตราจารย์มีคุณสมบัติของฮีโร่เช่นนี้
――ใช่、ในโลกนี้
「ค๊าー、สต็อปสต็อป นั่นก็เพียงพอแล้ว」
「……อะ？」
รอยแตกปรากฏขึ้นในพื้นที่
ครัมซึ่งควรจะนอนตายอยู่บนพื้น、ก็อ้าปากพูดออกมา
「นะ、นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน」
โลกกำลังส่งเสียงลั่นดังเอี๊ยดราวกับกรีดร้อง
ในตอนที่ศาสตราจารย์พยายามวิ่งอย่างไร้จุดหมาย
「ฝันน่าเบื่อจริง ๆ」
คำพูดที่ก้องไปทั่ว
จากนั้น、ราวกับว่ากำลังตื่นจากความฝัน、ที่จู่ ๆ ก็แตกสลายลงราวกับกระจก
โลกกลับสู่สภาพเดิม
ไม่มีวี่แววของครัมซึ่งหัวใจถูกไฟไหม้จนตายอยู่ตรงนั้น
สิ่งที่เธอเห็นคือตัวเองกำลังถูกมัดไว้กับเก้าอี้โดยโซ่สีเงิน และมีโซลเซียลาที่กำลังหัวเราะอย่างมีความสุขอยู่ต่อหน้า
「……ห๊ะ？」
「ดูเหมือนจะฝันดีเน๊ะ การวิเคราะห์ของฉันก็เสร็จแล้วเหมือนกัน」
ขณะที่เล่นกับวงเวทย์บนฝ่ามือ、โซลเซียลาก็ยิ้มอย่างมีเสน่ห์
「มะ、มันเกิดอะไรขึ้น」
「สำหรับแกคงดูเหมือนภาพหลอนจริงไหม？」
แล้วเธอก็ได้ยินเสียงจากข้างหลัง
เธอพยายามหันหลังกลับ、แต่โซ่กลับไม่ยอมให้ขยับ
「ดูเหมือนแกจะสนุกกับการฆ่าฉันเลยนิเน๊ะ ……ไม่มีทางที่ฉันจะเข้าใจผิดระหว่างฮิคาริกับแกหรอกนะ」
ครัมกระซิบ พร้อมเอามือโอบรอบเธอจากด้านหลังอย่างอ่อนโยน
「จากนี้、ฉันจะฆ่าแกซะ」
「อ๊า、อ๊าาาา！ ……อ๊ากกก！」
สิ่งที่อยู่ข้างหน้าคือความกลัวขั้นพื้นฐาน
เคียวมรณะสะท้อนความเย็นชาท่ามกลางแสงจันทร์ สะท้อนใบหน้าของศาสตราจารย์ที่บิดเบี้ยวด้วยความกลัว
ศาสตราจารย์ ในตอนนี้เอง、ที่ตระหนักเป็นครั้งแรกว่าเธอมาถึงจุดจบแล้ว
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
