ตอนที่ 7 ใบหน้าสาวสวยเป็นหนึ่งในปัจจัยที่ส่งเสริมพลังโน้มน้าวใจเป็นอย่างดี
「เป็นคุณเองเสียมากกว่า ที่มีใบหน้าที่ฉันมิเคยเห็นมาก่อนเลย หากฉันจำไม่ผิด นี่ควรจะเป็นดันเจี้ยนสำหรับผู้เริ่มต้นของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมจริงหรือไม่」
เด็กสาวตอบด้วยเสียงอู้อี้
อดไม่ได้ที่จะหลงใหลโดยไม่รู้ตัว แต่หากมองเข้าไปใกล้ ๆ จะเห็นว่าเธอสวมหน้ากากที่ดูเฉยรอบปาก
ดูเหมือนหน้ากากป้องกันแก๊สพิษที่โชว์เอฟเฟคปล่อยแสงสีสดใสในบางจุดแม้กระทั่งตอนนี้จนเด่นสง่า
และ、ในตอนนั้นเองที่ครัมรู้สึกตัว
「อะชื่อโรงเรียน……」
：โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม？
：โดนกระจายไปทั่วแล้ว คุสะ
：เฟกตอมอยู่ที่ไหนน่ะ
：อาー、รู้สึกเหมือนว่านั่นจะเป็นโรงเรียนที่เคยแข็งแกร่งมาก่อนอะไรทำนองนั้น
：โรงเรียนที่จบมาของแม่ฉันเอง คุสะ
ครัมยังคงพยายามพูดคุยต่อไป แม้ว่าในใจจะกรีดร้อง、เมื่อโดนค้นพบตำแหน่งอย่างกะทันหัน
「ฉะ、ฉันแค่ทำสิ่งที่เรียกว่าสำรวจดันเจี้ยนที่มีข่าวลือค่ะ……ทำสิ่งที่เรียกว่าไลฟ์สดค่ะ」
「ไลฟ์สด？」
เด็กสาวขมวดคิ้วราวกับไม่ชอบใจ
แย่แล้ว、ครัมรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่านี่เป็นสิ่งที่ไม่ดี
เธอรีบปิดช่องแชทที่ฉายจากไดฟ์เกียร์ ย้ายโดรนติดกล้องถ่ายทอดสดไปยังตำแหน่งที่เด็กสาวไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยความตื่นตระหนก
และจงใจส่งเสียงดังราวกับว่าต้องให้สับสน
「กะ、ก่อนหน้านั้น！」
ครัมรีบเข้าไปใกล้ และตะโกนออกไปพยายามที่จะทำให้เธอเข้าใจผิดอย่างสิ้นหวัง
เด็กสาวมองมาอย่างเย็นชา ดูรำคาญอย่างแท้จริง
「ชั้น、ชั้นถูกไล่ล่าค๊า！ บางที、ชั้นคิดว่ามันคงเป็นส่วนหนึ่งในกลไกการป้องกันตัวของพื้นที่นี้ค๊าแต่ว่า……」
ขณะที่กำลังจะอธิบายรายละเอียดเพิ่มเติม เธอก็ได้ยินเสียงประตูถูกทำลายข้างหลัง
ดูเหมือนว่าสัตว์ประหลาดจะตามทันครัมในที่สุด
「ฮี่ぃっ！」
ต่างจากครัมที่ทำเสียงหวาดกลัว เด็กสาวมองสัตว์ประหลาดด้วยสีหน้าเย็นชา
「อะ、เจ้านั่นแหละที่กำลังไล่ตามฉันอยู่ค๊า！ โปรดระวังตัวด้วยนะค๊า！」
「เหรอ」
คำพูดแข็งทื่อ ราวกับว่าไม่สนใจ
เด็กสาวชี้นิ้ว และพูดราวกับว่าเป็นเรื่องธรรมดาว่ากำลังจะไปเผชิญกับสัตว์ประหลาด ที่แม้ว่าเธอจะใช้อาวุธทั้งหมดที่มีแล้วก็ยังไม่สามารถเอาชนะได้
「นั่น、คุณจะรังเกียจหรือไม่หากฉันจะลงมือสังหาร？」
「ฆะ、ฆ่าได้งั้นเหรอคะ！？ขนาดชั้นยังฟันแทบไม่ไหวเลย」
เด็กสาวไม่พยักหน้า
ยังไงก็ตาม、เธอก้าวไปข้างหน้าราวกับว่าจะปกป้องครัม และยื่นมือซ้ายไปด้านข้าง
ในตอนนั้นเองที่ครัมสังเกตเห็นบางอย่างติดอยู่ที่แขนของเด็กสาว
（ไดฟ์เกียร์สีแดง？แบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย）
มันสว่างเหมือนเลือด แต่ก็เป็นสีหมองคล้ำที่ดูดซับแสงได้เหมือนสนิม สร้อยข้อมือที่มีความแวววาวเล็กน้อยดูสะดุดตาอย่างลึกลับ
「ระดับแค่นี้ไม่มีปัญหาอะไรเป็นพิเศษหรอก」
ราวกับเป็นการตอบสนองต่อคำพูดของเด็กสาว เคียวขนาดมหึมาก็ปรากฏขึ้นจากสร้อยข้อมือ
「เคียว、สีดำ？」
เคียวยักษ์สีดำสนิทที่อาจใหญ่กว่าเด็กสาว
พื้นผิวของมันดูราวกับผิวของสิ่งมีชีวิต มีแสงสีแดงมองเห็นได้จากรอยแตกตรงนี้และตรงนั้นราวกับเส้นเลือด
ช่วงเวลาที่เคียวยักษ์ปรากฏขึ้น
สัตว์ประหลาดก็เริ่มวิ่ง ทว่าดูแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
ท่าทางของสัตว์ประหลาดดูเหมือนกำลังกลัวอะไรบางอย่าง、แต่ครัมก็ได้แต่กรีดร้องโดยไม่มีเวลาให้ถาม
「ฮี่っ、มันมาแล้ว！」
「ไม่มีปัญหา」
เธอตอบแบบกระชับ และเคลื่อนไหวอย่างซับซ้อนอย่างไม่น่าเชื่อ
เด็กสาวพริวไหวไปรอบ ๆ ราวกับกำลังเต้นรำ ขณะที่แขนถูกเหวี่ยงด้วยความเร็วเกินคาดเหนือยิ่งกว่าการโจมตีของครัม
「ราวกับการละเล่นของเด็กเลยเน๊ะ」
ขณะที่เธอพูด เด็กสาวก็เหวี่ยงเคียวยักษ์ด้วยแขนข้างเดียวได้อย่างง่ายดาย
แขนที่โจมตีเข้าหาเด็กสาวนั้นถูกตัดเป็นชิ้น ๆ ขณะที่หลบเลือดที่ไหลออกมา เธอก็ตัดขาซ้ายและขวาออกพร้อม ๆ กัน
ขาที่หลุดออกกระแทกพื้นส่งเสียงดัง เช่นเดียวกับตัวสัตว์ประหลาดที่เมื่อสูญเสียการทรงตัวก็ล้มลงกับพื้น
เด็กสาวสะบัดเลือดบนเคียวแล้วขยับออกรักษาระยะห่างเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับสัตว์ประหลาด
เมื่อเห็นแบบนั้น ครัมก็รีบพูดขึ้นทันที
「เจ้านั่น、มีความสามารถในการฟื้นฟูที่สุดยอดมากเลยค๊า！ไม่ว่าจะตัดออกไปสักเท่าไหร่ก็จะงอกกลับมาได้ตลอด！」
「เหรอ」
เดาว่าเธออาจจะรู้อยู่แล้ว
โดยไม่แปลกใจกับความสามารถในการฟื้นฟูอันน่าทึ่ง เด็กสาวปักปลายเคียวลงไปที่พื้น
ใบมีดคมเจาะลึกลงไปในพื้น
เธอเล็งสิ่งที่ดูเหมือนปากกระบอกปืนที่ปลายด้ามจับที่มีการตกแต่งที่บิดเบี้ยวจนดูเหมือนมีงูพันอยู่โดยรอบไปทางสัตว์ประหลาด
ในเวลาเดียวกัน ก็มีด้ามจับปรากฏขึ้นข้างมือของเด็กสาว
เด็กสาวคว้ามันแล้ววางนิ้วลงบนไกปืน
จากนั้นก็พูดด้วยเสียงราวกับว่ากำลังร้องเพลง
「――ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว(โซลเซียลา)」
เคียวยักษ์ขยับราวกับเป็นการตอบสนอง
มีชีวิตอยู่
มันดูมีความเป็นสิ่งมีชีวิตมากเกินพอที่ทำให้คุณรู้สึกได้ ทว่าพลังเวทมนตร์อันทรงพลังกำลังมาบรรจบกันที่ปลายที่เล็งไปที่สัตว์ประหลาด
（การโจมตีแบบบรรจบของพลังเวทมนตร์！？ นั่นมันควรจะต้องใช้เวลาก่อนที่พลังเวทมนตร์มากมายนั่นจะมารวมกันได้ แต่นี่ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที？ อีกทั้งยังไม่ต้องสร้างโครงสร้างคอนเวอร์เจนซ์ก่อนด้วย）
ประสิทธิภาพและกระบวนการอยู่ในระดับที่แตกต่างจากการโจมตีแบบบรรจบที่ครัมคุ้นเคย
ทันใดนั้นครัมก็รู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังสั่นอยู๋
ไม่ใช่ความเหนื่อยหรือความวิตกกังวล
มันคือ มันเป็นความกลัวจากจิตวิญญาณต่อเด็กสาวตรงหน้า
「――คุณมองเห็นแสงระยิบระยับแห่งดวงดาวไหม？」
เสียงของเด็กสาวช่างงดงาม
อย่างไรก็ตาม มันเหมือนกับเพชฌฆาตประกาศความตาย
เป็นดังคำถามที่สวยงามและโหดร้ายในเวลาเดียวกัน โซลก็ถูกปลดปล่อย
「อุว๊าっ」
คลื่นความร้อนและพลังเวทมนตร์นั้นแรงมากจนอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา
ในใจกลางของโลกที่ปกคลุมด้วยแสงสีเงิน、เด็กสาวยังคงยิงต่อไปโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าของเธอ
เวลาสามวินาที
แต่ว่า、ครัมมีความรู้สึกแปลก ๆ ราวกับว่าได้เห็นฉากนั้นเป็นเวลานานมาก
（ตอนนี้จะ……อะไรกัน？）
「ฟู๊ว」
ต่อหน้าครัมซึ่งเต็มไปด้วยคำถาม เด็กสาวก็ถอนหายใจเล็กน้อย
ในจังหวะนั้นเอง ครัมก็รีบพูดขึ้นทันที
เธอรู้สึกว่าหากช้ากว่านี้อีกหนึ่งวินาที เด็กสาวจะหายตัวไปราวกับกำลังไปที่ไหนสักแห่ง
「สะ、สุดยอด นั่นมันบ้าอะไรกัน？」
กล้องสำหรับไลฟ์สดยังคงไลฟ์อยู่
ครัมพูดต่อ โดยพยายามดึงข้อมูลจากเด็กสาวโดยที่พยายามไม่ให้เธอรู้ตัว
「คุณพูดว่าโซลเซียลาสินะ แต่นั่นคือชื่อของเคียวยักษ์นั่นเหรอคะ？ หรือต้องถามว่าคุณอยู่โรงเรียนไหนคะ！？ ไม่สิ ก่อนอื่นเลยแรงค์ของคุณคือ――」
「ไม่มีเหตุผลที่จะต้องตอบ」
เด็กสาวปัดทิ้งทั้งหมดด้วยสายตาเย็นชา
จากนั้น เธอก็โยนเคียวไปในความว่างเปล่า แล้วมันก็หายไป ก่อนที่จะเริ่มเดินไปอีกฟากหนึ่งของกำแพงที่พึ่งถูกทำลายไป
「ถ้าเช่นนั้น、ฉันขอตัวเพียงเท่านี้ คุณเองก็ควรรีบกลับได้แล้ว ที่นี่ไม่มีอะไรอีกต่อไปแล้ว」
คำที่ราวกับจะสื่อถึงบางสิ่งบางอย่างโดยนัย
ในทันที ครัมก็รู้โดยสัญชาตญาณว่ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเดมอนเกียร์ และพยายามที่จะกลับเข้าไป แต่ก็หยุดตัวเองหลังพยายามที่จะก้าวออกไป
ไม่ ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องหยุด
「อา、เร๊ะ ขาชั้น、สั่น……」
เมื่อเข้าใจปรากฏการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดกับตัวเอง ก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่จะตกอยู่ในสภาพเช่นนี้
ขณะที่พยายามสงบสติอารมณ์ เธอก็เปิดช่องแชทขึ้นมาอีกครั้งด้วยมือที่สั่นเทา และแน่นอนว่าหัวข้อก็เกี่ยวกับเด็กสาวคนนั้น
：ตอนนี้มันคืออะไร！？
：สุดยอด、แรงค์ไหนกัน
：Ｓแรงค์อยู่แล้วล่ะน๊า ลำดับที่แปดของเมืองแห่งโรงเรียน？
：แต่ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับโซลเซียลาเลยน๊า
：เพียวริจังอยู่แรงค์Ｂหนึ่งก้าวก่อนＡ。ด้วยข้อมูลนี้ เธอสามารถเอาชนะมอนสเตอร์ที่เพียวริจังไม่สามารถเอาชนะได้ ได้อย่างง่ายดาย ในกรณีนี้คิดว่าＳก็น่าจะเหมาะสม
：ใคร ๆ 、ก็เอาแต่บอกว่าＳกัน、แต่ว่าถ้าเป็นＳจริงก็ต้องมีประกาศจากคณะกรรมการบริหารทั่วไปของ APISสิ หรืออาจจะมีประกาศเร็ว ๆ นี้？ถึงจะดูเหมาะสมมากเลยก็เหอะ
：ถ้ามีผู้หญิงแบบนี้ ต่อให้จะเป็นโรงเรียนที่อ่อนแอแค่ไหนก็ต้องมีชื่อเสียงบ้างสิ
：หน้าตาก็ดีน๊า……ทำไลฟ์สดไหมน๊า
เพียวริจังยิ้มอย่างขมขื่นกับคอมเมนต์ที่รวดเร็วอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แล้วก่อนที่จะรู้ตัว ร่างกายของเธอก็หยุดสั่นแล้ว
「ทุกคนค๊า、เมื่อกี้สุดยอดสุด ๆ ไปเลยเน๊ ชั้นโชคดีมากที่สามารถถ่ายอะไรแบบนั้นได้！เธอคือนักเรียนที่ชั้นไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน、หากคุณมีข้อมูลใด ๆ โปรดＤＭหาชั้นได้เสมอเน๊ー」
การที่เธอกลับมาพูดอะไรแบบนี้ได้ แสดงว่ากลับมาเป็นปกติแล้ว
「ซ้า、จากดีเราจะทำยังไงกันดีค๊า」
ครัมเป็นสตรีมเมอร์คนเดียวที่ยืนหยัดต่อสู้กับโรงเรียนคิโซ
ดังนั้นแล้ว ต่อให้ถูกเด็กสาวคนหนึ่งข่มขู่ ก็ไม่มีทางทำให้เธอยอมรับได้หรอก
จะไล่ตามไปดีไหม ขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้ เธอก็เห็นคอมเมนต์ที่ดึงดูดสายตาในกลุ่มแชทที่คุยกันยาวเกี่ยวกับสาวสวยลึกลับ
：ถ้าโดนรู้ที่อยู่แบบนี้แล้ว、เจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหารจะไม่บุกมากันเหรอ？
「……อะ！」
เปลี่ยนแผน
ครัมเริ่มวิ่งด้วยความตื่นตระหนก
「เอ๊ะโตะ、ครั้งนี้ก็ขอจบลงเพียงเท่านี้นะค๊าー！ ยังไงก็ตามชั้นคิดว่าคราวนี้มีหลักฐานเป็รูปธรรมแล้วนะคะ、ชั้นคิดว่ามันจะช่วยทำลายโรงเรียนคิโซได้แน่นอนค๊า！ จ๊า、ชั้นจะขอวิ่งหนีจากเพชฌฆาตที่กำลังจะมาก่อนนะค๊า ซาโยนาร๊าー！」
ครัมในตอนนี้ไม่เหลืออาวุธแล้ว
ไม่มีทางที่เธอจะสามารถไลฟ์สดในสถานะนั้นได้
ครัมรีบวิ่งไปที่ทางออกโดยไม่มีเวลากังวลเกี่ยวกับคอมเมนต์
「เด็กคนนั้น、คราวหน้าที่เราได้พบกัน มาสัมภาษณ์หรืออะไรสักอย่างกันเถอะเน๊」
ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุข ในขณะที่กำลังวางแผนสำหรับการไลฟ์สดครั้งต่อไป
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
