[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก - ตอนที่ 69 สาวดุ้นหลบเลี่ยง และ การทำนายอนาคต

ตอนที่ 69 การหลบเลี่ยงและการทำนายอนาคต

 

ไม่จำเป็นต้องพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างโรงเรียนยามดึกกับเด็กสาวในชุดโกธิคโลลิต้าอีกต่อไป

การรวมกันที่ปกติจะเป็นไปไม่ได้、ทว่าเมื่อได้มองจริง ๆ เพียงอย่างเดียวก็ทำให้รู้สึกราวกับว่าถูกพาไปยังอีกโลกหนึ่ง

 

และในตอนนี้ฉันจะเป็นคนที่ทำให้พวกเขารู้สึกแบบนั้น

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันมาที่โรงเรียนมิคาเงะ

เนื่องจากธรรมชาติของดันเจี้ยนที่สามารถปรากฏได้ทั้งกลางวันและกลางคืน จึงมีนักเรียนจำนวนไม่น้อยแม้ในเวลากลางคืน

ในบรรดานักเรียนเหล่านี้、ถึงกับมีบางคนที่นอนตอนกลางวันเพื่อตื่นขึ้นมาทำงานในตอนกลางคืนที่มีการแข่งขันน้อยกว่า

วิธีที่พวกเขาพิชิตดันเจี้ยนในตอนกลางคืนโดยมีคนเข้าร่วมน้อยที่สุดคือ ภาพสะท้อนของนักสำรวจ

 

「……ที่นี่、ดูไม่เปลี่ยนแปลงเลยเน๊ะ」

 

ฉันมองดูแสงไฟที่เปิดกระจัดกระจายจากดาดฟ้าโรงเรียน แล้วจู่ ๆ ก็ยิ้มออกมาทันที

แม้ว่าจะเรียกว่าโรงเรียน、แต่ก็มีอาคารเรียนมากมายนับไม่ถ้วน ดังนั้นสถานที่แห่งนี้เพียงแห่งเดียวก็ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นเมือง

 

『อ้าー、พอใจแล้วรึยัง？ มาเพื่อเจรจาจริงไหม？』

 

อยากทำอีกสักหน่อยเหมือนกัน

ฉันอยากจะเล่นเป็นสาวสวยลึกลับที่กล่าวถ้อยคำที่มีความหมายจากที่สูง

 

『เธอชอบที่สูงจริงเน๊ บางทีอาจจะเป็นเพื่อนที่ดีกับควันน๊า？』

 

ฉันไม่สนใจไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงที่กำลังพูดอะไรบางอย่าง

ขอฉันซึมซับอีกสักหน่อยเถอะ

บางครั้งฉันก็อยากเป็นสาวสวยลึกลับที่เงียบสงบแบบนี้

 

「――คิดอยู่แล้วว่าคุณต้องมา、โซลเซียลา」

 

ฉันได้ยินเสียงใครบางคนจากด้านหลัง……

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง、นี่จงใจเงียบไว้วใช่ไหม？

 

『～♪』

 

อย่ามาผิวปากในหัวคนอื่นอย่างงั้นสิย๊า ทำไปเพื่ออะไรกัน

 

「อาเร๊ะ、เมินกันเหรอคะ？ เน๊、โอยー」

 

「……เสียงดังตลอดเลยเน๊ะ――อากากิริ รินกะ」

 

ฉันหันกลับไปและเรียกชื่อของเธอ

แล้วสาวน้อยที่สามารถพบได้ทุกที่ก็ยิ้มกว้าง

 

「ฉันเป็นคนที่ชอบส่งเสียงดังล่ะ ……อะ、ฉันอยากจะถามอะไรคุณหน่อย ตอนนี้คุณเป็นหมายเลข ０หรือเปล่า？ หรือว่า、จะเป็นนาตากิ เคย์ที่ฉันรู้จักกันน๊า？」

 

อ้า、พอมาคิดดูแล้ว ฉันก็ทำตัวเหมือนสาวสวยลึกลับที่น่ารำคาญต่อหน้าคนนี้เน๊ะ

เอาล่ะ、มาเล่นสนุกกันสักหน่อยดีกว่า 

 

「……ถ้าคุณต้องการคุยกับฉันก็แค่พูดตรง ๆ จริง ๆ เลย、มนุษย์ชอบวกวงจริงเน๊」

 

「งั้นเหรอ、เป็นหมายเลข ０ สินะ」

 

「โอยโอย、รู้สึกเหมือนไม่ได้รับการต้อนรับเลยเน๊ ฉันอุตส่าห์ยืมร่างกายของมาสเตอร์มาแท้ ๆ」

 

「ยืม……？」

 

ฉันพยักหน้าและยกปลายผมขึ้น

เป็นท่าทางที่สาวสวยลึกลับไม่เคยทำมาก่อน

 

「ฉันสามารถยืมร่างกายของมาสเตอร์มาได้เช่นนี้เช่นกัน เหตุผลที่ฉันปรากฏตัวต่อหน้าคุณด้วยรูปแบบกายหยาบในวันนั้นก็เพื่อปกป้องมาสเตอร์ของฉัน คิดว่ายังไง？สำหรับฉัน、จะยังเป็นดีมอนเกียร์ในแบบที่พวกคุณเรียกว่าเพื่อนได้อีกไหม？」

 

ฉันกางมือออกและส่ายหัวอย่างเกินจริง

รินกะจังทำท่าทางเฉือนคอตัวเองด้วยนิ้วโป้งโดยไม่แม้แต่จะพยายามซ่อนความรังเกียจของเธอ

 

「หล่อนไม่ได้รับเชิญ」

 

「ฮา、ช่วยไม่ได้เน๊ จ๊า、ก็ได้ ฉันจะคืนร่างกายให้กับมาสเตอร์」

 

ฉันส่ายร่างกายและก้มหน้าลงทีหนึ่ง

จากนั้นก็เปลี่ยนการแสดงออกเป็นใบหน้าหญิงสาวสวยลึกลับตามปกติและเอียงหัว

 

「พอแล้วเหรอ？」

 

「ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่ชอบแม่นั้นเลย ว่าไปแล้ว、จะไม่เป็นไรเหรอคะ？ ที่มีอะไรแบบนั้นอยู่ในร่างกาย」

 

「ไม่หรอก、เพราะนั่นคือสิ่งที่จำเป็น」

 

「……เหรอคะ」

 

รินกะจังกัดริมฝีปากและบ่นด้วยความหงุดหงิด

ก็น่ารักเหมือนกันเน๊

 

「ถ้าอย่างงั้น、ไปกันเลยไหม รู้แล้วใช่ไหมว่าฉันมาที่นี่เพื่ออะไร」

 

หลังจากพูดอย่างงั้น、รินกะก็ออกเดิน

เข้าใจจริง ๆ ใช่ไหม？

แค่พูดแค่นั้นจริง ๆ เนี่ยนะ？

 

『มีแค่เธอแหละเน๊ะ』

 

เอาจริงดิ

 

「――คุณมาพบประธานสภานักเรียนใช่ไหม เพื่อเจรจาเกี่ยวกับอนาคตของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม」

 

「……ใช่แล้ว」

 

เอาจริงเรอะ！？ รู้ได้ยังไงก๊านนน！？

 

 

■

 

 

ประธานสภานักเรียนของโรงเรียนมิคาเงะ、เป็นตัวละครที่ปรากฏในผลงานต้นฉบับด้วยเช่นกัน

 

ชื่อ、ซาโจว ยูกิฮิระ

 

ลักษณะเด่นที่สุดของเขาคือ เป็นผู้ชายผมบลอนด์ที่มีดวงตาเป็นประกาย

นักอ่านทุกคนคิดว่าเขาจะทรยศอย่างแน่นอน แต่เขาไม่ทำ、ในแง่หนึ่ง เขาคือผู้ที่ทรยศต่อนักอ่านของเขา

 

และ、ในปัจจุบัน เขาเป็น Ｓ แร๊งค์เพียงคนเดียวในโรงเรียนมิคาเงะ

โทรัคคุงในตอนนี้ยังไปไม่ถึง Ｓ แร๊งค์เน๊ะ

 

ซ้า、ดูเหมือนว่าประธานนักเรียนกำลังรอฉันอยู่

เขานั่งอยู่คนเดียวบนเก้าอี้หรูในห้องสภานักเรียน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเปลืองพื้นที่และยิ้มให้พวกเรา

 

รินกะเลือกที่จะพิงตัวอยู่ที่ประตู และมองดูสถานการณ์、แย่แล้ว

ฉันถูกคั่นกลางระหว่างคนสองคนที่ฉันอาจจะพ่ายแพ้ในเรื่องสติปัญญา……！

 

『อันที่จริง ฉันคิดว่ามีน้อยคนที่เธอจะสามารถเอาชนะได้เน๊』

 

ห๊ะ？

สาวสวยมีＩＱ100 ล้านงั้นเรอะ？

 

「ขอบคุณที่มานะ、โซลเซียลา อ้า、ที่โรงเรียนแห่งนี้ ถ้าเรียกว่านาตากิ เคย์จะเหมาะสมกว่าหรือเปล่า？」

 

「……แบบไหนก็ได้ เรียกตามที่ชอบได้เลย」

 

「ถ้างั้นโซลเซียลาแล้วกัน อยากคุยกับคุณที่ได้ยินชื่อเสียงมามากสักครั้ง」

 

แม้ว่าเขาจะยิ้มอยู่、แต่ยูกิฮิระซังก็ไม่แสดงอารมณ์ออกมา ฉันไม่สามารถอ่านการแสดงออกทางสีหน้าได้เลย

นี่หัวเราะเหรอ？ นี่ยิ้มแล้วใช่ไหมเน๊ะ？

 

「ขอเริ่มจากทางฝั่งผมก่อนได้สินะ？ถึงอย่างนั้น ผมมั่นใจว่าหัวข้อที่จะพูดคุยกันของผมกับของเธอจะเหมือนกันอยู่แล้ว」

 

「ทำตามที่คุณต้องการ」

 

「ฮะๆๆๆ、ถ้าอย่างงั้นขอรับคำนั้นไว้แล้วกัน ――โรงเรียนของพวกเธอ、ได้นำดีมอนเกียร์กลับไปด้วยกันถูกต้องไหม」

 

กะแล้วความแตกเห็น ๆ น๊า

เพราะเป็นเรื่องของคน ๆ นี้แล้ว、แม้ว่าพวกโทรัคคุงจะมาช่วยพวกเราไว้ก็จริง、แต่ก็คงจะมีสั่งให้พวกเขาจับกลับไปทุกครั้งที่มีโอกาส

 

「เดิมทีแล้วสิ่งนั้นก็อยู่ที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม แล้วจะผิดอะไรกับการเก็บกลับไปที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมกันล่ะ？」

 

「โอโอ๊ะโตะ、น่ากลัวเน๊ะ อย่าจ้องมองผมแบบนั้นสิ ผมไม่ได้ต้องการที่จะขโมย、หรือใช้การมีอยู่ของดีมอนเกียร์อันอันตรายเป็นข้ออ้างในการบุกรุกหรอกนะ ……อย่างน้อยก็โรงเรียนของพวกผมล่ะนะ」

 

ยูกิฮิระซัง、พูดในขณะที่นั่งเท้าคางอย่างมีความสุข

เห็นได้ชัดว่าเขาสนุกกับการดูปฏิกิริยาของฉัน

คู๊、สนุกกับการรังแกสาวสวยลึกลับรึไงกัน！

 

『ฉันเรียนรู้จากอินเทอร์เน็ตว่ามีผู้คนที่มีรสนิยมเช่นนั้น』

 

อย่าเรียนรู้เรื่องพรรค์นั้นสิย๊า！

 

「ผมได้ยินมาว่าโรงเรียนของพวกเธอเป็นหนี้โรงเรียนคิโซอยู่มหาศาล แต่พวกเธอก็ยังเลือกที่จะทรยศพวกเขา、เท่ากับว่าจะไม่สามารถรับความช่วยเหลือได้อีกต่อไป การเงินกำลังลำบากอยู่เลยใช่ไหมเน๊ะ？ ผมเข้าใจ、โซลเซียลา」

 

ยูกิฮิระซังกำลังโจมตีฉัน

แต่ฉันรู้ดี

คน ๆ นี้แม้จะมีน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนแบบนั้น แต่เขาแค่กังวลจริง ๆ

 

น้ำเสียงและท่าทางของเขาทำให้ดูเหมือนคนที่จะทรยศ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะเข้าใจเขาผิด แต่จริง ๆ แล้วเขาเป็นคนดีถึงจิตใจ

ม๊า、เขาก็ยังทำให้ฉันหัวหมุนอยู่ดี

 

「……ซ้า เธอ、จะตอบแทนผมเท่าไหร่」

 

มาแล้ว……！

 

「นี่คือบันทึกการทดลองดีมอนเกียร์ของโรงเรียนคิโซ ฉันแน่ใจว่าพวกคุณทุกคนก็ต้องการสิ่งนี้เหมือนกัน」

 

เมื่อพูดอย่างนั้น、ฉันก็วางเมมโมรี่ที่มีข้อมูลไว้บนโต๊ะ

ยูกิฮิระซังหยิบมันขึ้นมาและใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อของเขาโดยไม่แม้แต่จะมอง และพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จะไม่ตรวจสอบข้อมูลหรืออะไรสักหน่อยเลยเหรอ……？

 

「อืม、เลือกได้ดีเลย」

 

「……หากคุณมีความปรารถนาอื่นใดก็จงกล่าวมา」

 

「ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ、แค่นี้ก็พอแล้ว」

 

เอ๊ะ、พอใจแล้ว？

ก็จริงที่ค่อนข้างจะเป็นสินค้าอันตราย、นั่นคือทั้งหมดที่คุณต้องการจริงเรอะ？

 

「คุณคิดอะไรอยู่”」

 

「เธอไม่พอใจงั้นเหรอ？ผมคิดว่าได้ตอบคำขอของเธอแล้ว แค่ทำให้โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมกลายเป็นโรงเรียนในเคลือของโรงเรียนมิคาเงะยังไม่เพียงพอเหรอ？」

 

「มิใช่เรื่องนั้น ทว่า、คุณเป็นมิตรมากเกินไป」

 

อย่ามาเอาเปรียบสาวสวยลึกลับนะย๊า！

ทางนี้ต้องเป็ฯคนที่ต้องอยู่ข้างบนเสมอ！

 

「การที่พวกผมมีความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นกับโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมจะทำให้ได้เปรียบในเทศกาลสงครามเน๊ะ ถึงจะไม่ใช่โซลเซียลา、แต่นักเรียนหญิงที่ชื่อว่าเทรุคามิ มิซุฮิกับสึกิมิยะ โทอา ……นั่นก็น่าทึ่งเช่นกันเน๊ะ ไม่เป็นที่รู้จักอย่างน่าเสียดายจนถึงตอนนี้」

 

เมื่อเขาพูดอย่างนั้นฉันก็ตระหนักได้เป็นครั้งแรก

โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมในปัจจุบันกลายเป็นกลุ่มอันตรายโคตร ๆ ของผู้ถูกเลือกกลุ่มเล็ก ๆ แล้วงั้นเหรอ

 

เป็นขุมทรัพย์แห่งพรสวรรค์ที่สามารถกลายเป็นเอซได้หากอยู่ที่โรงเรียนอื่น、มีดีมอนเกียร์ที่ไร้พันธสัญญา、มีคนที่โดนคาดคะเนว่าเป็น Ｓ แร๊งค์、มีผู้ใช้การโจมตีแบบบรรจบ、ทั้งหมดนำโดยสาวสวยลึกลับเช่นฉัน

 

「หากสามารถสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมได้、ก็นับว่าราคาถูกมาก ที่ต้องใช้หนี้หลายร้อยล้านเหรียญให้แทน แล้วตั้งแต่แรก แม้ทางนี้จะต้องจ่ายเงินจำนวนมหาศาลแต่แลกมากับการมี Ｓ แร๊งค์ในอนาคตก็นับว่าเป็นเรื่องที่สามารถยอมรับไดเ」

 

หรือก็คือ、นี่เป็นการเจรจาที่ชิงความได้เปรียบไปจากโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม จากพวกฉันไปตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว

คุโซ、ฉันควรขูดรีดให้มากกว่านี้！

 

『เธอ、พอพูดแบบนั้นแล้วดูเป็นตัวร้ายลูกกระจ๊อกเลยเน๊ ดูไม่เหมือนสาวสวยลึกลับเลยล่ะ』

 

หนวกหูย๊า！

 

「เช่นนั้น、การเจรจาก็สิ้นสุดแล้วเน๊ะ」

 

「ถูกต้องแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักนับจากนี้เป็นต้นไป、โซลเซียลา」

 

ยูกิฮิระซังพูดแบบนั้นด้วยรอยยิ้มน่าสงสัยเหมือนเดิม

พูดตามตรง、ถ้าฉันพูดอะไรงี่เง่า ฉันคงโดนหลอก ดังนั้นฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเงียบไว้

 

「อ้า、จริงด้วย ได้ยินมาว่าเธออาศัยอยู่ที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมในฐานะนาตากิ เคย์สินะ ผมจะเป็นฝั่งยื่นข้อเสนอเกี่ยวกับโรงเรียนในเครือเอง、เพื่อไม่ให้แปลกเกินไป」

 

「……ขอบคุณ、ฉันซาบซึ้ง」

 

ใส่ใจกันขนาดนี้เลยเหรอ？

บริการหลังการขายก็สมบูรณ์แบบ！

 

「ไม่หรอก、ไม่มีปัญหา ทางนี้เองก็เบื่อโรงเรียนคิโซที่ทำตามใจชอบแล้วเหมือนกัน พวกผมเสียเวลาอย่างยาวนานในการเตรียมจุดประกายแห่งสงคราม โทรัคคุงกับ、มิฮายะคุงช่วยเหลือได้มากเป็นประโยชน์อย่างเหมาะเจาะ」

 

「……พวกโทรัค、ตอนนี้กำลังต่อสู้อยู่ที่โรงเรียนคิโซหรือเปล่า？」

 

「โอย๊ะ、เป็นห่วงสิน๊า？」

 

ฉันเดาว่าเขารู้อยู่แล้วว่าฉันจะพูดอย่างนั้น

ยูกิฮิระซังเปิดหน้าจอขึ้นมาแล้วพูดว่า「กลับมากันแล้วล่ะ」

ในหน้าจอ、ฉายภาพของโทรัคคุงกับมิฮายะจังที่ชูสองนิ้วขณะกำลังได้รับการรักษาพยาบาลแบบเบา ๆ ที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนมิคาเงะ

มิฮายะจังชูสองนิ้วแล้วน่ารัก、ส่วนโทรัคคุงทำแล้วน่าอึดดัด

 

คุณช่วยให้ข้อมูลนี้กับฉันด้วยได้ไหม？

สองช็อตของพระเอกงานต้นฉบับและนางเอกหลักงานต้นฉบับนั้นยอดเยี่ยมเกินไป

อยากใส่กรอบแล้วตั้งโชว์เลยล๊า

 

「วันนี้เป็นเหมือนการทักทายเท่านั้น การประกาศสงครามต่อโรงเรียนของเธอ การไปวิวาทกับคณะกรรมการวินัยได้สะดุดตาขนาดนั้น、ไม่คิดว่าเพียงพอแล้วที่จะเป็นดอกไม้ไฟสำหรับส่งสัญญาณสงครามหรือ？」

 

「อย่างงั้นหรือ」

 

「โอย๊ะโอย๊ะ、โล่งใจแล้วสิน๊า？ จากที่ผมจำได้、แน่ใจว่าเธอเกลียดโทรัคคุงมากเลยไม่ใช่เหรอ」

 

「……ไม่ได้โล่งใจเป็นการพิเศษ」

 

ยูกิฮิระซังมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มที่แตกต่างจากก่อนหน้า

ยังไงดี、ฉันรู้สึกเหมือนเป็นรอยยิ้มที่……

 

「หากการเจรจาเสร็จสิ้น、ฉันจะไปแล้ว ฉันไม่สามารถออกจากโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมได้เป็นเวลานาน」

 

「อ้า、งั้นเหรอ น่าเสียดายน๊า ……จะว่าไปแล้ว、ผมนึกอะไรขึ้นมาได้ล่ะ」

 

ยูกิฮิระซัง、หยิบมีดหลายเล่มในมือของเขาและโบกมือให้ฉันดู 

และจากนั้น、เขาก็ปาหนึ่งในนั้นลงที่เท้าของฉัน

อันตรายเน๊っ！

 

「――คณะกรรมการบริหาร、ได้ออกคำสั่งให้นักสำรวจ Ｓ แร๊งค์ทั้งหมดทำการจับกุมโซลเซียลาล่ะเน๊ะ」

 

「……ฉันสงสัยว่าสามารถถือเป็นการยั่วยุได้หรือไม่」

 

ฉันเรียกเคียวยักษ์ออกมาและถือมันอย่างเย็นชา

ถึงยังไงฉันก็ไม่อยากทะเลาะกับคน ๆ นี้ล่ะ

แม้ว่าจะดูเหมือนเขาทรยศฉัน แต่เขาก็เป็นคนดีจริง ๆ

 

ม๊า、ถ้าเขาจริงจังฉันก็จะสู้เหมือนกัน

คน ๆ นี้เองก็ยุ่งยากคนล่ะแบบกับโรคุฮาระซังล่ะ

 

「ล้อเล่น ๆ ผมแค่อยากล้อเล่นเพราะเห็นเธอดูเย็นชาอยู่ตลอด」

 

ยูกิฮิระพูดแบบนั้นแล้วหัวเราะ ก่อนโยนมีดทิ้งให้หายไปในความว่างเปล่า

ฉันรีบสะบัดผม แล้วออกจากห้องด้วยความไม่พอใจ

อะ、รินกะจัง ไว้เจอกันเน๊ะ！

 

……ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็อย่าทำสิ่งที่ไม่จำเป็นล๊า？

ลาล่ะ！　

 

 

■

 

 

ในห้องสภานักเรียนที่โซลเซียลาไม่อยู่แล้ว、รินกะสูดหายใจเข้าลึก ๆ

ความตึงเครียดและความรู้สึกแปลก ๆ ของที่ติดอยู่ในห้องนั้น、นี่เป็นเพราะความจริงที่ว่ามี Ｓ แร๊งค์สองคนเผชิญหน้ากันอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่ว่า、ทุกอย่างก็จบลงอย่างไม่มีปัญหา

 

「โล่งอกไปทีเน๊ะ、ที่จบลงโดยไม่มีปัญหาใด ๆ」

 

ยูกิฮิระไม่ได้พยักหน้าแต่โดยดีให้กับคำพูดของรินกะ

ถึงตอนนี้ เขาก็ยังกำลังจ้องมองไปที่ประตูด้วยสีหน้าหนักใจราวกับว่าเธอยังอยู่ตรงหน้าเขา

 

「มีอะไรอย่างงั้นหรือคะ？」

 

「……2,734,536 วิธี」

 

「เอ๊ะ？」

 

ยูกิฮิระพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า

รินกะเข้าใจความหมายของตัวเลขนั้นได้ทันที

ความสามารถของซาโจว ยูกิฮิระซึ่งเป็ฯ Ｓ แร๊งค์、นั่นคือ――ทางเลือกแห่งอนาคตที่ต้องการ

 

เขามีความสามารถเหนือธรรมชาติในการทำนายอนาคตที่เป็นไปได้จำนวนเกือบอนันต์ที่สามารถเกิดขึ้นได้ในอนาคตส่วงหน้าห้าวินาที และกำหนดอนาคตที่ต้องการให้เป็นเส้นทางเริ่มต้นของโลก

อาจกล่าวได้ว่าเขามีความสามารถที่แข็งแกร่งที่สุดสมกับที่ควบคุมหนึ่งในสี่โรงเรียนใหญ่

 

และดูเหมือนว่ายูกิฮิระจะใช้ความสามารถนี้ในการเจรจาสั้น ๆ กับโซลเซียลา

 

「ที่จริงแล้วเน๊ะ、ผมพยายามที่จะจับตัวเธอจริง ๆ ล่ะ」

 

「เอ๊ะ」

 

รินกะมองยูกิฮิระด้วยความตกใจ

สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไป เขายิ้มและเล่นผมของตัวเอง

 

ด้วยความโกรธกับสิ่งที่เขาพูดและการแสดงออก、รินกะพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดโดยไม่ปิดบัง

 

「ฉันพูดไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ、ว่าจะไม่ยอมให้ทำร้ายเด็กคนนั้นเด็ดขาดเน๊ะ？」

 

「อ้า、ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้บาดเจ็บหรอกนะ ยังไงก็ตาม、ผมตัดสินใจที่จะจับตัวและให้ความคุ้มครองเท่านั้นเอง หากทำแบบนั้นแล้วโซลเซียลาเองก็จะไม่ถูกไล่ล่าเหมือนกันไง」

 

「……คุณแค่ต้องการรางวัลจริงไหมคะ」

 

「อะ、รู้ด้วยเหรอ？ ไม่สิ、ซ่อนอะไรจากรินกะคุงไม่ได้เลยสิน๊า」

 

นั่นเป็นเรื่องโกหก

หากใช้ความสามารถของยูกิฮิระ、ก็ไม่จำเป็นต้องเลือกอนาคตที่ทำให้รินกะเข้าใจผิดตั้งแต่แรก 

ถึงกระนั้น เหตุผลที่เขาหัวเราะเสียงดังต่อหน้ารินกะแบบนี้、ด้วยนิสัยของเขาหมายความว่าเขาไม่จริงจังกับการจับโซลเซียลามากนัก

 

「ผมสงสัยว่าคณะกรรมการวางแผนจะทำอะไรหากจับโซลเซียลาได้ เพราะอย่างงั้น、ผมเลยลองแสดงตามความเป็นจริง มะ、แต่เป็นไปไม่ได้เลยล่ะ」

 

ยูกิฮิระพูดออกมาอย่างสงบ โดยไม่มีท่าทีสำนึกผิดใด ๆ

 

「ฉันตระหนักได้เมื่อมียอดทะลุ 2 ล้านเน๊ะ อา、เด็กคนนี้แข็งแกร่งกว่าผม」

 

「คุณต้องการโซลเซียลามากเท่าไหร่กันล่ะ พอคิดว่าคุณพยายามมองไปอนาคตไกลขนาดนั้น และพยายามที่จะจับตัวเธอไว้」

 

「ต้องการมากสิ ถึงแม้ว่าจะจับและทำให้ยอมจำนนไม่ได้ แต่แค่มีเธอไว้ในความครอบครองก็จะทำให้เธอเป็นไพ่ใบสำคัญต่อคณะกรรมการบริหารแล้ว ขอแค่รักษาความสัมพันธ์ไว้ได้ก็คือสิ่งที่ดีที่สุดแล้วล่ะ」

 

พอพูดจบ、ยูกิฮิระก็ลบชื่อของนาตากิ เคย์ออกจากฐานข้อมูลของโรงเรียนมิคาเงะ

ใบหน้าของเขาดูผิดหวังเล็กน้อย

 

「ในแง่ของการเจรจา นั่นเป็นอนาคตที่ราบรื่นที่สุด หากผมก้าวร้าวมากขึ้นอีกนิด บทสนทนาก็จะแย่ลง แฟนในอนาคตจะโกรธเล็กน้อยตอนที่ผมบอกให้เธอมาที่โรงเรียนมิคาเงะ อิย๊า、ไม่รู้ว่าโกรธเรื่องอะไรด้วยซ้ำ」

 

ยูกิฮิระอนาคตที่เป็นไปได้ แล้วก็ตัดทิ้งไปโดยบอกว่า「เป็นความล้มเหลว」

เมื่อเห็นเขาเป็นเช่นนั้น、รินกะก็เชิดหน้าอกโดยไม่รู้ตัวแล้วพูดว่า

 

「ก็ต้องเป็นแบบนั้นจริงไหมคะ ถึงจะไม่รู้ว่าโซลเซียลากำลังคิดอะไรอยู่ เธอจะไม่พูดถึงสิ่งที่เธอรู้เลย แต่เธอเป็นคนมีความสามารถ และจริง ๆ แล้วเธอก็เป็นคนมีอัธยาศัยดี……อิย๊า、ถึงจะลำบากใจที่ต้องทำ、ฉันก็ขอขอบคุณความช่วยเหลือของคุณเน๊ー」

 

「เธอ、ชอบเด็กคนนั้นจริง ๆ เลยเน๊ะ ผมกลัวผู้หญิงแบบนั้นนิดหน่อย เลยคิดว่าคงรับมือไม่ไหว」

 

รินกะไม่ปฏิเสธหรือยืนยันคำพูดเหล่านั้น

ทว่า、เธอก็ยิ้มกว้างราวกับเป็นการตอบโต้ยูกิฮิระ

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ