ตอนที่ 65 ข้อตกลงและข้อจำกัด
ในโลกที่กำลังลุกไหม้、ห้วงอันตรายยังคงขยายขอบเขตออกไป
เปลวไฟที่ควรจะเป็นไฟ、แต่น่าแปลกที่พวกมันไม่ได้เผาไหม้อะไรเลย、และอยู่ที่นั่นเหมือนผี
『……ไม่รู้หรอกนะว่าทำได้ยังไง、แต่จู่ ๆ ฉันก็ยิ่งอยากได้ร่างนั้นขึ้นไปอีก！』
ออร์โธรอสลุกขึ้นมาอยู่ภายใต้การควบคุมของศาสตราจารย์
จากนั้นก็ทำการยิงการโจมตีอย่าง่าย
พลังทำลายล้างนั้นต่ำกว่าการโจมตีสองครั้งก่อนหน้า แต่ก็ยังทรงพลังอยู่
เป็นการโจมตีที่ยอมเสียสละพลังทำลายเพื่อเพิ่มความเร็ว
มิซุฮิเพียงเหลือบมอง、แล้วยกมือขวาขึ้น
「ตื้นเขิน」
เปลวไฟที่ปกคลุมทั่วพื้นลุกขึ้น และก่อตัวเป็นกำแพง
กำแพงเปลวไฟที่ถูกการโจมตีปะทะเข้าอย่างรุนแรง、กลับดูกราดเกรี้ยวขึ้นราวกับกำลังกลืนกินการโจมตี
『ปะ、เปลวไฟนั่นมันอะไรกัน』
「สำหรับแก นี่ยังดูเหมือนแค่เปลวไฟอยู่สินะ？」
เมื่อมิซุฮิโบกมือ、เปลวไฟที่ปกคลุมเพดานก็ห้อยลงราวกับไม้เลื้อย และพันรอบบาเรียรอบตัวออร์โธรอส
ออร์โธรอสพยายามสลัดพันธนาการออกไป แต่มันก็ไม่สามารถทำอะไรกับพันธนาการที่เกิดจากเปลวไฟที่ไร้รูปร่างได้ และร่างกายของมันก็ค่อย ๆ ไหม้เกรียม
「บาเรียเวทย์ นั่นไร้สาระ มาใช้มันเป็นฟืนกันเถอะ」
เปลวไฟยิ่งรุนแรงขึ้นราวกับตอบสนองต่อคำพูดของมิซุฮิ
ในเวลาเดียวกัน บาเรียของออร์โธรอสกำลังถูกเผา และเปลวไฟก็เลื้อยเข้าไปถึงยังร่างหลัก
ศาสตราจารย์ไม่สามารถทำอะไรได้ต่อหน้าออร์โธรอสที่กำลังดิ้นรน
『เป็นไปไม่ได้……บาเรียนั่นแม้แต่นักสำรวจ Ａ แร๊งค์ก็ยังไม่สามารถเจาะผ่านได้เลยด้วยซ้ำ！』
『สิ่งนั้นไม่ใช่การทะลุผ่าน เป็นการเผา、พร้อมกันทั้งหมด』
ชิเอลพูดขึ้นหลังเข้าใจตันตนที่แท้จริงของเปลวไฟที่ควบคุมโดยมิซุฮิได้ทันที
『การโจมตีด้วยเวทมนตร์ไม่มีผลกับเธอ พลังเวทมนตร์จะกลายเป็นอาหารของเปลวไฟของเธอ』
『นั่นมันบ้าอะไรกัน……คุโซ、เวทมนตร์ที่ลึกล้ำขนาดนี้มันอะไรกัน！ ยัยเด็กนี้ทำเรื่องพรรค์นี้ได้ยังไงกัน！？』
ศาสตราจารย์มองดูตัวเลขที่เกิดจากอุปกรณ์วัด แล้วสบถ
สิ่งนั่น、เป็นสิ่งที่เธอเข้าใจเป็นอย่างดี เพราะเธอเป็นศาสตราจารย์ที่ศึกษานักสำรวจมาหลายปี
『นี่มันแทบไม่ต่างจาก Ｓ แร๊งค์แล้วไม่ใช่รึไงกันห๊า！？ไม่มียัยเด็กนี้อยู่ในโครงการเมียวโจ ไม่มีแม้แต่ในแผนการฝึกＳ แร๊งค์！』
ศาสตราจารย์กระแทกคอนโซลอย่างแรง
จากนั้น ปืนใหญ่หลายกระบอกก็ปรากฏขึ้นจากกำแพงที่กำลังลุกไหม้
『การบรรลุไปถึง Ｓ แร๊งค์ด้วยพลังของตัวเอง、มีอัตราเท่ากับความเที่ยงตรงทางดาราศาสตร์！ไม่มีทางที่ฉันจะปล่อยให้สิ่งผิดปกติไร้สาระเช่นนี้มาขัดขวางตำนานฮีโร่ของฉันเด็ดขาด！』
กระสุนหลายนัดถูกยิงใส่มิซุฮิ
มิซุฮิไม่ได้ทำอะไรเหมือนก่อนหน้า
การโจมตีด้วยเวทมนตร์ที่ปล่อยออกมานั้นปะทะกับมิซุฮิโดยตรง
เกิดระเบิดรุนแรงจนพื้นที่เต็มไปด้วยควันดำ
โทอาตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นภาพนั้น และมิโรคุก็มองออกไปอย่างเจ็บปวด
『ถ้าไม่รู้ตัวก็ไม่สามารถป้องกันได้จริงไหม ไม่มีทางที่จะตอบสนองต่อการโจมตีจากหลายทิศทางได้หรอก』
ศาสตราจารย์ตะโกนอย่างมีชัย
ยังไงก็ตาม、เมื่อมองดูควันดำที่เกิดจากไฟไหม้อย่างใกล้ชิด、การแสดงออกของเธอก็เริ่มบิดเบี้ยว
「――ทำได้แค่นี้เหรอ」
『……ห๊ะ？』
ควันดำ、กลายเป็นเปลวไฟและกระจายไปทั่ว
ที่ตรงกลางคือ มิซุฮิซึ่งมีอาการบาดเจ็บเต็มตัว
อาการบาดเจ็บสาหัสมากจนไม่น่าแปลกใจเลยหากเธอจะล้มลงเมื่อไรก็ได้、ถึงกระนั้นมิซุฮิก็มองศาสตราจารย์ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
『นี่มันห่าอะไรกัน แกรับการโจมตีไปตรง ๆ เลยไม่ใช่เรอะ แล้วทำไม、แกถึงได้！』
「มันโดนฉันตรง ๆ แหละนะ แต่、ก็แค่นั้นแหละ』
เปลวไฟล้นออกมาจากบาดแผล
มันถูกสร้างขึ้นจากภายในร่างกายของมิซุฮิราวกับเลือด、เผาบาดแผล และมอบพลังที่มากยิ่งขึ้น
ความคิดของศาสตราจารย์ต้องหยุดชะงักลงเมื่อเผชิญกับปรากฏการณ์ที่เป็นไปไม่ได้
『……โอย แกตอนนี้、ทำอะไรลงไป……？』
นั่นไม่ใช่การรักษาบาดแผล
เป็นอะไรที่พื้นฐานมากกว่านั้น
ความจริงที่ว่าบาดแผลนั้นไม่ได้ถูกเผา
มิซุฮิชี้มือขึ้นไปบนฟ้า
ทันใดนั้น、เปลวไฟก็รวมตัวกันตามแขน、กลายเป็นปืนกระบอกหนึ่ง
「ยังไม่เข้าใจสินะ」
ปืนสีแดงที่มีลวดลายของเปลวไฟ
มิซุฮิวางปากกระบอกปืนจ่อออร์โธรอส、แล้วเหนี่ยวไก
「เปลวไฟของฉันจะเผาทุกสิ่งที่ฉันต้องการ จะเผาทุกอย่างตั้งแต่ บาดแผล พลังเวทมนตร์ และแม้แต่ตำนานฮีโร่โง่เขลาที่แกพูดถึง」
『การแทรกแซงแนวคิด……งั้นเรอะ！？ ถ้าแบบนั้นมัน、Ｓ แร๊งค์เลยไม่ใช่รึไง！』
กระสุนถูกยิงออกไปเพียงนัดเดียว
มันเป็นกระสุนเพลิงที่ลุกโชน เปล่งประกายสีแดงยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดในโลกนี้
『ออร์โธรอสぅ！』
ออร์โธรอสกระโดดไปข้างหน้าตามศาสตราจารย์อย่างเชื่อฟัง
การโจมตีแบบบรรจบของสัตว์ประหลาดนี้ไม่สามารถยิงได้อีกแล้ว
นั่นเป็นเพราะความสามารถในการโจมตีถูกเผาไปแล้ว
「ไม่มีประโยชน์」
กระสุน、เจาะทะลุออร์โธรอสโดยไม่ช้าลง
กระสุนเพียงนัดเดียว
แต่、แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
ออร์โธรอสกลายเป็นขี้เถ้าจากส่วนปลายร่างกาย และสลายไป
ต่อหน้าฉากนั้น、ศาสตราจารย์ทำได้เพียงกึ่งกรีดร้องกึ่งร้องไห้
『อะ、อ้าาาาาา！งานของฉ๊านนนนน！』
「มันเป็นขยะที่ไร้ค่า」
『แกกกกกก๊！』
「……อะไรล่ะ、แกเองก็อยากถูกเผาเหมือนกันสินะ」
มิซุฮิเล็งปืนไปที่ศาสตราจารย์
『ฮี่っ』
ศาสตราจารย์ทรุดตัวลงทันที ราวกับว่าความสงบของเธอที่มีมาจนถึงตอนนี้เป็นเรื่องโกหก
『ฮะ、ฮี่ฮฮฮฮฮ！ คุโซคุโซคุโซคุโซคุโซคุโซ！』
ศาสตราจารย์คลานไปจากจุดนั้นพร้อมกับส่งเสียงกรีดร้องที่น่าสมเพชและวิ่งหนีไปที่ด้านหลังห้อง
「……ตอนนี้、ไม่ใช่เวลาต้องไปกังวลอะไรกับคนแบบนั้น」
มิซุฮิคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าจะไล่ตามไปและฆ่าเธอซะ แต่ตัดสินใจเลิกคิดอย่างรวดเร็ว
พวกเธอมาที่นี่เพื่อช่วยมิโรคุ
「มิโรคุ、เป็นไง」
มิซุฮิเดินมายืนอยู่ตรงหน้ามิโรคุ โดยมีเปลวเพลิงลุกโชนอยู่ข้างหลัง
มิโรคุทรุดลงนั่งกับพื้น、และมองดูมิซุฮิโดยไม่พูดอะไร
「ฉันแข็งแกร่งขึ้นเพื่อช่วยเหลือและอยู่เคียงข้างกับเธอ ฉันไม่ต้องการการเสียสละบ้า ๆ นั่นอีกต่อไปแล้ว แต่หากว่านั่นคือสิ่งที่เธอต้องการ ฉันก็จะเผาโลกทั้งโลกนี่เป็นสิ่งสังเวยให้เอง」
นั่นคือคำตอบของเด็กสาวชื่อ มิซุฮิ
ความตั้งใจที่จะกบฏต่อโลกที่บังคับให้มีคนต้องเสียสละ
หรือบางทีควรจะเรียกมันว่าความตั้งใจอันแรงกล้าและความมุ่งมั่น โดยมีเปลวไฟที่เริ่มริบหรี่รอบตัวเป็นข้อพิสูจน์ถึงความแข็งแกร่งของเธอ
「เพราะอย่างงั้น、กลับด้วยกันเถอะนะ」
เธอยื่นมือไปหามิโรคุ
ไม่ต่างไปจากเมื่อก่อนเลย ฉากปกติระหว่างเพื่อนสมัยเด็ก
「แม้หลังจากทั้งหมดนี้ เธอยังคิดว่าตัวเองไม่มีประโยชน์อีกงั้นเหรอ？ ยังคิดว่าตัวเองไร้ค่าอยู่อีกไหม？」
「แต่ว่า、จนถึงตอนนี้ฉันได้ทำอะไรที่เห็นแก่ตัวขนาดนี้……」
มิซุฮิอดยิ้มไม่ได้
「จริง ๆ เลย、เธอนี่ชอบทำตัวน่ารำคาญจริงน๊า เป็นอย่างนั้นเสมอเวลาฉันสู้กับเธอ ยังไงซะเราก็จะคืนดีในตอนท้ายอยู่ดี、ไม่ดีกว่าเหรอถ้าจะมาทำให้เร็วขึ้นสักหน่อย」
「……กำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่」
มิซุฮิ、คว้ามือของมิโรคุอย่างแรงและดึงอย่างสุดกำลัง
จากนั้น、ก่อนที่มิโรคุจะทันได้ปฏิเสธ เธอก็โดนกอดเอาไว้
「เวลาแบบนี้ไม่เป็นไรหรอกนะที่จะขอโทษน่ะ ยัยบ้า ฉันไม่อยากเสียใครที่สำคัญสำหรับฉันไปอีกแล้ว」
「…………ขอโทษ」
เสียงนั้นแผ่วเบาจนแทบนถูกกลบด้วยเสียงคำรามของเปลวไฟ
แต่ยังก็ตาม、มันหมายถึงจุดสิ้นสุดของเหตุการณ์อย่างแน่นอน
「เพราะเธอฉลาดที่สุดน๊า มันอาจจะจบลงด้วยการเห็นสิ่งที่ไม่ต้องการเห็นที่สุดจริงไหม ……โม๊ว、อย่ามาพูดเรื่องน่าเศร้าอย่าง เธอไม่มีคุณค่าหรือบทบาทสิ มิโรคุก็คือมิโรคุ มีความหมายอยู่แล้วจริงไหม」
「มิซุฮิ……」
มิซุฮิกอดแน่นยิ่งขึ้นเมื่อชื่อของเธอถูกเรียก
「……ขอบคุณ」
มิโรคุลังเลเล็กน้อย แต่แล้วเธอก็เอามือกอดไปด้านหลัง
■
くぁwせdrftgyふじこlp
『อาร๊าย？』
ไม่คิดว่าจะได้เห็นของดีขนาดนี้ง๊าย……！
เงิน……！ ฉันควรจ่ายเงินที่ไหนดี！？
แย่แล้วแย่แล้ว！ นี่แหละคือสาวสวยล๊า！
ความเปล่งประกายของสาวสวยที่เป็นธรรมชาติ มีมาแต่กำเนิด และลิขิตมาให้เป็นแบบนั้น！
จะมีอะไรเจ๋งไปกว่านี้อีกจริงไหม！？
ผิดแล้ว！ความเปล่งประกายของสาวสวยเน๊！
พระอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้าจนฉันร้องไห้เน๊！！！！
เน๊！！！
『เดี๋ยวสิ、เสียงดังไปแล้วน๊า』
จะว่าไปแล้ว、รุ่นพี่มิซุฮิทำอะไรน่ะ？
ไม่เจ๋งเกินไปหน่อยเหรอนั่น！？ สาวสวยรวมกันแล้วก็ยิ่งเท่เช่นกัน！？
สาวสวยของฉันกำลังตื่นเต้นล๊า！
เปลวไฟดูแข็งแกร่งมาก、ท้ายที่สุดแล้วเธอเป็นสาวสวยที่เชื่อถือได้！
อ้า นั่นคือวิธีที่คุณเตะเหตุผลออกไป、สาวสวยที่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้นั้นยอดเยี่ยมมาก！
ฉันจะเลียนแบบเจตคติของการเป็นตัวของตัวเองนั้นด้วยเน๊！
มาเรียนรู้กันเถอะ！
『ก่อนอื่นใจเย็น ๆ ลงก่อน、……เอ๊ะ？ นี่โกหกกันใช่ม๊ายยย！ เดี๋ยว、ยะ■ก่■■！』
เมื่อพิจารณาถึงความสัมพันธ์ระหว่างพวกรุ่นพี่มิโรคุแล้ว ฉันก็ดีใจจริง ๆ ที่รุ่นพี่มิซุฮิเป็นคนไปช่วยเน๊！
พลังสาวสวยที่เปี่ยบล้น เกิดขึ้นเฉพาะในท้องถิ่นเมื่อคนสองคนที่มีบุคลิกต่างกันเป็นเพื่อนสมัยเด็กกันเท่านั้น！
มีความกังวลบางอย่างที่เพื่อนสมัยเด็กเท่านั้นที่เข้าใจกันเน๊！
ฉันหมายถึงเท่าไหร่คือโอกาสที่สาวสวยสองคนจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน！
ขอบคุณโลก！มาแสดงความขอบคุณกันเถอะ！
『■■■■、■■■■■■■■……』
การกอดในตอนท้ายก็รุนแรงเช่นกันน๊า！
มันล้ำค่ามากจนฉันคิดว่าจะเสียลูกตาไปแล้ว！
ฉันเดาว่าเมื่อคนสองคนไปไกลเกินไปในเส้นทางเดียวกันก็ต้องถอยกลับและหยุดในบางครั้งน๊า
พวกเธอกอดกันเหมือนคุ้นเคย、บางทีนี่อาจเป็นพิธีกรรมเพื่อการคืนดีใช่ไหม？
มิตรภาพระหว่างสาวสวยก็สวยงามในตัวเอง、ถึงอย่างงั้นการกอดกันอย่างงดงาม……！
โอยโอยโอยโอยโอย！ เป็นการร้องไห้ให้กับโลกที่กำลังจะกำเนิด！
เกิดมากี่ครั้งแล้วล๊า！แฮปปีเบิร์ธเดย์！！！！
『■■■■』
อ้าー、โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมดีย์งามน๊า！
สูงสุด！
ฉันดีใจที่ยังมีชีวิตอยู่！
อาเร๊ะ？ ฉันเคยตายครั้งหนึ่งเหรอ？
จ๊า、ถ้าอย่างนั้นฉันก็ดีใจที่ฉันตายแล้ว！ขอบคุณคุณรถบรรทุกมากล๊าー！
เอาล่ะ เริ่มน่าตื่นเต้นแล้ว ทั่วทุกมุมกันดี――
『คู่หู！！！！！！！』
หนวกหู
เอ๊ะ、อะไร？
เกิดอะไรขึ้น？
『นั่นเป็นคำพูดของทางนี้ต่างหาก ฉันตกใจมาก เพราะจู่ ๆ ก็ขาดการติดต่อกับเธอ ไม่เคยมีอะไรแบบนี้เกิดขึ้นมาก่อนเลย หากไม่มีฉันอยู่ที่นั่นด้วย การพรางตัวก็จะหลุดออก โปรดระวังร่วงจากฟ้าด้วย！』
เอาจริงดิ？
ขอโทษ、ในตัวฉันเต็มไปด้วยความพยายามที่จะแปลงร่างเป็นสาวสวยอยู่ครู่หนึ่ง
『ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไรเน๊ ยังไงก็เถอะ、น่าจะถึงเวลาต้องย้ายที่แล้ว มีบางอย่างที่ต้องทำจริงไหม』
อะ、จริงด้วย！
หลังจากเห็นสิ่งนี้เกิดขึ้น ฉันมีสองสิ่งที่ต้องทำ
ข้อแรก、กลับไปอยู่ในโหมดสแตนด์บายยังจุดที่แยกทางกับพวกรุ่นพี่มิซุฮิในสภาพที่เหนื่อยล้าและเละเทะ
อีกประการหนึ่งคือการขโมยบันทึกการทดลองของศาสตราจารย์
บันทึกการทดลองนี้มีคุณค่า
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง โรงเรียนมิคาเงะที่กำลังมองหาสิ่งนี้ และสั่งให้พวกโทรัคคุงแทรกซึมเข้าไปในโรงเรียน
ปลายทางการแทรกซึมอยู่ในความยุ่งเหยิงไปแล้ว ดังนั้นฉันจะไปส่งมันแทนเขาเอง
นี่ถือว่าสร้างสมดุลย์กับงานต้นฉบับได้พอดี
เป็นกลยุทธ์ที่ชาญฉลาดในส่วนของฉันเน๊
『ชาญฉลาด……ชาญฉลาด？』
อย่ามีข้อสงสัยใด ๆ สิ
อะ、ว่าไปแล้ว สามารถทำมาร์คเกอร์ใส่ศาสตราจารย์ได้ไหม？
『อ้า、ไม่มีปัญหา ถึงจะไม่ได้แม่นยำเท่าเอย์น่า แต่หากเธออยากจับตัวเมื่อไหร่ ก็ไปจับได้ทุกเมื่อ』
ตามที่คาดหวังไว้เลย、ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง
『รีบฆ่าโดยไม่ต้องชักช้าดีกว่าไหม？』
ไม่หรอก、วันนี้ไม่เป็นไร
ทุกอย่างจบลงด้วยมิตรภาพที่สวยงามระหว่างสาวสวยสองคนทั้งที
เราไม่สามารถปล่อยให้สิ่งนี้แปดเปื้อนไปด้วยเลือดของคนร้ายได้
นอกจากนี้、พวกเราจะไม่ฆ่าศาสตราจารย์ แล้วก็ต้องวางแผนมอบให้กับเพียวริจังด้วย
ขอให้ศาสตราจารย์รับความเกลียดชังทั้งหมดของเพียวริจังที่มีต่อสถาบันคิโซไปกันเถอะ
ฉันไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงเกลียดมันมากขนาดนั้นเน๊
ม๊า、คงจะดีไม่น้อยหากได้เป็นกระสอบทรายให้สาวสวยเน๊！
『ตามปกติแล้ว、เธอไม่มีสำนึกด้านจริยธรรมเน๊』
มีสิจ๊า、เธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร
สาวสวยมีศีลธรรมเสมอล๊า
『ห๊ะ？』
นี่คือเหตุผลว่าทำไมเธอถึงยังเป็นมือสมัครเล่น……
ถ้าอย่างงั้น、รีบขโมยบันทึกการทดลอง และเตรียมพร้อมกันดีกว่า
『ค๊าー』
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
