ตอนที่ 63 การช่วยเหลือและการตัดสินใจ
โทอาหยุดลงในขณะที่เกิดแรงสั่นสะเทือนรุนแรงที่เขย่าไปทั่วทั้งอาคาร
「……เคย์คุง」
ภาพของเด็กหนุ่มที่รั้งอยู่เบื้องหลังเพื่อหยุดโรคุฮาระแวบขึ้นมาในใจของเธอ
ถึงแม้จะรู้ว่าเขาแข็งแกร่งก็ตาม
แต่ว่า、การที่ทิ้งเขาไว้เบื้องหลังโดยช่วยอะไรไม่ได้เลย ความวิตกกังวลและความกลัวที่ไม่สามารถควบคุมได้ก็มีแต่เพิ่มขึ้นจากส่วนลึกของหัวใจเมื่อเวลาผ่านไป
「โทอา、อย่าหยุดนะ ตัดสินใจที่จะเชื่อมั่นแล้ว จริงไหม？」
「……อืม、นั่นสิเน๊ะ」
เมื่อเห็นโทอาเริ่มออกวิ่งอีกครั้ง、มิซุฮิพยักหน้าและโยนร่างเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยออกไป
เศษซากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและหุ่นยนต์รักษาความปลอดภัยกองอยู่แทบเท้ามิซุฮิ
「ตามข้อมูลที่สตรีมเมอร์ให้ฉันมา……น่าจะไม่ไกลแล้วน๊า」
ด้วยเสียงระเบิดและเสียงไซเรนดังก้องไปทั่วเขตใจกลางเมือง การกระทำลับ ๆ ก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป
พวกมิซุฮิกวาดล้างศัตรูทั้งหมดที่เข้ามาขวางทาง และในที่สุดก็ยืนอยู่หน้าประตูเป้าหมาย
「ที่นี่สินะ」
ประตูสีขาวบริสุทธิ์เป็นทางเข้าไปยังสถานที่ทดลองซึ่งโดยหลักแล้วไม่เปิดให้บุคคลทั่วไปเข้า
（มีการทดลองที่ผิดกฎหมายที่นี่……มิโรคุเองก็เป็นหนึ่งในเหยื่อด้วยใช่ไหม）
มิซุฮิเล็งปากกระบอกปืนไปที่ประตูแล้วเหนี่ยวไก、พร้อมพูดว่า「ไปกันเถอะ、โทอา」
ประตูถูกระเบิดซัดปลิว
มิซุฮิก้าวข้ามทางเข้าที่ยังคงมีไฟลุกโชนจากความสามารถของตัวเองเข้าไปข้างใน
「――มิซุฮิ？」
เธออยู่ในห้องสีขาวบริสุทธิ์
เธอสวมชุดโรงพยาบาลสำหรับการทดลองที่อาจจะไม่ถือว่าเป็นมนุษย์ และดูซีดเซียวเล็กน้อย
แต่、นั่นคืออาโอะโฮชิ มิโรคุที่มิซุฮิรู้จักอย่างแน่นอน
「อะ、มิโรคุจัง！」
โทอาเองที่ได้เจอกับมิโรคุก็ตะโกนอย่างมีความสุข
ยังไงก็ตาม、ในทางกลับกัน มิโรคุหันหน้าหนีและไม่สบตา
มิซุฮิพยายามพูดกับมิโรคุโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า
「กลับกันเถอะ」
มิโรคุทำเพียงแค่ส่ายหน้า
เมื่อเห็นเช่นนั้น、มิซุฮิก็ตัดสินใจก้าวเข้าไปบังคับให้มิโรคุกลับด้วยกันโดยไม่พูดอะไรอีก
ในตอนนั้นเอง
『อ้าー、คงไม่ได้หรอก เพราะนั่นเป็นตัวทดลองอันล้ำค่าของฉัน』
เสียงสะท้อนจากลำโพงที่ติดตั้งในห้อง
เจ้าของเสียงอยู่ที่อีกด้านหนึ่งของห้องกระจกที่อยู่ด้านบนสุดของห้อง
หญิงสาวที่น่าสะพรึงกลัวกำลังเกาผิวหนังที่เยินรุ่งริ่งโดยไม่กังวลกับมัน และมองลงไปที่พวกมิซุฮิ
「……นั่นคือ」
『คงจะรู้จักฉันสิน๊า？อัจฉริยะที่หายากโรงเรียนคิโซ ใช่แล้ว、ศาสตราจารย์ไงล่ะ ถึงจะเรียกอย่างงั้น、ฉันแทบจะไม่ได้อยู่กลางเวทีหรอกเน๊ ไม่คาดคิดเลยน๊า、ไม่เคยคิดเลยว่าผู้บุกรุกเช่นเธอจะมาได้ไกลขนาดนี้ ยอดเยี่ยมมากเลยเน๊ะ、เหล่านักเรียนของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม』
คำที่ดูเหมือนใช้กำหนดคุณภาพผลิตภัณฑ์
มิซุฮิเล็งปืนไปที่ศาสตราจารย์และยิงกระสุนออกไปโดยไม่ลังเล
ยังไงก็ตาม、มันถูกป้องกันไว้ด้วยบาเรียที่มองไม่เห็น
『เป็นการโจมตีที่ไร้ความปราณีจริง ไม่คุ้มค่าที่จะค้นคว้าด้วยซ้ำ ฉันไม่อยากต่อสู้อย่างไร้ประโยชน์ที่นี่เช่นกัน แต่……ดูท่าไม่มีทางเลือกแล้ว』
ศาสตราจารย์ควบคุมคอนโซลที่อยู่ในมือ
ในตอนนั้นเอง、ด้านล่างของห้องกระจกที่พวกเธออยู่ก็เปิดขึ้น、และมีสุนัขสกปรกปรากฏตัวขึ้น
เมื่อเห็นพลังเวทมนตร์ที่สุนัขปล่อยออกมา และขนาดของมันซึ่งแตกต่างจากสุนัขทั่วไปมาก ที่บ่งบอกว่ามันเป็นสัตว์ประหลาด、มิซุฮิก็ประกาศออกมา
「รีบไปฆ่ายัยนั้น แล้วพามิโรคุกลับกันเถอะ」
「อืม！」
โทอาเรียกปืนใหญ่ออกมา
เมื่อเห็นอย่างนั้น มิโรคุก็เปิดปากพูด
「……กำลังจะทำอะไรกัน？ ไม่จริง、นี่คิดจะสู้งั้นเหรอ」
「เราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องสู้ ฉันตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะพาตัวเธอกลับไปด้วยกำลัง」
「มิโรคุจัง、กลับด้วยกันเถอะ！」
สัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายสุนัขยืนอยู่ตรงหน้าพวกเธอทั้งสอง
นั่น、ดูเหมือนกำลังปกป้องมิโรคุอยู่
『ไม่เอาน๊า、วางแผนที่จะเอาชนะออร์โธรอสอยู่เรอะ？นักสำรวจธรรมดา ๆ อย่างพวกเธอเนี่ยนะ？ ฮ่าๆๆๆๆๆ、เป็นไปไม่ได้หรอกเน๊ นี่คือสุดยอดผลงานที่ฉันสร้างขึ้น ……ม๊า、ถึงจะเป็นผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปที่ใช้การคำนวณของชิเอลด้วยก็เถอะ』
ศาสตราจารย์、ควบคุมคอนโซลอีกครั้ง
ทันใดนั้น、ออร์โธรอสก็คำรามเสียงดัง
ในเวลาเดียวกัน、แท้งค์น้ำที่อยู่ติดกับผนังก็เริ่มเปล่งแสงจาง ๆ
『……っ』
「นานะจัง、ไม่เป็นไรใช่ไหมจ๊ะ」
『ไม่มีปัญหา เหตุผลการคำนวณคืออาณาจักรของฉัน』
การแสดงออกของชิเอลบิดเบี้ยวไปชั่วขณะเมื่อเขาเชื่อมต่อกับออร์โธรอส
มิโรคุตะโกนเรียกเธออย่างกังวล และเด็กหญิงก็พยักหน้า แต่ยังคงแสดงท่าทีแบบเดิม
『สมเป็นดีมอนเกียร์ ถ้าเช่นนั้น เรามาทดลองภาคปฏิบัติของออร์โธรอสกันดีกว่า หากประสบความสำเร็จ、ฉันก็จะแซงหน้าอูโรโบรอสที่สร้างโดยเจ้าสวะนั่นได้แล้ว！』
ศาสตราจารย์หัวเราะด้วยความตื่นเต้น ควบคุมคอนโซลอย่างดุเดือดเหมือนเด็กไร้เดียงสา
「มาแล้วนะ、โทอา！」
「อืม！」
ปากของออร์โธรอสเปิดขึ้น
มิซุฮิฉวยโอกาสนี้ยิงไปหลายนัด แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล
「っ、นี่มันบาเรียเวทมนตร์ความหนาแน่นสูง！？」
『สิ่งประดิษฐ์ของฉันไม่มีทางมีช่องว่างหรอก！』
แสงวูบวาบจากปากของออร์โธรอส
ในที่สุด、ก็ถูกยิงใส่พวกมิซุฮิ
「ッ！」
「กรี๊ดっ！？」
มิซุฮิกระโดดเข้าหาโทอาทันที และพากันกลิ้งตัวด้วยแรงนั้น
ในไม่ช้า แสงวาบก็พุ่งผ่านบริเวณที่ทั้งสองคนเคยอยู่
ออร์โธรอส、ยังคงปล่อยลำแสงต่อไปโดยไม่ระวังและยกหัวขึ้นโดยไม่สูญเสียโมเมนตัม ยิงมันไปจนสุดเพดาน
มองเห็นท้องฟ้ายามค่ำคืนทอดยาวออกไปที่อีกด้านหนึ่งของหลุมร้อนแดงหลอมละลาย
『มหัศจรรย์！ฉันไม่ได้คาดหวังว่ามันจะทรงพลังขนาดนี้ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าการคำนวณของชิเอลจะปรับปรุงผลลัพธ์ได้มากขนาดนี้……！』
『ยังมีข้อผิดพลาดที่ต้องปรับปรุง ครั้งหน้า、เหตุผลหยุ่ยั้งปฏิกิริยา ไม่ให้ทะลุเพดาน』
มิซุฮิกลืนน้ำลายเมื่อเห็นฉากนี้
มันเป็นพลังอันท่วมท้น
ร่างกายของเธอสั่นโดยสัญชาตญาณ โดยรู้ว่าหากตัดสินล่าช้าแม้สักครู่ คงตายไปแล้ว
โทอาเอง、ก็ดูตกตะลึงเช่นกัน
มันแตกต่างจากแสงของโซลเซียลาที่เคยแสดงให้เธอเห็น
เป็นแสงจักรกลที่มีเจตนาฆ่าที่ชัดเจน
เป็นแสงที่ปล่อยออกมาจากคนที่ไม่รังเกียจที่จะฆ่าคนด้วยกัน
「――มิซุฮิ、ได้โปรดหนีไปพร้อมกับโทอาจังทีสิ」
มิโรคุ、พูดอย่างใจเย็น
「จากนี้ไป、เธอต้องเป็นคนปกป้องโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม ได้โปรดอย่าทำอะไรที่ไม่จำเป็นไปมากกว่านี้เลย」
「……งั้นเหรอ」
มิซุฮิลุกขึ้นยืน
จากนั้น、ก็ยกปืนขึ้น และจ้องมองไปที่ออร์โธรอส
「อย่างที่คิดไว้、ดูเหมือนว่าตอนนี้ถ้าไม่ต่อยสักหมัดเธอคงจะไม่เข้าใจอะไรเลย」
「っ、เธอต่างหากที่ไม่เข้าใจ……！ นานะจัง、ขอฝากด้วยนะจ๊ะ」
ออร์โธรอสคำราม
มิซุฮิออกตัววิ่งเร็วกว่า
（ร่างอันใหญ่โตนี้……ร่างอันใหญ่โตนี้… ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ด้วยตัวเอง
ศาสตราจารย์ยังพูดอย่างสุภาพว่าเขาต้องการผู้หญิงคนนั้น
ในกรณีนั้น หากไม่มีเครื่องนั้นเชื่อมต่ออยู่ ก็อาจกลายเป็นสิ่งไร้พลังได้)
มิซึฮิยอมแพ้ต่อการโจมตีออร์โธรอส และเดินตรงผ่านออร์โธรอสและเล็งปืนไปที่เครื่องจักรที่อยู่ถัดจากมิโรคุ
พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำที่มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งลอยอยู่ในนั้น และมีแท่นกลคอยรองรับ
–
ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่านี่คือแก่นแท้ของความแข็งแกร่งของ Orthros นั่นคือทั้งหมดที่ฉันต้องตั้งเป้า
“ฉันทำนายพฤติกรรมแบบนั้นไว้แล้ว”
“ห๊ะ!? ก๊าก!”
จากการโจมตีด้านข้าง มิซูฮิถูกกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างกะทันหันและรุนแรงมาก
(นี่คือ…การโจมตีแบบหางหรือเปล่า?)
มิซึฮิบังคับตัวเองให้ตื่นขึ้น รู้สึกเหมือนกำลังจะบินหนีไป และมองดูหางที่ขดตัวเหมือนแส้
(เนื่องจากรูปร่างของสุนัข ฉันไม่คิดว่ามันจะโจมตีด้วยหาง ฉันเข้าใจแล้ว มันไม่ง่ายขนาดนั้น)
มิซึฮิเปลี่ยนแนวทางปฏิบัติทันที
–
“โทอา!”
“…! ใช่!”
เมื่อชื่อของเขาถูกเรียก โทอาก็เข้าใจทันทีว่าต้องการอะไร
จากนั้น เมื่อเขาวางปืนใหญ่หนัก เขาจะวางวงกลมเวทมนตร์หลายวงรอบตัวเขา
มันไม่มีอะไรเลยนอกจากวงกลมเวทย์มนตร์ของการระดมโจมตีแบบมาบรรจบกัน ซึ่งถือเป็นจุดสุดยอดแห่งเวทมนตร์
–
“คุณคิดว่าจะปล่อยให้โทอาจังยิงมันแม้ว่าฉันจะอยู่ที่นี่เหรอ?”
“ฉันจะปล่อยให้คุณยิงฉัน นั่นคือเหตุผลที่ฉันอยู่ที่นี่”
มิซึฮิวิ่งไปที่แท่นของชิเอลอีกครั้ง
จากนั้นกระสุนหลายนัดก็ถูกยิงออกไป
(เนื่องจากมิโรคุอยู่ใกล้ๆ ฉันจึงไม่สามารถระเบิดกระสุนโดยไม่จำเป็นได้ ฉันจะเล็งอย่างแน่นอน)
กระสุนแต่ละนัดเป็นกระสุนร้ายแรงที่โดนแท่น
ดังนั้น Orthros จึงใช้หางของเขาเพื่อปิดกั้นมัน
“กระสุนของฉันยังมีชีวิตอยู่”
กระสุนปืนกลายเป็นเปลวไฟและก่อตัวเป็นรูปร่าง
มันกลายเป็นกระสุนถูกจัดเรียงไว้รอบๆ แท่น และตกลงมาบนแท่น
“ฉ-ฉันไม่โจมตีเธอแบบนั้นหรอก…!”
“เธอไม่รู้ มิโรคุ ไม่มีทางที่เธอจะรู้ตอนนี้ว่าเธอรู้สึกเหมือนได้ออกจากโรงเรียนแล้ว!”
ขณะนี้จำนวนเกินจำนวนที่หางสามารถบล็อกได้
ออร์โธรอสวิ่งออกไปและยืนอยู่หน้าแท่นและมิโรคุ ปิดกั้นกระสุนทั้งหมดด้วยบาเรียเวทย์มนตร์ที่แผ่ไปทั่วร่างกายของเขา
เมื่อเห็นเช่นนั้น มิซึฮิก็หัวเราะ
“ย้ายแล้วเหรอ เข้าใจไหมว่าต้องย้ายมาจัดการกับฉัน”
“…ฉันสงสัยว่าคุณ มิซึฮิ กำลังพยายามซื้อเวลาจนกว่าโทอาจังจะยิงการโจมตีแบบบรรจบกันของเธอได้หรือเปล่า?”
“ไม่ ฉันจะทำลายมันอย่างจริงจัง ฉันแค่เตรียมโทอาไว้เป็นลูกธนูดอกที่สอง”
เมื่อเห็นออร์โธสปกป้องตัวเอง มิซูฮิก็วิ่งออกไปยิงไปหลายนัด
“ผู้ชายคนนี้แข็งแกร่ง แต่นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงยังไม่สามารถควบคุมมันได้ เขาไม่สามารถจัดการกับฉันหรือโทอาได้”
กลยุทธ์ของ Mizuhi คือการยึด Orthros และฐานที่จำเป็นในการควบคุมไปพร้อมๆ กัน
–
(ฉันจะดึงดูดมันและฆ่ามันด้วยการโจมตีแบบบรรจบกันของโทอา การโจมตีแบบบรรจบกันเป็นวิธีเดียวที่จะเอาชนะอุปสรรคนั้นได้ หรือ…)
มีความคิดอื่นเข้ามาในใจ แต่มิซูฮิกลับมองว่ามันไม่แน่นอน
「ฮ่า」
เมื่อเห็นมิซูฮิเดินไปรอบๆ ศาสตราจารย์ก็ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด
“เอ่อ คุณไม่คิดว่าฉันเข้าใจเรื่องนั้นแล้วเหรอ? นี่คือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงเกลียดเด็กโง่”
คำพูดของศาสตราจารย์ก้องกังวาน
ชิเอลก็ดูไม่แปลกใจและแค่คำนวณต่อไป
“ การคำนวณเสร็จสมบูรณ์ มิซึฮิ ถ้าคุณต่อสู้กับออร์โธรอส คุณจะติดอยู่กับกระบวนท่าทั้งเจ็ด”
“ถ้าอย่างนั้นก็ลองดู”
มิซึฮิหัวเราะอย่างไม่เกรงกลัว
จากนั้นเขาก็เหนี่ยวไกบนแท่น ศาสตราจารย์นั้นเองก็ยังพูดเลยว่าต้องใช้เด็กสาวคนนั้น ถ้าอย่างงั้น、หากไม่มีเครื่องนั้นเชื่อมต่ออยู่ ก็อาจกลายเป็นสิ่งไร้พลังก็ได้）
มิซุฮิยอมแพ้ที่จะโจมตีออร์โธรอสโดยตรง、เธอกระโดดข้ามออร์โธรอสและเล็งปืนไปยังเครื่องจักรที่อยู่ข้างมิโรคุ
แท็งค์น้ำที่มีเด็กสาวลอยอยู่ในนั้น、และมีแท่นกลคอยรองรับ
ตอนนี้เธอรู้แล้วว่านั่นคือแก่นแท้ของความแข็งแกร่งของออร์โธรอส、ทั้งหมดที่ต้องทำคือเล็งเป้าไปที่นั่น
『พฤติกรรมดังกล่าว、เหตุผลทำนายไว้แล้ว』
「ッ！？ อักっ！」
มิซุฮิกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างกะทันหันและรุนแรงจากการโจมตีจากด้านข้าง
（เมื้อกี้มัน……การโจมตีจากหาง？）
มิซุฮิบังคับตัวเองให้ยื่นขึ้น รู้สึกเหมือนสติกำลังจะบินหนีไป และมองดูหางที่ขดตัวเหมือนแส้
（เพราะมันรูปร่างเหมือนสุนัข ฉันเลยไม่คิดว่ามันจะโจมตีด้วยหางแบบนั้นได้ เข้าใจล่ะ ไม่ง่ายขนาดนั้นสินะ）
มิซุฮิเปลี่ยนแผนทันที
「โทอา！」
「……っ！ อืม！」
เมื่อถูกเรียกชื่อ、โทอาก็เข้าใจทันทีว่าเธอต้องการอะไร
จากนั้น、ก็ตั้งปืนใหญ่และสร้างวงเวทย์หลายวงล้อมรอบ
นั่น、ไม่มีอะไรอื่น นอกจากวงเวทย์ของการโจมตีแบบมาบรรจบซึ่งถือเป็นจุดสุดยอดแห่งเวทมนตร์
「ถึงแม้ว่าฉันจะอยู่ตรงนี้、ก็ยังคิดที่จะให้โทอาจังยิงมาอย่างงั้นเหรอ？」
「จะยิงแน่นอน นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันมาที่นี่」
มิซุฮิวิ่งไปที่แท่นของชิเอลอีกครั้ง
จากนั้นกระสุนหลายนัดก็ถูกยิงออกไป
（ตราบใดที่มิโรคุยังอยู่ใกล้ ๆ、ฉันเลยไม่สามารถทำให้กระสุนระเบิดใส่มั่ว ๆ ได้ ต้องเล็งเป้าไว้ให้แน่นอน）
กระสุนแต่ละนัดเป็นกระสุนที่ร้ายแรงหากยิงโดนแท่น
ดังนั้น、ออร์โธรอสจึงต้องใช้หางเพื่อสกัดไว้
「กระสุนของฉันมีชีวิตนะรู้ไหม」
กระสุนปืนที่ถูกยิงไปกลายเป็นเปลวไฟและก่อตัวเป็นรูปร่าง
มันกลายเป็นกระสุนที่จัดวางอย่างดีและตกลงไปที่แท่นราวกับล้อมแท่นไว้
「っ、การโจมตีแบบนั้น ฉัน……！」
「ไม่รู้จักใช่ไหมล่ะ、มิโรคุ ไม่มีทางที่เธอจะรู้หรอก เพราะตอนนี้เธอทำตัวเหมือนได้ออกจากโรงเรียนไปแล้ว！」
ขณะนี้จำนวนเกินกว่าที่หางจะสามารถป้องกันได้
ออร์โธรอสกระโดดไปยืนอยู่หน้าแท่นและมิโรคุ และป้องกันกระสุนทั้งหมดด้วยบาเรียเวทมนตร์ที่ที่สร้างออกมาจากตัวมัน
เมื่อเห็นเช่นนั้น、มิซุฮิก็หัวเราะ
「ได้ผลน๊า？จะจัดการกับฉัน、เข้าใจใช่ไหมว่าต้องลงมือให้เร็วกว่านี้？」
「……ไม่มีทาง、มิซุฮิ เธอวางแผนที่จะซื้อเวลาจนกว่าโทอาจังจะยิงการโจมตีแบบบรรจบของเธองั้นเหรอ」
「ไม่、ฉันจะทำลายมันอย่างจริงจัง ฉันเตรียมโทอาไว้เป็นลูกธนูดอกที่สอง」
เมื่อเห็นออร์โธรอสเข้าโหมดป้องกัน、มิซุฮิก็ออกวิ่งและยิงกระสุนหลายนัด
「เจ้านั่นแข็งแกร่ง แต่นั่นเป็นสาเหตุที่ยังควบคุมมันได้ไม่เต็มที่ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ไม่ใช่คู่มือของฉันกับโทอาหรอก」
กลยุทธ์ของมิซุฮิ、คือการโจมตีร่างหลักออร์โธรอส、ไปพร้อมกันกับแท่นที่จำเป็นในการควบคุมมัน
（ฉันดึงดูดมัน、และจัดการฆ่าด้วยการโจมตีแบบบรรจบของโทอา การโจมตีแบบบรรจบเป็นวิธีเดียวที่จะเอาชนะอุปสรรคนั้นได้ หรือไม่ก็――）
มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในใจ、แต่มิซุฮิมองว่านั้นเป็นสิ่งไม่แน่นอน
『ฮาぁ』
เมื่อเห็นมิซุฮิวิ่งวนไปรอบ ๆ、ศาสตราจารย์ก็ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด
『อาー、ไม่คิดว่าฉันรู้เรื่องนั้นอยู่แล้วรึไง？ จริง ๆ เลย、นี่คือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงเกลียดเด็กโง่』
คำพูดของศาสตราจารย์ก้องกังวาน
ชิเอลเอง、ก็ดูไม่แปลกใจและแค่คำนวณต่อไป
『การคำนวณเสร็จสมบูรณ์ มิซุฮิ、เหตุผลในกรณีที่เธอต่อสู้กับออร์โธรอส เธอจะจบในเวลาเพียงเจ็ดกระบวนท่าเท่านั้น』
「ถ้างั้นก็ลองดูเซ๊」
มิซุฮิหัวเราะอย่างไม่เกรงกลัว
จากนั้นก็เหนี่ยวไกใส่แท่น
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณ คุณCHATCHAI KIMN SCB X-2478 มาก ๆ ครับ
ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
