[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก - ตอนที่ 61 เสียงกระซิบแห่งสาวดุ้น และ ทะลวงหลัง

ตอนที่ 61 เสียงกระซิบแห่งดวงดาวและทะลวงดารา

 

『ทะ、ทำได้แล๊ววววว！ ลีดเดอร์、ฉันเอาชนะโอเน่ซามะได้แล้วค๊า！』

 

 

 

เอย์น่ากรีดร้องด้วยความดีใจเมื่อเห็นโซลเซียลาถูกกลืนหายเข้าไปในแรงระเบิด

การละเล่นหลบหนีของโซลเซียลาที่ดำเนินมาอย่างยาวนานนับตั้งแต่เริ่มใช้ทะลวงดารา、จบลงง่ายดายกว่าที่คาดไว้เช่นนี้เอง

 

ควรจะเป็นเช่นนั้น

 

「……ไม่、ยังไม่จบ」

 

『เอ๊ะ？』

 

ตรงกันข้ามกับเอย์น่าที่เต็มไปด้วยความสุข、โรคุฮาระจ้องมองไปยังจุดที่เกิดการระเบิดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ไม่มีความสุขสำหรับชัยชนะในสายตาของเขา

 

（สัญชาตญาณของข้ามันบอกว่าอย่างงั้น สิ่งที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้เป็นเพียงการแสดงเปิดม่านเท่านั้น）

 

「เข้มแข็งไว้ล่ะ เอย์น่า、ของจริงกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว」

 

『เอ๊ะ、ไม่ไม่ กำลังพูดอะไรกัน――อะ』

 

เพราะเอย์น่ามีประสาทสัมผัสที่ยอดเยี่ยม、เธอจึงสามารถตระหนักด้วยตัวเองได้ชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดหรืออากัปกิริยาของโรคุฮาระ

ปฏิกิริยาพลังเวทมนตร์ที่ควรจะหายไปก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

 

『ฟื้นคืนชีพ……ไม่ใช่、นั่นไม่เป็นความจริง นี่มัน พลังเวทมนตร์กำลังเพิ่มขึ้น！？』

 

ได้ยินเสียงเอี๊ยดของอากาศ

 

ลมที่พัดระหว่างอาคารบิดเบี้ยวจนกลายเป็นกระแสวังวนอย่างผิดปกติ

มันถูกดึงเข้าสู่พลังเวทย์มนตร์อันหนาแน่น

ในที่สุดสายลมก็ม้วนควันดำมาร่วมกันราวกับสิ่งมีชีวิต และกวาดออกไปในคราวเดียว ราวกับเพื่อปกป้องเจ้านายของมัน

 

เมื่อควันดำจางลง เด็กสาวคนหนึ่งก็ปรากฎตัวออกมาจากจุดศูนย์กลางการระเบิด

 

ไม่สิ、เธอจะยังสามารถเรียกได้ว่าเป็นเด็กสาวได้อยู่จริง ๆ อย่างงั้นเหรอ

 

แม้รูปลักษณ์ของเธอจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป

อย่างไรก็ตามสิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดคือ ดวงตาของเธอ

 

ดวงตาซึ่งควรจะมีประกายแสงขั้นต่ำในฐานะมนุษย์ กลับเย็นชาและไร้ความเป็นมนุษย์มากยิ่งขึ้น

 

「……ฮ่าๆๆ ความรู้สึกนี่มันอะไรกัน」

 

ทันใดนั้นความรู้สึกถึงวิกฤตโดยสัญชาตญาณก็เข้าปกคลุมร่างกายของโรคุฮาระ กรีดแทงผิวหนังของเขาเหมือนไฟฟ้าช็อต

แม้แต่โรคุฮาระที่รอดชีวิตจากความตายมาหลายครั้งก็ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน

 

（ฉัน、กำลังสั่นอยู่งั้นเรอะ？ ……เยี่ยมมาก）

 

โรคุฮาระยกธนูขึ้น、และยิงลูกธนูไปอีกครั้ง 

ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย

 

สัญชาตญาณของเขากำลังบอกว่าช่วงเวลานี้เป็นโอกาสอันน้อยนิดที่จะคว้าชัยชนะมาได้

 

เป็นการยิงอย่างรวดเร็วจนทำให้ประหลาดใจ

ลูกธนูที่เต็มไปด้วยพลังเวทมนตร์ที่มากเกินพอแม้จะสร้างขึ้นมาอย่างกะทันหัน、มุ่งหน้าสู่โซลเซียลา

 

ในทางกลับกัน โซลเซียลาไม่ได้สร้างวงเวทย์เหมือนก่อนหน้านี้ด้วยซ้ำ、เธอทำเพียงยกมือขึ้นตรงหน้า

 

「อวดดี」

 

ลูกธนูถูกหยุดอย่างกะทันหัน

ลูกธนูหยุดอยู่ตรงหน้ามือของโซลเซียลาเหมือนกับภาพนิ่ง、แล้วแตกสลายลงเหมือนเม็ดทรายจากปลาย

 

『ความสามารถในการแทรกแซงของโอเน่ซามะ ……』

 

ได้ยินเสียงแห่งความสิ้นหวัง

เธอในฐานะคนที่รู้จักโซลเซียลา、ทำให้เธอจะรู้ทันทีว่ามันคืออะไร

 

「――」

 

โซลเซียลาถอนหายใจสั้น ๆ

ในเวลานั้นเอง、วงเวทย์ขนาดใหญ่ถูกสร้างขึ้นที่เท้าของเธอ

 

แตกต่างจากวงเวทย์สีฟ้าม่วงที่เคยเห็นมาก่อน

เป็นวงเวทย์รูปแบบใหม่ที่มีสูตรเวทย์มนตร์นับไม่ถ้วนฝังอยู่ในนั้น สีม่วงเข้มที่ดูเหมือนจะกลืนสีน้ำเงินลงไป

วงเวทย์ถูกเปิดใช้งาน ในขณะที่เล่นเสียงคลิกบางอย่างราวกับเพื่อให้รู้ว่าเวลากำลังเดิน

 

ไม่นานนัก、โซลเซียลาก็กล่าวภาษาสำหรับเปิดใช้งานวงเวทย์ราวกับกำลังสวดภาวนา

 

「ประกายแสงแห่งดวงดาวจงเจิดจรัส ณ ที่แห่งนี้เถิด」

 

ราวกับกำลังรอคำพูดเหล่านั้นอยู่แล้ว、วงเวทย์ก็ปล่อยแสงสีม่วงเข้มออกมา

วงเวทย์ขนาดเล็กจำนวนหนึ่งถูกสร้างขึ้นมาโดยรอบ และมุ่งตรงไปยังแขนขาของโซลเซียลา

 

「นี่มัน、คืออะไร」

 

แล้วรูปลักษณ์ของโซลเซียลาก็เปลี่ยนไปต่อหน้าของโรคุฮาระ

จากชุดสีขาวดำที่เหมือนตุ๊กตาก่อนหน้านี้ ไปสู่สิ่งที่น่ากลัวและน่าเกรงขามยิ่งขึ้น

 

「――เฟส ２、แปรเปลี่ยนเสร็จสมบูรณ์」

 

นั่นคือสิ่งที่เป็นดังยามราตรี

ชุดเดรสสีดำสนิทมีการปักจุดสีเงินขนาดเล็กซึ่งดูราวกับประกายดาว

จี้สีน้ำเงินบนหน้าอกของเธอคือ ประกายแสงอันริบหรี่สุดท้ายในฐานะมนุษย์ของเธออย่างงั้นหรือไม่　

 

ร่างอันงดงาม แต่น่าสะพรึงกลัวที่ไม่ควรอยู่บนโลกนี้

เมื่อมองไปที่เธอ、ภาพของยมทูตก็ปรากฏขึ้นในใจของโรคุฮาระ

　

（เอย์น่าบอกว่ายัยนี้จะเป็นคนทำลายตัวเอง หรือก็คือ、แก่นแท้ของยัยนี้นี้คือ เพชฌฆาตสินะ……！）

 

ถ้าเธอคือผู้นำมาซึ่งความตาย

ถ้าเธอควบคุมความตายได้

 

ชุดเดรสสีดำสนิทก็เหมาะกับเธออย่างแน่นอน

 

วงเวทย์ถูกใช้งานไปที่หัวของเธอ、เป็นดังประกาศว่าเป็นการตกแต่งขั้นสุดท้าย

มีผ้าคลุมศีรษะติดไว้พร้อมกับเครื่องประดับผมสีดำ ราวกับมอบนามแห่งเพชฌฆาตให้เธอ

 

「……ฟุๆๆๆ」

 

โซลเซียลา、ค่อยๆ ชี้นิ้วชี้ของเธอไปที่โรคุฮาระท่ามกลางสายลมที่โหมกระหน่ำ

จากนั้น、เธอก็มีรอยยิ้มบิดเบี้ยวที่ดูเงอะงะเหมือนตุ๊กตา

 

「พวกคุณ、ช่างน่าสนใจ ฉันจะมอบความจริงจัง、เพียงเล็กน้อย」

 

「……ได้งั้นจะขอบใจมาก ไอ้แบบนี่สิข้ายิ่งถูกใจมากกว่าเป็นไหน ๆ」

 

『ลีดเดอร์、หนีกันเถอะ นี่น่ะเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ จนถึงตอนนี้เรามีโอกาสชนะก็เพราะโอเน่ซามะยังไม่ตื่นเต็มที่ ไม่สิ、นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดไปเองค๊า！ คราวนี้วิกฤตแล้ววววว！』

 

โดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องของเอย์น่า、โรคุฮาระขึ้นสายธนู และยิงลูกธนูออกไปอีกครั้ง

ยังไงก็ตาม、มันก็แตกสลายร่วงลงไปยังพื้นดินเมื่อเข้าใกล้โซลเซียลา

 

โรคุฮาระยังคงหัวเราะกับภาพที่น่าสะพรึงกลัวนี้ ราวกับว่าความตายเป็นคำที่ถูกต้องสำหรับลูกธนูซึ่งแต่เดิมไม่มีชีวิต

 

「นี่คือสิ่งที่คณะกรรมการเองก็ต้องการสิน๊า หากมียัยนี้อยู่ก็รับประกันความมั่นใจได้ แม้ต้องเผชิญหน้ากับภัยพิบัตินั่น」

 

『……ลีดเดอร์ยังคิดว่าจะชนะอยู่เหรอค๊า เอ๊ะ、ล้อกันเล่นใช่ไหมเน๊？ นี่คือสถานการณ์ที่เราต้องต้องร้องขอชีวิตเพื่อให้ไว้ชีวิตแล้วเน๊？ เน๊！？』

 

ธนูขนาดใหญ่กำลังสั่นไหวในมือของเขา

นั่นคือคำอุทธรณ์ด้วยพลังทั้งหมดที่มีของเอย์น่า

 

แต่ไม่มีใครอื่น、มีเพียงโซลเซียลาที่เห็นและพูดด้วย

 

「อุตส่าห์เป็นอังกอร์*ของฉัน？ โปรดตอบสนองให้มากกว่านี้เสียหน่อยสิ」

(*การแสดงซ้ำอีกครั้งตามคำเรียกร้องของผู้ชม)

 

「ใช่、ใช่เลย หากข้าปฏิเสธที่นี่ก็ล้มเหลวในฐานะลูกผู้ชายแล้ว！ ยังก่อนยังก่อน ข้ายังสู้ได้เฟ๊ย！」

 

『ลีดเดอร์ぁ！？』

 

โรคุฮาระออกวิ่ง

แม้ว่าจะยังเป็นแค่การก้าวไปเพียงหนึ่งก้าวก็ตาม、แต่หากเป็น Ｓ แร๊งค์แล้ว คุณจะสามารถเข้าถึงความเร็วสูงสุดได้ตั้งแต่ความเร็วต้น

 

หากคุณเป็นคนธรรมดา เขาก็ก้าวด้วยความเร็วสูงจนคุณไม่มีเวลาให้คิดจะมองตามด้วยซ้ำ

โรคุฮาระพุ่งเข้าไปปิดระยะห่างกับโซลเซียลา、ก่อนจะหักธนูยาวออกเป็นสองส่วนเมื่อเข้ามาประชิดได้

 

『อะ、จู่ ๆ ก็หักทะลวงดาราอีกแล้วเหรอค๊า！』

 

「ก็แบบนี้มันใช้ง่ายกว่านี่หว่า！」

 

จากธนูขนาดใหญ่、ก็ถูกเปลี่ยนกลับเป็นดาบคู่โดยใช้กำลัง 

พลังเวทมนตร์สีแดงที่ถูกใช้ในลูกธนู、ถูกเพิ่มเข้าไปในใบดาบทั้งอย่างงั้น และมันก็กลายเป็นดาบมรณะที่รับประกันผล

 

ใบดาบคมสองเล่มเข้ามาใกล้เร็วยิ่งกว่าลูกธนู

ยังไงก็ตาม、โซลเซียลาก็รับมันได้ด้วยเคียวยักษ์ของเธอโดยไม่แม้จะหันมามองดูด้วยซ้ำ

 

เพียงแค่รับการโจมตีโดยตรงเพียงครั้งเดียว、ก็สร้างแรงช็อกมหาศาลโดยรอบ

ยางมะตอยได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง、ผนังอาคารโดยรอบพังทลายลงมา、และมีลมแรงพัดกระหน่ำส่งเศษซากให้ปลิวขึ้นไปบนท้องฟ้า

การปะทะกันระหว่าง Ｓ แร๊งค์、เพียงแค่นี้ก็ทำให้เกิดความเสียหายอย่างรุนแรงต่อเขตใจกลางเมือง

 

แต่、ถึงกระนั้น ปรมาจารย์ด้านการป้องกันการโจมตีก็ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย และเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อยด้านหลังผ้าคลุมหน้า

 

「การโจมตีที่ดีเน๊ะ」

 

「ถ้างั้นก็ช่วยแกล้งทำเป็นว่าได้ผลหน่อยสิโว๊ย！」

 

โรคุฮาระหมุนไปด้านหลังของโซลเซียลาทันที

การโจมตีครั้งแรกเป็นเพียงการเตรียมการสำหรับการโจมตีครั้งต่อไปเท่านั้น

 

（ยัยนี้กำลังคาดการณ์การโจมตีแล้วค่อยป้องกันสินะ มองด้วยสายตาแล้วเลือกทางออกที่ดีที่สุด ถ้าอย่างงั้น การโจมตีจากจุดบอดต้องเป็นจุดอ่อนกว่าใคร）

 

จุดอ่อนของโซลเซียลาคือเธอเป็นมือสมัครเล่นในการต่อสู้

เพราะแข็งแกร่งมากจึงไม่จำเป็นต้องคาดเดาการกระทำของคู่ต่อสู้

 

สัญชาตญาณในการเอาชีวิตรอดของเธอแทบไม่ทำงาน และไม่แม้แต่จะคาดการณ์ล่วงหน้า ดังนั้นเธออจึงไม่สามารถอ่านการเคลื่อนไหวของโรคุฮาระได้

ในความเป็นจริง、โรคุฮาระประสบความสำเร็จอย่างง่ายดายในการเข้าข้างหลังโซลเซียลา

 

「จะตัดแกเอง」

 

เขาแทงดาบเข้าไปในหลังที่เปิดโล่ง

เป็นการโจมตีที่เต็มไปด้วยพลังเวทมนตร์อันทรงพลังที่ได้รับมาจากดีมอนเกียร์、แต่ก็ป้องกันด้วยบาเรียสุดแข็งแกร่งที่ถูกวางเอาไว้

 

ยังไงก็ตาม、โรคุฮาระก็อัดพลังเวทมนตร์เข้าไปมากขึ้นโดยไม่ลังเล

 

「ข้าจะตัดแกซ๊า！ เอย์น่าァ、ส่งพลังให้มากกว่านี้ซะ！」

 

『ค่ะ、ค๊าาา！』

 

พลังเวทย์มนตร์สีแดงถูกปลดปล่อยออกจากร่างของโรคุฮาระ

การโจมตีอันทรงพลังที่ไม่มีใครเทียบได้ซึ่งแม้แต่นักสำรวจระดับสูงก็ไม่สามารถต้านทานได้ ค่อย ๆ แทงลึกลงในบาเรีย

 

「อุย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก！」

 

รอยแตกปรากฏขึ้นบนบาเรีย

นั่นเป็นการโจมตีและป้องกันที่กินเวลาไม่ถึงวินาที

 

บาเรียแตกออกด้วยเสียงแหลมสูงราวกับกระจก

โรคุฮาระยังคงรักษาโมเมนตัมเอาไว้、และแทงดาบเข้าไปใส่โซลเซียลา

 

การตอบสนองที่มั่นคงจากการแทงเข้าไปในร่างกาย

 

「จับได้แล้ว」

 

มุมปากของเขาโค้งงอโดยไม่ตั้งใจให้กับความรู้สึกที่รอคอยมานาน

ทว่า、ครู่ต่อมาเอย์น่าก็กรีดร้องจากในมือของเขา

 

『นะ、นี่มัน、ของปลอมค๊า！』

 

「ห๊า！？」

 

ร่างของโซลเซียลาระเบิดออกด้วยเสียงดังเบา ๆ

ขนนกสีม่วงจำนวนนับไม่ถ้วนที่สร้างจากพลังเวทมนตร์หมุนวนอยู่โดยรอบ

 

โรคุฮาระคว้าขนนกเส้นหนึ่งมาด้วยท่าทางหงุดหงิด

 

เป็นขนนกที่ได้รับการสร้างออกมาอย่างดีจนถึงรายละเอียดที่เล็กที่สุด

 

「ตั้งแต่เมื่อไหร่กันห๋า……！ไหนว่าจะให้ความบันเทิงกับข้าไง！」

 

『ฉันจะรีบค้นหาทันทีเลยค่ะ』

 

「ไม่จำเป็นแล้วเน๊」

 

โรคุฮาระพูดขณะมองดูขนนกบนฝ่ามือของตัวเอง

 

『เอ๊ะ？』

 

「ยัยเวรนั่น、อยู่บนฟ้า」

 

ตั้งแต่ปลายขนนก、เริ่มกลายเป็นอนุภาคสีฟ้าม่วงและลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า

ไม่สิ、ไม่ใช่แค่ขนนกเท่านั้น

ยางมะตอยและเศษซากของอาคารที่กระจัดกระจายไปทั่ว และกระจกที่แตกกระจายทั้งหมดลอยขึ้นกลายเป็นพลังเวทมนตร์

 

โรคุฮาระเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าแล้วหัวเราะ

 

「แกนี้ชอบดูถูกคนอื่นซะจริง」

 

ที่เบื้องหน้าของเขา、คือวงเวทย์ขนาดมหึมาที่ปกคลุมทั่วทั้งเขตใจกลางเมือง

ก่อเกิดเป็นท้องฟ้ายามค่ำคืนรูปแบบใหม่ของโลกนี้ ทว่าแม้จะพูดแบบนั้น แต่มันก็ใหญ่มากจนเขาเองยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความกลัวโดยสัญชาตญาณ

 

เขารู้จักสิ่งนี้จากวิดีโอที่เคยดูมาก่อนหน้านี้ จึงรู้ว่านี่คือ จุดเริ่มต้นของการโจมตีแบบบรรจบ

 

「ไม่ว่าผู้ใด、ก็มิอาจสามารถสัมผัสดวงดาวได้ แม้เพียงยื่นมือออก และปรารถนา ก็มิสามารถยอมรับได้」

 

『ลีดเดอร์ぁ、หนีกันเถอะ ถ้าโดนไอ้นั่นไม่ดีแน่นอนเลย』

 

「หนวกหูโว๊ย」

 

โรคุฮาระไม่สนใจคำแนะนำของเอย์น่า และเปลี่ยนดาบคู่ให้เป็นธนูขนาดใหญ่อีกครั้ง

จากนั้น、เขาก็หัวเราะอย่างดุร้ายขึ้นไปบนท้องฟ้า

 

「งั้นข้าจะทำลายแกเอง！ เอย์น่าァ、เตรียมปล่อยไอ้นั้นซะ！」

 

『เอ๊ะ、เอ๋！？』

 

「ถ้าชนะ ข้าจะให้เธอเติมท็อปปิ้งอะไรก็ได้ที่ต้องการในราเมงเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์！」

 

『จริงเหรอค๊า！？ สัญญาแล้วเน๊！』

 

วงเวทย์สีแดงแผ่ออกมาจากเท้าของโรคุฮาระ

ดังเช่นลาวาที่คืบคลานไปตามพื้นดิน มันลุกลามกัดกร่อนเขตปกครองตนเอง

 

และ、ในตอนนั้นเอง

ก็มีการติดต่อบนไดฟ์เกียร์ของโรคุฮาระ

เป็นสายลับฉุกเฉินที่เตรียมไว้สำหรับ Ｓ แร๊งค์

 

「อะ？ อะไรฟ๊ะ、ในเวลาแบบนี้……เชื่อมต่อ」

 

ไม่นานหน้าจอก็เปิดออกข้างใบหน้าของโรคุฮาระ

ภายในมีหญิงสาวที่ไม่มีลักษณะพิเศษใดถูกฉายออกมา

 

โรคุฮาระเหลือบมองมันแล้วอ้าปากขณะถือธนูใหญ่

 

「ต้องการอะไร？ เอ๋โตะ……หล่อนเป็นใคร」

 

『ริวโกะไงค่ะ！ วาตาริ ริวโกะ！ เอ๊ะ、นี่ลืมหน้ากันจริง ๆ เหรอคะ！？ ……ไม่ใช่เรื่องนั้นสิ、เมื่อกี้ฉันเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากคณะกรรมการบริหาร และกำลังจะไปทางนั้น ยังไงก็ตาม、ฉันหยิบคิริกะจังมาแล้ว、และกำลังรีบไปด้วยความเร็วมัคเลยค่ะ！』

 

「ห๊า？ จะมาที่นี่งั้นเรอะ」

 

『ลีดเดอร์、ถ้ามี Ｓ แร๊งค์ถึงสามคนฉันคิดว่าเป็นไปได้ค่ะ！？ เย้、ไข่、เมนมะ(หน่อไม้ดอง)、ชาชู！』

 

「เอย์น่าァ……หล่อนหุบปากแล้วคำนวณต่อซะ」

 

โรคุฮาระปิดปากเอย์น่า、แล้วเหลือบมองไปที่ริวโกะซึ่งสะท้อนให้เห็นอยู่บนหน้าจอ

ข้างหลังเธอเป็นท้องฟ้ายามค่ำคืน และจากการกระจายตัวของเมฆที่เห็น คำนวณได้ว่าเธอกำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง

 

「จะมาถึงในอีกนานแค่ไหน」

 

『สามนาทีก็เพียงพอแล้ว』

 

「งั้นเรอะ」

 

โรคุฮาระพูดพร้อมกับพยักหน้า

 

「ยัยโง่อย่ามา」

 

『『……เห๊ะ？』』

 

เสียงโง่ดังมาจากธนูใหญ่ และอีกด้านของหน้าจอ

ในขณะที่ยังคงขยายวงเวทย์ต่อไป、โรคุฮาระก็พูดขึ้นว่า「ไม่ได้ยินรึไง？」และพูดต่อ

 

「ข้าบอกว่าอย่ามาไงเห๊ย ยัยนี้เป็นเหยื่อของข้า ข้าไม่ทนกับการมาแย่งเหยื่อไปหรอกนะเฟ๊ย」

 

『ไม่สิไม่สิ、ใช่เวลามาพูดแบบนั้นรึไงย๊า！？ เขตใจกลางเมืองของโรงเรียนคิโซแทบจะถูกทำลายเละไปแล้วไม่ใช่รึง๊ายกัน！？ มาร่วมมือกันตรงนี่เถอะ ฉันไม่ได้สนใจต้นไม้ดวงดาวหรืออะไรแบบนั้นหรอก』

 

「ขอปฏิเสธ นอกจากนี้、ข้ายังเปิดใช้งานพิธีกรรมเวทมนตร์ของทะลวงดาราไปแล้ว ถ้าเป็น Ｓ แร๊งค์จริงก็น่าจะเข้าใจสินะ」

 

เมื่อได้ยินคำพูดของโรคุฮาระ ใบหน้าของริวโกะก็ซีดลง

 

『เอ๋っ！？ เดี๋ยว、บัลติอุส หยุด หยุด！ สต็อป！』

 

เขาได้ยินเสียงคำรามที่น่าสะพรึงกลัวบางอย่างดังมาจากอีกฟากของหน้าจอ

โรคุฮาระขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด

 

「กิ้งก่าของแกน่ารำคาญจนอยากฟันทิ้งซะจริง ไหน ๆ ก็รู้แล้ว ก็ช่วยส่งข่าวให้คณะกรรมการรู้ด้วยแล้วกัน ที่เหลือ、หากเข้าสู่เขตใจกลางเมืองตอนนี้ ทุกอย่างจะอยู่ในระยะ จงฟังคำแนะนำของข้า และกลับไปโรงเรียนของแกซะ」

 

『เอ๊ะ、เดี๋ย――』

 

เมื่อพูดในสิ่งที่ต้องการพูดจบ、โรคุฮาระก็ตัดสายไป

 

「ขอโทษทีน๊า、ทำให้รอไหม？」

 

「มิมีปัญหาเป็นพิเศษ ฉันจะไม่โจมตีคุณในขณะที่คุณกำลังคุยกับเพื่อนหรอก」

 

「งั้นเรอะ、ไม่ใช่เป็นเพื่อนกันหรอก……แต่งั้นก็ช่วยรออีกสักหน่อยจะเป็นไรไป」

 

วงเวทย์ของทั้งคู่สว่างยิ่งขึ้น

โลกที่ท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยวงเวทย์สีม่วง、และฝืนดินที่ปกคลุมด้วยวงเวทย์สีแดงขนาดใหญ่、จนดูราวกับเป็นจุดเริ่มต้นของจุดจบ

 

『การคำนวณเสร็จสิ้นแล้วค๊า……』

 

เอย์น่าพูดด้วยความรู้สึกผิดหวังที่การช่วยเหลือถูกปฏิเสธ

 

「กี่คน」

 

『ในเขตใจกลางเมือง รวมจำนวนทั้งสิ้น 160,349 คนค่ะ……』

 

「งั้นเรอะ เอาล่ะ、งั้นมาเริ่มกันเลย」

 

『ค่ะ……』

 

วงเวทย์สีแดงเพิ่มความเจิดจ้ายิ่งขึ้น

จากนั้นบริเวณโดยรอบก็เริ่มมีเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ

 

นักเรียนที่กำลังชมการต่อสู้ระหว่างโซลเซียลากับโรคุฮาระ、รวมถึงผู้ที่ได้อพยพออกไปแล้ว、ทุกคนต่างกรีดร้องราวกับว่าพวกเขากำลังจะเป็นบ้า

ควันดำลอยขึ้นทั่วทุกแห่งและเสียงไซเรนแหลมสูง

 

มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากน้ำมือของเด็กสาวที่ชื่อเอย์น่าเพียงผู้เดียว

 

「แกรู้อยู่แล้วใช่ไหม？ความสามารถที่แท้จริงของเอย์น่า」

 

「……ความสามารถพิเศษในการดูดซับอารมณ์ของมนุษย์ภายในขอบเขตที่กำหนด และแปลงให้เป็นพลังเวทย์มนตร์ ถูกไหม？」

 

「แกเป็นคนในวงการเดียวกันอย่างที่คิด งั้นข้าจะเสริมให้、คนที่โดนดึงอารมณ์จนหมดจะกลายเป็นพวกวิกลจริตชั่วคราว มันคือการเสียสละของผู้คน เพียงแค่นี้ข้าจะปลดปล่อยพลังที่เหนือกว่าตอนนี้เพื่อแกเพียงผู้เดียวเลย」

 

『การแปลงอารมณ์……เริ่มการบรรจบ』

 

ด้านหน้าธนูขนาดใหญ่ของโระคุฮาระ มีวงเวทย์สีแดงหลายวงเล็งไปที่โซลเซียลา

ในที่สุดวงเวทย์ก็เริ่มหมุนอย่างช้า ๆ

 

เมื่อโซลเซียลาเห็นเช่นนั้น、เธอก็ยิ้มทันที

จากนั้น ท่อโปร่งแสงยื่นออกมาจากวงเวทย์ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า เชื่อมต่อกับเคียวยักษ์ซึ่งชี้ปากกระบอกปืนไปที่โรคุฮาระ

 

「ฉันจะสอนถึงความเจิดจ้าของดวงดาวให้เอง」

 

「ฮา、ไม่ต้องการโว้ย」

 

กลุ่มวงเวทย์ที่อยู่ตรงหน้าทั้งคู่เริ่มทวีการหมุนอย่างรุนแรงขึ้น

 

ด้วยพลังอันแข็งแกร่งสองประการ พื้นที่นี้จึงไม่ใช่สถานที่ที่สิ่งมีชีวิตจะสามารถดำรงอยู่ได้อีกต่อไป

ในพื้นที่เวทมนตร์ที่มีความเข้มข้นสูงซึ่งไม่มีใครสามารถเข้าไปได้ ทั้งสองคนก็ยิงโจมตีพร้อมกัน

 

「「――ッ」」

 

แสงสีแดงและสีเงินปะทะกัน

พื้นดินสั่นสะเทือนด้วยเสียงอันรุนแรง

 

「เอย์น่าァ、อดทนอีกหน่อยォ」

 

『ค๊าาาา！』

 

แสงสีแดงยังเพิ่มความเจิดจ้ายิ่งขึ้น

นั่นเป็น、การโจมตีที่รุ่นแรงที่สุด โดยเปลี่ยนอารมณ์ของทุกคนที่ร่างกายสัมผัสกับวงเวทย์ในเขตใจกลางเมือง

 

ความตื่นเต้นและความกลัวของผู้คนที่เห็นการต่อสู้ระหว่างโซลเซียลากับโรคุฮาระ ยิ่งทำให้โรคุฮาระมีพลังมากยิ่งขึ้น

 

「เยี่ยมมากเน๊ェ、มาฟันมันทิ้งทั้งอย่างงี้กันเลยยยยยย！」

 

แสงสีแดงเริ่มมีมากกว่าแสงสีเงินทีละน้อย

สีแดงที่ย้อมสีเงินราวกับกลืนกินดูเหมือนเป็นการนับถอยหลังการทำให้ดวงดาวร่วงหล่น 

 

ยังไงก็ตาม、เมื่อมาถึงจุดนี้ โรคุฮาระได้ก้าวไปอีกขั้นเพื่อเอาชนะ

 

「เอย์น่า、ยังมีพลังงานเหลืออยู่ใช่ไหม เอาให้ถึง 50% ไปเลย ความรับผิดชอบโยนให้คณะกรรมการไปซะ」

 

『เข้าใจแล้วค๊า！ความรู้สึกที่เหมือนสามารถเอาชนะโอเน่ซามะได้นี่、ฉันจะทำให้ดีที่สุดค๊าาาาาา！』

 

มีการเพิ่มสูตรเวทมนตร์มากมายเข้าไปในวงเวทย์、อารมณ์ถูกดูดซึมและเปลี่ยนแปลงได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น

สิ่งที่เกิดขึ้นพร้อมกันคือ、แสงสีแดงเอาชนะการโจมตีแบบบรรจบโซลเซียลาได้แล้ว

 

ราวกับกลืนดวงดาว ในไม่ช้ามันทะลุแสงสีเงินเข้าไป――

 

「ฮ่าๆๆๆ、ชัยชนะเป็นของข้า」

 

มันยิงทะลุผ่านตำแหน่งที่โซลเซียลาอยู่ได้สำเร็จ

แสงสีแดงทำลายวงเวทย์สีม่วงและสลายเมฆทั้งหมดที่ลอยอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืนออกไป

 

การโจมตีที่ยิงจากพื้นดินเจาะทะลุดวงดาวอย่างแน่นอน

 

หลังจากนั้นไม่นาน、การโจมตีของโรคุฮาระก็สิ้นสุดลงเช่นกัน

มันค่อย ๆ กลายเป็นเส้นแสงบาง ๆ และสลายหายไปในท้องฟ้ายามค่ำคืน เหลือเพียงเสียงสะท้อนไว้เบื้องหลัง 

 

『ชะ、ชนะแล้ว……？ ชนะแล้วจริง ๆ ใช่ไหมคะ！？』

 

「อ้า คิดว่าข้าเป็นใคร――อะ？」

 

ฉึก、เขารู้สึกเบา ๆ ที่หลัง

ในเวลาเดียวกัน、รู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่ร้อนแพร่กระจาย

 

「อะไร……」

 

โรคุฮาระมองย้อนกลับไป

คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากโซลเซียลา

 

（เวทมนตร์เทเลพอร์ต？ ถึงยังงั้นก็เถอะ เอย์น่าต้องสังเกต……ไม่สิ、ซ่อนอยู่การโจมตีนั้น！）

 

การโจมตีแบบบรรจบที่ยิงโดยโซลเซียลา、มีผลมากเกินพอที่จะปกปิดพลังพลังเวทมนตร์เล็กน้อยที่เกิดจากเวทย์เทเลพอร์ต

 

ในช่วงกลาง、ที่การโจมตีแบบบรรจบของโรคุฮาระเริ่มกลืนกินการโจมตีของโซลเซียลา นั่นไม่ใช่เพราะเขาชนะ

 

（ตั้งแต่แรก、โซลเซียลาไม่ได้อยู่ที่ตรงกลางนั้น）

 

ไล่มองท้องฟ้าด้วยสายตา

ที่นั่นมีวงเวทย์แห่งการโจมตีแบบบรรจบสีน้ำเงินม่วงที่กำลังจะจางหายไป

เป็นวงเวทย์การโจมตีแบบบรรจบแบบอิสระที่ได้รับการดัดแปลงจากวงเวทย์ธรรมดา

 

（……ยัยนี้เข้ามาใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่แรกได้ยังไงกัน？ มีจุดประสงค์อะไรกันแน่）

 

หลายครั้งที่โซลเซียลาแกล้งทำเป็นเข้าใกล้โรคุฮาระ

หากเธอจริงจัง、เธอสามารถจัดการเขาได้ด้วยการระดมยิงการโจมตีแบบบรรจบได้ในเวลาอันรวดเร็ว

 

หากเป็นอย่างงั้นแล้ว、เหตุใดโซลเซียลาจึงใช้ความยินดีต่อชัยชนะของเขาเหนือการโจมตีแบบบรรจบที่เป็นแค่การบลัฟฟ์เพื่อที่จะเข้าใกล้กัน

 

คำตอบอยู่ที่ดาบสั้นที่เธอถือ

 

「……นะ、นี่มัน、แก……ใช้ยาพิษกับข้าเรอะ」

 

เมื่อเขาหันกลับมา โรคุฮาระก็ล้มลงบนหลังของตัวเองโดยไม่รู้ตัว

 

เมื่อโดนจ้องอย่างงั้น、โซลเซียลาก็ทำให้ดาบสั้นหายไป

 

（มันไม่ใช่ยาพิษธรรมดา อาจเป็นยาที่ได้รับมาจากเวทมนตร์พิเศษ……）

 

อาการอัมพาตค่อย ๆ เริ่มที่ปลายแขนขา

เขาได้ยินเสียงกรีดร้องของเอย์น่า、แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถตอบสนองได้แม้แต่น้อยนิด

 

「ไม่ถึงตายหรอก ไม่ต้องห่วง」

 

โซลเซียลาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

ในเวลาเดียวกัน เขาก็เข้าใจได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่การฆ่าอย่างสนุกสนานสำหรับเธอ

ตั้งแต่แรกเริ่ม เธอต่อสู้อยู่บนพื้นฐานความต้องการที่จะทำให้โรคุฮาระหมดความสามารถในการต่อสู้

 

（พูดให้ตรงคือ、แค่เล่นกับข้าสินะ……！）

 

นี่ไม่ใช่การต่อสู้ชี้ขาด

นี่เป็นเพียงแค่การเต้นไปตามสถานการณ์ที่เธอสร้างขึ้น

 

「บ้า、ที่、สุด」

 

『ลีดเดอร์ぁ！ ลีดเดอร์ぁ！』

 

เอย์น่ากลับมาเป็นร่างมนุษย์、และเกาะติดกับโรคุฮาระ

และหลังจากที่เขย่าร่างของเขาหลายที、เธอก็จ้องไปยังโซลเซียลา

 

「คะ、คิดที่จะทำอะไรกับพวกฉันกันคะ……！」

 

「ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ」

 

โซลเซียลาหันเท้ากลับ

 

「จงแข็งแกร่งขึ้นในวันแห่งการต่อสู้ชี้ขาด ฉันแน่ใจว่าความสามารถของพวกคุณไม่ใช่มีเพียงเช่นนั้น」

 

หลังจากพูดอย่างนั้น、โซลเซียลาก็หายตัวเข้าไปในวงเวทย์เทเลพอร์ตสีน้ำเงินม่วง

ความเงียบเข้าปกคลุมพื้นที่

 

「……ลีดเดอร์」

 

เอย์น่าหันไปเรียกหาโรคุฮาระด้วยความรู้สึกที่ไม่มีที่ไป

และ、รู้สึกตัว

 

「ฮะ、ฮ่าฮ่า……ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ！」

 

ว่าโรคุฮาระกำลังหัวเราะ

เขาหัวเราะอย่างดุร้าย ไร้เดียงสา จากก้นบึ้งของหัวใจ

　

「เอย์น่าァ、ข้าตัดสินใจแล้ว」

 

「เอ๊ะ？」

 

โรคุฮาระฝืนขยับแขนขวาของเขา ซึ่งควรจะเป็นอัมพาตและขยับไม่ได้ ด้วยแรงใจของเขา

จากนั้น、ก็เอื้อมมือออกไปที่ดวงดาวที่ส่องแสงเจิดจ้าบนท้องฟ้ายามค่ำคืนแล้วพูดว่า

 

「ดวงดาวนั่น――ข้าจะทำลายมันซะ」

 

ในสถานการณ์นี้、เอย์น่าทำได้เพียงพูดด้วยความประหลาดใจ

 

「ยะ、ยังจะทำอีกเหรอคะ」

 

「แน่นอนที่สุด ข้าไม่ได้รู้สึกอนาถแบบนี้มานานมากแล้ว อ้าー、น่าสนใจ、เธอช่างเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจจริง ๆ！」

 

โรคุฮาระหัวเราะอย่างมีความสุขอีกครั้ง

ณ ใจกลางของโลกที่พังทลาย เสียงหัวเราะนั้นก้องกังวานต่อเนื่อง

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณ คุณนิรนามที่ฝากเข้ามาผ่านCDM มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

ตอนนี้ยาวกว่าปกติหน่อยเลยแปลช้า แถมเป็นฉากต่อสู้เลยต้องอ่านๆแปลๆตีลังกาสามตลบให้ดีว่าของใคร ฮา

 

แต่อีกส่วนที่ทำให้ช้าคือ ไม่มีอารมณ์อยากอยู่บ้าน

เมื่อคนที่บ้านมาชวนไปเดินออกกำลังกาย

ชวนดีๆปกติสามัญ—ไม่

ชวนประชดประชันหาดีไม่ได้—ใช่

เอาซะหงุดหงิดต้องออกไปเดินคลายอารมณ์แบบห่างเป็นคืบ เพราะถ้าไม่ออกจะหนักกว่านั้นเยอะ