ตอนที่ 5 สาวสวยลึกลับรับประกันความแข็งแกร่งระดับหนึ่ง
ฉันกำลังร่วงลงไปพร้อมกับเศษซากที่พังทลายลง
ถือว่าเป็นโชคดีที่ความสามารถทางกายของนักสำรวจนั้นน่าทึ่งมาก ฉันสามารถกลับตัวกลางอากาศได้ทันทีที่ร่วงลงมา
นอกจากนี้ฉันยังสามารถลงจอดได้ราวกับว่าบินลงมาเอง ซึ่งเหมาะกับชุดโกธิคโลลิต้าชุดนี้ม๊ากมาก สงบใจดีเหลือเกิน
ใช่แล้ว มันต้องความรู้สึกแบบนี้แหละเน๊！
ฉันลงจอดตรงจุดนั้นอย่างราบรื่น
ราวกับนางฟ้าที่ถูกส่งลงมาจากสวรรค์！
「――――อะ、คุณเป็นใครกันคะ！？」
「เอ๊ะ」
มีใครอยู่ด้วย！？
เมื่อฉันหันกลับไปก็มีเด็กสาวคนหนึ่งที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน
ทรงผมตัดสั้นที่ถัดเป็นตาข่ายสีทองและสีม่วงที่เห็นก็รู้ทันทีว่าย้อมชัดเจน
และเครื่องแบบสีดำนั้นมาจากโรงเรียนคิโซสินะ
โรงเรียนคิโซ เป็นโรงเรียนที่เป็นศัตรูกับ โทรัคคุง และเป็นโรงเรียนที่มีขนาดใหญ่
ความประทับใจของฉันต่อโรงเรียนคิโซ คืออาณาจักรแห่งความชั่วร้ายล่ะ
「จู่ ๆ ก็มีอะไรร่วงลงมาจากเพดานที้ถล่มลงมา……โอโจ้ซัง(แม่หนู)、เธอมีชื่อว่าอะไรเหรอ」
「แม่หนู……？」
ที่ฉันถูกถามคำถามแบบนั้นก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้
เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังเข้าใจผิดเพราะว่าฉันกำลังแต่งตัวเป็นเด็กผู้หญิง อีกทั้งยังมืดมากด้วย ดังนั้นฉันเดาว่าเธอแทบไม่รู้สึกถึงความไม่เข้ากัน โดยส่วนตัวแล้วฉันช่างกลัวความสุดยอดของเลเวลสาวสวยของตัวเองเหลือเกิน
และในเวลาเช่นนี้ ฉันก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อเป็นสาวสวย
ไม่ผิดอะไรที่จะหลอกลวงนักเรียนคนหนึ่งจากโรงเรียนชั่วร้ายอย่าง โรงเรียนคิโซ
จงเข้ามามีส่วนร่วมกับบทบาทสมมติของฉันซะเถอะ
「เป็นคุณเองเสียมากกว่า ที่มีใบหน้าที่ฉันมิเคยเห็นมาก่อนเลย หากฉันจำไม่ผิด นี่ควรจะเป็นดันเจี้ยนสำหรับผู้เริ่มต้นของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมจริงหรือไม่」
เมื่อฉันพูดอย่างนั้นและจ้องมองไปที่เธอ เด็กสาวก็รีบเบือนหน้าหนี
「ฉะ、ฉันแค่ทำสิ่งที่เรียกว่าสำรวจดันเจี้ยนที่มีข่าวลือค่ะ……ทำสิ่งที่เรียกว่าไลฟ์สดค่ะ」
「ไลฟ์สด？」
「กะ、ก่อนหน้านั้น！」
เด็กสาวพุ่งตรงเข้ามาหาฉันอย่างเร่งรีบ
หยุดนะ อย่าเข้ามา ถ้าเรื่องแต่งหญิงความแตกขึ้นมาจะทำยังไงกันย๊า
「ชั้น、ชั้นถูกไล่ล่าค๊า！ บางที、ชั้นคิดว่ามันคงเป็นส่วนหนึ่งในกลไกการป้องกันตัวของพื้นที่นี้ค๊าแต่ว่า……」
เด็กสาวคนนั้นพูดด้วยเสียงอันดัง และชี้ไม้ชี้มือไปที่ประตูที่เธอหนีเข้ามาดังพึ่บพับ
อะ、ประตูถูกซัดปลิวไปแล้ว
「ฮี่ぃっ！」
เด็กสาวได้แสดงความหวาดกลัวออกมาจนทำให้ฉันก็เริ่มกลัวขึ้นมานิดหน่อยเหมือนกัน
แต่ยังไงก็ตาม มันคงจะไม่งามน่าดูหากคนอื่นรู้ว่าฉันกลัว บทบาทสมมติของฉันที่เป็นสาวสวยลึกลับจะต้องไม่หวาดกลัว ดังนั้นฉันจึงพยายามรักษาสีหน้าให้สงบเข้าไว้ด้วยความกล้าทั้งหมดที่มี
เงาคล้ายมนุษย์ที่คืบคลานอย่างเชื่องช้าปรากฏขึ้นจากด้านหลังประตูที่ถูกทำลาย
……หืม？ฮิวแมนนอยด์？？？？？
「อะ、เจ้านั่นแหละที่กำลังไล่ตามฉันอยู่ค๊า！ โปรดระวังตัวด้วยนะค๊า！」
「เหรอ」
เจ้านั่นคือ、บอสที่รุ่นพี่มิซุฮิพูดถึงไม่ใช่รึไง？
ฮิวแมนนอยด์ที่ยาวรวมสามเมตรกว่า ๆ ผิมหนังสีเนื้อที่บวมเป่งทุกที่
พูดอีกอย่างคือ ฮิวแมนนอยด์ที่ดูน่าขยะแขยง
ไม่ว่าจะมองยังไงก็บอสล่ะ
หากพูดเช่นนั้นแล้ว นี่ก็คือเหยื่อของฉัน ฉันอยากจะใช้โอกาสนี้เพื่อแสดงให้เห็นว่าสาวสวยคนนี้ใช้ดาบสั้นอย่างไร
「นั่น、คุณจะรังเกียจหรือไม่หากฉันจะลงมือสังหาร？」
「ฆะ、ฆ่าได้งั้นเหรอคะ！？ขนาดชั้นยังฟันแทบไม่ไหวเลย」
ฮะโฮー、แม่นี้ก็เป็นมือใหม่เหมือนกันใช่ไหม？
ใช้ไม่ได้เลย ต้องฝึกฝนให้ดีสิ นอกจากนี้ก็แต่งข้ามเพศด้วย
「ระดับแค่นี้ไม่มีปัญหาอะไรเป็นพิเศษหรอก」
ฉันปล่อยเด็กสาวไปก่อน แล้วลงไปยืนอยู่ต่อหน้าบอส
จากนั้นฉันก็ส่งพลังเวทมนตร์ไปยังอุปกรณ์ไดฟ์เกียร์ของฉันและเรียกดาบสั้นออกมา！ ――ฉันจะลองทำอะไรสักอย่างดู
「เคียว、สีดำ？」
ฉันได้ยินเสียงของเด็กสาวจากข้างหลัง
ใช่แล้ว ฉันถือเคียวอยู่ในมือ
อาเร๊ぇ！？
ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว กำไลสีแดงก็ปรากฎขึ้น นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย！
ไดฟ์เกียร์คุง กรุณาตอบกลับด้วย！
「ฮี่っ、มันมาแล้ว！」
「ไม่มีปัญหา」
มันเป็นปัญหาใหญ่ต่างหากกกกกก！
แต่ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องลุยกันสักตั้ง！ฉันไม่เคยใช้เคียวมาก่อน แต่ยังไงฉันก็จะสู้！
ดูเหมือนว่าดันเจี้ยนของผู้เริ่มต้นได้รับการออกแบบมาเพื่อไม่ให้มีใครตาย ดังนั้นความท้าทายจึงเป็นสิ่งสำคัญ
และสิ่งสำคัญที่สุดคือด้วยรูปลักษณ์นี้ ฉันไม่สามารถพ่ายแพ้ได้
ฉันหลบหลีกการโจมตีของบอสที่เข้ามาหาฉัน
เป็นการโจมตีที่เรียบง่าย วงสวิงกว้างมาก จะว่าไงดี ค่อนข้างช้า
「ราวกับการละเล่นของเด็กเลยเน๊ะ」
ถ้าแค่ระดับนี้ล่ะก็ ต่อให้เป็นเคียวนี่ก็น่าจะเพียงพอแล้ว
คุณกลัวอะไรแบบนี้บ้างไหม？น่าเสียดายที่ฉันไม่สามารถเป็นนักสำรวจแบบนั้นได้
ฉันควงเคียวไปมา ขณะหลบการโจมตี
สนุก เด็กสาวกำลังเฝ้ามองฉันที่สวมชุดโกธิคโลลิต้าต่อสู้อย่างน่ารัก……โดยไม่สงสัยอะไรเลย
ฉันรู้สึกขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างในช่วงเวลานี้
ใช่แล้วแหละ ฉันอยากจะทำอะไรแบบนี้มาตลอด！！！！
ความแข็งแกร่งของบอส กระจอกมาก
ภายในเวลาประมาณสองนาที ฉันได้ตัดแขนขาของบอสออกจนกลิ้งไปตามพื้น
ซ่า บัดนี้ข้าจะโจมตีครั้งสุดท้ายได้อย่างไรดี ว่าแล้วก็ต้องหัวใจสินะ？ ……แล้วหัวใจของเจ้านี้อยู่ตรงไหนล่ะ
「เจ้านั่น、มีความสามารถในการฟื้นฟูที่สุดยอดมากเลยค๊า！ไม่ว่าจะตัดออกไปสักเท่าไหร่ก็จะงอกกลับมาได้ตลอด！」
「เหรอ」
ขอบคุณสำหรับข้อมูล ……ด้วยท่าทางแบบนั้น บางทีเธออาจตัดมันไปหลายรอบแล้วก็ได้สินะ？ เธอ、จริง ๆ แล้วเป็นนักสำรวจที่แข็งแกร่งพอสมควรใช่ไหม？
ม๊า ตอนนี้ยังไงก็ช่าง ฉันสามารถเอาชนะบอสตัวนี้ได้ ดังนั้นจึงไม่เปลี่ยนความจริงที่ว่าฉันแข็งแกร่งขึ้น
เป็นในตอนที่ฉันรู้สึกกังวลเกี่ยวกับการโจมตีครั้งสุดท้ายนั้นเอง
『■■■■■』
บางอย่างเหมือนกับไฟฟ้าช็อตวิ่งผ่านสมองของฉัน หรืออาจเรียกได้ว่าเป็นเสียง
ในเวลาเดียวกัน ฉันก็เข้าใจวิธีใช้เคียว
และชื่อของเคียวนี้ก็เช่นกัน
「――ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว(โซลเซียลา)」
นั่นคือชื่อของเจ้าสิน๊า
……ไม่สิ ถึงจะทำให้รู้ชื่อก็เถอะ แต่อย่ามาป้อนข้อมูลเข้าสู่สมองของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตเซ้
ฉันเตรียมพร้อมตามความรู้ที่ฉันได้รับมา
แทงปลายเคียวลงไปที่พื้น และชี้ปลายด้ามจับที่อยู่ตรงข้ามใบมีดไปทางบอส
ที่ปลายด้ามจับที่กำลังชี้ไปทางนั้นคือ ปากกระบอกปืน
จากนั้นด้ามจับพร้อมไกก็ปืนยื่นออกมาจากด้านข้างของด้ามจับไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว จนดูเหมือนกับปืนขนาดยักษ์
ฮาฮ๊าーสิ่งที่ต้องทำ ก็แค่จับตรงนี้แล้วเหนี่ยวไกสิเน๊
บอสเริ่มงอกแขนขาใหม่เหมือนกับที่เด็กสาวได้บอกไว้
แต่ มันสายไปแล้ว
「คุณเคยเห็นแสงระยิบระยับแห่งดวงดาวบ้างไหม？」
ฉันในตอนนี้มีเวลามากพอที่จะพูดเรื่องแบบนี้ได้
สาวสวยลึกลับที่ยืนหยัดด้วยพลังอันเหลือล้น
นี่แหละนี่แหละนี่แหละ！ ต้องแบบนี้แหละดีย์
ฉันเหนี่ยวไกด้วยความสุขสูงสุด
ทันใดนั้นเอง แสงเรืองรองสว่างวาบเต็มห้อง ทำให้เกิดภาพลวงตาที่ให้ความรู้สึกราวกับว่าเวลากลางวันมาถึงแล้ว
กว่าที่ฉันจะรู้ว่ามันเป็นแสงสว่างจากลำแสงที่ปล่อยออกมาจากปลายด้ามเคียว ทุกอย่างก็จบลงแล้ว
อาจใช้เวลาไม่ถึงสามวินาทีด้วยซ้ำ ฉันตกใจกลัวจนเอานิ้วออกจากไกปืน แต่พื้นดินและกำแพงที่รอบตัวบอสละลายไปจนหมด และไม่มีร่องรอยเหลืออยู่เลย และดูเหมือนว่าลำแสงจะเจาะทะลุกำแพงอีกหลายชั้น และลึกลงไปถึงส่วนลึก
…………แย่แล้ว
「ฟู๊ว」
ＯＫ、ก่อนอื่น หายใจลึก ๆ
จากนั้นก็――
「สะ、สุดยอด นั่นมันบ้าอะไรกัน？」
ใช่แล้ว ยังมีคนอื่นอยู่ที่นี่ด้วย
ฉันไม่ได้เกลียดพฤติกรรมตื่นเต้นแบบนั้น แต่โปรดอย่าทำแบบนั้นในตอนนี้ได้ไหม
เพราะความจริงที่ว่าฉันทำลายดันเจี้ยนสุดสำคัญของโรงเรียนทันทีที่ย้ายมา นั้นโคตรแย่แล้ว
「คุณพูดว่าโซลเซียลาสินะ แต่นั่นคือชื่อของเคียวนั่นเหรอคะ？ หรือต้องถามว่าคุณอยู่โรงเรียนไหนคะ！？ ไม่สิ ก่อนอื่นเลยแรงค์ของคุณคือ――」
「ไม่มีเหตุผลที่จะต้องตอบ」
ฉันขัดจังหวะคำพูดของเด็กสาว และทำให้เธอเงียบลง
บางทีอาจจะสัมผัสอารมณ์ของฉัน และอ่านบรรยากาศเป็น เคียวจึงหายไปและสร้อยข้อมือก็หายเข้าไปในร่างกายของฉันตามเดิม
อย่าพึ่งหายไปน๊า ช่วยอยู่ด้วยกันก่อนสิ
ยังไงก็ตาม การอยู่ที่นี่นานเกินไปมันอันตราย
รีบหนีกันเถอะ！
「ถ้าเช่นนั้น、ฉันขอตัวเพียงเท่านี้ คุณเองก็ควรรีบกลับได้แล้ว ที่นี่ไม่มีอะไรอีกต่อไปแล้ว」
ฉันเอาชนะบอสได้แล้ว ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ที่นี่ต่อ
บ๊าย บายเน๊！
ฉันเพิกเฉยต่อเด็กสาว และออกจากสถานที่นั้นไปทันที
…………หืม？ จะว่าไปแล้ว、ตั้งแต่แรกเลย ทำไมนักเรียนของโรงเรียนคิโซถึงมาอยู่ที่นี่ได้กัน？ ม๊า ช่างเถอะ จำนวนนักเรียนทั้งหมดของที่นั่นมันเยอะมากเกินไป จนสามารถเจอพวกเขาอยู่ทุกหนทุกแห่ง
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
