ตอนที่ 45 การเผชิญหน้าและสาวสวย
จริง ๆ แล้ว、ก็รู้สึกว่าทำเกินไปหน่อยน๊า……
การล้อเล่นก็สนุกดี、แต่ฉันอยากทำยูริยูริมากกว่า、ให้มากขึ้นกว่านี้
ฉันไม่อยากเป็นตัวเมีย、แต่ฉันอยากเป็นสิ่งที่เรียกว่าสาวสวย……
แต่เมื่อพูดถึง BL ทางจิตวิทยา ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
『ยังน่ารำคาญเหมือนเดิมเน๊』
ฉันไม่สนใจหนอกนะยัยบ้า
ฉันมีความเคารพโทรัคคุง、แต่ว่าไม่มีตัณหาหรอกนะ
โฮร่า、รีบกลับกันเถอะー！
『ยาเร๊ะยาเร๊ะ……อะ』
หืม？ มีอะไรงั้นเหรอ？
『บางที、ฉันอาจได้เจอน้องสาวเน๊ ฉันจะซ่อนตัวไว้ก่อน、เชิญทำตามที่เธอต้องการได้เลย นี่……บางทีพวกเราอาจบังเอิญมาอยู่ในที่เดียวกันซะแล้วน๊า？』
เอ๊ะ、น้องสาว？
อะไร、มีอะไรกำลังมางั้นเรอะ？
『เป็นแบบนั้นแหละเน๊ー』
โอ๊ย！
……อย่าพึ่งหนีสิ
อาร๊ายก๊าน、จู่ ๆ ก็
ฉันเดินผ่านโถงทางเข้าไปพร้อมกับถอนหายใจใส่คู่หูที่ชอบทำอะไรตามใจเช่นเคย
และในตอนที่ฉันกำลังจะออกไปข้างนอก
「――โอย、หยุดสักเดี๋ยวเด๊ะ」
「เอ๊ะ？」
ฉันได้ยินเสียงเรียก ฉันจึงหันกลับไป
อะไร？ หรือว่าความเป็นสาวสวยรั่วไหลออกมาทั้งที่เป็นผู้ชายกัน？
เมื่อคิดอย่างนั้น ฉันจึงหันกลับไปและเขาก็อยู่ที่นั่น ผมสีแดงอันเป็นเอกลักษณ์ของเขา
นักสำรวจ S แร๊งค์แห่งโรงเรียนคิโซผู้โด่งดัง、โรคุฮาระซังล่ะ
「เอ๊ะ」
「อ้า、กะแล้ว ไอ้หนูจากโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมน๊า ……นาตากิ เคย์ใช่ไหมน่ะ？」
「อะ、ครับ」
ทำไมถึงมาเรียกให้ฉันหยุดก๊านนนนน？？？？
ทำม๊าย？
เผชิญหน้าอย่างต่อเนื่องกับโรคุฮาระซัง、ตัวละครหลักชุดที่สอง
นี่มัน、บอสรัช？ บอสรัชตั้งแต่เริ่มเกม？
อย่างที่เคยบอกไปแล้ว、หากคุณพยายามยุ่งกับโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมอีก ฉันจะไม่อภัยให้คุณน๊า
ก๊าซซซซซซซ……！
「……ต้องการอะไร」
「โอยโอย、อย่าทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นเซ้ ข้าแค่เรียก เพราะเห็นคุ้นหน้าคุ้นตาเท่านั้นเอง？หรือว่ามีเหตุผลสักอย่างที่คทำให้ไม่อยากคุยกับข้าล่ะ？」
「น่าจะรู้อยู่แล้วนะครับ、คงไม่คิดว่าจะมีใครประทับใจกับคนที่เคยสู้แบบนั้นมาก่อนหรอกนะครับจริงไหม」
「อา？ เป็นเหตุผลแบบนั้นเองเรอะ ข้าน่ะจำได้แต่คนที่เหมาะจะฆ่าเท่านั้น？」
คน ๆ นี้แย่จริง ๆ
บรรลุแล้ว、ฉันจะจำเอาไว้……
ช่วยฉันด้วย ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว！
『ฉันหวังว่าเธอจะไม่เรียกหาฉันเน๊……ฉันจะโดนเจอได้จริง ๆ……เงียบไว้เน๊ ถือซะว่าฉันใช้วันลางานแล้วกัน……』
เมื่อไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวโผล่มากระซิบเช่นนั้น เธอก็หายไปอีกครั้ง
ใช้ไม่ได้เลยเน๊！
「ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมก็ขอตัว」
「อ้า、รอสักเดี๋ยวแล้วกัน ……โอย、เอย์น่าลงจากหลังข้าได้แล้ว」
พอพูดจบ、โรคุฮาระซังก็ลากเอย์น่าที่เกาะหลังอยู่ลงมา
「อุอู、ฉันสอนไปแล้ว เพราะงั้นได้โปรดค้นหาด้วยตัวเองด้วยสิค๊า」
「ข้าพึ่งบอกหล่อนไปแล้วไงว่าอยู่ในบริเวณโรงบาลนี้ โฮร่า、ตรวจไอ้หมอนี่ให้เร็วเลย」
โรคุฮาระซัง、คว้าคอของเอย์น่าแล้วยื่นมาต่อหน้าฉัน
กรี๊ด！ สาวสวยประเภทขี้กลัวมาอยู่ตรงหน้าฉันแล้วววว！
สมองของฉันลุกเป็นไฟจากเสบียงที่ได้รับอย่างกะทันหัน！
「……อะ、ฉันสัมผัสได้ถึงพลังเวทมนตร์ของโอเน่ซามะจากเขาได้นิดหน่อย」
「งั้นเรอะ」
ขณะที่โรคุฮาระซังพูดด้วยเสียงเรียบ、ดาบก็กำลังเข้ามาใกล้ตรงหน้าฉัน
「ฮี่！」
สร้อยข้อมือปรากฏขึ้น และฉันก็หลบได้อย่างหวุดหวิด
อะ、ผมของฉันถูกตัดไปหลายเส้นเลยนะเอ๊ย！？
「ฮาฮ่า、อุตส่าห์คิดว่าฟันตอนทีเผลอแล้วน๊า กะแล้ว แกนี่ใช้ได้จริง ๆ」
「จู่ ๆ ก็ นี่เป็นคำทักทายแบบไหนกันครับ？」
「โอ้、ใช่เลย ดวงตาแบบนั้นแหละ ไม่จำเป็นต้องแกล้งพูดสุภาพหรือทำตัวเป็นเด็กดีแล้วเน๊ เอย์น่า、รีบมาให้ข้าใช้ได้ซะ ได้เวลาล่าหนูแล้ว」
เมื่อโรคุฮาระซังพูดแล้วยื่นมือออกไป เอย์น่าก็ส่ายหัวอย่างรุนแรง
「มะ、มะๆๆๆไม่ใช่แล้วค๊า！ คน ๆ นี้ไม่ใช่โอเน่ซามะหรอกนะคะ！ฉันแค่รู้สึกถึงร่องรอยของเธอเองค๊า」
「……อะ？」
「ฉะ、ฉันแค่กำลังบอกว่ารู้สึกได้จากคน ๆ นี้เอง ทำไมถึงได้ตัดสินใจจะฟันแบบไม่คิดล่ะค๊า！」
「……อาー、เข้าใจแล้ว」
โรคุฮาระซังมองฉันกับอย์น่าสลับกัน、ก่อนเก็บอาวุธ
จากนั้น、เขาก็ยิ้มขึ้นมาและพูดว่า「โทษที ข้าพลาดไป」
ฉันเกือบโดนฆ่าเพราะพลาดไปเนี่ยนะ……？
「งั้นบอกข้าเกี่ยวกับโซลเซียร่าหน่อยสิ」
「คุณหมายความว่ายังไง」
「เอย์น่าตรวจพบปฏิกิริยาของโซลเซียล่าที่โรงพยาบาลนี้ ถึงอย่างงั้นข้ากลับสัมผัสได้ถึงพลังเวทมนตร์ของโซลเซียล่าที่หลงเหลืออยู่บนตัวแก พูดอีกอย่าง มีความเป็นไปได้สูงที่โซลเซียล่าจะอยู่ในกลุ่มคนที่แกเคยติดต่อด้วย」
「……คุณตั้งใจจะทำอะไรถ้าเจอโซลเซียล่าล่ะ」
กับคำถามของฉัน、โรคุฮาระซังตอบด้วยรอยยิ้มกว้างที่แสนดี
「ข้าจะฆ่าในระดับที่ไม่ถึงตาย จากนั้นก็จะลากไปที่คณะกรรมการบริหาร」
ฮี่っ……
ฉันรู้อยู่หรอกว่าพวก S แร๊งค์กำลังตามหาฉัน、แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่อยากโดนโรคุฮาระซังจับได้เลย
ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้าง！
「แล้ว、ว่ายังไง？ เห็นคนที่เหมือนกันไหม？」
「……ไม่ครับ、ไม่เห็นเลย」
「ถ้าแกโกหก、ข้าจะฆ่าแกซะ」
นั่นไม่ใช่เรื่องที่คุณจะควรพูดในโรงพยาบาลเลย
ถึงอย่างงั้น ซ้า、สำหรับที่นี่เครื่องแบบโรงเรียนคิโซของโรคุฮาระซังก็โดดเด่นเกินพอแล้ว
「ผมไม่ได้โกหก ผมแน่ใจที่คุณสัมผัสได้ถึงพลังเวทมนตร์ของโซลเซียล่าจากตัวผม นั่นเป็นเพราะว่าผมเองก็อยู่ที่สวนสนุกในวันที่เกิดเหตุด้วยเหมือนกันไงล่ะ」
「เห้」
โรคุฮาระซังหัวเราะด้วยความสนใจ
「ในวันนั้น、ผมเห็นวงเวทย์ขนาดใหญ่ถูกวาดบนท้องฟ้า นอกจากนี้、ยังมีภาพของสสารรอบตัวถูกแปลงเป็นพลังเวทมนตร์และถูกดูดซับไป ……เรื่องแบบนั้น、จนถึงตอนนี้เองผมยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเป็นเรื่องจริงเน๊ะ」
「อะ、ถ้าเป็นความสามารถของโอเน่ซามะล่ะก็ทำแบบนั้นได้แน่นอนค่ะ ยิ่งกว่านั้นการปลดปล่อยพลังเวทมนตร์ในเวลานั้นก็น่าทึ่งมาก ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่จะมีพลังเวทมนตร์ของโอเน่ซามะตรงค้างอยู่ในร่างกายของคน ๆ นี้ ลีดเดอร์」
「เข้าใจแล้วน่า จ๊า、แกไม่รู้อะไรจริง ๆ สินะ」
「อ้า ผมเป็นเหยื่อซะมากกว่า หวังว่าเธอจะถูกจับได้เร็ว ๆ เน๊」
ฉันเรียบเรียงคำพูดอย่างสิ้นหวังจนเหงื่อไหลอาบหลัง
ห้ามพลาดเลยจริง ๆ……
ฉันเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง
「งั้นเรอะ」
โรคุฮาระซัง、ยอมเข้าใจง่ายอย่างน่าประหลาดใจ
เขาเป็นคนที่คุณเข้าใจได้ถ้าคุณคุยกับเขาเน๊……！
「โทษทีที่ทำให้เสียเวลา ไปกันเถอะ、เอย์น่า」
「อะ、ค่ะ จ๊า、เอ๊ะโตะ、ลาก่อนค่ะ」
ฉันพยักหน้าเล็กน้อย
……แต่เรื่องที่ฉันอยากจะรู้มาตลอดคือ、ฉันสงสัยว่ามีอะไรอยู่ในกระเป๋าเป้ที่เอย์น่ากำลังถืออยู่
ในเรื่องต้นฉบับ เธอไม่ได้ใช้กระเป๋าเป้แบบนั้น
「――อ้า、ใช่แล้ว」
โรคุฮาระซังซึ่งยังเดินไปได้ไม่ไกลก็หยุดลงก่อนพูดโดยไม่หันกลับมามอง
「บางทีเราอาจจะได้พบกันอีกในเร็ว ๆ นี้ แต่เมื่อถึงตอนนั้นที่ได้พบกันอีก ก็มาฆ่ากันให้สุดกำลังกันเถอะ」
「ก็หวังว่าจะเป็นแค่โอกาสนะครับ」
「บาย、แล้วจะได้เห็น」
โรคุฮาระซังพาเอย์น่าเดินเข้าไปด้านในโรงพยาบาลโดยไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น
นั่นมันเรื่องอะไรกัน……
คน ๆ นั้น แต่เดิมเขาไม่ใช่ตัวละครประเภทที่จะได้มาเจอกันที่โรงพยาบาลเลย
『อะ、ตอนนี้ได้แล้วใช่ไหม？ ……ฮ้า、ฉันเหนื่อยกับการซ่อนแล้วเน๊』
อะ、นี่หล่อน！ อย่ามาซ่อนตัวแล้วทิ้งคู่หูอันล้ำค่าของตัวเองให้ตกอยู่ในสถานการณ์วิกฤตเซ้！
『แต่ว่าถ้าฉันไม่ซ่อนตัวเอาไว้ก็จะถูกเจอโดยเอย์น่าเน๊ เด็กคนนั้น、เก่งกว่าฉันมากในแง่ของความสามารถในการตรวจจับ』
เรื่องนั้นน่าทึ่งเลยไม่ใช่รึไง……
แต่ว่าเป็น สาวสวยประเภทขี้กลัวไม่ใช่เหรอ
『เกณฑ์การตัดสินของเธอยังคงเหมือนเดิมเน๊ ซ้า、รีบกลับกันเถอะ ให้ตายเถอะ、เพราะช่วงเวลาซุปเปอร์สาวสวยลึกลับของเธอ、ทำเอาเราเกือบถูกจับได้แล้วเห็นไหม』
ขอโทษ、แต่ว่า、ก็รู้สึกดีล๊า……
ทางที、ฉันคิดว่าฉันจะทำอีกครั้งถ้ามีโอกาส……
『เธอพยายามจะเป็นตัวของตัวเองจนถึงที่สุดสินะ เธอนี่ถึงจะไม่ได้เก่งมากแต่ก็เข้มแข็งน่าดูเน๊ะ』
เพราะโลกมีศูนย์กลางอยู่ที่สาวสวยไงล๊า
วะฮ่าๆๆๆ
■
เพียงแค่เดินผ่าน、ทั้งเจ้าหน้าที่ทั้งผู้ป่วยต่างก็เปิดทางให้
ฉากแบบนี้เป็นอะไรที่โรคุฮาระชินไปแล้ว
「ลีดเดอร์、ที่ทำลงไปเมื่อกี้ไม่ดีเลยเน๊ อย่างจริงจัง」
「อะ？นั่นเป็นสิ่งที่ข้าตั้งตารอคอยตั้งแต่ได้พบกับโซลเซียล่า」
「ยังจะทำแบบนั้นอีกสินะค๊า……」
ขณะที่เดินไปตามทางเดิน、เอย์น่าก็บ่านพึมพำขณะเดินตามหลังโรคุฮาระอย่างใกล้ชิด
เมื่อเอย์น่าคิดที่จะบ่นต่อไป、แต่เธอก็รีบปิดปากเพราะนึกได้ว่าอารมณ์และอาหารเย็นของเขาเชื่อมโยงกันโดยตรง
หลังจากเดินไปตามทางเดินประมาณห้านาที โรคุฮาระก็หยุด
ที่หน้าห้องผู้ป่วยห้องหนึ่ง
「……ชิッ、จะเข้าไปแล้ว」
「เอ๊ะ、ไม่เคาะก่อนเหรอคะ？ อะ、เดี๋ยว」
โรคุฮาระ、เดาะลิ้นอย่างไม่พอใจแล้วเข้าไปข้างใน
เอย์น่าเองได้แต่เดินตามไปอย่างเร่งรีบ
「――อ้า、คุณมาตรงเวลาเน๊ะ กู๊ด」
เสียงของหญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงเรียกความสนใจทั้งสองคน
เป็นเสียงที่เศร้าหมองมาก
โรคุฮาระ、ตอบด้วยท่าทีไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
「ทำงานให้เสร็จเถอะ เรื่องแค่นี้มันธรรมดาอยู่แล้ว」
「สมแล้วที่เป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหารซามะ ฉันเองก็ทำงานส่วนของฉันเสร็จแล้วเช่นกัน ที่เหลือก็เพียงแค่เซ็นเอกสารให้สิเน๊」
หญิงสาวพูดแล้วหัวเราะ
รูปร่างหน้าตาของเธอซึ่งครั้งหนึ่งเคยสวยงาม ถูกทำลายลงด้วยผิวหนังที่ทรุดโทรม และเส้นผมที่หยาบกร้าน
และเดาว่าเธอมีนิสัยชอบเกาคอ
มีรอยช้ำที่คอของเธอซึ่งทำให้เขาอดขมวดคิ้วไม่ได้
หญิงสาว、มองโรคุฮาระกับเอย์น่าด้วยสายตาไร้ชีวิตชีวา และก็ยิ้มโดยไม่สนใจรอยแยกบนริมฝีปากของตัวเอง
「ซ้า、ให้ฉันได้แนะนำ」
หญิงสาวชี้ไปที่เตียง หัวเราะแล้วเรียกชื่อ
「เธอคนนี้、คืออาโอโฮชิ มิโรคุ」
โรคุฮาระมองดูสาวน้อยที่ถูกเรียกชื่อ
เธอแค่ส่งยิ้มอันคลุมเครือบนเตียง
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
ไร้สาระ
วันนี้เรียนรู้ว่าถ้าจิดใจห่่อเหี่ยวพอ เหล้าหวานกระป๋องเดียวก็เมาได้ ฮา
