ตอนที่ 43 ผลกรรมและสาวสวย
การพักรักษาตัวในโรงพยาบาลของฉันจบลงแล้วล๊าー！
ลาก่อนห้องผู้ป่วย、ตอนนี้กลับบ้านกันเถอะ！
『เป็นหอพักที่มีรูพรุนเต็มผนังเน๊』
หนวกหูน๊า
สาวสวยลึกลับเหมาะสำหรับห้องโทรม ๆ แบบนั้นแหละ
ไม่มีใครชอบที่สาวสวยลึกลับอยู่ในห้องแบบธรรมดา ๆ จริงไหมล๊า？
ต้องอยู่ในบ้านร้างที่มีแสงจันทร์สาดส่อง！
『อาหาร เสื้อผ้า และที่พักของเธอ ไม่ขึ้นอยู่กับตัวตนสาวสวยเกินไปเหรอ？』
อาหาร เสื้อผ้า และที่พักที่ไม่ได้รับผลกระทบจากเรื่องนั้น、นั่นคือสิ่งที่ฉันนึกไม่ออกเลย
「รีบเปลี่ยนชุดกันเถอะ！ อ๊าวล๊า、ออกจากห้องผู้ป่วยกันเลยไหม」
เพราะฉันได้อยู่คนเดียวมากเกินไป ฉันจึงทำได้เพียงแค่แต่งหญิง
ด้วยเหตุนี้、ฉันจึงได้รับสารสาวสวยเนียมไม่มากพอ
รีบรับสาวสวยเนียมกัน……
『เอนเนอจี้ที่ฉันไม่รู้จักออกมาอีกแล้วเน๊』
เท่าที่ฉันสามารถผลิตได้เองจากการทำตัวเป็นสาวสวยลึกลับเน๊ะ
แต่สุดท้ายฉันก็ต้องติดต่อกับสาวสวยคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง
『การพูดกับตัวตนบางสิ่งที่ไม่มีอยู่จริงตรงนั้น、กลัวแล้ว ช่วยหยุดทีได้ไหม？』
มีอยู่นะ……
ก่อนอื่นเลย、ตอนนี้ฉันต้องกลับไปที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมก่อน เพื่อคอมมูนิเคชั่นกับรุ่นพี่มิซุฮิ กับโทอาจัง
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันจึงไม่สามารถพบกับรุ่นพี่มิโรคุได้……
ฉันได้ยินมาว่าร่างกายไม่มีปัญหา แต่สงสัยจังว่าเกิดอะไรขึ้น
『หากเธอกังวล ทำไมไม่แอบเข้าไปในห้องตอนกลางคืนด้วยโซลเซียลาล่ะ？ระดับเครือข่ายการรักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาลแห่งนี้เธอสามารถฝ่าเข้าไปได้ง่ายดายจริงไหม』
การแอบเข้าไปในห้องผู้ป่วยของสาวสวยกลางดึกนั้นผิดจริยธรรมไม่ใช่หรือไง？
พูดไปแล้วก็ห้ามทำแบบนั้นด้วยล่ะ
『อะ อะไรกันย๊ะ เจ้าหมอนี่……！』
ความเป็นส่วนตัวของสาวสวยจะต้องได้รับการคุ้มครอง
เราต้องลากเส้นตรงนั้นให้ชัดเจนไงล๊า
ซ้า、ก็ตามนั้นแหละ งั้นกลับบ้านกันเถอะเน๊ー
ฉันสวมแจ็กเก็ตเครื่องแบบและยืนอยู่หน้าประตู
อิย๊า、ฉันดีใจจริง ๆ ที่มีตัวสำรองเน๊
แน่นอนว่าไซส์ยังใหญ่กว่าตัวเช่นเดิม
……คราวหน้า、ฉันอาจจะซื้อเครื่องแบบที่มีขนาดเล็กกว่านี้เพื่อไว้ใช้สวมใส่ในขณะที่แต่งตัวเป็นผู้ชาย
นั่นเพื่อเข้าใกล้ความเป็นผู้หญิงจากภายในอะไรทำนองนั้น
『ไม่สิ、ที่ถูกมองว่าเป็นสาวสวยก็เพราะขนาดของชุดเครื่องแบบที่มีขนาดใหญ่โดยเจตนา หากอยากเป็นสาวสวยลึกลับ、ก็ต้องไม่ทำอะไรสะดุดตาให้เห็นเป็นสาวสวยจริงไหม ฉันคิดว่าควรเลือกใช้ขนาดเดียวกันต่อไป』
ว๊าก、พูดรัวเร็วเกินไปแล้ว เธอเองก็เข้าสู่โลกด้านนี้โดยสมบูรณ์แล้วสิเน๊
ถึงแม้ว่าฉันจะรู้สึกประหลาดใจที่ถูกโจมตีด้วยความคิดเห็นเกี่ยวกับสาวสวยลึกลับอย่างกะทันหันก็ตาม
ตอนแรกเครื่องแบบก็มีไว้เพื่อซ่อนสร้อยข้อมือเท่านั้น แต่ก็ใช้ร่วมกับสาวสวยได้ด้วยล๊า
『หวังว่าเธอจะไม่ดูถูกความสามารถในการเรียนรู้ของฉันเน๊ะ』
ความน่าเชื่อถือไร้ซึ่งขีดจำกัด
ต่อไปเรามาคุยถึงหนทางแห่งช่วงเวลาสาวสวยลึกลับสองเท่ากันดีกว่าเน๊♥
『ขอปฏิเสธแน่นอน』
แล้วฉันก็เปิดประตูออกไป พร้อมกับส่ายหัวให้กับไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวที่ไม่ซื่อตรงต่อใจตัวเองเลยล๊า
รุ่นพี่มิซุฮิ！ โทอาจัง！
ตอนนี้、สาวสวยลึกลับกลับมาแล้วค๊าー！
「「อะ」」
ทันทีที่ฉันเปิดประตู สายตาของฉันก็สบกับคนตรงหน้า
เขามีผมสีดำ ใบหน้าที่สดชื่น และร่างกายที่มีผิวสดใสซึ่งสามารถมองเห็นได้แม้ผ่านเสื้อผ้าของเขา
ใช่แล้ว、ตัวละครหลักจากงานต้นฉบับเน๊！
ทำไมกัน！？
「ยะ、ย๊า บังเอิญจังเน๊ะ……เอ๊ะโตะ、ฮะๆๆๆ」
「……นายคิดว่าทำอะไรที่หน้าห้องผู้ป่วยของคนอื่นกัน หลบไปซะ」
ฉันรีบเปลี่ยนมารับบทตัวร้าย และตะคอกออกไปราวกับจะผลักออกให้ห่าง
และตอนนั้นเองที่ฉันกำลังจะหายตัวไปจากตรงหน้าโทรัคคุง
「ระ、รอก่อนสิ！」
โทรัคคุงคว้ามือฉันไว้
เอ๊ะ、อะไร？ คราวนี้มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย？？？？？
「――อะ、ขะ、ขอโทษ！ ทะที่จับมือไป……」
「อะ？ อ้า、เรื่องนั้นช่างมันเถอะ」
โทรัคคุงปล่อยมือฉันด้วยสีหน้าตกใจ、และด้วยเหตุผลบางอย่างเขาจึงขอโทษ
เรื่องนั่นแน่เลย、ขอโทษด้วยน๊าที่ต้องจับมือกับฉันที่อยู่ในบทตัวร้าย……
คราวหน้า、จะให้คุณจับมือกับสาวสวยลึกลับเน๊……
「เอ่อ……เราคุยกันสักแป๊บได้รึเปล่า」
「ฉันไม่ว่าง ฉันแตกต่างจากของล้มเหลวแบบนาย」
เมื่อฉันพูดแบบนั้น、โทรัคคุงก็มองมาที่ฉันตรง ๆ
กรี๊ดぁっ、ดวงตาบริสุทธิ์นั้นจะชำระล้างฉันแล้วววววว！
「ถึงอย่างงั้น、ผมก็อยากคุยกับเธอถึงจะแค่ครั้งเดียวก็ยังดี」
「……ชิッ、แค่นิดเดียวเท่านั้น รู้สึกขอบคุณด้วยซะล่ะ」
「อืม ขอบคุณมาก」
เด็กดี……
เป็นเด็กดีจริง ๆ……
「จ๊า、เราไปหาที่คุยกันเถอะ」
รอยยิ้มของโทรัคคุงยังสดใสเช่นเคย
■
แม้จะยังเป็นลานกลางโรงพยาบาล แต่ฉันก็มาถึงสถานที่ที่มีทิวทัศน์สวยงาม
ลานกลาง……？ นี่คงจะเป็นความผิดพลาดของการจัดสวน……
『ดูจากความเข้มข้นของพลังเวทมนตร์แล้ว ดูเหมือนว่าจะเป็นดันเจี้ยนขนาดเล็กที่ถูกติดตั้งไว้ที่ลานกลาง ดูแล้วโรงเรียนมิคาเงะจะมีความสามารถในการจัดการทางเทคนิคไม่น้อย』
เห้、สมกับเป็นโรงเรียนมิคาเงะ
นอกจากนี้ยังมีดันเจี้ยนคอร์อยู่มากมาย ดังนั้นจึงสามารถใช้เพื่อสิ่งนี้ได้
แค่มอบให้โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม แค่มอบให้ฉัน ฉันจะทำสวนแบบที่นี่ให้ด้วยเลย
……อะ、แม้ว่าจะมีคอร์มาจริง ๆ เราก็จะขายมันอยู่ดี ดังนั้นจึงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
「เธอพึ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรกใช่ไหม？」
「อ้า、โรงพยาบาลแบบนี้ไม่เหมาะกับชนชั้นสูงอย่างฉัน」
「ฮะๆๆๆっ、อาจจะเป็นอย่างงั้นเน๊ะ ผม、มักจะได้รับบาดเจ็บอยู่เสมอ ดังนั้นเลยต้องได้มาที่โรงพยาบาลบ่อย ๆ ล่ะ ที่นี่เป็นสถานที่โปรดของผมเลย」
ม่านสีเขียวที่สร้างขึ้นจากต้นไม้พลิ้วไหวตามสายลม
แสงแดดที่อ่อนโยนและทิวทัศน์ธรรมชาติที่สวยงามอาจเหมาะสำหรับพื้นที่ปิดอย่างโรงพยาบาล
ฉันนั่งลงบนม้านั่งตัวข้าง ๆ ของโทรัคคุง
ฉันไม่สามารถนั่งบนม้านั่งเดียวกับเขาได้
เพราะเขาเป็นตัวละครหลักของงานต้นฉบับไงล่ะ
ฉันจะวิ่งหนีทันทีหากมีโอกาส！
「ยังจำได้รึเปล่า ตอนครั้งแรกที่เธอชวนผมให้ไปสำรวจดันเจี้ยน เธอชวนผมที่ไม่มีใครในชั้นมัธยมต้นของโรงเรียนมิคาเงะยอมรับให้เข้าร่วมปาร์ตี้เลย」
「……ฉันลืมเรื่องพวกนั้นไปนานแล้ว」
แทบจะไม่มีคำบรรยายเกี่ยวกับเรื่องราวในอดีตของนาตากิ เคย์เลย
ก็แบบ เพราะเขาเป็นตัวละครที่ไม่ปรากฎในงานต้นฉบับอีกแล้ว……！
เพราะอย่างงั้นก็เลยไม่จำเป็นต้องขุดลึกลงไปไง……！
ฉันรู้สึกเหมือนว่านี่คือเรื่องราวส่วนนั้น
「ผมยังจำได้ดีเลย เป็นเพราะเธอที่ทำให้ผมได้พบกับลูทรา」
「สำหรับฉัน มันคงจะดีกว่านี้ ถ้านายจะตาย ๆ ในนั่นไปซะ」
「……เคย์คุง、พอได้แล้วล่ะ」
「อะ？」
ฉันมองตรงไปที่โทรัคคุง
เขามองมาที่ฉันด้วยสีหน้าจริงจัง
ฮี่ย๊าดะ……！ อิเคเม็งล๊า……！
「จริง ๆ แล้ว――เธอเป็นเด็กผู้หญิงใช่ไหมเน๊ะ」
ความเงียบปกคลุมไปทั่วบริเวณ
สิ่งเดียวที่ฉันได้ยินคือเสียงลมที่พัดหญ้า
ฉันคิดอย่างสงบขณะฟังเสียงของธรรมชาติ
เมื่อกี้คน ๆ นี้พูดอะไรกันค๊า？？？？
「นี่นายพูดบ้าอะไรกันน่ะ」
「ผมได้ยินมาจากลินกะแล้ว เกี่ยวกับโซลเซียลา」
「……ฟัー」
ฉันอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
นั่นหมายความว่าเรื่องที่ฉันแกล้งทำเป็นสาวสวยลึกลับต่อหน้ารินกะจัง มันก็จะถูกส่งต่อไปให้โทรัคคุงด้วยงั้นเหรอ？
ห๊ะ？？？
ทำไม？？？
『เป็นความผิดของตัวเธอเองเน๊ぇ』
ฉันพึ่งบอกรินกะจังไปว่านาตากิ เคย์เป็นเด็กผู้หญิงที่แต่งตัวเป็นผู้ชาย
……อืม！ ในกรณีนั้น หากคิดตามปกติแล้วก็สมเหตุสมผลแล้วที่เธอจะบอกต่อสิ่งที่รู้ไปให้โทรัคคุงด้วยเน๊！
อุว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！
แผนสาวสวยลึกลับที่สมบูรณ์แบบของฉ๊านนนนนน！？
「บอกตามตรงว่าผมแปลกใจมากเลยลั่……ทั้งผมทั้งมิฮายะต่างไม่ได้รู้สึกตัวเลย จนกระทั้งรินกะมาบอกพวกเรา ทั้งที่ผมทะเลาะกับเธอมาตลอดโดยไม่รู้ตัวเลยเน๊ะ」
「……ฉัน」
นี่มันสถานการณ์วิกฤติขั้นสุดแล้ว
เข้าใจแล้วเน๊
นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสาวสวยลึกลับได้พบกับตัวละครจากงานต้นฉบับเน๊
ฉันจะใช้มันเพื่ออนาคตเองเน๊
ถึงจะไม่รู้ว่าจะยังมีอนาคตอยู่รึเปล่าเน๊！
『เธอได้เรียนรู้จากประสบการณ์ อะไรสักนิดจากเรื่องนี้บ้างไหม？』
ห๊ะ？เรียนรู้จากประสบการณ์เรื่องอะไรล่ะ
ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว、รู้จักคำพวกนี้ด้วยงั้นเหรอ？
『ทำไมจะไม่？』
แต่ตอนนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ช่วยไม่ได้แล้ว！
『เอ๋ぇ……』
ก็มันเกิดขึ้นไปแล้วไงล่ะ……เน๊ะ？
『……เอ๊ะ？ เอาจริง？ อยากจะทำที่นี่งั้นเรอะ！？』
เมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง ฉันจึงเพิกเฉยต่อเสียงยุ่งเหยิงน่ารำคาญ และเพิ่มการเชื่อมต่อกับไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น
ด้วยจิตสำนึกที่ประสานกัน พลังเวทมนตร์จำนวนมหาศาลก็เริ่มไหลผ่านเข้าร่างกายของฉัน
สิ่งที่เปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัดที่สุดคือร่างกายของฉัน――ไม่สิ เพศของฉัน
ร่างกายของฉันที่ถูกเขียนขึ้นใหม่ชั่วคราวโดยไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว
0.1 วินาที
ด้วยเวลาเพียงแค่นั้น ร่างกายของฉันก็กลายเป็นสาวสวยลึกลับโดยสมบูรณ์
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ถึงเวลาซุปเปอร์สาวสวยลึกลับแล้วค๊า
「――ฮา、นี่คือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงไม่ชอบคนที่ทำตัวอัธยาศัยดีเน๊ะ」
ด้วยประสาทสัมผัสทั้งห้าของฉันที่ขยายออกไปโดยไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว ฉันจึงยืนยันได้ว่าไม่มีใครอื่นนอกจากโทรัคคุง
ฉันทำให้ผมยาวได้อย่างราบรื่น และปล่อยให้ปลิวไปตามสายลม
ความมหัศจรรย์ที่เกิดจากเด็กสาวสวมชุดเด็กผู้ชาย
ซึ่งดูแตกต่างไปจากสาวสวยที่แต่งตัวเหมือนผู้ชาย
มีความแตกต่างระหว่างสาวสวยที่แต่งตัวเหมือนผู้ชายและสาวสวยที่สวมเสื้อผ้าผู้ชาย
สำหรับที่นี่มันไม่เหมือนกัน
『เข้าใจแล้วเน๊』
โปรดจำเรื่องนี้ไว้ด้วยล่ะ ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว
『อ้า แต่ก่อนอื่นเลย、ด้วยปริมาณพลังเวทมนตร์ที่เหลืออยู่ในปัจจุบันของเธอ ห้านาที、อาจจะเป็นขีดจำกัดสูงสุดสำหรับ เวลาซุปเปอร์สาวสวยลึกลับ ขอให้พึงพอใจจนกว่าจะถึงเวลานั้น』
รับทราบ！
เอาล่ะ มาเริ่มอีเว้นต์「นาย、เป็นผู้หญิงหรอกเหรอ！？」กันเลย！
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
บ่น?
แม่สายฝนตกต่อเนื่อง 3 วันติดจนตอนนี้เริ่มกลับมาท่วมแล้ว ถึงบ้านโลลินีทไม่น่าจะเกือบท่วม?อีกรอบ? แต่ที่แน่ๆโรงน้ำปะปามีสิทธิ์โดนจนน้ำไม่ไหลอีกแน่นอนเลย
แล้วพอออกไปขายของโดนฝนบ่อยๆ ไอ้ที่หายใจแย่อยู่แล้วก็ยิ่งแย่ไปใหญ่ ฮา
