ตอนที่ 38 จงอย่าเคลิ้มตามแม้จะเป็นสาวสวยก็ตาม
ค๊าค๊า มีคำถามค๊าー！
ใครคือ
ใครคือ S แร๊งค์ของเมืองแห่งโรงเรียนแห่งนี๊
ใครที่เป็นประเด็นร้อนในขณะนี๊
ใครคือ สาวสวยลึกลับ ทรงพลัง ไร้ที่ติ
ใครกันค๊าー！
『หนวกหูเนนนนนน๊』
นั่นคือ、ฉันไงล๊าー！
โซลเซียลา คนนี้เองค๊าー！
『ช่วยหุบปากทีได้ไหม？』
ถ้าแค่ให้เงียบล่ะก็、ให้เป็นสาวสวยสุดคลูแทนสิเน๊！
『อะไร เจ้าหมอนี่อยู่ยงคงกระพันรึยังไงกัน？』
ถูกต้องแล้ว
ตอนนี้ฉันอยู่ยงคงกระพันแล้ว
หากเป็นตอนนี้ล่ะก็、ฉันรู้สึกได้เลยว่าฉันสามารถชนะได้หมด ต่อให้เป็นบอสจากผลงานต้นฉบับรวมตัวกันเข้ากันเข้ามาก็ตาม！
แม้ว่าฉันจะกลายเป็นคนที่สมบูรณ์แบบและสุดยอดแล้ว แต่ฉันก็กำลังประสบปัญหาใหญ่
「……แบบนี้、ฉันควรจะเปิดเพศตัวเองยังไงดี」
เพื่อที่จะได้รับการยอมรับจากสมาชิกทั้งสามคนของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม ว่าเป็นสาวสวยแล้ว、ฉันต้องพิสูจน์ว่าฉันได้กลายเป็นสาวสวยแล้ว
หากแค่ถ้าต้องมีหลักฐาน、ก็ไม่มีปัญหาอะไรหากฉันต้องแก้ผ้าเปลือยต่อหน้าพวกเธอ แต่นั่นคงไม่สนุก
ฉันอยากให้พวกเธอพูดว่า「นี่นาย、เป็นผู้หญิงหรอกเร๊อ！？」ด้วยความตกใจ
ก็แบบ、เพราะเป็นสาวสวยไง
『ถ้าเธออธิบายให้ฟังตามปกติ ดีที่สุดแล้วจริงไหม ว่าไปแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องไปกังวลเรื่องนั้นเลยว่าไหม？』
มีเหตุผลที่ดีตรงไหน บากะ
นี่หล่อน、ฉลาดพอที่จะคำนวณได้จริงหรือไง？
『……ชิ』
ว่าไปแล้วแม้แต่ตัวตนแบบนี้ยังเดาะลิ้นใส่ฉัน……นี่จริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ
ม๊าม๊า、อย่าโกรธเคืองกันขนาดนั้นสิ
ว่ายังไง？ ช่วยฟังคำสาวสวยได้ไหม？
ม๊า ก็ดีไม่ใช่เหรอ
จริง ๆ แล้วปัญหาใหญ่ที่สุดของฉันตอนนี้คือจะเปิดเผยยังไงดีว่าฉันเป็นผู้หญิง
นอกจากนี้、จะทำยังยังไงดีกับตัวตนของโซลเซียลา
จะดีไหมที่จะปรากฎตัวที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมในฐานะS แร๊งค์？
แต่ว่าโรงเรียนอื่นจะไม่โผล่มาทำสงครามเพื่อแย่งตัวฉันเหรอ？
ฉันน่ะ、เป็นสาวสวยที่เลเวลสูงจนเป็นชนวนของสงครามล๊า ……！？
『เป็นเพราะเราแข็งแกร่งที่สุดไงล่ะ ยิ่งกว่านั้น、ฉันแข็งแกร่งกว่าเน๊ะ คู่หูแค่นี้ก็ตื่นเต้นแล้วรึยังไง』
หรือพูดอีกอย่าง……ฉันกับไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวเป็นหนึ่งเดียวกันหรือเปล่า？
『ฉันไม่ได้ยินที่เธอพูดเลยเน๊』
ก็ฟังอยู่ไม่ใช่รึไงก็ฟังอยู่ไม่ใช่รึง๊ายยย
เอาจริง ๆ ไม่ว่าฉันจะมองยังไง คุณมันก็น่ารำคาญ และในเมื่อโซลเซียลาก็ไปถึงระดับ S แร๊งค์แล้ว ดังนั้นฉันคิดว่ายังไม่ควรเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของฉันในตอนนี้เน๊
ในตอนนี้ฉันจะไปแต่งตัวเป็นผู้ชายไปก่อน
『อ้าー、ค๊าค๊า กลับไปชุดเดิม』
ฉันกลับไปสวมชุดเครื่องแบบ และกลายเป็นนาตากิ เคย์เหมือนปกติ
อืม แม้กระทั่งตอนนี้ ฉันรู้สึกสะเทือนใจอย่างยิ่งกับรูปลักษณ์นี้
ฉันกลับมาหารุ่นพี่มิโรคุกับเด็กน้อย
ฉันกลายเป็นสาวสวยแล้ว、ทั้งยังเป็นสาวสวยลึกลับด้วย、ดังนั้นจึงรู้สึกดีมากที่จะได้กลับสักที
โอ้、เจ้าหนู ปลอดภัยใช่ไหม？
「โอเน่จัง！」
「……ชู่วー ตอนนี้เป็นโอนี่จังล่ะ、นะ？ นั่นช่วยเก็บเป็นความระหว่างเธอกับฉันได้ไหม เน๊ะ？」
ฉันชูนิ้วชี้แตะที่ริมฝีปาก พร้อมรอยยิ้ม
ใบหน้าของเด็กชายเปลี่ยนเป็นสีแดงสด และพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เขาจะไม่มีวันตกหลุมรักเด็กวัยเดียวได้เป็นครั้งที่สองอีกแล้วเน๊……
「ซ้า、ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ฉันควรปลุกรุ่นพี่มิโรคุหรืออุ้มเธอไปดี’」
รุ่นพี่มิโรคุยังคงหมดสติอยู่
……ไม่เป็นไรจริง ๆ ใช่ไหมน๊า？
『ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฉันใส่พลังทั้งหมดลงไปแล้ว ดังนั้นไม่มีทางมาตายที่นี่หรอก』
เอ๊ะ、คงไม่ได้ฉีดอะไรแปลก ๆ เข้าไปใช่ไหม？
『ไม่、แค่พลังของฉัน ไม่เห็นแปลกเลยจริงไหม？』
นั่นแหละที่เรียกว่าแปลก！
หยุดเดี๋ยวนี้เลยเน๊ อย่าพยายามมาเปลี่ยนร่างรุ่นพี่มิโรคุด้วยพลังปีศาจเซ๊
คน ๆ นี้ เป็นไทป์เรียบร้อยธรรมดา
『เพียงแค่ช่วยบรรเทาความรู้สึกไวต่อความเย็น ไหล่ที่แข็ง และอาการปวดหลังส่วนล่างได้……』
พลังของเธอ ยังกับบ่อน้ำพุร้อนเลยเน๊ะ
จ๊า งั้นก็แล้วไป
ขณะที่พวกเรากำลังประชุมกันผ่านทางจิตอยู่หน้ารุ่นพี่มิโรคุ、กลุ่มผู้มาใหม่ก็ปรากฎตัวขึ้น
เมื่อฉันลองดูให้ดีก็พบว่าเป็นนักสำรวจที่เป็นสมาชิกของสภาที่มาถึงในที่สุด
สายไปแล้วล๊า
คนหนึ่งในนั้นแยกออกจากกลุ่มเข้ามาหาพวกเรา
「ไม่เป็นไรใช่ไหม！？」
「ครับ ตรงนี้ฉันจัดการได้ แต่ดูเหมือนว่ามีการต่อสู้ครั้งใหญ่เกิดขึ้นที่ตรงกลางตรงนั้นล่ะครับ」
ฉันแค่แกล้งทำเป็นว่าสามารถรับมือตรงนี่ได้แล้ว
「อันที่จริง、ทางเราสามารถตรวจจับได้ถึงระดับพลังเวทมนตร์ที่สูงผิดปกติ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสัตว์ประหลาดที่ปรากฏตัว หรือเป็นเพราะโซลเซียรา……แต่ยังคงสอบสวนอย่」
「โซลเซียลางั้นเรอะ！？ นั่น、S แร๊งค์ที่ไม่รู้ตัวตนก็มาปรากฎตัวที่นี่ด้วย！？」
「อะ、ใช่แล้ว นั่นเป็นข้อมูลที่ได้รับการติดต่อมาจากทางสภานักเรียนของโรงเรียนมิคาเงะน่ะ」
「จากตรงนี้ไม่เห็นจะเข้าใจอะไรเลย โซลเซียลา……เป็นใครกันแน่……！」
แล้วฉันเล่นบทเป็นคนเซอร์ไพรส์ตามปกติ
สาวสวยลึกลับสุดงดงาม
แต่ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีการพูดถึงที่นี่ด้วยซ้ำ……
「แทนที่จะไปสนใจเรื่องนั้น、ให้ฉันช่วยแบกเธอคนนี้จะดีกว่า พวกเราตั้งเต็นท์ทางการแพทย์ฉุกเฉินอย่างง่ายพร้อมนักสำรวจที่มีความสามารถในการฟื้นฟูอยู่ที่ด้านนอกสวนสนุกแล้ว」
นักสำรวจจากสภาเสนอแนะให้ด้วยความห่วงใย
แต่、ฉันส่ายหัวอย่างเงียบ ๆ
และชี้ไปที่เด็กชาย
「อยากให้ช่วยดูแลเขามากกว่าพวกผมครับ ดูเหมือนว่าจะพลัดหลงกับพ่อแม่」
「โอเน่……โอนี่จัง？」
เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองฉันแล้วเอียงหัว
ซ้า ลาก่อนนะเจ้าหนู
เราคงจะไม่ได้เจอกันอีกเป็นครั้งที่สอง
「พวกผมเองก็เป็นนักสำรวจเหมือนกัน ยังพอมีแรงเดินออกไปได้เองครับ」
「……เข้าใจแล้ว ฉันจะรับดูแลเด็กคนนี้ไว้เอง ……ไปกันเถอะ、เดินไหวไหม？」
「อืม」
เด็กชายถูกจูงมือไปโดยนักสำรวจ และมุ่งหน้าไปยังทางออก
ในตอนนั้นเขามองมาที่ฉันหลายครั้ง ฉันก็เลยโบกมือกลับ
ขอบคุณนะเจ้าหนู
พอมาลองคิดดูแล้ว、ฉันได้ใช้เขาเพื่อตอบสนองความปรารถนาของการเป็นสาวสวยของฉันเอง
และในท้ายที่สุด เขาก็มีส่วนช่วยในการแยกนักสำรวจออกจากรุ่นพี่มิโรคุด้วย
「มีเพียงสาวสวยเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้สัมผัสสาวสวยได้น๊า」
นี่คือสามัญสำนึกเน๊
หากนักสำรวจที่มาเป็นสาวสวย ฉันคงขอให้เธอทำ แต่น่าเสียดายที่กลับกลายเป็นผู้ชายที่แข็งกระด้าง
ในกรณีนั้น、ฉันที่เป็นสาวสวยก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะอุ้มสาวสวยได้
「ขอโทษด้วยนะครับ、รุ่นพี่มิโรคุ」
ฉันยืนขึ้นโดยแบกรุ่นพี่มิโรคุไว้บนหลัง
ฉันรู้สึกได้ถึงสาวสวยบนหลัง……
ฉันเองก็เป็นสาวสวย、เพราะงั้นแล้วจะต้องมีสนามพลังอันน่าสะพรึงกลัวเกิดขึ้นที่นี่จากการที่สาวสวยสัมผัสกับสาวสวยกันอย่างใกล้ชิด
『ไม่ใช่หรอก เรื่องนั้น――』
ฉันกำลังทำอยู่！
ซ้าซ้า、ปล่อยไม้เท้าที่ไร้ความประณีตไว้ตามลำพังแล้วรีบไปกันดีกว่าเน๊ー
ฉันเริ่มเดินออกไป
ดีล่ะ、กลับไปที่โรงเรียน และสร้างเรื่องราวชีวิตประจำวันของสาวสวยแบบ 4-koma กันทั้ง ๆ แบบนี้กันเลยเถอะ ลุยกันเลย
「……เคย์คุง？」
ฉันได้ยินเสียงจากข้างหลังฉันล๊า
เสียงเหมือนกับตัวเอกเลยน๊า
ฉันมองย้อนกลับไปอย่างช้า ๆ
เหล่าตัวเอกจากงานต้นฉบับอยู่ที่ตรงนั้น
『แย่แล้ว ต้องรีบซ่อนー！』
เมื่อพูดแบบนั้น、ตัวตนของโซลเซียลาก็หายไป
ค๊า ขอบคุณสำหรับการทำงานหนัก
「ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้กัน」
「นั่นเป็นคำพูดของทางผมมากกว่า ผมหมายถึง ปลอดภัยใช่ไหม！？ คน ๆ นั้นด้วย、และก็เคย์คุง……」
「อะ？ คิดว่ากำลังพูดอยู่กับใครกัน ข้าไม่ได้อ่อนปวกเปียกเหมือนพวกแกสักหน่อยเน่」
หลังจากรับบทเป็นสาวสวยลึกลับ ก็ได้เวลารับบทตัวร้ายแล้ว
ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไรฉันก็จะทำหน้าที่ได้อย่างสมบูรณ์แบบ
จริง ๆ แล้ว ถ้าเราทะเลาะกันตรงนี้ รุ่นพี่มิโรคุจะตื่นเอาได้
ฉันอยากให้เธอคนนี้ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงนกร้องแสนเพราะมากกว่า
ความปรารถนาของฉันสูญเปล่า、พวกโทรัคเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อย ๆ
ยะ、หยุดมองได้แล้วน๊า
อะ、ยังไงก็ตาม ยินดีที่ได้รู้จักเน๊ะ รินกะจัง！
ไม่สิ、เราพบกันก่อนหน้านี้ในฐานะโซลเซียลาไปแล้วไงเน๊ วะฮ่าๆๆๆ
「ชุดของคุณขาดรุ่งริ่งหมดเลยไม่ใช่รึไง！ เธอคนนั้นเองก็เหมือนฝืนตัวเหมือนกันเลย」
「พวกเราไม่ได้ฝืนตัวอะไรเลยเน๊ ……ไอ้นี่นะ นั่นไง、แค่ล้มกันนิดหน่อยเอง」
นั่นคือสิ่งที่ฉันพูดขณะมองดูเครื่องแบบที่ขาดรุ่งริ่งของตัวเอง
เหล่าหนวดซังเป็นศัตรูที่น่าเกรงขามเน๊……
「แต่ว่า」
「จะเซ้าซี้ไปไหนห๊า！」
ฉันหันไปทางโทรัคด้วยท่าทางรังเกียจ
มือที่ยื่นเข้ามาหาฉันหยุดลง
ขอโทษนะ、โทรัคคุง
ขอโทษจริง ๆ
「――อ้า โม๊ว、พอแล้ว มัวแต่ทำแบบนี้ก็ไม่ไปไหนกันพอดี เงียบกันไปซะทั้งคู่เลย」
มิฮายะจังพุ่งเข้ามาหาฉันโดยไม่มองโทรัคคุงเลย
จากนั้นโดยไม่ถามคำถามใด ๆ เธอก็คว้าตัวรุ่นพี่มิโรคุไป
อ้าっ、สาวสวยถูกสาวสวยอีกคนขโมยไปแล้วっ！
「รินกะ、ขอฝากเกี่ยวกับคน ๆ นี้ทีได้ไหม……รินกะ？」
「เอ๊ะっ、อ้า！ อืม、ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง」
รินกะจัง、ดูเหมือนจะประหลาดใจ เมื่อได้ยินคำพูดของมิฮายะจัง ก่อนที่จะรับหน้าที่ดูแลรุ่นพี่มิโรคุ อุ้มเธอขึ้นไว้บนหลัง
สาวสวยอีกคน……
จะว่าไงดี、เหมือนว่ารินกะจังจะไม่จ้องฉันมากไปหน่อยเหรอ？
หรือว่าเป็นแค่จินตนาการของฉันเอง？
「โฮร่า、รีบถอดเสื้อแจ๊คเก็ตออกซะ」
「เอ๊ะ」
ขณะที่ฉันถูกรินกะจังดึงสมาธิไป、มิฮายะจังก็ถอดเสื้อแจ็คเก็ตของฉันออกโดยไม่ถามคำถามใด ๆ
ขณะเดียวกันฉันก็ฟื้นคืนสติ
ใส่บราอยู่เน๊！
อุว๊าー、ฉันควรทำยังไงดี！
แย่แล้วแย่แล้ว！
หรือพวกเขาจะพบว่าฉันเป็นสาวสวยง่าย ๆ อย่างงี้เลย！
ทำไมถึงอยากเห็นฉันเปลือยขนาดนั้นก๊านนนน！
「โอะ、โอ๊ย！ นี่หล่อน、กำลังทำอะไรอยู่ห๊า！ อย่าแตะต้องตัวกันโดยไม่ได้รับอนุญาตเซ๊
「หุบปาก！」
……เอ๋ぇ」
ดวงตาของมิฮายะจังช่างน่ากลัว……
ด้วยเหตุนี้ มิฮายะจังยังคงปลดกระดุมเสื้อของฉันต่อไป
ความเป็นสาวสวยของฉันจะความแตกแบบนี้เลยเหรอ
「……อืมー、ไม่มีอาการบาดเจ็บที่เห็นได้ชัดเน๊ะ มีรอยฟกช้ำอยู่บ้าง ม๊า แต่ถ้าคุณเป็นนักสำรวจ ก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร」
「เอ๊ะ？」
「อะไรเล่า」
มิฮายะจังมองดูร่างกายของฉันแล้วใส่เสื้อผ้ากลับเข้าไปให้ด้วย ราวกับสบายใจแล้ว
ทำไม？？？？
คุณไม่แปลกใจกับเรือนร่างสาวสวยของฉันเหรอ？？？
ขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้น ฉันก็ได้ยินเสียงกระซิบในหัวของฉัน
『……นั่น、เป็นแบบจำกัดเวลาใช้งาน……คู่หู ตอนนี้เป็นผู้ชายแล้ว ……』
เฟห์？
『ฉันพยายามจะบอกหลายครั้งแล้ว……แต่เธอทำตัวน่ารำคาญเกินกว่าที่จะฟังฉัน …… ต้องขอโทษจริง ๆ ทั้งที่ตั้งตารอ ถ้าเช่นนั้น ฉันจะพบเธออีกครั้งเมื่อลูทราจากไปแล้ว』
หลังจากพูดอย่างนั้น ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวก็หายไปอีกครั้ง
ฉัน、เป็นผู้ชาย……？
ทันทีที่ฉันตระหนักถึงสิ่งนี้ ทันใดนั้นความแข็งแกร่งทั้งหมดในร่างกายของฉันก็หายไป และทำท่าจะล้มลง
ยังไงก็ตาม ฉันสามารถหยุดตัวเองไม่ให้ล้มลงได้ แต่อาการช็อคนั้นใหญ่หลวง
「เคย์คุง！」
「กะแล้ว นี่นายกำลังฝืนตัวเองอยู่จริงด้วย！ ดูจากลักษณะแล้ว、เดาว่าน่าจะเป็นสูญเสียพลังเวทมนตร์มากเกินไป ……」
「มะ、ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกเน๊ อย่ามารบกวน、กัน、มากไปกว่านี้น๊า」
หัวของฉันเจ็บจากความตกใจ
ความรู้สึกแปลก ๆ ของอาการคลื่นไส้และความเหนื่อยล้ากำลังทำร้ายร่างกายของฉัน
สิ่งที่น่าตกใจที่สุดคือ เมื่อคุณคิดว่าความฝันของคุณเป็นจริงแล้วมันก็พังทลายลง……！
「แต่วา、เคย์คุงทำตัวแปลกไปอย่างเห็นได้ชัดเลย！」
「สิ่งที่แปลกคือโลกนี้……！」
「เอ๊ะ？」
หากเมื่อกลายเป็นสาวสวยแล้ว、ก็ต้องตรึงให้กับทางนี้เซ๊……！
ไม่ใช่ย้อนกลับได้แบบเน๊……！
ＴＳประเภทควบคุมได้ก็ดีเช่นกัน แต่โปรดแจ้งกันก่อน
หากเป็นในต่างประเทศ นี่จะเป็นกรณีที่อาจชนะคดีจากการโฆษณาหลอกลวงได้เลย
「ชิ、นี่เป็นความรู้สึกที่แย่ที่สุด……」
ยังไงก็ตามฉันกลับมายืนขึ้น
ฮ่าๆๆ、เข่าของฉันกำลังหัวเราะ
「――นี่นายอย่าทำอะไรเกินตัวไปสิย๊ะ！」
ทันใดนั้นมิฮายะจังก็โกรธฉัน
ขอโทษ……เพราะ、ฉันไม่ใชสาวสวย…… ขอโทษจริง ๆ……
「จะฝืนทำตัวเข้มแข็งไปก็ไม่มีอะไรดีเลยนะยะ！ คน ๆ นี้ก็เป็นห่วงนายมากไม่ใช่รึยังไง？ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับนาย คน ๆ นี้ก็ต้องเสียใจเหมือนกันจริงไหม」
หลังจากพูดอย่างนั้น มิฮายะจังก็ชี้ไปที่รุ่นพี่มิโรคุที่ถูกแบกไว้บนหลัง
「รุ่นพี่มิโรคุ……」
อะ、พอมาลองคิดดูแล้ว、ฉันแบกรุ่นพี่มิโรคุไว้บนหลัง
โดยที่ไม่ใช่สาวสวย
สัมผัสกันอย่างใกล้ชิด
อุว๊ากกกกー、ฉันรู้สึกเวียนหัวมากขึ้นด้วยความรู้สึกผิด……
「โอะ、เร๊……ขอโทษ、ค、ร――」
「เคย์คุง！」
การมองเห็นของฉันบิดเบี้ยว และเสียงโทรัคคุงก็เรียกฉัน
และจากนั้นฉันก็หมดสติไป โดยที่รู้สึกว่ามีคนมาจับฉันไว้
ความผิดฐานอุ้มสาวสวยไว้บนหลังถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรง
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
