ตอนที่ 33 คำขอของสาวสวยต้องได้รับการยอมรับถึงแม้จะหมายถึงต้องแบกรับบาปก็ตาม
รู้สึกเหมือนกดสวิตช์เหตุการณ์แปลก ๆ ไปแล้วสิ……
คิดว่าไม่ได้จินตนาการไปเองด้วย
ฉันไม่ใช่ตัวเอกที่ไร้ความรู้สึก
เป็นสาวสวยรุ่นใหม่ที่คอยมองอนาคตอยู่เสมอ、และรอบคอบ
นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันเข้าใจ
วันนี้、คือวันอีเว้นต์ในงานต้นฉบับแน่นอน……
ถ้าลองคิดดูตามปกติ ไม่มีทางที่ปาร์ตี้ตัวเอกในงานต้นฉบับจะมาเล่นที่สวนสนุกได้เลย！
「อาเร๊、เคย์คุงเป็นอะไรไปเหรอจ๊ะ？」
「ไม่มีอะไรครับ」
ฉันยิ้มและตอบกลับ
ตอนทำงานพาร์ทไทม์ ฉันกังวลมากจนเหนื่อยมากขึ้นกว่าที่ควร……
สาวชุดมาสคอตนั่น、ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับงานต้นฉบับอย่างแน่นอน
ยังไงก็ตาม、ในงานต้นฉบับไม่มีตัวละครมืดมนที่สวมชุดมาสคอตอยู่เลย、แล้วนั่นมันบ้าอะไรกัน
「ถึงอย่างงั้นก็เถอะจ๊ะ、เพราะวันนี้มีเคย์คุงมาช่วยด้วย ทำให้วันนี้เองก็สามารถทำงานเสร็จได้อย่างปลอยภัยล่ะจ๊ะ ขอบคุณมากน๊า」
「นั่นสิเน๊ะ」
จากนี้ไปมีโอกาสมากที่คุณจะไม่ปลอดภัย รุ่นพี่มิโรคุ
งานพาร์ทไทม์จบลงแล้ว และพระอาทิตย์อัสดงเริ่มย้อมสวนสนุกให้เป็นสีส้ม
อีกหนึ่งชั่วโมงสวนสนุกแห่งนี้จะกลายเป็นสนามรบ
ในงานต้นฉบับ、จะมีสัตว์ประหลาดที่ถูกเรียกว่าอูโรโบรอสถูกเปิดเผยที่นี่เป็นครั้งแรก
ร่างที่หลอมละลายดันเจี้ยนเข้ากับมนุษย์
มันเป็นบอสห่วย ๆ ที่สามารถขยายร่างได้อย่างมาก มีความสามารถในการฟื้นฟูที่แทบจะเป็นอมตะ และสามารถใช้งานความสามารถพิเศษของมนุษย์ที่หลอมรวมได้
คนแรกที่ได้รับเลือกให้ได้รับรางวัลอันทรงเกียรตินี้คือ รินกะจัง นางเอกรองของงานต้นฉบับ
เธอทรยศต่อองค์กรของเธอและพยายามสังหารผู้สร้างอูโรโบรอส แต่ก็พ่ายแพ้
จากนั้นก็ถูกจับเข้าหลอมรวมกับอูโรโบรอส และเริ่มทำลายสวนสนุก
มันแข็งแกร่ง ดังนั้นอย่าสู้กับมัน แม้ว่ามันจะเป็นของผิดพลาดก็ตาม
นั่นเพราะรินกะไม่มีความสามารพิเศษอะไรเลย ดังนั้นมันจึงมีเพียงความสามารถในการฟื้นฟู แต่ก็ยังคงแข็งแกร่ง
นี่คือศัตรูที่ปกติคุณไม่ควรคิดจะเผชิญหน้าด้วยซ้ำ แต่เพราะคือลูทรา จึงสามารถต่อสู้กับมันได้
「ซ้า、กลับกันเลยไหมครับ」
สิ่งที่ฉันทำได้คือพามิโรคุรุ่นพี่กลับบ้านโดยเร็ว
ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป
「ช่วยรอเดี๋ยวก่อนได้ไหมจ๊ะ อยากจะลองนั่งอะไรก่อนสักหน่อยไหม？」
「……จริง ๆ แล้วผมเหนื่อยเกินกว่าจะทำแบบนั้นแล้วล่ะครับ」
ความตั้งใจดีของรุ่นพี่มิโรคุกำลังทำให้เรื่องไปในทิศทางที่ไม่ดี……！
แต่ก็ถือเป็นความผิดหากปฏิเสธคำขอของสาวสวย
ทว่า、ฉันไม่สามารถปล่อยให้สาวสวยตายได้เช่นกัน
เมื่อคิดเช่นนั้น ฉันก็พยายามจะกลับให้ได้เร็วที่สุด แต่มือกลับถูกคว้าไว้
เอ๊ะ、ทำไมถึงอยากนั่งอะไรมากขนาดนี้กันครับ
「ขอร้องล่ะจ๊ะ ได้โปรดฟังความเห็นแก่ตัวของฉันสักครั้ง มีสิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากจะนั่งให้ได้อยู่จ๊ะ」
「ไว้ครั้งหน้า、ค่อยมากับทุกคนดีไหมครับ？」
「……ขอร้องล่ะจ๊ะ ต้องเป็นตอนนี้เท่านั้นจริง ๆ」
รุ่นพี่มิโรคุพูดแล้วก้มหัว
คุณชอบสวนสนุกขนาดนั้นเลยเหรอ？
อืมー、ถ้าแค่ครั้งเดียวล่ะก็ ม๊า……
หลังจบแล้วควรหนีสวนสนุกสุดกำลังดีไหม
ในกรณีที่เลวร้ายที่สุด ก็ใช้โซลเซียลา
『■■■■■』
อย่าตื่นเต้นเกินไป อย่าตื่นเต้นเกินไป
เธอเป็นเพียงทางเลือกสุดท้าย
「เข้าใจแล้วครับ จ๊า、ผมจะยอมให้ครั้งหนึ่งก็ได้ จริง ๆ แล้วผมก็สนใจอยู่เหมือนกัน ยังไงที่นี่ก็เป็นแหล่งท่องเที่ยวเน๊ะ」
เมื่อได้ยินคำพูดของฉัน รุ่นพี่มิโรคุก็ยิ้มด้วยความโล่งใจ
「ขอบคุณมากเลยนะจ๊ะ จ๊า ไปกันเลยไหม ที่หมายแนะนำของฉันคือชิงช้าสวรรค์จ๊า คุณสามารถเห็นทั่วทั้งสวนสนุก และที่สำคัญที่สุดคือพระอาทิตย์ตกที่สวยงามในช่วงเวลานี้ของวัน」
รุ่นพี่มิโรคุพูดแบบนั้นแล้วจับมือฉัน แล้วเริ่มเดินไปที่ชิงช้าสวรรค์
อะ、มือของฉันโดนสาวสวยจับไว้ ฉันก็เลยรู้สึกผิดอีกแล้วเน๊ー
ชิงช้าสวรรค์ว่างเปล่า
ในโลกปัจจุบันที่มีดันเจี้ยนปรากฎอยู่ ของโบราณอย่างชิงช้าสวรรค์อาจจะไม่ได้รับความนิยมมากนักเนื่องจากขาดคุณค่าด้านความบันเทิง
มันอาจเป็นมาตรฐานในโลกเก่าของฉัน แต่ในสวนสนุกแห่งนี้ มันเป็นเพียงหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยว
ด้วยเหตุนี้จึงอยู่ห่างจากประตูสวนสนุกมากที่สุด
เป็นสถานที่ที่แย่ที่สุดหากต้องการหลบหนี
「มานั่งกันเถอะจ๊ะ」
「อะ、ครับ」
ตาของพวกเรามาถึงอย่างรวดเร็ว
เราถูกวางไว้ในกล่องที่ตกแต่งอย่างน่ารักและนั่งหันหน้าเข้าหากัน
อืม、นี่ไม่ใช่อะไรนอกจากบาปร้ายแรงน๊า！
ต้องเป็นสาวสวยเท่านั้นที่จะนั่งชิงช้าสวรรค์กับสาวสวยได้
นี่เป็นความรู้ทั่วไปที่ทุกคนต้องรู้อยู่แล้ว
ฉันกังวลเกี่ยวกับเหตุการณ์ในงานต้นฉบับมากจนสูญเสียความคิดโดยสมบูรณ์、แต่รุ่นพี่มิโรคุและสวนสนุก มันคือการออกเดทกับสาวสวย
ความร้ายแรงของอาชญากรรมอยู่ในอีกระดับหนึ่ง
ชาติหน้าฉันอาจจะได้เกิดใหม่เป็นแมลงสาบทะเล เศร้า
「ขอบคุณอีกครั้งสำหรับวันนี้จ๊ะ」
รุ่นพี่มิโรคุพูดแบบนั้นด้วยรอยยิ้มเช่นเคย
ใบหน้าของเธอที่สว่างไสวจากแสงอาทิตย์อัสดงนั้นสวยงามกว่าปกติมาก
「ไม่หรอกครับ ผมเองก็ดีใจที่สามารถช่วยได้เหมือนกัน ผมสนุกมากที่ได้ทำงานพาร์ทไทม์ที่สวนสนุก ดังนั้นเชิญเรียกผมได้ตามที่ต้องการเลยครับ」
「……นั่นสินะจ๊ะ ถ้ายังมีครั้งต่อไปก็ยินดีจ๊ะ」
「รุ่นพี่มิโรคุ？」
รุ่นพี่มิโรคุเองก็เหนื่อยจากการทำงานพาร์ทไทม์ใช่ไหม？
ยังไงดี、การแสดงออกดูเหนื่อยนิดหน่อย……
ไม่สิ、นี่ก็ยังเป็นสาวสวยอยู่ดีน๊า
「อะ、ดูสิจ๊ะ น้ำพุลานด้านหน้าที่พวกเราอยู่จุดแรก พอมองแบบนี้แล้วเล็กนิดเดียวเอง」
「นั่นสินะครับ อะ มีมาสคอตยืนอยู่ตรงนั้นด้วย ชุดแตกต่างจากของผมเลย」
「นั่นเป็นชุดมาสคอตกระต่ายเน๊」
มันคือกระต่ายป่า……ไม่ใช่กระต่ายธรรมดาล่ะ
「――เคย์คุง、ขอรบกวนหน่อยเน๊」
เมื่อถึงจุดสูงสุด รุ่นพี่มิโรคุก็พูดอย่างนั้นและเดินมานั่งเคียงข้างฉัน
ใช่、มีความผิด
ฉันคงเป็นคนเดียวเท่านั้นที่จะถูกส่งไปยังก้นบึ้งของนรกด้วยบัตรผ่านใบหน้าสินะ？
「วันนี้สนุกมากเลย ขอบคุณนะจ๊ะ」
รุ่นพี่มิโรคุพูดแล้วยิ้มอยู่ข้าง ๆ ฉัน
ไม่ใช่แค่จินตนาการ แต่ยังมีกลิ่นหอมอีกด้วย
นี่、คือกลิ่นของสาวสวยตัวจริง……
บางทีฉันอาจจะซื้อน้ำหอมสำหรับโซลเซียลาโดยเฉพาะในภายหลัง
「ทางนี้เอง、ก็ขอบคุณมากครับ」
ฉันก้มหัวให้
ในกระเช้าที่ถูกย้อมด้วยสีส้มของแสงตะวัน ฉันอยู่ตามลำพังกับสาวสวยคนหนึ่ง
นี่เทียบเท่ากับภาพอิสลัสจากฉากจบของแต่ละรูท
ขอบคุณที่ทำให้สาวสวยที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะได้รับประสบการณ์เช่นนี้
สักวันหนึ่ง、ฉันจะทำให้ดีที่สุดเพื่อที่จะไปด้านนั้น！
「เคย์คุง、ชอบโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมไหมจ๊ะ」
「ครับ」
มีสาวสวยมากมาย
สนุก
และจะสนุกยิ่งขึ้นหากฉันได้เป็นสาวสวย
ในที่สุดพวกเราก็จะได้ใช้ชีวิตร่วมกันดั่งมังงะสี่ช่องของชีวิตประจำวันของสาวสวย
「อย่างงั้นเหรอจ๊ะ โล่งอกไปที」
รุ่นพี่มิโรคุโน้มตัวพิงพนักพิง
จากนั้นก็มองไปที่เพดานแล้วพูดว่า
「ฉัน、คิดว่าดีจริง ๆ ที่ได้เจอกับเคย์คุง ฉันแน่ใจว่า มิซุฮิกับโทอาจังก็ต้องรู้สึกแบบเดียวกัน」
「จะเป็นอย่างงั้นเหรอครับ ผมยังไม่ได้ทำประโยชน์อะไรให้เลย」
ขอโทษที่เข้ามา ทั้งที่ยังไม่ใช่แม้แต่สาวสวยก็ตาม……
「ได้โปรดเลิกดูถูกตัวเองแบบนั้นได้แล้วจ๊ะ มีคนเชื่อในตัวเคย์คุงอยู่นะจ๊ะ แน่นอนว่าฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้น」
ใบหน้าของรุ่นพี่มิโรคุแดงเล็กน้อย อาจเป็นเพราะพระอาทิตย์ตกดิน
ฉันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
「เคย์คุง」
「อะ」
ทันใดนั้น รุ่นพี่มิโรคุก็เข้ามาใกล้จนฉันหายใจไม่ออก แล้วจึงกอดฉัน
อ้าァ……สมองของฉันถูกทำลายและถูกสร้างใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความรู้สึกผิดและความสุข
「ตอนนี้ฉันสามารถทำงานเบ็ดเตล็ดของสภานักเรียนได้แล้ว มิซุฮิเองยังชื่นชมในฐานะนักสำรวจคนหนี่งด้วย โทอาจังเองก็ยังบอกว่าเชื่อใจได้ โม๊ว ตอนนี้เธอเป็นสมาชิกของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมเต็มตัวแล้วนะจ๊ะ」
เมื่อพูดอย่างนั้น รุ่นพี่มิโรคุก็กอดฉันแน่นยิ่งขึ้น
เป็นคนดีตามปกติน๊า ราวกับกลุ่มก้อนแห่งความอ่อนโยนล๊า
ถึงอย่างงั้น、มากกว่านั้น――
ผม！กลิ่นหอม！ผิวนุ่ม！
「……ขอฝากที่เหลือด้วยนะจ๊ะ、เคย์คุง」
รุ่นพี่มิโรคุกระซิบเรื่องนี้ในหูที่สับสนของฉัน
แย่แล้ว ฉันไม่รู้ว่าเธอขอให้ฉันทำอะไร แต่ฉันจะฟังสิ่งที่เธอพูดー！
「ครับ」
หลังจากได้ยินคำตอบของฉัน รุ่นพี่มิโรคุก็ผละออกไป
ถึงแม้จะไม่ใช่การกอดระหว่างสาวสวยแต่ฉันก็รู้สึกมีความสุข……
ฉันมันแย่ที่สุด……！
「อย่าร้องไห้เลยนะ、เคย์คุง」
จนกระทั่งรุ่นพี่มิโรคุบอก ฉันถึงพึ่งรู้สึกตัว
เห็นได้ชัดว่าฉันกำลังร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิด
「……ผม่ไม่ได้ร้องไห้ครับ นั่นเป็นเพียงจินตนาการ」
「ฟุๆๆๆっ、อย่างงั้นเหรอจ๊ะ ถ้าอย่างงั้น เอาตามนั้นแล้วกันจ๊ะ」
รุ่นพี่มิโรคุไม่ได้ไล่ตามน้ำตาของฉันอีกต่อไป
หลังจากนั้นจนถึงตอนที่ลงจากกระเช้า、ฉันก็ได้คุยอย่างไร้เดียงสากับรุ่นพี่มิโรคุ
ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้รู้สึกเหมือนมีเรื่องราวเกิดขึ้นในอดีตมากมาย……
「ซ้า、กลับกันเลยไหมจ๊ะ」
รุ่นพี่มิโรคุลงจากชิงช้าสวรรค์ ยืดตัวครั้งหนึ่งแล้วพูดแบบนั้น
เธอดูสดชื่นแปลก ๆ หรือค่อนข้างจะเหมือนกับว่าโล่งใจมากเลยทีเดียว
เข้าใจเลย รู้สึกโล่งใจมาก ๆ หลังจากที่ทำงานพาร์ทไทม์เสร็จแล้วไงล่ะเน๊ー
พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว และแสงไฟภายในสวนสนุกก็เริ่มส่องสว่างไปทั่วบริเวณในที่สุด
แย่แล้ว ต้องรีบแล้วー！
「รุ่นพี่มิโร――」
ทันใดนั้น เกิดแรงสั่นสะเทือนครั้งใหญ่โจมตีสวนสนุก
เสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นและควันดำก็เพิ่มขึ้นพร้อมกัน
「นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน！？」
ถัดจากรุ่นพี่มิโรคุที่กำลังตกใจอยู่ ฉันจึงตัดสินใจวิ่งหนี
นี่คือจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ในงานต้นฉบับ การแสดงสังหารหมู่ในสวนสนุก
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
