ตอนที่ 32 มีสาวสวยอยู่ที่ปลายทางของอิสรภาพเสมอ
อากากิริ(อากิริ) รินกะไม่รู้จักใบหน้าพ่อแม่ของเธอ
นั่นเป็นเพราะว่าเธอถูกเลี้ยงดูมาในสถาบันตั้งแต่ตอนที่เธอเกิด
『สนธยาสีเงิน(Silver Twilight)』เป็นหนึ่งในหลายองค์กรที่มีอยู่ในเมืองแห่งโรงเรียน、มันคือบ้านของเธอและที่เดียวที่เธอจะอยู่ได้
พ่อแม่ของเธอคือนักวิจัย และเพลงกล่อมเด็กของเธอเป็นเสียงอิเล็กทรอนิกส์
ทุกสิ่งทุกอย่างถูกสร้างขึ้นมา แต่นั่นคือสิ่งสำคัญทั้งหมดสำหรับเธอ
――รินกะเลือกทรยศต่อพวกเขาทั้งหมด
「ฮ้าっ、ฮ้าっ」
รินกะกำลังซ่อนตัวจากผู้ตามล่าที่กระจายตัวอยู่ทั่ว
สถานที่ที่เธอเข้าไปอย่างกะทันหันนั่น ดูเหมือนจะเป็นสถานที่สำหรับพนักงานอย่างเห็นได้ชัด และมีประตูหลายบานในโถงทางเดินที่มีแสงสลัว
เธอเดินผ่านเข้าไปโดยกลั้นหายใจ
และ、ในตอนนั้นเองรินกะก็สังเกตเห็นกล่องกระดาษแข็งที่วางอยู่หน้าพื้นที่จัดเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด
ข้างในเป็นชุดที่มีกำหนดจะทิ้ง
「……พอดีเลยเน๊ะ」
รินกะสวมทันทีโดยไม่ลังเล
ใบหน้าของเธอถูกเปิดเผยไปแล้ว
จะดีกว่าถ้าเธอสามารถลดความเสี่ยงที่จะถูกพบตัวได้แม้จะเพียงน้อยนิดก็ตาม
「ดีล่ะ、นี่แน่ะ」
ไม่เป็นไรหรอก、ขณะคิดแบบนั้น คำถามก็ผุดขึ้นในใจของรินกะ
（ฉัน、ควรจะไปที่ไหนดี）
รินกะทรยศต่อองค์กร
นั่นเป็นเพราะเธอละทิ้งภารกิจที่ถูกมอบหมาย
ภารกิจของรินกะ、คือการสังหารกาโต้ โทรัค ผู้ครอบครองดีมอนเกียร์、และจับตัวลูทรา
（สิ่งต่าง ๆ ดำเนินไปด้วยดีในช่วงแรกล่ะน๊าー）
ง่ายมากที่จะเข้าหาเขาในฐานะเพื่อน
เราได้ตรวจสอบบุคลิกภาพของเขาล่วงหน้าแล้ว
เขาเป็นคนดีจนถึงแก่น และมีหัวใจอันเที่ยงตรง
นั่นเป็นเหตุผลที่เธอรู้สึกทึ่งมาก
ทั้งเขาและคนรอบข้าง
「ไม่มีทางที่ฉันจะฆ่าเหล่าคนที่มีความสุขขนาดนี้ได้……」
รินกะยังไม่เคยฆ่าใครมาก่อนเลย
ภารกิจนี้ควรจะเป็นการทดสอบเพื่อทำให้รินกะกลายเป็นผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปที่ครบถ้วน
ในกรณีนั้น การที่เธอละทิ้งภารกิจไปครึ่งทาง เธอก็คงไม่มีอะไรนอกจากความล้มเหลว
（พวกโทรัคคงรู้เรื่องแล้ว、และฉันก็ถูกตัดหางปล่อยวัดจากองค์กรแล้วเหมือนกัน……อ้าーไม่มีที่ให้ไปอีกแล้ว）
ทันทีที่คิดอย่างนั้น แรงที่ขาของเธอก็หมดลง
ดูเหมือนว่าขาของเธอซึ่งวิ่งมาตลอดเวลาหลังจากหลบหนีจากการลงโทษในห้องทดลองใต้ดินได้มาถึงขีดจำกัดแล้ว
เธอพยายามทำให้ตัวเองก้าวต่อไป แต่พลังงานนั้นก็หมดลงในที่สุด
เธอสูญเสียเหตุผลในการยืนหยัดไปแล้ว
（บางทีฉันควรจะเริ่มต้นใหม่กับโรงเรียนที่ไม่เป็นที่รู้จัก ……ไม่สิ、องค์กรจะต้องตามมาเจออย่างรวดเร็วแน่นอน）
สนทยาสีเงินเป็นองค์กรที่มีพลังอันยิ่งใหญ่แม้แต่ในเมืองแห่งโรงเรียน
นอกจากนี้ยังได้รับการยอมรับอย่างไม่เปิดเผยจากคณะกรรมการบริหารของ Apis และด้วยอำนาจนั้น มันจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะกำจัดเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่หนีไป
「ฮ้า ชีวิตของฉันจะเป็นยังไงกันนะ」
รินกะประเมินอย่างเป็นกลางว่าจุดประสงค์ในชีวิตของตัวเองเป็นสิ่งที่ถูกยื่นให้อยู่เสมอ
ทุกสิ่งทุกอย่างก็เพื่อองค์กร และตัวเองคือเครื่องมือ
แม้แต่ตอนที่อยู่กับพวกโทรัค、ก็มีคู่มือให้แสดงเป็นสาวสดใสก็ต้องทำตาม
เธอไม่รู้ว่าอิสรภาพคืออะไร
「――ถึงเวลาเปลี่ยนกะแล้วนะคะ」
จู่ ๆ ก็มีเสียงเรียกจากด้านหลัง
ตอนแรกเธอนึกว่าเป็นผู้ไล่ล่า、แต่ว่าเธอสวมชุดมาสคอตอยู่
「……อะ、คุณคือ？」
ช่วงครู่หนึ่ง รินกะเดาว่าบางทีเธอคงเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ที่สวนสนุกแห่งนี้ แต่ก็รีบปฏิเสธความคิดนั้น
รินกะถูกฝึกฝนมาตั้งแต่เด็ก
นั่นเป็นเหตุผลที่เธอเข้าใจจากวิธีที่ยืนทันที
（แข็งแกร่ง ต่อให้ฉันจะสู้แบบทิ้งชีวิตก็ไม่มีทางชนะได้เลย）
ต่อให้นั่นเป็นท่าทางตามธรรมชาติ แต่เธอก็ยังรู้สึกหวาดกลัวอยู่ดี
หากเป็นเช่นนั้น、ก็ต้องเป็นคนจากฝั่งนี้เช่นเดียวกันอย่างแน่นอน
「ไม่ตกใจมากเกินไปหน่อยเหรอคะ ฉันแค่ส่งเสียงเรียกคุณเท่านั้นเอง」
หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเธอพูดแบบนั้นด้วยท่าทางตกใจ
เห็นได้ชัดว่า、ไม่ใช่คนที่มาไล่ล่ารินกะ
「……ฮ้า、อย่าทำให้ตกใจสิคะ」
ห้องทดลองแห่งนี้มีชื่อเสียงในโลกใต้ดิน
ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีสายลับถูกส่งมาจากองค์กรอื่น
ตอนแรกรินกะ、ก็เชื่อว่าหญิงสาวที่สวมชุดอยู่นี้เป็นสายลับ
ยังก็ตาม、คำพูดถัดมาของเธอก็ทำให้ความคิดนั้นถูกปฏิเสธ
「น่ากลัวใช่ไหมล่ะเน๊ะ」
「っ」
「ฉันเข้าใจความรู้สึกนั่นดี」
คำพูดเหล่านั้น、ราวกับเข้าใจสถานการณ์ของรินกะอย่างชัดเจน
เธอบางทีอาจจะไม่ใช่แค่สายลับธรรมดา
「คุณ……หรือว่าบางที」
「ใช่ ตอนแรกฉันก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน」
นั่นคือคำตอบของทุกสิ่ง
（สนทยาสีเงินไม่ให้อภัยผู้ทรยศ ถึงกระนั้น ในอดีตก็มีหลายคนที่สามารถหลบหนีออกจากองค์กรได้）
ไม่ว่าพวกเขาจะเบื่อหน่ายกับการทดลองที่ไร้มนุษยธรรมหรือแสวงหาอนาคตที่สดใสกว่า
แม้ว่าเหตุผลจะแตกต่างกันไป、แต่ก็เป็นความจริงที่บางคนหนีออกจากสนทยาสีเงินได้สำเร็จ
และนอกจากนี้、เธอก็รู้ด้วยว่าผู้หญิงเหล่านี้ไปรวมตัวกันและก่อตั้งองค์กรใหม่
（คน ๆ นี้、หากเธอเป็นสมาชิกที่อยู่ในองค์กรต่อต้าน『สนทยาสีเงิน』ที่ก่อตั้งขึ้นมาใหม่、ถ้าอย่างนั้นก็สมเหตุสมผลแล้วที่จะมาอยู่ที่นี่เน๊ะ ที่นี่、เป็นสถานที่ทดลองที่สำคัญสำหรับสนทยาสีเงิน）
การเคลื่อนไหวของผู้แข็งแกร่ง、และคำพูดที่รู้จักสนทยาสีเงิน
ไม่ต้องสงสัยเลย
เธอเป็นนักสำรวจที่หลบหนีจากสนทยาสีเงินได้ในอดีต
หากใช่ นั่นก็เป็นข้อพิสูจน์ว่าถ้าไม่แข็งแกร่งเท่ากับเธอ ก็จะไม่มีทางที่จะหลบหนีออกจากองค์กรได้เลย
รินกะไม่มีความแข็งแกร่งมากนัก
「……ถ้าอย่างนั้นคุณก็เข้าใจ ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้แล้ว ถึงตอนนี้ฉันแค่อยากจะทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลังแล้ววิ่งหนีไป」
จะหนีไปไหน
เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น、รินกะก็หัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง
ยังไงก็ตาม、ผู้หญิงตรงหน้าก็ไม่หัวเราะแม้แต่น้อย
「แล้วคุณจะรอดงั้นเหรอ？」
คำถามที่ดูเหมือนจะสะท้อนเข้าไปในหัวใจของรินกะ
เธอรู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังมองเข้าไปในส่วนลึกของหัวใจตัวเอง และมันทำให้เธอโกรธมาก
「รอด？ฉันหลอกผู้คนมาเยอะมากพอแล้ว！？ไม่มีทางที่ฉันจะรอดได้เลย！」
เธอใช้ประโยชน์จากความใจดีของโทรัค
เหยียบย่ำความมีน้ำใจของมิฮายะ
ปฏิบัติต่อลูทราเหมือนเป็นเพียงเครื่องมือ
รินกะทรยศต่อผู้คนที่มอบสถานที่อันอบอุ่นให้กับเธอ
สถานที่ที่ควรจะเป็นของจริงกลับกลายเป็นสถานที่จอมปลอม
「แม้แต่คุณ 、ถ้าคุณเป็นเหมือนฉัน ทำไมคุณถึงมาที่นี่！สุดท้ายคุณไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องมาที่นี่เพราะคุณกลัว！」
นี่มันผิด、ในใจของเธอเข้าใจดี
เธอมาเพื่อทำลายสถานที่ทดลองของสนทยาสีเงิน หรืออย่างน้อยก็ขโมยข้อมูลออกไป
ถึงกระนั้น ด้านมืดในจิตใจของรินกะก็พยายามโน้มน้าวเธอ ว่าให้ยอมแพ้ และยอมจำนนต่อสนทยาสีเงินซะ
เธอแค่ต้องการคนที่ยอมแพ้ต่อองค์กรเช่นเดียวกับตัวเอง
เธอแค่อยากจะรู้สึกเหมือนว่าไม่ใช่แค่ตัวเองคนเดียวที่รู้สึกไร้ค่า
ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ดูเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของรินกะ และกล่าวตักเตือน
「……ฉันมาเพราะนั่นคือหน้าที่ของฉัน」
หญิงสาวสงบมากขณะที่เธอใช้มือควบคุมรินกะที่เข้าไปใกล้
แม้แต่ปฏิสัมพันธ์แบบนี้ก็ทำให้รู้สึกเกลียด เพราะมันทำให้รู้สึกเหมือนว่าเธอคนนี้กำลังแสดงให้เห็นว่าพวกเราแตกต่างกันแค่ไหน
「สงบสติอารมณ์ลงหน่อยได้ไหม」
「……ขอโทษค่ะ ในสถานการณ์แบบนี้การโทษคุณไป ก็แก้ไขอะไรไม่ได้」
「นั่นสิเน๊ะ ฉันเองก็ช่วยแก้ให้ไม่ได้」
หญิงสาวยืนยันคำพูดของรินกะ
จากนั้นก็พูดต่อ
「อยู่ที่คุณจะตัดสินใจเอง」
นั่น、คือการปลดปล่อยเธอจากตัวตนที่ชื่อว่ารินกะ นี่เป็นครั้งแรก
สำหรับรินกะที่ปฏิบัติตามคำสั่งขององค์กรราวกับเครื่องจักรมาตลอด จู่ ๆ อิสรภาพก็ปรากฏต่อหน้าต่อตาเธอ
「การตัดสินใจของฉัน……」
「ถูกต้อง」
หญิงสาวพยักหน้าและเริ่มพูดต่อ
เหมือนกับการชี้นำ、รินกะ
「ไม่ใช่สิ่งที่คุณควรทำ แต่เป็นสิ่งที่คุณต้องการจะทำ ฉันคิดว่ามันโอเคที่จะทำตามสิ่งที่คุณเชื่อ」
「……ฉันสงสัยว่าจะง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ」
จนถึงตอนนี้รินกะมีเหตุผลมาโดยตลอด
เหตุผลที่แน่นอนสำหรับทุกการกระทำ ทั้งหมดก็เพื่อประโยชน์ต่อองค์กร
แต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไป
「ไม่เป็นไรหรอก โฮร่า、หลังจากนี้ก็แค่ทำตามหัวใจของคุณ」
หญิงสาวพูดอย่างงั้น แล้วดึงมือของรินกะ
เธอมองไม่เห็นสีหน้า เพราะกำลังสวมชุดมาสคอตอยู่
ทว่า、ดูเหมือนว่าเธอน่าจะยิ้มจากน้ำเสียงของเธอ
「ไม่เป็นไร โลกนี้ใจดีและสวยงามกว่าที่คุณจินตนาการไว้มาก」
เธอสงสัยว่าคำพูดเหล่านั้นอิงจากความเสียสละและความยากลำบากเพียงใด
รินกะที่ยังคงมีความผูกพันกับองค์กรนั้นไม่เข้าใจ
ยังไงก็ตาม、เธอรู้สึกเหมือนตัวแองเห็นคำตอบแล้ว แม้จะเพียงเล็กน้อย
「……ขอบคุณค่ะ ฉันคิดว่า บางทีตัวเองน่าจะเข้าใจสิ่งที่ต้องการทำขึ้นมาบ้างแล้ว」
「เป็นอย่างงั้นสินะ ดีแล้ว」
รินกะยืนอยู่หน้าประตูก่อนหันกลับมา
「ฉันขอถามชื่อคุณได้ไหมคะ」
เธอช่วยผลักฉันที่ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าให้กลับมาเดินได้อีกก้าวหนึ่ง
แม้เราจะพบกันโดยบังเอิญ แต่เธอก็เสี่ยงตัวเองที่เข้ามาติดต่อกัน
ยังไงก็ตาม、หญิงสาวในชุดคอสตูมไม่ตอบ
ทว่า เธอแค่ยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับกำลังจะบอกว่าบทบาทของเธอจบลงแล้ว
「……ขอโทษด้วยค่ะ เรื่องนั้นเน๊ะ อืม、ฉัน、จะพยายามให้ดีที่สุดค่ะ！」
「จ๊ะ ขอให้โชคดีเน๊ะ」
รินกะโค้งคำนับ
นั่นคือทั้งหมดที่เธอสามารถทำได้ในตอนนี้
จากนั้น、รินกะก็ก้าวออกไปข้างนอก
（พวกคนจากองค์กรที่ไล่ล่าฉันน่าจะกำลังมองหาในหมู่ลูกค้า แต่ถ้าเป็นในชุดนี้ล่ะก็พวกเขาต้องไม่สังเกตเห็นแน่ ๆ ถ้าเป็นกรณีนี้――）
รินกะเริ่มมุ่งหน้ากลับไปตามทางที่หนีมา
เป้าหมายคือสถานที่ทดลองใต้ดิน
ห้องด้านในสุด
ครั้งนี้、ไม่ใช่ในฐานะรินกะแห่งสนทยาสีเงิน
ไม่ใช่ทั้งการมอบตัว、ไม่ใช่ทั้งในฐานะลูกน้อง
แต่เป็นในฐานะรินกะแห่งโรงเรียนมิคาเงะ、ที่เดินทางเข้าสู่สนามรบ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
