ตอนที่ 28 สาวสวยมีตัวตนเพื่อสร้างความรู้แจ้ง
มิฮายะพูดราวกับว่ากำลังสารภาพความรู้สึกของตัวเอง ระหว่างที่มองลงไปยังโซนพิเศษ
「――ฉันล้มเหลวในดันเจี้ยนเมื่อวานนี้ มีหลายเรื่องมากมาย」
โซลเซียลาไม่ตอบ
ยังไงก็ตาม、มิฮายะรู้ว่าเธอกำลังฟังอยู่
「มีคนที่ฉันรักมาก แล้วก็มีคนที่ฉันเกลียดมากเหมือนกัน ……ฉันไม่อยากให้พวกเขาได้เผชิญหน้ากัน」
มิฮายะนั่งกอดเข่า และฝังหน้าลงไป
เพราะเธออยากจะหายไปจากโลกนี้แม้จะเพียงชั่วครู่ก็ตาม
「คนที่ฉันรัก……ชื่อว่าโทรัค คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับนักสำรวจที่สามารถเข้าร่วมสภานักเรียนได้ตั้งแต่เป็นนักเรียนชั้นปีแรกที่โรงเรียนมิคาเงะบ้างไหม」
「ซ้า ฉันไม่รู้เกี่ยวกับโลกภายนอก」
「งั้นเหรอ แต่ว่า、สักวันหนึ่งฉันเชื่อว่าคุณจะต้องได้ยินชื่อของโทรัคแน่ ๆ เพราะเขาแข็งแกร่ง และจะแข็งแกร่งยิ่งขึ้น ……จนฉัน、ไม่สามารถยืนเคียงข้างเขาได้อีกต่อไป」
สำหรับฟุตาบะ มิฮายะแล้ว โทรัคเป็นเพื่อนสมัยเด็กและเป็นคนที่เธอต้องการปกป้อง
เขายอมเจ็บตัวเพื่อใครบางคน โดยไม่สนร่างกายของตัวเองเลย
ถ้าอย่างงั้นแล้ว、มิฮายะก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปกป้องเขา
นั่นคือสิ่งที่เธอคิดไว้
「เขาชอบยื่นคอเข้าไปต่อต้านการกลั่นแกล้ง、จนทำให้ตัวเองตกเป็นเป้าอยู่เสมอ เขาเป็นคนแบบนั้น」
「ช่างเป็นบุคคลที่ดูเหมือนจะมีชีวิตที่ยากลำบาก」
「ฉันเองก็คิดอย่างงั้นเหมือนกัน และตอนนี้เขาก็พัวพันกับบางสิ่งที่ใหญ่กว่า เขาไม่เคยปฏิเสธ เมื่อรู้ว่ามีเพียงตัวเองเท่านั้นที่ทำได้ เขาก็ไม่ลังเลเลย」
มิฮายะคุ้นเคยกับจิตวิญญาณแห่งการเสียสละตนเองที่สามารถเรียกได้ว่าบิดเบี้ยวของโทรัคดี
นั่นเป็นเหตุผลว่าที่ทำไมเธอถึงคิดว่าสามารถปกป้องเขาในครั้งนี้ได้เช่นกัน
「ในที่สุดก็กลายเป็นเรื่องขาดสติไป เขาใช้พละกำลังจนหมด และหมดแรงจนล้มในดันเจี้ยน ฉันเดาว่าคงเพราะเหนื่อยจากชีวิตประจำวัน แถมยังยุ่งกับกิจกรรมสภานักเรียนด้วย」
จนถึงขณะนี้ มิฮายะได้ปกป้องเขาจากความอาฆาตพยาบาทส่วนตัว และภัยพิบัติต่าง ๆ
นั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เธอสามารถทำได้
ฉันทำงานร่วมกับเขา และจัดการเพื่อให้แน่ใจว่าการฝึกฝนของเขาจะไม่มากเกินไป
รวมทั้งเข้าร่วมกิจกรรมสภานักเรียนด้วย
แม้แต่อาหารที่ถูกละเลยไป、เธอก็ทำให้แน่ใจว่าเขาจะกินอย่างถูกต้อง
เธอปกป้องเขาเหมือนเช่นเคย
แต่ทว่า、มันก็แค่นั้น
「……ในตอนที่เขาล้มลง、ในใจของฉันก็ว่างเปล่า แม้แต่ตอนที่อยู่ต่อหน้าจ้าวแห่งดันเจี้ยนก็ยังขยับตัวไม่ได้เลย แทนที่จะหาทางว่าต้องทำยังไงต่อไป สิ่งเดียวที่ฉันคิดได้คือ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่」
หากเธออยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ ตัวจ้าวดันก็คงจะโดนเธอเก็บกวาดไป
แต่ว่า、เรื่องไม่ได้เป็นเช่นนั้น
กาโต้ โทรัคล้มลงเพราะความตึงของตัวเอง และความคิดของมิฮายะหยุดลง ณ จุดนั้น
「เป็นในตอนนั้นเอง、หมอนั่นก็ปรากฎตัวขึ้นมา」
「หมอนั่น？」
「ใช่ เขาแย่ที่สุด เขาหยิ่ง ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่……ต่อให้ฉันเรียกว่าเคย์ คุณก็คงไม่รู้จักหรอกจริงไหม」
「……นั่นสิเน๊ะ ไม่รู้ แต่、ดูจากคำพูดแล้วดูเหมือนเขาจะไม่ใช่คนดีเลย」
มิฮายะยิ้มอย่างขมขื่นกับคำพูดของโซลเซียลา
「ฉันเอง ก็เคยคิดอย่างนั้นมาระยะหนึ่ง แต่ฉันไม่เข้าใจอีกต่อไปแล้ว หมอนั่น เคย์เน๊ะ、มาช่วยฉันกับโทรัคเอาไว้ เข้ามาขวางระหว่างพวกเรากับจ้าวดัน、แม้จะแลกด้วยแขนก็ตาม」
มันเกิดขึ้นเมื่อวานนี้
มันฝังลึกชัดเจนในความทรงจำของเธอ
สีหน้าของเขาสิ้นหวังอย่างเหลือเชื่อ
หน้าตาของเคย์ที่เปิดเผยอารมณ์ระหว่างที่ปกป้องพวกเธอ、เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลย
「เคย์、รังแกโทรัคมาตลอด ฉันเดาว่ามันเกี่ยวกับตระกูนาตากิ、กับตระกูลกาโต้ด้วยเน๊ะ แต่ฉันก็ไม่รู้รายละเอียดเท่าไหร่ จนถึงตอนนี้เขาก็รังแกมาเรื่อย ๆ、มีครั้งหนึ่งที่ถึงกับขังไว้ในดันเจี้ยนเหมือนกับพยายามฆ่าให้ได้――แต่、เขากลับมาช่วย」
การกระทำของหมอนั่น นาตากิ เคย์、เริ่มขัดแย้งกันมากขึ้นหลังจากผ่านไปวันนั้น
นั่นคือความคิดของมิฮายะ
「เขายังได้รับบาดเจ็บสาหัสที่แขนขวาของเขา แม้ว่าจะไม่เลวร้ายเท่าของคุณก็ตาม ……ฉันก็ควรจะทำแบบนี้ในเวลานั้นเหมือนกัน」
เธอเข้าใจดี
ตัวเธอเองรอดมาได้ก็เพราะถูกช่วยไว้
พวกเธอได้รับการช่วยเหลือไว้จากคนที่เคยทำร้ายพวกเธอมาจนถึงตอนนี้
「ฉันไม่รู้ว่าอะไรถูกหรือผิดอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่เข้าใจเลยว่าโทรัคคิดที่จะทำอะไร、หรือจริง ๆ แล้วเคย์กำลังคิดอะไรอยู่ ฉะ、ฉัน、มีแค่ฉัน……ที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง」
กว่าจะรู้ตัวเธอก็มีน้ำตา
แม้แต่เรื่องนั้นก็น่าสมเพช
「ฉันพยายามปกป้อง、โทรัคจากเคย์เหมือนที่ผ่านมา！ ฉันรู้สึกเหมือนว่ากำลังปกป้องเขา！ ……ถึงจริง ๆ แล้วฉันจะเข้าใจดี เป็นเพราะฉันกังวล เพราะฉันไม่อยากสูญเสียความหมายของการมีตัวตนอยู่ของฉัน โลกของฉัน……！」
เธอกลั้นเสียงร้องไห้
ขดตัวเหมือนเด็กที่พยายามซ่อนตัวไม่ให้มีใครหาเจอ
「ฉัน……ควรทำยังไงดี」
นี่เป็นคำถามเกี่ยวกับรากฐานของการยืนยันตนเองที่สั่งสมมาจนถึงปัจจุบัน
นี่เป็นคำถามเกี่ยวกับอดีตของเด็กสาวชื่อมิฮายะ
เมื่อเห็นเช่นนั้น、โซลเซียลาก็หายใจออกและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืน
「คิดว่าเหตุใดดวงดาวจึงเปล่างประกาย？」
「……เอ๊ะ？」
「ความสว่างของดวงดาวเป็นเพียงปฏิกิริยานิวเคลียร์ฟิวชัน อย่างไรก็ตาม พวกเราพยายามค้นหาความหมายมาเป็นเวลานาน เหล่าดวงดาวเพียงเปล่งประกายโดยไร้เหตุผล」
มิฮายะเงยหน้าขึ้นมองตามคำพูดของโซลเซียลา
ดวงตาสีฟ้าสองดวงกำลังมองมาที่มิฮายะ
「โปรด、อย่าคิดเรื่องนี้ให้ยากเกินไป」
เมื่อพูดเช่นนั้น、โซลเซียลาก็ยิ้มอย่างใจดีและลูบหัวมิฮายะ
「สิ่งสำคัญคือคุณต้องการทำอะไร ทำไมคุณถึงอยากปกป้องโทรัค？ เหตุใด、จึงเกลียดเคย์？」
「ฉัน……」
ฉันพบคำตอบทันที
「เพราะว่าฉันรัก、โทรัค เพราะงั้น……！」
「เช่นนั้น、ก็ดีแล้วมิใช่รึ」
โซลเซียลา、ทอคำพูด
「คุณรักเขาคนนั้นถูกหรือไม่？ คุณมีคุณสมบัติพอที่จะเคียงข้างคนที่คุณรักหรือไม่？ คำถามนั่นช่างไร้ความหมาย เพราะคุณเป็นเพียงนักเรียน、จึงแปลกที่จะหาเหตุผลทุกประการในการอยู่กับคนที่คุณรัก」
「เป็น、อย่างงั้นเหรอคะ」
「ใช่แล้ว คุณคิดมากเกินไป คุณควรทำสิ่งที่ใจปรารถนา ทว่าหากยังกังวลอยู่ ――」
จู่ ๆ โซลเซียลาก็ลุกขึ้น
จากนั้น、วงเวทย์ขนาดใหญ่ก็ถูกใช้งาน
「นี่คือ……！？」
โซลเซียลาที่ยืนอยู่ใจกลางวงเวทย์、จ้องมองมาที่มิฮายะ
「ในอนาคตอันใกล้นี้ ความหายนะครั้งใหญ่จะเยือนยังเมืองแห่งโรงเรียน นี่คือชะตาที่มิอาจหลีกเลี่ยง」
「ระ、เรื่องจริงอย่างงั้นเหรอคะ」
「ใช่ และ、พลังของคุณจำเป็นต่อการพลิกชะตากรรมนั้น、ฟุตาบะ มิฮายะ」
「……ทำไม、ถึงรู้ชื่อของฉัน？」
โซลเซียลาชื้มาที่มิฮายะแล้วหัวเราะ
「เพราะคุณอยู่ในแผนการส่วนหนึ่งเรียบร้อยแล้วเช่นกัน องค์กรของพวกเรามีความคาดหวังสูงต่อฟุตาบะ มิฮายะ นี่คือความสำคัญของของขวัญที่ฉันมีต่อคุณ」
ดวงตาสีฟ้ามองตรงมาที่มิฮายะ
มีเจตจำนงที่แข็งแกร่งและน่าหลงใหลยิ่งกว่าเดิมมาก
「ฉันรับรองกับคุณ คุณเป็นหินดิบ หากคุณขัดเกลาตนเอง คุณจะแข็งแกร่งกว่าที่เป็นอยู่มาก」
「……เรื่องนั้นจริงเหรอคะ？」
「ฉัน、เกลียดการโกหก」
「เข้าใจแล้วคะ ……อืม、ขอบคุณ」
มิฮายะ、ก้มหัวลง
จากนั้น、ครั้งต่อไปที่เธอเงยหน้าขึ้นมา เธอก็เปลี่ยนไปดูราวกับว่าบางสิ่งถูกปลิวหายไปจนหมดสิ้น
「ฉันพบบางสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นคำตอบแล้วค่ะ」
「นั่นยอดเยี่ยมแล้ว」
「……ยังไงก็เถอะค่ะ、ฉันสงสัยว่าวงเวทย์นั่นมีผลอะไรกันแน่คะ」
「………………แทรกแซงพลังเวทมนตร์ของคุณ、กระตุ้นให้ปลุกศักยภาพ ในฐานะองค์กร การแทรกแซงมิใช่สิ่งที่จะได้รับการชื่นชมมากนัก ม๊า แต่เพียงแค่นี้ก็ยังอยู่ในระดับที่ยอมรับได้」
ทันทีที่โซลเซียลาพูดจบ、วงเวทย์ก็หายไป
「การปลุกศักยภาพ……？ฉันไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับพลังแบบนี้มาก่อน ไม่สิ แต่นั่นเป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน……」
ศักยภาพมีกฎที่แน่นอนในการทำให้สำเร็จได้ด้วยตัวเอง
ดังนั้นจึงแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่คนอื่นจะเข้ามาแทรกแซง
ในโลกนี้ที่ศักยภาพเป็นค่าสถานะหนึ่ง ถ้ามีเทคโนโลยีที่ส่งเสริมการปลุกศักยภาพได้อยู่จริง、พลังนั้นจะน่ากลัวขนาดไหนกัน
（นั่นเป็นวงเวทย์ที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ไม่ได้ถูกสร้างขึ้นโดยโรงเรียนไหนแน่นอน สูตรเวทมนตร์ใหม่ที่แตกต่างจากระบบสูตรเวทมนตร์ที่มีอยู่……！）
เธอถูกความหวงใหลดึงดูดไปที่โซลเซียลา、จึงทำให้เห็นวงเวทย์เพียงช่วงระยะเวลาสั้น ๆ
ถึงอย่างงั้น、แม้จะเป็นช่วงระยะเวลาอันสั้น เธอก็เข้าใจดีว่าไม่มีส่วนที่เสียเปล่าในวงเวทย์นั่นเลย
แม้ว่ามิฮายะจะไม่ใช่อัจฉริยะ แต่เธอก็มีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม
ปัจจุบัน、วงเวทย์ที่ใช้ในเมืองแห่งโรงเรียน、เพียงแค่มองคร่าว ๆ เธอก็เข้าใจแล้ว
นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไม、เธอจึงเชื่อคำพูดของโซลเซียลา
วงเวทย์ที่พัฒนาโดยโซลเซียลา、เป็นระบบที่สมบูรณ์ซึ่งมีการเปิดใช้งานเอฟเฟกต์บางอย่างไปแล้ว และไม่มีข้อผิดพลาด
「อย่าทำหน้ายุ่งยากเช่นนั้น ใบหน้าที่น่ารักของคุณจะเสียได้」
เมื่อพูดเช่นนั้น、โซลเซียลาก็หันหลังกลับ
หลังของเธอบอกว่าไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ที่ต่อไปแล้ว
「ขอบคุณสำหรับผ้าพันแผล สักวันฉันจะใช้หนี้ให้แน่นอน ลาล่ะ」
โซลเซียลากระโดดลงมาจากหลังคาอาคารพร้อมเสียงฝีเท้าอันแผ่วเบา
เมื่อมิฮายะรีบมองลงไป เธอก็จากไปแล้ว
「……ฉันเป็นหนี้ก้อนใหญ่ ขอบคุณ」
ทันใดนั้น、สายลมยามค่ำคืนก็กระทบแก้มของมิฮายะ
จนถึงตอนนี้เธอไม่ได้สังเกตเลย แต่ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีลมพัดเบา ๆ
เธอมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เช่นเดียวกับหญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ เธอทำก่อนหน้านี้
บนท้องฟ้า ดวงดาวจำนวนนับไม่ถ้วนส่องแสงเจิดจ้าจนดูโง่เขลาหากคิดที่จะนับ
「……ดีล่ะ」
เธอตีแก้มตัวเองหนึ่งครั้ง
เวลาที่จะหยุดนิ่งและหลงทางในโลกได้หมดลงแล้ว
■
มิฮายะจังดูกังวลจนแทบตาย ฉันก็เลยให้คำแนะนำเธออย่างเต็มที่……
แต่ปัญหาครึ่งหนึ่งของเธอก็เกิดจากการกลั่นแกล้งของตัวร้าย ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่ฉันจะจัดการมันเน๊ะ！
ฉันเป็นสาวสวยกิตติมศักดิ์ตลอดชีวิต（ประกาศเอง）
เป็นสาวสวยที่ไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้มากกว่านกที่ยืนอยู่……！
「การก้าวก่ายมากเกินไปมันไม่ดีเลย จงไตร่ตรองและไตร่ตรอง」
ในฐานะที่อยากเป็นสาวสวยบนโลกใบนี้ สิ่งเดียวที่ฉันอยากทำคือหัวเราะไปพร้อมกับสาวสวย
ฉันไม่มีเจตนาแทรกแซงงานต้นฉบับ
ทว่า、เน๊ะ？
จะเป็นยังไงถ้ามิฮายะจังเองล่ะ、เน๊ะ？
ฉันสามารถให้กำลังใจเธอได้ด้วยวงเวทย์、คิดว่าน่าจะไม่มีปัญหาล่ะ
วงเวทย์นั่นดูเท่ก็จริง แต่ไม่มีความหมายที่แท้จริงอะไรเลยล่ะเน๊ ฉันดีใจที่เธออาการดีขึ้นแล้ว
ถึงยังไงก็ตาม ปลายฤดูร้อนจะเกิดภาวะเงินเฟ้อ มีกิจกรรมปลุกศักยภาพที่ไม่ขึ้นอยู่กับเลเวล ถึงตอนนั้น โชคดีนะ！
ฉันจะแต่งหญิงเชียร์เธออยู่หลังสนามหญ้าเอง……！
「ซ้า、วันนี้ก็พอแค่นี้แล้วกัน」
ฉันยังสนุกกับการแต่งหญิง
ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะให้มิฮายะจังมารับบทเป็นสาวสวยจากองค์กรลึกลับ
ฉันไม่เคยคิดเกี่ยวกับการสวมบทบาทเป็นสาวสวยจากองค์กรลึกลับต่อหน้ามิฮายะจังมาก่อนเลย
ฉันเก็บชุดไว้ในไดฟ์เกียร์อย่างเหมาะสม แล้วตรงกลับไปที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมโดยไม่อ้อมที่ไหน
ที่เหลือก็แค่รวมตัวกับรุ่นพี่มิซุฮิแล้วกลับไปนอน
นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดไว้เมื่อ 30 นาทีที่แล้ว
ขณะที่ฉันแอบกลับเข้ามาทางประตูหลังของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม ก็มีบางอย่างหล่นลงมาตรงหน้าฉัน
นั่นคือรุ่นพี่มิซุฮิที่ห่อด้วยฟูกนุ่ม ๆ
「รุ่นพี่มิซุฮิ……！？」
「เคย์、ขอโทษด้วย นี่เป็นความพ่ายแพ้ของพวกเรา」
รุ่นพี่มิซุฮิพูดแบบนั้นด้วยการแสดงออกที่เฉียบคม
「――อย่างที่คาดไว้、คุณพึ่งกลับมาถึงเน๊ー ไปฝึกข้างนอกมาเหรอจ๊ะ、บอกให้ช่วยเฝ้าให้หน่อยไม่ใช่เหรอจ๊ะ、จะพูดยังไงดี」
ฉันได้ยินเสียงจากด้านหลัง
ฉันยกมือยอมแพ้
ดีใจจริง ๆ ที่ไม่ได้กลับมาทั้งที่ยังแต่งหญิง……！
「……เป็นช่วงเวลาที่ดีเลยครับ」
「ฟุๆๆๆ、อย่างงั้นเหรอจ๊ะ แต่ตอนนี้ฉันก็โกรธมากเช่นกันจ๊ะ ……ดังนั้นทั้งสองคนโปรดเตรียมตัวให้พร้อมด้วย」
ตั้งแต่วันรุ่งขึ้น กุญแจมือก็ถูกเพิ่มเข้ามาที่มือซ้ายของฉัน
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณ คุณรักศักดิ์ กสิกรไทย X-3086 มาก ๆ ครับ
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
