ตอนที่ 27 สาวสวยก็ยังสวยแม้จะบาดเจ็บก็ตาม
ยามค่ำคืนของเมืองแห่งโรงเรียนค่อนข้างคึกคักเล็กน้อย
เหล่านักเรียนที่ได้รับการปลดปล่อยจากการเรียนกำลังเพลิดเพลินกับอิสรภาพราวกับกำลังใช้ชีวิตอยู่ในวัยเยาว์อันไม่รู้จบ
โซนพิเศษดันเจี้ยนก็ไม่มีข้อยกเว้น
ในระหว่างวัน พวกเขาอาจจะจ้องมองสมุดจด แต่ตอนนี้พวกเขากำลังค้นหาดันเจี้ยนพร้อมอาวุธในมือ
เงาหนึ่งมองลงไปที่นักเรียนจากด้านบนของอาคารร้าง
ใช่แล้ว、ฉันเอง
「ค่ำคืนในเมืองนี้ค่อนข้างคึกคักจังเลยเน๊ะ ฉันชอบความเงียบสงัดของยามราตรีเสียมากกว่า」
ที่ฉันสามารถพูดแบบนี้ได้
ก็เพราะฉันกำลังแต่งหญิงอยู่ไงล๊าーーー！！
ช๊ายเลยー！
『■え■■！』
โอะ、โซลเซียลาเองก็ยังอารมณ์ดีเน๋！
เริ่มเข้าใจถึงข้อดีของการแต่งหญิงแล้วใช่ไหมน๊า？
เธอยังช่วยทำให้ผมฉันยาวขึ้นด้วย และหากทำอย่างตั้งใจตามที่เป็นอยู่ ก็จะกลายเป็นอุปกรณ์ที่ปลอดภัยสำหรับการเปลี่ยนเป็นสาวสวย ฉันคิดว่าเราคงเข้ากันได้ดีต่อไป
ฉันอยู่บนตึกร้างใกล้กับโซนพิเศษดันเจี้ยน
มันจะต้องถูกสร้างขึ้นโดยโรงเรียนบางแห่งเพื่อวัตถุประสงค์ในการเฝ้าระวังในอดีต แล้วจึงถูกทิ้งไป
แม้ว่าจะเป็นอาคาร แต่ก็แตกต่างจากอาคารทั่วไปตรงที่มันมีลักษณะที่พิเศษ
ลวดหนามฉีกขาด ปลอกกระสุนเปล่า และซากป้อมปืนใหญ่กระจัดกระจายอยู่ตรงนี้และตรงนั้น
ฉันกำลังนั่งอยู่บนซากป้อมปืน มองลงไปที่เมืองขณะกอดเข่าข้างหนึ่ง
「เมืองนี้สว่างเกินไปสำหรับฉัน……」
สนุก
ตอนนี้แขนขวาของฉันได้รับบาดเจ็บดังนั้นฉันจึงรับบทเป็นสาวสวยที่มีด้านมืด
ชุดโกธิคโลลิต้า×ผ้าพันแผล เข้ากันได้ดีเกินไปแล้ว
ฉันน่าจะเอาผ้าปิดตามาด้วย……！
ยังไงก็ตาม ฉันพันผ้าพันแผลใหม่ตามความชอบของฉัน
มันถูกพันไว้อย่างแน่นหนาและไม่มีเสียเปล่าใด ๆ แต่ยังตั้งใจให้ส่วนปลายสามารถปลิวไปตามลมได้
ที่นี่คือบนด้านฟ้าของอาคาร ผ้าพันแผลและผมของฉันจึงปลิวอย่างอิสระ
ด้วยสีหน้าเศร้าบนใบหน้าของเธอ มือขวาของเธอถูกพันด้วยผ้าพันแผลขณะที่เธอจับผมไว้ ทำให้เกิดภาพที่ยอดเยี่ยม
ด้วยเหตุผลบางประการ ดูเหมือนว่าทั้งไดฟ์เกียร์ทั้งโซลเซียลาจะไม่มีฟังก์ชันในการช่วยบันทึกภาพนิ่งที่งดงามนี้
ทำไมกันน๊า
「ฮา……」
อีกอย่างแขนขวาของฉันเริ่มเจ็บอีกแล้ว
จนถึงเมื่อกี้ก็สบายดี แต่สาเหตุอาจเป็นเพราะฉันเปิดแผลแรงเกินไปตอนที่พยายามพันผ้าพันแผลใหม่ ถ้าเกิดอะไรขึ้นบาดแผลก็คงลุกลามและแย่ลง
ก็แบบถึงตอนนี้เลือดก็ยังไหลซึมผ่านผ้าพันแผลอยู่เลย
แต่ว่า、ผ้าพันแผลที่มีเลือดไหลออกมาเล็กน้อยจะทำให้ดูเป็นธรรมชาติมากขึ้น ดังนั้นฉันจึงโอเคกับผลลัพธ์ที่ได้
ฉันเชื่อว่าเป็นความจริงของโลกที่สาวสวยไม่ควรประสบพบกับความเศร้า แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็เข้าใจในความงามของสาวสวยที่ถูกบาดเจ็บด้วย
ฉันอยากให้ทุกคนที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมมีรอยยิ้ม โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉันอยากให้เหมือนการ์ตูน 4 ช่องชีวิตประจำวันสาวสวย
แต่ว่าสาวสวยที่ได้รับบาดเจ็บหรือมีสีหน้าเศร้าสร้อยก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน
ฉันควรทำอย่างไรกับสองอารมณ์ที่ขัดแย้งกันนี้ดี
ง่ายมาก
ฉันได้รับบาดเจ็บก็ดีย์ล๊า
「……ฉันเดาว่าฉันประมาทไปหน่อย」
ขณะที่พูดสิ่งนี้ ฉันก็ลูบแขนขวาของฉันเบา ๆ
ที่ด้านข้างมีเคียวสีดำสนิทถูกวางค้ำไว้
สาวสวยแบบนี้ก็ดีย์เน๋
『■■■、■■■■？』
เอ๊ะ 、วงเวทย์เสร็จสมบูรณ์แล้ว？
ดีเลยเน๊！ เธอ、มีใครเคยบอกไหมว่าเก่งมาก？
จ๊าซ๊า、เมื่อฉันยกแขนขวาขึ้น วงเวทย์ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า
ฉันจะเล่นกับมันสักหน่อย
『■■』
ฉันยกแขนขวาไปทางเมืองพร้อมกับเสียงตอบรับอันร่าเริงจากไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว
จากนั้น、วงเวทย์วงกลมกว้างหนึ่งเมตรที่ได้รับการพัฒนาก็ปรากฎที่ปลายฝ่ามือ
สีต่าง ๆ ผสมผสานและเปลี่ยนแปลงกัน ราวกับว่าสีน้ำเงินเข้มและสีม่วงกำลังรบกวนซึ่งกันและกัน
สตริงอักขระที่ไม่มีความหมายและสูตรการคำนวณนั้นดีมาก
ขณะที่ฉันกางมันออก ฉันก็พึมพำด้วยเสียงที่อาจหายไปในสายลมหรือไม่ก็ได้
「――โลกยังคงไม่ตอบฉันเน๊ะ」
คู๊ว～！
นี่แหละ นี่แหละ！
สาวสวยที่เมื่อคุณเปิดใจกับเธอ เธอจะจมลึกกับคุณเพื่อพึ่งพากันและกันตลอดไป！
สวมบทบาทเป็นสาวสวยแบบนี้สนุกที่สุดเน๊！
「ถึงกระนั้น เราก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องสู้ต่อไป」
ฉันสวมหน้ากากป้องกันแก๊สพิษเพื่อปิดส่วนล่างของใบหน้า จากนั้นคว้าเคียวแล้วยืนขึ้น
ฉันแค่ยืนขึ้น
ไม่ได้ทำอะไรเลย
ยังไงก็ตาม ฉันอยากจะทำให้ดูเหมือนว่ากำลังทำอะไรสักอย่าง
ในจังหวะเดียวกันกับที่ฉันทำให้กระโปรงพริ้วไหวอย่างนุ่มนวลระหว่างหันหลังกลับ――
อะ
「……เอ๊ะโตะ、โซลเซียลา、ถูกต้องไหมคะ？」
เมื่อฉันหันกลับไปก็พบสาวน้อยคนหนึ่ง
ดวงตาของพวกเราประสานกันอย่างสมบูรณ์
ฮาร์ฟอัพทวินสีฟ้าอ่อนที่ไม่หลอมรวมไปกับยามราตรี
ดวงตาที่ให้ความรู้สึกถึงความฉลาด
และชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนมิคาเงะ
ใช่เลยล่ะเน๊、นางเอกหลักของงานต้นฉบับไงล่ะเน๊！
ซวยแล้ว
■
ฟุตาบะ มิฮายะอยู่คนเดียวอย่างผิดปกติในวันนั้น
กาโต้ โทรัคที่เป็นคู่หูของมิฮายะได้รับบาดเจ็บจากในดันเจี้ยน、ตอนนี้เองก็ยังคงอยู่บนเตียงในห้องพยาบาล
แม้ว่าบาดแผลบนร่างกายของเขาจะหายดีแล้ว แต่เขาก็ยังอยู่ในสภาพที่ต้องพักผ่อนเนื่องจากอาการพลังเวทมนตร์หมด
「ฮ้า」
มิฮายะไม่รู้เลยว่าวันนี้ตัวเองถอนหายใจไปแล้วกี่ครั้ง
ทุกอย่างเป็นเหมือนปกติ ยกเว้นความจริงที่ว่าเขาไม่ได้อยู่ข้าง ๆ มิฮายะ
มิฮายะเข้าเรียนตามปกติและค้นหาดันเจี้ยนหลังเลิกเรียน
วันนี้ทุกอย่างช่างเป็นวันที่ดูไม่สมจริงเอาซะเลย、มิฮายะใช้เวลาทั้งวันอย่างเฉื่อยชา
บางทีอาจเป็นเพราะสถานการณ์ปัจจุบันของมิฮายะที่ทำให้เธอทำตัวแตกต่างไปจากปกติ
「……มีตึกอยู่ในที่แบบนั้น」
โลกที่ควรจะมีเพียงภูมิประเทศตามปกติได้ฟื้นคืนสีสันอย่างรวดเร็วเพื่อเติมเต็มความว่างเปล่า
ก่อนที่เธอจะรู้ตัว เท้าของมิฮายะก็พาเดินไปที่อาคารร้างอย่างไม่มั่นคง
และ
「――โลกยังคงไม่ตอบฉันเน๊ะ」
แล้วก็ได้พบกับเธอคนนั้น
ผมสีฟ้าและสีเงินเหมือนดวงดาวที่ลอยอยู่ในท้องฟ้ายามค่ำคืน
เสื้อผ้าสีโทนเดียวที่ทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ในเทพนิยายที่ถูกหลุดลอยไปจากโลกธรรมดา
มิฮายะรู้จักหญิงสาวที่มองเมืองผ่านวงเวทย์ที่ดูราวกับโฮโรสโคป(จักรราศี)เพียงฝ่ายเดียว
「……โซลเซียลา？」
มิฮายะเคยได้ยินนักเรียนมากมายคุยกันเรื่องของเธอคนนี้บ่อย ๆ ที่โรงเรียนมิคาเงะ
Ｓแร๊งค์ลำดับที่แปดแห่งเมืองแห่งโรงเรียน นักสำรวจลึกลับที่ไม่ทราบสังกัด
ครั้งหนึ่ง มิฮายะได้ดูวิดีโอการต่อสู้ของเธอ และฉากนั้นก็ฝังลึกลงในตัวมิฮายะ มีทั้งความเป็นตัวของตัวเอง และความแข็งแกร่งอย่างน่าสะพรึงกลัว
「……เราก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องสู้ต่อไป」
ขณะที่มองดูโดยไม่รู้ว่าควรทำยังไง จู่ ๆ โซลเซียลาก็พึมพำและลุกขึ้นยืน
จากนั้นก็หยิบเคียวที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาแล้วหันกลับมา
「อะ」
มิฮายะไม่รู้ว่านั่นคือเสียงที่หลุดออกมาจากตัวเอง
สายตาของเราสบกัน
ดวงตาที่เฉียบคมและเย็นชาจนทำให้ราวกับมองเห็นภาพลวงตาที่เธอสามารถมองทะลุผ่านเข้ามาในตัวได้
ดวงตาทั้งสองข้างนั้นกำลังมองมาที่ตัวมิฮายะเองอย่างแน่นอน
ไม่มีวี่แววว่าโซลเซียลาจะพูดอะไรเลย
มีเพียงเสียงลมที่ดังก้องไปทั่ว
ในที่สุดมิฮายะก็พยายามฝืนเปร่งคำพูดออกมา
「……เอ๊ะโตะ、โซลเซียลา、ถูกต้องไหมคะ？」
ก็เข้าใจอยู่หรอก
แต่นั่นเป็นคำพูดเดียวที่หลุดออกมาได้ทันที
มิฮายะเสียใจ โดยคิดว่าการติดต่อครั้งแรกอยากจะให้ดีมากกว่านี้สักหน่อย แต่โซลเซียลากลับตอบเพียงว่า「ใช่แล้ว」
「ฉันขอเอ่ยถามว่าคุณต้องการสิ่งใดจากฉันหรือไม่」
「อะ、เอ๊ะโตะ……」
โซลเซียลาพูดราวกับว่าระมัดระวังตัวอยู่
ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจเลย
ตัวเธอคงได้รับรู้เรื่องที่มีการรับรองตัวเองให้เป็นＳแร๊งค์แล้ว
และเพราะอย่างงั้น หลายโรงเรียนจึงต้องการตัวเธออีกด้วย
จากมุมมองของเธอคนนั้นแล้ว、มิฮายะอาจถูกมองว่าเป็นหนึ่งในคนเหล่านั้น
「มะ、ไม่――」
ขณะที่กำลังจะปฏิเสธ สายตาก็สบไปที่แขนขวาของโซลเซียลา
อาจเป็นเพราะมีบางอย่างถูกพัดจนเกิดเสียงดังในสายลม
มันเป็นผ้าพันแผลที่พันอย่างหยาบ ๆ
แขนขวาของโซลเซียลาถูกพันด้วยผ้าพันแผลในลักษณะที่ไม่เรียบร้อย
มันดูหยาบจนดูเหมือนว่าจะยังไงก็ได้ตราบใดที่สามารถห้ามเลือดได้
「คุณ、บาดเจ็บอยู่？」
「……อ้า、เมื่อไม่นานนี้เองในดันเจี้ยนเน๊ะ มีเหตุผิดปกติเกิดขึ้น」
แม้ว่าจะเป็นเรื่องของตัวเอง、แต่โซลเซียลาก็พูดราวกับว่าไม่แยแส
แม้กระทั่งตอนนี้ เธอก็ยังใช้แขนขวาโดยไม่ลังเลใจเพื่อปกป้องผมของเธอจากลมที่พัดมา
ไม่ว่าเลือดจะซึมเข้าไปจนชุ่มผ้าพันแผลมากแค่ไหนก็ตาม
「คุณเลือดออก……！」
「ไม่ใช่เรื่องใหญ่」
และก่อนที่จะรู้ตัวมิฮายะก็พูดกับโซลเซียลาซึ่งยังคงสงบอยู่ตลอด
「เอาเถอะน๊า、เอาแขนขวามาให้ฉันดูที วิธีพันผ้าพันแผลเละเทะไปแล้ว ฉันจะแก้ให้เอง」
แม้ว่ามิฮายะจะรู้ว่าอีกฝ่ายคือโซลเซียรา แต่ก็ยังเข้าหาโดยไม่ลังเล และกระตุ้นให้เธอนั่งลงข้างกัน
「ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอกนะ」
「เรื่องแบบนั้นไม่สมเหตุสมผลเลยไม่ใช่รึไง คุณกำลังบอกให้ฉันมองคนเจ็บตรงหน้าแล้วปล่อยพวกเขาไว้ตามลำพังรึไงกัน？」
นั่นเป็นคำพูดที่ดีมากเลยไม่ใช่รึไง มิฮายะคิดอย่างเยาะเย้ยตัวเองเล็กน้อย
（ฉันมีนิสัยชอบผลักให้หมอนั่นถูกทิ้งไว้เพียงลำพัง）
ใบหน้าของเด็กหนุ่มคนหนึ่งปรากฏขึ้นในใจของมิฮายะ
ตอนนี้คิดดูแล้ว เด็กหนุ่มคนนั้นก็ได้รับบาดเจ็บที่แขนขวาของเขาเหมือนกัน
ไม่สิ、นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมมิฮายะถึงทิ้งโซลเซียลลาไว้ตามลำพังไม่ได้จริงไหม
ที่ไหนสักแห่ง เขาและโซลเซียลาที่มิฮายะควรช่วยดูเหมือนจะทับซ้อนกัน
「โฮร่า、นั่งลงสิ」
「ฮ้า……ช่างอัธยาศัยดีเน๊ะ」
โซลเซียลา、ยอมทำตามอย่างไม่เต็มใจขณะที่ถอนหายใจไปด้วย
มิฮายะนำชุดปฐมพยาบาลฉุกเฉินออกจากพื้นที่ขยายของไดฟ์เกียร์ แล้วกางออกตรงจุดนั้น
「ฉันจะแก้ผ้าพันแผลออกก่อนรอบหนึ่ง ฉันจะพยายามทำให้ไม่เจ็บเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ถ้าเจ็บก็ให้บอกได้เลย」
「ไม่มีปัญหา ฉันคุ้นเคยกับความเจ็บปวด ……เทียบไม่ได้เลยกับตอนนั้น」
นั่นคือสิ่งที่โซลเซียลาตอบโดยไม่ต้องคิด
มิฮายะค่อย ๆ คลายผ้าพันแผลออก
ลอกออกยาก อาจเป็นเพราะเลือดจับตัวเป็นก้อนแล้วบางส่วน
แต่ในที่สุดมิฮายะก็สามารถลอกออกจนหมดได้
「……บาดแผลสาหัส」
「เป็นเช่นนั้น」
มันดูน่าเจ็บปวดมากจนไม่รู้ว่าทำไมเธอคนนี้ถึงยังสงบสติอารมณ์ได้
รอยแผลเป็นสีแดงเข้มแผ่กระจายไปทั่วผิวสีขาวดุจกระเบื้องเคลือบดินเผา
มิฮายะพยายามอดทนเพื่อไม่ให้มองไปทางอื่นและโรยยาฆ่าเชื้อให้
「จะเปื้อนสักหน่อย」
「เหรอ」
แม้ว่าเธอจะต้องเจ็บปวด แต่โซลเซียลาก็ยังคงมีใบหน้าที่เย็นชา
เป็นผลให้เกิดความเงียบแปลก ๆ ปกคลุมทั่วสถานที่ ทำให้เกิดบรรยากาศที่อธิบายไม่ได้
ฉันรู้ว่ามันเป็นการทำเพื่อตัวเอง แต่ก็ยังรู้สึกอึดอัดเกินไป
「คุณพันผ้าพันแผลนี้เองเหรอ？」
「ใช่ ไม่เคยทำมาก่อน จึงไม่สามารถพันได้อย่างถูกต้อง」
「ทั้งเลือดที่ไหลออกมา ทั้งแผลที่เปิด……คุณพันใหม่หลายครั้งใช่ไหม？」
「ช่างสุดยอดเสียจริง、เข้าใจได้อย่างถ่องแท้เน๊ะ」
เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกเหมือนว่าโซลเซียลากำลังแสดงอารมณ์ของเธอ
（จะไม่ไปโรงพยาบาลสินะ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันกำลังพยายามจัดการกับบาดแผลใหญ่ขนาดนี้ด้วยตัวเอง）
แน่นอนว่าด้วยความสามารถในการรักษาตัวเองของนักสำรวจ มันก็จะหายขาดในที่สุดได้เอง
แต่จนกว่าจะถึงตอนนั้น ก็จะต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดไปก่อน
ถึงอย่างงั้นโซลเซียลาก็ยอมรับมันราวกับเป็นเรื่องปกติ
เดาว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นมาจนถึงตอนนี้
มิฮายะหยิบผ้าพันแผลใหม่ออกจากชุดปฐมพยาบาล
จากนั้นก็พันผ้าพันแผลอย่างรวดเร็วและระมัดระวังเพื่อไม่ให้แผลถูกลมอีก
「ค่ะ เสร็จแล้ว」
「……ขอบคุณ」
โซลเซียลาขอบคุณ ขณะมองดูแขนที่พันด้วยผ้าพันแผลด้วยความสนใจ
「คุณเก่งเรื่องการพันแผล、มากทีเดียวเน๊ะ」
「เพราะฉันต้องพันให้เพื่อนสมัยเด็กบ่อย ๆ ล่ะนะ」
มิฮายะพูดแล้วหัวเราะ
「เหรอ คน ๆ นั้นน่าจะมีความสุขอย่างยิ่งที่มีคนเช่นคุณเคียงข้าง」
「……ฉันสงสัยอยู่ว่าจะเป็นแบบนั้นไหม」
มิฮายะระบายออกมาโดยไม่ตั้งใจ
แต่、ก็รีบยิ้มทันทีราวกับจะกลบเกลื่อน
เมื่อเห็นมิฮายะเป็นเช่นนั้น จู่ ๆ โซลเซียลาก็ยิ้มอย่างใจดีและชี้ไปที่บริเวณข้าง ๆ เธอ
「นั่งลงเสียสิ ฉันจะรับฟังความกังวลของคุณเพื่อขอบคุณสำหรับผ้าพันแผล」
「แต่……」
「ฉันแน่ใจว่ามีหลายสิ่งที่เราสามารถพูดคุยได้ เพราะเราไม่เกี่ยวข้องกันโดยสิ้นเชิง โฮร่า」
มิฮายะนั่งลงข้าง ๆ ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกด้อยกว่า
โซลเซียลาเพียงมองไปที่เมืองแล้วพูดว่า「พูดได้ตามใจชอบเลย」โดยไม่มองมิฮายะ
ในที่สุดมิฮายะก็เริ่มพูดทีละน้อย
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณ MR. TANTIKORN กรุงไทย X-8914 มาก ๆ ครับ
ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
ไร้สาระ
ไม่รู้ทำไม พอน้ำปะปาไม่ไหลเพราะน้ำท่วม ดันปวดท้องมันทุกวันเลย ฮา
