ตอนที่ 26 ความสุขที่มีแต่สาวสวยเท่านั้นที่จะเพลิดเพลินได้
สวัสดี、ผู้บาดเจ็บรายที่สองของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมเองครับ！
พอฉันยื่นแขนให้หมอดู เขาก็พูดแค่ว่า「อ้าーไฮไฮ」แล้วก็พันแผลให้！
ตอนนี้ดูยังกับจูนิเบียวเลย และมันเจ๋งมาก！ อะ、แต่ฉันคิดว่าคงจะดีกว่านี้อีกหน่อยถ้าพันผ้าพันแผลให้เรียบกว่านี้อีกหน่อยน๊า……
「หรือว่าบางที、นายจะไม่เคยมาที่นี่เลยสิน๊า」
「นั่นสิเน๊ー」
ฉันยิ้มอย่างขมขื่นและพยักหน้าให้กับคำพูดของรุ่นพี่มิซุฮิ
พวกเรานอนรวมกันอยู่ที่ห้องพยาบาล
โรงเรียนขนาดใหญ่จะมีแผนกการแพทย์ และนักเรียนที่มีความสามารถในการรักษาบาดแผล แต่ที่นี่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม
คุณไม่สามารถถามเกี่ยวกับคุณภาพหรือปริมาณได้ เพราะที่นี่ไม่มีอะไรมาตั้งแต่แรก
ชื่อของห้องพยาบาลเป็นเพียงห้องเรียบง่ายที่มีเพียงเตียงที่ค่อนข้างสะอาดและชุดปฐมพยาบาลเท่านั้น และเราก็นอนกันอยู่ที่นั่น
ฉัน、สิ่งเดียวที่ได้รับบาดเจ็บคือแขนขวาเองน๊า
「ดูเหมือนว่าเมื่อวานนายจะกระตือรือร้นมากเลยน๊า ขอบคุณมากเลยที่ช่วยทำแทนที่ฉัน」
「ไม่ครับไม่ครับ โทอาซังกระตือรือร้นมากกว่าผมมากเลย ก็เห็นสภาพผมแล้วนิครับ」
ฉันโบกมือที่พันผ้าพันแผลไว้อยู่
「เจ็บมากไหม？」
「ไม่เป็นไรหรอกครับ หมอบอกว่า ถ้าเป็นนักสำรวจล่ะก็แค่สัปดาห์เดียวก็หายดีจนไม่เหลือแม้แต่รอยแผลเป็นแล้ว」
「เข้าใจแล้ว……เมื่อคืนโทอามาที่นี่แล้วร้องไห้หนักมากเลย ฉันเลยคิดว่าคงเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ」
「รุ่นพี่มิโรคุเองก็บรรยากาศเปลี่ยนไปเลยล่ะครับ……」
เมื่อวาน、หลังจากที่ช่วยพวกโทรัคคุงไว้แล้วฉันก็ตรงไปโรงพยาบาลทันที
ทุกอย่างเรียบร้อยดีจนกระทั่งแขนของฉันถูกพันด้วยผ้าพันแผล、โทอาจังก็ค่อนข้างเป็นห่วงฉันมาก、พอกลับมาถึงโรงเรียนก็น้ำตานองทันที
การทำให้สาวสวยร้องไห้เป็นเรื่องที่เสือมเสียสำหรับผู้ปรารถนาＴＳ
「คงจะดีถ้าได้กลับหอพักเน๊ะ」
「ฮะๆๆๆ、คงจะกังวลใช่ไหม นอกจากนี้、เดาว่าคงโดนทำให้แน่ใจว่านายจะไม่ทำอะไรบ้าบิ่นก่อนที่บาดแผลจะหายดี」
「เรื่องนั้น、รุ่นพี่มิซุฮิเองก็ด้วยสิเน๊」
「ใช่แล้ว จริง ๆ แล้วฉันก็ต้องการความช่วยเหลืออยู่แหละ เคย์ใช้อาวุธของนายช่วยตัดกุญแจมือพวกนี้ให้หน่อยได้ไหม」
พอพูดอย่างงั้นแล้ว、รุ่นพี่มิซุฮิก็แสดงกุญแจมือที่แขนขวาซึ่งล็อคไว้กับเตียงให้ฉันดู
น่าสงสัยจังว่าทำอะไรลงไปถึงได้ถูกจับไว้แบบนั้น
「ไม่ทำหรอกครับ ผมไม่อยากทำให้รุ่นพี่มิโรคุโกรธผม」
「มู๊ว ช่วยไม่ได้ งั้นเรามาฝึกเวทมนตร์โดยไม่ใช่ไดฟ์เกียร์กันไหม」
ไดฟ์เกียร์ของเธอก็ถูกยึดไปเช่นกัน……
คน ๆ นี้บางทีคงพยายามวิ่งหนีหลังจากตอนนั้น
「มีตัวเลือกให้เงียบไหมครับ？」
「เจ็ดโมงเช้าแล้ว ฉันจะบ้าตายแน่ถ้าฉันอยู่เงียบ ๆ จากตอนนี่จนถึงกลางคืนอีก」
เป็นนักเรียน แล้วทำไมไม่เรียนล่ะ？
ถึงจะพูดแบบนั้น、จริง ๆ แล้วฉันเองก็มีเวลาว่างเหมือนกัน
ไดฟ์เกียร์ของฉันยังอยู่、แต่ถึงแม้จะไม่มีกุญแจมือ ฉันก็ไม่คิดที่จะทำอะไรอยู่ดี
ก็แบบ มีตัวอย่างอยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากถูกจับได้
「เริ่มหิวเหมือนกันแล้วสิ…… ฉันอยากกินอาหารแข็งเร็ว ๆแล้ว……」
「ผมคิดว่าวันนี้น่าจะได้กินแล้วล่ะครับ เน๊ะ」
「จริงเหรอ？ ฉันก็หวังอย่างงั้นเหมือนกัน」
รุ่นพี่มิซุฮิ、ท้องร้องอย่างเศร้าสร้อย
เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นรุ่นพี่มิซุฮิซึมเศร้าขนาดนี้……
ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงประตูเปิดห้องพยาบาล
เมื่อมองไป、ก็เห็นใบหน้ายิ้มแย้มของรุ่นพี่มิโรคุที่เดินถือถาดเข้ามา
「อรุณสวัสดิ์จ๊ะ ทั้งสองคน」
「อรุณสวัสดิ์ครับ รุ่นพี่มิโรคุ」
「มิโรคุ、รุณหวัด แล้วขออย่างอื่นที่ไม่ใช่เยลลี่หน่อยสิ เนื้อหรือถั่วงอกก็ได้」
จะเนื้อหรือถั่วงอกก็ได้เหมือนกันสินะสำหรับรุ่นพี่มิซุฮิ……
「ฟุๆๆっ、คิดอยู่แล้วว่าเธอต้องถามหา、วันนี้ฉันเลยเอาผัดถั่วงอกกับหมูมาให้ล่ะ」
「……ッ！ ขอบคูณณณณ……！」
เพราะแค่นั้นน่ะนะ？
ฉัน、รู้สึกเหมือนเป็นแค่ฉันคนเดียวที่ยังมีนิสัยการกินยังไม่เป็นไปตามมาตรฐานของ โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม
「จ๊า、เคย์คุงด้วย」
「ขอบคุณมากครับ」
ถาดมาวางอยู่ตรงหน้าฉัน
ขนมปัง ผัดถั่วงอก หมู……เป็นของกินที่ดูไม่เข้ากันสักนิด
「ไม่นานมานี้、ฉันเพิ่งได้รับขนมปังหมดอายุจากงานพาร์ทไทม์ล่ะจ๊าー」
ขณะที่รุ่นพี่มิโรคุพูดอย่างมีความสุข、รุ่นพี่มิซุฮิก็ดูขอบคุณมากยิ่งขึ้น
ดูเหมือนรุ่นพี่มิโรคุจะทำงานพาร์ทไทม์ต่าง ๆ ในตอนเช้า
ในเมืองนี้ซึ่งมีนักเรียนจำนวนมาก ดูเหมือนว่าจะมีนักเรียนจำนวนไม่น้อยที่มีงานพาร์ทไทม์เป็นขั้นต่ำ
เพราะมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถหาเลี้ยงชีพได้ด้วยรางวัลจากในฐานะนักสำรวจ
รอก่อนเน๊、เมื่อฉันกลายเป็นสาวสวย ฉันจะพิชิตดันเจี้ยนทั้งหมดที่ไม่เกี่ยวอะไรกับงานต้นฉบับให้หมดเลย
จากนั้น ฉันจะสร้างสวนยูริของพวกเราขึ้นมาด้วยความมั่งคั่งอันนั่นเอง เอาจริงล่ะ จริงจังล่ะ
「อาเร๊ะ、เคย์คุงไม่กินเหรอจ๊ะ？」
「เอ๊ะ」
แย่แล้ว、ขณะที่ฉันกำลังคิดถึงอนาคตที่สดใสข้างหน้า ฉันก็ลืมเรื่องรอบตัวไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
รีบกินข้าวก่อนที่จะเย็นดีกว่า
「อะ、จริงด้วยสิเน๊ะ！ เพราะว่าไม่สามารถใช้แขนข้างที่ถนัดได้สิเน๊」
「เอ๊ะ？ ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกครับ
「ขอโทษนะจ๊ะที่ไม่ได้สังเกต อืมー、มีคนป้อนให้น่าจะดีกว่าเน๊ー！」
……เอ๊ะ、เอ๋？」
อะไร？มีบางอย่างกำลังจะเริ่มต้นใช่ไหม？
พูดไปแล้ว ฉันสามารถขยับฝ่ามือได้โดยไม่มีปัญหาใด ๆ และใช้ตะเกียบก็ได้ด้วย
ถึงจะเป็นเรื่องจริงที่ขยับยากนิดหน่อย เพราะโดนพันไว้ด้วยผ้าพันแผล แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา？
「เคย์」
ขณะที่ฉันกำลังจะอธิบายเรื่องนั้น、รุ่นพี่มิซุฮิก็เรียกชื่อของฉัน
เมื่อฉันมองไปทางเธอ、เธอก็ขยับปากปละชี้คางไปยังทางเข้า
ฉันมองตามไปยังทางเข้า
ที่ตรงนั้น、มีโทอาจังที่ยืนตัวสั่นอยู่
ไม่เป็นไรใช่ไหม？หน้าเธอแดงและกำลังเหมือนจะร้องไห้เลยไม่ใช่เหรอ？
「กะ、กินไม่、ไม่ได้、ช่วยม๊ายได้จังเลยเน๊ะ！ ฉะ、ฉ๊าน、ต้อง、ให้คนช่วยป้อนให้กิน！」
ปากฉันทำจากมาร์ชแมลโลว์รีไงก๊าน？
กลายเป็นภาษาที่เหนือยิ่งไปกว่าการพูดติดขัด
「ว้าว、เคย์คุงโชคดีจังเน๊ ที่บังเอิญโทอาจังถือตะเกียบเดินผ่านมาด้วย เท่านี้ก็กินข้าวเช้าได้แล้วเน๊」
「นั่นโชคดีมากเลย？？？？」
เดาว่าอย่างงั้นแหละน๊า
ไม่เน๊
「……ดูเหมือนว่าเธอยังกังวลเรื่องเมื่อวานอยู่ ขอโทษน๊าเคย์คุง、แต่ว่าช่วยอดทนกับโทอาจังหน่อยได้ไหมจ๊ะ？」
รุ่นพี่มิโรคุพูดขอโทษข้างหู
ถ้าพูดแบบนั้นฉันก็ช่วยไม่ได้ล่ะ！
มาพักดูแลจิตใจของสาวสวยคนนี้กันเถอะ！
「ว้าวー、โชคดีจริง ๆ ล๊าー ที่มีโทอาซังอยู่ด้วย、ช่วยได้มากเลยー」
「ถะ、ถ้างั้น、ขอรบกวนด้วยนะคะ……！」
โทอาจังนั่งลงบนเตียงของฉัน
จากนั้นเธอก็ยื่นขนมปังชิ้นหนึ่งให้ฉันกิน ไม่สิ ทำไมถึงไม่ใช้ตะเกียบล่ะ
「ชะ、เชิญค่ะ」
「โทอาจัง、เวลาแบบนี้ต้องพูดว่า『อ้ามー』สิจ๊ะ」
「เข้าใจแล้วค่ะ……！ ขอบคุณนะ มิโรคุจัง ถ้าอย่างงั้น、อ้ามー」
「อะ、อ้ามー」
นี่มันอะไรกัน
กลายเป็นคู่รักที่เพิ่งออกเดทหรือไงน๊า？
ฉันกินขนมปังที่ไม่เคลือบอะไรเลย และยังไม่ได้ปิ้งด้วยซ้ำ
อืม！เรียบง่ายมากเน่！
「อาโน、ต่อไปขอถั่วงอกด้วย……？」
「ขะ、เข้าใจแล้วค่ะ！ ค่ะ、อ้ามー！」
「อ้ามー」
ต้องพูดทุกครั้งแบบนั้นไม่เหนื่อยเหรอ？
ไม่เป็นไรใช่ไหม？
ที่จริงแล้วฉันไม่ใช่ไม่เป็นไร？
ก็แบบ、ฉันได้รับ『อ้ามー』มากมายจากสาวสวยเน๊ะ
นั่น――เป็นบาปร้ายแรง
มีแต่สาวสวยเท่านั้นที่จะได้รับ『อ้ามー』จากสาวสวย
สิ่งเหล่านี้ควรเป็นสามัญสำนึกแรกที่เด็ก ๆ เรียนรู้เมื่อจำความได้
พวกที่ทำลายกฎ、อวัยวะภายในที่เน่าเปื่อยของผู้ตายจะต้องถูกเปิดเผยในนรกหลังความตาย ถึงอย่างงั้นก็ยังเป็นทางที่เบา
ถ้าฉันเป็นสาวสวยล่ะก็、ฉันคงสามารถเพลิดเพลินกับสิ่งนี้ได้มากมายแน่นอน、ทางนี้ก็อยากจะเป็นฝ่ายพูด『อ้ามー』เหมือนกัน、แต่ตอนนี้ฉันกำลังเล่นบทตัวร้าย
เดิมทีแล้ว、เขาไม่ควรถูกรายล้อมไปด้วยสาวสวยเช่นนี้
ขอให้ฉันกลายเป็นสาวสวยโดยเร็วที่สุด！
『■■■■■』
นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมฉันถึงไม่ใช้เธอไง！ มีค่าตอบแทนใช่ไหมล่ะ？
『……』
วันนี้เองสิ่งที่ซ่อนอยู่ในตัวฉันก็ยังแข็งแรงดี
ดีแล้วเหรอนั่น
「อ๊ะ、อร่อยไหมคะ？」
「ครับ อร่อยมากเลย ขอบคุณมากครับ」
「ดีจัง……」
สีหน้าของโทอาจังสงบลงในที่สุด
กะแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะทำไปเพราะรู้สึกผิด
เพราะฉันเป็นคนที่ใกล้เคียงกับสาวสวยที่สุด ฉันจึงสามารถเข้าใจจิตวิทยาของสาวสวยได้
นี่น่ะ、หากเป็นมือสมัครเล่นคงเข้าใจผิดคิดว่าเธอหลงรักไปแล้ว
คนแบบนั้นควรอ่าน Man〇Time Kir〇a สักพันครั้ง หลังจากนั้นก็เล่นเกม Bishoujo ให้สำเร็จสักรูทหนึ่งสัก 100 รอบ
นี่、เป็นเพียงแค่การพยายามยอมรับฉันในแบบของโทอาจังเอง
อย่าทำผิดพลาดในการลดระยะห่าง
「อะ、อาโน！」
「ครับ」
「พวกเรา、คือว่า、เป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน、ทำไม、ไม่เลิกใช้คำสุภาพล่ะคะ？」
เน๊ะ？
นี่คือ、สาวสวยขี้อายที่สื่อสารกับเพื่อนสมัยเด็กเท่านั้น、นี่เป็นเหตุการณ์สำหรับการก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ
และนี่ควรจะเป็นสาวสวยเท่ ๆ ที่เป็นคนที่จัดการอะไรแบบนั้น！
ตอนแรกโทอาจังกลัวโซลเซียลา นักเรียนสาวสวยลึกลับผู้ย้ายมาใหม่ แต่หลังจากมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น ระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสองก็สั้นลงอย่างรวดเร็ว
นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันชอบ！
『■■……』
ตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นอย่างงั้นเรอะ！
เธอเป็นทั้งคนขี้อายและเป็นสาวสวยสุดเท่！ เข้าจ๊ายไหม！
「เคย์คุง、คิดว่ายังไงจ๊ะ？」
「……เข้าใจแล้วครับ อืม、จากนี้ไปก็เอาตามนั้นแล้วกันน๊า อีกครั้ง、ฝากตัวด้วยนะ โทอาซัง」
「อืม！ จ๊า、เอ๊ะโตะ、โทอาไม่ต้องมี『ซัง』」
เอาจริง？
เรียกแบบนั้นไม่ไหวมั้งน๊า ฉันยังไม่ใช่สาวสวย
「จ๊า、งั้นโทอาจังก็ดีไหมน๊า？」
「ฉันเอง、ขอเรียกว่าเคย์คุง……เหมือนกัน、จะ、จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงใช่ไหม」
พูดจบ、โทอาจังก็ยิ้มให้ทางนี้
ฉันเองก็ตอบด้วยรอยยิ้ม
อืมー、แค่วันนี้เท่านั้น ก็มีบาปสะสมไว้มากเหลือเกินน๊า
■
ไม่มีความช่วยเหลือสำหรับผู้ที่ก่ออาชญากรรม
ดังนั้นจะครั้งหรือสองครั้งก็ไม่เปลี่ยนแปลง
ดังนั้นแล้ว、ฉันกำลังคิดที่จะก่ออาชญากรรมที่เรียกว่าการหลบหนีครั้งใหม่
หลังได้รับ『อ้ามー』ทั้งอาหารเช้า เที่ยง และเย็นแล้ว ตอนนี้ฉันก็เป็นคนบาปยิ่งใหญ่แล้ว
ถ้างั้น、การหลบหนีก็มีราคาถูกแหละ
「รุ่นพี่มิซุฮิ、ตื่นอยู่เหรอครับ」
「……อ้า」
ถ้าฉันออกไปรุ่นพี่มิซุฮิก็จะรู้ทันที เพราะเตียงอยู่ข้างกัน
ถ้าเป็นเช่นนั้นฉันควรทำอย่างไร？
ง่ายมาก
ก็แค่พารุ่นพี่มิซุฮิเข้ามาโลกฝั่งนี้ด้วยเลยไงล่ะ
「ถ้าอย่างงั้นมาเริ่มกันเลยไหมครับ」
ฉันลุกขึ้นและเรียกใช้อาวุธ
ดาบสั้นของฉันคืนนี้、ส่องแสงลึกลับท่ามกลางแสงจันทร์
ฉันจับมันไว้、แล้วตัดกุญแจมือที่ล็อครุ่นพี่มิซุฮิเอาไว้ขาดเป็นสองท่อน
ตอนนี้รุ่นพี่มิซุฮิเป็นอิสระแล้ว เธอลุกขึ้นมายกนิ้วโป้งให้ฉัน
「ขอบใจนะ、เคย์ สิ่งที่ต้องมีคือ รุ่นน้องที่มีความปรารถนาที่จะพัฒนาน๊า」
「ไม่ครับไม่ครับ ผมเองก็รู้สึกขอบคุณที่มีรุ่นพี่ที่น่าเคารพ」
จากนั้นคนสองคนที่สวมชุดคลุมโรงพยาบาลก็หลบหนีออกไปทางหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ
เนื่องจากมันอยู่ที่ชั้น 1 พวกเราจึงสามารถหลบหนีได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องกระโดด
「ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไปแต่งตัวเพื่อฝึกซ้อมตอนดึก สภาพที่ไม่มีไดฟ์เกียร์แบบนี้แหละ ที่จริงแล้ว สมบูรณ์แบบสำหรับการฝึกควบคุมเวทมนตร์เลยล่ะ」
「ผมเองก็จะฝึกซ้อมเหมือนกันครับ ไม่อยากให้เป็นกังวลอีกต่อไปแล้วครับ」
「นั่นเป็นความคิดที่ดีน๊า」
「เช่นนั้น」
「อ้า」
พวกเราพยักหน้าแล้ววิ่งไปยังจุดหมายปลายทางของเราเอง
รุ่นพี่มิซุฮิเป็นสนามฝึกซ้อม
ส่วนของฉันเป็นประตูหลังของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม
ใช่แล้ว、จากนี้ฉันจะออกไปข้างนอก
「อุตส่าห์มีผ้าพันแผลอยู่ทั้งที……ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องใช้มันน๊า！」
จากนี้！
แต่งหญิง เปิดตัว～verสาวสวยที่ได้รับบาดเจ็บ～！！
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
บอกเล่ากันสักนิด
เมื่อคืนเกือบโดนน้ำท่วมแต่ไม่ท่วม น้ำปริ่มๆอยู่แถวประตูรัวล่ะ ออกไปคือน้ำถึงหน้าแข้ง ต้องไปขนประสอบทรายมากันไว้ แต่พอกันเสร็จปุ๊บ น้ำลดจ๊า ฮา
แต่ข้างนอกหน้าหมู่บ้านท่วมถึงบ่าย ถนนเลียบคลองแถวบ้านก็ยังโดนท่วมเป็นระยะๆ
ส่วนคืนนี้ก็ยังต้องรอดูสถานการณ์กันต่อป๊ายยยยย แต่ที่แน่ๆไม่มีน้ำใช้ เน็ตก็ขาดๆหายๆ ฮา
