ตอนที่ 25 หากเป็นสาวสวยบางครั้งก็ต้องทำหน้าที่แทน
โรคุฮาระซังไม่อยู่！！！
ฉันอุตส่าห์มั่นใจในเรื่องนั้น、นั่นเป็นเพราะพวกเราพบโทรัคคุงที่ได้รับบาดเจ็บและล้มลงอย่างรวดเร็ว、และมิฮายะจังที่กำลังเผชิญหน้ากับจ้าวแห่งดันเจี้ยนเพื่อปกป้องเขา
ในงานต้นฉบับ、ไม่ได้ย่ำแย่ขนาดนี้นี่
สถานที่ที่พวกโทรัคคุงอยู่นั้นเป็นโพรงขนาดใหญ่ที่ก่อตัวอยู่ลึกภายในถ้ำ 、ซึ่งเป็นรังของจ้าวแห่งดันเจี้ยน
ยังไงก็ตาม、พวกเรากำลังสังเกตสถานการณ์จากที่สูงจากหนึ่งในถ้ำท่ามกลางถ้ำข้างกำแพงจำนวนนับไม่ถ้วน
จ้าวดันนั่นมีรูปลักษณ์ชวนให้นึกถึงตั๊กแตนตำข้าว、มีเคียวสองอันเป็นอาวุธและไม่มีความสามารถพิเศษอื่นใด
แต่ทว่า、จังหวะเวลาไม่ดีนัก เนื่องจากโทรัคคุงยังไม่เข้าใจวิธีใช้ลูทรา、และมิฮายะจังความสามารถของเธอก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา
ดังนั้นจึงส่งผลให้ตัวละครหลักพบว่าตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก 、แต่โรคุฮาระซังจะบุกเข้ามาพอดี
และ、นั่นคือสถานการณ์ในต้นฉบับ
ทว่า、สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าฉันแตกต่างออกไป
มันแย่จริง ๆ
เรื่องราวกำลังพบจุดจบ
โลกจะถูกทำลายหากโทรัคคุงหายไป！
นี่ไม่ใช่เวลามาดูเฉย ๆ แล้ว！
「เคย์คุง！？」
「ขอโทษนะ ผมต้องไปก่อน！」
ฉันกระโดดลงไปปรากฎตัวต่อหน้ากลุ่มตัวละครหลักทันที
และจากนั้น、บุกเข้าไปขวางในจุดที่จ้าวแห่งดันเจี้ยนกำลังพยายามฟันเคียวเข้าใส่มิฮายะจัง
「ッ！？ นายได้ไงกัน！？」
ฉันไม่มีเวลาตอบ
ต่อหน้าเคียวที่ถูกเหวี่ยงลงมา、ความเร็วในการคิดของฉันเพิ่มขึ้น และทุกอย่างก็เปลี่ยนเป็นสโลว์โมชั่น
เคียวเข้ามาใกล้ตรงหน้าฉัน
เป็นไปไม่ได้ที่จะหลบหลีกหรือสกัด
ถ้าอย่างงั้น、สิ่งที่ฉันสามารถทำได้ก็ถูกกำหนดไว้แล้ว
「っ！」
ฉันรวมพลังเวทมนตร์ทั้งหมดไว้ที่แขนขวาแล้วยื่นออกไปเพื่อป้องกันเคียว
สิ่งที่ฉันทำได้คือป้องกัน！
หากฉันสามารถปกป้องสิ่งที่ฉันชอบได้、ก็พอใจแล้ว！
「คู๊วっ、ぁ」
เคียวแทงเข้าไปในแขนขวาที่ถูกเสริมจนแกร่งของฉัน ทำเอากระดูกลั่นดังเอี๊ยด
เลือดไหลทะลักออกมาจนน่าหัวเราะ แต่ฉันก็หยุดการโจมตีได้สำเร็จ
หากเป็นแบบนี้、เท่ากับว่าฉันชนะแล้ว
ฉันเหวี่ยงดาบสั้นในมือซ้ายเข้าใส่จ้าวแห่งดันเจี้ยน
พิษที่ทำให้เป็นอัมพาตที่อยู่ในใบดาบเริ่มกัดกร่อนบริเวณที่ถูกตัด ทำให้จ้าวแห่งดันเจี้ยนเป็นอัมพาตในเวลาไม่ถึงวินาที
「โทอาซัง！」
พอฉันตะโกนเรียกชื่อเธอ、แสงสีทองก็หลั่งไหลลงมาจากด้านบนราวกับเป็นการตอบสนอง
มันเปลี่ยนจ้าวแห่งดันเจี้ยนให้กลายเป็นเถ้าถ่านโดยไม่เปิดโอกาสให้ต่อต้านใด ๆ
อย่างที่คาดไว้ มันเป็นรูปแบบชัยชนะของเรา
ทำให้ชาและฆ่าในการโจมตีเพียงครั้งเดียว นี่เป็นวิธีที่เร็วที่สุดแล้ว
「ฮาっ、ฮาっ……」
ฉันดีใจที่ทำมันได้ทันเวลา
มันไม่ตลกเลยหากงานต้นฉบับจะมาจบลงในที่แบบนี้เน๊ะ
เมื่อคิดอย่างนั้นฉันก็หันกลับไปตรวจสอบความปลอดภัยของตัวเอกและกลุ่มของเขา
「นาตากิ เคย์……」
นี่เป็นครั้งที่สองที่เราพบกันเน๊ะ！
สวัสดีมิฮายะจัง！
「ฮึ่ม ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะได้เห็นหน้าคุณอีกครั้ง วันนี้รู้สึกเลวร้ายที่สุดเลย」
「ッ、ยังจะพูดแบบนั้นได้อยู่สินะ ……！」
ขอโทษฮะ
แต่、เพราะยังไงฉันก็คือ นาตากิ เคย์
ไว้พอฉันกลายเป็นสาวสวยเมื่อไหร่ พวกเราต้องเข้ากันได้ดีแหละเน๊
อะ、แน่นอนว่าโทรัคคุงจะเป็นของเธอ
ส่วนฉันจะสร้างฮาเร็มยูริเอง
จะว่าไปประธานสภานักเรียนจะยอมให้เปลี่ยนชื่อเป็นโรงเรียนยูริศึกษา เฟกตอมรึเปล่าน๊า
「โอ้ยโอ้ย、ทั้งที่คนเขาอุตส่าห์ช่วยยังจะแสดงท่าทางแบบนั้นอีกเรอะ ทางนี้ยังไงก็เป็นลูกชายคนที่สามของตระกูลนาตากิ」
「ฟุ、ฉันรู้หรอกน๊า ว่านายน่ะ、ถูกไล่ออกจากตระกูลนาตากิ และตัดขาดความสัมพันธ์ไปแล้วใช่ไหมล่ะ？」
พูดไปแล้วก็เป็นแบบนั้นล่ะ
ฉันลืมเรื่องนั้นไปแล้ว เพราะมันไม่เกี่ยวข้องกับ ＴＳ
「แล้วมันใครกันล่ะที่ได้รับการช่วยเหลือจากชายที่ถูกเตะออกจากตระกูลกันน๊า？」
「っ」
……อาเร๊ะ、ตอนนี้พอลองคิดดูแล้ว ถ้าโรคุฮาระซังไม่อยู่แล้วใครจะสอนโทรัคคุงเกี่ยวกับลูทราล่ะ
นี่เป็นทักษะที่จำเป็นสำหรับการต่อสู้กับบอสที่เขาจะต่อสู้หลังจากนี้ไม่นาน
จะดีกว่าไหมหากฉันจะทำแทนเรื่องนั้น？
แต่ว่าแบบนี้ต้องยุ่งเกี่ยวกับงานต้นฉบับซะแล้วน๊า
ว่าไป、โทรัคคุงอยู่ในสถาพที่จะฟังไหวไหมนี่สิ？ ไม่ใช่ว่าต้องรีบไปโรงพยาบาลเหรอ？
「นาย、อย่าเข้ามาใกล้โทรัคนะย๊ะ！」
「หุบปาก」
ฉันนั่งลงและตรวจโทรัคคุง
อืมー、ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นไรล่ะมั้งน๊า
ดูเหมือนว่าพลังเวทมนตร์แค่กำลังจะหมดลงตามในงานต้นฉบับล่ะ
「……คะ、คุณคือ เคย์คุง？」
อะ、ฟื้นแล้ว
「โย้、โทรัค ยังหนีจากความตายได้สิน๊า รู้สึกเป็นยังไงบ้างล่ะ」
「งั้นเหรอ、คุณมาเพื่อช่วยผมไว้สินะ ขอบคุณ」
「เอาเถอะ ฉันก็ไม่ได้มีความสุขเป็นพิเศษที่มีไอ้ลูกหมามาขอบคุณแบบนี้」
นั่นเป็นเรื่องโกหก ฉันดีใจโคตร ๆ
ซ้า、ดูเหมือนว่าตอนนี้ฉันอาจจะต้องสอนวิธีใช้ลูทราให้แทนที่โรคุฮาระซังซะแล้วล่ะ
พูดตามตรง ภาระมันหนักเกินไปสำหรับบทบาทของตัวร้าย
อืมー、สงสัยจังว่าจะสามารถทำให้คำพูดและการกระทำใกล้เคียงกับท่าทางของโรคุฮาระซังในงานต้นฉบับได้มากขนาดไหน
ฉันตัดสินใจสอนวิธีใช้งานลูทราให้กับเขาแทน ในขณะเดียวกันก็พยายามนึกถึงบทพูดและท่าทางของโรคุฮาระซังในงานต้นฉบับ
ขออภัยสำหรับบทบาทของตัวร้ายด้วยเน๊ะ！
「――อาร๊าย、ฉันได้เห็นสไตล์การต่อสู้ของนายนิดหน่อยแล้ว……นั่นมันอะไรกัน」
ฉันจ้องมองโทรัคคุง
จากนั้น、โดยไม่สนใจโทรัคคุงที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ฉันคว้าหน้าอกของเขาแล้วดึงขึ้น
อ้าっ、ดูเจ็บปวด！ แต่ฉันเจ็บปวดเหมือนกัน！
「ฉันไม่รู้จักวิธีใช้ดีมอนเกียร์หรอกเน๊ะ แต่ถ้าผู้ใช้เป็นขยะแม้แต่อาวุธที่ดีแค่ไหนก็เป็นแค่ขยะนา」
「คุっ……」
「ปล่อยโทรัคนะย๊ะ！」
「เอาไปสิ」
ฉันแสดงท่าทีจงใจปล่อยโทรัคคุงจากมือเกินจำเป็น
จากนั้น、ฉันก็หยิบดาบญี่ปุ่นสีขาวที่ตกอยู่ที่เท้าของเขาขึ้นมา
อืมอืม、กะแล้วเชียว หากยังมีสัญญาอยู่ ต่อให้คนอื่นถือดีมอนเกียร์ไว้ก็ไม่มีปัญหา
「คุณค่าที่แท้จริงของดีมอนเกียร์นี้ไม่ใช่การเสริมความแข็งแกร่งให้กับร่างกายเป็นพิเศษ แต่เป็นอย่างอื่นมากกว่านั้น」
「……เอ๊ะ？」
「นายน่ะ สามารถคุยกับลูทราได้ใช่ไหม ฟังนะ นายทำอะไรได้บ้างล่ะ มะ ความจริงที่ว่าเธอเงียบมาจนถึงตอนนี้อาจหมายความว่านายยังไม่ได้รับความไว้วางใจสินะ ฮ่าๆๆๆๆ」
「っ、ผม……」
ใบหน้าของโทรัคคุงมืดครึ้ม
แน่นอนว่าฉันก็เช่นกัน
แต่ว่า、ขอโทษ เพราะโรคุฮาระซัง เขาสอนแบบนี้นิหน่า……
จริง ๆ แล้วแขนขวาของฉันเจ็บมาก
แบบนี้、คงไม่เป็นไรใช่ไหมน๊า？ ฉันคงไม่เจออันตรายมากกว่านี้ใช่ไหม？
『■■■』
อะไรนะ ตอนนี้ฉันยุ่งมาก ดังนั้นโปรดกลับมาใหม่ทีหลัง
『■■■■■！』
เอ๊ะ、สนใจลูทราเหรอ？
ไม่ดีเลย、จะให้ตัวสร้างปัญหาเช่นคุณเข้าใกล้
ไฮ๊、ฉันจะคืนลูทราให้โทรัคคุงเน๊ะ！
โม๊ว！ช่วงนี้มีเสียงรบกวนในหัวฉันมากมาย
「ถ้าไม่มีสัญญาฉันคงเอาไปใช้แล้ว……ม๊า、แต่ถ้าหากนายตายไปซะ เดาว่าตอนนั้นฉันก็คงได้ลูทราไป」
ฉันโยนลูทราไปให้โทรัคคุง
โทรัคคุงลนลานรีบรับเอาไว้、ตามที่ฉันวางใจเลย
ดำเนินไปเหมือนกับงานต้นฉบับเลยน๊า、ดีล่ะ！
「จ๊านะ、ถ้ายังไม่ตายก็เราคงได้เจอกันเร็ว ๆ นี้」
กลับกันเถอะกลับกันเถอะ
โทอาจังกำลังรอฉันอยู่ข้างบน……เอ๊ะ、โทอาจังลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
ไม่เป็นไรใช่ไหม？ ไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม？เธอเป็นสาวสวย、ไม่ควรปล่อยให้ผิวถูกทำร้ายจริงไหม？
「เคย์คุง……」
「ไปกันเถอะครับ、โทอาซัง」
โฮร่า、กลับกันเถอะ
แขนของฉันเจ็บมาก
「อย่าพึ่งไป！」
「……อะไร」
มิฮายะจัง、ขอโทษจริง ๆ
อุว๊าー、ดูโกรธจริง ๆ แหละ
「นาย、กำลังทำบ้าอะไร！ วางแผนที่จะให้โทรัคไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องอะไรกัน！？」
「ฮะっ、ฉันจะรู้ไหม」
ฉันคิดว่ามันเป็นความตั้งใจอันยิ่งใหญ่ของงานต้นฉบับ……
「ไอ้นี่！」
มิฮายะจังเล็งปืนมาทางฉัน
นิ้วของเธออยู่ในไกปืนแล้ว
เอ๊ะ、คงไม่ได้พยายามจะยิงฉันจริงจังหรอกใช่ไหม！？
「มาบอกซะว่านายรู้อะไรกันแน่ ไม่งั้น……」
ดวงตาของเธอมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า
ขณะที่ฉันกำลังคิดว่าควรจะทำอะไรต่อหน้าเธอ ฉันก็รู้สึกตัวว่าโทอาจังเข้ามายืนปกป้องฉันอยู่ตรงนั้น
「……กรุณาหยุดเถอะค่ะ」
「หลบไปซะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเธอ」
「เกี่ยวสิคะ ฉะ、ฉัน、เป็นเพื่อนของเคย์คุง」
「ถ้าอย่างงั้น、เธอเข้าใจทุกสิ่ง、ที่เจ้าหมอนี่รู้และสิ่งที่มันพยายามจะทำอย่างถ่องแท้เลยใช่ไหม？」
เมื่อได้ยินคำถามนั้นของมิฮายะจัง、โทอาจังก็ส่ายหัว
แต่ชั่วครู่ต่อมาเธอก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูด
「ก็จริงอยู่ว่าเคย์คุงดูทำอะไรไม่สมเหตุสมผลเลย、และฉันแน่ใจว่าเขารู้อะไรบางอย่างเหมือนกันกับรักกะจังด้วย แต่ฉัน、สำหรับพวกฉันแล้วที่ได้เขาช่วยเอาไว้ นั่นคือเรื่องจริง」
โทอาจัง……
「ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าเคย์คุงเคยทำอะไรกับพวกคุณเอาไว้！ฉัน、อยากจะเชื่อในตัวเคย์คุง！」
ขอบคุณสำหรับอารมณ์ความรู้สึกอันยิ่งใหญ่นะ
ฉันจะกลายเป็นสาวสวย และยอมรับความรู้สึกนั้นไว้อย่างแน่นอนน๊า……！
「โทอาซัง……」
「ไปกันเถอะ、เคย์คุง」
โทอาจังจับมือซ้ายของฉันแล้วเริ่มเดิน
ขณะที่ยังคงถูกจับมือไว้แน่น ฉันก็เดินตามออกจากที่นั้นราวกับถูกดึง
จู่ ๆ ฉันก็เกิดความสงสัยและหันกลับไปมองข้างหลัง、ก็เห็นมิฮายะจังจ้องมาทางนี้ด้วยสีหน้าสับสน
กะแล้ว การเข้าไปขวาง มันจะไม่ใช่เรื่องดีเลยน๊า！！！
「……เคย์คุง」
「ครับ」
ระหว่างมุ่งหน้าไปทางออกโทอาจังก็เรียกชื่อฉัน
เธอดูแตกต่างจากท่าทางขี้อายตามปกติ
「ฉันรู้ว่าเคย์คุงทำแบบนั้นกับสองคนนั้นอย่างจงใจ ฉัน、พวกฉัน、จะเชื่อในตัวคุณ」
「ขอบคุณมากนะครับ」
「……เพราะงั้นอย่างน้อยแล้ว、ได้โปรดอย่าทำอะไรที่ไม่สมเหตุสมผลแบบเมื่อกี้อีกได้ไหมคะ」
แรงของมือที่กุมไว้แข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อย
ตามความรู้ทั่วไป ถ้าอยากให้สาวสวยจับมือคุณ คุณจะต้องเป็นสาวสวยก่อน
ดังนั้นฉันจึงพยายามที่จะดึงมือกลับมา แต่เด็กคนนี้จับได้แน่นมากและฉันก็ไม่สามารถคลายมือออกมาได้
หรือว่าบางทีเธออาจกำลังโกรธอยู่ เพราะฉันทำอะไรลงไปโดยพลการ？ ……บางทีฉันควรต้องขอโทษสินะ
「……ขอโทษครับ」
「っ」
เด็กคนนี้ใจดีและใส่ใจเพื่อนมากเกินไป
เพื่อประโยชน์ต่อโทอาจังด้วยแล้ว ฉันจะต้องกลายเป็นสาวสวยโดยเร็วที่สุด
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณ คุณคิมหันต์ กสิกรไทย X-6887 มาก ๆ ครับ
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
โลลินีทนักแปลบ่นๆไร้สาระ
ช่วงนี้ทรมานเสียเหลือเกิน ดันเป็นร้อนในแถวเหงือกฟันกรามขากรรไกร แค่อ้าปากแผลร้อนในก็ถูกันเองจนปวดทั้งซึก เวลากินอะไรแทบเคี้ยวไม่ได้ กินโจ๊กยังลำบาก ฮา
