ตอนที่ 24 แม้แต่สาวสวยก็สามารถมีสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดได้
ฉันต้องยุ่งวุ่นวายกับคนแปลกหน้าและสตรีมเมอร์ระหว่างทาง、แต่มันก็กลายเป็นเรื่องที่สนุกดีเหมือนกัน
แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพียวริจังจะเป็นคนติ๊งต๊องขนาดเชื่อคำพูดของฉันขนาดนั้น……
「อะ、มองเห็นแล้วค่ะ」
โทอาจังพูดแล้วชี้ไปที่ท้องฟ้า
มีงูตัวหนึ่งบินไปมาราวกับว่ายน้ำอยู่เหนือดินแดนรกร้างที่ฝนยังคงตกลงมา
หากเป็นยุคสมัยปรัมปรา มันก็คงจะได้รับการบูชาเป็นเทพเจ้าได้เลย
「นั่นสินะ、เจ้าแห่งดันเจี้ยนแห่งนี้」
「ดะ、ดูเหมือนจะเป็นอย่างงั้นเน๊ะ」
ขณะนี้พวกเรา、กำลังสำรวจดันเจี้ยนＤแร๊งค์
แม้ว่าจะเรียกมันว่าการสำรวจ แต่ที่จริงก็ใช้เวลาเดินเพียงไม่นาน เนื่องจากพื้นที่ส่วนหนึ่งอยู่ในสภาพเสียหาย
ตอนนี้พวกเราได้รับสิทธิ์สำรวจหลังจากการดวล พวกเราก็อยากจะพิชิตมัน แต่ตอนนี้
「……มันบินอยู่แบบนั้น、ไม่มีทางที่ดาบของผมจะไปถึงได้เลยเน๊ะ」
「นะ、นั่นสิเน๊ะ อืมー、เป็นปัญหาแล้ว……」
ฉัน、ลองขว้างดาบไปทางงูดู
แม้ว่าดาบจะบินเร็วเกินกว่าที่คนธรรมดาจะขว้างได้、แต่ว่าสุดท้ายมันก็ร่วงลงมาก่อนที่จะไปถึงตัวงู
ฉันเดินไปหยิบดาบตรงจุดที่มันตกลงมา、และเงยหน้าขึ้นมอง
ดูเหมือนว่างูจะยังแหวกว่ายอย่างสบายใจ、ราวกับว่ามันไม่สนใจด้วยซ้ำว่ามีดาบถูกขว้างไปที่มัน
อะไรกันเจ้านี่
「……อาโน๊、ละ、ลองให้ฉันยิงใส่ดูดีไหมคะ？」
「อ้า、ขอฝากด้วยนะครับ？」
「ค่ะ、ค่ะっ！」
โทอาจังพยักหน้าซ้ำ ๆ
โทจังมีความสามารถในการโจมตีระยะไกล、แต่ตอนแรกเธอทำไม่ได้ เพราะว่าเธอดูกลัวมากตอนที่ฉันขอให้เธอทำ แต่หากเป็นตอนนี้ที่เธอขอทำเอง、ก็น่าจะไม่มีปัญหาล่ะー
「ฉะ、ฉัน、การดวลเมื่อกี้เอง、ในตอนที่ถูกคุกคามโดยคนพวกนั้นฉันก็ได้รับความช่วยเหลือมากมาย、ดังนั้นฉันจะทำตัวไร้ประโยชน์ที่นี่ไม่ได้……！」
คุณคือคนที่เปลี่ยนคนสามคนให้กลายเป็นถ่านในการดวลกันเน๊ะ
ฉันคิดว่ามีประโยชน์มากพอเลยล่ะ หรือพูดอีกอย่างคือ、เป็นฉันต่างหากที่ไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังช่วยเหลืออะไรอยู่
สุดท้ายแล้ว、ฉันก็แค่เล่นสนุกกับการแต่งชาย(แต่งหญิง）ของตัวเอง……
「จะ、จะยิงแล้วนะคะ、ดังนั้นช่วยถอยไปด้วยค่ะ」
「อะ、ครับー」
ฉันถอยออกมาไกลนิดหน่อย、มองโทอาจังระหว่างที่เตรียมดาบไว้ให้พร้อม
ไม่มีสัตว์ประหลาดอื่นใดนอกจากงูอยู่โดยรอบ
ก็สมกับเป็นดันเจี้ยนที่มีระดับความยากในการพิชิตต่ำจริง ๆ และดันเจี้ยนแบบนี้ก็ราคาไม่ดีนัก
ฝนตกต่อเนื่องทำให้ฉันรู้สึกมืดมนและขยะแขยง
โทอาจัง、หายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เธอเล็งปืนใหญ่ของเธอขึ้นไปบนท้องฟ้า
「――กระบวนการลำดับที่หนึ่ง、ปลดปล่อย เริ่มต้นการเปลี่ยนผ่านสู่『อาร์ทิมิส』จัดลำดับเอาท์พุท」
เสียงอาวุธถูกขับเคลื่อนก้องไปทั่วบริเวณผสมกับเสียงฝน
ไอน้ำพุ่งออกมาจากทั่วปืนใหญ่ และความร้อนระเหยเม็ดฝนเป็นไอ
บริเวณรอบ ๆ ตัวโทอาจัง、กลายเป็นสีขาวราวกับม่านหมอก
「ประบวนการลำดับที่สอง、เชื่อมต่อ ยกเลิกข้อจำกัดจากลำดับที่ 3 ถึงลำดับที่ 5 เริ่มต้นการบรรจบ――」
อาวุธส่งเสียงคำรามดังมากขึ้น
ในเวลาเดียวกัน、วงเวทย์ก็กระจายไปทั่วทุกแห่ง
นั่นคือ、ระบบการคำนวณจำนวนนับไม่ถ้วนที่จำเป็นเมื่อทำการยิงโจมตีแบบบรรจบ、ที่เข้ามาช่วยแบ่งเบาภาระให้กับผู้ใช้
ฟุมุ、มองแบบนี้ ดูไม่เหมือนโซลเซียลลาของฉันเลย
……การมีวงเวทย์หรืออะไรสักอย่างจะดูเจ๋งกว่าไหม
『■■■■』
อะ、เอาออกมาได้？
จ๊า、ฉันควรเพิ่มวงเวทย์เป็นตัวเลือกเสริมดีไหมน๊าー
สำหรับเทคนิคการใช้พลังเวทย์มนตร์、รู้สึกเหมือนว่าการวางวงเวทย์สุดเท่และฉูดฉาดนั้นถูกใช้งานโดยสูญเปล่า
『■■■■■■■■■■■■■』
เห้ー、สามารถเลือกการออกแบบวงเวทย์ได้ด้วยตัวเองงั้นเหรอ
จะเอายังไงดีน๊าー
……หรือว่าบางทีเธอกำลังนำเสนอเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกฉันขายสิใช่ไหม？
『……』
เดี๋ยวเซ้ โคร๊า、อย่าไปหนีน๊า
……ม๊า ช่างเถอะ
แล้วฉันควรจะเอายังไงดีกับวงเวทย์ดีน๊าー
สี、เอาเป็นสีม่วงดีไหมน๊า ไม่สิ、ฉันทิ้งสีน้ำเงินเข้มไม่ได้เหมือนกันน๊า
「ยิง」
「ว้าวっ！？」
แสงสีทองส่องสว่างพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ขัดจังหวะความคิดของฉัน
แสงที่เปร่งประกายนั่นระเหยฝนขณะที่มันพุ่งไปข้างหน้า จับเข้ากลางร่างของงูโดยตรง
ไม่มีทางที่งูบินจะสามารถหลบการโจมตีด้วยเวทมนตร์ซึ่งเร็วกว่ากระสุนได้ และมันจะกลายเป็นถ่าน
แสงสว่างนั่นดูไม่มีท่าทีว่าความแรงของมันจะอ่อนกำลังลงเลย และมันยังคงทะลุผ่านเมฆฝนและกวาดล้างพื้นที่อย่างรุนแรง
พลังมันแปลก ๆ
「ฉะ、ฉันพยายามจำกัดพลังไว้เพื่อให้เหลือหินเวทมนตร์แล้วค่ะ、คะ、คิดว่า……เป็นยังไงบ้างคะ」
หินเวทมนตร์บางส่วนกำลังตกลงมาพร้อมสายฝนจริง ๆ
「……เอ๊ะ、นั่น？」
「อะ、อู๊ว……ไม่ได้、สินะคะ」
「ไม่ไม่ไม่ครับ、ไม่ได้ไร้ประโยชน์เลยครับ สมบูรณ์แบบเลยต่างหาก ขอบคุณมากครับ！」
ฉันก้มหัวให้โทอาจังอย่างสิ้นหวัง ซึ่งดูเหมือนเธอกำลังจะร้องไห้
แต่ว่านี้、คือจำกัดพลังไว้แล้ว？
ฉันแน่ใจว่าในงานต้นฉบับ มีช่วงเวลาหนึ่งที่ดันเจี้ยนปรากฏบนดวงจันทร์และทางเข้าของมันถูกทำลายโดยการระดมโจมตีแบบบรรจบ
นี่เป็นอีกครั้ง、ที่ทำให้ฉันรู้ว่าการโจมตีแบบบรรจบเป็นสิ่งที่อันตรายแค่ไหนน๊า
จ๊า、แล้วการโจมตีของโซลเซียลาที่จริงแล้วเป็นแบบไหนกันแน่
เนื่องจากมันทรงพลังมาก ฉันก็คิดว่าเป็นการโจมตีแบบบรรจบ แต่ตอนนี้ฉันเห็นความเป็นไปได้ที่แตกต่างออกไป
「……เคย์คุง、มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าคะ？」
「ไม่ครับ、ขอบคุณมาก ถ้าอย่างงั้น、มารวบรวมหินเวทมนตร์กับคอร์กันดีกว่าครับ」
ฉันมุ่งหน้าไปรวบรวมระหว่างที่เริ่มคิด
ฉันไม่ได้ทำอะไรในการพิชิตครั้งนี้เลย
ฉันเอาแต่คิดถึงวงเวทย์ที่ไร้ความหมาย、ดังนั้นฉันอยากจะทำงานอย่างน้อยก็ในตอนนี้
「จะっ、จะไปช่วยนะคะ」
เป็นเด็กดีจังน๊า
ฉันทำงานอย่างหนักเพื่อรวบรวมหินเวทมนตร์พร้อมกับโทอาจัง
หลังจากนี้ เราจะขายหินเวทมนตร์ มอบคอร์ดันเจี้ยนให้กับรุ่นพี่มิโรคุ และภารกิจก็เสร็จสิ้น
「วันนี้เอง、ดูเหมือนเราจะสามารถซื้อเนื้อกลับไปได้เน๊」
「เนื้อ、สองวันติด……！」
โทอาจังพยักหน้าด้วยดวงตาเป็นประกาย
ช่างสงบสุข
ในขณะนั้นเองในตอนที่ฉันรู้สึกอบอุ่นเมื่อมองเห็นโทอาจังเป็นเช่นนั้น
เสียงสัญญาณจากไดฟ์เกียร์ของฉันกับโทอาจังก็ดังขึ้นพร้อมกัน
มันเป็นเสียงแจ้งเตือนที่แจ้งให้ทราบถึงการร้องขอการกู้ภัย
นี่เป็นรูปแบบเร่งด่วนอย่างยิ่งซึ่งจะส่งเสียงเฉพาะในกรณีที่มีนักเรียนขอความช่วยเหลือด้วยความเร่งด่วนสูงอยู่ใกล้ ๆ เท่านั้น
「โทอาซัง、พอจะช่วยทำงานต่ออีกหน่อยได้ไหมครับ」
「ค่ะ จะ、จะพยายาให้ดีที่สุดค่ะ！」
โทอาจังพูดขณะที่เธอหยิบปืนใหญ่ที่วางอยู่บนพื้นขึ้นมา
พวกเรารวบรวมคอร์ กับหินเวทมนตร์มาได้หมดแล้ว ดังนั้นสิ่งที่ฉันต้องทำตอนนี้คือไปช่วยเหลือ
「……หืม？พิกัดอยู่ที่นี่」
ฉันดูแผนที่แล้วเอียงหัว
จะว่าไงดีก็เห็นชัด ๆ ว่ามีคนขอการกู้ภัยอยู่ใกล้เคียงกับพวกเรา
แต่ยังไงก็ตาม、เหมือนมองไปรอบ ๆ พื้นที่รกร้าง ฉันก็เห็นวี่แววของนักเรียนพวกนั้นเลย ……อาเร๊ะ、สัญลักษณ์ของโรงเรียนนี้มัน โรงเรียนมิคาเงะนิหน่า
ยิ่งไปกว่านั้น、ชื่อของนักเรียน――。
「ฟุตาบะ มิฮายะ……！？」
เก๊ะ！？ นางเอกซามะในงานต้นฉบับไม่ใช่เรอะ！？
หากเป็นเช่นนั้นเรื่องราวก็จะเปลี่ยนไป
มันจะอันตรายถ้าจมดิ่งลงไปในเรื่องราวต้นฉบับ ดังนั้นนีบพากลับตอนนี้เลยดีกว่า
มาทำอย่างนั้นกันเถอะ
「โทอาซัง、ที่นี่ปล่อยให้นักสำรวจคนอื่น――」
ในจังหวะนั้นเอง
ทิวทัศน์โดยรอบบิดเบี้ยวราวกับกำลังถูกรบกวน
โลกกำลังถูกเขียนใหม่ราวกับว่าดินแดนทุรกันดาร เมฆฝน และทุกสิ่งทุกอย่างไม่เคยมีอยู่จริง
「นะ、นี่มันอะไรกัน！」
「นี่คือการพังทลายของดันเจี้ยนอื่นค่ะ เป็นเรื่องหายากมากที่จะมีดันเจี้ยนที่แข็งแกร่งจนกลืนกินดันเจี้ยนอื่นได้」
นอกเหนือจากทางเข้าดันเจี้ยนแล้ว ความรู้สึกของระยะห่างระหว่างดันเจี้ยนยังแตกต่างกันมากทีเดียว
แม้ว่าจะปรากฏอยู่ข้าง ๆ กัน แต่ก็มีหลายสิ่งที่ไม่ควรตัดกัน และมีหลายสิ่งที่ผสมปนเปกันแม้ว่าจะห่างไกลกันก็ตาม
สาเหตุที่สัญญาณขอการกู้ภัยซ้อนทับกับตำแหน่งของพวกเราอาจเป็นเพราะดันเจี้ยนนี้และดันเจี้ยนที่นางเอกต้นฉบับตั้งอยู่นั้นค่อนข้างใกล้กันมาก
ดังนั้น หลังจากการพิชิตดันเจี้ยนและได้รับคอร์มา ดันเจี้ยนนี้จึงสูญเสียการต้านทาน และปล่อยให้เกิดการกัดเซาะ
「นี่、เป็นถ้ำเหรอ？」
「นั่นสิเน๊ะ โชคดีที่มีคริสตัลส่องแสงอยู่ ดังนั้นพวกเราไม่น่ามีปัญหาเรื่องแสงล่ะ」
ในชั่วพริบตา เราก็ถูกเคลื่อนย้ายจากแดนกันดารมายังถ้ำ
นี่คือดันเจี้ยนที่อยู่ในงานต้นฉบับเช่นกัน
ถ้าจำไม่ผิด นี่คือตอนที่โทรัคคุงพ่ายแพ้ เพราะเขายังหุนหันพลันแล่นคลำทางหาวิธีใช้ลูทราอยู่
ในตอนนั้น、ก็เป็นโรคุฮาระซังที่เป็นรุ่นพี่ในการใช้ดีมอนเกียร์เข้ามาช่วยเหลือด้วยความตั้งใจ
ถึงอย่างงั้นก็ตาม、ถึงแม้ว่าจะไม่ได้บรรยายไว้ แต่ก็มีการส่งสัญญาณขอการกู้ภัยออกไปสินะ เห้ー
มะ、ฉันแน่ใจว่าโรคุฮาระซังจะมาช่วย ดังนั้นเดาว่าน่าจะไม่มีปัญหา
……โรคุฮาระซัง、มีความเป็นไปได้ไหมที่คุณจะเคลื่อนไหวไปในทิศทางที่แตกต่างจากงานต้นฉบับ？
นอกจากนี้ยังมีดีมอนเกียร์สองชิ้น……เป็นไปได้ไหมที่ลำดับความสำคัญในการทำงานของเขาเปลี่ยนไป？。
แบบนี้、ไม่แย่แล้วรึไง？
「……ไปกันเถอะ、โทอาซัง」
「อะ、ค่ะ」
เผื่อไว้
ในกรณีที่มาตรวจสอบ、เผื่อไว้เน๊ะ
อาจะไม่เป็นไรก็ได้เน๊ะ
โรคุฮาระซังก็อยู่แหละเน๊ะ（คาดหวัง）
ขณะที่คิดเรื่องนี้ พวกเราก็ก้าวลึกเข้าไปในถ้ำ แผ่นหลังของเราเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณ MR.SORAWIT กรุงไทย X-3499 มาก ๆ ครับ
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
