ตอนที่ 23 เมื่อคุณมองสาวสวย สาวสวยก็มองคุณเช่นกัน
「――นั่นเป็นความหมกมุ่นที่น่าหดหู่เน๊ะ คุณพูดถูกแล้ว、สตอล์กเกอร์ซัง」
หลังจากพูดอย่างนั้น หญิงสาวตรงหน้าฉันก็หายใจออกด้วยความประหลาดใจ
ตัวตนที่แท้จริงเบื้องหลังหน้ากากของ『นาตากิ เคย์』เด็กชายที่ดูสุภาพก่อนหน้านี้
เขานั่นคือความไม่ปกติของเมืองนี้
Ｓแร๊งค์ลำดับพิเศษ――โซลเซียลา
「ดูเหมือนว่าคุณ นาตากิ เคย์จะใช้ประโยชน์จากความคิดอุปาทานที่ว่าคุณเป็นผู้ชาย แต่ว่ามันไม่สมเหตุสมผลสำหรับฉันเลย แม้แต่บันทึกของโรงเรียนนั้นก็ยังเป็นของปลอมใช่ไหม？」
「……เข้าใจดีมากเลยไม่ใช่เหรอ」
ตรงกันข้ามกับคำพูด、โซลเซียลากล่าวออกมาราวกับไม่สนใจ
ราวกับกำลังบอกว่าเธอคาดหวังอยู่แล้วว่าทางนี้จะต้องสังเกตเห็นเรื่องนี้อยู่แล้ว
（ในที่สุดฉันก็ได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเธอได้แล้ว ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้เธอหนีไปได้……！）
อาจกล่าวได้ว่านี่เป็นโอกาสหนึ่งเดียวในชีวิตของคิระนิชิ ครัม
คู่ต่อสู้คือＳแร๊งค์ซึ่งกำลังเป็นประเด็นร้อนในเมืองแห่งโรงเรียน
และเป็นศัตรูกับแผนการดีมอนเกียร์
คงจะสร้างความมั่นใจไม่น้อยหากฉันสามารถดึงเธอเข้ามาเป็นพวกได้
「แล้ว、คุณต้องการอะไรจากฉันกันล่ะ？กรุณาพูดสั้น ๆ」
ครัมรีบพูดโดยไม่ลังเลกับ โซเซียลาที่ดูรำคาญราวกับกำลังไล่แมลงที่บินอยู่รอบตัวเธอออกไป
「เรื่องนั้นสิเน๊ ถ้าอย่างงั้นก็ขอเข้าประเด็นเลย ――กรุณามาช่วยฉันทำลายโรงเรียนคิโซด้วยค่ะ」
「ขอปฏิเสธ」
เธอตอบกลับสั้น ๆ
นั่นเป็นการแสดงความรู้สึกของเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบ
แต่ครัมจะไม่ยอมถอยเพราะเรื่องนั้น
「……ฉันแน่ใจว่าคุณรู้เกี่ยวกับการทดลองที่ผิดกฎหมายของโรงเรียนคิโซ ดีม่อนเกียร์ที่คุณกำลังไล่ล่าก็ควรเป็นหนึ่งในนั้น」
「นั่นสิเน๊ะ」
「โรงเรียนคิโซเก็บกู้ดีม่อนเกียร์โดยใช้งานโรคุฮาระ นั่นคือคนที่อยู่ในห้องทดลองของเฟกตอม」
โซลเซียลาพยักหน้าตามคำพูดของครัม
「……ตอนนี้、โรงเรียนคิโซก็มีดีม่อนเกียร์ถึงสองชิ้นแล้วสินะ」
「ใช่แล้วล่ะ พอพวกนั้นมีชิ้นที่สองขึ้นมา ไม่นานโรงเรียนคิโซก็คงจะเตรียมตัวทำสงครามกับโรงเรียนอื่น ๆ แน่นอนค่ะ เราต้องรับหยุดมันไว้ก่อนที่สิ่งนั้นจะเกิดขึ้น」
เกิดความเงียบขึ้นเล็กน้อย
ขณะที่ครัมยังคงจ้องมอง โซลเซียลาที่เงียบไปเหมือนกำลังคิดถึงเรื่องนั้น จากนั้นเธอก็ถอนหายใจก่อนพูออกมา
「ฉันในยามนี้จะไม่เคลื่อนไหวใด ๆ ทั้งสิ้น」
「ทำไมกันล่ะ คุณก็รู้ถึงความน่ากลัวของดีม่อนเกียร์ดีไม่ใช่รึไงกัน！？」
ไม่สามารถเข้าใจได้
ฉันเข้าใจว่าโซลเซียลารู้เกี่ยวกับดีมอนเกียร์
ถ้าอย่างงั้นแล้ว、โรงเรียนคิโซซึ่งเป็นดั่งรอยเปื้อนของเมืองแห่งโรงเรียนจะได้รับอนุญาตให้ครอบครองดีมอนเกียร์ถึงสองชิ้นได้
จากมุมมองของครัมไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ
「……ยังก่อน、เพราะยังไม่ถึงเวลา」
「โซลเซียลา、คุณรู้อะไรอย่างงั้นสินะ」
「ทุกสิ่งที่คุณไม่รู้、และภัยพิบัติที่จะเกิดขึ้นในอนาคต」
เมื่อพูดแบบนั้น โซลเซียลาก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
ครัมไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ในตอนที่กำลังพูดคำเหล่านั้น ดังนั้นเธอจึงไม่มีสิทธิ์พูดอะไร
「ยังก่อน、ยังไม่ถึงเวลาเคลื่อนไหว ทุกสิ่งล้วนเป็นเรื่องบังเอิญของดวงดาว เมื่อโอกาสมาถึง、ฉันแน่ใจว่าคุณจะเข้าใจเอง」
「……คุณต้องการให้ฉันยอมรับคำพูดเหล่านั้น？」
「ไม่จำเป็นเลย แต่ทว่า、คุณต้องเข้าใจ ยามนี้、ไม่ว่าคุณจะทำอะไร คุณก็จะไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้」
โซลเซียลาประกาศเช่นนั้นโดยไม่สบตา
ถึงกระนั้น、ครัมก็ยังกัดไม่ปล่อย
「แต่、ถ้ามีคุณอยู่ด้วย」
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น、โซลเซียลาก็เปิดเผยอารมณ์ของเธออย่างชัดเจนเป็นครั้งแรก
สายตาที่เฉียบคมคู่นั้นของเธอจ้องมองครัมด้วยท่าทางประหลาดใจและผิดหวัง
「คุณคิดว่านั่นเป็นภัยคุกคามเพียงอย่างเดียวจริง ๆ หรือ ……หากคุณมุ่งความสนใจไปที่สิ่งที่อยู่ตรงหน้ามากเกินไป คุณจะมองไม่เห็นภาพใหญ」
（คะ、คน ๆ นี้、รู้แม้กระทั่งเรื่องเกี่ยวกับฉัน！？ บ้าจริง、ไปเอาข้อมูลมาจากไหน……）
คำพูดของโซลเซียลาเปิดเผยให้เห็นถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของครัมอย่างไม่ต้องสงสัย
นี่คือจุดประสงค์ที่แท้จริงที่ของเธอที่พยายามทำให้สำเร็จภายใต้ร่มเงาซึ่งมีเป้าหมายในการเอาชนะความชั่วร้ายของโรงเรียนคิโซ、นี่คือความปรารถนาอันแรงกล้า
เรื่องนั้น、ถูกมองออกแล้ว
（เพราะทุกถ้อยคำของฉันล้วนตื้นเขิน、โซลเซียลาถึงแสดงท่าทีแบบนี้）
สาเหตุคือเพื่อปกป้องความปลอดภัยสาธารณะของเมืองแห่งโรงเรียน、แต่ว่าโซลเซียลารู้ว่ามันเป็นเพียงชั่วคราว
ถ้าอย่างงั้น、สงสัยจริง ๆ ว่าคำพูดของครัมจนถึงตอนนี้ เธอฟังแล้วรู้สึกยังไงกันแน่
「……っ」
ครัมรู้สึกผสมปนเปกับความคับข้องใจ ความอับอายที่เห็นสิ่งที่ตัวเองซ่อนเอาไว้ถูกฉีกออกมา และผสมกับความโกรธอย่างไร้จุดหมาย ก่อนพบว่าตัวเองกำลังกำหมัดแน่น
โซลเซียลาเห็นสิ่งนี้จึงถอรหายใจออกราวกับบอกว่าเป็นเรื่องช่วยไม่ได้
「……หากแม้นเมื่อถึงเวลา、ฉันจะเรียกหาคุณเอง เช่นนั้นจะตกลงไหม」
「っ、……จริงเหรอคะ」
ฉันถูกจดจำไว้แล้ว
เมื่อเห็นเช่นนี้จากมุมมองนี้แล้ว、ครัมรู้สึกว่าเธอจงใจยอมให้ฉันเข้าร่วมสนทนา
ในเวลาเดียวกัน、ต่อให้จะเพิ่มเข้าครัมอีกสักคน แผนของโซลเซียลาก็จะไม่สั่นคลอน
「จริงแท้ โดยเฉพาะ、เหตุนี้ไม่ใช่เรื่องที่ห่างไกลในอนาคต การทำลายล้างโรงเรียนคิโซน่ะ」
「ไม่มีทาง、มีแผนจะบดขยี้โรงเรียนคิโซอยู่แล้วงั้นเหรอค๊า……！？」
「ใช่แล้ว」
โซลเซียลาพยักหน้าราวกับเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว
「พวกเขากำลังพยายามใช้ดีม่อนเกียร์ในลักษณะที่ผิดไปจากจุดประสงค์ดั้งเดิม นั่นคือเพื่อความอยู่รอดของมนุษยชาติ อาวุธจะแสดงคุณค่าที่แท้จริงก็ต่อเมื่อใช้อย่างถูกต้องเท่านั้น」
「คุณรู้จักดีม่อนเกียร์มากแค่ไหนกันแน่……！？」
เพื่อตอบคำถามของครัม、โซลเซียลาหันมาพูดพร้อมสบตาอีกครั้ง
「ทุกอย่าง」
「……っ」
ดวงตาของเธอเย็นชาและชัดเจนกว่าเดิมมาก
ราวกับว่ามีใบมีดคม ๆ ของดาบน้ำแข็งถูกแทงเข้ามาที่คอของฉัน และมันก็ทำให้หายใจลำบาก ราวกับว่าฉันกำลังจมลงสู่ก้นมหาสมุทร
เพียงแค่สบตากันแค่นี้、ก็ทำให้จิตใจสั่นไหวมากขนาดนี้ได้เลยงั้นเหรอ
「เดิมทีสิ่งเหล่านี้、เป็นดั่งศูนย์รวมสำแดงตำนานที่มนุษย์สร้างขึ้นเพื่อต่อสู้กับปรากฏการณ์หนึ่ง ความหวังแรกที่สร้างขึ้น、โดยโลกนี้」
โซลเซียลาพูดคำนั้นออกมา
โดยไม่ลังเลหรือชะงักงันใด ๆ ราวกับว่าเธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับโลกนี้
「ดังนั้นแล้ว、พวกเราจึงจับตาดูดีม่อนเกียร์อยู่เสมอ」
「พวก、เรา？」
「ถูกต้องแล้ว พวกเรา」
พอพูดมาจนถึงจุดนั้น、โซลเซียลาก็หยุดคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว
「……ไม่สิ、หยุดเพียงแค่นี้จะดีกว่า คุณแค่อยากจะทำลายโรงเรียนคิโซ ถูกต้องไหม？」
โซลเซียลาลูบผมของครัมเบา ๆ
แม้ว่าเธอควรจะเย็นชาและน่ากลัว แต่มือของเธอก็มีสัมผัสที่ใจดีและอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด
จากนั้นโซลเซียลาก็ยิ้มออกมาทันที
เป็นรอยยิ้มอ่อนโยนในระดับที่ฉันจินตนาการไม่ถึงเลยว่าจะได้รับจากเธอ
「ไม่จำเป็นต้องมองเข้าไปในหุบเหว*อีกต่อไปแล้ว」
(*ถ้าเจ้ามองไปยังความืดมิด ความมืดมิดก็จะจ้องตอบกลับมา)
「โซลเซียลา……คุณ、ไม่สิพวกคุณกำลังคิดที่จะทำอะไรอยู่กันแน่」
เธอถอยห่างจากครัมไปหนึ่งก้าว
ในจังหวะนั้นเอง、ปริมาณพลังเวทมนตร์รอบตัวเธอเพิ่มขึ้นราวกับระเบิดออกมา
（っ！？นี่มันบ้าอะไรเนี่ย！？）
ฉันสัมผัสได้ว่าพลังเวทมนตร์ของโซลเซียลาเพิ่มมากขึ้น
โดยปกตินักสำรวจจะไม่ปล่อยพลังเวทมนตร์ออกนอกร่างกาย
ดังนั้นการกระทำอย่างการเปล่งพลังเวทมนตร์ออกมาสู่บริเวณโดยรอบจึงมีความหมายมาช้านานแล้วว่า
นั่นคือ การแสดงความสามารถของคุณ
ตัวบ่งชี้ความแข็งแกร่งที่แท้จริงคือปริมาณพลังเวทมนตร์ มันพูดถึงความสามารถของบุคคลได้ชัดเจนกว่าคำพูด
หากใช่กรณีนั้น ก็แปลว่าโซลเซียลาได้เปิดเผยความสามารถของตนเองต่อครัม
（พลังเวทมนตร์ปริมาณขนาดนี้กลับถูกควบคุมได้อย่างสมบูรณ์……！？ แบบนี้、มันเทียบเท่ากับประธานนักเรียนเลยไม่ใช่รึไงกัน ทั้งทรงพลังและน่ากลัวยิ่งกว่า……！）
หุบเหวคืออะไร
ครัมเข้าใจแล้ว
เธอกล่าวถึงหุบเหว、ความมืดมิดแห่งห้วงลึกของเมืองแห่งโรงเรียน
「ตั้งแต่ทิวาแรกเริ่ม จุดประสงค์ของพวกเรามีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น――นั่นคือความอยู่รอดของมนุษยชาติไงล่ะ」
เธอประกาศราวกับกำลังขับขานบทเพลง
การเคลื่อนไหวเพื่อปัดผมของเธอช่างสวยงามราวกับฉากจากเทพนิยายวีรสตรี
ผมของเธอซึ่งควรจะสั้นมาจนถึงตอนนี้、เปลี่ยนเป็นผมยาวสีเงินฟ้างดงาม และเป็นล่อนคลื่นอ่อนโยน
「หน้าตานั้น……」
ครัมอ้าปากค้าง
มันเป็นภาพที่สวยงามและน่ากลัว
（เธอสามารถบังคับเปลี่ยนแปลงร่างกายของตัวเองได้ด้วยพลังเวทมนตร์อย่างงั้นเหรอ？ในทางทฤษฎีเป็นไปได้อย่างแน่นอน、แต่เธอทำได้ยังไงโดยไม่เปลี่ยนสีผิวไปด้วย เป็นทักษะการควบคุมเวทมนตร์ที่เก่งจนน่าสะพรึงกลัว、หากเป็นกรณีนี้ ก็สมเหตุสมผลแล้วที่คนรอบข้างจะไม่รู้ตัว）
ภายในใจของครัม、ตามความเข้าในที่ถูกยกระดับ เธอยกให้โซลเซียลากลายเป็นสัตว์ประหลาดที่ก้าวข้ามＳแร๊งค์ไปแล้ว
จากนักสำรวจทรงพลังที่เธอต้องการนำเข้ามารวมกลุ่มของตนเอง、กลายเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่รู้จักซึ่งไม่ควรไปทำให้โกรธเคือง
「อาร๊า、คุณแปลกใจเรื่องอะไรงั้นเหรอ？」
ฉันสูญเสียคำพูดและไม่สามารถพูดได้อย่างถูกต้อง
ครัมอยู่ภายใต้ความกดดัน
พลังเวทมนตร์ปริมาณมหาศาลถูกปล่อยออกมา และความสามารถในการจัดการมันได้อย่างอิสระ
ฉันมีความสุขมากที่ได้ค้นพบตัวตนที่แท้จริงของโซลเซียลา แต่ก็ทำให้เข้าใจว่าตนเองเล็กจ้อยแค่ไหน
（ฉัน、เคยคิดว่าตัวเองกำลังพูดจากมุมมองเดียวกันกับเธอ ยังไงก็ตาม、ผิดแล้ว）
「……ฮาぁ」
เสียงถอนหายใจผิดหวัง
รู้สึกผิดหวัง
มันเรื่องอะไรล่ะ？
ไม่สิ、แต่แรกแล้ว――ทำไมโซลเซียลาถึงแค่คุยด้วย
（หากตัวตนที่แท้จริงของเธอถูกเปิดเผย ปกติแล้วเธอก็คงต้องรีบจัดการซะ หากเป็นเธอก็มีโอกาสที่จะฆ่าฉันทุกวิถีทาง）
แล้วทำไมเธอถึงไม่ทำอย่างนั้นล่ะ
หรือเป็นเพราะว่าถึงแม้สาวน้อยนามว่าครัมจะรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเธอก็ไม่ได้มีนัยสำคัญอะไรเลยอย่างงั้นสินะ
แล้วทำไมล่ะ
ทำไม、แล้วทำไมถึงพูดเรื่องดีมอนเกียร์กันล่ะ
ทำไม、ถึงบอกเป็นนัยถึงองค์กรที่มีอำนาจอยู่เบื้องหลังกันล่ะ
ทำไม、เธอถึงยังมองฉันเหมือนกำลังรออะไรบางอย่างอยู่กันล่ะ
（เธอสามารถมองทะลุทุกอย่างเกี่ยวกับฉัน ยิ่งไปกว่านั้น、โซลเซียลายังสอนฉันอีกหลายอย่างอีกด้วย หากเป็นเช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องประนีประนอมอีกต่อไป）
ถ้านั่นไม่ใช่ความเห็นแก่ตัว、ถ้านั่นไม่ใช่ความเข้าใจผิด
โซลเซียลา、เจออะไรบางอย่างในตัวเด็กสาวที่ชื่อคิระนิชิ ครัม
ครัมไม่มีอะไรให้คนอื่นภูมิใจ
ถึงกระนั้นฉันก็มีเปลวเพลิงอันร้อนแรงในความมืดมิดที่ขับเคลื่อนตัวเองไปข้างหน้าอย่างหนักแน่น
「――ฉัน」
หลังจากนี้、สิ่งที่ต้องทำ ก็คือรับรู้ถึงความร้อนนั้น
「ถึงอย่างงั้น、ก็ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าให้ต้องร่วงหล่นลงสู่ก้นเหว、ฉันก็จะบดขยี้โรงเรียนคิโซให้ได้ ……ไม่สิ、ตราบเท่าที่ฉันสามารถแก้แค้นได้ ก็ไม่เป็นไร」
ยังไงซะ สาเหตุทั้งหมดก่อนหน้าเป็นแค่เรื่องโกหก
ทั้งหมดก็เพื่อการแก้แค้น
เพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียว、ครัมจึงมาอยู่ที่นี่
「เหรอ ฉันเดาว่าเราสามารถคาดหวังกับคุณได้ในระดับหนึ่งเน๊ะ」
เราสบตากัน
ไม่ใช่การจ้องฝ่ายเดียวเหมือนก่อนหน้า
ณ เวลานี้เท่านั้นที่ฉันเข้าใจว่าเราเท่าเทียมกัน
นั่นหมายถึงอะไร
ไม่ช้า、คำขอเพิ่มผู้ติดต่อหนึ่งรายก็ถูกส่งเข้ามาในไดฟ์เกียร์ของครัม
「……นี่คือ」
「ฉันจะแจ้งให้คุณทราบเมื่อถึงเวลา」
ฉันไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น
ในท้ายที่สุด ฉันก็ได้ยินเสียงขี้อายเล็กน้อย
เมื่อหันไปมองด้านข้างอย่างกะทันหัน、ผมของเธอกลับมาสั้นลง และกลับไปมีรูปร่างของนาตากิ เคย์ตามเดิม
（นี่คือโซลเซียลา……）
เมื่อเขามองไปที่สึกิมิยะ โทอา ใบหน้าของเขาก็ยิ้มอย่างใจดี ราวกับไร้การหลอกลวง
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
