ตอนที่ 21 สาวสวยที่ได้รับการอภัยแม้เธอจะโกหก
การดวลจบลงในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที
นักเรียนทั้งสามคนที่ถูกทำให้เหลือเพียงเถ้าถ่านอย่างไร้ความปราณี ได้รับการฟื้นคืนชีพทันทีที่ดันเจี้ยนถูกเคลียร์หลังจากการดวล
ทันทีที่พวกเขาฟื้นขึ้นมาก็แสดงอาการตกตะลึง อาจเป็นเพราะถูกโจมตีด้วยการโจมตีแบบบรรจบ
「จ๊า、พวกขี้แพ้ รีบไสหัวไปให้ไวเลย」
「……ชิ、ไปกันเถอะ」
นักเรียนพวกนั้นต่างจ้องมองเพียวริจังที่พูดแบบนั้นด้วยสายตาเกลียดชัง แต่ในที่สุดพวกเขาก็ยอมจากไปโดยไม่ปิดบังความไม่พอใจ
ฉันหันไปก้มหัวให้เธออีกครั้ง
「ต้องขอขอบคุณมากนะครับ」
「ไม่เป็นไรหรอกค๊าー เราไม่ใช่เพื่อนกันรึง๊าย」
เพียวริจังเข้ามากอดฉันกับโทอาจังอย่างเป็นมิตรแล้วยิ้ม
กลิ่นหอมของเด็กสาวดีย์……。
「แล้ว・ก็・นะ、ขอถามอะไรหน่อยสิ」
เพียวริจังพูดพร้อมกับยิ้มขณะที่ยังกอดพวกเราไว้
「โซลเซียลาเป็นนักเรียนของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมใช่ไหมเน๊ ……แล้วก็โซลเซียลาเป็นใครกันแน่คะ？」
「っ」
「อ๊าโตะ、เป็นอะไรไปเหรอค๊า นาตากิ เคย์ซัง คุณเขินอายเพราะได้ใกล้ชิดกับเด็กผู้หญิงเหรอ？ ทำไมกันน๊า」
ตอนนั้นเองที่ฉันได้สบตากับเพียวริจังเป็นครั้งแรก
ดวงตาเหล่านั้นดูน่ากลัวและเย็นเยือก
ดวงตาที่เย็นชาเหล่านั้นทำให้คุณเข้าใจในทันทีว่าตัวตนเด็กสาวในปัจจุบันเป็นเพียงภาพบังหน้าที่สร้างขึ้น
「เฮ้ ท่านผู้ชมที่รัก！คุณได้เห็นการดวลก่อนหน้านี้หรือเปล่า？ฉันคิดว่าสิ่งนั่นเป็นข้อพิสูจน์แหละค๊า！」
เพียวริจังพูดโอเวอร์แอคต่อหน้าโดรนคาเมร่า
เธอพูดอย่างมั่นใจ ราวกับเพราะเข้าใจตัวตนที่แท้จริงของโซลเซียลาอย่างไม่ต้องสงสัย
「ฉัน、ในวันนั้นได้เห็นการโจมตีแบบบรรจบของโซลเซียลาอย่างใกล้ชิด นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันจำพลังนั่นได้ดี」
ย้อนรอยความทรงจำ แจกจ่ายข่าวสาร
ไม่มีความลังเลในคำพูดเหล่านั้น
ในที่สุด เพียวริจังก็พูดด้วยเสียงที่ดังที่สุดของวัน
「ตัวตนที่แท้จริงของโซลเซียลา――นั่นก็คือคุณ、สึกิมิยะ โทอาซังเน๊ะ！！！」
ช่วงเวลาแห่งความเงียบงัน
หลังจากนั้นโทอาจังก็พูดขอโทษด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา
「มะ、ไม่ใช่ค่ะ……」
「อาเร๊！？」
ฮ่าๆๆๆ、คน ๆ นี้เป็นแค่คนงี่เง่าล่ะ
「พลังนั้นเป็นของโซลเซียร่าอย่างแน่นอน แต่…… เอ๋……」
เพียวริจังตอนนี้เริ่มดูไม่มั่นใจ และจ้องมองไปที่โทอาจัง
และเมื่อจ้องไปถึงหน้าอก สายตาเธอก็หยุดเคลื่อนไหวกะทันหัน
「……มั่นใจว่า、ตอนนั้นไม่ได้ใหญ่ทะลักขนาดนี้นิหน่า」
「อื、อืออออ」
อย่ารังแกโทอาจังนะ！
「เพียวริจังซัง、ถ้ายังจะมากกว่านี้จะถือว่าสร้างปัญหาให้กันนะครับ」
「อ๊าโตะ、ขอโทษน๊า ฉันหากฉันสนใจ ฉันมักจะทำทุกวิถีทางที่จำเป็นเพื่อให้รู้ให้ได้ล๊า ……ทำให้ลำบากใจซะแล้วเน๊ ขอโทษอีกครั้งน๊า、สึกิมิยะ โทอาจัง」
เพียวริจังก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย
บางทีอาจเข้าใจว่าไม่ไม่ได้ตั้งใจทำร้าย โทจังจึงไม่ได้โกรธเช่นกัน
อืมอืม、สาวสวยเข้ากันได้ดีเน๊ะ
「ถ้าอย่างงั้นแล้วล่ะก็、ครั้งนี้ ฉันเอาชนะนักสำรวจผู้ชั่วร้ายเท่านั้น แต่ฉันยังไม่สามารถค้นพบตัวตนที่แท้จริงของโซลเซียลาได้ค๊า……เป็นยังไงกันบ้างค๊า？」
นั่นคือตอนจบไลฟ์สดของเพียวริจัง ดูเหมือนเว็บไซต์ดูแลจัดการ
「คราวหน้า、เจอกันที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมนะคะ！ ถ้าอย่างงั้น、ไว้เจอก๊านนนนー！」
เพียวริจังโบกมือให้โดรนคาเมร่าแล้วยิ้ม
ทันใดนั้น ก็พูดข้างหูฉันว่า「ช่วยโบกมือหน่อยได้ไหม’？」、ฉันกับโทอาจังเองเลยช่วยโบกพร้อมกัน
เฮ้ー、พวกรุ่นพี่กำลังดูไหมคร๊าบー？
「――っ、ค๊า ขอบพระคุณมากนะค๊า」
หลังจากยืนยันว่าการไลฟ์สดถูกปิดไปแน่แล้ว เพียวริจังก็ปล่อยพวกเราและโค้งขอบคุณ
「ขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือของคุณนะครับ」
「ไม่หรอกค๊า、เดิมทีมันก็มีพื้นเพมาจากความชั่วร้ายของโรงเรียนคิโซอยู่แล้วที่สร้างนักสำรวจพรรค์นั้นขึ้นมา」
เพียวริจังพูดแบบนั้นด้วยความจริงจังที่สุด
「สึกิมิยะ โทอาจังก็ด้วยนะค๊า、ขอโทษด้วย ฉันเข้าใจผิดไปเองว่าเข้าใกล้โซลเซียลาได้แล้วซะอีก เลยทะยานเข้าใส่โดยไม่คิดค่ะ」
「มะ、ไม่เป็นไร ยังไง ก็ขอบคุณที่ ช่วยค่ะ」
「ซ้าซ๊า、รีบติดตั้งบีคอนกันทันทีเลยดีกว่านะค๊า」
「อ๊า ค่ะ」
โทจังหยิบเสาจักรกลยามประมาณ 50 เซนติเมตรออกมาจากไดฟ์เกียร์ของเธอ และปักไว้ตรงหน้าการบิดเบี้ยวของดันเจี้ยน
และจากนั้นก็เริ่มตั้งค่าอะไรบางอย่าง
เข้าใจล่ะ พื้นที่ขยายของไดฟ์เกียร์มีไว้ทำอะไรแบบนั้นสิเน๊ ในกรณีนี้ ฉันควรเก็บชุดครอสเดรสไว้ที่ไหนดี？
「ซ้า、จ๊า ในระหว่างที่สึกิมิยะ โทอาจังกำลังเตรียมการอยู่、อยากจะประชุมล่วงหน้ากันสักหน่อยไหมค๊า」
「เอ๊ะ、ฉันจะต้องคุยกับประธานสภานักเรียนก่อน――」
มือของฉันถูกดึงออกไปด้วยแรงอันเหลือเชื่อ
ฉันถูกพาย้ายสถานที่มาที่ซึ่งห่างไกลจากโทอาจัง
ฉันกลัวคน ๆ นี้
「ขอโทษด้วยเน๊ ฉันอยากจะพิสูจน์ตอนนี้ให้ได้จริง ๆ、เน๊――โซลเซียลา」
「……สงสัยจังว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่ครับ」
คะ、คะๆๆๆๆๆๆๆความแตกเรอะ！？
เอ๊ะ！？ ได้ไง！？
「เพราะว่าฉันมั่นใจว่าคุณคือโซลเซียรา ฉันถึงได้ยอมตัดการไลฟ์สดไป จากนี้ไปคุณและฉันจะคุยกัน」
「ก็บอกว่า、ฉันไม่ใช่โซลเซียลาไงครับ」
「จะเป็นอย่างงั้นจริงเหรอ」
เพียวริจังจ้องหน้าฉันอยู่นาน
「ทั้งสีผมและส่วนสูงที่เท่ากัน และเหนือสิ่งอื่นใด、คุณหลบการระเบิดทีเผลอของมาจังของฉันได้อย่างง่ายดาย」
「っ、กบตอนนั้นไม่ใช่พลาดอย่างงั้นหรอกเรอะ」
「ฮ่าๆๆๆ、ไม่มีทางหรอก」
กบที่กลิ้งมาอยู่ต่อหน้าฉันระหว่างการดวลก่อนหน้านี้ เห็นได้ชัดว่านั้นเป็นการจงใจ
ยัยนี้คิดว่ากำลังทำอะไรอยู่ มันแย่กว่าที่ฉันคิดอีก？
「จากการสนทนาที่ศูนย์ทดลอง ฉันคาดการณ์ว่าโซลเซียลาจะเป็นนักเรียนอยู่ที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม คำถามที่ยังคงอยู่คือ ใครคือโซลเซียลากันแน่ เทรุคามิ มิซุฮิถูกตัดออกไป เนื่องจากการปรากฏตัวของเธอในการต่อสู้พร้อมกับโซลเซียลาที่ถูกเปิดเผยต่อสาธารณะโดยคณะกรรมการบริหาร อาโอะโฮชิ มิโรคุก็ถูกตัดออกไปเนื่องจากอาวุธและความสามารถตั้งแต่แรก คนเดียวที่เหลืออยู่คือสึกิมิยะ โทอาที่สามารถใช้การโจมตีแบบบรรจบได้ และคุณ」
เพียวริจังชี้มาที่ฉันแล้วยิ้มอย่างมั่นใจ
「เหตุผลที่ฉันพยายามทำให้เกิดการดวลครั้งนี้คือ การได้เห็นการยิงแบบบรรจบของสึกิมิยะ โทอา ถ้าแค่อยากเอาชนะ แค่ฉันคนเดียวก็เกินพอ」
「……ฉันคิดว่าตามตรรกะแล้ว การเตรียมตัวมากเกินไป」
กบระเบิดที่เธอใช้นั้น เกินมาตรฐานขั้นต่ำในการดวลครั้งนี้ไปมาก
แต่ถึงอย่างงั้น、เพื่อค้นหาว่าโซลเซียลาเป็นใคร ถึงกับสร้างช่องว่างให้กับพวกฉัน เฟกตอมได้โอกาสลงมือ
ถ้าคุณคิดอย่างนั้นมันก็สมเหตุสมผล
ไม่สิ、ตั้งแต่แรกแล้ว การที่เธอปรากฎตัวในเวลาที่เหมาะเจาะแบบนี้ได้แปลว่าทั้งหมดนี้ถูกวางแผนไว้หรือเปล่า
「อย่างที่คุณเห็น อาวุธของฉันคือดาบสั้น ฉันไม่มีเคียวที่โดดเด่นขนาดนั้น」
「คุณสามารถปลอมแปลงได้มากเท่าที่คุณต้องการ ……สิ่งที่ฉันมองคือดวงตาของคุณต่างหากล่ะ――」
หลังจากพูดอย่างนั้น เพียวริจังก็เริ่มโจมตีฉัน
แม้จะเป็นนักเรียนหญิง แต่หมัดของเธอซึ่งแสดงความสามารถทางกายภาพของเธออย่างเต็มที่ในฐานะนักสำรวจก็แยกอากาศออกและเข้ามาหาฉัน
ในจังหวะนั้นเอง สร้อยข้อมือสีแดงปรากฏขึ้น การมองเห็นการเคลื่อนไหวของฉันก็ดีขึ้น และสามารถหลบได้โดยไม่มีปัญหาใด ๆ
……อะ
「กะแล้ว、ดวงตาคู่นั้น เหมือนกับโซลเซียลา แทนที่จะเคลื่อนไหวด้วยการคาดการณ์ตามประสบการณ์ กลับเคลื่อนไหวหลังจากรวบรวมข้อมูลด้วยสายตา การมองเห็นความเคลื่อนไหวที่น่าทึ่งทำให้สิ่งนี้เป็นไปได้ ตอนนี้ไม่มีประโยชน์ที่จะซ่อนไว้หรอกนะ」
「ฉัน……」
แย่แล้ว
นี่ทำไมฉันถึงแพ้โดนสตีมเมอร์เปิดโปงขนาดนี้กัน！？
ต่อหน้าฉันที่มือชุ่มเหงื่อ、เพียวริจังพูดต่อราวกับกำลังต้อนฉัน
「เป็นจุดบอดเลยล่ะ ไม่คิดเลยว่า、โซลเซียลาจะแกล้งทำตัวเป็นผู้ชายแบบนี้เน๊ะ」
「……ゑ？」
「คราวนี้จะแกล้งทำเป็นไม่รู้อีกไหม？เสียงและใบหน้าที่ไม่สามารถแบ่งแยกเพศ และเครื่องแบบที่ใหญ่ขึ้นหนึ่งไซส์เพื่อซ่อนรูปร่างของเด็กสาว――ไม่ว่าจะคิดยังไง คุณก็เป็นเด็กผู้หญิงใช่ไหม？」
เพียวริจังจ้องมองมาที่ฉัน
ฉันหายใจออกเมื่อเห็นสีหน้าของเธอที่บอกฉันเป็นนัย ๆ ว่าฉันไม่สามารถหนีต่อไปได้อีกแล้ว
มาเรียงลำดับสถานการณ์กัน
เพียวริจังรู้ว่าฉันคือโซลเซียลา
ยังไงก็ตาม ดูเหมือนว่าการแต่งหญิงของฉันยังไม่ความแตก
สาวสวยลึกลับ＝ไม่ใช่ไอ้โรคจิตแต่งหญิง
สาวสวยลึกลับ＝สาวสวยแต่งเป็นผู้ชายล่ะ
ความแตกต่างนี้ใหญ่มาก ใหญ่ม๊ากกกกกก！！！
หรือพูดอีกอย่างว่า บางทีนี่อาจเป็นโอกาส
……ดูเหมือนว่าโทอาจังจะยังต้องใช้เวลาอีกสักพัก
ดีล่ะ
「――ฮ้าぁ」
สายตามองลงมาเป็นแนวทแยงด้วยความเศร้าโศก
นี่คือมุมสายตาเหมือนหมดสภาพ
หากง่วงนอนสักหน่อยก็good
ฉันเม้มปากแน่นและดูไม่เป็นมิตร
จากนั้นฉันก็บีบคอ และพูดด้วยเสียงที่สูงกว่าปกติ
「นั่นเป็นความหมกมุ่นที่น่าหดหู่ คุณพูดถูก สตอล์กเกอร์ซัง」
ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องขี่คลื่นลูกใหญ่แห่งเข้าใจผิดนี้
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
