ตอนที่ 19 เพราะเป็นสาวสวยจึงไม่ควรปล่อยให้สมองถูกทำลาย
ก่อนถึงดันเจี้ยน、พวกเราก็ประสบปัญหา
「ดันเจี้ยน……เจอแล้วเน๊ะ」
「นั่นสิเน๊ะ」
เอ๊ะ、จะพิชิตมันดีไหม？
ด้วยกันแค่สองคน？
ด้วยตัวร้ายที่ไม่ได้รับบัฟ กับโทอาจังผู้ขี้อาย？
「อะ、ความเข้มข้นของเวทมนตร์เทียบเท่า D ล่ะเน๊ะ อาจจะไม่ยากนักที่จะพิชิต」
「เป็นอย่างงั้นเหรอครับ」
โทอาจังที่กำลังวัดค่าพลังเวทย์อยู่ที่หน้าทางเข้าดันเจี้ยนด้วยไดฟ์เกียร์พูดด้วยความดีใจ
แน่นอนว่าเราจะมีปัญหาทันทีหากที่นี่เป็นระดับ Ｂ
ถ้าหากว่าฉันอยู่คนเดียว、ก็คงแต่งหญิงแล้วลุยกันเลย แต่ว่าโทอาจังอยู่ด้วย……
ขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ ก็รู้สึกได้ว่ามีคนกำลังมาจากข้างหลังฉัน
เพื่อนร่วมงานหรือเปล่าน๊า？เมื่อคิดเช่นนี้ ฉันจึงหันกลับไป และในจังหวะเดียวกัน ก็มีดาบตรงเข้ามาปกคลุมขอบเขตการมองเห็นของฉัน
「っ！？」
สร้อยข้อมือสีแดงปรากฏอยู่ใต้เสื้อแขนยาว และวิสัยทัศน์การมองเห็นความเคลื่อนไหวก็ดีขึ้น
ฉันหลบดาบและเหวี่ยงดาบสั้นลงไปที่ด้ามจับ แต่มันถูกหลบได้ก่อนที่จะปะทะกัน
「อาーฮ้า、ฆ่าไม่สำเร็จว่ะ」
「……เป็นคำทักทายที่ดีทีเดียวเน๊ะ」
ฉันถือดาบสั้นยืนอยู่หน้าโทอาจัง
มีนักเรียนสามคนอยู่ข้างหน้าพวกเรา
ดูจากเครื่องแบบที่ไม่คุ้นเคย น่าจะเป็นนักเรียนม็อบที่ไม่ปรากฏในเรื่องต้นฉบับ
ฉันควรทำยังไงดี จัดการฟาดให้หมดดีไหม
「อิย๊า、พวกเธอช่วยมอบดันเจี้ยนแห่งนี้ให้พวกข้าได้ไหม？ พวกข้า、มีโควต้าสำหรับดันเจี้ยนที่ต้องทำล่ะเน๊」
「นั่นไม่ใช่เรื่องที่ทางนี้จำเป็นต้องรู้สักหน่อยเน๊ะ คุณควรซื้อมันจากเราเงียบ ๆ ก็พอ」
「ถ้าพวกเธอมีสิทธิ์พิชิตมันอย่างเป็นทางการ ข้าก็จะทำ แต่เธอยังไม่ได้ตั้งบีคอนเลยจริงไหม」
บีคอนซึ่งแสดงถึงสิทธิ์ในการพิชิตดันเจี้ยน、เป็นองค์ประกอบที่ถูกกล่าวถึงหลายครั้งในงานต้นฉบับ
นอกจากจะรู้ว่าโรงเรียนไหนกำลังพิชิตดันเจี้ยน จำนวนคน และชื่อแล้ว ยังทำหน้าที่เป็นสื่อกลางในการสื่อสารระหว่างดันเจี้ยนกับโลกภายนอก และในบางกรณี ทั้งยังมีบทบาทในการส่งสัญญาณขอความช่วยเหลืออีกด้วย
โดยการตั้งสิ่งนี้ไว้ที่ทางเข้า คุณก็จะมีสิทธิ์พิชิตดันเจี้ยนนั้น
แต่ยังไงก็คาม เพราะพวกเรายังคิดกันอยู่ว่าจะทำยังไงดี จึงยังไม่ได้ตั้งบีคอน
หรือจะพูดว่า ก่อนอื่นเลยฉันไม่มีบีคอนโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม ไอ้นั่น มีค่าธรรมเนียม
「……โทอาซัง、แล้วบีคอนล่ะ」
「มะ、มีอยู่ แต่ว่า、ในสถานการณ์แบบนี้」
ไม่มีทางที่จะต้านได้เลย
ในกรณีนั้น มีสองทางเลือก: สู้อย่างดุเดือดหรือวิ่งหนี
「ฉันไม่เคยเห็นพวกนี้มาก่อนเลยแล้วก็ดูอ่อนแอมาก ฉันคิดว่ามันจะดีกว่าสำหรับคุณที่จะวิ่งหนีไปอย่างเงียบ ๆ ดีกว่าเผชิญหน้ากับคนสามคนที่นี่เน๊ะ」
「ฮ่าๆๆ、ยูคุงเท่ー เจ้าหมอนั่น、ดูน่ากลัวจริง ๆ น๊า เก็บมันเลยไม่ดีกว่าเหรอ？」
เขาพูดไร้สาระตาบแบบฉบับของม็อบ……！
หากเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันจะถูกโจมชุ่ย ๆ ตีอีกครั้ง และจะถูกซัดเละใช่ไหม？
ถ้าหากว่าฉันกลายเป็นโซลเซียลาล่ะ
แต่ว่าเรื่องนั้น
「อือออ……」
โทอาจังซ่อนตัวอยู่ในเงาของฉันและตัวสั่นเทา
ฉันไม่สามารถทิ้งเธอไว้ตามลำพัง เธอแตกต่างจากรุ่นพี่มิซุฮิมาก
ทางออกที่ปลอดภัยที่สุดคือการยอมแพ้อย่างเงียบ ๆ
เดิมทีมันก็เป็นแค่ดันเจี้ยนระดับ D เท่านั้น รายได้ก็ไม่มากอยู่แล้ว
อาจจะเจ็บนิดหน่อยสำหรับโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม、ทว่าถ้าคุณดูดันเจี้ยนโดยรวมก็ไม่ใช่เรื่องน่าละอายที่จะหลบหนี
「……เข้าใจแล้ว」
「ดีมาก、ฉันชอบคนที่พูดรู้เรื่อง？ ถ้างั้น、แกไปได้แต่ทิ้งผู้หญิงไว้」
「ห๊ะ？」
ห๊ะ？ หัวใจสาวสวย？
「ทางนี้มีแต่ผู้ชายไง ฉันก็เลยอยากได้ดอกไม้สักดอก ถ้าหากยอมให้ผู้หญิงของนายมากับฉันสักหน่อย เดี๋ยวจะให้หินเวทมนตร์สักก้อนแล้วกัน เป็นไง？」
「ฮ่าๆๆๆ、ยูคุง、ทำอีกแล้ว！โย่、จะทำผู้หญิงร้องไห้！」
「โอ๊ยโอ๊ย！ แม่พวกนั้นเป็นผู้หญิงที่คิดไปเองว่าถูกยูคุงทิ้งเอาเองตามอำเภอใจจริงไหม？ไม่ใช่ความผิดของยูคุงสักหน่อย！」
「ใช่เลยพวก อะฮ่าๆๆๆ」
ฮะฮ้าー、ไอ้พวกเวรนี้เป็นม็อบและเป็นปัจจัยทำลายสมองสินะ
……จ๊า、ฆ่าได้สินะ
「――」
「っ！？ ไอ้หมอนี่อะไร！？ จู่ ๆ ก็แกว่งอาวุธแบบนั้น！」
「คุโซ、ถ้าถูกทางนี้จะทำยังไงห๊า！？」
ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำลายยูริ
ฉันจะฆ่าพวกแก และสุดท้ายฉันก็จะตายแบบผู้ชายเหมือนกัน
หรือฉันจะเปลี่ยนเป็นผู้หญิงก่อน
「พวกแกไม่ควรมีตัวตนอยู่บนโลกนี้」
「ต้องพูดขนาดนั้นเลยเรอะ！？」
「ยูคุง ไอ้หมอนี่มันบ้าไปแล้ว！」
ฉันทำได้เพียงเหวี่ยงดาบสั้นไปที่คอของคู่ต่อสู้
ฉันเชี่ยวชาญเรื่องการหลบหลีกและไม่มีทักษะดาบใดๆ แต่ฉันตั้งใจว่าจะสู้ต่อไปจนกว่าจะโจมตีโดน
「อะ、ไอ้หมอนี่แข็งแกร่งมาก！ ยูคุง、ใช้ความสามารถได้เลย！」
「อ้า、เข้าใจแล้ว！」
ทิวทัศน์รอบตัวนักเรียนที่เป็นหัวหน้าเริ่มแผดเผาและบิดเบี้ยว
ชั่วครู่ต่อมา ก็มีไฟปะทุออกมาจากทั่วร่างกายของนักเรียน
ฉันรีบกระโดดออกห่าง และเตรียมดาบสั้นของฉัน
「ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ、ถ้าให้ข้าใช้ความสามารถมันก็จบแล้วโว้ย？ตราบใดที่ยังมีเปลวไฟพันรอบร่างนี้ แกก็จะไม่มีวันเข้าใกล้ข้าได้！」
ชักลำบากขึ้นมานิดหน่อยแล้วสิ
『■■■■■』
ม๊า เป็นเรื่องจริงที่ถ้าฉันปลดปล่อยคุณมาฉันก็จะชนะ
แต่เพราะฉันแต่งหญิงไม่ได้ล่ะน๊า
「นอกจากนี้！ ข้ายังมีความสัมพันธ์กับโรงเรียนคิโซด้วยโว้ย ……ในเมื่อแกไม่เชื่อฟัง ชีวิตของแกในฐานะนักสำรวจต่อจากนี้ไปก็จะจบลงแล้ว」
「……งั้นเหรอ」
โรงเรียนที่ชื่อว่าจะอ่อนแอลงในเทศกาลสงครามครั้งต่อไป （สปอยเลอร์）
โทรัคคุงสามารถต่อกรกับโรงเรียนคิโซได้ในเวลาไม่ถึงหนึ่งปี ช่างสมกับเป็นตัวเอกอย่างแท้จริง
「ถึงทุกอย่างถูกหุ้มไปด้วยเปลวไฟแบบนั้น แต่ใช่ว่าดาบสั้นนี่จะไม่มีทางเข้าถึงจริงไหม」
「ก็คงใช่แหละน๊า แต่、ถ้าแบบนี้ล่ะ！」
ทันทีที่ตัวหัวหน้าพูดจบ เขาก็เริ่มพุ่งเข้ามาหาฉัน
ฮ่าๆๆๆ การพุ่งเข้ามาของพวกปลาซิวปลาสร้อย
สำหรับฉัน ผู้ที่สามารถหลบการโจมตีของโรคุฮาระซังได้ นี่อยู่ในระดับเด็กทารกเท่านั้น
เมื่อคิดอย่างนั้นฉันก็หลบไปด้านข้าง
「ไอ้โง่เอ๊ย แกไม่ใช่เป้าหมายอยู่แล้วเฟ้ย！」
「……ห๊ะ？」
ตัวหัวหน้ายังคงพุ่งเข้าใส่โดยไม่ช้าลง
ในเส้นทางนั้น มีโทอาจังที่หวาดกลัวอยู่
「โทอาจัง！？ คุโซ！」
ไอ้ขี้ขลาด！การกระทำของตัวร้ายแบบมาตรฐาน……。
ฉันพยายามวิ่งออกไปทันที
แต่นักเรียนอีกสองคนมายืนอยู่ตรงหน้า
「คิดว่าจะปล่อยแกไปรึไง？」
「อ้อมกอดของยูคุงช่างเร่าร้อนเหลือเกินเน๊ แม่นั้นอาจถูกเผาเลยก็ได้」
「……อะ？」
โทอาจังจะโดนเผา？
เรื่องพรรค์นั้น、ไม่ให้เกิดขึ้นเด็ดขาด
『■■■■■』
ฉันไม่สามารถแต่งหญิงได้ ไม่มีเวลาแล้ว
ยังไงก็ตาม ไม่มีทางที่ฉันจะเพิกเฉยต่อความรู้สึกอันแข็งแกร่งนี้ได้
『■■■■■』
เข้าใจแล้ว
ฉันไม่รู้ว่าจะไปได้ไกลแค่ไหน แต่ฉันจะฉีกคนพวกนี้ให้เป็นชิ้น ๆ
「――ฟู่」
หายใจออก
เพียงหนึ่งวินาทีเท่านั้น
จากนั้นก็เปิดปาก
「โซลเซี「รอเดี๋ยวก่อนนนนนนนนนนนน！」……เอ๊ะ？」
(TN.เสียงตัวละครซ้อนกัน)
『■？』
ฉันกับนักเรียนสองคนชะงักให้กับเสียงนั้น
ยังไงก็ตาม、ในจังหวะที่ตัวหัวหน้าเข้าไปใกล้โทอาจัง――。
「เคโระ」
เสียงของกบที่สร้างด้วยกลไกก็สะท้อนออกมา
หากมองดูจะมองเห็นกบกลอยู่ข้างหน้าโทอาจัง
「ฮ่าๆๆๆ、นี่คือชัยชนะของข้า！」
ทันทีที่ชายผู้เป็นหัวหน้าก้าวข้ามกบโดยไม่รู้ตัว กบก็ระเบิดอย่างน่าทึ่ง
สามารถได้ยินเสียงกรีดร้องจากภายในเปลวไฟที่กำลังลุกโชนได้เลย
「กรี๊ดดดดดดดดด！！」
「「ยูคุง！？」」
มีระเบิด และชายที่ดูเหมือนหัวหน้าก็ถูกซัดปลิวว่อนและตกลงพื้น
ดูจากระยะบินที่ไกลมากแล้ว ชนะฉันได้ง่าย ๆ เลย ถือว่าค่อนข้างทรงพลังมาก
「โทอาจัง！」
ฉันรีบวิ่งผ่านนักเรียนที่ตกตะลึงไปหาโทอาจัง
「แค่กๆๆ……เคย์คุง」
แม้ว่าโทอาจังจะโดนแรงระเบิดไปบ้าง แต่เธอก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ยกเว้นฝุ่นเพียงเล็กน้อย
สำหรับฉันดูเหมือนว่าโทอาจังอยู่ใกล้ ๆ กับการระเบิดพอดี
「――การระเบิดของม่าจังสามารถกำหนดได้โดยอิสระ การระเบิดนี้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวจากมีทิศทางล่ะค๊า」
ฉันได้ยินเสียงของเด็กสาวคนหนึ่ง
มีผู้มาใหม่ปรากฏตัวขึ้นในถิ่นทุรกันดารของเขตพิเศษ
นักเรียนหญิงแต่งตัวฉูดฉาด ผมสีบลอนด์และมีตาข่ายสีม่วงในชุดเครื่องแบบสีดำของโรงเรียนคิโซ
ฉันกับโทอาจังรู้จักนักเรียนคนนั้นเพียงฝ่ายเดียว
「ทันทีที่ฉันได้ยินชื่อโรงเรียนคิโซ ฉันก็รีบมาทันทีเลย！ ฉ๊านคือ、ผู้เชี่ยวชาญด้านการแสดงแห่งโรงเรียนคิโซ――เพียวริฟิเคชันจังเองค๊า！」
ตัวต้นเหตุของสถานการณ์ปัจจุบันรอบ ๆ โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม、ผู้มีพระคุณที่ทำให้ชื่อโซลเซียลาของฉันได้รับความนิยมเพิ่มขึ้น อยู่ที่ตรงนั้น
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
