ตอนที่ 18 สาวสวยมักจะถูกคาดหวังจากคนอื่นอยู่เสมอ
สึกิมิยะ โทอา
ฉันเรียกเธอว่าโทอาจังในใจ
เธอเป็นนักเรียนปีแรกที่ค่อนข้างขี้อายและมีผมสีบลอนด์ที่โดดเด่น
ใช่แล้ว、เธออายุเท่ากับฉันและเป็นเพื่อนร่วมชั้นเพียงคนเดียวอีกด้วย
เมื่อรุ่นพี่มิซุฮิกับรุ่นพี่มิโรคุจบการศึกษาไปก็จะเหลือเพียงเราสอง ……น่าอึดอัดใจมากเน๊！
「วะ、วันนี้มาทำให้ดีที่สุดกันเถอะเน๊！」
「อะ、ค่ะ」
โทอาจัง、บางทีอาจจะรับมือเรื่องของฉันได้ไม่ดีนัก
แม้ว่าตอนนี้、เธอจะตอบสนองต่อทุกการเคลื่อนไหวของฉันก็ตาม
ถูกต้องแล้ว เป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องระวังคนอย่างฉัน
จู่ ๆ ก็มีสัตว์ประหลาดโสโครกโยนตัวเองเข้ามาในสวนดอกลิลลี่อย่างกะทันหัน
เป็นเรื่องปกติของโลกที่จะกล่าวว่าผู้ชายที่บุกเข้าไปในสวนดอกลิลลี่จะต้องได้รับผลกรรมอันใหญ่หลวง
คุโซ、ถ้าฉันเป็นสาวสวย เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น……！
「โดยปกติแล้ว、รู้สึกยังไงเหรอคะ กับการพยายามช่วยชีวิต？」
「รู้สึกยังไงสินะ โดยปกติแล้วผมจะไปตามคำร้องขอกู้ภัยที่ส่งมาถึงรุ่นพี่มิซุฮิเน๊ะ」
「เข้าใจเลยค่ะ……！ ฉันเองบางครั้งก็ตามมิซุฮิจังไปด้วย、ตะ、แต่ถ้าอย่างงั้นแล้ว จ๊า、วันนี้ล่ะคะ」
「……ก่อนอื่นเลย、อยากไปเดินในโซนพิเศษไหม」
「ค่ะっ、ค่ะ！」
ช่วงบ่าย ต่างจากตอนที่อยู่กับรุ่นพี่มิซุฮิตรงที่ยังเหลือเวลาอีกเยอะ
เพราะฉันต่างจากรุ่นพี่มิซุฮิที่มีประวัติการช่วยเหลือที่ประสบความสำเร็จอยู่แล้ว ฉันไม่เคยได้รับคำขอให้ช่วยเหลือดันเจี้ยนแบบระบุชื่อเลย
ในกรณีนี้ ฉันจะเริ่มต้นด้วยการค้นหาสัญญาณขอกู้ภัยที่แสดงบนแผนที่ แต่วันนี้ดูเหมือนว่าจะมีดันเจี้ยนจำนวนไม่มากตั้งแต่เริ่ม
ไม่มีการผ่อนปรนใด ๆ มีเพียงแค่ระดับความยากที่เหมาะสมเท่านั้นที่พวกเราจะมุ่งหน้าไปได้
「ฉะ、ฉันอยากจะช่วยให้ได้อย่างน้อยสักหนึ่งคนเน๊ะ ถ้ากลับไปบอกว่าทำอะไรไม่ได้เลย、มิซุฮิจัง เธอจะทำตัวบ้าบิ่นอีก」
「นั่นสินะเน๊ะ แต่หวังว่าจะมีการขอความช่วยเหลือเข้ามาบ้าง นั่นมัน、ดันเจี้ยน？」
ที่พวกเรามาเดินอยู่ในโซนพิเศษกันก็เพราะว่ามีโอกาสจะเจอดันเจี้ยน
แม้ว่าความน่าจะเป็นจะมีน้อย แต่หากสามารถค้นพบดันเจี้ยนได้ เราก็สามารถรับเงินได้เพียงแค่ส่งสิทธิ์ในการพิชิตออกไป หรือหากสามารถพิชิตได้ด้วยตัวเอง ก็จะได้รับคอร์ไป และมันสนุกดี
「ฉันไม่ค่อยได้เห็น、ดันเจี้ยนสักเท่าไหร่เน๊ะ……。มะ、มีอาคารเรียนแนวหน้าของโรงเรียนอื่น ๆ อยู่แถวนี้เยอะแยะเลย」
โทอาจังพูดโดยไม่ปิดบังสีหน้าเศร้าใจ
อย่างที่เธอพูด มีอาคารเรียนหลายแห่งบริเวณด้านนอกของโซนพิเศษที่เราอยู่ในปัจจุบัน
เหล่านี้เป็นอาคารเรียนแค่ในนามเท่านั้น เปรียบเสมือนหอดูดาวที่มีไว้รุกเข้าสู่ดันเจี้ยนอย่างรวดเร็ว และชั้นเรียนไม่ได้จัดขึ้นภายใน
ถึงกระนั้น เพื่อรักษาภาพลักษณ์ของอาคารเรียน มันจึงสร้างให้ดูเหมือนอาคารเรียนนั่นเอง
แต่ฉันรู้ดี อาคารเรียนทั้งหมดที่ล้อมโซนพิเศษไว้ได้รับการเสริมความแข็งแกร่ง แม้แต่กระสุนเทอร์โมบาริกก็ไม่ทำให้เกิดรอยขีดข่วน
「ต่อให้จะเจอดันเจี้ยนแล้ว ก็อาจมีความขัดแย้งกับนักเรียนคนอื่นได้ด้วยเน๊ะ」
หากเป็นเช่นนั้น โอกาสชนะของเราก็มีน้อย
หากฉันเป็นโซลเซียลา、และมีสหายเป็นรุ่นพี่มิซุฮิ ฉันอาจจะสามารถแข่งขันกับโรงเรียนอื่นที่ไม่ใช่โรงเรียนใหญ่ทั้งสี่ได้ แต่ตอนนี้โทอาจังก็อยู่กับตัวฉันที่ไม่ได้แต่งหญิงด้วย
มันก็เหมือนกับการโยนมอลทีส*สองตัวเข้าไปในทุ่งสะวันนา คุโซ
(*พันธ์น้องหมา)
「อะ、ฉันไม่ชอบการต่อสู้、เลยค่ะ ……การดวลด้วย」
「ดวลเหรอครับ ม๊า、ผมคิดว่าแบบน๊านดูมีโอกาสชนะมากกว่าเน๊ะ ดีกว่ามากันเยอะ」
การต่อสู้เพื่อสิทธิ์ในการพิชิตดันเจี้ยนจะเข้มข้นขึ้นตามอันดับของดันเจี้ยนที่สูงขึ้น
แค่ดันเจี้ยนที่ยากลำบากระดับ Ｂแร๊งค์ ก็เกือบจะเหมือนกับการก่อสงครามระหว่างโรงเรียนแล้ว
ยังไงก็ตาม 、หากเป็นระดับแค่Ｄล่ะก็、คงเป็นการเสียเวลาที่จะทะเลาะกัน ดังนั้นจึงมักจะตัดสินด้วยการดวลกันระหว่างคนที่มีปัญหากัน
นี่เป็นวิธีเดียวที่พวกเราจะได้รับสิทธิ์พิชิตดันเจี้ยน
「ฮ่าๆๆๆ ม๊า、ยังไงก็ไม่ง่ายเลยที่จะเจอดันเจี้ยนว่างแบบนั้น」
「น่ะ、นั่นสิเน๊ะ อะฮะๆๆๆ」
「「ฮ่าๆๆๆ…………หืม？？？？」」
เสียงซ้อนทับกันกับโทอาจัง
ยังไม่ถึงต้นฤดูร้อนด้วยซ้ำ พวกเราก็พบกับไอ้นั่นลอยอยู่ต่อหน้าต่อตาภายใต้แสงแดดอันร้อนแรงแล้ว
กระแสน้ำวนที่พบกลางอากาศ
หลุมที่บิดเบือนกาล-เวลาและเป็นจุดเริ่มต้นของการกัดเซาะสู่โลกนี้
ใช่แล้ว
「「ดันเจี้ยน！？」」
■
ขณะเดียวกันมิซุฮิก็นอนอยู่บนเตียง
ไม่สิ、เรียกว่ากักบริเวณจะเหมาะสมกว่าหรือไม่
มิโรคุนั่งจับตาดูขณะจัดเอกสารใกล้ประตู
「กังวลเหรอ？」
มิโรคุพึมพำขณะมองดูเอกสาร
「อ้า」
มิซุฮิตอบสั้น ๆ ขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง
ท้องฟ้ายังคงแจ่มใสและมีสีฟ้าสวยงามอันน่ารื่นรมย์อันกว้างใหญ่
ต้นฤดูร้อนจะมาเยือนเฟกตอมในไม่ช้า
「พวกเราจะเรียนจบ、โดยเหลือแค่เคย์กับโทอาไว้ข้างหลัง……ไม่สิ、โรงเรียนนี้น่าจะถูกทำลายในไม่ช้าซะมากกว่ามั้ง」
「ไม่เป็นอย่างงั้นหรอกจ๊ะ」
มิโรคุยิ้มขึ้นมาทันที
「ตั้งแต่ที่เคย์คุงเข้ามาความเร็วการชำระหนี้ก็ดีขึ้นนิดหน่อย นอกจากนี้เราสี่คนอาจจะชนะเทศกาลสงครามได้จริง ๆ ก็ได้」
「ต่อให้ชนะ、ไอ้พวกนั้นจะรักษาสัญญาเรอะ」
「ต้องทำตามสิจ๊ะ ต่อให้จะไม่เป็นเช่นนั้น ก็จะมีบริษัทมากมายที่จะมาสนับสนุนโรงเรียนที่สามารถเอาชนะเทศกาลสงครามได้ล่ะนะ」
「……ช่วงนี้คุณดูเหมือนจะสนุกนะ」
มิซุฮิมองดูมิโรคุแล้วพูดเช่นนั้น
มิโรคุเอียงศีรษะด้วยสีหน้าตกตะลึง
「เป็นอย่างนั้นเหรอจ๊ะ？」
「อ้า เธอเริ่มหัวเราะบ่อยขึ้น เหมือนเมื่อก่อน」
「ว่าไปแล้วมิซุฮิเอง、ก็หัวเราะบ่อยขึ้นล่ะ รู้ตัวไหม？」
「……ไม่รู้」
ขณะที่สัมผัสแก้มของตัวเอง มิซุฮิก็ไอเพื่ออำพราง
「ถึงอย่างงั้น、ในที่สุดพวกเขาจะเป็นคนนำเฟกตอมแห่งนี้ ยาพิษอัมพาตของเคย์、ยุทโธปกรณ์ของโทอา ฉันเห็นด้วยกับการได้รับประสบการณ์ที่นี่จ๊ะ」
「แต่ฉันค่อนข้างกังวลนิดหน่อย」
「ทั้งสองคนควรจะคุ้นเคยกับการฝึกฝนแล้ว โทอามีประสบการณ์ในการต่อสู้ไม่มากนัก และเคย์ก็ไม่มีปัญหากับสัตว์ประหลาด แต่เมื่อต้องต่อสู้ระหว่างบุคคล เขายังใช้ดาบได้ไม่ดีนัก」
คำพูดเหล่านี้มาจากการเฝ้าดูทั้งสองคน
จากมุมมองของมิซุฮิ ทั้งสองมีศักยภาพสูงเมื่อเทียบกับคนรอบข้าง
ไม่สิ、จะแม่นยำกว่าไหมถ้าจะบอกว่าไม่มีสภาพแวดล้อมเช่นนั้นในโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมแห่งนี้
「ดูกังวลมากขึ้นเน๊」
「เธอก็เหมือนกันแหละน๊า」
「ฉันกังวลนิดหน่อยเน๊ะ ……แต่ว่า、ฉันเชื่อว่าเราสามารถฝากโทอาจังไว้กับเคย์คุงได้ล่ะจ๊ะ」
「งั้นเหรอ……งั้นสิน๊า」
ในใจของพวกเธอ นึกภาพใบหน้าของนักเรียนชายที่ดูจริงจังอย่างน่าขัน
ผมและดวงตาสีฟ้าเงินที่ดูเหมือนติดอยู่ในห้วงลึกของท้องฟ้าสีคราม
เมื่อเธอได้อยู่กับเขา มิซุฮิก็รู้สึกปลอดภัยอย่างน่าประหลาด
「จากนี้ไป ฉันว่าเราน่าจะรวมทั้งคู่เข้ามาในการหมุนเวียนงานกู้ภัยดันเจี้ยนได้แล้วใช่ไหม」
พึมพำกับตัวเอง แต่มีเสียงอ่อนโยนตอบกลับมา「ดีจังเน๊」
ฉันหวังว่าพวกเขาทั้งสองคนจะกลายเป็นนักสำรวจที่เต็มเปี่ยมซึ่งสามารถเอาชนะฉันได้ และฉันก็ตั้งปณิธานอีกครั้งที่จะทิ้งโรงเรียนนี้ไว้ข้างหลังให้ทั้งสองคน
สถานการณ์ปัจจุบันโดยรวมของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมยังคงสิ้นหวัง ถึงกระนั้น เทรุคามิ มิซุฮิก็จะไม่ยอมแพ้
เพื่อจุดประสงค์นั้นแล้ว――。
（ความรู้สึกนั้นระหว่างการโจมตีแบบบรรจบ ถ้าเพียงแต่ไปถึงจุดนั้นได้อีกครั้ง）
ระดับที่สูงกว่าของตัวเองซึ่งไม่น่าจะเป็นไปได้
แม้ว่ามันจะมีพื้นฐานมาจากความไร้สาระและความบังเอิญต่าง ๆ
（ฉันสามารถแข็งแกร่งขึ้นได้）
มีเปลวไฟอยู่ภายในนั่นอย่างแน่นอน
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
โลลินีทบ่นๆไร้สาระ
ช่วงนี้ปวดหลังสุดๆมาสองสามวันแล้ว กินพาราจนชินไม่ขมแล้ว ฮา
