ตอนที่ 17 แม้แต่สาวสวยก็ยังมีข้อผิดพลาดอยู่หนึ่งหรือสองอย่าง
โซลเซียลา、คุณเป็นใครกันแน่……！
ก็ฉันไงล่ะ！！！
ฉันไงฉันไง！
สาวสวยลึกลับคนนั้นก็คือ！
สาวสวยที่ได้รับการรับรองเป็นＳแร๊งค์！
ก็คือฉันไงล๊า！
ม๊ายสิ๊、โซลเซียลาล๊า！
『■■ー■！』
ไม่ใช่คุณ นั่งลง
『■！？』
ข้อมูลการประท้วงที่รุนแรงถูกโยนเข้ามาในสมองของฉัน แต่ฉันตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อมัน
ฟุฮ่าๆๆๆ、คุณไม่สามารถทำอะไรได้หากไม่มีร่างกายของตัวเองจริงไหม
ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงเรียน
เมื่อวานนี้ฉันได้ทานอาหารดีๆ เป็นครั้งแรกหลังจากระยะเวลาหนึ่ง ดังนั้นฉันจึงมีพลังงานมากมาย
ฉันยังสนุกกับการสวมบทบาทเป็นสาวสวยลึกลับ โซลเซียลา、ยังเป็นประโยชน์กับรุ่นพี่มิซุฮิ、และได้กินเนื้ออีกด้วย
วันนี้เองก็จะทำให้ดีที่สุดในงานกู้ภัยดันเจี้ยนล่ะ！
「วันนี้ก็จะกินเนื้อ……ยิ่งเนื้อดีเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น……หืม、รุ่นพี่มิซุฮิ？」
「っ！？ ――อะ、เคย์หรอกเหรอ」
ระหว่างทางไปห้องสภานักเรียนก็เจอรุ่นพี่มิซุฮิ
เธอตรวจสอบพื้นที่โดยรอบเธออย่างระมัดระวัง、และกวักมือเรียกฉัน
「เช้านี้เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ」
「มะ、ไม่มี ม๊ายมีอะไร นายจะไปทำงานกู้ภัยดันเจี้ยนใช่ไหม？ไปกันเร็ว โฮรา、น่ะ？」
「อะ、ครับ」
ฉันพยักหน้าให้รุ่นพี่มิซุฮิที่ดูท่าทางเหมือนกำลังตื่นตระหนกเล็กน้อย
「ดะ、ดีล่ะ จ๊า ไปประตูหลัง」
「จะไปไหนจากประตูหลังงั้นเหรอ？」
「――มิっ、มิโรคุ！？」
「อะ、อรุณสวัสดิ์ครับ รุ่นพี่มิโรคุ」
「จ๊ะ อรุณสวัสดิ์นะ เคย์คุง……แล้วก็、จับได้แล้วนะ มิซุฮิ」
รุ่นพี่มิโรคุยิ้ม、แล้วจับมือแน่น
「ปะっ、ปล่อยนะ มิโรคุ！ ฉันต้องไปงานกู้ภัยดันเจี้ยน」
「ด้วยร่างกายแบบนั้น？」
หลังพูดอย่างนั้น รุ่นพี่มิโรคุ、ก็จิ้มรุ่นพี่มิซุฮิที่หลัง
ทันใดนัน้、รุ่นพี่มิซุฮิก็ร้อง「อ๊ายっ！？」แล้วทรุดลงกับพื้น
「รุ่นพี่มิซุฮิ！？」
「คะ、เคย์、ไปทำงานช่วย、กันเถอะ」
「ในสายตาของผม ดูเหมือนรุ่นพี่ต้องการความช่วยเหลือมากกว่านะครับ？」
รุ่นพี่มิโรคุจับตัวรุ่นพี่มิซุฮิที่ตัวสั่นเทาได้อย่างง่ายดาย เปิดปากพูดด้วยรอยยิ้ม
「มิซุฮิตอนนี้หมดแรงแล้ว เมื่อวานก็ประมาทเกินไปที่จะพิชิตดันเจี้ยนＡแร๊งค์」
「ไม่เป็นไรหรอกน๊า ฉันแค่มีอาการปวดอย่างรุนแรงตามร่างกายนิดหน่อยเอง」
「นั่นไม่เรียกว่าไม่เป็นไรหรอกนะ มิซุฮิ ค๊า、ซึนซึน」
「เจ๊บっ！？ เดี๋ยว、หยุดนะっ――」
น่าสงสาร、เมื่อรุ่นพี่มิซุฮิถูกจับได้แล้ว ก็ไม่มีใครช่วยได้
เธอถูกแหย่เข้าที่ร่างกายตามความพอใจ และก็พ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง
รุ่นพี่มิโรคุ、เป็นคนประเภทที่ชอบเล่นแกล้งคนที่เท้าเป็นเหน็บชา
「ร่างกายของเคย์คุงไม่มีอะไรผิดปกติใช่ไหมจ๊ะ？ สมมติว่า、ถ้าเธอบ้าบิ่นเหมือนมิซุฮิล่ะก็、ฉันจะพาคุณไปห้องพยาบาลด้วยกันเลย」
「ไม่เป็นไรครับ ……ไม่สิ、แม้ว่าจะถูกตีเข้าที่ร่างกายก็ตาม ผมก็ไม่เป็นไรหรอกครับ」
「ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้นเน๊ะ ฟุมุ、ฉันควรจะบอกว่าน่าทึ่งอย่างที่คิดไว้ดีไหม」
ถึงฉันจะพูดไปอย่างงั้น แต่ฉันก็ไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้นจริง ดังนั้นการประเมินค่าสูงเกินไปก็จะเป็นปัญหาเช่นกัน
ต้องขอบคุณ ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวซังล่ะนะ
『■■■■』
แต่ยังไงก็จะขายแน่นอน เป็นเรื่องข่าวร้ายที่ไม่ดีอย่างแน่นอน
『！？』
ฉันส่ายหัวโดยไม่สนใจเสียงประท้วงของไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวผู้ร่าเริงตั้งแต่เช้า
「ผม、ออกจากศึกมากลางคัน ดังนั้นจะบอกว่าได้รับภาระน้อยกว่าก็คงได้ครับ หลังจากนั้น、คนที่กำลังต่อสู้พร้อมรุ่นพี่มิซุฮิก็……」
「――โซลเซียลา、สิเน๊ะ」
รอยยิ้มหายไปจากหน้ารุ่นพี่มิโรคุ
ใบหน้าที่แท้จริงของบุคคลนี้อาจจะน่ากลัวที่สุด
「ครับ ผมก็สงสัยเหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าไม่มีนักสำรวจลึกลับคนนั้น」
「นั่นสินะจ๊ะ แต่ว่า、เพราะว่าเธอเป็นสาเหตุส่วนหนึ่งที่ทำให้มิซุฮิเป็นแบบนี้ ฉันจึงพูดไม่ได้ว่าฉันรู้สึกขอบคุณ……」
「เอ๊ะ、อย่างงั้นเหรอครับ？」
เอาจริงดิ？
ฉันถูกสงสัยว่าเป็นอาชญากรสงครามหรือเปล่า？
「ดูเหมือนว่าด้วยการแทรกแซงที่เกิดจากโซลเซียลา、จึงทำให้มิซุฮิปล่อยการโจมตีแบบบรรจบที่เกินขีดจำกัด แม้ว่าภาระจะถูกจำกัดให้เหลือน้อยที่สุด、แต่ก็ไม่ใช่ศูนย์ สภาพปัจจุบันของมิซุฮิก็คือผลสะท้อนจากสิ่งนั้น」
「มะ、ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ？」
ด้วยน้ำเสียงกังวลของฉัน รุ่นพี่มิซุฮิ ตอบพร้อมยกนิ้วโป้งโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง
ไม่ดีเลย……。
「ขอโทษด้วยครับ、เป็นความผิดของผมเอง」
「เอ๊ะ、ทำไมเป็เคย์คุงไปได้ล่ะ？」
แย่แล้ว
「…………ก็ถ้าผมยังอยู่、คิดว่า、บางทีเราน่าจะสามารถเอาชนะได้โดยไม่ต้องพึ่งการโจมตีแบบนั้นจริงไหมครับ」
「อ้า、เข้าใจล่ะ ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นไปหรอกนะจ๊ะ เคย์คุง นี่เป็นเพียงปฏิกิริยาเชิงลบเล็กน้อยจากการสัมผัสกับพลังเวทย์มนตร์ที่มีความเข้มข้นสูงในระยะใกล้ และแค่ปวดกล้ามเนื้อเท่านั้นเอง」
「ชะ、ใช่แล้ว แล้วนั่นทำให้ฉันก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองไปอีกขั้นด้วย、ฮี่กี๊っ！？」
「มิซุฮิกรุณาเงียบแล้วไปนอนซะเน๊ー」
เกือบไปแล้วー、ฉันเสียใจมากจนเผลอขอโทษออกไป
「ถึงอย่างนั้น、ก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้เกี่ยวข้องกับโซลเซียลาถึงสองครั้งแบบนี้……เธอ、ดูเหมือนว่าในที่สุดจะได้รับการรับรองเป็นＳแร๊งค์แล้ว」
「ความสามารถในการยกระดับนักสำรวจคนอื่น ๆ ให้เป็นＳแร๊งค์ได้ชั่วคราว？ แค่นั้นก็น่าทึ่งเกินพอแล้วเน๊ะ เธอ、เป็นอะไรกันแน่……！」
ฉันก็รู้เกี่ยวกับเรื่องนั้นในประกาศจากบอร์ด Apis แล้ว
ฉันเองก็สับสนเพราะถูกมอบความสามารถที่ฉันไม่รู้จักด้วยซ้ำ
สามารถทำให้นักสำรวจคนอื่นเป็น Ｓแร๊งค์ได้？
ล้อกันเล่นใช่ไหม ถ้าสร้างＳแร๊งค์ได้มากขนาดนั้น ฉันก็ไม่ต้องลำบากขนาดนี้หรอก！
『■■■■』
ทำได้เหรอ？
จ๊า งั้นตอนนั้นคุณก็ได้เปลี่ยนรุ่นพี่มิซุฮิให้เป็นＳแร๊งค์ได้ชั่วคราวจริง ๆ งั้นเรอะ？
ฉันอุตส่าห์คิดว่า、เป็นซิงโครไนซ์แห่งสาวสวยของฉันที่สั่นพ้องกับรุ่นพี่มิซุฮิ และทำให้เธอก็สามารถใช้พลังของฉันได้อย่างงดงามและนุ่มนวล……เหมือนกับพลังมิตรภาพ หรือการเคลื่อนไหวพิเศษที่ต้องใช้คนสองคนรวมกันโดยไม่สนใจความสามารถส่วนตัว……。
『■■■■■』
อะ、ในกรณีนั้นก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ
……อะไรก็เป็นไปได้น๊า เอาจริงๆ ฉันรู้สึกเหมือนคุณเป็นบางอย่างที่ฉันต้องรีบปล่อยวางไม่อย่างงั้นจะจมลงไปกับอะไรบางอย่าง
เพื่อค่อย ๆ หลบหนีความเป็นจริงจากโบราณวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่ผิดปกติอย่างชัดเจน ฉันจึงเปลี่ยนเรื่อง
「วะ、ว่าไปแล้ว ถ้ารุ่นพี่มิซุฮิไม่มาช่วยผม แสดงว่าผมต้องไปคนเดียวใช่ไหมครับ？」
「อะ、เรื่องนั้นฉันได้เตรียมคู่หูคนใหม่ไว้ให้เคย์คุงแล้วล่ะจ๊ะ」
「คู่หู？」
รุ่นพี่มิโรคุพยักหน้า
「ฉันคิดว่าตอนนี้เธอน่ากำลังกินข้าวเช้าอยู่ในห้องสภานักเรียนอยู่นะ ถ้าเธอต้องการ จะกินข้าวเช้าด้วยกันก่อนไหมจ๊ะ？ ฉันทำผัดผักกับเนื้อที่เหลือจากเมื่อวานมาล่ะ」
「จะกินครับ！」
「ขะ、ของฉ๊าน……」
ขณะที่ถูกอุ้มโดยรุ่นพี่มิโรคุ、รุ่นพี่มิซุฮิก็ยกมือขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
เมื่อเห็นเช่นนี้ รุ่นพี่มิโรคุ จึงพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
「มิซุฮิกินไม่ได้หรอกนะจ๊ะ ดื่มได้แต่เยลลี่เท่านั้น」
「ถะ、ถึงจะแพงกว่าถั่วงอกแต่ก็กินไม่อร่อย……！」
「ขอโทษครับ、รุ่นพี่มิซุฮิ……」
「ไม่、ม๊าย、ไม่เป็นไร มันเป็นเพราะร่างกายของฉันอ่อนแอ、เอง ฉันจะฝึกทันที――มิ๊กกกก！？」
「ค๊าー、จะเริ่มฝึกทันทีไม่ได้นะจ๊า……ครั้งหน้า、หากเธอไม่เชื่อฟังฉัน、เข้าใจใช่ไหมเน๊？」
「……ค่ะ」
รุ่นพี่มิซุฮิ、ขอโทษจากใจจริงครับ
ฉันรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้งจนอยากจะคุกเข่าลงกับพื้นตรงนี้เลย
เป็นเรื่องจริงที่เราไม่สามารถชนะได้หากไม่มีโซลเซียลา、แต่ก็ไม่จำเป็นต้องปล่อยให้รุ่นพี่มิซุฮิต่อสู้เช่นกัน
แต่ว่า、ฉันคิดว่าการเอื้อมมือเข้าไปหาใครบางคนด้วยความตั้งใจแบบนั้นก็เหมือนกับความงามของสาวสวยลึกลับ！
มันคงจะลำบากถ้าจะถูกมองว่าเป็นศัตรู ดังนั้นภายในสถานการณ์ปัจจุบันฉันคิดว่าฉันจะพยายามทำตัวเป็นคนดี！
คร๊าบ ทั้งหมดเป็นเรื่องของการเอาแต่ใจตัวเอง！ หากเป็นสาวสวยฉันจะไตร่ตรองในตอนนั้น！
「ถ้าอย่างงั้น、ไปกันเลยดีไหมจ๊ะ」
พวกเรามุ่งหน้าไปยังห้องสภานักเรียน นำโดยรุ่นพี่มิโรคุ
หากผู้ที่ร่วมงานกู้ภัยไม่ใช่รุ่นพี่มิโรคุ ก็แสดงว่าเหลือนักเรียนอีกเพียงคนเดียวในโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมแห่งนี้
ขณะที่เปิดประตูห้องสภานักเรียน เด็กสาวผมบลอนด์ก็กำลังยัดเนื้อเข้าปากอย่างมีความสุข
「เอาล่ะจ๊ะ、คู่หูสำหรับงานกู้ภัยดันเจี้ยนในวันนี้คือ、โทอาจังเองจ๊าー！」
เมื่อได้ยินคำพูดของรุ่นพี่มิโรคุที่พูดทันทีที่เข้าไปในห้อง、โทอาจังก็ตัวแข็งพร้อมอาหารเช้าที่ยัดเข้าปาก
โทอาจัง、เมื่อสบตากับฉัน เธอก็รีบลุกขึ้นยืนก้มหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า
「ว๊าน、วันนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ！ ฉะ、ฉันจะทำให้ดีที่สุดที่จะไม่เป็นตัวถ่วงค่ะ！」
「อะ、ครับ」
แต่ว่า、ประวัติงานกู้ภัยดันเจี้ยนของโทอาจังยาวนานกว่า
นอกจากนี้หากพูดกันตามตรง、เธอก็น่าจะมีความสามารถพอถึงเข้ามาแทนที่รุ่นพี่มิซุฮิได้
กล่าวอีกนัยหนึ่งมีความเป็นไปได้สูงที่เด็กคนนี้จะแข็งแกร่งเช่นกัน
「……มิ、มิโรคุจังแต่ว่าหลังจากนี้、มิโรคุจังจะผลัดกันใช่……อืม、นั่นสิเน๊ะ ขอโทษ จะ、จะทำค่ะ、อืม」
……น่ากังวลล่ะ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
