ตอนที่ 14 สาวสวยมีสิทธิ์พลิกกระดานกลับด้าน
อาจจะกระทันหันไปหน่อย แต่ฉันจะขอเล่าสิ่งที่ฉันรู้เกี่ยวกับซากุระนิวะ รักกะให้ฟังก่อน
เธอเป็นตัวละครที่ปรากฎตัวในสตอรี่ออริฉบับเกมโซเชชียล(เกมมือถือ)ของ『ลูทราแห่งโลกกระจก』
แค่นั้นแหละ！
「ย๊ากกกก！？」
【ข่าวด่วน】รักกะซัง、แข็งแกร่งอย่างบ้าบอ
ฉันหลีกเลี่ยงหอกด้วยพลังจากกำไลสีแดง แต่ถึงอย่างงั้นก็ไม่มีโอกาสโจมตีสวนเลย
คน ๆ นี้อย่างแย่ที่สุดก็อยู่ระดับเดียวกับโรคุฮาระซัง！？
「รุ่นพี่มิซุฮิっ、ช่วยซื้อเวลาให้ผมหน่อยได้ไหมครับจนกว่าผมจะไปเอาดาบสั้นกลับมาได้！」
「ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง」
ฉันหลบหลีกหอกที่แทงมา、แล้วกระโดดออกไปให้พ้นทางเพื่อให้รุ่นพี่มิซุฮิเข้ามาแทนที่
รุ่นพี่มิซุฮิสไลด์เข้ามาในช่วงว่าง、และยิงกระสุนไปที่ซากุระนิวะ รักกะโดยไม่ลังเลเลย
「อะฮ่าๆๆๆ、ทำแบบนี้ไม่ดีเลยー การโจมตีระดับนั้น รู้สึกได้เลยว่า มิซุฮิ มิโรคุ โทอา、ทั้งสามคนได้ดึงศักยภาพออกมาอย่างเต็มที่ในที่สุด」
กระสุนถูกหอกปัดออก
เปลวไฟและน้ำที่แต่เดิมไม่น่าจะต้านทานได้
ยังไงก็ตาม จากมุมมองของเธอ การปัดออกไปดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อย และเธอก็มองไปที่รุ่นพี่มิซุฮิแล้วยิ้ม
「หยุดทำตัวเหมือนลิงน่าขนลุกนั่นได้แล้ว」
「ใจร้ายจังน๊า ฉันตัวจริงแท้เลย โฮร่า วันที่มิซุฮิพิชิตดันเจี้ยนได้เป็นครั้งแรก จำได้ไหม？ วันนั้นฉันไม่คิดเลยว่ามิซุฮิจะดีใจมากจนร้องไห้ออกมาเลย ฉันตื่นตระหนกมากเลยน๊า」
「หุบปาก」
กระสุนเข้าไปขัดจังหวะคำพูด
「โอ๊ะโตะ」
ถึงอย่างงั้น、ซากุระนิวะ รักกะก็หลบกระสุนอย่างสนุกสนาน
ในขณะเดียวกัน ฉันก็สามารถดึงดาบสั้นออกจากเพดานได้สำเร็จ และก็เหวี่ยงจากด้านบนเข้าใส่ซากุระนิวะ รักกะทันที
การผสมผสานแบบด้นสดเพื่อให้เข้ากับจังหวะที่เกิดอาการฝืดของร่างกายชั่วคราวที่เกิดจากการหลบหลีก
เป็นการประสานกันอย่างลงตัวที่มุ่งหน้าไปยังซากุระนิวะ รักกะ
แต่ ยังไงก็ตาม
「ฮา ทำแบบนี้ไม่ดีเลย สำหรับฉัน、จะมาแพ้ให้กับอะไรแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ」
「นะ」
เธอหลบดาบสั้นได้ราวกับมองเห็นมัน、จากนั้นข้อมือของฉันก็ถูกคว้าไว้และก็ถูกโยนเข้าใส่กำแพง
ทำยังไงดี
「อั๊กっ！」
「เคย์！？」
「อย่ามองไปทางอื่นสิ ถ้าเธอยังชอบใส่ใจกับเพื่อนมากกว่าใคร ๆ สักวันเธอจะถูกหลอกแบบนี้」
「――ッ」
หอกถูกเหวี่ยงเข้าใส่รุ่นพี่มิซุฮิทันทีที่เธอหันมาให้ความสนใจกับฉัน
ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามหลบแล้ว แต่ก็ไม่เป็นผล ปืนที่ถืออยู่ในมือซ้ายถูกตวัดทิ้งไป
「ก่อนอื่นเลย อืม、ปืนไม่ใช่ความสามารถพิเศษของฉันด้วยสิ……คงจะปล่อยให้ใช้ต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ」
เมื่อปืนหล่นลงพื้น、ซากุระนิวะ รักกะก็เตะมันออกไปและหัวเราะ
……คนนี้、ไม่แข็งแกร่งเกินไปเรอะ？
เธอมีความเข้าใจหรือค่อนข้างมีความรู้เกี่ยวกับรุ่นพี่มิซุฮิเป็นอย่างดี、จนสามารถอ่านดักทางการต่อสู้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ
เลวร้ายยิ่งกว่าตอนโรคุฮาระซัง
ยิ่งไปกว่านั้น เจตนาฆ่ามีจริง
แม้จะสามารถคงอารมณ์และทักษะของตัวตนได้สมบูรณ์ แต่มีเพียงเจตนาฆ่าเท่านั้นที่ยังมีอยู่ในฐานะเจ้าแห่งดันเจี้ยน
ปกติแล้ว รุ่นพี่มิซุฮิคงไม่อยากจะสู้หรอก
ฉันบอกได้จากสีหน้าของรุ่นพี่มิซุฮิในช่วงเวลาที่ซากุระนิวะ รักกะถูกเลียนแบบขึ้นมา
「มิซุฮิ、โฮร่า อย่าทำให้ผิดหวังสิ ไม่งั้นจะถูกเสียบเอานะ？」
「คุっ」
รุ่นพี่มิซุฮิหลบอย่างสิ้นหวัง
เดาว่ารูปแบบการโจมตีนั้นเหมือนกับซากุระนิวะ รักกะตัวจริง
แม้ว่ารุ่นพี่มิซุฮิจะไม่มีการโจมตีขั้นเด็ดขาด แต่ก็ไม่มีวี่แววของการโดนโจมตีใด ๆ ที่จะทำให้เกิดการบาดเจ็บถึงชีวิตได้
แต่ว่า、หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเธอจะแพ้แน่นอน
ระหว่างสัตว์ประหลาดที่เลียนแบบมนุษย์、กับมนุษย์ที่มีความแข็งแกร่งทางกายภาพจำกัด อย่างหลังย่อมเสียเปรียบโดยธรรมชาติ
ฉันเป็นเพียงคนเดียวที่เอาชนะสถานการณ์นี้ได้
……ไม่สิ、มีเพียงโซลเซียลา！
『■■■■■！！！！』
ไม่ใช่คุณ นั่งลง
เป็นร่างแต่งหญิงของฉันที่ถูกเรียกว่าโซลเซียลาต่างหาก！
『■？』
ยังไงดี、ฉันรู้สึกว่ากำลังโดนโกรธจัด ๆ อยู่เลย
แต่นั่นไม่สำคัญในตอนนี้！
ฉันดึงตัวเองออกจากผนังแล้วยืนขึ้น
จากนั้นก็วิ่งเข้าหาซากุระนิวะ รักกะ
「อุโอ้ออออออออ！！！」
「อาร๊าๆๆๆ、หมดหวังแล้วเหรอ？」
ซากุระนิวะ รักกะแทงหอกออกมาโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า
……ติดกับแล้วยัยโง่！
ฉันวางท้องใบดาบสั้นไว้ที่ปลายหอกที่แทงเข้ามา
ฉันพยายามไม่ให้ปลายหอกแทงทะลุร่างตัวเอง จนเหลือแค่แรงปะทะจากหอกเท่านั้นที่เข้ามาได้
「อุ、อุว๊ากกกกกกกー！」
「เคย์！？」
ฉันถูกแรงหอกซัดปลิวว่อนและกระแทกเข้ากับผนังห้องผ่าตัด
นอกจากนี้ ในตอนท้ายฉันก็กระโดดเสริมเข้าไปด้านหลังจนทะลุกำแพงห้องไปอีกประมาณสามชั้น แล้วถึงล้มคะมำลง
「ไม่เป็นไรใช่ไหม！？ ตอบฉันสิ！」
「ผม、แค่กๆๆ、มะ、ไม่เป็นไรครับ！」
ฉันตะโกนตอบเสียงดังให้กับเสียงกังวลที่มาจากอีกฝากของฝุ่นที่คลุ้งไปหมด
ไม่มีอะไรและไม่มีใครอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยฝุ่นและควัน
ไม่มีกล้องโดรนเช่นกัน โยชิ！
「รุ่นพี่、จะไปแล้วนะครับ……！」
ฉันยืนขึ้นด้วยความมุ่งมั่น――และถอดชุดเครื่องแบบออก
จากนั้นฉันก็นำสิ่งที่เก็บไว้ในที่พื้นที่ส่วนขยายของไดฟ์เกียร์
มันเป็นฟังก์ชั่นสำหรับจัดเก็บโบราณวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่เก็บได้จากดันเจี้ยน แต่ในความคิดของฉัน มันควรจะมีสิ่งที่เป็นประโยชน์กับฉันมากกว่า
ใช่แล้ว――อย่างสินค้าแต่งหญิงไงล่ะ！
「เอ๋ เอ๊โตะ、วิกผม หืม、ใส่อันนี้――」
ความปรารถนาของฉันที่จะเป็นสาวสวยนั้นไร้ขีดจำกัด และฉันก็แต่งหญิงเสร็จในเวลาไม่ถึงสิบวินาที
สุดท้ายก็สวมหน้ากากป้องกันแก๊สพิษไว้ที่ปาก
เพราะว่าฉันไม่ได้แต่งหน้า ฉันเลยอยากจะปกปิดไว้แม้จะเป็นเพียงปากก็ตาม ฉันต้องปกปิดให้หมดเน๊ะ
『■■■■■』
ทันทีที่ฉันเปลี่ยนเสร็จ ข้อมูลก็สะท้อนเข้าสู่สมองของฉันโดยตรง
อ้าー、ค๊าค๊า เข้าใจแล้ว
「ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว(โซลเซียลา)」
เคียวขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นจากกำไลสีแดง
เคียวอันเป็นเครื่องหมายการค้าของเธอ และชุดสไตล์โกธิคโลลิต้า
สมบูรณ์แบบ
「ซ้า、ไปกันเลยไหม」
ฉันบีบคออย่างสุดกำลัง เพื่อปรับให้เป็นเสียงของสาวน้อย
หลังจากนี้สิ่งที่ต้องทำคือพยายามทำให้ดีที่สุด
■
ข้อสันนิษฐาน、ว่าซากุระนิวะ รักกะตายแล้ว
นั่นเป็นสามัญสำนึกของ เทรุคามิ มิซุฮิ
เธอตายไปแล้ว
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เห็นศพก็ตาม
แต่ยังไงก็ตาม ข้อมูลทั้งหมดชี้ไปที่การตายของเธอ
แล้ว ถ้าเป็นเช่นนั้น สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคืออะไร？
「เด็กผู้ชายคนนั้น、อ่อนแอกว่าที่ฉันคาดไว้จังเน๊ะ ไม่เหมาะกับมิซุฮิหรอกนะ」
「ไร้สาระ」
ฉันพยายามสกัดด้วยปืนหนึ่งกระบอกที่ยังอยู่ในมือ
แต่、มันถูกเบี่ยงไปอย่างง่ายดาย
อย่างที่เดาไว้
จากนั้น、ฉันก็รีบปิดระยะเข้าไปหาซากุระนิวะ รักกะ และยิงในระยะใกล้มาก โดยไม่สนใจข้อได้เปรียบของปืน
การยิงครั้งนี้น่าจะทำให้ประหลาดใจ แต่ซากุระนิวะ รักกะก็หลบได้ง่าย ๆ ด้วยการเอียงหัว
อย่างที่เดาไว้
「เจตนาฆ่าสูงเกินไปนะ ตรงไปตรงมาและอ่านง่าย จริง ๆ เลยนะ」
ขณะที่เธอพูด กระสุนที่ผ่านไปก็ระเบิดเป็นเปลวไฟขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างหลัง
การระเบิดจากด้านหลังเป็นการโจมตีเซอร์ไพรส์อย่างสมบูรณ์แบบ
ยังไงก็ตาม、ซากุระนิวะ รักกะเหวี่ยงหอกและแยกเปลวไฟออกจากกันไปโดยไม่หันกลับไปมอง
นี่ก็ยังอยู่ในการคาดเดา
อย่างที่เดาไว้、มิซุฮิมองไม่เห็นอนาคตใด ๆ ที่จะสามารถเอาชนะซากุระนิวะ รักกะได้เลย
「ลืมความสามารถของฉันไปแล้วเหรอ？」
「ควบคุมลมใช่ไหมล่ะ」
「ใช่ใช่ ดังนั้นแล้ว、ฉันสามารถสร้างเกราะลมแบบนี้ได้ และยังสามารถอำพรางปลายหอกได้อีกด้วย」
รู้อยู่แล้ว
เทรุคามิ มิซุฮิรู้ทุกอย่าง
แต่ก็ทำได้เพียงแค่รู้
「ดูเหมือนว่าเด็กผู้ชายคนนั้นจะยังมีชีวิตอยู่ ดังนั้นฉันควรไปฆ่าเขาก่อนดีไหม？」
「คิดว่าฉันจะปล่อยให้ไปรึไง？」
「เธอหยุดฉันไม่ได้หรอก นอกจากนี้ ดูเหมือนเธอจะไม่มีสมาธิเอาซะเลย เพราะมัวแต่ไปกังวลเกี่ยวกับเด็กคนนั้นนะ」
ซากุระนิวะ รักกะหัวเราะขณะที่หมุนหอก
รอยยิ้มเหมือนดวงอาทิตย์ เป็นรอยยิ้มที่ไม่ควรจะมีอยู่ในสถานที่แห่งการเข่นฆ่ากันแห่งนี้
「ม๊า、ลำดับการตายไม่สำคัญ ถ้าจะตายยังไงก็อย่ารีบตายเป็นคนแรกแล้วกันนะ」
「っ」
ตึก、และซากุระนิวะ รักกะก็ออกวิ่ง
ไม่สิ、เป็นเพียงแค่การก้าวเท้า
ด้วยเพียงก้าวเดียว เธอก็ทะยานถึงความเร็วสูงสุด และแทงหอกออกมา เป้าหมายคือหัวของเทรุคามิ มิซุฮิ
（หลบ、สายเกินไปแล้ว ……ป้องกันก็เป็นไปไม่ได้เช่นกัน）
ฉันเข้าใจทุกอย่าง
เป็นความรู้สึกที่แย่มาก เหมือนดูหนังที่รู้อยู่แล้วว่าตอนจบมันแย่แค่ไหน
แม้ว่าฉันจะรู้ทุกอย่าง แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลย
ไม่มีสักคน、ที่จะมาใส่ใจ
ความเป็นจริงเหมือนฝันร้ายที่ทำให้คุณรู้สึกหมดหนทาง
「อะฮ่าๆๆๆ、จับได้แล้ว」
รอยยิ้มที่ไร้เดียงสาบนใบหน้าของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลยตั้งแต่นั้นมา
อย่างไรก็ตาม มีเพียงเจตนาฆ่านั้นที่พุ่งตรงมาที่ฉัน
（จบแล้ว、สินะ）
เมื่อหอกนั้นมาถึง สุดท้าย มันจะเป็นจุดสิ้นสุดของทุกสิ่งสำหรับฉัน
ไม่、มิซุฮิสามารถจินตนาการได้อย่างง่ายดายว่าถ้าเธอตายที่นี่ นาตากิ เคย์จะกลายเป็นเหยื่อรายต่อไป และโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมก็จะล่มสลาย
มันจบแล้ว
ทั้งหมดเป็นเพราะของปลอมเพียงตัวเดียว
โศกนาฏกรรมดังกล่าวหลีกเลี่ยงไม่ได้
เรื่องราวที่สิ้นหวังเช่นนี้
ทำไมกัน、ทำไมกัน、ทำไมกัน――เรื่องพรรค์นี้มัน
（ไม่มีทางที่จะยอมรับได้ไม่ใช่รึไง！）
จิตวิญญาณการต่อสู้ยังไม่หายไป
มิซุฮิは、ชี้ปืนไปที่ตัวเองทันที
ตำแหน่งที่กระสุนเจาะทะลุตัวเธอนั้นจะเร็วกว่าที่หอกตะสามารถเข้าถึงได้
และเป็นตำแหน่งที่สามารถระเบิดตัวเอง และลากซากุระนิวะ รักกะไปด้วยกันได้
（นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดที่ฉันสามารถทำได้แล้ว）
ฉันเข้าใจดีว่าตอนจบที่ทุกคนได้รับการช่วยเหลือนั้นไม่มี
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมนี่จึงเป็นก้าวเดียว และก้าวที่ดีที่สุดที่เหลือให้กับเทรุคามิ มิซุฮิ
「นี่คือความพ่ายแพ้ของฉันกับแก เจ้าของปลอม」
นิ้วของฉันอยู่บนไกปืน
นั่นคือตอนที่มีคนใสยกม่านปิดฉากเสี่ยงชีวิตที่กำลังจะเกิดขึ้น
「――ดูเหมือนว่ากำลังสนุกกันมากเลยเน๊ะ」
สายลมพัด
เหมือนคืนอันเงียบสงบ ไร้เสียงใด ๆ ทว่ากลับให้ความรู้สึกถึงการมีอยู่ เป็นสายลมแห่งความสันโดษที่ไม่สามารถถูกย้อมด้วยสิ่งอื่นใดได้
ทันใดนั้นเธอ、โซลก็ปรากฏตัวขึ้นระหว่าง มิซุฮิกับซากุระนิวะ รักกะ
ขอบจีบสีดำพลิ้วไหว ผมสีฟ้าเงินที่ปลิวไสวราวกับกำลังเริงระบำ
โซลตวัดปลายหอกที่มุ่งหน้าไปยังมิซุฮิด้วยเคียวสีดำ และเบี่ยงมันออกจากวิถี
ปลายหอกพาดผ่านสูงขึ้นไปหนึ่งหัวของมิซุฮิ แล้วปะทะกับกำแพง
「……อาร๊าๆๆๆ、ผู้ท้าชิงรายใหม่？」
ซากุระนิวะ รักกะเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจเป็นครั้งแรกเมื่อวิถีหอกถูกเบี่ยงเบนไป
「จากนี้ไปมาเล่นกับฉันกันเถอะ」
「เห้ぇ、ดีจังเน๊ เธอ、ดูแข็งแกร่งล่ะ、เธอชื่ออะไร？」
เพื่อตอบคำถามของซากุระนิวะ รักกะ เด็กสาวใช้ปลายนิ้วลูบเคียวขณะตอบว่า
「――โซลเซียลา、นั่นคือชื่อของฉัน」
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ
ขอบคุณ คุณธัชชัย เกียรตินาคินภัทร X-8262 มาก ๆ ครับ
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
โลลินีทนักแปล
แปลเรื่องนี้แล้วเหมือนค่อนๆโดนครอบง่ำเก็บไปฝันว่าโดนจับแต่งคอสเพลย์ที่เข้าใกล้กับการคอสเดรสไปเรื่อยๆ โชคดีตื่นก่อนเลยยังไม่โดนครอสเดรส ฮา ;D
โลลินีทนักแปลอันนี้บ่นๆไร้สาระ
ห้องส่วนตัว คำๆนี้ช่างไร้ความหมายเสียเหลือเกิน นึกอยากจะเข้ามาค้นอะไรก็เข้า นึกอยากจะเปิดประตูเมื่อไหร่ก็เปิด พอล็อกก็โดนด่า
