ตอนที่ 13 แม้จะเป็นของเลียนแบบสาวสวย แต่ถ้าน่ารักก็ถือว่าบรรลุบทบาทแล้ว
ดันเจี้ยนปรากฏขึ้นทั้งกลางวันและกลางคืน
บางแห่งถูกพิชิตได้ หลายแห่งมีกรณีที่การโจมตีล้มเหลว และมีการร้องขอความช่วยเหลือ
ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะได้รับคำขอความช่วยเหลือติดต่อกัน แต่คราวนี้สถานการณ์ดูเหมือนจะแตกต่างออกไป
『หลังจากที่นักเรียนที่ไปพิชิตดันเจี้ยนได้ยื่นคำร้องขอช่วยเหลือ นักเรียนทั้งห้าคนก็หายตัวไป นักเรียนที่ไปช่วยเหลือหลังจากเหตุการณ์นั้นเองก็หายตัวไปเช่นกัน』
โอเปอร์เรเตอร์ไม่มีส่วนร่วมในการปฏิบัติการกู้ภัย
โดยพื้นฐานแล้ว การตัดสินใจจะต้องกระทำโดยอาศัยข้อมูลในที่เกิดเหตุเท่านั้น
『ความพยายามช่วยเหลือล้มเหลวไปแล้วสองครั้ง、และบอร์ด Apis ได้กำหนดให้ที่นั่นเป็นดันเจี้ยนระดับ B แร๊งค์ ดังนั้น、ถึงต้องขอความช่วยเหลือจากเทรุคามิ มิซุฮิซัง นักสำรวจระดับ B แร๊งค์』
「นั่นก็สมเหตุสมผลดี ว่าแต่ ฉันจะขอรับคอร์สำหรับโรงเรียนของฉันได้ไหม？」
『ได้รับอนุญาตแล้ว、ถึงแม้ว่าผู้ร้องขอความช่วยเหลือจะยังมีชีวิตอยู่、ทางคุณก็ถือว่าเป็นเจ้าของคอร์แล้ว』
「เข้าใจแล้ว ก็อย่างที่ได้ยินไปนะ เคย์ จะช่วยออกไปกับฉันต่ออีกสักหน่อยได้ไหม」
「แน่นอนครับ มาซื้อเนื้อดี ๆ แทนของครึ่งราคากันเถอะครับ」
ทางนี้น่ะได้กินแต่ถั่วงอกมานานแล้วเน๊ะ
ในกรณีฉุกเฉิน ฉันมีกลยุทธ์ข้อหนึ่ง กลยุทธ์ที่เรียกว่า『โซลเซียลา……มีใครอะไรจะบ่นรึยังไง』
「ฟู๊ว、สมกับที่ไว้วางใจเลย ถ้างั้นไปกันเลยไหม」
「ครับ」
เนื้อ！เนื้อ！เนื้อ！
เกร็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับดันเจี้ยน
รูปแบบของดันเจี้ยนแบ่งออกเป็นสามประเภท
ดันเจี้ยนที่เลียนแบบธรรมชาติที่สิ่งมีชีวิตสามารถอยู่อาศัยได้
ดันเจี้ยนที่รวมเครื่องจักรและวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีเข้าด้วยกัน
และ ดันเจี้ยนที่มีพื้นฐานมาจากตำนาน และนิทานพื้นบ้าน
ดันเจี้ยนมักจะมีบรรทัดฐานบางอย่างเสมอเมื่อปรากฏตัวในโลกนี้
มีเหตุผลหลายประการสำหรับเรื่องนี้ แต่ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติสำหรับตอนนี้
ยังไงก็ตาม、ดันเจี้ยนที่ยากลำบากมักพบได้ในดันเจี้ยนที่มีรูปแบบตำนานในแบบที่สาม
ในแง่นั้น รอบนี้อาจจะถือว่าดีก็ได้
「――ประเภทจักรกลสินะ」
「ดูเหมือนจะเป็นอย่างงั้นเน๊ะ」
พวกเราอยู่ในดันเจี้ยนซึ่งมีการขอความช่วยเหลือ
ฉันระวังการโจมตีทันทีที่เข้าไป แต่นั่นก็ไม่ได้เกิดขึ้น
เมื่อมองแวบแรก มันดูเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของโรงพยาบาลที่มีโถงทางเดินสีขาวบริสุทธิ์
「รูปแบบก็เอาเหมือนเดิม ทว่า ในกรณีที่ไม่สามารถตัดสินใจข้อตกลงได้ ฉันจะพิจารณาถอนตัวทันที」
「ครับ」
พวกเราดำเนินการสำรวจภายในด้วยความระมัดระวัง
กล้องโดรนกำลังบินติดตามมา
โอเปอร์เรเตอร์、ดูเหมือนว่าเขากำลังถ่ายรูปเพื่อค้นหาสภาพที่แท้จริงของดันเจี้ยน
โอเค คุณกำลังดูอยู่อะไรอยู่ー？
「กังวลเรื่องกล้องเหรอ？」
「เห็นแล้วไม่สบายใจเลยครับ、สงบสติอารมณ์ไม่ได้เลยเน๊ะ」
「ฮ่าๆๆๆ、นั่นสิน๊า ม๊า、ทางนี้ไม่มีเวลาให้ไปกังวลกับเรื่องพวกนี้เลย」
แม้ว่าจะพูดด้วยเสียงเบา ๆ 、สีหน้าของรุ่นพี่มิซุฮิก็จริงจังมาก
ฉันดีใจจริง ๆ ที่ไม่ได้หันไปเล่นตลกใส่กล้อง
หลังจากนั้นมา พวกเราก็ไม่พบสัตว์ประหลาดใด ๆ ระหว่างทาง และในที่สุดก็ไปถึงห้องชั้นในสุดที่มีสัญญาณช่วยเหลือออกมา
「……อยู่ด้านหลังนี้แล้ว」
「ดูเหมือนห้องผ่าตัดเลยเน๊」
แผ่นป้ายห้องผ่าตัดติดอยู่เหนือหน้าประตู
ยังไงก็ตามไม่มีทางที่มันจะเป็นห้องผ่าตัดจริง ๆ
「ไปกันเถอะ」
「ครับ」
รุ่นพี่มิซุฮิเตะประตูเข้าไป
ในเวลาเดียวกัน ฉันก็เตรียมดาบสั้นและกระโดดเข้าไปข้างใน
มีโต๊ะผ่าตัดสามโต๊ะและมีเด็กผู้หญิงสองคนนอนอยู่ที่นั่น
「――รุ่นพี่มิโรคุ、โทอาซัง？ 」
ทำไม？？？？
ก่อนอื่นเลย、รุ่นพี่มิโรคุและโทอาจังนอนอยู่บนโต๊ะผ่าตัดตรงนั่นในชุดของโรงพยาบาล
……หืมー？ ทั้งสองคนน่าจะอยู่ที่โรงเรียนสิ
เอาเถอะ、ตอนนี้อย่าพึ่งไปสนใจเรื่องนั้นเลย
「ทั้งสองคน、ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ！」
ฉันพยายามวิ่งไปหาพวกเธอสองคน
ยังไงก็ตาม กระสุนเพลิงก็ตกลงมาขวางที่เท้า
「รอเดี๋ยว、เคย์ นั่นเป็นของปลอมล่ะ」
「เอ๊ะ？」
รุ่นพี่มิซุฮิที่ดูไม่สะทกสะท้านเลย เล็งปืนไปที่ทั้งสองคน、โดยทิ้งฉันที่หน้าซีดเผือดไว้
「ทั้งสองจะไม่ดำดิ่งเข้าไปในดันเจี้ยนโดยไม่ได้รับอนุญาต โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ไม่มีทางที่พวกเธอจะไม่บอกฉัน」
ด้วยคำยืนยันอันหนักแน่น รุ่นพี่มิซุฮิ เล็งปากกระบอกปืนแต่ละข้างแล้วเหนี่ยวไกอย่างไม่ลังเล
กระสุนยิงเข้าที่หัวของทั้งสองคนโดยไม่พลาดแม้แต่มิลเดียว นั่นเป็นเจตนาฆ่าที่ชัดเจนอย่างมาก
「เป็นไง、มีเลือดมั้ย？」
「……ไม่ครับ」
สมองของทั้งสองคนที่ถูกยิงทะลุนั้นว่างเปล่า
รุ่นพี่มิซุฮิพ่นลมหายใจด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
「บางที、อาจจะใช้เทคนิคเดียวกันนี้เพื่อฆ่านักสำรวจคนอื่น ๆ ดันเจี้ยนที่อ่านความทรงจำของเป้าหมายแล้วปลอมตัวเป็นคนรู้จัก……นั่นเทียบเท่ากับＢจริง ๆ น๊า」
『ถ้าอย่างงั้น、ถ้าเป็นตอนนี้ที่ความลับแตกแล้ว เป็นไปได้ไหมที่จะพิชิตมัน』
ในตอนที่ฉันกำลังจะเห็นด้วยกับคำพูดของโอเปอร์เรเตอร์
รุ่นพี่มิโรคุตัวปลอมก็ลุกขึ้นจากโต๊ะผ่าตัด
และลงจากโต๊ะผ่าตัด
ฉันถือดาบสั้นแล้วตะโกน
「รุ่นพี่มิซุฮิ、พร้อมทำไอ้นั่นตลอดครับ！」
「อ้า」
ฉันออกตัววิ่ง
ฉันใช้ดาบสั้นสู้กับตัวปลอมที่ไม่แม้แต่จะต่อต้านฉันด้วยซ้ำ
ปล่อยพิษที่ทำให้เป็นอัมพาตซึ่งาร้างขึ้นโดยคอนเซปต์บางส่วนจากพลังเวทมนตร์เข้าสู่เป้าหมาย
แต่ อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ฟันโดนแขนของตัวปลอมก็แตกสลายลงด้วยความรู้สึกเบา ๆ ที่ให้ความรู้สึกเหมือนเครื่องปั้นดินเผาที่แตกละเอียด
「เอ๊ะっ！？」
ตัวปลอมดูไม่มีอการอัมพาต และยังเดินไปหารุ่นพี่มิซุฮิ
อย่างไรก็ตาม รูปลักษณ์ของมันก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป
「――a、อะ、อ้า、อาー……อืม、รู้สึกน่าจะราว ๆ นี้สินะ」
ผมของมันซึ่งควรจะเป็นสีฟ้า เปลี่ยนไปราวกับถูกเขียนใหม่
ผมสีเชอร์รี่ยาวถึงเอว
และดวงตาสีหยก
นั่น ไม่ใช่รุ่นพี่มิโรคุอีกต่อไป
「……อาจารย์？」
เสียงตะลึงหลุดออกมาจากปากของรุ่นพี่มิซุฮิ
อะ、คนนี้ใช่คุณครูที่ว่าคนนั้นสินะ
หืม？ คนนี้、ซากุระนิวะ รักกะ ไม่ใช่เหรอ？
คุณครู＝ซากุระนิวะ รักกะ？ เอ๊ะ？หมายความว่ายังไงกัน？
ไม่ใช่แค่รุ่นพี่มิซุฮิ、นหัวของฉันก็เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
แต่ ตอนนี้มันใกล้ถึงรุ่นพี่มิซุฮิแล้ว ฉันจึงเหวี่ยงดาบสั้นอีกครั้ง
การโจมตีที่เกือบจะเป็นการลอบโจมตีจากด้านซ้าย
แต่ก็ยังได้รับการตอบรับด้วยสัมผัสอ่อนนุ่มราวกับสัมผัสมือเด็กทารก
ห๊ะ？
「อ้าー、เข้าใจล่ะเข้าใจล่ะ อืม、นั่นมันอันตรายน๊าー」
เมื่อพูดจบมัน เธอก็คว้าดาบสั้นของฉันไปอย่างง่ายดาย แล้วโยนขึ้นไปบนเพดานห้องจนแทงลึกเข้าไป
อ๊าาาาา อาวุธล้ำค่าของฉัน！
「เอาล่ะเอาล่ะ、ไม่ได้เจอกันนานเลยเน๊ะ มิซุฮิ สงสัยจังว่าโรงเรียนจะได้รับการปกป้องอย่างดีในขณะที่ฉันไม่อยู่หรือเปล่าน๊า？」
「っ」
รุ่นพี่มิซุฮิเหนี่ยวไกปืน
น้ำและเปลวไฟถูกปลดปล่อยออกจากปากกระบอกปืนทั้งสอง
ยังไงก็ตาม มันก็กระจายไปตรงหน้ามันเหมือนกลีบดอกไม้ที่เริงระบำ
ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว มันก็หมุนหอกยาวในมือแล้วหัวเราะ
「ฉันรู้ว่าอาวุธของเธอสามารถฆ่าฉันได้ แต่ว่า、เธอมีนิสัยชอบพึ่งพามันมากเกินไปเน๊ะ ฉันเคยบอกเรื่องนี้แล้วจริงไหม」
มันทำเหมือนรู้จักรุ่นพี่มิซุฮิดี
แน่นอนมันอยู่ในรูปลักษณ์ที่แตกต่างออกไปจากเมิ่อไม่นานมานี้
ยังไงก็ตาม ในปัจจุบัน คนคนนั้นตอนนี้ ไม่ใช่สิ เธอที่ไม่ว่าจะมองยังไงก็ยังไม่ยอมพ้ต่างหาก
「ซากุระนิวะ รักกะ คนนั้น……！？」
「โอ้、เด็กใหม่นั่นพูดอย่างรวดเร็วดีเน๊ー งั้น 、ช่วยตายเร็ว ๆ ทีได้ไหม」
「ッ！？」
ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว หอกก็พุ่งออกมาข้างหน้าฉัน
ฉันเคลื่อนไหวทันที มองข้ามกระบวนท่าโจมตี ――มีเหตุผลต่าง ๆ เข้ามาในใจที่นึกถึงจากความรู้งานต้นฉบับ、ทั้งหมดถูกปฏิเสธ
ดูเหมือนยังจะไม่ได้ใช้ความสามารถใด ๆ
นี่เป็นการโจมตีที่ใช้ทักษะพลังกายล้วน ๆ และอาจใกล้เคียงกับศิลปะการต่อสู้ประเภทหนึ่ง
ฉันเบี่ยงตัวเพื่อหลีกเลี่ยงมัน
ต่อมา กระสุนก็พุ่งเข้าใส่、ซากุระนิวะ รักกะ
「โอโตะ、อันตราย อันตราย」
ซากุระนิวะ รักกะหลบหลีกพร้อมกับคำพูดที่ดูไม่มีความรู้สึกถึงวิกฤตใด ๆ และรักษาระยะห่างกับฉัน
รุ่นพี่มิซุฮิเข้ามายืนต่อหน้าราวกับต้องการปกป้องฉันที่สูญเสียอาวุธไป
สีหน้าของเธอดูน่ากลัวที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา
「โอเปอร์เรเตอร์、โปรดติดต่อคคณะกรรมการ Apis เพื่อยกระดับให้ที่นี่เป็นดันเจี้ยน Ａ แร๊งค์ทีค่ะ」
『Ａงั้นเรอะ！？ แต่ว่า、แค่การเลียนแบบรูปลักษณ์ภายนอกก็เท่ากับเป็นภัยคุกคามเทียบเท่ากับＡได้เลยอย่างงั้นเรอะ』
「คุณคิดว่านั่นเป็นเพียงการเลียนแบบรูปลักษณ์ภายนอกอยู่งั้นเหรอ？」
รุ่นพี่มิซุฮิ、พูดต่อไปโดยเต็มไปด้วยความรู้สึก
「ตอนเลียนแบบมิโรคุกับโทอาเป็นเพียงแค่แนวทางแรกสำหรับเข้าใกล้ฉัน ฉันเข้าใจดี เพราะอยู่กับอาจารย์มานาน และฉันรู้ทันทีว่านั่นใกล้เคียงกับของจริงมากที่สุด ดังนั้นคอร์ของดันเจี้ยนนี้คือ――」
「เป็นการสร้างคนที่แข็งแกร่งที่สุดขึ้นมาใหม่จากความทรงจำของเป้าหมาย มองได้ดีมากเลยเน๊ะ」
ซากุระนิวะ รักกะพูดราวกับว่ากำลังปฏิบัติต่อนักเรียนคนหนึ่ง
「ถ้าเช่นนั้น、เรามาเข่นฆ่ากันเถอะ」
「……ระวังด้วยนะ、เคย์ อย่างที่รู้อาจารย์น่ะแข็งแกร่ง ฉันกับโรคุ、และก็โทอาก็ยังไม่เคยสัมผัสตัวเขาได้มาก่อนเลย――นักสำรวจที่แข็งแกร่งที่สุด」
「ครับ……เอ๊ะ？」
เอ๊ะ？
ก็ไม่รู้สิ อะไรจะน่ากลัวขนาดนั้น……
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
