ตอนที่ 12 แม้แต่สาวสวยก็ยังต้องการเงินเพื่อความอยู่รอด
สวัสดีทุกคน！เคย์ผู้ลงทะเบียนกู้ภัยดันเจี้ยนเองครับ！
สาว ๆ จะได้รับการช่วยเหลือเป็นอันดับแรก！ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ！
วันนี้เป็นวันที่สามแล้วตั้งแต่ที่ฉันเริ่มทำงานกู้ภัยดันเจี้ยน
ในตอนแรกฉันก็กังวลอยู่บ้างว่านักสำรวจแบบสุ่มอย่างฉันจะสามารถช่วยเหลือนักสำรวจคนอื่น ๆ ได้ไหม
ยังไงก็ตาม นั่นเป็นความกลัวเกินจริงไปล่ะ
สำหรับฉัน、สิ่งต่างๆ เป็นไปด้วยดีตั้งแต่ฉันได้รับไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว(โซลเซียลา)มา เคียว……ไม่สิ ไม้เท้าสินะ？ ไม่เห็นเข้าใจเลยเน๊
「――เคย์、ยืนยันด้วยสายตาแล้วว่านั่นเป็นบุคคลที่ต้องการรับการช่วยเหลือและเจ้าของดันเจี้ยน จับคู่ตรงกัน」
「ครับ」
ฉันพยักหน้าอย่างเชื่อฟังต่อคำพูดของรุ่นพี่มิซุฮิ
อะไรคือการซ่อนตัว รุ่นพี่มิซุฮิที่มาทำงานกู้ภัยด้วยกันกับฉันนั้นแข็งแกร่ง
สงสัยจังว่าทำไม ทั่งที่แข็งแกร่งขนาดนี้ถึงไม่ปรากฏในงานต้นฉบับกัน ระดับของเธอเห็นบอกว่าเป็น Ｂ แร๊งค์ ดังนั้นแปลว่าความสามารถของเธอได้รับการพิสูจน์แล้ว
รุ่นพี่มิซุฮิ、เล็งปืนพกคู่ไปที่บอสดันเจี้ยน
เปลวไฟและน้ำถูกยิงออกจากปากกระบอกปืนทั้งสองกระบอกซึ่งเล็งไปที่สัตว์ประหลาดที่มีรูปร่างเหมือนมังกรที่ถูกสร้างออกมาอย่างพิกลพิการ
พลังแต่ละอย่างถูกยิงออกมาเป็นรูปร่างกระสุนและมุ่งหน้าไปยังมังกร
แม้มังกรจะสังเกตเห็นสิ่งนี้ แต่ก็มีไม่กี่สิ่งหรอกที่จะสามารถตอบสนองได้ทันในยามที่รู้ว่ากระสุนถูกยิงไปแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น กระสุนนั่นยังเป็นเพียงตัวล่ออีกด้วย
「ไปล่ะครับ！」
ฉันออกตัววิ่ง
ในเวลาเดียวกัน กระสุนก็มาบรรจบปะทะกันตรงหน้าของมังกร จนทำให้เกิดไอน้ำรอบตัว
ตอนนี้ วิสัยทัศน์ทั้งหมดของมันจะต้องถูกปกคลุมไปด้วยสีขาวทั้งหมด
ฉันกระโดดเข้าไปในไอน้ำนั้น
เมื่อการมองเห็นถูกปิดกั้น หางของมันก็ถูงแกว่งอย่างรุนแรงเพื่อป้องกันการเข้าใกล้
อย่างไรก็ตาม ความสามารถในการมองเห็นการเคลื่อนไหวที่ได้รับการปรับปรุงโดยกำไรสีแดงทำให้ฉันสามารถหลบหลีกได้อย่างง่ายดาย
ทันทีทันใดที่หางผ่านหน้าฉัน ฉันก็ฟันมันด้วยดาบสั้น
ตอนนี้งานของฉันเสร็จแล้ว
「รุ่นพี่มิซุฮิ！」
「อ้า」
เมื่อไอน้ำหายไปและสามารถมองเห็นบริเวณโดยรอบได้ ร่างของมังกรก็ทรุดตัวลงกับพื้นจากอาการเป็นอัมพาต
รุ่นพี่มิซุฮิเล็งปืนไปที่มังกร
「ฟุมุ ดูเหมือนว่าจะมีหินเวทมนตร์นอกเหนือจากแกนกลางอยู่ล่ะ……น่าจะขูดออกด้วยน้ำได้อยู่ละมั้ง」
เธอลดปืนที่เล็งไว้แล้วพึมพำแบบนั้น
ในท้ายที่สุด、กระสุนน้ำก็ถูกยิงออกจากปืนที่ยังคงเล็งอยู่
ทั้งที่ดูจะเป็นประเภทปืนพก แต่กลับสามารถยิงกระสุนออกมาได้มากกว่าที่จะจินตนาการได้
กระสุนน้ำซึ่งสามารถเรียกได้ว่าเป็นฝน ได้ขูดเนื้อมังกรออกอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงแกนกลางและหินเวทมนตร์เพียงไม่กี่ก้อน
รุ่นพี่มิซุฮิยืนยันการตายของศัตรูและพยักหน้า
「จบแล้วล่ะ ทำได้ดีมาก、เคย์」
เพียงหนึ่งนาทีเท่านั้นที่ฉันได้พบกับเจ้าแห่งดันเจี้ยน
ทั้งหมดนี้เกี่ยวกับงานกู้ภัยของฉันและรุ่นพี่มิซุฮิในตอนนี้
ให้พูดตรง ๆ เลย、รุ่นพี่มิซุฮิเหนือยิ่งกว่าสัตว์ประหลาดมาก เธอน่าจะสามารถทำงานกู้ภัยดันเจี้ยนได้ด้วยตัวคนเดียว และกลายเป็นคนหาเลี้ยงครอบครัวของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม
สิ่งที่ฉันต้องทำก็คือใช้อัมพาต และใช้การมองเห็นการเคลื่อนไหวเพื่อให้เข้าถึงตัวบอส
เนื่องจากตัวฉันไม่มีอำนาจการยิง หลังจากนั้นจึงเหลือเพียงให้รุ่นพี่มิซุฮิที่เลือกใช้ปืนที่เหมาะกับการยิงจากแนวหลังมากที่สุด
รุ่นพี่มิซุฮิ、ใช้ปืนพกสองกระบอกเป็นอาวุธ
นอกจากนี้ ด้วยความสามารถของเธอยังทำให้ใช้กระสุนน้ำและกระสุนไฟได้อีกด้วย
「ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักนะครับ、รุ่นพี่มิซุฮิ」
「อ้า ……และ、ขอโทษที่ทำให้ต้องรอ พวกเรามามาที่นี่เพื่องานกู้ภัยดันเจี้ยน ฉันเทรุอามิ มิซุฮิจากโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม」
รุ่นพี่มิซุฮิช่วยอุ้มนักเรียนที่ล้มลงต่อหน้ามังกรขึ้นมา
นักเรียนคนนั้นถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่าในที่สุดเขาจะรู้สึกปลอดภัยแล้ว
「ขอบคุณมากครับ！ เลเวลของดันเจี้ยนสูงกว่าที่ฉันคาดไว้ แล้ว ……！」
「ฉันดีใจที่คุณปลอดภัย ตอนนี้เรามาพูดถึงรางวัลสำหรับการช่วยชีวิตคุณกันดีกว่า」
รุ่นพี่มิซุฮิและนักเรียนที่ได้รับการช่วยเหลือก็เริ่มพูดคุยกัน
แม้ว่าราคาตลาดจะไม่ได้มีกำหนดไว้ชัดเจน แต่ถ้าหากมีหินเวทมนตร์ก็จะยกให้ แต่หากไม่มี พวกเขาจะให้เงินสดหรือสิ่งของที่มีมูลค่าใกล้เคียงกันแก่คุณ
ส่วนคอร์ที่ประกอบเป็นดันเจี้ยนนั้น ไม่ค่อยมีใครเสนอเป็นรางวัล
และนอกเหนือจากนั้น、รุ่นพี่มิซุฮิไม่เคยขอคอร์เลย
ตามที่เธอเคยพูดไว้「หากโรงเรียนที่ไม่มีใครรู้จักเสนอขอรางวัลระดับสูงที่เรียกว่าคอร์ คำขอความช่วยเหลือจะหยุดมา」
แน่นอนว่าไม่มีใครให้คอร์เป็นรางวัลแก่คู่ต่อสู้ในโรงเรียนที่ไม่รู้จักซึ่งไม่ทราบความสามารถ
「เคย์、การเจรจาจบลงแล้ว พวกเราเองก็กลับกันเถอะ」
「อะ、ครับ」
การเจรจาเป็นหน้าที่ของเธอโดยสิ้นเชิง
เพราะฉันไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับส่วนนั้นมากนัก
ดูเหมือนว่านักเรียนที่ได้รับการช่วยเหลือจะออกจากดันเจี้ยนไปแล้ว ดังนั้นเราจึงกำลังจะออกจากดันเจี้ยนด้วยเช่นกัน
「จะว่าไปแล้ว、รางวัลคือ？」
「ได้รับหินเวทมนตร์ทั้งหมดที่ออกมา นั่นเป็นสิบเท่าของจำนวนเงินที่ฉันขอเลยล่ะ ต้องขอบคุณเลยแหละ」
「เห้、มีน้ำใจมากเลยนะครับเน๊ะ」
「เพราะเป็นดันเจี้ยนระดับสูงล่ะน๊า ดูเหมือนว่าแค่สามารถดึงคอร์กลับไปด้วยได้ก็เกินพอแล้วสำหรับความสำเร็จ」
ระดับความยากของดันเจี้ยนเริ่มต้นจาก E ไปจนถึง Ａ
โดยคร่าว ๆ C คือเส้นที่นักสำรวจทั่วไปสามารถพิชิตได้ และตั้งแต่ Ｂ เป็นต้นไป คุณจะต้องมีนักสำรวจระดับ Ａ แร๊งค์ หรือเทียบเท่า
และที่ระดับ Ａ แร๊งค์นั้นเป็นระดับความยากระดับปีศาจที่จะไม่มีการอนุญาตให้สำรวจเว้นแต่จะมีนักสำรวจระดับ Ｓ แร๊งค์อยู่ด้วย
พูดง่ายๆ ก็คือไม่มีดันเจี้ยนระดับ S แร๊งค์ ถ้ามีสิ่งนั้นอยู่ โลกก็คงจะถูกทำลายอย่างง่ายดาย
……ม๊า 、ในเนื้อเรื่องดั้งเดิมจะปรากฏขึ้นในช่วงหลังเน๊ะ！ เจ้าโง่ แบบนั้นมันแย่แล้วไม่ใช่เรอะー！
อย่างไรก็ตาม ดันเจี้ยนＴＳที่ฉันตั้งเป้าไว้คือระดับＢแร๊งค์
มันได้รับการจัดอันดับไว้ที่Ｂ แร๊งค์เนื่องจากความมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว แต่ระดับความยากนั้นต่ำกว่ามาก ม๊า ทว่าสำหรับฉัน นั่นเป็นข้อยกเว้นข้อเสียสำหรับการได้กลายเป็นเด็กผู้หญิง
และนั่นคือข้อดีสำหรับฉันด้วยล๊า
「วันนี้、มาซื้อเนื้อแล้วกลับกันเถอะ เคย์」
「เย้ จะว่าไปแล้ว、ผมเห็นใบปลิวบอกว่าซุปเปอร์มาร์เก็ตในเขตชูโอกำลังขายเนื้อสัตว์ลดราคาล่ะครับ！」
「อะไรน๊า！？ เรื่องจริงเรอะ！」
ในเวลาแบบนี้ รุ่นพี่มิซุฮิจะจริงจังมากกว่าตอนที่อยู่ในดันเจี้ยนเสียอีก
หลังจากออกจากดันเจี้ยนแล้ว เราก็กลับบ้านกัน
ดันเจี้ยนจะปรากฏขึ้นในพื้นที่ดันเจี้ยนพิเศษที่จำกัดอยู่ภายในเมืองแห่งโรงเรียน ฮิโนะซึจิ แห่งนี้
นี่เป็นเพราะว่าคณะกรรมการบริหารของ Apis ได้ใช้เครื่องจักรที่น่าทึ่งเพื่อทำให้ดันเจี้ยนมีความสม่ำเสมอและกำหนดทิศทางให้กับดันเจี้ยนที่สุ่มปรากฏขึ้นในญี่ปุ่น
ด้วยเหตุนี้ แม้ว่าสถานที่ที่เราอยู่ตอนนี้จะอยู่ใกล้กับใจกลางเมือง แต่ก็มีหลุมอุกกาบาตเกิดขึ้นที่นี่และที่นั่น และซากอาคารและต้นไม้ใหญ่ที่มีรากยื่นออกมาล้มอยู่โดยรอบ
สาเหตุหลักมาจากความขัดแย้งระหว่างโรงเรียนเรื่องสิทธิในการพิชิตดันเจี้ยน เกิดอะไรขึ้นกับความปลอดภัยของสาธารณะก๊าน！
「……เคย์、ขอบคุณมากน๊า ต้องขอบคุณนายเลยที่ทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้นมาก」
「อีกแล้วเหรอครับ？ ผมได้ยินแบบนั้นจนเหนื่อยแล้วนะครับ ผมทำเพียงแค่วิ่งเข้าไปหาคู่ต่อสู้ และแทงด้วยดาบสั้นเท่านั้นเอง คนที่ปล่อยหมัดปิดท้ายคือ รุ่นพี่มิซุฮิต่างหากล่ะครับ」
「ฉันแค่โจมตีเป้าหมายที่อยู่นิ่งเอง จนถึงตอนนี้ ฉันจำเป็นต้องช่วยเหลือนักเรียนและต่อสู้ไปพร้อม ๆ กัน เป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะบอสตั้งแต่ก้าวแรก」
รุ่นพี่มิซุฮิพูดอย่างเด็ดเดี่ยว
「เพราะว่ามิโรคุเป็นประธานสภานักเรียน、ทำให้เธอไม่สามารถออกจากโรงเรียนได้มากนัก ส่วนโทอาก็เป็นคนขี้ขลาด นอกจากนี้อาวุธนั้นไม่เหมาะสำหรับการช่วยเหลือด้วยล่ะนะ」
คำพูดของรุ่นพี่มิซุฮิทำให้นึกถึงอาวุธของโทอาจังได้ดี
การได้เห็นเธอถือปืนใหญ่หนักขนาดใหญ่ซึ่งอาจสูงเป็นสองเท่าของเธอที่เห็นแล้วดูน่าตลกก็ทำให้เธอไม่เหมาะที่จะช่วยเหลือใครเลยอย่างแน่นอน
「ฉันดีใจนะที่นายมาทางนี้」
「คงจะดีไม่น้อยหากผมสามารถช่วยคุณได้」
「อ้า、ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ」
「ครับ？」
「ขนาดไซส์เครื่องแบบไม่ผิดไปเหรอ？」
「เอ๊ะ？」
รุ่นพี่มิซุฮิพูดพร้อมกับชี้ไปที่เสื้อคลุมของฉัน
ที่จริงเรื่องนั้นเข้าใจผิดแล้ว
นี่น่ะ ที่ต้องขยายใหญ่ขึ้นอีกหนึ่งไซส์ก็เพื่อซ่อนกำไลสีแดงที่ปรากฏบนแขนซ้ายของฉัน
ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงตัดสินใจแล้วที่สวมชุดลักษณ์นี้แม้ในฤดูร้อน
ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว(โซลเซียลา)ซัง、โปรดช่วยระมัดระวังตัวอีกสักนิด หรือปรับตัวตามสถานการณ์ที……。
「อย่างงั้นเหรอครับ？ ผมไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ」
「จริงเหรอ？ ถ้างั้นก็ช่างเถอะ」
เธอดูเหมือนยังคงต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่ราวกับว่ารุ่นพี่มิซุฮิเข้าใจแล้ว เธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย
จากนั้นหลังจากพูดคุยเรื่องเนื้อสัตว์ได้ประมาณห้านาที ไดฟ์เกียร์ของรุ่นพี่มิซุฮิก็ส่งเสียงสัญญาณเรียกเข้า
「หืม？ รุ่นพี่、เสียงดังแล้วไม่ใช่เหรอครับ？」
「อ้า、นี่……คำขอความช่วยเหลือ？」
เมื่อรุ่นพี่เปิดหน้าต่างขึ้นมา แผนที่ก็แสดงขึ้นที่นั่น
ไม่สิ นั่นไม่ใช่ทั้งหมด
『เยี่ยมเลย เชื่อมต่อได้แล้วสักที！เทรุคามิ มิซุฮิซัง、มีดันเจี้ยนที่ฉันอยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณอย่างเร่งด่วน！』
มันมาพร้อมกับโบนัสเสียงหงุดหงิดของผู้ควบคุมเครื่อง
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
