028：แผนการฝึกนักบุญ⑤ มาเรียเบิกเนตร
ป่าที่ไม่กว้างใหญ่ ณ ทางตะวันออกของลาทอส
ไม่นานหลังจากออกจากเมืองพวกเราก็มาถึงโดยใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที
「ความสามารถในการบินและเคลื่อนไหวไปบนท้องฟ้าเป็นอะไรที่น่าตกใจมากเลยนะคะ」
อีกครั้งที่ฉันรู้สึกชื่นชมและพูดออกมาดังๆ
「นั่นสินะ ไม่มีพรมแดนมาปิดกั้น ดังนั้นเลยใช้ระยะทางที่สั้นที่สุดได้ และไม่ต้องกังวลเรื่องสภาพท้องที่ด้วย ดังนั้นยิ่งระยะทางไกลเท่าไหร่ ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเราที่บินอยู่บนท้องฟ้าเลย」
ท่านพี่อธิบายถึงข้อดีการใช้พลังปราณ
ฉันพยายามหลีกหนีจากหัวข้อนี้เพราะฉันไม่สามารถลอยตัวได้เกิน สิบเซนติเมตร และไม่สามารถบินไปมาอย่างอิสระได้เหมือนท่านพี่
แต่ว่าท่านอลิซ่าก็เอาแต่งอแงใส่ฉันตลอดเวลา
「ใช่แล้ว เพราะงั้นรีบเรียนรู้ให้ได้เร็วๆเลยค่ะ เธอไม่ควรจะอยู่บนหลังพี่สาวตลอดเวลานะคะ」
「ค่ะ ฉันจะพยายาม……」
ท่านอลิซ่าชี้นิ้วมาที่ฉัน
ฉันทำได้แต่ขอโทษ
「เอาล่ะตอนนี้พวกเรามาเก็บสมุนไพรกันดีกว่า」
หลังจากเก็บของไปสักพัก เราก็เข้ามาในป่าภายใต้การนำของท่านพี่
――พวกเราสามารถหาสมุนไพรตามคำขอได้หากเข้ามาลึกหน่อย
ท่านพี่รู้ทุกอย่างและสามารถแยกแยะระหว่างสมุนไพรธรรมดากับสมุรไพรที่เป็นพิษได้
ซึ่งสมุนไพรส่วนใหญ่ที่ฉันเก็บได้มีพิษทั้งนั้นและโดนทิ้งเอาไว้ แต่ฉันก็ยังคงสนุกระหว่างที่ได้สำรวจ
「เอาล่ะพวกเราเก็บสมุนไพรเรียบร้อยแล้ว หากเก็บมากเกินไปจะส่งผลต่อระบบนิเวศน์เอา」
「「ค่าาาาาาาา」」
ท่านอลิซ่าและฉันตอบกันอย่างร่าเริง
แต่ฉันแน่ใจว่าความหมายในคำตอบของเธอนั้นคงต่างจากฉันเล็กน้อย
「――อิย๊าาาาาาาาาาาาาาา！」
สิ่งที่เป็นเหมือนเสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังออกมาจากในป่า ท่านพี่ดูมีความสุขเล็กน้อยและพูดว่า「ดูเหมือนจะมีคนโดนโจมตี ไปกันเถอะพวกเรา！」
อ่า สังเกตเห็นมาระยะหนึ่งแล้วล่ะ ทำไมนักผจญภัยหน้าใหม่อย่างพวกเราถึงต้องไปช่วยคนที่ถูกโจมตีด้วย แต่ช่างมันเถอะถ้าเป็นท่านพี่ก็คงจะทำ
พวกเรามุ่งหน้าไปยังทิศทางของเสียง
ในที่สุดก็เห็นฉากแปลกๆต่อหน้าพวกเรา
「เอ่อ……？！」
พูดง่ายๆก็คือปาร์ตี้ชายหญิงสามคนเผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตสีดำไร้โครงร่าง และผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจะโดนมันกัด
ชายอีกสองคน คนหนึ่งเสียอาวุธและล้มลงไปกับพื้นและอีกคนที่ถือโล่ขนาดใหญ่ ไม่มีพลังในการโจมตีที่มากพอ
มีศัตรูสองตัว
ตัวที่อยู่กับผู้หญิงเหมือนกับหมาป่ายักษ์ และอีกตัวหนึ่งเป็นสี่เหลี่ยมแล้วมีแขนติดอยู่ทั้งสองด้าน สิ่งแรกที่เห็นคือทำให้ฉันนึกถึง “นูริคาเบะ” แต่ฉันอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่ามันมีโยไคในโลกแฟนตาซีด้วยเหรอ
(TN:นูริคาเบะ เป็น โยไคที่รูปลักษณะ เหมือนผนังปูน และมันจะทำตัวเป็นเหมือนกำแพงล่องหน ทำให้ผู้คนที่ผ่านไปมาเดินชนกับมัน)
「――ปีศาจ！」
「อึก！！」
ท่านพี่กระโดดเข้าไปในสนามรบโดยที่ไม่ลดความเร็วลงเลย
เธอกระโดดขึ้นไปบนหลังของมันและยิงอะไรบางอย่างใส่หมาป่า
ซุน ！
เห็นได้ชัดว่าเป็นตะขอที่มีลวด และปลายแหลมของตะขอเจาะร่างสีดำของหมาป่า และเธอก็ดึงมันออกจากผู้หญิงคนนั้น
「โอร่าาาาาาาาาาา！！」
――วิชาสำนักกราโด้ หัตถ์ระเบิด！
ด้วยพลังของลวดที่พันอยู่ คุณโอไกต่อยก้อนอะไรบางอย่าเข้าหาหมาป่าด้วยความยาวมากกว่าสามเมตร
จากนั้นเจ้าตัวนั่นก็ระเบิดเป็นฝุ่น
「โยชช่า！」
จากนั้นก็เก็บตะคอไว้ที่หลังมือและในขณะเดียวกันก็วิ่งไปอุ้มผู้หญิงคนนั้น
「ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ？」
「ค่ะ……」
ผู้หญิงคนนั้นเป็นสาวอายุประมาณ สิบเจ็ด สิบแปด เธอรู้สึกโล่งใจที่ตัวเองปลอดภัยแล้ว
ในทางกลับกันไอ้ตัวที่เหมือนกับนูริคาเบะท่านพี่กับท่านอลิซ่าพุ่งเข้าไปหามัน
「ฉันเองก็จะช่วยด้วยค่ะ」
「รอดแล้ว……？」
ชายคนหนึ่งที่มีโล่ใหญ่ตอบสนองต่อเสียงทางด้านหลัง แต่ทั้งสองที่วิ่งเข้ามาหาเขาต่างเป็นสาวน้อยที่งดงามมาก
ใช่ เป็นปฏิกิริยาปกติของคนทั่วไป
「จะลุยแล้วนะคะ！」
อลิซ่าตะโกนและในขณะเดียวกันก็พุ่งไปข้างหน้า
พุ่งไปกลางอากาศในขณะที่กำปั้นถูกย้อมไปด้วยสีแดงเข้ม พร้อมกับเปลวไฟที่ส่องสว่างขึ้นที่กำปั้น
ด้วยผมสีแดงหางม้าพริ้วไหว เธอโฉบเข้าหาเจ้าปีศาจนั่นโดยตรง
「โอร่าาาาาาาาาาาาาาา！！」
――วิชากำปั้นเวทมตร์ดอกไม้สีชาด บัวแดงชาด！！！
เปลวไฟสีแดงสดพุ่งออกมาจากมือของเธอและหัวของปีศาจก็มลายหายไป
ท่านพี่เองก็พุ่งเข้าไปในขณะที่ปลดปล่อยแสงออกมา
「ถ้างั้นเจอนี่หน่อยเป็นไง？」
――วิชาสำนักมังกรซากุระ ตาข่ายถักทอ
ฟึด
เธอใช้นิ้วทั้งห้าด้วยแขนทั้งสองข้าวทำเป็นเส้นใยราวกับกำลังถักทอผ้า
เมื่อตาข่ายที่ถูกถักทอด้วยพลังปราณพุ่งออกไป มันก็ขยายตัวและห่อหุ้มร่างของปีศาจและในเวลาเดียวกันเธอก็ขึงมันให้แน่นและตาข่ายก็หดตัวตัดขาดร่างของเป้าหมาย
มันตายไปและจางหายไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อได้เห็นฉากสยดสยองตรงหน้า
「ขอโทษด้วยนะ ขอบคุณมากที่มาช่วยพวกฉัน……」
นักผจญภัยชายคนนั้นลดโล่ใหญ่ลงกับพื้น
ท่านพี่เดินกลับมาพร้อมบอกว่า「ยามมีปัญหาพวกเราก็ต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกันอยู่แล้ว」เธอยิ้มออกมาราวกับนางฟ้า และเขาก็ก้มลงด้วยความเขินอายเนื่องจากท่านพี่นั้นน่ารักเกินไป
（ท่านพี่ถ้ายิ้มแบบนี้โดยไม่สนใจใคร เดี๋ยวก็ได้ไปแย่งชิงหัวใจชายหนุ่มมาหมดหรอกนะคะ……）
ด้วยความอิจฉาริษยาเล็กน้อย เธอมองมาที่ฉันและกวักมือเรียก
ขณะที่เธอวิ่งไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นเธอก็ชี้ไปนักผจญภัยอีกคน
「เอาล่ะได้โอกาสแล้ว มาเรียจังช่วยรักษาเขาให้หน่อยสิ？」
ฉันโล่งใจที่การต่อสู้จบลงด้วยดี แต่เมื่อมาเห็นภาพตรงหน้าก็เห็นว่าเขาเสียแขนและเลือดกำลังไหลไม่หยุด เขาส่งเสียงคร่ำครวญเบาๆ
อาจเป็นสถานการณ์อันตรายและคุกคามถึงชีวิตหากไม่ได้รับการรักษาอย่างรวดเร็ว
「ฉัน ยังใช้เวทย์รักษาไม่ได้――」
「อย่ากังวลไปเลยน่า แค่ทำตามที่ฉันบอกเดี๋ยวมันก็ได้ผลเองแหละ」
ริมฝีปากของเธอถูกกดทับด้วยนิ้วของท่านพี่
จากนั้นเธอก็พาฉันไปหาชายที่ได้รับบาดเจ็บ และส่งสัญญาณให้เขามาทางนี้ในขณะฉันจับมือกับนักผจญภัยคนนั้น
「เอาล่ะ พร้อมรึยัง? เวทย์ธาตุแสงหรือเวทย์รักษาพื้นฐานส่วนใหญ่นั้นเป็นการอธิษฐานต่างจากพลังปราณ ซึ่งเป็นการดึงพลังงานจากดวงดารา หากจดจำกายวิภาคศาสตร์ได้ ก็แค่ให้จินตนาการถึงสิ่งที่ขาดหายไปในร่างกายของเขาและนึกถึงว่ามันถูกสร้างขึ้นมาใหม่ ปล่อยตัวปล่อยใจให้ไหลไปกับความคิดแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง」
「อะ ค่ะ……」
ฉันถอนหายใจเล็กน้อยหลังจากได้ยินเช่นนั้น
ปลายนิ้วของเธอชูขึ้นมา
ฉันประหม่าจนไม่มีสมาธิเลย……。
「เอาล่ะตั้งสมาธิให้มั่นฉันจะถ่ายเทพลังงานอีเทอร์ที่อยู่นอกดวงดาราให้กับเธอ ทำให้เธอสัมผัสถึงมันได้และลองใช้งานมันดูสิ」
ท่านพี่บอกฉันแบบนั้น
ขนนกสีขาวบริสุทธิ์สะท้อนอยู่ตรงมุมตาของฉัน
（ท้ายที่สุดแล้วท่านพี่ของฉันก็คือเทพธิดา……）
ความรู้สึกที่ถูกกดทับจากด้านหลัง
บางสิ่งบางอย่างที่แสนอบอุ่นไหลเข้ามาในตัวฉัน……。
ปีกที่งอกขึ้นบนหลังของท่านพี่โอบล้อมร่างกายของฉัน
ความเศร้าและความสุขเกิดขึ้นภายในใจ
ความรู้สึกที่มีความสุขมากจนอยากจะร้องไห้ ฉันรู้สึกได้ว่าลมหายใจของฉันมันกำลังเร่าร้อนขึ้น
（ท่านพี่ของฉันเป็นเทพธิดา……♡）
ฉันอดไม่ได้ที่วางนิ้วมือบนแขนที่โอบฉันเอาไว้
วิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงง
น้ำเสียงแหลมแสบหูดังสะท้อนออกมา
แสงสว่างที่เริ่มปกปิดการมองเห็น
สามารถเห็นการไหลเวียนของพลังถูกถ่ายเทออกไป
ความรักที่ดูเหมือนจะไร้ที่สิ้นสุดได้ห่อหุ้มแก่ร่างกายของฉัน
「ตอนนี้ ด้วยพลังในตัวของเธอ จงช่วยบรรดาผู้คนที่ตกทุกข์ได้ยาก」
「ค่ะ ท่านพี่……」
――《เวทย์รักษาชั้นสูง ลาจ・ฮีล》！
เวทย์แห่งแสงได้ถูกถ่ายเทให้กับชายที่ได้รับบาดเจ็บ
จากนั้นแขนที่หายไปก็ถูกสร้างขึ้นมาใหม่
ในเวลาไม่ถึงสิบวินาทีชายคนนั้นที่มีบาดแผลทั่วร่างกายก็กลับมาแข็งแรงตามปกติ
「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……」
หลังจากที่แสงหายไป ฉันก็ทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมาก
ฉันทนไม่ไหว ใจสั่นอย่างรุนแรง และรู้สึกเวียนหัวอย่างมาก
ท่านพี่ลูบหัวฉันเบาๆ
「เป็นครั้งแรกล่ะนะสำหรับการใช้เวทย์ธาตุแสง แต่ไม่ต้องกังวล หลังจากพักผ่อนก็จะหายเป็นปกติ」
「ค่ะ ท่านพี่♡」
ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว
ฉันทำได้แค่โอบกอดท่านพี่เอาไว้
ตอนนี้ฉันรู้สึกมีความสุขสุดๆไปเลย
（ท่านพี่ของฉัน เทพธิดาของฉัน ฉันรักท่านพี่ค่ะ♡）
ความอบอุ่นที่รู้สึกได้บนผิวหนังและลมหายใจ
ความรู้สึกคลั่งรักที่ทำให้ฉันแทบเป็นบ้า
ฉันไม่อยากจะสูญเสียเธอไป ฉันอยากจะตัวติดกับเธอตลอดเวลา ฉันอยากให้ท่านพี่ได้กอดฉัน
ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกครอบงำด้วยความเห็นแก่ตัว แต่ฉันก็ทนไม่ได้
「อ๊าาาาาาาาาาา มาเรีย ! คิดจะเกาะติดพี่สาวไปถึงไหนกันคะ！」
ท่านอลิซ่าเดินเข้ามาและตะโกนใส่ฉัน แต่ตอนนี้เธอดูน่ารักมากเลยล่ะ
