023：มาเรียกำลังโดนนวด
ก่อนที่ฉันจะรู้ตัวก็มานอนอยู่บนเตียงซะแล้วค่ะ
ฉันมองเห็นเพดานห้อง และเมื่อกำลังมองทิวทัศน์รอบๆ ด้วยเหตุผลบางอย่างก็เห็นใบหน้าของท่านพี่ลูน่าอยู่ใกล้ๆ……。
「เอ่อท่านพี่――」
「พักอีกสักหน่อยเถอะ เธอล้มลงระหว่างการฝึกนะ」
ลูน่าพูดพร้อมกับยิ้มออกมา
ลูน่านั่งอยู่บนอากาศที่ข้างเตียง
ความทรงจำของฉันค่อยๆกลับมา
อ่า ขณะที่ฉันกำลังวิดพื้นอยู่นั้นฉันสลบไป……。
ในชีวิตที่แล้วฉันตายเพราะโหมทำงานอย่างหนักและในชาตินี้ฉันยังโดนสั่งให้ฝึกฝนร่างกายแบบหฤโหดในวันเดียว เมื่อฉันอาเจียนออกไปครั้งหนึ่งเพื่อช่วยระบายความคลื่นไส้ ในขณะที่ฝืนฝึกไปเรื่อยๆฉันก็หมดสติไป
โดยบอกกับตัวเองว่า
ลูน่าที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้อากาศกำลังจะเดินไป จู่ๆก็นึกอะไรบางอย่างออกแล้วมองมาทางนี้
「อืม เข้าใจแล้วล่ะมาเรียจัง ถ้างั้นฉันจะนวดให้เธอดีกว่า」
「เอ๊ะ？」
「เห็นแบบนี้แต่ฉันนวดเก่งนะขอบอก？」
พูดแบบนั้นเธอก็สบัดผ้าปูที่นอนที่คลุมร่างฉันออก
ฉันพูดอะไรไม่ออกและพยายามเอามือปกปิดชุดนอนที่เผยให้เห็นเนื้อหนัง
「ไม่เห็นจะต้องเกร็งขนาดนั้นเลยนี่ เอ่อฉันหมายถึง มาเรียไม่ค่อยได้ออกกำลังกายใช่ไหมล่ะ หากคนที่ไม่ออกกำลังกายฝืนฝึกกล้ามเนื้อก็จะไม่สามารถขยับตัวได้เป็นเวลาเกือบสองสามวันเลยนะ เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นฉันก็เลยจะช่วยคลายกล้ามเนื้อที่แข็งตัวเท่านั้นเอง เข้าใจไหม？」
ลูน่ายิ้มออกมาและขึ้นมาบนเตียง
ตอนนี้ฉันเหมือนลูกไก่ที่อยู่ในกำมือ
ไม่สิ ต้องบอกว่าในกรณีนี้ฉันเป็นฝ่ายที่เปลือยเปล่าพร้อมกับริบบิ้นพันรอบตัวแล้วบอกเป็นนัยว่า “กินฉันสิคะ”
แค่ถูกสัมผัสด้วยปลายนิ้วอันอ่อนโยนและบอบบางของท่านพี่ลูน่าก็ทำให้ร่างกายของฉันกระตุกและตอบสนองเกินความจำเป็น มันทำให้ฉันอายมากๆ
「นอนอยู่เงียบๆ แล้วฉันจะทำให้เธอรู้สึกดีเอง♪」
ดูเหมือนว่าท่านพี่ลูน่ากำลังสนุกอยู่
แม้ว่าพวกเราจะดูอายุเท่ากัน แม้ว่าฉันจะเป็นพนักงานเงินเดือนในชาติก่อน
หากโดนนิ้วเรียวบางของเธอลูบไล้ไปตามร่างกาย ตัวฉันก็ฟินแบบเวอร์วังมาก
ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังลูบไปที่เอวและต้นแขนของฉัน
「อ๊า ! อร๊างงงงงงงงง！？」
ร่างกายของฉันตอบสนองอย่างรุนแรง
ฉันบิดตัวไปมาโดยไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังใจเต้นมากแค่ไหน ฉันเอนหลังลงบนเตียงหอบหายใจอย่างหนัก พยายามอดทนต่อความเจ็บปวดอันรุนแรงที่จู่โจมเข้ามา
「อร๊างงงงงงง♡」
ในที่สุดความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่างก็กลายเป็นความรู้สึกดีสุดๆ
มือที่ไต่จากเอวจนถึงก้น ตั้งแต่ก้นไปจนถึงขาหนีบ จนเข้าไปในขาอ่อน
ทุกครั้งที่โดนลูบไล้ ฉันก็ครางออกมาพร้อมกับความผ่อนคลาย
อ๊าาาาาาา ถึงจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ……。
ท่านพี่ของฉันคงไม่ยกโทษให้แน่ต่อให้ฉันจะฟินจนน้ำตาไหลพรากก็เถอะ
ด้วยความสุขอันล้นเหลือที่กระตุกไปทั่วร่างกายในที่สุดฉันก็กัดฟันและหวาดกลัวต่อฝีมือการนวดของท่านพี่
「แฮ่ก♡ แฮ่ก♡ ……ฟินสุดๆไปเลยค่ะ♡」
「เอ่อ มาเรียทำไมถึงทำสีหน้าแบบนั้นล่ะฉันก็แค่นวดเองนะ……」
ฉันหายใจออกอย่างรุนแรงและเห็นท่านพี่ลูน่ากำลังคร่อมอยู่บนร่างของฉัน
อาาาายกโทษให้กับความต่ำตมของดิฉันด้วยนะคะท่านพี่
ในขณะที่คิดเช่นนั้น
หลังจากที่เธอนวดฉันเสร็จแล้วเธอก็พยายามลงจากเตียง
ในขณะนั้นเองมีเสียงเคาะประตู โดยไม่ทันได้ขานรับอลิซ่าก็เข้ามาในห้อง
「พี่สาว! อาหารเย็นพร้อม――」
คำพูดของอลิซ่าที่เปล่งเสียงอย่างร่าเริงหยุดกะทันหัน
ฉันพยายามมองไปด้านข้าง ในขณะที่ฟินน้ำตาไหล เธอมองมาทางพวกเราด้วยความมึนงง
จากนั้นตัวของเธอก็สั่นและพูดออกมา
「ทั้งสองคน กำลังทำอะไร……」
「กำลังนวดให้มาเรียอยู่น่ะ ถ้ามีแรงส่งเสียงขนาดนั้นพรุ่งนี้ก็น่าจะหายแล้ว」
จากนั้นท่านพี่ก็พูดโดยไม่ลังเล
อลิซ่าเงยหน้ามองเพดานแล้วหลับตาพยักหน้าและก้าวมาข้างหน้ายกตัวฉันขึ้นจากเตียงและโยนฉันลงพื้น
「ถ้างั้นนวดให้ดิฉันด้วยค่ะ！」
「เอ๊ะ แล้วมื้อเย็น――」
「ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะค่ะ ! เอ้าเร็วเข้า！！」
นี่ฉันโดนเกลียดขนาดนี้เลยเหรอ
ลูน่าพึมพำ「เฮ้อ……」พร้อมกับรอยยิ้มอันงดงามบนใบหน้าของเธอ
「ก็ได้ จะทำให้ฟินไปถึงสวรรค์โดยที่ไม่รบกวนเวลามื้อเย็นของฉันเอง♪」
หลังจากสะบัดนิ้วเล็กน้อยลูน่าก็เอนตัวเข้าหาอลิซ่า
ฉันลุกขึ้นมองไปที่ปลายเตียงและตระหนักได้ว่ากำลังจะเกิดเหตุการณ์แบบเมื่อกี้ขึ้น
「อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงง♡♡♡」
เสียงอันแสนเย้ายวนของอลิซ่าดังขึ้นมาและฉันก็หันไปมอง
ฉันเห็นอลิซ่าที่เป็นเหยื่อในครั้งนี้กำลังชักดิ้นชักงออยู่บนเตียงอย่างมีความสุข
ฉันเองก็ทำหน้าแบบนั้นด้วยสินะ……。
ฉันรู้สึกกลัวตัวเองและเริ่มกอดร่างตัวเองเอาไว้
แต่ว่าร่างกายของฉันกลับรู้สึกเบาหวิวหลังจากที่ได้รับการนวดเข้าไป
◆ ◆ ◆
――หลังจากรับประทานอาหารเย็น ฉัน อลิซ่า และท่านพี่ลูน่า และท่านแม่ของเธอ ซาราเอล่า พวกเราทั้งสี่คน ท่านพี่ลูน่าพาฉันไปอีกห้องหนึ่ง
「มาเรีย ขณะที่เธอกำลังหลับอยู่ ฉันก็ส่งจดหมายไปที่บ้านของเธอแล้วล่ะ……….เนื่องจากเป็นโอกาสอันดี ก็เลยจะให้เธอยู่ที่นี่สักสองสัปดาห์ แต่ต้องรอการตอบรับจากพ่อแม่ของเธอก่อน ถ้าพวกเขาโอเค ฉันก็จะให้เธอได้ฝึกในช่วงที่เรามาอยู่ด้วยกัน」
「เอ่อ ฝึกงั้นเหรอคะ? อย่างการฝึกกล้ามเนื้อวันนี้เหรอคะ？」
ฉันรู้สึกได้ถึงความตึงเครียดของบทสนทนาของเธอและฟังอย่างตั้งใจ
ลูน่าส่ายหัว
「ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก หากเธอบุกเข้าบ้านคนอื่นแบบนี้สิ่งที่ต้องคำนึงถึงเป็นอย่างแรกเลยคืออะไร ความปลอดภัยของตัวเธอเอง ตราบใดที่ไม่มีคนคุ้มกัน เธอก็อาจจะโดนลักพาตัวระหว่างทางก็ได้ กล่าวอีกนัยหนึ่งโลกแห่งนี้เป็นภัยสำหรับผู้หญิงอย่างพวกเรา」
เป็นความจริงที่ว่าฉันเป็นนางเอกของเกมจีบสาว ดังนั้นฉันไม่มีสิทธิ์เถียง ฉันเองก็รูปร่างหน้าตาน่ารักพอสมควร และต้องคิดถึงความเป็นไปได้เหล่านี้ด้วย
ถึงแม้จะคิดได้แบบนั้น แต่ฉันที่เป็นลูกสาวขุนนางบารอนไม่เงินจ้างคนคุ้มกันหรอกนะ
ข้อเสนอของท่านลูน่านั้นก็เลยฟังขึ้น
「วิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดและไม่ต้องเปลืองงบประมาณนั่นก็คือการฝึกฝนตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้น หากเธอแข็งแกร่งก็จะสามารถต่อสู้กับพวกอันธพาลหรือพวกโจรที่จะมาลักพาตัวได้」
「นั่นสินะคะ」
「ดังนั้นฉันจะให้เธอฝึกฝนในฐานะลูกศิษย์อันดับหนึ่งของฉัน และฉันจะไม่ยอมให้เธอคัดค้านหรือปฏิเสธการฝึกด้วย เตรียมใจเอาไว้ให้ดีล่ะ」
「ค่ะ！」
ดวงตาของฉันมืดลงราวกับมองเห็นจุดจบของโลกใบนี้
ฉันทนไม่ได้ที่ตัวเองไม่สามารถขัดขืนคำพูดของท่านพี่ลูน่าได้เลย
ตัวฉันที่พยายามจะเข้าไปกอดท่านลูน่า เธอก็ได้หลบฉันและหัวเราะ「หึหึ」ออกมา
「วางใจเถอะ ตราบใดที่เธอหมดหวังฉันจะช่วยทำให้อารมณ์ดีขึ้นเอง ฉันไม่คิดจะทอดทิ้งเธอหรอกนะ」
จากนั้นพวกเราก็เริ่มพูดคุยเกี่ยวกับการฝึกเฉพาะกิจ
「ก่อนอื่นฉันจะสอนเกี่ยวกับพลังปราณในเบื้องต้น ตามหลักการแล้วสามารถใช้บดขยี้ศัตรูจากภายในสู่ภายนอกได้เพียงแค่ใช้ปลายนิ้วมือ แต่จะขอเล่าแบบเข้าประเด็นหลักเลยล่ะกัน คงจะดีมากถ้าแข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะศัตรูแบบผู้ชายสินคนเข้ามารุมพร้อมกันในทีเดียวไหว」
「โปคานนนนนนน~」(TN:อารมณ์แบบสติหลุดไปแล้ว)
เอ๊ะ นี่เธอกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่
เครื่องหมายคำถามลอยอยู่เหนือหัวฉัน
「นอกจากนี้ ถ้าเป็นไปได้ หากใช้พลังปราณบินไปบนท้องฟ้าได้ก็จะใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีในการเดินทางมาถึงที่นี่และสามารถมาเที่ยวบ้านฉันแบบเช้าเย็นกลับได้」
ฉันรู้สึกเหมือนกำลังฟังเรื่องที่มันน่าอัศจรรย์อยู่เลยล่ะ
หรือมากกว่านั้นฉันตามเนื้อเรื่องไม่ทันค่ะ
「โอ้ ยังไงก็ตามเธอก็เป็นถึงผู้ใช้เวทย์ธาตุแสงสินะ？」
คำถามนี้ฉันพอเข้าใจ
นางเอก มาเรีย เทมเพิล ถูกเซ็ตเอาไว้ว่าสามารถใช้เวทย์แสงได้
แต่ฉันก็ได้แต่อ้าปากค้าง
「ท่านพี่แต่ตอนนี้ฉันยังใช้มันไม่ได้นะคะ」
ความสามารถของเธอจะใช้ได้ก็ต่อเมื่อเธออายุสิบห้าปี และในความเป็นจริงก็ยังไม่สามารถใช้เวทย์อะไรได้ด้วย
อย่างไรก็ตาม คำพูดของท่านพี่ก็ไม่ยอมรับ
「งั้นก็มาเริ่มฝึกตั้งแต่ตอนนี้แหละ」
「เอออออออออออออออออออออ๋？」
「การฝึกจะช่วยแก้ปัญหาทุกอย่าง ถ้ามีบางอย่างที่ทำไม่ได้หลังจากฝึกฝนก็ค่อยหาทางแก้」
ฉันนึกไม่ออกว่าเธอหมายความว่ายังไง “การฝึกอบรม”
ราวกับว่าทุกอย่างแก้ไขได้ด้วยการฝึกยังงั้นแหละ
ฉันแค่รู้ว่าท่านพี่ลูน่าเป็นคนกลับชาติมาเกิดเหมือนกัน
แต่ก่อนหน้านี้ บางทีเธออาจจะเป็น……。
ชั่วขณะหนึ่ง ฉันก็ได้จินตนาการถึงสิ่งที่น่ากลัวมาก
หากเป็นพวกจูนิเบียว ฉันก็คงต้องอยู่ต่อเพื่อสนับสนุนเธอ
ปิดบังข้อสงสัยทั้งหมดด้วยพลังแห่งรัก ฉันหัวเราะออกมาอย่างเป็นมิตร
「อ่า ตั้งตารอได้เลย มีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะสอนมากมาย แต่ไม่สามารถสอนทุกอย่างได้เพียงไม่กี่อย่างในระยะเวลาที่จำกัด โม่วววววว ปัญหาเยอะแยะจนไม่รู้จะทำยังไงเลยเนี่ยหึหึ♪」
เธอยิ้มออกมาราวกับเจอกับบางสิ่งบางอย่าง
ฉันไม่สามารถหยุดเหงื่อที่ไหลไปตามกระดูกสันหลังของฉันได้ เพราะสิ่งที่ฉันคิดว่าตารางชีวิตของฉันนับตั้งแต่พรุ่งนี้ไปต้องวุ่นวายแหงๆ
