016：การรบครั้งแรก② เตรียมพร้อมสำหรับสู้！
一เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่เกราะมือเวอร์ชั่นสองถูกแจกจ่ายให้กับสมาชิกทั้งหมด วันนี้ถึงเวลาแจกจ่ายแบทเทิลสูท
「――เอาล่ะ วันนี้พวกเราจะแจกแบทเทิลสูทให้แก่ทุกท่าน ไม่จำเป็นต้องอธิบายหรอกใช่ไหม แต่อย่าเอาไปใช้ในทางที่ผิดล่ะ ถ้าให้เล่า มันถูกถักทอด้วยพลังเวทย์หลายอย่าง มันทั้งเบาและทนทานเหมาะสำหรับการใส่ และง่ายต่อการซัก ในแง่ของมูลค่าของมัน มันเป็นสิ่งที่ตีมูลค่าไม่ได้ต่อจะให้มีเหรียญทองหลายร้อยเหรียญก็หาซื้อไม่ได้ แต่หากทำหายหรือเอาไปขาย พวกนายจะโดนทำโทษทางวินัยอย่างหนัก บทลงโทษก็คือจะให้พวกนายได้ทรมานจนน้ำตาเล็ดและอ้อนวอนให้โดนฆ่ากันเลยทีเดียว หลังจากทรมานเสร็จแล้วก็จะฆ่าตัดตอนห้าส่วนก็คงไม่เลว」
สมาชิกในกลุ่มที่โดนบอกด้วยรอยยิ้มอันสดใสแต่เนื้อหาสุดดาร์ก ตะโกนว่า「ครับ พระแม่！」อย่างเคร่งครัด
แม้ว่าเธอจะงงว่าทำไมถึงถูกเรียกแบบนั้น แต่เธอก็เป็นเด็กสาวผมสีเงินที่พยักหน้าอย่างพึงพอใจ
เครื่องแบบที่ถูกออกแบบให้คล้ายชุดคาราเต้สีเขียวเข้ม และยังสวมเสื้อยืดที่ทอด้วยเส้นใยโลหะเป็นชุดชั้นใน
จากนั้นก็มีเกราะแขนประดับอยู่ จึงดูไม่เหมือนนักสู้เท่าไหร่นัก ถ้ามีอะไรที่ดูเข้ากันก็คือนักสู้กับทหารอาชีพล่ะมั้ง
อืม เยี่ยม
ไม่มีใครคัดค้านด้านความเหมาะสม มันเป็นชุดที่สวมใส่ได้ง่ายและทนทาน มันเป็นทั้งเสื้อผ้าและชุดเกราะในเวลาเดียวกัน
ปัญหาคือชุดของลูน่าที่ท่านแม่ซาราเอล่าทำให้เป็นพิเศษ
ซึ่งเป็นเครื่องแต่งกายสีขาวบริสุทธิ์ที่มีลายตารางสีน้ำเงินที่ชายเสื้อ เหมือนเครื่องแบบเบลเซอร์สำหรับนักเหรียญมากกว่า
ความยาวของกระโปรงที่จะซ่อนเข่า และโปร่งสบาย และถุงเท้าจะยาวถึงเข่า ซึ่งมันก็ดูสวมใส่ได้สบายกว่าชุดของชนชั้นสูง
ยิ่งไปกว่านั้ชุดชั้นในของฉันไม่ใช่สิ่งที่สาวๆทั่วไปใส่กัน แต่เป็นสิ่งที่ดูง่ายกว่านั้นก็คือกางเกงขาสั้น
แม้ว่าจะสวมกางเกงรัดรูปที่เหมือนบลูมเมอร์ แต่มันก็ยังน่าอายอยู่ดี
（นี่คือเกมลงโทษแบบไหนกันเนี่ย……）
ลูน่าที่อายุสิบสองกำลังคิดในใจ
นอกจากนี้ อลิซ่าเองก็สวมกระโปรงเหมือนกัน แต่โทนสีเป็นสีเขียวเข้มเหมือนกับสมาชิก ดังนั้นจึงไม่ค่อยเด่นมากนัก
ลูน่ารู้สึกอิจฉา
「แต่ว่านะ พวกเราก็แจกจ่ายอุปกรณ์ขั้นพื้นฐานให้ทุกท่านแล้ว ส่วนที่เหลือขึ้นอยู่กับความพยายามของพวกนาย เราตั้งตารอผลงานที่สมชื่อหน่วยกองกำลังพิทักษ์นางฟ้าล่ะ」
「「「เยส มายลอร์ด！！」」」
คำพูดแบบนั้นดูนิยมขนาดนั้นงั้นเหรอ
ดูเหมือนว่าฉันจะใจดีกับพวกนี้เกินไปหน่อยแล้วมั้ง
◆ ◆ ◆
ในช่วงบ่างของวันชายคนหนึ่งสวมชุดเกราะบนหลังม้าเข้ามาในคฤหาสน์
「ได้โปรดเปิดประตูให้ด้วย มีเรื่องต้องแจ้งท่านมาร์ควิสอย่างเร่งด่วน！」
ชายคนหนึ่งรีบลงจากม้าและมาที่ประตูหยิบจดหมายออกมาและแสดงให้ทหารยามเห็น
ใช้เวลาไม่นานกว่าจดหมายนั้นจะถึงซาราเอล่า
「เอ๋ จากท่านพ่องั้นเหรอ……」
ท่านแม่พูดด้วยความตกใจหลังจากลูบไล้เครื่องแบบที่ออกมาสำหรับลูน่า
「ฮาเรีย เรียกลูน่ามาด่วนเลย」
「เข้าใจแล้วค่ะ นายหญิง」
จากนั้นเธอก็รีบออกไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่ฉันวางกระดาษแผ่นใหม่ไว้บนโต๊ะและเริ่มเขียนจดหมาย
ลูน่าสวมชุดเบลเซอร์สีขาวมาถึงห้องในอีกยี่สิบนาทีต่อมาและเธอก็เข้ามาหาท่านแม่ของเธอ
ซาราเอล่ารีบพูดอธิบายเหตุการณ์ให้ฟัง
「เมื่อกี้นี้มีผู้ส่งสารจากดยุคเวลซัคบ้านเกิดของแม่และมีจดหมายส่งมา
ตามจดหมาย ฝูงปีศาจปรากฏตัวในดินแดนของดยุคและเปลี่ยนหมู่บ้านสองแห่งกลายเป็นซากปรักหักพังไปแล้ว จำนวนประมาณ ห้าพัน ตัว ดยุค แกรนด์(グラッド) เวลซัค นำทัพเพื่อไปปราบพวกมัน แต่ก็ล้มเหลวกลับมา ว่ากันว่าต้องถอยไปที่เมือง “ซิเรียส(シリウス)” เมืองที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในดินแดน
――จดหมายฉบับนี้ร้องขอกำลังเสริม และกำลังรวบรวมกองกำลังออกไป แต่แม่ขอฝากลูกให้ไปเป็นกองทัพล่วงหน้า
รวมถึงเหล่าทหารในหน่วยของลูกทั้งหมดไม่มีใครสามารถเดินทางไปที่นั่นได้เร็วที่สุดเหมือนพวกลูกแล้ว เพราะงั้นเตรียมกระสุนเจาะเกราะและอาหารไปให้เยอะที่สุด และออกไปทันทีเมื่อเตรียมพร้อม」
「หนูขอรับคำสั่งในฐานะตัวแทนของหัวหน้าตระกูล」
ลูน่าไม่เรียกชื่อของท่านแม่
เหตุผลตอนนี้คือไม่ใช่เวลาแสดงความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูก
ในฐานะผู้บัญชาการที่ได้รับความไว้วางใจจากท่านพ่อ เธอได้สั่งให้หน่วยรบทางอากาศเคลื่อนทัพออกไปภายใต้กองทัพของดยุคดิแซค
ในกรณีนั้นเป็นเรื่องปกติที่ลูน่าจะยอมเคลื่อนไหว
「ถ้าเป็นเช่นนั้น หนูขอแผนที่ได้รึเปล่าคะ มันจะดียิ่งขึ้นสำหรับไว้ใช้วางกลยุทธ์ค่ะ……」
「อืม นั่นสินะ ถ้าเคลื่อนทัพด้วยความเร็วของกองทัพอากาศน่าจะไปถึงที่นั่นสองหรือสามชั่วโมง แต่กว่าพวกฉันจะไปถึงน่าจะใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ เพราะงั้นก่อนที่แม่จะไปถึงลูกจะอยู่ภายใต้การบัญชาของดยุคเวลซัค」
หลังจากพูดแบบนั้นซาราเอล่ายื่นจดหมายที่เตรียมไว้อย่างเร่งด่วน
ดูเหมือนว่าจะเกิดการรบขึ้นแล้ว ดังนั้นจึงไม่ชัดเจนว่ากองทัพของดยุคมีขนาดใหญ่แค่ไหน แต่เมื่อพิจารณาจากระยะทางที่มากโข ก็ให้ตีความไปเลยว่าเหตุการณ์จะค่อนข้างเลวร้าย
ลูน่าอ่านจดหมายที่เธอได้รับครั้งหนึ่ง ม้วนมันขึ้นมาใส่กระเป๋าเสื้อของเธอ แล้วลุกขึ้น
「ถ้างั้นเริ่มปฏิบัติการ สามารถนำอาหารที่กักตุนออกจากคฤหาสน์ได้มากแค่ไหนเหรอคะ？」
「อย่างมากสุดก็ยื้อไว้ได้ประมาณสามวัน หลังจากนั้นแม่จะให้เงินส่วนหนึ่งไปและแวะซื้อเพิ่มระหว่างทางเอานะลูน่า」
「เข้าใจแล้ว ถ้างั้น――」
จากนั้นเธอก้มหน้าและหันส้นเท้า
หลังจากออกจากห้องของท่านแม่ของเธอก็เดินไปตามทางเดินและกลับไปที่สนามฝึกอย่างรวดเร็ว
「ทุกหน่วยรวมพล！！」
เมื่อฉันตะโกนออกไปด้วยน้ำเสียงดังๆ สมาชิกทุกคนก็มารวมตัวกัน
พวกเขามายืนอยู่ตรงหน้าลูน่า เธอจึงพูดต่อ
「จงยินดี สรรเสริญ ที่เวลาแห่งกองทัพของเราจะได้เฉิดฉาย ผู้บัญชาการของเราได้เตรียมสนามรบที่เป็นเกียรติอย่างสูงสำหรับพวกเราไว้ให้แล้ว ! สถานที่ตั้งนั้นอยู่ในเขตของดยุคเวลซัค งานของพวกเจ้าทุกคนจงกำจัดกองทัพปีศาจห้าพันตัว พวกเราจะออกเดินทางทันทีที่เตรียมตัวเสร็จ แน่นอนพวกเราเป็นกองทัพอากาศ ดังนั้นอย่าได้ลงแตะพื้นเป็นอันขาด แม้จะมีโอกาสให้ได้พักบ้าง แต่ไม่อนุญาตให้พวกเจ้าเอาเท้าแตะพื้นดิน！」
ณ จุดนี้เธอหยุดชั่วคราวและมองไปรอบๆ
ทั้งหมดต่างมองมาด้วยความคาดหวัง
ลูน่าพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและประกาศ
「เอาล่ะถึงเวลาที่กองกำลังพิทักษ์นางฟ้าจะออกปฏิบัติการ จงกู่ร้องเพื่อเป็นเกียรติแด่การรบครั้งแรกซะ！！」
「「「เยส มายลอร์ด ! ท่านลูน่าที่รัก จักรพรรดินีผู้ปกครองท้องนภา！！」」」
จากนั้นก็มีเสียงดังกระหึ่มพร้อมกับคำพูดแปลกๆ
จากนั้นเธอก็ได้แต่ยิ้มว่าเจ้าพวกนี้จะทำตัวแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่
การเตรียมการเสร็จสิ้นในเวลาหนึ่งชั่วโมง
ในขณะที่สมาชิกทุกคนเข้าแถว ซาราเอล่ามาส่งลูกสาวของเธอ กอดลูน่าด้วยความกังวล
「ลูน่า………ขอให้แคล้วคลาดปลอดภัยกลับมานะ……」
「ท่านแม่ ไม่สิ ท่านผู้บัญชาการสูงสุด หนูจะนำพาชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่กลับมาให้ได้」
「ขอให้โชคดีมีชัย」
「ค่ะ」
เมื่อทั้งสองแยกจากกัน เหล่าทหารต่างน้ำตาคลอ เธอหยิบชายกระโปรงขึ้นมาและโค้งคำนับ
「ถ้างั้นขอตัวก่อนนะคะ ท่านแม่」
จากนั้นตัวของลูน่าก็ลอยขึ้น
สมาชิกกองทัพพิทักษ์นางฟ้าได้ติดตามลูน่าและบินไปในอากาศ
ถึงช่วงเวลาที่ลูกผู้ชายต้องทำสงคราม
นอกจากนี้กองทีพปีศาจที่จะสืบทอดกันรุ่นต่อรุนและถูกเรียกว่าแข็งแกร่งที่สุดและโหดร้ายที่สุด ได้แพร่กระจายไปในประวัติศาสตร์
