013：การต่อสู้ที่แสนงดงาม
ลูน่าและซาราเอล่ามาที่สนามฝึก
แม่และลูกสาวสวมชุดสีขาวซึ่งเป็นชุดของนักสู้แต่ในทางตรงกันข้ามซาราเอล่ามีดาบคาดเอวอยู่
สมาชิกทั้งหมดของกองกำลังพิทักษ์นางฟ้าต่างวิ่งเข้ามาและพยายามพูดคุยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ว่าก็ต้องหยุดเพราะเห็นบรรยากาศที่แปลกประหลาดระหว่างทั้งสอง
แม่และลูกสาวของตระกูลวินเบลที่มาพักที่คฤหาสน์ตั้งแต่วันก่อนหน้ากำลังพักเหนื่อยจากการฝึก แต่ทันทีที่เห็นแม่ลูกก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นและไปหลบอยู่มุมกำแพง
แม่และลูกสาวต่างเตรียมตัวพร้อมสำหรับสู้
ทั้งสองปลดปล่อยพลังออกมา
「โอไก ขอยืมสถานที่ฝึกสักครู่นะ」
「……ได้เลยครับ」
เมื่อเธอพูดคุยกับลูกน้องคนสนิทพวกเขาก็หยุดและถอยออกจากพื้นที่ทันที
หลังจากสัมผัสบรรรยากาศอันแสนกดดันก็ต้องรีบถอย
ช่วงเวลาแห่งการต่อสู้อันแสนบ้าคลั่งของแม่ลูกคู่นี้กำลังจะเริ่มแล้ว
ในขณะที่สมาชิกทั้งหมดถูกไล่ให้ไปอยู่ข้างสนามในเวลาสั้นๆพวกเธอก็เดินมากลางสนามฝึก และเผชิญหน้ากัน
「มาเริ่มกันไหมลูกรักของแม่」
「ค่า ท่านแม่」
ความเงียบเกิดขึ้นเพียงชั่วครู
ภายใต้การสังเกตการณ์ของทั้งสองฝ่ายไม่มีใครขยับ
แต่ว่าทันใดนั้นเองร่างของทั้งสองก็หายไปในอากาศ
เกร้ง！！
ตรงกลางสนามฝึกหินลอยขึ้นและตกลง
ปลายแขนที่ตวัดดาบออกไปและกำปั้นที่ปล่อยออกไปทำให้เกิดแรงระเบิดอันรุนแรง
จิตสังหารของทั้งสองที่ปลดปล่อยออกมารุนแรงเป็นระลอกคลื่น ทำให้สนามฝึกส่งเสียงออกมา
「นั่นน่ะเหรอพลังปราณที่ว่า？」
「แน่นอนค่ะ นี่เป็นวิชาสำนักมังกรซากุระที่อยู่ยงคงกระพัน เอาล่ะท่านแม่โชว์ให้หนูเห็นหน่อยสิคะ」
แม่และลูกสาวฉีกยิ้มให้กันขณะที่ดวลเดือด
ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายไม่คิดว่าตัวเองเป็นแม่ลูกกัน
ตอนนี้พวกเธอคิดแค่ว่าใครแข็งแกร่งกว่ากัน ซึ่งอยากวัดกันให้รู้ดำรู้แดง
ด้วยเหตุผลแค่นั้น พวกเธอทั้งสองจึงสู้กัน
เพล้งงงงงงงงงงงงง！！！
คมดาบของซาราเอล่าถูกฟันด้วยความเร็วแสง
ลูน่าชกไปที่ดาบจากด้านล่างและพยายามทำให้มันหักเป็นสองส่วน แต่แล้วมันก็กระเด็นขึ้นไป
ท่านแม่ชักดาบกลับไปในขณะที่ฉันกระโดดหมุนตัวเตะ
หลังจากดึงกำปั้นกลับมาฉันก็เตะเข้าไปทันที
ตู้มมมมมมมมมม！！
เสียงคำรามดังก้องในอากาศ
ลูกเตะของทั้งสองตัดกันในอากาศและแรงกระแทกนั้นรุนแรงมาก
จากภายนอกนี่มันไม่ใช่การต่อสู้ระหว่างสาวสวยแล้ว
มันเป็นการต่อสู้ของสัตว์ประหลาดทั้งสองที่กำลังห่ำหั่นกัน
ทั้งสองที่มีเหงื่อเย็นๆในมือและปล่อยให้เหงื่อไหลออกไปทั่วร่างในขณะที่จ้องมองกันตาไม่กะพริบ
ปังงงงงงงงงงง！
ดาบที่มีความเร็วแสงกำลังเข้าหาคอของลูน่า
แต่ว่าเธอเอนตัวหลบดาบในขณะที่กอดอกไปด้วยและขณะนั้นเองเมื่อลุกขึ้นมาเธอก็ปล่อยหมัดออกไป
เธอปล่อยหมัดที่สามารถทำให้คนตายได้เข้าใส่ดาบของแม่เธอ
「……อึก！！」
「กัดฟันไว้แน่นๆนะคะท่านแม่！！」
――วิชาสำนักมังกรซากุระ พยัคฆ์จู่โจม！！
เสียงระเบิดดังก้องไปทั่ว
แรงกระแทกหลายร้อยตันได้พุ่งเข้าไปที่ท้องของซาราเอล่า
「อั่กกกกกกก！！」
「คิดว่าจะหลบพ้นงั้นเหรอคะ！！」
อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะเข้าใกล้ในระยะประชิดแต่แรงกระแทกมันไม่ได้ลดลง
ในทางกลับกันปลายดาบยกขึ้นจากด้านล่างสู่ด้านบน
จากนั้นฉันก็ตีลังกากลับหลังเพื่อหลบดาเมจอันรุนแรง
「ชิ……」
ถึงกระนั้นเธอก็ได้รับดาเมจ
ตอนแรกมันควรจะพลาดโดยสิ้นเชิง แต่ว่าดาบก็ตัดผ่านอกของฉันและเลือดสดๆไหลออกมา
ลูน่าเช็ดเลือดที่เปื้อนแก้มของเธอ แต่ก็ยังยิ้มออกมาได้
「……เกือบจะไปสู่สุคติแล้วไงล่ะคะ」
「แม่เองก็ไม่คิดว่าหมัดของลูกจะรุนแรงขนาดนี้ ถ้าแม่มีลูกขึ้นมาไม่ได้จะทำยังไงกันฮะลูน่า」
ซาราเอล่าไม่ได้ไล่ตามเธอมา
เพราะทำไม่ได้ต่างหาก
สีข้างของเธอมีเลือดไหลออกมาซึ่งเห็นได้ชัดว่าเธอเองก็รับหมัดเข้าไปเต็มๆเหมือนกัน
「ฮะฮะ สนุกจังเลยนะคะท่านแม่」
「แม่เองก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของลูกอยู่หรอก แต่ลูกกำลังออมมือให้แม่อยู่งั้นเหรอ？」
ความงามของหญิงสาวที่บิดเบี้ยวไปด้วยความสุขจากการต่อสู้
ซาราเอล่าทำสีหน้าไม่พอใจ
「ทุ่มสุดแรงเกิดของลูกมาซะ มิฉะนั้นแม่จะส่งลูกลงไปคุยกับรากมะม่วง」
ฟึ่บ จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของซาราเอล่ายิ่งเปล่งประกายมากขึ้น
พลังนั้นรุนแรงมากจนแม้แต่ผู้ชมรอบตัวยังต้องหันหลังให้
แต่ว่าลูน่าก็ไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัว
ในทางตรงกันข้ามเธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆและลุกนั่งในขณะที่ยังมีบาดแผลอยู่กลางอก
「จะเอาแบบนั้นเหรอคะ……..แน่ใจแล้วนะคะ? ถ้างั้นหนูเองก็ไม่เกรงใจแล้วนะคะท่านแม่ ถ้าแม่ตายไปก็อย่าได้โทษหนูล่ะกัน เดี๋ยวหนูจะคืนชีพแม่ให้เอง เพราะวิชาของหนูมีไว้เพื่อสังหารเทพ」
「ต้องแบบนั้นสิทุ่มเททุกอย่างที่มีเข้ามา ! มาทำให้แม่ได้สนุกหน่อยเถอะ！！」
「ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！！！」
ลูน่าคำราม
ซาราเอล่าย่อตัวลงถือดาบ ปลดปล่อยพลังออกมามากขึ้น
และทั้งคู่ก็เข้าปะทะกัน
เกิดแสงสว่างในคมดาบ
กำปั้นเองก็เปล่งแสง
พื้นที่โดยรอบแตกกระจายสนามฝึกโดยรอบพังยับเยิน
เพียงเพื่อการวัดพลังของทั้งสอง
เพืยงเพื่อตอบสนองความต้องการของคู่ต่อสู้สุดหัวใจ
「ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！！！」
――วิชาดาบมังกรจักรพรรดิ หนึ่งคมดาบประกายแสง！
「ฮ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！！！」
――วิชาสำนักมังกรซากุระ มายาเร้นกาย(蜃気楼)
คมดาบที่ฟันออกไปแม้แต่ตาของคนธรรมดาที่มองไม่เห็น พุ่งเข้าใส่ลำตัวของลูน่า
「ห๊ะ？！」
แต่ว่าคมดาบตัดผ่านร่างของลูน่า
คมดาบที่ฟันออกไปเป็นภาพมายาของลูน่า
จริงๆดาบของเธอควรจะฟันลูน่า แต่กลับฟันโดนภาพติดตาของลูน่า
「――อึก！？」
หมัดเล็กๆประทับเข้าที่อกของท่านแม่
ผมยาวสีเงินเปล่งประกาย
ลูน่าใช้นิ้วทั้งสองแทนที่จะเป็นหมัดของเธอกดลงไปที่อกของท่านแม่
บ้าน่า เธอต้องเคลื่อนไหวด้วยความเร็วระดับไหนกัน
แสงสว่างที่ปรากฏที่ปลายนิ้วของเธอแทงทะลุอกของท่านแม่
――วิชาสำนักมังกรซากุระ เท็นเก็น(天元)
ตูมมมมมมมมมมมม
ชั่วขณะหนึ่งซาราเอล่ารู้สึกว่าตัวเองอยู่ใจกลางจักรวาล
ไม่รู้ว่าเป็นภาพหลอนหรือความจริง
เธอเห็นดวงดาวระยิบระยับเปล่งประกายรอบตัวเธอ
「นะ……」
ฉันไม่เข้าใจว่าเจออะไร
ตอนนี้เธอไม่รู้สึกว่าตัวเองยืนอยู่ และไม่รู้ว่ากำลังเคลื่อนที่ไปทางไหน
ท่ามกลางสิ่งเหล่านี้มีเพียงดวงตาของลูน่าที่จับจ้องเธอ
ใบหน้าของเธอที่ปราศจากอารมณ์ใดๆ
「เพราะว่าได้สืบทอดพลังของเทพธิดา นั่นเป็นเหตุผลที่ว่า・・・・・・。เธอสามารถฆ่าได้แม้กระทั่งพระเจ้า」
ลูน่า ไม่ใช่สิคนที่มีใบหน้าเหมือนลูน่า
และซาราเอล่าก็ปลิวไปที่ไหนสักแห่งราวกับไม่รู้ว่าเธอกำลังเจอกับอะไรและความเจ็บปวดอันรุนแรงได้ไหลผ่านทั่วร่างของเธอ
ตึง！！
「อั่ก！？」
ก่อนที่จะรู้ซาราเอล่าก็พุ่งชนกำแพงสนามฝึกจนเลือดไหลออกมา
เลือดที่พุ่งออกมาทำให้ชุดของเธอถูกย้อมเป็นสีแดง
หลังจากที่โดนวิชาของลูน่าเข้าไป กว่าจะรู้ตัวก็ผ่านไปเพียงสองสามวิก่อนเธอจะชนเข้ากับกำแพง
「เยี่ยมมากลูกรัก……」
นั่นคือทั้งหมดที่ฉันสามารถอธิบายเป็นคำพูดได้
ในที่สุดก็ได้เข้าใจว่าทำไมลูน่าถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้เธอนั้นได้คิดค้นวิชาที่สามารถโค่นได้กระทั่งพระเจ้า
「ถึงการต่อสู้จบลงฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะต้องตาย แต่หนูไม่ยอมให้ท่านแม่สุดที่รักของหนูต้องตายหรอกนะคะ」
ซาราเอล่านอนกองกับพื้นในขณะที่อกของเธอถูกเจาะไปถึงหัวใจ
ลูน่าวิ่งไปหาท่านแม่ของเธอบอกเธอเช่นนั้น
ในวินาทีถัดมาปีกสีขาวบริสุทธิ์ผุดขึ้น
วงแหวนแห่งแสงปรากฏขึ้นเหนือศีรษะ
――อ่า เข้าใจแล้ว ท้ายที่สุดแล้วเด็กคนนี้คือเทพธิดา
ซาราเอล่ายิ้มออกมา
แม้ว่าเธอจะดูเข้าใจผิดไปบ้าง แสงทั้งหมดเข้าสู่ร่างของท่านแม่และเธอก็อุ้มแม่ของเธอ
「ยังมีงานอีกมากมายเลยที่ท่านแม่ต้องสะสาง หนูจะไม่ยอมให้ท่านแม่มาตายในที่แบบนี้หรอกนะคะ」
แต่ว่าเป็นเทพธิดาที่ใจร้ายนิดหน่อย
เธอยิ้มออกมาด้วยความซุกซน
――นั่นสินะ ฉันเองก็ถือดาบเพื่อปกป้องเธอ แน่นอนฉันจะปกป้องเธอจวบจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต นั่นคือภารกิจของฉันในฐานะแม่
ซาราเอล่าประกาศหมั้นในขณะที่กอดลูกสาวของเธอเอาไว้
ไม่รู้ว่าจะหยุดน้ำตาที่ไหลจากดวงตาได้ยังไง
น้ำตาอุ่นๆที่ไหลออกมาจากตาทำให้แก้มของเขาเปียกชื้น
เขาคิดว่ามันงดงามที่ได้เห็นแม่และลูกได้กอดกันหลังจากการต่อสู้อันแสนดุเดือด
สัญชาตญาณบอกว่านี่คือการต่อสู้ที่งดงามที่สุดในชีวิตที่เคยเห็นมา
ในขณะเดียวกันก็รู้ว่ายอดเขาที่ต้องไต่มันสูงขนาดไหน
เขามองไปรอบๆแล้วก็เห็นว่าเหล่าทหารกำลังร้องไห้เช่นกัน
ภรรยาและลูกสาวของเคานต์เตสวินเบลเองก็สะอื้นออกมา
ไกลออกไปสุดลูกหูลูกตานั่นคือที่ๆเธออยู่
ถึงกระนั้นผู้คนก็สามารถก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองได้ ขณะนั้นเขาเองก็ยังคงน้ำตาไหลอาบแก้ม
