นัตสึเมะ ยุย เป็นเพื่อนสมัยเด็กของ นาโอยะ มาสิบกว่าปีแล้วเนื่องจากบ้านของพวกเขาอยู่ใกล้กันครอบครัวของพวกเขาจึงมักจะติดต่อกัน นาโอยะ มักจะไปกินข้าวเย็นที่บ้านของยุยเธอเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่เขาสนิทสนมด้วย
“อ้อ…งั้นเหรอ…” โคยูกิ ทำหน้าเครียด นาโอยะ รู้สึกถึงบรรยากาศที่เย็นชาลงทันทีเขารู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
“อ่า…ไม่เป็นไร ชิโรกาเนะซัง ” นาโอยะ ชี้ไปที่ยุยแล้วอธิบาย”ยุยเป็นแค่เพื่อนสมัยเด็กเธอไม่ต้อง—”
“เฮ้!”
“มะ-!?”
โคยูกิ เอามือปิดปาก นาโอยะ กะทันหัน นาโอยะ ทำอะไรไม่ถูก
เอ๊ะอะไรนะ? ฉันก็แค่พูดตามมารยาทเองนะ?
เห็นได้ชัดว่า โคยูกิ รู้สึกหึงยุย นาโอยะ จึงอยากจะคลายความกังวลของเธอแต่…เขาไม่ได้คาดหวังปฏิกิริยาแบบนี้ นาโอยะ ทำได้เพียงอ่านความรู้สึกของผู้คน เขาไม่สามารถหาสาเหตุที่ทำให้ โคยูกิ ทำแบบนี้ได้เขางุนงงอยู่ครู่หนึ่งก่อน โคยูกิ จะพูดกับเขาด้วยเสียงเบา
“พูดจาให้ดีๆหน่อยสิ!นายไม่รู้เหรอว่า…นัตสึเมะซังอาจจะชอบนายก็ได้…เดี๋ยวเธอก็เสียใจหรอก!”
“ยุยชอบฉัน? ไม่มีทาง”
“ทำไมจะไม่มีทาง!? มันก็มีความเป็นไปได้เสมอแหละ! เธอเป็นเพื่อนสมัยเด็กของนายใช่ไหมล่ะ!”
“แต่ว่า…”
คำพูดของเธอค่อนข้างไม่มีเหตุผลแต่ โคยูกิ ดูจริงจัง นาโอยะ เข้าใจสาเหตุที่ทำให้เธอระเบิดอารมณ์ออกมาทันใดนั้น…มันคือความห่วงใยของ โคยูกิ
เอ๋~~~…เธอโกรธแทนยุย ที่เธอคิดว่าเป็นศัตรูหัวใจ…น่ารัก น่ารักจริงๆ…!
ไม่ว่าจะเป็นความรักหรือไม่ นาโอยะ เริ่มชอบผู้หญิงคนนี้มากขึ้น
“นี่! ฟังฉันอยู่ไหม!?” โคยูกิ ตะโกนเมื่อ นาโอยะ ไม่ได้ตอบ
ในขณะนั้นยุยแสดงสีหน้าสนใจอย่างมาก พวกเขาอยู่ห่างกันแค่สองเมตรเธอจึงได้ยินทุกอย่างที่ โคยูกิ พูด
“คือ…ขอโทษนะที่ขัดจังหวะ…”
“พวกนายตัวติดกันตลอดเลยหรอช่วงนี้?” ทัตสึมิ ที่เฝ้ามองอยู่เอ่ยปากขึ้น
ยุยกางมือข้างหนึ่งขึ้น
“อ่า ทัตสึมิ วันนี้เหนื่อยหน่อยนะ อยู่กับ นาโอยะ เหรอ?”
“ใช่เราเรียนเสริมด้วยกันน่ะ”
“ว้าฮ่าฮ่าไม่น่าเชื่อเลย”
“อะ-อืม…ซาซาฮาระคุงคนนั้นใคร?” โคยูกิ ถามอย่างประหม่าเมื่อมีคนอื่นปรากฏตัวขึ้น
เขาน่าจะเคยเห็น ทัตสึมิ อยู่กับ นาโอยะ หลายครั้งแต่ดูเหมือนเธอจะจำไม่ได้ นาโอยะ จึงแนะนำเขา
“เพื่อนร่วมชั้นของฉันเอง โคโนะ ทัตสึมิ “
“แล้วก็…เขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กและแฟนของฉันด้วย!”
“ยินดีที่ได้รู้จัก ชิโรกาเนะซัง “
“อ๊ะ…ยินดีที่…เดี๋ยวก่อนแฟน!?”
คำศัพท์ที่หลุดออกมาจากปากของยุยทำให้ โคยูกิ ตกใจ
ทั้งสองคนที่ นาโอยะ เพิ่งจะแนะนำตัวไป ยืนห่างออกไปไกลพวกเขาแอบอยู่ใต้เงาของตู้ขายน้ำอัตโนมัติกระซิบกระซาบกัน
“สองคนนั่น…รู้ไหม…”
“แต่…นี่มันเหมือนกับว่า…”
“ถ้างั้น…ก็หมายความว่า…”
“อ๊ะ…ฟังดูดีนะเราลองทำแบบนั้นกันไหม?”
“เอาเลย!”
นาโอยะ ไม่ได้ยินบทสนทนาของพวกเขาอย่างชัดเจนแม้ว่าหูของเขาจะไวมากแต่เพื่อนสมัยเด็กสองคนนี้รู้เรื่องนี้ดีพวกเขาจึงถอยห่างไปในระยะที่เขาไม่ได้ยินอะไรเลย
กำลังคุยอะไรกันล่ะเนี่ย…?
นาโอยะ รู้สึกอยากรู้อยากเห็น เขามองไปที่พวกเขาในขณะเดียวกัน โคยูกิ ทำท่าทางเฉยชาแต่เธอก็พึมพำกับตัวเอง
“คือ…ฉันก็ไม่ได้สนใจพวกเขาหรอกนะ…แต่แค่อยากรู้นิดหน่อยว่าที่นัตสึเมะซังมีแฟนแล้วทั้งๆที่อายุเท่าฉัน ฉันก็เลยอยากรู้จังเลยว่าพวกเขาคบกันได้ยังไง…”
ดูเหมือนเธอจะยังไม่รู้ตัวว่ายุยกับ ทัตสึมิ กำลังวางแผนอะไรบางอย่างในที่สุดทั้งสองคนก็เดินกลับมาพลางยิ้มกว้างพวกเขาเมินเฉยต่อนาโอยะ ยุยเดินตรงไปหา โคยูกิ
” ชิโรกาเนะซัง วันนี้ว่างหรือเปล่า?”
“เอ๋?ก็ว่างอยู่หรอก…แต่ทำไมเหรอ?”
“เยี่ยมเลย!คือว่า…Tada!”ยุยหยิบตั๋วสีสันสดใสออกมาจากกระเป๋า
เธอยื่นมันไปตรงหน้า โคยูกิ
“นี่เป็นคูปองร้านเครปหน้าสถานีเป็นคูปองสำหรับสี่คนงั้น นาโอยะ กับเธอมาร่วมวงกับเราด้วยสิ”
“เอ๋!?” โคยูกิ เบิกตากว้างเธอสะดุ้งเล็กน้อย
เธอหยุดนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะถาม
“ค-คือว่า…เธอชวนฉันงั้นหรอ…?”
“ใช่ ถ้าไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรคิดดูก่อนก็ได้!”
“อะ-อืม…ก็…” โคยูกิ เริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อเผชิญหน้ากับการรุกอย่างไม่ลดละของยุย
นาโอยะ มองดูด้วยความสนใจ
อย่าบอกนะว่า… ชิโรกาเนะซัง สนใจ?
ยุยก็เหมือนกับ ทัตสึมิ เป็นเพื่อนกันกับนาโอยะมานาน เธอรู้ว่า นาโอยะ มักจะรักษาระยะห่างจากผู้หญิงและมันก็สมเหตุสมผลที่เธอจะสนใจความสัมพันธ์ระหว่าง นาโอยะ กับสาวงามอย่าง โคยูกิ ผู้หญิงชอบเรื่องความรักและเธอก็เป็นหนึ่งในนั้น อย่างไรก็ตาม นาโอยะ สนใจ โคยูกิ มากกว่า
“เคยไปร้านนั้นไหม? พวกเขาใช้วัตถุดิบแปลกๆด้วยล่ะ! ฉันมั่นใจว่าเธอต้องชอบแน่”
“อ๊ะ…อืม…” โคยูกิ หน้าแดงก่ำ
เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังประหม่า
แบบนี้…เธอต้องกลับมาเป็น’สโนไวท์ปากร้าย’อีกแน่…
ภาพเหตุการณ์เมื่อวานนี้ยังคงติดตาเขา นาโอยะ จึงวางแผนที่จะช่วยเหลือ…
“ไปคุยเรื่องความรักกันระหว่างกินเครปดีกว่า”
“เรื่อ-เรื่องความรัก…?” โคยูกิ เลิกคิ้ว
เธอพูดคำนั้นซ้ำไปซ้ำมาแล้ว—คว้ามือของยุยที่ถือตั๋วไว้
“ฉันไปด้วย! เล่าเรื่องความรักให้ฉันฟังเยอะๆนะ!”
“โอ้…ได้ยินแบบนี้แล้วชื่นใจจัง!”
“ผู้หญิงชอบเรื่องแบบนี้จริงๆสินะ…”
“นายหยุดเล่นมุกฝืดๆสักทีได้ไหม…แต่ก็…ใช่ฉันก็สงสัยเหมือนกันว่ามันมีอะไรดีนักหนา”
หนุ่มทั้งสองมองดูหญิงสาวที่กำลังตื่นเต้นแล้วส่ายหัว
ร้านเครปมักจะเต็มไปด้วยนักเรียนแต่เนื่องจากผ่านช่วงเลิกเรียนมานานแล้วจึงมีคนรออยู่หน้าร้านแค่สามสี่คน ยุยมองเมนูแล้วพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง
“กินอะไรดีนะ…คราวที่แล้วฉันกินเครปสตรอเบอร์รี่ไปแล้วงั้นวันนี้เอาช็อกโกแลตดีกว่า ทัตสึมิ นายว่าไง?”
“ฉันไม่ชอบของหวาน…มีอย่างอื่นนอกจากนั้นไหม?”
“มีไส้กรอกกับสลัดทูน่าล่ะมั้ง…อ๊ะ พนักงานบอกว่ามีนัตโตะกับหัวไชเท้าดองด้วย!อยากลองไหม?”
“ไม่มีทาง!ข้าวเปล่ายังจะซะดีกว่า!”
คู่รักเพื่อนสมัยเด็กกำลังหยอกล้อกันเหมือนเคยขณะที่พวกเขากำลังเลือกเมนู นาโอยะ ก็ถือโอกาสนี้พูดกับ โคยูกิ
“ขอโทษนะที่ลากเธอมาด้วย ชิโรกาเนะซัง ไม่ได้ฝืนตัวเองใช่ไหม?”
“ไม่เลยฉันว่างพอดีเลยมาด้วย”เธอตอบพลางยักไหล่และหรี่ตา”แค่…ฉันไม่เคยถูกชวนไปไหนหลังเลิกเรียนแบบนี้มาก่อนก็เลย…ประหม่าเล็กน้อย”
“อ๊ะ จริงสิเธอบอกว่าไม่มีเพื่อนนี่นะ”
“อึก…พอนายพูดแบบนั้น ฉันเถียงไม่ได้หรอกนะ” โคยูกิ จ้องมอง นาโอยะ ถอนหายใจ
จากนั้นเธอก็มองไปทางร้านเครปอย่างเคอะเขิน
“การเดินอ้อมกลับบ้านน่ะไม่เท่าไหร่แต่ ฉันไม่เคยเข้าร้านเครปแบบนี้มาก่อน…เรื่องความรักฉันก็ไม่เคยพูดถึงเหมือนกัน…จะโอเคไหมนะ? เริ่มกังวลแล้วสิ”
“ไม่เห็นต้องกังวลเลยแค่ร้านเครปเองแถมเรายังไม่ได้สั่งด้วยซ้ำ”
ถึงอย่างนั้น โคยูกิ ก็ยังดูเกร็ง นาโอยะ จึงอดเป็นห่วงไม่ได้
วันนี้เธอซื่อสัตย์จัง…
กับ นาโอยะ เธอก็ทำตัวเหมือนเดิมแต่กับยุยและ ทัตสึมิ เธอกลับไม่ใช้ลิ้นที่แสนร้ายกาจเลยดูเหมือนเธอจะพยายามควบคุมตัวเอง
สงสัยเรื่องเครปกับเรื่องความรักจะทำให้เธอใจอ่อนจริงๆ…หรือบางที—อ๊ะ!
นาโอยะ ครุ่นคิดแล้วก็นึกถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่งเขาถามอย่างระมัดระวัง
“อย่าบอกนะว่า…เพราะฉันบอกว่าอยากให้เธอซื่อสัตย์กับตัวเองมากขึ้น?”
“หึ้ย…ขี้กังวลเกินไปแล้ว” โคยูกิ พ่นลมหายใจอย่างเย่อหยิ่ง”คำพูดของนายไม่มีทางมีอิทธิพลต่อการกระทำของฉันหรอกซาซาฮาระคุง นายน่ะหลงตัวเองเกินไปแล้วฉันไม่ได้เห็นคุณค่าในการสนทนากับนายเลยสักนิดพอถึงวันรุ่งขึ้นฉันก็ลืมหมดแล้วแต่ว่า…มันอาจจะมีบ้างนิดหน่อย?” โคยูกิ พูดจาเสียดสี นาโอยะ แล้วกระแอม
เธอมองไปที่ปลายเท้าแล้วพูดต่อ
“ฉันอยากทำแบบนี้มานานแล้วฉะ-ฉันไม่ได้สนใจเรื่องความรักมากนักหรอก แล้วก็ฉันก็ไม่ได้เกลียดของหวานซะทีเดียว…”เธอพึมพำแก้ตัว
ใบหน้าของเธอแดงก่ำและเงยหน้าขึ้นมอง นาโอยะ
“เพราะงั้น…ฉันเลยคิดว่า…อย่างน้อยก็ดีใจที่ฉันรวบรวมความกล้าออกมาได้ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายหรอกนะแต่ว่า… มีสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากบอก…ขอบคุณนะ”
