[นิยายแปล]พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อมใจ สู่ "หัวใจ" - ตอนที่ 87

บทที่６ตอนที่４

 

 

ชี้แจงจากคนแต่ง : ต้องขออภัยด้วยครับที่เปลี่ยนแปลงเนื้อหาบางส่วน เนื่องจากเนื้อหาส่วนมากมีความซับซ้อน ดังนั้นจะลดความซับซ้อนและความยาวของแต่ละตอนลง

 

 

ชั้นเรียนได้เริ่มต้นขึ้นหลังจากหมดพักกลางวัน สำหรับนักเรียนผู้หิวโหยแล้ว คาบบรรยายนี่มันนรกเดินดิน

 

 

เลือดที่กระจุกตัวอยู่ในระบบย่อยอาหารพยายามย่อยสารอาหารเพื่อเอาสารอาหารมาหล่อเลี้ยงร่างกาย ส่งผลให้เลือดไหลเวียนในศีรษะน้อยลงจนเกิดอาการง่วงนอน

 

 

นอกจากคาบเรียนปฏิบัติแล้ว หากคาบเรียนเป็นคาบบรรยายแบบเบาๆนักเรียนส่วนใหญ่ก็มักจะหลับมากกว่าจดจำเนื้อหาในชั้นเรียน

 

 

แม้แต่พวกห้อง 10 เองก็ไม่มีข้อยกเว้น พวกเขาไม่สามารถอดทนต่ออาการง่วงซึมที่ถาโถมเข้ามาได้ และพยายามจดเลคเชอร์เท่าที่จะทำไหว

 

 

「อย่างที่ทราบกันดี บางครั้งเหล่าภูติเองก็จะแสดงพลังอันทรงอิทธิฤทธิ์ จนเกิดปรากฏการณ์เช่น ภูเขาไฟระเบิด แผ่นดินไหว ภัยแล้งรุนแรง และฝนตกหนัก ภัยพิบัติเหล่านี้เกิดขึ้นจากเหล่าภูติเช่นกัน」

 

 

ปัจจุบันอาจารย์ทอร์เกรนรับหน้าที่บรรยายในห้อง 10 ตัวเขาเองเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการเล่นแร่แปรธาตุและเป็นอาจารย์ที่ยอดเยี่ยมซึ่งทำหน้าที่เป็นนักวิจัยในสถาบันวิจัยบางแห่ง

 

 

ชายหนุ่มผู้อ่อนโยนกับดวงตาอันอ่อนหวานและสวมแว่นตามีขอบ แต่ว่าตัวตนของเขานั้นค่อนข้างจืดจาง

 

 

「แม้ว่าพวกเขาจะเป็นภูติที่มีพลังมหาศาล แต่ก็มีข้อเสียเช่นกัน เพราะติดอยู่ในสถานที่แห่งนั้น เหล่าภูติไม่สามารถออกจากพื้นที่ๆตัวเองอยู่ได้」

 

 

ขณะที่พูดนั้น อาจารย์ก็แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ระหว่างภูติและผืนดินบนกระดานดำ

 

 

「เป็นดินแดนที่มีสภาพแวดล้อมเฉพาะที่เหมาะกับเหล่าภูติจำพวกป่าไม้และน้ำตก นี่เป็นเหตุผลที่เหล่าเอลฟ์จำเป็นต้องทำสัญญากับเหล่าภูติหากต้องการใช้เวทย์ภูติ」 (ป.ล.ขอเปลี่ยนจากวิญญาณเป็นภูติ)

 

 

อาจารย์ทอร์เกรนยังคงเขียนภาพร่างที่เหมือนกับป่าและมวลเมฆที่รูปร่างคล้ายภูติ

 

 

เขาวาดลูกศรเข้าหากันระหว่างภูติและป่า

 

 

「ดินแดนแห่งนี้กลายเป็นพื้นที่จำเพาะของเหล่าภูติ และจำนวนภูติที่มากขึ้นก็ทำให้แผ่นดินย้อมไปด้วยสีของเหล่าภูติ ดินแดนที่เหล่าภูติอาศัยอยู่มักจะมีพืชพรรณอุดมสมบูรณ์และสัตว์เติบโตมากมาย」

 

 

หลังจากวาดรูปเสร็จแล้ว อาจารย์ทอร์เกรนก็หันหน้ากลับมาและชี้นิ้วออกมาและพูดว่า “แต่ว่า!”ด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวดเล็กน้อย

 

 

「ไม่ใช่ว่าไม่มีทางให้เหล่าภูติจะออกจากอาณาเขตของตนเองได้ พวกเขาเหล่านั้นสามารถสิงสถิตย์กับบางสิ่งบางอย่างเพื่อดำรงชีพต่อ วิธีเหล่านี้จะทำได้เฉพาะเหล่าภูติที่แข็งแกร่งเท่านั้น……」

 

 

เมื่อพูดเช่นนั้นก็เอามือปิดปากกระแอมไอนิดหน่อย

 

 

「อืม ระหว่างบรรยายอยู่นี่……」

 

 

ดวงตาที่อ่อนหวานเริ่มปล่อยจิตสังหารออกมา เขาหยิบชอล์กที่อยู่ในมือและขว้างมันออกไปทันที

 

 

「โอ้ยยยเจ็บ！」

 

 

ชอล์กที่อาจารย์ปล่อยออกมากระทบเข้ากับใบหน้าของโนโซมุอย่างแรง ชอล์กนั่นแตกเป็นเสี่ยงๆทำให้ผมของเขาขาวโพลนและผงชอล์กนั่นทำให้เขาเผลอสูดดมเข้าไป

 

 

「โนโซมุคุง ตื่นแล้วยังงั้นเหรอ？」

 

 

「แค่ก แค่ก……」

 

 

ทอร์เกรนพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้นเล็กน้อย โนโซมุรีบตอบกลับพร้อมกับยืนขึ้น

 

 

โนโซมุมองต่ำลงด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย ขณะที่ได้ยินเหล่าเพื่อนร่วมชั้นหัวเราะคิกคัก

 

 

การสอบปฏิบัติของโนโซมุนั้นห่วยแตกเพราะโดนพันธนาการเอาไว้ และเขาได้เพิ่มคะแนนให้รอดพ้นด้วยการสอบข้อเขียน ดังนั้นโดยปกติแล้วคาบเรียนบรรยายเขาไม่ควรจะหลับ แต่ว่าเมื่อเช้าเขาค่อนข้างเหนื่อยที่ต้องต่อสู้กับเทียแมตในความฝัน

 

 

ดูเหมือนว่าเขาจะเผลอหลับโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะสมองของเขาไม่สามารถพักผ่อนได้แม้ว่าร่างกายจะกำลังหลับอยู่ก็ตาม ความฝันนั่นก็เป็นเหมือนของจริงมันทำให้เกิดความเหนื่อยล้าสะสม

 

 

หลังจากยืนยันว่าโนโซมุตื่นแล้ว ทอร์เกรนก็บรรยายต่อ

 

 

โนโซมุมองไปยังทอร์เกรนที่กำลังเขียนกระดานพร้อมกับเคาะเศษชอล์กออก

 

 

ขณะฟังการบรรยายของเขา โนโซมุนึกได้ถึงความฝันเมื่อไม่นานมานี้

 

 

ความฝันที่เขามีเมื่อประมาณหนึ่งสัปดาห์ตอนที่เขาพบกับมังกรแห่งความตาย

 

 

◇◆◇

 

 

โนโซมุ เบลาตี้ เป็นนักเรียนผู้ต่ำต้อยที่สุดตั้งแต่ก่อตั้งสถาบันโซลมินาติ

 

 

มีเหตุผลสองประการที่ทำให้เขาคนนั้นโดนกดขี่ข่มเห่ง

 

 

หนึ่งคือพันธนาการความสามารถที่ผนึกการเจริญเติบโตของเขา ทำให้ความสามารถของเขาลดลงครึ่งหนึ่งจากปกติ ซึ่งมันเป็นสิ่งที่อันตรายอย่างมากเพราะมันเกิดการแข่งขันที่สูง และการที่เขาดโดนผนึกความสามารถเอาไว้ก็ทำให้สถานการณ์ค่อนข้างแย่พอ

สมควร

 

 

อีกข้อหนึ่งเป็นข่าวลือที่ว่าโนโซมุทรยศเพื่อนสมัยเด็กที่เป็นคนรักของเขาเอง จากมุมมองของเธอที่เป็นที่โด่งดังทำให้ข่าวลือนั่นถูกเชื่อโดยสนิทใจว่าเป็นความจริง ซึ่งทำให้การกดขี่เริ่มต้นนับแต่นั้นมา

 

 

ไอริสดิน่าและคนอื่นๆเข้าใจดีว่าข่าวลือและเรื่องราวเหล่านั้นไม่มีมูลและไร้สาระ

 

 

อย่างไรก็ตามเธอไม่เคยได้ยินเรื่องราวจากปากเขาโดยตรง

 

 

ทำไมโนโซมุถึงได้เป็นแบบนี้

 

 

ทุกคนในที่นี้ต่างให้ความสนใจ รวมทั้งไอริสดิน่าด้วย เธอเองรู้สึกหงุดหงิดกับเรื่องนี้และบางครั้งก็อยากจะถามจากปากลิซ่า เฮาวด์โดยตรงตอนสู้กันแบบกลุ่ม

 

 

แน่นอนมันก็มีบางครั้งที่โนโซมุไม่สามารถบอกทุกอย่างได้ แต่ก็เป็นความจริงเช่นกันที่พวกเธอไม่สามารถไปก้าวก่ายเรื่องของโนโซมุเองได้ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นห่วงมากมายขนาดไหนก็ตาม

 

 

แต่ถึงยังงั้นฉันก็ทำมันจนได้ ในป่านั้น พวกเราได้รู้ความจริงของโนโซมุและฉันเองก็ได้พูดออกไปว่า “อยากจะรู้จักเธอให้มากกว่านี้”

 

 

พวกเขาเฝ้าโนโซมุอยู่สองสามวันจนกว่าเขาจะตื่น มันเป็นช่วงเวลาที่โนโซมุไม่สามารถลุกขึ้นได้เลย ไอริสได้ยืนอยู่ต่อหน้าโนโซมุด้วยท่าทางจริงจัง

 

 

เหล่าเพื่อนๆ อย่าง ทิม่า มาร์ และ ซีน่าก็อยู่รอบๆตัว ทุกคนต่างจ้องมองไปที่โนโซมุด้วยท่าทีตึงเครียด

 

 

 

「โนโซมุ มีเรื่องอยากจะถาม……」

 

「เอ๊ะ？　อะไรงั้นเหรอครับ？」

 

โนโซมุลุกขึ้นมาบนเตียงเอนหลังลงเล็กน้อย

 

「คือว่าเรื่องของลิซ่า……」

 

「อาาาา……」

 

ในคำพูดของไอริสดิน่า โนโซมุเข้าใจสิ่งที่พวกเขาต้องการโดยทันที เขาหลับตาแล้วหายใจออกช้าๆเพื่อเตรียมพร้อม

 

 

อดีตอันแสนเจ็บปวดของโนโซมุ ยิ่งนึกมันยิ่งผูกใจเจ็บ เพราะแต่ก่อนเคยมีความสุข

 

 

คำพูดที่โนโซมุพึมพำ ไอริสดิน่าและคนอื่นๆรู้สึกว่าบรรยากาศรอบๆตัวมันตึงเครียดมากขึ้น

 

 

สีหน้าของโนโซมุที่เล่าเหตุการณ์เองก็เช่นกัน เป็นเรื่องยากเกินที่เขาจะทนไหวเพราะระหว่างเล่าก็ตัวสั่น

 

 

ไอริสดิน่าและคนอื่นๆยังคงรอโนโซมุพูดต่อไป ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกเจ็บปวดจนอกของเขาจะแหลกสลายก็ตาม ยังไงก็ตามฉันก็อยากจะรู้จักเขาจริงๆ

 

 

 

「……อืมนั่นสินะ คุยถึงไหนแล้ว」

 

โนโซมุเองก็เหมือนกัน ความทรงจำอันแสนเจ็บปวดที่เข้ามาในหัวของเขา เขาพยายามลืมความทรงจำเหล่านั้นให้มันเป็นเพียงอดีต

 

「รู้อยู่แล้วสินะครับว่าตอนแรกลิซ่ากำลังคบกับผมอยู่」

 

「อา……」

 

「ลิซ่าและเคนเป็นเพื่อนสมัยเด็กและเติบโตในหมู่บ้านเดียวกัน ลิซ่าเป็นคนนอกหมู่บ้าน แต่เมื่อเธอยังเด็กเธอมาที่หมู่บ้านพร้อมกับแม่ของเธอ」

 

โนโซมุเริ่มเล่าถึงการเผชิญหน้ากันครั้งแรกกับลิซ่า เป็นตอนที่เขาเริ่มพูดคุยกับเธอ

 

「ครั้งแรกที่เจอกัน ผมกำลังตกปลาอยู่ริมแม่น้ำ และถูกเรียกก็เจอเธอที่นั่น」

 

โนโซมุจำได้ว่าตอนที่พบกับเธอครั้งแรกเขาใจเต้นรัว

 

 

ตอนที่รู้อีกครั้งว่าเธอเป็นเพศตรงข้าม มันก็ยิ่งทำให้เขาใจสั่น แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เขาก็เริ่มกังวลเกี่ยวกับเธอ

 

「ในเวลานั้นเธอเพิ่งมาถึงที่หมู่บ้าน ผมที่เป็นเพื่อนกับเคนแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไร้เพื่อน」

 

โนโซมุเลยสงสัยว่านั่นเป็นเหตุผลที่เธอเข้าหาเขารึเปล่า

 

 

ผมเป็นคนเดียวที่บังเอิญอยู่ที่นั่น แต่อย่างน้อยเวลาที่ผมอยู่กับเธอและเคนก็สนุกมาก

 

「หลังจากนั้นผมก็เริ่มเล่นกับเธอและฟังถึงเรื่องราวความฝันของเธอ ผมตัดสินใจลงทะเบียนเรียนที่สถาบันโซลมินาติเพื่อสนับสนุนความฝันของเธอ」

 

แม้แต่ตอนนี้ก็ยังคิดอยู่เลยว่าตัวเองมาทำอะไรที่สถาบันโซลมินาติอันสูงส่ง

 

 

เมื่อพิจารณาจากจำนวนผู้คนที่สมัครมากมายจากทั่วทุกมุมโลกและยังมีการแข่งขันจากเด็กที่จบจากอีคอร์สอีก มันง่ายที่จะคิดว่าการเรียนต่อในเครือเดียวกันมันน่าจะง่ายกว่า

 

 

โชคดีที่ลิซ่านั้นมีพรสวรรค์และเติบโตได้อย่างรวดเร็ว แต่โนโซมุนั้นอยู่ฝั่งตรงข้าม ความแตกต่างเริ่มปรากฏให้เห็นได้ชัด

 

「แน่นอน ผมคิดว่าจะมาที่สถาบันนี้และพยายามทำให้ดีที่สุด แต่ผลการเรียนก็ย่ำแย่ ผมไม่สามารถแข็งแกร่งพอเทียบเคียงลิซ่าได้เลย ตอนนั้นเองก็มีแต่เคนและลิซ่าที่ออกไปซ้อมพร้อมๆกัน ตอนนั้นเองผมก็พอจะหาเพื่อนได้บ้างที่ช่วยฝึกซ้อม……」

 

แน่นอนว่าชีวิตไม่ได้สวยหรู ทักษะดาบและสภาพจิตใจรวมถึงพลังเวทย์ก็ไม่ได้เติบโตเลยแม้แต่น้อย มีเพียงความแข็งแกร่งทางกายที่เติบโตนิดหน่อยเพราะมาจากความพยายาม แต่ก็ยังไม่สามารถเทียบเท่าสองคนนั้นได้

 

 

ถึงกระนั้น พวกเขาก็ไม่ได้ทอดทิ้งโนโซมุ และพยายามไปด้วยกัน

 

 

คามิลล่าที่กลายมาเป็นเพื่อนของลิซ่าหลังจากที่มาเรียนที่แห่งนี้ก็ออกไปฝึกกับโนโซมุด้วย เธอเป็นผู้หญิงที่โกรธตัวเองด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่เธอก็เป็นคนที่ใจดีและอ่อนโยนกับโนโซมุ

 

 

โนโซมุคิดว่าหลังจากนี้ก็คงจะผ่านมันไปได้

 

 

แต่ว่า……。

 

「ในขณะนั้นเองพันธนาการของผมก็ตื่นขึ้น」

 

พันธนาการที่ผนึกความสามารถของโนโซมุได้ตื่นขึ้นมา

 

「หลังจากนั้นเองก็เริ่มมีการกดขี่ข่มเหง ร่างกายเคลื่อนไหวไม่ได้ดั่งใจ ทุ่มเทเท่าไรก็แพ้เสมอ ผมไม่สามารถกันการโจมตีได้เลยแม้แต่น้อย เดินทีเวทย์ก็ห่วยอยู่แล้วยิ่งทำให้ใช้ไม่ได้เลย」

 

ร่างกายของโนโซมุทื่อลง นอกเหนือจากชีวิตปกติแล้ว ยังต้องแบกรับการฝึกหนักมากกว่าเดิมเป็นสองเท่าของคนทั่วไป

 

 

ไม่สามารถใช้พลังได้เต็มที่ เวทย์ก็ใช้ไม่ได้

 

「ถึงกระนั้นผมก็พยายามทำอะไรกับมัน ตอนนั้นเคนกับลิซ่าบอกว่าอาจจะทำอะไรกับมันได้ก็ได้ และพวกนั้นก็ออกไปสองคน」

 

ในช่วงแรกที่โดนพันธนาการ เพื่อนร่วมชั้นต่างมองโนโซมุด้วยความสงสาร

 

 

อย่างไรก็ตามการที่เห็นโนโซมุฝึกซ้ำๆอย่างไร้เหตุผล พวกเขาก็เริ่มพูดออกมาในทางแปลกๆ ว่าพยายามเสียเปล่า

 

 

ถึงกระนั้นโนโซมุก็ไม่ยอมแพ้ แต่ว่าทั้งคามิลล่าและเพื่อนสมัยเด็กต่างพากันห่างเหิน

 

 

 

「แต่ก่อนที่จะรู้ตัวข่าวลือก็ไหลไปทั่วแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงโดยเฉพาะเนื้อหาของข่าวลือ」

 

วันที่ทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน ในเวลานั้นแม้แต่ฐานที่มั่นที่คอยเยียวยาจิตใจก็ยังแหลกสลาย

 

「ทุกคนต่างสาปแช่งผม ลิซ่ามองผมเหมือนเศษเดนมนุษย์ เคนก็ห่างเหิน……」

 

หัวใจอันเยือกเย็นของโนโซมุ แทบจะหยุดเต้นโดยไม่รู้ตัว และเป็นตอนนั้นเองที่เขาเริ่มหนีความจริง

 

 

ถ้าไม่มีอาจารย์อันริอยู่ด้วย โนโซมุคงแตกสลายไปแล้ว

 

 

อย่างไรก็ตามเคนก็แค่ทำตัวห่างเหิน เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นในตอนนี้ มันก็น่าโล่งใจชั่วคราว ที่ยังคงใช้ชีวิตตามปกติแม้จะเพียงระยะเวลาอันสั้น

 

 

 

「และนั่นเป็นเรื่องโกหกที่สร้างขึ้นมาทั้งหมด ด้วยตัวของเพื่อนรักที่ทรยศผมเคนนั่นเอง……」

 

อย่างไรก็ตาม แม้จะอยู่ในการคาดเดาของเคน เมื่อโนโซมุพยายามจะเค้นหาความจริงก็ได้รับข้อเท็จจริงอันแสนสะเทือนใจ

 

「ทำไมเขาถึงทำยังงั้นละ……？」

 

「……บางที เคนอาจจะทำแบบนั้นเพราะผมเป็นเพียงตัวถ่วงที่คอยขัดแข้งขัดขาลิซ่าที่ทะเยอทยานสู่ฝันของเธอเอง เคนพยายามกีดกันผมออกจากลิซ่าเพราะผมทำให้ความฝันเธอเป็นจริงไม่ได้……」

 

ลิซ่าและเคนเก่งขึ้นทุกวัน โนโซมุถูกทิ้งไว้ด้านหลังในสถานการณ์เช่นนี้ ในที่สุดเขาก็สูญเสียทุกสิ่ง

 

「ถ้าผมแข็งแกร่งขึ้น ลิซ่าจะหันกลับมาหาผมไหม ด้วยความคิดเช่นนั้น ผมจึงเข้าไปฝึกในป่าที่แสนอันตรายเพียงลำพังและอดทนต่อการฝึกสุดโหดของอาจารย์ ท้ายที่สุดแล้วที่ผมทำมันก็คือการหนีความจริง……」

 

ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าตัวเองกำลังหนี และพยายามดิ้นรนท่ามกลางความมืดมิด

 

 

โนโซมุได้แต่พูดล้อเลียนตัวเอง

 

 

เมื่อมองย้อนกลับไปยังอดีตของตัวเองที่ตกต่ำเช่นนี้ ก็ได้แต่รู้สึกเศร้า เป็นเพียงเหมือนคนเมาที่เมาหัวปักหัวปรำยึดติดกับอดีต

 

「ด้วยความคิดนั้น บางทีนั่นอาจจะเป็นการฝึกของอาจารย์ ผมต้องทำให้ดีที่สุดเพื่อเอาตัวเองให้รอด ดังนั้นก็เลยไม่ต้องคิดอะไรให้มากนัก」

 

โนโซมุต้องทิ้งความคิดเหล่านั้นและก้าวเดินต่อไป

 

 

อันที่จริงตอนที่พบกับชิโนะครั้งแรก โนโซมุเข้าป่าและเกือบถูกสัตว์อสูรฆ่า

 

 

แม้ว่าอาจจะไม่ได้เข้าไปในป่า แต่ผมก็คงได้แต่อาละวาดอยู่แถวๆนั้น

 

 

โนโซมุยิ้มนึกถึงวันวานที่อยู่กับชิโนะ มันเป็นวันที่แสนสนุกและเจ็บปวด แต่เสียงหัวเราะแห้งๆที่เล็ดลอดออกมาจากปากน้อยๆ อาจเป็นเพราะเรื่องหลังจากนั้น

 

 

 

「ทำไมถึงไม่โกรธกันล่ะ！　ดูยังไงนี่ก็คือการหักหลังกันชัดๆ！」

 

โนโซมุได้แต่ยิ้มแห้งๆ มาร์เองก็ของขึ้นเพราะได้รับรู้ความจริงที่โนโซมุไม่ได้แสดงความโกรธออกมาเลย คนอื่นๆต่างโกรธแทนเขา

 

 

โนโซมุส่ายหัวเงียบๆกับคำพูดของมาร์

 

「ผมไม่ได้โกรธในตอนแรก ผมแค่ตกใจกับความจริงที่พูดออกมาจากปากเคน แต่หลังจากนั้นผมก็แทบจะเป็นบ้า อันที่จริงแล้ว ผมปลดพันธนาการตัวเองและปล่อยตัวเองไปตามอารมณ์และสังหารเหล่าไซคลอปส์……」

 

ไอริสดิน่าและเพื่อนๆต่างตกใจที่โนโซมุควบคุมตัวเองไม่ได้

 

 

ไม่ต้องพูดถึงพลังของมังกรที่อยู่ในตัวของเขา โนโซมุกำลังพยายามอย่างหนักในการควบคุมมัน แม้ว่าเขาจะโกรธ แต่ก็ไม่เคยเป็นถึงขั้นนั้น

 

 

ในเวลานี้เอง การสังหารไซคลอปส์จำนวนมากทำให้โนโซมุเริ่มหวาดกลัวและวิตกกังวลเกี่ยวกับตัวเทียแมท

 

 

「ก็คงจะโกรธแหละครับ โกรธ เคน ลิซ่า และตัวเองที่ไม่ได้ความ」

 

ตรงกันข้ามกับคำพูดเหล่านั้นรอยยิ้มบนใบหน้าเขาแสดงความขมขื่นออกมา แต่อย่างน้อยก็โล่งใจที่พูดออกมาเป็นคำพูดออกมาได้

 

 

อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้น โนโซมุก็มีสีหน้าเศร้าๆ

 

 

หายใจไม่ออกเหมือนพยายามเอาสิ่งแปลกปลอมออกจากอก โนโซมุพูดช้าๆและกุมอกแน่น

 

「แต่ยิ่งกว่านั้น…ผมเสียใจ」

 

ความเงียบปกคลุมทั่วห้องของอันริ ทุกคนมีสีหน้าเหมือนกับแสดงความขมขื่นออกมา

 

 

มาร์ที่โกรธจัดจนกำหมัดแน่น โนโซมุเองก็กัดฟันด้วยสีหน้าแย่ๆ

 

 

ไอริสดิน่าและคนอื่นๆ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเงียบกับความเศร้าใจของโนโซมุ

 

 

อย่างไรก็ตามสำหรับโนโซมุแม้ว่าจะรู้สึกโกรธและเสียใจขนาดไหน แต่สำหรับฉันแล้วฉันรู้สึกมีความสุขที่ได้รู้จักตัวเขามากยิ่งขึ้น ฉันเองก็โกรธและเสียใจแทนเขา

 

 

 

「ขอบคุณนะทุกคน」

 

โนโซมุพยายามทำสีหน้าให้ดีขึ้นและขอบคุณสำหรับความร่าเริงที่ทุกคนมอบให้

 

 

โนโซมุพูดต่อพร้อมกับหัวเราะออกมา

 

 

「ผมคิดว่าลิซ่าคือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเคน สัญญาที่ผมกับเขาทำร่วมกันก็คือการปกป้องลิซ่า」

 

 

แน่นอนโนโซมุในตอนนั้นเป็นอะไรไม่ได้มากกว่าตัวถ่วงแข้งถ่วงขา

 

 

ผมสาบานกับตัวเองว่าจะช่วยลิซ่าให้ถึงฝัน แต่นี่ก็เป็นจุดจบของการเดินทางของผมแล้ว

 

 

 

「นอกจากนี้เคนยังชอบลิซ่ามาตลอด ผมกับลิซ่าที่ออกเดินไปก่อนก็คงจะทำให้เขาเจ็บใจ และโกรธผมตลอดมาก็ได้……」

 

คำสัญญาในวัยเด็กและความรู้สึกในวัยเด็กของผมที่มีต่อลิซ่า

 

 

โนโซมุซึ่งไม่ใช่ตัวเคนเอง เขาไม่รู้ทำไมเขาถึงได้ตกหลุมรักเธอ

 

 

อย่างไรก็ตาม ตัวเคนที่ประกาศกร้าวว่า “ข้าพบเธอก่อน ข้าหลงรักเธอก่อนแกซะอีก”

 

 

ด้วยเหตุนี้ไม่ว่ายังไงสักวันก็ต้องเผชิญหน้าในซักวัน

 

 

เป็นการยากที่จะปิดซ่อนความรู้สึกของตัวเอง มันเป็นเรื่องยากอย่างมากโดยเฉพาะเหล่าชายหนุ่มกับสาวน้อยที่อยู่ในช่วงเวลาอ่อนไหว

 

 

แต่เมื่อถามว่าเขาไม่มีทางเลือกเลยเหรอ แต่อย่างน้อยโนโซมุก็แค่คิดว่าได้เคยเป็นคนที่ยืนเคียงข้างก็ดีแค่ไหนแล้ว

 

 

ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร ทั้งโนโซมุและลิซ่า จะไม่พยายามเผชิญหน้ากับบุคคลอื่น และในทางกลับกันตัวเขาก็เป็นฝ่ายที่หนีเองด้วย

 

 

โนโซมุไม่สามารถส่งเธอให้ถึงฝั่งฝันได้ ลิซ่าก็หันหลังให้กับเขาด้วยความเกลียดชัง

 

 

 

「สุดท้ายแล้วพวกเราก็อยู่ด้วยกันไม่ได้จริงๆ……」

 

แม้แต่ตอนนี้ โนโซมุก็ยังรู้สึกยังงั้น

 

 

โรงเรียนแห่งความฝัน ความหวัง และความคิดเช่นนั้น แต่นั่นเขาไม่สามารถทำได้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุใดพวกเราทั้งสองก็หันหลังให้กันไปเสียแล้ว

 

「แล้ว คิดจะทำยังไงต่อละโนโซมุคุง？　จะปล่อยไว้แบบนั้นเหรอ？」

 

「……ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ลิซ่าไม่รู้ว่าเรื่องราวเหล่านั้นเป็นตัวเคนเองที่ทำมันขึ้นมาทั้งหมด มีบางอย่างที่เธอไม่ควรจะรู้ แต่..อย่างน้อยผมคิดว่าตอนนี้ก็ไม่เป็นไร」

 

ไม่ว่าเขาจะเศร้าแค่ไหน โนโซมุเองหากเข้าไปขัดลิซ่ากับเคนก็จะไร้ซึ่งความสุข

 

 

บางทีลิซ่ากับเคนเองก็อยากจะหนีอดีตของตัวเองเหมือนแต่ก่อน

 

 

โนโซมุที่รู้ตัวเองว่าหลบหนีแล้วก็ก้าวเดินออกไปด้วยความช่วยเหลือจากเพื่อนๆของเขา เขารู้สึกได้เช่นนั้น

 

 

 

「รออีกหน่อยจะได้ไหม？　ฉันต้องคิดเกี่ยวกับวิธีการจัดการกับสองคนนั้น บางทีฉันอาจจะพูดให้ได้……」

 

เช่นเดียวกับไอริสดิน่าที่เผชิญหน้ากับลิซ่าอีกครั้ง อย่างไรก็ตามโนโซมุรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

 

「……เข้าใจแล้ว ถึงเวลานั้นจะทำให้ดีที่สุดแล้วกันครับ」

 

「ถ้างั้นฉันเองก็เอาด้วย」

 

ไอริสและซีน่าจ้องมองไปยังโนโซมุที่มาเยี่ยมเขาด้วยแววตาแปลกๆ เพื่อนๆคนอื่นๆต่างก็พยักหน้าอย่างหนักแน่น

 

 

「……ขอบคุณนะครับทุกคน」

 

เมื่อได้ยินคำตอบของทุกคน โนโซมุก็โค้งตัวอีกครั้ง รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ผุดขึ้นมาในจิตใจ

 

 

ป.ล.รอบไม่เสร็จ ฉายาไม่เดิน เงินไม่มี คนไม่รับ เกมส์ล็อคโรล เพื่อนไม่คบ โดนทิ้ง เกมส์ดี 2021