[นิยายแปล]พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อมใจ สู่ "หัวใจ" - ตอนที่ 73

บทที่５ตอนที่２０

 

 

ห้าฝ่ายที่เอาชนะเป้าหมายพิเศษได้ในการทดสอบครั้งนี้มารวมตัว ณ ที่แห่งเดียวกัน ผลที่ตามมาทำให้เกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่ทางส่วนเหนือของพื้นที่การฝึก

 

 

「ฮ่าหหหหหหหหหหห์！」

 

 

「ย๊ากกกกกกกกกกกห์！」

 

 

「คามิลล่า！สนับสนุนด้วย！」

 

 

「เข้าใจแล้วทั้งสองคนเอาชนะให้ได้นะ！」

 

 

ลิซ่าพยายามพุ่งเข้าหาทิม่าโดยใช้ความสามารถแม่มดเนวี่ เคนกับคามิลล่าก็สนับสนุนเธอ

 

 

อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะต้องใช้เวลาจัดการกับไอริสที่สู้อย่างเต็มที่ ทิม่าเองก็ใช้เวทย์อันทรงพลังจัดการกับพวกลิซ่าและคนอื่นๆ ด้วยความร่วมมืออันน่าทึ่ง

 

 

◇◆◇

 

 

「ทอมมี่！　ไหวป่าว！？」

 

「อาา มากกว่านั้นก็เหอะนะ！」

 

「รู้แล้วล่ะน่า！　ยังไงก็ต้องทำอะไรสักอย่างกับซีน่า..บ้าเอ้ย！　มิมุรุอย่าขวางกันเดะ！！」

 

「น่า น่า ใจเย็นหน่อยสิจ้ะ！　ถ้ามาร์เป็นอิสระในตอนนี้ พวกเขาก็แย่กันพอดีสิ！」

 

มาร์ ทอมมี่ และ แฮมเรีย ถูกซีน่า มิมุรุ และทอมเข้ามารบกวน มิมุรุคอยป่วนส่วนซีน่าและทอมช่วยสนับสนุนอย่างเต็มกำลัง

 

 

อย่างไรก็ตาม เวทย์และลูกศรเหล่านั้นที่ปล่อยออกมาไม่โดนมิมุรุเลยแม้แต่น้อย ความแม่นยำนั้นสูงมาก เช่นเดียวกับไอริสที่ร่วมมือกับทิม่า

 

 

จินและคามี่ที่อยู่ใกล้กับมาร์และคนอื่นๆต่อสู้กับนักเรียนหญิงที่ถือหอกฟื้นตัวขึ้นมา

 

「หนอย！　อย่าได้ใจเกินไปสิวะ！　เป็นแค่เศษสวะแท้ๆ！」

 

「ก็เพราะแบบนั้นยังไงเล่า！」

 

ก่อนที่ซีน่าจะมาสอดแทรกระหว่างพวกเขา พวกเขารุมโจมตีจนฝ่ายนั้นจนมุมจนกระทั่งโดนแทรกทำให้นักเรียนหญิงคนนี้ฟื้นตัวเข้ามาได้ จนการต่อสู้กลับมาเสมอกันอีกครั้ง

 

มาร์กัดฟันแน่นขณะที่มองไปทางจินและเพื่อนๆ

 

「บ้าเอ้ย！　ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็……」

 

มาร์เริ่มรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นไปเรื่อยๆ

 

（จะเอายังไง！　ข้ากับโนโซมุเองก็วุ่นพอตัวแล้ว！　จินกับคามี่ก็เหมือนกัน！）

 

สถานการณ์ปัจจุบันยังคงอยู่ในความสมดุลที่ไม่มั่นคงนัก ไม่สามารถขยับไปช่วยใครได้หากเดินพลาดแม้แต่นิดเดียวเกมส์เปลี่ยนแน่ๆ เพราะแบบนั้นมาร์เลยยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก

 

（จะต้องแยกออกจากโนโซมุงั้นเหรอ？ไม่ถ้าไปช่วยโนโซมุจินและพวกที่เหลือได้ไม่รอดแน่……ไม่ใช่สิ พวกนั้นเองก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น）

 

ไม่ใช่แค่เควินและมาร์ที่ไม่พอใจกับสถานการณ์ในตอนนี้

 

（บ้าเอ้ย แล้วควรจะทำยังไงดีวะเนี่ย ใช่แล้ว ถ้าแบบนั้นละก็……）

 

สิ่งที่เข้ามาในหัวของมาร์ก็คือ “เทคนิคผสาน”ที่เขาฝึกมา

เขาโดนทิม่าสั่งห้ามเพราะยังใช้ได้ไม่สมบูรณ์ดีและมันไม่ค่อยเสถียรเป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้มันช่วยไม่ได้แล้ว

 

（โนโซมุก็บอกว่าอย่าใช้ แต่ว่าเคยทำได้มาแล้วครั้งหนึ่ง เพราะฉะนั้นมันจะต้องทำได้อีกรอบสิฟะ！）

 

แม้ว่าจะเป็นการต่อสู้จำลอง แต่มาร์ก็เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้อย่างดี เขาเชื่อว่าการตัดสินใจของเขานั้นถูกต้อง เขาจึงเริ่มถ่ายเทพลังทั้งสองลงในดาบใหญ่

 

 

เมื่อมาร์และพรรคพวกต้องดิ้นรนในสถานการณ์อันแสนวุ่นวาย เควินเองก็ยังสับสนกับสถานการณ์อันแสนปวดหัว

 

「อาาาโมววววววววว！　อดทนหน่อยสิฟะ ฟีโอ！」

 

「อย่ามาพูดบ้าๆน่าโนโซมุ！　นี่มันเป็นโอกาสอันดีที่จะได้ประมือกันอีกรอบ！　เควิน！！」

 

「หุบปากน่า！　ข้าหงุดหงิดแกมานานแล้วโว้ยยทำตัวน่ารำคาญชิบหาย！　จะบดขยี้พวกแกทั้งสองคนไปพร้อมกับสถานที่แห่งนี้ไปเลยโว้ย！！」

 

เควินโจมตีฟีโอที่พยายามไล่ล่าโนโซมุ ฟีโอเหวี่ยงไม้กระบองเข้าไปที่หมัดของเควิน แต่เควินก็เข้ามารับกระบองและพุ่งเข้าไปต่อยโนโซมุ

 

（บ้าไรฟะเนี่ย！　สถานการณ์โครตจะแย่……）

 

โนโซมุเองก็เริ่มหมดความอดทน ปาร์ตี้ของโนโซมุที่ได้เปรียบจนมาถึงตอนนี้กลับกลายเป็นพลิกกลับกันไปหมดแล้ว สถานการณ์ในตอนนี้ทั้งศัตรูและมิตรปะปนกันไปทั่ว กลยุทธ์ที่วางมามันพังไปหมด ซึ่งนี่มันก็เสี่ยงต่อการรอดของทีมด้วย

 

 

กล่าวอีกนัยหนึ่ง หากสนามรบเปลี่ยนไปตามที่เป็นอยู่ ฝ่ายที่จะแพ้มากที่สุดก็คือพวกโนโซมุเอง

 

 

อันที่จริงโนโซมุต้องใช้คิเพื่อจัดการกับฟีโอและเควิน

 

（ถ้ามันนานเกินไปแย่แน่ๆ…จะไม่ไหวก่อนเพราะหมดแรง）

 

โนโซมุมีแนวโน้มที่จะโดนจัดการมากที่สุดในหมู่ทั้งสามคน

เขาชำเลืองมองสถานการณ์รอบๆแต่ก็มีการต่อสู้ทุกหนแห่ง และทุกคนก็ต่างวุ่นวายกันเต็มไปหมด กล่าวอีกนัยหนึ่งมันกลายเป็นปฏิกิริยาลูกโซ่ไปหมดแล้ว

 

（ถ้าแบบนี้ละก็ต้องเดิมพันกับเทคนิคของมาร์แล้วล่ะ……）

 

อย่างไรก็ตามสถานการณ์ปัจจุบันที่ฟีโอและเควินไม่ได้เข้าไปยุ่งกับมาร์ถือว่าดีอยู่

 

（……ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้เสียหน่อย……）

 

ความคิดนั้นลอยเข้ามาในหัวของโนโซมุ อย่างไรก็ตามโนโซมุรีบใช้วิธีนั้นทันที

 

 

อย่างแรกถ้าโดนจัดการก็ถูกตัดสิทธิ์ มันจะสามารถนำความพ่ายแพ้ของพรรคพวกได้เลยในสถานการณ์เช่นนี้

 

 

ประการที่สองคืออันตรายของวิชาคิที่โนโซมุใช้ เพราะมันเป็นอันตรายต่อบุคคลธรรมดาเป็นอย่างมาก มันมีพลังในการทำลายล้างสูงที่สามารถสังหารหมู่ได้เลย อีกทั้ง แฟนท่อมยังอันตรายเกินไป

 

「เหม่ออะไรอยู่กันหะ！！」

 

「บ้าเอ้ย！！」

 

เควินเข้าโจมตีตรงจุดบอดของโนโซมุซึ่งกำลังดูภาพรวม เขาบิดตัวและหลีกเลี่ยงการโจมตีนั่น แต่หมัดนั่นก็เฉี่ยวแก้มของโนโซมุ ไม่ว่ายังไงก็ตาม หากสถานการณ์ยังเป็นแบบนี้ต่อไปโนโซมุแพ้แน่ๆ

 

 

（……ต้องเดิมพันแล้ว…ช่วยไม่ได้ละนะ….ไม่จำเป็นต้องฟันให้โดนร่างก็พอ แค่เล็งไปที่จี้เท่านั้นเอง）

 

ถ้าฟันโดยตรงไม่ได้ก็ทำทางอ้อมแทนก็พอ โชคดีที่เป้าหมายนั่นเป็นแค่สิ่งของ

เมื่อโนโซมุตัดสินใจได้ก็พยายามส่งคิไปที่ดาบ แต่ว่าจู่ๆก็เกิดลมกรรโชกแรงขึ้น

 

 

「อะไรวะนั่น！？」

 

การต่อสู้ของพวกโนโซมุหยุดลงและหันไปมองทิศทางของลม ลมพัดมารวมกันตรงตัวของมาร์ ยิ่งกว่านั้นมันแรงกว่าที่เขาเคยใช้กว่าครั้งใดๆ

 

 

หากสังเกตดีๆจะมีพลังเวทย์และคิไหลเวียนอยู่รอบๆดาบของเขา มันมีสัญลักษณ์ต่างกันอย่างชัดเจน

 

 

ไม่ต้องสงสัยเลยพลังคิและพลังเวทย์ที่มาร์ใช้พร้อมกันในการต่อสู้จำลองครั้งนั้น ลมหมุนวนด้วยความสามารถของมาร์ รวบรวมแรงดาบไว้ที่ดาบใหญ่นั่นด้วยโมเมนตั้มมหาศาล

 

 

 

「โอววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว！！」

 

「นั่นมัน……」

 

「มาร์คุง！」

 

โนโซมุลังเลเพราะเห็นพลังของมันที่ดูรุนแรงเป็นอย่างมาก แต่ว่าโนโซมุนั้นตัวสั่นในความหมายที่ต่างออกไป พลังที่มีแต่พลังมันขาดการควบคุมมันจะทำให้เกิดความโกลาหลอย่างแน่นอน

 

 

บางทีเพราะมาร์ตัดสินใจใช้เทคนิคนี้เพราะสถานการณ์ที่มันช่วยไม่ได้แล้ว

 

 

ทิม่าเองก็รู้สึกถึงอันตรายเช่นกัน มาร์ME่ตะโกนก้องและหันปลายดาบไปทางที่โนโซมุอยู่

 

 

 

「โนโซมุ！！　หลบให้ดีนะโว้ย！！」

 

「เดี๋ยวก่อนสิฟะ！！」

 

ในเวลาเดียวกันโนโซมุก็รีบหนีไปอย่างรวดเร็วตามคำสั่งของมาร์ ลมที่โหมกระหน่ำอย่างรุนแรงพัดผ่านไป

 

 

สายลมที่พัดมาพร้อมกับพลังคิ “ค้อนสะบั้นปฐพี”และพลังเวทย์ที่ร่ายเวทย์”อุโมงค์ลมแห่งความหิวกระหาย”ที่ผสมผสานกันนั้นกลายเป็นคลื่นเกลียวลูกใหญ่พัดผ่านพื้นที่แห่งนั้น

 

 

 

「หวาาาาาาาาา！！」

 

「เห้ย！นั่นมันอะไรกันวะ！！」

 

เควินและฟีโอพยายามจะหลบกระแสลมอันมหึมาที่พุ่งเข้ามา อย่างไรก็ตามทั้งสองโดนกระแสลมนั่นกลืนกินไปในทีเดียว

 

「บ้าเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย！！」

 

ทั้งสองคนปลิวไปพร้อมกับแรงลมนั่น แต่มุมมมองของโนโซมุเขาเห็นซีน่าเล็งไปที่มาร์ซึ่งไร้การป้องกันอยู่ เขาเลือกที่จะไปช่วยมาร์ทันที

 

 

เขาปล่อยคมดาบมายาไปฟันต้นไม้ตรงที่ด้านหลังซีน่าและทอมต้นไม้เหล่านั้นล้มทับซีน่าและก็ทอม

 

 

 

「เดี๋ยว！　เดี๋ยวก่อนสิ！！」

 

「ทอม！　วิ่งเร็ว！！」

 

ทอมและซีน่ารีบวิ่งออกจากที่แห่งนั้นทันที

 

 

ช่วงเวลาที่การสนับสนุนของซีน่าและทอมหยุดลง มาร์ที่กลับเข้าสู่สภาพเดิมแล้วก็ใช้ดาบใหญ่ไล่ต้อนมิมุรุ อย่างไรก็ตามมิมุรุก็ปลิวไปในอากาศพร้อมกับหมุนตัวไปนอกระยะ

 

 

ระหว่างนี้เองทอมมี่ก็เริ่มเข้าไปช่วยจินและพรรคพวกที่สู้กับนักเรียนหญิงถือหอก

 

 

 

「หนอยยยยยยยยยย！！」

 

นักเรียนหญิงพยายามสู้แต่ว่าโดนทั้งสามคนลุมทืบ

 

 

นักเรียนคนนั้นเสียท่าเพราะการฟันของทอมมี่

 

 

 

「คิย๊าาาาาาาาาาาาาาาา！」

 

จินฟันเข้าไปในช่องว่างตรงนั้น นอกจากนี้คามี่ก็เข้าโจมตีจากด้านข้าง ทันใดที่โดนทั้งสองฟันจี้สร้อยคอก็เป็นสีแดง

 

 

มาร์พยายามพุ่งเข้าหาซีน่า ในขณะที่จินและเพื่อนๆเอาชนะผู้ใช้หอกได้แล้ว มิมุรุหยุดมาร์ได้ แต่ก็ไม่สามารถหยุดเทคนิคผสานของเขาได้

 

 

อย่างไรก็ตาม มาร์สลัดมิมุรุออกไป ฟีโอก็วิ่งเข้ามา

 

 

อาจจะเป็นเพราะเทคนิคของมาร์เครื่องแบบของเขาขาดรุ่งริ่งและบาดแผลมากมาย

 

「คิดจะทำอะไรกัน！　ถ้าข้าน้อยใช้ยันต์ไม่ได้มันก็เป็นเหมือนเศษกระดาษเลยไม่ใช่เหรอไง！！」

 

「ไม่คิดว่าเป็นแบบนั้นหรอกนะ ฮะฮะ แล้วเกิดอะไรขึ้นกับไอ้หมาบ้านั่นละ？」

 

「เอ๋？　ไม่รู้หรอกนะ」

 

บางทีเควินโดนเมินไปเรียบร้อยแล้ว ฟีโอก็ได้แต่ทำท่างงๆ

 

 

เป็นผลให้ฟีโอเข้ามาหยุดมาร์ระหว่างนั้นซีน่าและทอมเองก็ฟื้นตัวกลับมาแล้ว และสถานการณ์กำลังจะกลับมาเป็นระหว่างทีมมาร์และซีน่า

 

 

◇◆◇

 

 

โนโซมุวิ่งไปรอบๆพร้อมกับมองภาพทางด้านหน้าที่มาร์สร้างสภาพขึ้นมา มาร์และซีน่าเผชิญหน้ากัน ผมเองก็รีบเข้าไปช่วยไอริสเป้าหมายคือคามิลล่าซึ่งเป็นแนวหลังของพวกลิซ่า

 

（เทคนิคhit and run (ฟันแล้วหนี) นั้นสำคัญที่สุด หลังจากนั้นค่อยเข้าร่วมกับทุกคนและจัดการซีน่า！）

 

เป้าหมายของโนโซมุคือการทิ้งระเบิดลงในสนามรบแห่งนี้ ซึ่งนั่นก็หมายความว่าป่วนสถานการณ์รบของพื้นที่โดยรอบ

 

 

คามิลล่าเปลี่ยนเป้าหมายจากไอริสเป็นพวกโนโซมุและโจมตีเขาด้วยหอกน้ำแข็ง

 

「หวาา！」

 

โนโซมุพุ่งผ่านช่องว่างระหว่างหอกน้ำแข็งด้วยขาของเขา หอกน้ำแข็งพุ่งผ่านร่างกายของโนโซมุ แต่โนโซมุก็ยังรุดหน้าต่อไป

 

「หึ！เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย！！」

 

คามิลล่าไม่พอใจอย่างมากที่ตัวเองหยุดโนโซมุไม่ได้และเธอก็ยิงหอกน้ำแข็งต่อไปอีก

 

 

โนโซมุเหวี่ยงดาบลงไปในขณะนั้นเองก็มีเงาพุ่งเข้ามาขวาง

 

「คิดจะทำอะไรงั้นเหรอ โนโซมุ」

 

「ชิ！！」

 

เคนพุ่งเข้ามาและฟันดาบยาวมาทางโนโซมุ โนโซมุเอาดาบมากันแต่ก็ปลิวไป

 

「เวรเอ้ย！」

 

โนโซมุฟื้นกลับขึ้นมาทันที

อย่างไรก็ตาม เคนยิงหอกน้ำแข็งตามมา โนโซมุลังเลว่าจะปัดหอกน้ำแข็งออก แต่ทันใดนั้นเคนก็พุ่งเข้ามาใกล้แล้ว

 

「บ้าเอ้ย！！」

 

โนโซมุยกดาบขึ้นและบิดตัวปัดป้องดาบของเคนสุดกำลัง และฟันดาบที่ย้อนตามมา

 

 

เคนบิดตัวหลบดาบของโนโซมุ แต่โนโซมุไม่สนใจและฟันเข้าไปอีกครั้ง อย่างไรเคนก็ปัดออกด้วยการฟันไปที่ปลายดาบ

 

 

ทั้งสองคนเข้าประทะกันเหมือนเดิมอย่างไรก็ตาม โนโซมุที่ด้อยกว่าคือโดนไล่ต้อน

 

「หนอยยยยยยยยยย！」

 

「หวาาาา…………」

 

เคนยิ้มให้กับความพยายามอย่างสิ้นหวังของโนโซมุที่จะสวนกลับ ความแตกต่างที่ต่างกันเกินไประหว่างทั้งสอง ความเสียใจและความหงุดหงิดพุดขึ้นมาในใจของโนโซมุ

 

ทำไมวะ ทำไม！　ทำไมต้องทำแบบนี้！！

 

ความเสียใจต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นต่อเหตุการณ์ที่ผ่านมาทั้งหมดมันผุดขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

คิสำหรับใช้โจมตีเช่น แฟนท่อมและการปลดพันธนาการเรื่องเล่านี้มันเริ่มเข้ามาในหัว

 

 

ปล่อยพลังของตัวเองออกมาและจัดการมันให้ราบคาบ

 

“ไม่ดียังงั้นเหรอ! จัดการมันให้หมอบไปเลย ไอ้เศษสวะเช่นนี้ปล่อยตัวไปตามอารมณ์ของแกไง……”

 

「อั่ก！！」

 

เสียงที่ดังก้องอยู่ภายในหัวกลายเป็นสิ่งล่อใจและกำลังทำลายเหตุผลและความคิดของโนโซมุ

 

 

โนโซมุพยายามอดทนต่อสิ่งล่อใจเหล่านั้นกัดริมฝีปากแน่น รสชาติของเลือดแล่นไปทั่วทั้งปาก

 

 

บางทีเพราะเห็นท่าทางอันแสนเวทนาของโนโซมุเคนยิ้มออกมาราวกับคนบ้า จ้องมองเข้าไปในดวงตาของโนโซมุราวกับกำลังเยาะเย้ย

 

 

 

「โนโซมุ…สภาพแกมันทุเรศวะ。」

 

「หะ！！」

 

「แต่ว่าประหลาดใจจริงๆวะ ที่แกยังรอดมาได้เช่นนี้……」

 

เคนอาจจะแปลกใจที่โนโซมุยังรอดมาได้จนถึงตอนนี้ อย่างไรก็ตามใบหน้าของเขายังคงบิดเบี้ยวและน่าเกลียดน่าชังเช่นเดิม

 

「ไม่ใช่แกที่ควรเคียงข้างลิซ่า แกไม่สามารถจะอยู่ข้างเธอได้ แกมันอ่อนแอเกินไปเป็นแค่ไอ้เศษสวะชั้นต่ำและน่าสมเพช」

 

「อึก！　เคนนนนนนนนนนนนนน！　แกกกกกก……！！！」

 

「ไว้ค่อยมาตัดสินกันใหม่ ข้าต้องรีบกลับไปหาลิซ่าแล้ว ข้าคิดว่าไม่มีเวลามาเล่นกับแกตลอดหรอกนะ ข้าอยากจะอยู่กับเธอนานๆว่ะ แล้วเจอกันนะ โนโซมุเอ๋ย รีบกลับบ้านไปนอนน่ะ นี่น่ะคำแนะนำจาก “เพื่อนสนิทคนสำคัญ”……」

 

ทันทีที่ได้ยินคำนั้นบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในใจผม

 

 

ความโกรธและเพลิงแค้นที่เผาไหม้ในจิตใจเริ่มกลับลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง

 

「ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกห์！！！」

 

โนโซมุกระโดดถอยหลังพร้อมกับยืดแขนออกไปอย่างสุดกำลัง เคนกระโดดถอยกลับพร้อมกับรอยยิ้มร่า

 

「แล้วจะเอายังไงตัวแกเองก็ใช้เวทย์ไม่ได้นี่？」

 

เคนคิดว่าสิ่งที่โนโซมุทำมันเปล่าประโยชน์และร่ายเวทย์ราวกับเยาะเย้ยเขา

 

 

สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าคือหอกน้ำแข็งขนาดใหญ่ หอกน้ำแข็งยักษ์ที่สูงกว่าตัวของเคนปรากฏขึ้นมาและหันไปทางโนโซมุ

 

โนโซมุกระโดดถอยหลังและบีบอัดคิไปที่ดาบ กิเลสและความโกรธาของเขาพุ่งขึ้นจนถึงขีดสุด เขาใส่มันสุดแรง

 

 

เปิดใช้งานก้าวพริบตาทันทีพร้อมกับพุ่งเข้าหาเคนตรงๆ

 

「ฮะฮ่าฮ่าฮ่า！　สุดท้ายคิดจะมาตายที่นี่งั้นเหรอ！？　……ก็ดี หากอยากจะจบเรื่องตรงนี้ ก็เอาสิวะ」

 

เคนยิงหอกน้ำแข็งออกไปด้วยท่าทีเคร่งขรึม หอกน้ำแข็งพุ่งเข้าไปหาโนโซมุ

 

「ย๊าหหหหหหหหห์！」

 

โนโซมุพุ่งเข้าไปโดยไม่สนอีกต่อไป หลังจากสร้างคมดาบเสร็จแล้วเขาก็จ้องแท่งน้ำแข็งด้านหน้า

 

 

วินาทีถัดมาภาพที่มองเห็น ก็เปลี่ยนไปกลายเป็นภาพไร้สี

 

 

โนโซมุเพ่งสมาธิอย่างเต็มที่และเมื่อเขาฟันใส่โลกที่ไร้สีสัน เขาชักดาบออกมาพุ่งเข้าใส่หอกน้ำแข็งที่พุ่งเข้าหาเขา

 

「เห้ย！！」

 

วินาทีถัดมาเคนก็ส่งเสียงตกใจ

 

 

หอกน้ำแข็งที่สร้างมาแตกกระจายไม่มีชิ้นดี

 

 

โนโซมุไม่ได้จ้องมองหอกน้ำแข็งแม้แต่น้อย และพุ่งเข้าหาเคนพร้อมกับน้ำแข็งที่แตกเป็นเสี่ยงๆ

 

 

 

「ไอ้เวรเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย！！」

 

เคนฟันดาบใส่โนโซมุ

 

 

แม้ว่าจะไม่พอใจกับสถานการณ์ที่เกิดคาด ร่างกายของเขาก็ขยับโดยไม่รู้ตัว เข้าไปกันดาบของโนโซมุ

 

 

บางทีเพราะกันไม่ทัน เคนหน้าซีด และปากสั่น

 

 

อย่างไรก็ตามระยะห่างที่ถูกย่นเข้าและการฟันก็ทำให้เขาปลิวไปทันที

 

 

โนโซมุกระแทกเท้าขวาลงกับพื้นแล้วบิดตัว วินาทีถัดมาร่างกายที่หมุนด้วยความเร็วสูงก็เกิดการระเบิดจากแรงกระแทกอันน่าตกใจ

 

 

 

「ได้ไงวะ！」

 

ดาบของโนโซมุฟันไปด้วยความเร็วเหนือแสง ฟันผ่านร่างของเคนไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดาบของเคนที่ฟันออกมาไม่โดนเขาเลยแม้แต่น้อย

 

 

เสียงระเบิดที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้คือเสียงระเบิดของคิที่โนโซมุอัดแน่นอารมณ์ทุกอย่างไว้ในดาบจนแน่นขนัดมันเป็นคิที่บริสุทธิ์อย่างมาก เพราะแบบนั้นดาบของโนโซมุเลยเร็วกว่าแสงซึ่งโนโซมุที่ปล่อยอารมณ์ทั้งหมดลงไปที่ดาบทำให้เกิดการฟันเหนือแสงขึ้นมา

นอกจากนี้โนโซมุยังเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูงพร้อมกับฟาดฟันดาบไปพร้อมๆกัน

 

 

ใบมีดของโนโซมุฟาดเข้าไปใกล้ดวงตาของเคน ถ้าปล่อยไปทั้งแบบนั้นคอของเคนขาดกระจุยแน่นอน

 

 

 

โนโซมุกำลังมองเคนที่สภาพทรุดโทรมลงไปเรื่อยๆ

 

ถ้ายังทำแบบนี้ต่อไปก็จัดการได้แน่ แต่……。

 

สิ่งที่เข้ามาในหัวคือภาพอันน่าสะอิดสะเอียน เป็นโศกนาฏกรรมที่เขาสร้างขึ้นเพราะใช้พลังอันมหาศาล และฝันร้ายที่หวนคืนนึกถึงในทุกๆวัน ใบมีดที่ตัดร่างของคนรู้จักมากมาย จนสุดท้ายก็เผาพวกเขาทั้งเป็น

 

「อ๊ากกกกกกกกก！！　อ่าาาาาาาาาาาาาาาาา！！」

 

เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ โนโซมุก็กระแทรกใบมีดไปที่คอของเคนนั้นพยายามบิดหนีออกแต่ว่ามันก็ลบแรงออกไม่หมดจนฟันแก้มของเคนไป

 

「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！！」

 

「อาาาาา！　เคนนนนนนนนน！！」

 

ใบหน้าของเคนบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เลือดอาบแก้มของเขา ลิซ่าที่สู้กับไอริสอยู่ได้ยินเสียงกรีดร้องของเคน เธอก็พุ่งเข้าหาโนโซมุทันที ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่มีต่อเขา จ้องมองไปด้วยความโกรธ

 

「ถอยไปให้ห่างจากเคนนะ！！」

 

ลิซ่าใช้เวทย์ที่เสริมพลังด้วยแม่มดเนวี่สร้างเปลวไฟขนาดใหญ่และยิงไปทางโนโซมุโดยไร้ซึ่งความลังเล

 

「บ้าเอ้ย！」

 

โนโซมุหลบไปด้านข้างเพื่อหลบเปลวเพลิง แต่ไฟที่ลุกโชนมันราวกับจะกลืนกินโนโซมุทั้งๆยังงั้น

 

「โนโซมุ！」

 

อย่างไรก็ตามก็มีเวทย์ลมพุ่งมาจากด้านข้างพัดเปลวเพลิงเหล่านั้นไปจนหมด นอกจากนี้ทิม่ายังใช้เวทย์สร้างบาเรียกันระหว่างโนโซมุและเวทย์ไฟนั่น ไอริสรีบวิ่งเข้าไปหาโนโซมุทันที

 

「เป็นอะไรไหมคะ？」

 

「อาาา ไม่เป็นไรหรอกครับ」

 

ไอริสกังวลเป็นห่วงโนโซมุอย่างมาก โนโซมุก็ตอบกลับด้วยท่าทีสบายๆ ใบหน้าที่ขาวผุดผ่องและดวงตาสีดำมันไม่เข้ากับสนามรบแห่งนี้เลย

 

 

โนโซมุที่มองไม่เห็นแววตาของเธอก็รีบเบือนหน้าหนี

 

「…………」

 

「…………」

 

โนโซมุและไอริสไม่ได้พูดอะไรกันอีก

 

 

ขณะนั้นเองกำแพงเวทย์ก็พังทลาย ลิซ่าและเพื่อนๆก็ลุกขึ้นจากเปลวไฟ ณ แห่งนั้น

 

「อาาาาาาาาาา！！」

 

ลิซ่าจ้องโนโซมุด้วยความเกลียดชัง เบื้องหลังของลิซ่าก็มีสิ่งที่โนโซมุนั่นเกลียดชังอยู่เช่นกัน

 

 

เมื่อเห็นดวงตาที่โกรธจัดของลิซ่าและอดีตเพื่อนสนิทที่ชวนน่าหงุดหงิด หน้าอกของโนโซมุก็เจ็บแปล๊บขึ้นมา อารมณ์มากมายไหลเวียนเข้ามาในใจ

 

“คุรุรูรุรูรู……”

 

「อาา！！」

 

อย่างไรก็ตาม “หมอนั่น” ทำเสียงก้องกังวาลอยู่ในตัวเขา อารมณ์ด้านมืดเริ่มพวกพุ่งเข้ามากลืนกินตัวตนของโนโซมุ ในเวลานั้นไอริสเองก็ยื่นมือเข้ามาช่วย

 

「โนโซมุรอบนี้มาร่วมกันสู้ด้วยกันไหมคะ？」

 

「เอ๋？」

 

โนโซมุอายกับข้อเสนอของไอริสที่ยื่นมากระทันหัน ซึ่งสัญญากันไว้แล้วว่าจะปาร์ตี้ด้วยกันในวันที่สอง แต่วันนี้เป็นศัตรูกัน

 

 

อย่างไรก็ตามไอริสบอกให้ร่วมมือกันเพื่อจัดการลิซ่าและซีน่า

 

「……ได้งั้นเหรอ？」

 

โนโซมุถามไอริสให้แน่ใจ เธอพยักหน้าโดยไม่ลังเล

 

「……เข้าใจล่ะ ฝากตัวด้วยนะไอริส」

 

โนโซมุตอบรับข้อเสนอของไอริส ไอริสเองก็ยิ้มด้วยท่าทางมีความสุข

 

 

โนโซมุรู้สึกทึ่งกับรอยยิ้มเมื่อครู่ อารมณ์ด้านมืดค่อยๆหายไปและกลับไปเป็นเหมือนปกติ

 

 

 

ลิซ่าและคนอื่นๆต่างถือดาบขึ้นมา ไอริสเองก็ถือดาบและเข้ามาเคียงข้างโนโซมุ

 

 

ในขณะนั้นเองโนโซมุก็รู้สึกว่าจิตใจของเขาอบอุ่นขึ้นมา รู้สึกได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของไอริส ความร้อนในร่างกายที่กำลังพุ่งสูงขึ้นแปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นภายในใจ

 

 

 

โนโซมุถือดาบขณะที่ผ่อนคลายท่าทางลง แต่ในขณะนั้นเกิดการระเบิดพลังขึ้นมา

 

「อะไรกัน！？」

 

โนโซมุและเพื่อนๆตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน แต่ว่ามีความรู้สึกแปลกๆที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากทางมาร์และซีน่า พวกมาร์เองก็ต่างจ้องมองไปทางนั้น

 

「……หนอยแน่ ทำกันได้นะโว้ย……」

 

สิ่งที่เข้ามาคือเควินซึ่งน่าจะโดนมาร์จัดการไปแล้ว

 

 

เขาโกรธมากและปลดปล่อยคิออกมามากเกินกว่าจะควบคุม จนทำให้เกิดความรู้สึกแย่ๆได้เลย

 

「เล่นเอาไว้แสบเลยนะมึง……」

 

เขารวบรวมพลังไว้ในฝ่ามือ แขนของเขาส่องแสงและส่งเสียงแหลมและสั่นสะเทือน มันเหมือนกับภูเขาไฟที่กำลังประทุออกมา

 

 

ดวงตาของเควินที่โกรธจัดจ้องมองมาทางโนโซมุ

 

「ก่อนอื่นไอ้เศษสวะแบบแก ถัดมาก็เป็นไอ้คนใจเสาะ จะขยี้แม่งให้เละเลย！」

 

วินาทีถัดมาร่างกายของเควินเปลี่ยนไป ขนเริ่มงอกตามร่างกายและกล้ามเนื้อก็เปล่งปลั่ง ปากยื่นออกมาและแปลงร่างเป็นหมาป่าอย่างแท้จริง

 

ความสามารถเดียวกับมิมุรุ “แปลงร่างสัตว์ป่า”

 

 

การทำให้ตัวตนของตัวเองกลับเป็นเผ่าดั้งเดิมเพิ่มความสามารถทางกายภาพเหมือนกับเผ่าแมวป่า

 

 

อย่างไรก็ตามกลายเป็นสัตว์โดยสมบูรณ์ และเกิดการสั่นสะเทือนที่พื้นอย่างรุนแรง

 

「หวาาาาาาาาา！！」

 

「อะไรกัน！？　แผ่นดินไหวงั้นเหรอ！？」

 

ทุกคนที่อยู่ที่นั่นตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เควินที่กำลังจะแปลงร่างก็หยุดลงทันที

 

 

ทันทีนั้นก็เกิดรอยแตกบนพื้นดินและกลิ่นเหม็นเน่าเริ่มโชยมา

 

 

วินาทีถัดมาก็มีบางอย่างผุดขึ้นมาจากพื้นดินมันพุ่งทะยานออกมาจากพท้น กรงเล็บและเขี้ยวที่ใหญ่พอๆกับต้นไม้รกรากขนาดใหญ่ เพียงพอที่จะฉีกกระชากภูเขาไฟคองโก

 

「กรอดดดดดดดดดดดดดดดด……」

 

เป็นภัยคุกคามโดยทันที การดำรงอยู่ของสัตว์อสูรที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อนในย่านนี้

 

「มังกร……」

 

ใครบางคนพึมพำออกมา

 

 

แต่มังกรตัวนี้มันดูแปลกๆ ปีกข้างหนึ่งหายไปแล้วและปีกอีกข้างที่แทบจะมลายหายไปจนสิ้น ร่างกายที่ดูเหมือนกับเหล็กที่ถูกหลอมในส่วนต่างๆ และกล้ามเนื้อโผล่ให้เห็นออกมา

 

 

ในเวลานั้นเอง ดวงตาของมังกรก็จับจ้องพวกโนโซมุ ตาของมันเป็นสีขาวขุ่นมัวและไม่ใช่ดวงตาของมังกรที่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว

 

「กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซ！！！」

 

และเสียงคำรามก็ดังก้อง มังกรที่กางปีกแสนเน่าเปื่อย มีกลิ่นแก๊สเน่าและกลิ่นซากสัตว์

 

 

สิ่งที่เคยเห็นมันเคยเป็นมังกรมาก่อน สิ่งที่เรียกได้ว่าเป็นมังกรที่ตายไปแล้วกล่าวอีกนัยหนึ่งคือมังกรแห่งความมรณา มันพุ่งเข้าโจมตีพวกโนโซมุเพื่อดับความกระหายที่ไม่มีวันรักษาได้ แม้พวกมันจะตายไปแล้วก็ตามที

 

 

ก็มีคนหลายคนถามคนแต่งไม่อัพเดทต่อแล้วเหรอ ผมตอบได้ว่าผมไม่รู้ครับผมจะแปลยันตอนล่าสุดแต่ว่าผมก็แอบถามเจ้าตัวคนแต่งแล้วหวังว่าเขาจะตอบกลับนะครับ