[นิยายแปล]พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อมใจ สู่ "หัวใจ" - ตอนที่ 46

บทที่４ตอนที่１６

 

หลังเลิกเรียน ฉันกับทิม่าตัดสินใจร่วมกับโซเมียและพวกโนโซมุและเมื่อเราออกจากห้องเรียนและมุ่งหน้าไปที่สวนสาธารณะกลางเมือง โซเมียเองก็มาถึงแล้ว

 

 

พูดตามตรงสิ่งที่ฉันเห็นในวันนี้ ฉันคิดถึงเรื่องที่พูดในโรงแรม “เรือนร่างของโค”เมื่อวานนี้ ดังนั้นแล้วฉันไม่มีสมาธิเรียนเลย

 

 

ตอนถูกถามคำถามหรือมีใครเรียกฉันก็ตอบไปตามปกติ แต่ว่าฉันสลัดเรื่องของเขาออกจากหัวไม่ได้เลย

 

 

ฉันจำได้ตอนที่ลิซ่ามาขอคุยกับฉันเมื่อวานนี้

 

 

ในเวลานั้นท่าทางของเธอแปลกไปและแสดงความเป็นปรปักษ์ต่อโนโซมุอย่างเต็มที่

 

 

ทักษะดาบของเธอเองก็เป็นที่น่าหวาดหวั่น ฉันเองก็เหนื่อยเต็มทีและทิม่าที่อยู่ข้างๆเองก็ตัวสั่น แต่ในขณะเดียวกันฉันก็รู้สึกแปลกๆ

 

 

ไม่ว่าข่าวลือมันจะดูแปลกแค่ไหน แต่ตัวเธอก็ดูจะแค้นเขาเอามากเกินไป

 

 

ถ้าดูจากสภาพเธอในตอนนี้แล้ว แน่ใจเลยว่าคนธรรมดาต่างก็มองว่าโนโซมุหักอกลิซ่าอย่างแน่นอน

 

 

ยิ่งไปกว่านั้นข่าวลือที่ว่า “โนโซมุหักอกเธอ”ดังลือจนซะกลายเป็นจริง เพราะเธอเป็นคนตรงๆ เห็นอกเห็นใจผู้อื่น และไม่ไร้เหตุผล ท่าทางที่เธอต่อต้านโนโซมุมันชัดเจนมาก

 

 

แต่ถ้าคิดว่าโนโซมุเป็นฝ่ายพูดความจริงล่ะ มุมมองมันกลับกันโดยสิ้นเชิงเลยนะ เป็นไปได้ว่ามีคนมาทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ

 

 

ฉันไม่อยากคิดเกี่ยวกับมันมากนัก แต่ด้วยความนิยมของเธอ ก็มีไม่น้อยที่คิดเช่นนั้นแต่ว่าก็เลือกที่จะเชื่อมั่นในตัวเธอเสียมากกว่า

 

 

และคนที่ทำก็ต้องเป็นคนที่ลิซ่าไว้วางใจมากที่สุดและได้ผลประโยชน์จากเรื่องที่ทั้งสองทะเลาะกัน

 

 

ลิซ่าที่มีความรู้สึกตรงกันข้ามกับตอนเข้าเรียนยามเป็นเพื่อนสมัยเด็ก เธอก็เกลียดเขาเพราะด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

 

และเมื่อนึกถึงข่าวลือที่เกิดขึ้น เวลาที่โนโซมุโดนผนึกความสามารถ คนที่ได้ประโยชน์จากข่าวลือและคนที่ได้ประโยชน์จากมันจริงๆ สิ่งแรกที่ทำให้คิด มันก็มีอยู่คนเดียว……。

 

 

（เคน・โนทิสสินะ……）

 

 

ฉันไม่แน่ใจมากนัก แต่หากเป็นจริงๆ เขาจะต้องช็อคมากแน่ๆ……。

 

 

ฉันจำได้ว่าหน้าตาของโนโซมุตอนเช้านั้นแย่มาก ดูเหมือนเขาจะหนักใจอย่างเห็นได้ชัด และเมื่อฉันถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็ไม่พูดอะไร เขาไม่ยอมเปิดใจคุยกับฉันสักที

 

 

เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นแน่ๆ…………。

 

 

「…………………………」

 

 

「ไอ เป็นอะไรรึเปล่า？」

 

 

「พี่คะ……」

 

 

「อาา ไม่เป็นไรหรอกค่ะ……」

 

 

ฉันกำมือแน่นนั้นไว้ทาบอก ความกระวนกระวายใจที่หมุนวนอยู่ในใจมันหนักหนาเสียเหลือเกิน ความหนักใจนี่มันหากเป็นคนธรรมดานั้นดิ่งลงเหวได้เลยล่ะ

 

 

จิตใจฉันยังไม่ค่อยแน่ชัด มีเพียงความกังวลกับความเหงาที่เกาะจิตใจของฉัน

 

 

「ไง ข้ามาสายใช่ไหมเนี่ย」

 

 

เมื่อกำลังคิดอยู่นั่นเอง ฉันเงยหน้าทันทีที่ได้ยินเสียงมาร์ มาร์คุงมาที่นี่แต่โนโซมุไม่อยู่หมายความว่ายังไง？

 

 

「มาร์คุง แล้วโนโซมุละคะ？」

 

 

「อาาา หมอนั่น「ขอโทษนะขอเวลาเดี๋ยวนึง？」……เอ้ยยยยยยย……」

 

 

มาร์ที่พยายามจะพูดก็โดนหยุดกระทันหันจากเสียงใครบางคน

 

 

เมื่อมองไปที่นั่นก็พบกับเจ้าของเสียง พ่อหนุ่มผู้มีหางและหูสีทองกำลังมองมาที่ฉัน

 

 

หมอนี่มัน…………。

 

 

「ขอโทษด้วยที่มารบกวนกระทันหัน ข้าน้อยมีนามว่า ฟีโอ ริซิสซ่าส์ เป็นนักเรียนปีเดียวกันกับพวกท่านและผมเองก็เคยคุยกับโนโซมุ เบลาตี้ด้วยเหมือนกัน……ก็อย่างที่เห็น」

 

 

「……อะไรของหมอนี่เนี่ย？」

 

 

มาร์บ่นกับฟีโอด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวและทำท่าทางระแวง เห็นได้ชัดว่าโนโซมุไปทำอะไรบางอย่าง แต่ว่าเขาไปทำอะไรกัน่ละ?

 

 

「อืม ก็แค่อยากจะคุยด้วยนิดหน่อยกับเจ้าหญิงเทพธิดาทมิฬคนนี้」

 

 

ทันทีที่ฉันได้ยินคำนั้นจิตใจของฉันก็เย็นลง

 

 

คำพูดที่ใครๆต่างก็ไม่เคยพูดแบบนี้ใส่ฉัน

 

 

「……แกกกกกก……」

 

 

「……พูดต่อหน้าแบบนี้มันหยาบคาย………………………」

 

 

「นี่！　ล้อเล่นน่า！　ล้อเล่น！！　ไม่คิดว่าจะโกรธเลยนะ」

 

 

หมอนั่นรีบแก้ไขความเข้าใจผิด แต่สายตาของฉันก็ยังจ้องเขม็ง

 

 

ล้อเล่นกับฉันนี่มันแย่มากเลยนะ！！

 

 

「เพราะงั้นเพื่อขอโทษกับเรื่องนี้……พวกท่านไม่เห็นเขาใช่ไหมล่ะ……ต้องขอโทษด้วยจริงๆที่มารบกวน」

 

 

เขาก้มตัวลงและหันหลังกลับเข้าไปในเมือง

 

 

มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ดวงอาทิตย์เริ่มส่องแสงสีแดง พระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้ว ฉันรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น

 

 

◇◆◇

 

 

「…………เฮ้อ เริ่มจะหมดความอดทนแล้วนะ……」

 

ฟีโอที่ถอยออกห่างจากไอริสและเข้าไปในเมือง

 

「ยังไงก็ตามการเข้าหาเจ้าหญิงเทพธิดาทมิฬก็ไม่ง่ายเลยนะเนี่ย……」

 

เขาผิวปาก ความสนใจในตัวโนโซมุยิ่งมีมากขึ้นไปอีก

 

อยากจะรู้ หมอนั่นเป็นคนแบบไหน อะไรเป็นสิ่งที่ทำให้เจ้าหญิงเทพธิดาทมิฬคนนั้นติดใจเขาขนาดนั้น

 

「……อาาา โมว！！　ทนไม่ไหวแล้วงะ！！　ถ้าเป็นแบบนี้ก็คงต้องเร่งเรื่องราวกันหน่อยไหม……」

 

ฟีโอหายตัวไปด้วยความเร่งรีบและคึกคัก รอยยิ้มที่ไม่ธรรมดาของเขาปรากฏขึ้นมา

 

 

◇◆◇

 

 

「วูฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟล์！！！！」

 

สัตว์อสูรนั่นคำรามและพุ่งเข้าหาพวกโนโซมุ

 

 

โนโซมุเหลือบมองด้านหลังเขา ซีน่าและเพื่อนๆเองก็เตรียมพร้อมที่จะสู้

 

 

ปาร์ตี้ของเธอคือกองหน้าหนึ่งและกองหลังสอง โนโซมุตัดสินใจร่วมแนวหน้าเนื่องจากเขาใช้ดาบ เมื่อเขาชักดาบที่เอวออกมา เขาก็ก้าวเข้าหาสัตว์อสูรสีดำทันที

 

 

 

「เฮ้ เดี๋ยวก่อน！！！」

 

มิมุรุอารมณ์เสียทันทีที่เห็นโนโซมุบุกเข้าไปคนเดียว แต่โนโซมุไม่สนใจ เพราะการเว้นระยะห่างให้แนวหลังได้เยอะยิ่งดี

 

 

「กาาาาาาาาาาาาาาาาาา！！」

 

 

มันพยายามจะกินโนโซมุด้วยการอ้าปากกว้างแต้โนโซมุก็หลบเขี้ยวของมันด้วยการผ่อนกำลังที่ขาข้างหนึ่งและปล่อยให้ร่างกายไหลไปทางด้านข้าง ผมพยายามตัดร่างของศัตรู แต่ว่าก็มีเงาดำโผล่ขึ้นมาขัดไว้

 

 

「อึก！！！」

 

 

โนโซมุราวกับว่าเครื่องติดแล้วเขารีบล้มตัวลงทันทีโดยไม่มองเจ้าเงาดำนั่น

วินาทีต่อมาก็มีเจ้านั่นก็คำรามออกมาและโนโซมุก็ปลิวไปเพราะแรงกระแทกของมัน

 

「อั่ก！！」

 

โนโซมุซึ่งนอนอยู่ก็เห็นหางสีดำขนาดใหญ่หางของสัตว์อสูรนั่นแทงทะลุพื้นดินราวกับใบมีดอันแหลมคม

 

「กาาาาาา！！！」

 

โนโซมุลุกขึ้นทันที แต่มันก็ดึงหางออกจากพื้นและทำท่าจะไล่ตามโนโซมุ

เมื่อมันพยายามจะเข้าโจมตีโนโซมุอีกครั้งลูกธนูของซีน่าก็ทะลุไหล่ของมัน

 

 

「กาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาโอ！！」

 

「เยี่ยม！！」

 

จากทิศทางตรงข้ามมิมุรุเริ่มโจมตีมัน

เธอเสริมพลังไปที่มีดที่เหมือนขวานนั่นอย่างระมัดระวัง แต่ก็ได้แคขีดข่วนหนังของมันเท่านั้น

 

 

「เวรเอ้ย！ตัวบ้าอะไรกันเนี่ยตีไม่เข้าเลย！！」

 

เธอบ่นเช่นนั้นเพราะไม่สามารถโจมตีมันเข้าเลย วินาทีถัดมาดวงตาสีเลือดก็จับจ้องไปยังมิมุรุ

 

 

「อั่ก！！」

 

มิมุรุหมดสติไปชั่วขณะที่จ้องมองตานั่น และเธอก็หมอบลงพร้อมกับหลบหางที่ฟาดเข้ามา

มันฟาดหางเหมือนกับดาบใหญ่เพื่อไล่มิมุรุออกไป แต่เธอก็ยังหลบด้วยการเคลื่อนไหวอันน้อยนิด

อย่างไรก็ตามไม่มีช่องว่างให้เห็นเลย ความเร็วของมันเร็วมากมันฟาดหางซะจนไม่สามารถที่จะเหยียบหางมันหรือฟันหางมันได้เลย

ซีน่าที่อยู่ด้านหลังก็ยิงลูกธนูออกมา และลูกธนูที่ยิงก็ทะลุร่างกายของมัน แต่มันก็กลายเป็นสีดำเหมือนตะกอน มันไม่ได้เจาะทะลุผิวหนังอันหนาแน่นของมัน และการเคลื่อนไหวของมันก็ไม่ได้ช้าลงเลยแม้แต่น้อย

 

 

「เดี๋ยวก่อน！　สต็อป！！　สต็อป！！！」

 

มิมุรุที่หลบหางของมันไม่สามารถทำอะไรได้ มันยังคงปลดปล่อยการโจมตีต่อไป ตัวเธอเองก็ไม่สามารถป้องกันการโจมตีที่เหมือนกับดาบใหญ่ได้

 

 

โนโซมุก้าวเท้าด้วยก้าวพริบตาเพื่อดึงความสนใจของอีกฝ่าย ชักดาบออกมาและฟันลงไป

มันเหลือบมองโนโซมุพร้อมกับคำราม มันโจมตีโนโซมุด้วยหางของมันอีกครั้ง

โนโซมุดึงดาบที่เขาใส่เข้าไป ดาบสีดำที่เป็นหางของมันฟาดมาจากด้านล่างเขาผ่อนกำลังที่ขาลงและกระโดดหลบ

มันฟันหางมาที่หัวของโนโซมุตัดผ่านผมของเขาไปสองสามเส้น แต่แล้วเขาก็ฟันมันลงไปที่หางของมัน

 

 

「กาาาาาาาาาาก！！！」

 

 

โนโซมุฟันเฉือนผิวหนังของมัน และเลือดก็ไหลออกมาจากแผลเหล่านั้น

 

 

「อั่ก！！！」

 

 

ความรู้สึกเมื่อวานมันกลับมาอีกแล้ว ความรู้สึกที่ได้เฉือนเนื้อของพวกสัตว์อสูร ใบหน้าของโนโซมุบิดเบี้ยวด้วยความขยะแขยงและอาเจียน แต่โนโซมุก็กลืนความรู้สึกนั้นลงไป

 

มันสามารถรักษาแผลมันได้ แผลที่โดนจากการฟันเมื่อกี้โดนตะกอนดำเข้าปกคลุมและก็หายเป็นปกติ

 

 

「เวรเอ้ย！！」

 

「กาโอออออออออออ！！」

 

บางทีมันคงโกรธที่โดนโจมตี มันยกเท้าทั้งสองข้างขึ้นแล้วกระแทกเข้ากับโนโซมุ

โนโซมุกระโดดไปทางด้านหลังเพื่อหลบการโจมตี มันทิ้งรอยกรงเล็บขนาดใหญ่ไว้ตรงนั้น แต่มันไม่รอช้าพร้อมกับฟาดหางมาทางโนโซมุ

 

 

「โนโซมุคุง！！　ถอยไป！！！」

 

โนโซมุพยายามจะหยุดหางที่เข้ามา แต่เขาก็ตอบสนองต่อเสียงด้านข้าง เขาถอยออกมาสุดกำลัง

จากนั้นเองกระสุนเพลิงก็บินออกมาจากด้านข้างและระเบิดออกใกล้ๆกับตัวมัน การระเบิดอันแสนรุนแรงห่อหุ้มร่างกายของมันเอาไว้ แต่ในขณะเดียวกันโนโซมุก็โดนลูกหลงนิดหน่อย

 

 

「กาาาาาาาว！！！！」

 

「อุหะหะหะหะหะ！！！」

 

「เฮ้ย ทอม！ไปโจมตีใส่เขาทำไม！！」

 

「ขอโทษ！！　ดูเหมือนว่าตัวเร่งปฏิกิริยามันจะดีเกินคาด……」

 

 

ดูเหมือนว่าทอมจะตั้งใจโจมตีมันแต่ดูเหมือนว่าตัวเร่งปฏิกิริยาเวทย์มันดีเกินคาดเลยทำให้โดนโนโซมุไปด้วย

 

 

「ค่อกค่อก！ไม่เป็นไรหรอกครับ มากกว่านั้น……」

 

อย่างไรก็ตามโนโซมุเองก็หลบออกมานอกระยะพอดี และพยายามยืนยันสถานการณ์แม้ว่าจะโดนไฟไปนิดหน่อย

มิมุรุและผองเพื่อนต่างจ้องมองมันด้วยความหวาดระแวงพร้อมกับเคลื่อนไหวได้ตลอดเวลา

 

 

「กรูลูลลลลลลลลลลลล……」

 

 

ได้ยินเสียงคำรามและเห็นแสงสีแดงมาจากอีกด้านหนึ่งของม่านควัน

ดูเหมือนว่ามันจะยังมีชีวิตอยู่

◇◆◇

「…………………จะเสร็จแล้ว……」

 

 

ควันยังไม่หายไปอย่างชัดเจน แต่ซีน่าที่ถือคันธนูถ่ายเทพลังเวทย์ลงไปในลูกธนู พลังเวทย์ที่เทลงไปไหลเอ่ออกมาราวกับไอน้ำและลูกศรก็เริ่มเปล่งแสงสว่าง

 

『จงมารวมตัวกัน ณ ที่มือของข้า ละอองดาวแห่งน่านฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดารา ลูกศรนี่เปรียบดั่งดาวตก ที่ตัดผ่านยามค่ำคืนอันแสนมืดมิดจงกลืนกลินศัตรูที่เป็นปรปักษ์แห่งข้า……』

 

ซีน่าร่ายเวทย์

เป็นคำร่ายที่เหล่าเอลฟ์ล้วนภาคภูมิใจและมันเป็นคำร่ายที่ถูกเขียนขึ้นมาเพื่อกำจัดภัยร้ายให้ดับสิ้น

 

 

「…………เอ๊ะ？」

 

เมื่อโนโซมุเห็นหน้าเธอ เขาก็รู้สึกทึ่งกับใบหน้าและดวงตาของเธอ

 

（อะไรกัน？）

 

ใบหน้าของเธอกำลังบิดเบี้ยวอย่างมาก ใบหน้าที่ดูสนุกเหมือนตอนที่โนโซมุฆ่าไซคลอปส์พวกนั้นเมื่อวานนี้ ใบหน้าของคนที่อดไม่ได้ที่อยากจะอาละวาดเพราะความรักนั่น

ดวงตาแห่งความมืดมิด เหมือนกับความสิ้นหวังและความเกลียดชังมาปะปนกัน……สีดำเหมือนกากตะกอนเหมือนกับสัตว์อสูรตรงหน้านั่น

โนโซมุสับสนเมื่อเห็นใบหน้าของเธอในตอนนี้

ตัวเธอดูต่างจากเมื่อวานมาก ราวกับว่าเธอกำลังถูกครอบงำด้วยความที่อยากจะอาละวาดออกมาจากหัวใจ

เธอพร้อมที่ปล่อยลูกศร สายที่ดึงจนตึงขีดสุด ตัวคันธนูโค้งงอได้รูปสวยงามจนถึงขีดจำกัด และลูกศรที่เล็งเป้าก็พร้อมจะยิงออกไปได้ทุกเมื่อ

 

 

「อะไรละนั่น…………นั่นมัน……」

 

 

โนโซมุเปล่งเสียงสับสน แต่เธอไม่สามารถเอื้อมือไปถึงสัตว์อสูรตรงหน้าได้ จึงต้องได้ใช้ลูกศรลูกนี้เพื่อบดขยี้มัน

 

 

“การลงทัณฑ์จากดวงดวงดาวแห่งท้องทะเล”

 

เดินทีมันเป็นลูกธนูเวทย์ที่ถูกปลดปล่อยออกไป

ลูกธนูที่เธอยิงออกไปกลบเสียงของโนโซมุอย่างง่ายดายและปักเข้าที่หลังของเงาดำนั่น เสียงคำรามและเสียงระเบิดที่เหนือกว่ากระสุนเพลิงนั่นหลายขุมที่ทอมปล่อยออกมามันกระจายไปทั่ว

◇◆◇

 

「ฟู่……」

 

ซีน่าถอนหายใจและผ่อนท่าทางลง มีรูทะลุอยู่ด้านหน้าของผมที่เป็นสัตว์อสูรอยู่หลายรู และตรงกลางก็มีควันมากกว่าเดิมถึงสองเท่า

เป็นไงล่ะดูมันสิสวยมากเลยใช่ไหมรูที่ลูกธนูทะลุลงไปในตัวของสัตว์อสูรตัวนั้นน่ะ ราวกับว่าเธอกำลังหลงใหลในการกระทำของตัวเอง

 

 

 

 

「……………」

 

 

อย่างไรก็ตามโนโซมุยังไม่แน่ใจกับท่าทางของมัน ลูกธนูดูจะสร้างความเสียหายได้มาก และสัญญาณชีวิตค่อนข้างอ่อนแอ แต่ลางสังหรณ์ที่อันตรายยังไม่จางหายไป

บางทีเพราะลางสังหรณ์นั่นถูกต้อง สัญญาณชีพของมันเติบโตขึ้น

 

 

「กาโออออออออออออออออว…………」

 

「ชิ！！　ยังรอดอีกเหรอ！！　ยังจัดการมันไม่ได้อีกงั้นเหรอ！！！」

 

 

สิ่งที่โผล่ออกมาจากม่านควันคือสัตว์อสูรสีดำที่มีร่างกายใหญ่กว่าเดิม

กล้ามเนื้อของมันใหญ่ขึ้นพร้อมกับส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดผิวกายสีดำถูกฉีกเป็นชิ้นๆและเลือดก็พุ่งออกมา

จากด้านหลังของผิวกายของมันมีดวงตาสีแดงที่คล้ายกับเลือดไหลออกมา และปรากฏดวงตาสีแดงจำนวนนับไม่ถ้วนจับจ้องโนโซมุและคนอื่นๆ

หางซึ่งเป็นหนึ่งถูกแบ่งออกจากกันและเริ่มขยายใหญ่มากขึ้น มันบิดงอจนกลายเป็นหนามจับนวนนับไม่ถ้วน มีตาจำนวนมากติดอยู่ที่หางของมันด้วย และร่างกายของมันก็ดูน่าขยะแขยงมากกว่าเดิม

 

 

（เวรเอ้ย！　นี่คือร่างที่แท้จริงของมันงั้นเหรอ！！　ตลอดมาหมอนี่ยังไม่ได้เอาจริงเลยงั้นเหรอ！！）

 

「แย่แล้ว！！　ถอยกันเถอะ！！　หมอนี่มันอันตรายเกินไป！！！」

 

มิมุรุเสนอให้ถอย โนโซมุเองก็เห็นด้วยว่ามันแตกต่างจากสัตว์อสูรที่ผ่านๆมา และไม่เคยเห็นมันมาก่อน เพราะงั้นก็ไม่ควรจะสู้กับมัน เว้นแต่จะรู้ข้อมูลของศัตรู

 

 

 

「ใช่แล้ว………………หึ！！　หมอนี่！！！」

 

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อซีน่าเห็นภาพตรงหน้า เธอไม่เต็มใจที่จะถอย เธอหยิบลูกธนูอีกครั้งและเล็งไปที่สัตว์อสูรสีดำ

 

 

「หยุดนะ！！　อย่าทำแบบนั้น！！！」

 

「หยุดห้ามฉันได้แล้ว！！　ฉันจะไม่หนีอีกต่อไป！ฉันขอโทษจริงๆที่ต้องลากทุกคนมาเจอเรื่องแบบนี้ แต่ฉันถอยไม่ได้！！！！」

 

โนโซมุพยายามหยุดเธอ แต่เธอดูเหมือนจะยึดติดกับมันและไม่ฟังอะไรอีกต่อไป

เมื่อเธอพยายามจะยิงลูกธนูออกไปอีกครั้งมันก็เคลื่อนไหว

 

 

「กาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาววววววววววววว！！！！」

 

「ไอ้เวรเอ้ย！！」

 

สัตว์อสูรนั่นพุ่งตรงมายังซีน่า ความเร็วของมันเพิ่มขึ้นอย่างมาก มันเหวี่ยงหางทั้งสองมาทางเธอโนโซมุและมิมุรุพยายามจะปกป้องเธอจากหางนั่น แต่ว่าทั้งสองเคลื่อนไหวช้าเกินไป

ซีน่ายิงธนูอย่างรวดเร็ว แต่บางทีผิวของมันอาจจะหนาขึ้น และคราวนี้เธอก็ยิงมันไม่เข้าเลยแม้แต่น้อย และมันก็อ้าปากกว้างพร้อมกับพยายามจะกินเธอลงไป

เธอกระโดดหลบไปด้านข้างและหลบจากเขี้ยวของมัน แต่เธอก็หลบไม่พ้นจนปลิวไป

 

 

「อิย๊าาาาาาาาาาาาาาา！！！！」

 

「ซีน่าาา！　หนอยยยย！！」

 

เมื่อทอมเห็นซีน่ากระเด็นไปเขาก็คว้าหินที่เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาเวทย์มาไว้ในมือขวาและพยายามร่ายเวทย์ออกมา แต่บางทีมันสัมผัสพลังเวทย์ได้เลยเล็งไปที่ทอม

 

 

「ทอม！　แย่แล้ว！！！」

 

มิมุรุพยายามส่งเสียงห้ามเขา แต่ก็สายไปเสียแล้ว มันเปิดกรามค้างพร้อมกันจะกินทอมลงไป เวทย์ของทอมเองก็ยังไม่เสร็จ ทั้งโนโซมุและมิมุรุเองก็เข้าไปช่วยไม่ทัน

 

 

「ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！！」

 

เกิดเสียงกรีดร้องขึ้นในป่า

ขากรรไกรของสัตว์อสูรสีดำกำลังกัดแขนขวาของทอมที่พยายามจะร่ายเวทย์