[นิยายแปล]พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อมใจ สู่ "หัวใจ" - ตอนที่ 43

บทที่４ตอนที่１３

 

 

「ไง ไอริสดีน่า」

 

 

ที่หน้าประตูสถาบัน เควินเจอกับพวกโนโซมุที่กำลังมาสถาบัน ยังไงก็ตามดูเหมือนว่าเขาจะจ้องไอริสเป็นพิเศษ เขาไม่แม้แต่มองโนโซมุและมาร์ที่อยู่ข้างๆด้วยซ้ำ

 

 

ไอริสเองก็ได้ยินเสียงเรียกของเควินและหันไปมองเขา แต่ท่าทางของเธอแสดงสีหน้าปั้นยากออกมา ไม่เหมือนกับใบหน้าที่แสดงให้โนโซมุเห็น

 

 

เควินเดินเข้ามาหาเธอและพยายามจะแตะต้องเธอ แต่เมื่อเธอสังเกตเห็นเธอก็หลบ

 

 

「เควิน นายเองก็น่าจะรู้นี่ว่าฉันไม่ชอบคนหยาบคายที่มาแตะเนื้อต้องตัวคนอื่น」

 

 

「หืมมม เหมือนเคยสินะ แต่ว่าข้านะชอบเจ้านะ แล้วยังไงละ? จากนี้「ต้องขอโทษด้วยนะคะแต่ตอนนี้ฉันกำลังอยู่กับเพื่อนๆ ก็ดีใจนะที่ได้รับเชิญแต่ว่าไม่ว่างค่ะ」」

 

 

ไอริสพูดเช่นนั้นเพื่อขัดคำพูดของเควินทันที

 

 

「เหหหห เพื่อนยังงั้นเหรอเนี่ย…………」

 

 

เขาตอบสนองต่อคำว่าเพื่อนและจ้องมองโนโซมุทันที

 

 

ใบหน้าที่หันเข้าหาเขาเป็นใบหน้าเยาะเย้ย เป็นใบหน้าที่พบเจอได้ตลอด

 

 

เห็นได้ชัดว่าเขาดูถูกโนโซมุและสีหน้าของโนโซมุก็เกร็งทันที

 

 

หลังจากเห็นรูปร่างหน้าตาของโนโซมุ เควินก็เลิกมองและหันไปหาไอริส

 

 

「เฮ้ย ทำไมต้องเป็นหมอนี่ด้วย？　คนในสถาบันให้เลือกตั้งเยอะแยะทำไมต้องเป็นหมอนี่ด้วยวะ？ไอ้หมอนี่มันมีดีอะไร หลายๆคนต้องมานั่งต่อเข้าแถวรอเธอรับเป็นเพื่อนเลยนะ」

 

 

แทนที่จะมองไปที่โนโซมุ เขาชี้นิ้วมาทางนี้และพูดออกมาตรงๆ จากมุมมองของคนอื่น สภาพของโนโซมุมันก็โดนกดจนต่ำอยู่แล้ว ดังนั้นมันไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไรที่ไอริสมาอยู่กับคนแบบเขา

 

 

แต่ทันใดนั้นก็มีชายคนหนึ่งพูดกับเควินก่อนที่เธอจะพูดอะไร

 

 

「…………หนอยแน่แก ทำตัวน่ารังเกียจมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ……。」

 

 

เสียงโกรธนั่นมาจากมาร์เอง

 

 

เดิมทีเขาก็เป็นขาโจ๋อยู่แล้ว ความโกรธของเขามันมาเพราะเพื่อนเขาโดนดูถูกซึ่งเขายอมรับไม่ได้

 

 

「นี่ มาร์「คบเพื่อนโง่ซะด้วยนะ」……นิดหน่อยเอง「นอกจากนี้คนในสถาบันก็คิดแบบนี้」……คุยกับผมสิ」

 

 

โนโซมุเองก็รู้สึกรำคาญเช่นกัน แต่ความโกรธของเพื่อนเขากำลังจะหมดซึ่งความอดทน

 

 

ทั้งสองที่เหมือนคนโง่กำลังอาละวาดใส่กันและการทะเลาะวิวาทก็เริ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

 

 

นักเรียนรอบๆต่างมารวมตัวกันด้วยเหตุผลบางอย่าง และเว้นระยะห่างระหว่างพวกโนโซมุนิดหน่อย เพราะแรงกดดันของทั้งสอง

 

 

「แหม่ แม้แต่คนสองจิตสองใจแบบแกถึงไปร่วมกับเขาด้วยเนี่ย นี่โดนกดดันจนต้องไปคบกับมันเลยรึไง」

 

 

「ว่าไงนะ！　ไอเวรนี่！」

 

 

มาร์และเควินไม่สนรอบข้างอีกต่อไปและโนโซมุที่เป็นศูนย์กลางของเรื่องก็โดนทิ้ง

 

 

「นี่แกโดนไอริสล่ามจนเป็นสัตว์เลี้ยงของเธอ คนสองจิตสองใจแบบแกเนี่ยนะเหอะ」

 

 

「…………เตรียมตัวตายเหอะมึง」

 

 

เควินตั้งท่าพร้อมกับมาร์ที่หยิบดาบเล่มใหญ่จากหลัง ทั้งสองต่างส่งสายตาอาฆาตซึ่งกันและกัน

 

 

「เฮ้ย มาร์！」「หยุดได้แล้วทั้งสองคนน่ะ！」「จะทำแบบนั้นไม่ได้นะมาร์คุง！」「เอ๋！　ได้โปรดหยุดเถอะค่า！」

 

 

บางทีการจะมาทะเลาะกันตรงนี้มันไม่ดีแน่ๆ พวกเพื่อนๆจึงพยายามจะห้ามการทะเลาะของทั้งสอง แต่ว่าทั้งสองก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย

 

 

ที่สถาบันโซลมินาตินั้นห้ามไม่ให้ใช้อาวุธนอกสถานที่ฝึกซ้อม

 

 

มือของมาร์หยิบดาบเล่มใหญ่บนหลัง เควินเองก็ตั้งท่าเตรียมพร้อม

 

 

หยุดไม่ได้แล้ว

 

 

ช่วงเวลาที่มาร์และเควินกำลังจะเข้าปะทะกันนั่นเอง โดยมีคนหลายคนกำลังเฝ้าดูอยู่

 

 

「เดี๋ยวเถอะ~！　หะ-ยุ-ด-เลย~น้า~จ้า~~~~！！」

 

 

น้ำปริมาณมากพุ่งเข้าใส่ทั้งสองที่กำลังพุ่งเข้าหากันพร้อมกับน้ำเสียงที่ลากยาวผิดปกติ

 

 

「โอววววว！！」

 

 

「อุฟฟฟฟ！！」

 

 

ทั้งสองโดนน้ำจำนวนมากกลืนเข้าไป และในชั่วพริบตาทั้งสองก็ต่างเปียกโชกราวกับหมูตกน้ำ

 

 

เมื่อโนโซมุหันไปตามเสียงก็พบสาวสวยคนหนึ่งกำลังเดินมากอดคอผม

 

 

「ทำแบบนี้ไม่ดีเลยน้า～～。ไม่ควรจะสู้กันในที่แบบนี้นะจ้ะ～～～」

 

 

「อะอาจารย์อันริ……」

 

 

ตรงนั้นเองมีอันริ วาร์ ครูประจำชั้นของโนโซมุนั่นเอง

 

 

อันริเองก็เดินเข้าไปใกล้มาร์กับเควิน จ้องมองทั้งสองที่กำลังจะสู้กัน

 

 

ดูเหมือนเธอจะโกรธมาก แก้มป่องเลย แต่ท่าดูจากภายนอกเธอดูอ่อนแอ และหากมองจากด้านข้างก็เหมือนจะไม่ได้โกรธเลย

 

 

โนโซมุส่ายหัวกับภาพตรงหน้าเพราะตัวเขาเองก็ขาดความกล้าที่จะหยุดพวกนั้น บรรยากาศอันแสนอบอุ่นที่ปลดปล่อยมาจากตัวเธอทำให้รอบๆต่างสงบลง

 

 

「…………ก็นะตัวน่ารำคาญมาซะได้ แล้วเจอกันใหม่นะ ไอริสดีน่า」

 

 

เควินถอนหายใจและลุกขึ้นกลับไปทางอาคารเรียน บางทีเขาคงไม่กล้าลงมือกับอาจารย์ที่มาหยุดหรอก

 

 

เมื่อเควินจากไป ผู้คนรอบๆก็เริ่มเดินจากไปในอาคารเรียน

 

 

อันริพยักหน้าอืมอืม บางทีเธอคงจะพอใจที่สถานการณ์สงบลงและมาหาพวกโนโซมุ

 

 

「อรุณสวัสดิ์น้า～～。สบายดีกันรึเปล่าเอ่ย～～」

 

 

「สวัสดีตอนเช้านะครับอาจารย์อันริ……ก็สบายดีครับ」

 

 

อันริคุยกับผมพลางสูดอากาศรอบๆเล็กน้อย ถ้ายามปกติเธอจะเป็นคนเงียบๆ แต่จริงๆแล้วเธอค่อนข้างร่าเริงและเป็นคนที่อบอุ่น รอยยิ้มอันแสนไร้เดียงสาราวกับเด็กๆทำให้บรรยากาศรอบตัวเธอดูผ่อนคลาย มันดูไม่ค่อยเข้ากันเท่าไร แต่ว่ามันก็น่าดึงดูด

โนโซมุและไอริสก็ทักทายเธอเช่นกัน เธอเองก็มีรอยยิ้มไร้เดียงสาและมีรอยยิ้มแห้งๆอยู่บนใบหน้า

 

「มาร์ก็ด้วยเนอะ～～。ทำแบบนั้นไม่ได้น้า～～」

 

 

「อาาานั่นสินะ ขอโทษด้วย……」

 

 

เธอยังคงโกรธมาร์อยู่ และทำหน้าตาบูดบึ้ง

 

 

มาร์เองก็ตอบกลับไปแบบคลุมเครือ

 

 

「อย่างไรก็ตาม～～、บอกฉันหน่อยสิ～～ขอบคุณน้า ซีน่าจัง」

 

 

「เอ๊ะ……」

 

 

โนโซมุสงสัยกับคำพูดที่ได้ยินครู่หนึ่ง อย่างไรก็ตามเสียงที่ได้ยินก็ยืนยันสิ่งที่โนโซมุคิดไว้

 

 

「……ไม่เป็นไรหรอกค่ะอาจารย์ จะให้เกิดเรื่องวุ่นวายแถวนี้ก็ไม่ได้ด้วยสิ……」

 

 

โนโซมุหันไปก็พบกับเอลฟ์สาวที่เจอเมื่อวานนี้

 

 

หญิงสาวที่มีผมสีน้ำเงินสวมที่คาดผมสีดำและแขนขาอันเรียวยาวกำลังจ้องมองมาทางโนโซมุ

 

 

「………………」

 

 

「………………」

 

 

ทั้งโนโซมุและเธอต่างเงียบ ผมไม่สามารถพูดได้ เพราะเรื่องที่ผมทำลงไปเมื่อวานนี้ บรรยากาศเลยค่อนข้างอึดอัดและเมื่อสบตากันก็รีบหลบตากันทันที

 

 

ขณะที่โนโซมุสงสัยว่าจะพูดกับเธอดีไหม เขาก็ได้ยินเสียงมาจากด้านหลังเธอ

 

 

「ให้ตายเถอะน้า ซีน่า ทันทีที่เห็นเรื่องวุ่นวายก็ให้ฉันไปเรียกอาจารย์ทันทีแบบนี้」

 

 

「อืมมม มิมุรุเองก็วิ่งวุ่นเหมือนกันนี่และฉันก็คิดว่าฉันทำถูกแล้วนะ……」

 

 

เสียงหนึ่งที่ผมได้ยินเมื่อวานคือเสียงที่โนโซมุคุ้นเคย แต่ว่าอีกคนผมไม่เคยยินเสียงผู้ชายคนนั้น

 

 

โนโซมุหันมองไปตามเสียง เขาสวมแว่นราวกับนักวิชาการ กับอีกคนที่เป็นเผ่าครึ่งสัตว์ที่ท่าทางสดใส ผิวสีแทน มีหูและหางเหมือนแมว ผู้ชายเองก็ให้บรรยากาศสุขุม

 

 

「อืมมมมม ทอมเนี่ยน้าพยายามปกป้องซีน่าตลอดเลย～～。ปกป้องสาวอื่นต่อหน้าคนรักแบบนี้……。แย่มั่ก！！　ทอมหลายใจ～～～～！」

 

 

「เอ๊ะ！！　ไม่ใช่แบบนั้นนะ！　พูดอะไรกันเนี่ย！　มิมุรุ！！」

 

 

ทั้งสองคนทะเลาะกันเหมือนกับคนโง่อีกแล้ว ฝ่ายผู้หญิงก็ดูท่าทางดื้อรั้นและส่วนฝ่ายชายเองก็ไม่รู้ว่าทำอะไรผิด แต่ดูเหมือนว่าการจีบกันของสองคนนี้จะทำให้รอบข้างอมยิ้มตามกันไป

 

 

「มิมุรุ อย่าทำตัวงี่เง่าน่า ทอมน่ะชอบก้นของเธอนะ และก็อาจารย์อันริขอโทษด้วยนะคะที่ไปรบกวน。」

 

 

ซีน่าพูดเช่นนั้นด้วยใบหน้าเย็นชา เธอยังเร่งเร้าให้ทั้งสองเดินไปทางอาคารเรียน

 

 

ซีน่าหันมาจ้องโนโซมุก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังอาคารเรียน แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไร

 

 

「เอ๊ะ！ขอบคุณน้าซีน่าจัง～～」

 

 

อันริจ้องมองทั้งสามที่กำลังเดินจากไป พร้อมกับโบกมือให้ หลังจากนั้นก็หันมาหาโนโซมุ

 

 

「โนโซมุคุง～～ไม่เป็นไรน้า～～」

 

 

อันริคุยกับผม สำหรับเธอ เธอรู้สึกแปลกๆกับท่าทางของโนโซมุ

 

 

เมื่อมองแวบแรกมันแย่กว่าปกติมากเลย แต่เธอก็เห็นเขาเดินผ่านเมืองด้วยท่าทางโซเซด้วยนะ

 

 

「อืม ไม่เป็นไรครับ」

 

 

โนโซมุตอบคำถามอันริ แต่อันริก็จำได้ว่าตอนที่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่

 

 

「…………จริงนะ～～？」

 

 

「ครับ……」

 

 

อันริเข้าไปจ้องหน้าเขาใกล้ๆ เขาพยายามหลบสายตาของเธอและจ้องมองโนโซมุด้วยความกังวล

 

 

ใบหน้าของทั้งสองใกล้กันเสียจนหายใจรดกัน กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ทำให้หัวใจโนโซมุเต้นรัว แต่ใบหน้าของเขายังแสดงท่าทีแข็งกระด้าง

 

 

「…………」

 

 

「…………」

 

 

ทั้งสองต่างสบตากันเงียบๆ

 

 

ดูเหมือนว่าอันริยังคงกังวลอยู่ และสีหน้าของโนโซมุก็เกร็งมากขึ้น เวลาผ่านไประยะหนึ่ง

 

 

ในที่สุดอันริก็สูดหายใจและเดินออกห่างจากเขา

 

 

「เข้าใจแล้วล่ะ~อย่าหักโหมเกินไปนะโนโซมุคุง～～」

 

 

เธอพูดเช่นนั้นพร้อมกับเดินเข้าไปในอาคารเรียน เมื่อมองดูแผ่นหลังนั่น โนโซมุก็รู้สึกเจ็บปวด

 

 

（……ขอโทษนะครับ……อาจารย์อันริ แต่ผมพูดไม่ได้จริงๆ……）

 

 

โนโซมุขอโทษเธอในใจเมื่อมองจากมุมมองของอันริแล้ว ผมไม่สามารถพูดอะไรให้เธอฟังได้

 

 

ความขัดแย้งภายในใจยังคงดำเนินต่อไป แต่ในขณะนั้นเองไอริสก็เรียกโนโซมุ

 

 

「โนโซมุ รู้จักเธอคนนั้นด้วยเหรอ？」

 

 

「เอ๊ะ？」

 

 

สิ่งที่ไอริสได้ยินคือซีน่าที่เรียกอันริ

 

 

คนส่วนใหญ่ต่างจ้องมองอันริ มาร์และเควิน แต่ว่าอันริพูดออกมาก่อนหน้านี้ แต่ว่าเธอก็จับได้ว่ามันมีความรู้สึกแปลกๆระหว่างซีน่ากับโนโซมุอยู่

 

 

「ก็ไม่อะไรหรอกนะคะ……………ก็แค่เห็นเธอมองมาที่นาย…ฉันก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นรึเปล่าค่ะ」

 

 

「อา ผมไม่ได้บอกสินะครับ…ตอนที่ผมโดนเพื่อนร่วมชั้นเรียกไปหลังอาคารเรียน เธอเป็นคนที่เข้ามาช่วยผมไว้……」

 

 

「งั้นเหรอคะ…………」

 

 

「อะอืม」

 

 

ไอริสเอามือปิดปากและเริ่มคิดอะไรสักอย่าง เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง และเธอก็อ้าปากราวกับนึกอะไรออก

 

 

「นะโนโซมุอ่าาาตอนนั้น คะคะคะคะคะคือว่า……」

 

 

เธอพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ว่าเสียงระฆังเข้าเรียนก็ดังขึ้นมาจากทางอาคารเรียน ดูเหมือนจะถึงเวลาโฮมรูมคาบเช้าแล้ว ถ้าช้ากว่านี้จะไปสาย

 

 

「อาาาา～～！！　ต้องรีบแล้วสิไม่งั้นสายแน่ๆเลยละคะ！！！　」

 

 

เมื่อพูดเช่นนั้น โซเมียก็เริ่มวิ่งไปอย่างเร่งรีบ

 

 

อาคารเรียนของอีคอร์สซึ่งเธอเรียนอยู่นั้นอยู่ใกล้ๆกับสถาบันโซลมินาติ ห่างจากที่นี่เล็กน้อย ไม่ว่าเธอจะรีบไปแค่ไหนก็เรียกได้ว่าเกือบสายแล้วนั่นเอง

 

 

แม้ว่าเขาจะไม่สาย แต่ว่าโซเมียที่วิ่งออกไปด้วยท่าทางยิ้มแย้ม มันทำให้โนโซมุกลับมาเริ่มยิ้มอีกครั้ง

 

 

「ฟุฟุ พวกเราก็รีบไปกันเถอะค่ะ ไม่งั้นจะเข้าเรียนสายนะคะ」

 

 

「อือ」

 

 

โนโซมุเองก็รีบเดินไปยังห้องเรียน รอยยิ้มของโซเมียช่วยเยียวยาจิตใจของผมกับบรรยากาศอันแสนหนักอึ้งได้เล็กน้อย

 

 

◇◆◇

 

 

「…………………ว่าไงดีละได้เห็นสิ่งที่น่าสนใจตั้งแต่เช้าเลย…………」

 

จากเงาของอาคารเรียน ฟีโอนั่งมองความวุ่นวายตรงหน้า

 

 

ดูเหมือนว่าจะเกิดความวุ่นวายหลายๆด้าน แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาก็คือซีน่าซึ่งอยู่ปีเดียวกับไอริส

 

「อย่างไรก็ตาม ข้าน้อยก็ได้รู้แล้วว่าเป็นเพื่อนเจ้าหญิงเทพธิดาทมิฬแต่ไม่คิดเลยน้อว่าจะทำเช่นนั้น～～。นอกจากนี้ดูเหมือนซีน่าจะมีอะไรบางอย่างกับโนโซมุด้วย……เกิดอะไรขึ้นกันน้อ？」

 

ไม่ใช่มาร์ที่ฟีโอสนใจ แต่ท่าทางของไอริสที่โกรธเมื่อเห็นโนโซมุโดนเยาะเย้ยและซีน่ากับโนโซมุที่ท่าทางแปลกๆ

 

 

ไอริสเองก็โกรธมากที่เห็นโนโซมุโดนดูถูกและเหนือสิ่งอื่นใด ตัวเธอไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

 

 

ปกติเธอเป็นคนรักสงบ ไม่ว่าจะโกรธแค่ไหน เธอก็จะตอบสนองด้วยท่าทางสุขุม แต่ภาพตรงหน้าคือตัวเธอที่ระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างชัดเจน

 

 

อีกสิ่งหนึ่งก็คือการสบตากันของซีน่าและโนโซมุ

 

 

ฟีโอก่อนหน้านี้เองก็โดนขัดด้วยเช่นกัน

 

 

อย่างไรก็ตาม ตัวเธอที่เป็นคนจริงจัง เธอเกลียดโนโซมุ อย่างน้อยก็เพราะข่าวลือเหล่านั้นและเธอเองก็ดูถูกโนโซมุ

 

 

และตอนนั้นเองเธอจ้องโนโซมุไม่ลดละเลย

 

 

「…………ใกล้ได้เวลาสังเกตการณ์จากระยะใกล้～～。จะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้สิน้า……」

 

ความยากรู้อยากเห็นอันแสนเร่าร้อนของตัวเขาผลักดันมาจนถึงตอนนี้

 

 

ฟีโอที่รักสนุก สมัครเรียนที่นี่เพราะได้พบกับผู้คนที่หลากหลายมันมีระเบียบและกฏเกณฑ์อันแสนชัดเจน

 

 

ตัวผมที่เบื่อกับวันสีเทาจนกระทั่งได้พบกับตัวโนโซมุ

 

เรื่องราวก็กลับมามีสีสันอีกครั้งในชีวิตวัยเรียนนี้

 

เมื่อคิดเช่นนั้นเลยยุให้เพื่อนร่วมชั้นของโนโซมุลากเขาไปกระทืบหลังสถาบันและปรากฏว่าซีน่ามาช่วยไว้เป็นเหตุการณ์อันเหนือคาดจริงๆ

 

「…………ก่อนอื่นก็มาเรียบเรียงเรื่องราวกันก่อนไหม……」

 

เมื่อพูดพึมพำเช่นนั้น ฟีโอก็เริ่มเดินไปที่ห้องเรียน

 

 

อีกอย่างระยะทางที่เขาอยู่ด้านหลังอาคารเรียนนั้นไกลกว่าจากประตูหลักมากนัก ทำให้เขาเข้าเรียนสาย และอาจารย์เองก็บ่นเทศยาวๆไป