[นิยายแปล]ติดร่างแหไปต่างโลก แต่ต่างโลกดันสงบสุขซะงั้น - ตอนที่ 2
อาจจะเพราะว่ากำลังสับสนอยู่ เลยไม่ทันได้สังเกตว่าลูน่าซังนั้นได้เสิร์ฟชาฝรั่งไว้ให้ตั้งแต่ตอนเมื่อไรก็ไม่รู้ เพราะงั้นก็เลยลองดื่มดู
เอาจริงๆก็ไม่รู้หรอกนะว่าไอ้นี่มันอร่อยหรือไม่ แต่อาจจะเพราะเจอเหตุการณ์ที่ไม่ปกติเข้าเลยให้ทำรู้สึกคอแห้งจัดๆ เพราะงั้นเลยรู้สึกว่ามันอร่อยมาก
「……เป็นชาสมุนไพรที่อร่อยมากนะเลยคะ」
「ขอบคุณสำหรับคำชมคะ ท่านคุสึโนะกิ」
ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ชาฝรั่งแต่เป็นเฮิร์บทีแหะ แยกไม่ออกเลยแหะปกติไม่ค่อยดื่มอยู่แล้วด้วย……
「ถ้างั้น จะขออธิบายเพิ่มเติมนะคะ เหมือนอย่างที่ได้บอกไปเมื่อกี้ ทุกๆ10ปี ทางเราจะอัญเชิญผู้กล้ามาจากโลกของทุกท่าน เพราะงั้นก็เลยพอที่จะทราบถึงความแตกต่างของทางนั้นกับทางนี้พอสมควร ก็เลยอยากจะขออธิบายไปตามลำดับนะคะ」
อย่างงี้นี่เอง ถ้าอัญเชิญคนจากต่างโลกมาทุกๆ10ปีละก็ ถ้าคำนวนแบบง่ายๆละก็1000ปีก็จะมีคนเคยมาที่นี่100คน เพราะงั้นพวกริเรียซังก็น่าจะพอเข้าใจว่าควรอธิบายอะไรก่อนสินะ แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะเป็นกรณีพิเศษกว่าเพื่อน ถึงแม้ว่าการอธิบายเนื้อหาของผู้กล้าจะต่างออกไปแต่ส่วนใหญ่ก็คงคล้ายๆกัน
「ก่อนอื่นก็ขอเริ่มอธิบายถึงระยะ1ปีก่อนนะคะ ปฏิทินของโลกนี้จะนับเรียงตามลำดับเป็น เดือนแห่งไฟ เดือนแห่งน้ำ、เดือนแห่งไม้、เดือนแห่งดิน、เดือนแห่งลม、เดือนแห่งแสง หลังจากที่จบ เดือนแห่งแสง ก็จะกลับไปเริ่มต้นที่ เดือนแห่งไฟใหม่ ไปจนถึง เดือนแห่งลม และเดือนสุดท้าย จะเปลี่ยนจากเดือนแห่งแสง เป็น เดือนแห่งท้องฟ้าแทนคะ 1เดือนจะมี30วัน 1ปี360วัน และวันนี้คือวันที่30 เดือนแห่งท้องฟ้า ซึ่งกำลังจะเปลี่ยนเป็นปีใหม่คะ」
หมายความว่า1ปีจะมี360วันและจะเรียงตามลำดับคือ ไฟ น้ำ ไม้ ดิน ลม แสง ไฟ น้ำ ไม้ ดิน ลม ท้องฟ้า เลยสินะ ถ้างั้นก็นับแบบโลกเดิมไปก็คงได้
「เพราะงั้นในวันที่ทุกคนจะกลับไปโลกเดิมก็คือ วันที่30เดือนแห่งฟ้าคะ ต่อไปก็เรื่องเวลา เคยได้ยินมาว่าเหมือนกันที่ ใน 1วันจะมี24ชม. นอกจากนี้มีคำถามเพิ่มเติมไหมคะ? 」
「ไม่มีครับ」
「ถ้างั้นต่อไปจะเป็นเรื่องค่าเงิน ที่โลกนี้จะมีสกุลเงินคือ R และเรียงลำดับคือ เหรียญ、เหรียญเหล็ก、เหรียญทองแดง、เหรียญเงิน、เหรียญทอง、และ เหรียญทองคำขาว ทั้งหมด6ชนิด R=ริร่าคือค่าเงินที่โลกนี้ใช้เรียกกัน 1เหรียญ=1R、1เหรียญเหล็ก=10R、1เหรียญทองแดง=100R、1เหรียญเงิน=1000R、1เหรียญทอง=10000R、เหรียญทองคำขาว=100000R เคยได้ยินมาว่าประชากรทั่วไปจะมีรายได้ประมาณ 2000-4000R คะ」
ลองเอาไปเทียบกับค่าเงินในโลกเดิมดูจะได้ประมาณ 1R=100เยน และดูเหมือนว่าจะไม่มีค่าเงินที่ต่ำไปกว่านี้แล้วมั้ง? 1เดือนจะได้ค่าแรงประมาณ2-3เหรียญเงิน ถ้า1ปีมีสัก 4เหรียญทองก็ใช้ชีวิตได้สบายเลยละมั้ง? อืม ดูเหมือนจะยังไหว สมองยังเข้าใจได้อยู่
「ก่อนอื่นจะขอแจกให้คนละ 50เหรียญเงิน――50000R ไปก่อนนะคะ เชิญใช้เที่ยวเล่นให้สนุกได้เต็มที่เลยคะ ค่าเงินที่เป็นเหรียญทองหรือเหรียญทองคำขาวนั้นไม่สามารถเอาไปใช้ซื้อของในร้านเล็กๆได้ เพราะงั้นเลยขอให้เป็นเหรียญเงินไปแทนคะ」
「ฟุ๊!?」
「「เอ๊ะะ!?」」
ในระหว่างที่ริเรียซังกำลังพูดพร้อมกับยิ้มให้นั้น ลูน่าซังก็วางถุงเงินไว้ข้างหน้าพวกเรา
50000R ถ้าคิดเป็นเงินเยนละก็ คนละ5ล้านเลยนะ สมกับเป็นตระกูลดยุคจริงๆไม่ธรรมดาเลย……
「เอ่อ……คือว่ามัน……」
「เข้าใจอยู่คะว่ามันน้อยไป แต่พอลองคิดถึงเรื่องที่อยู่ๆก็โดนอัญเชิญมาต่างโลกแบบนี้แล้ว ก็เข้าใจอยู่หรอกคะว่าแค่นี้นั้นยังไม่เพียงพอสำหรับคำขอโทษซะด้วยซ้ำ」
「อะ ไม่หรอก……」
เอาจริงๆ ตรงกันข้ามเลยละครับ เยอะเกินไปด้วยซ้ำ จริงอยู่ที่ว่ามันเป็นจำนวนเงินที่สามารถใช้ชีวิตสบายๆได้1ปีเลย แต่อยู่ๆให้เงินจำนวนขนาดนี้กับนักเรียนแล้ว มันก็ยังไงๆอยู่นะ……
แต่เดียวนะ ถ้าคิดว่ามันรวมถึงค่าใช้จ่ายทั้งหมดละก็……ตราบใดที่เรายังไม่รู้ถึงอัตราค่าครองชีพของโลกนี้ เพื่อที่จะให้พวกเราสามารถใช้ชีวิตเหมือนตอนอยู่โลกเดิมมันอาจจะเป็นจำนวนเงินที่เหมาะสมแล้วก็ได้
นั้นสินะ ถึงจะพูดว่าจะดูแลความสะดวกให้ทั้งหมดก็เถอะ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้เราไปพักที่บ้านของดยุคซะหน่อย บางทีอาจจะให้เราไปหาโรงแรมอยู่เองก็ได้
「แน่นอนว่า ค่ากินอยู่จะเตรียมแยกไว้ให้ อีกทั้งทุกท่านไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเสียภาษี เพราะงั้นสามารถเอาเงินก้อนนั้นไปใช้เที่ยวเล่นได้เต็มที่เลยคะ」
ไม่รวมค่ากินอยู่รึ!? ก็แสดงว่าให้มาเยอะเกินไปนั้นแหละ!?
「ถ้าเป็นงั้นจริง ก็ให้เยอะเกินไปหน่อยรึป่าวคะ」
คุสึโนะกิซังถามได้ดีมาก เราเองก็อยากถามเรื่องนั้นเหมือนกัน
「ท่านคุสึโนะกิ ไม่ต้องคิดมากหรอกคะ มันเป็นความผิดของฉันเองที่ลากให้ทุกคนมาเกี่ยวข้องด้วย เพราะงั้นเลยขอโทษได้แค่วิธีนี้เท่านั้น ได้โปรดใช้ให้เต็มที่เลยคะ……ถ้าหากไม่พอ จะเตรียมหามาเพิ่มให้คะ」
「อีกอย่างเงินที่เตรียมไว้ให้นั้น เป็นเงินส่วนตัวของคุณหนูเอง เพราะงั้นเชิญใช้ได้ตามสบายเลยคะ อีกอย่างคุณหนูเองก็เป็นคนไม่มีงานอดิเรกอะไรเป็นพิเศษอยู่แล้ว แถมยังเป็นเจ้าบ้านที่ขี้เหงาที่ไม่มีผู้สมัครเข้ามาขอเป็นสามีอีกด้วย เพราะงั้นเงินที่เก็บไว้เลยมีอยู่พอตัวเลยนะคะ」
「นี่ลูน่า ……ทำไมเธอถึงชอบจงใจพูดเรื่องที่มันแทงใจฉันเสมอเลยละ? นี่เธอยังเป็นเมดของฉันอยู่รึป่าวนิ?」
「เป็นอยู่แล้วสิคะ ลูน่ามาเรียคนนี้ เป็นเมดที่ถวายทั้งกายและใจเพื่อคุณหนูริเรีย ไม่ว่าจะเมื่อไรเวลาไหนก็จะอยู่เขียงข้างคุณหนูเสมอคะ」
「……」
ลิเลียซังเองก็ลำบากเหมือนกันแหะ แต่เดียวนะ ดูเหมือนว่าชื่อเต็มของลูน่าซัง จะเป็นลูน่ามาเรียซังสินะ จำเอาไว้ดีกว่า
「เอาเถอะคะคุณหนู ก็เข้าใจอยู่หรอกคะว่าคิดหนักเรื่องที่ปล่อยให้ช่วงวัยแต่งงานมันผ่านไป แต่ถึงเวลา……」
「ฉัน ยังไม่เคยพูดแบบนั้นเลยสักหน่อยนะ!? เรื่องทั้งหมดนั้นเธอแต่งขึ้นมาเองหมดเลยไม่ใช่รึไง!! เฮ้อ เอาเป็นว่าเรื่องนั้นช่างมันไปก่อนละกัน เราจะมัวคุยอยู่ที่นี่นานๆก็คงจะไม่ได้ ทุกท่านคะ เกี่ยวกับเรื่องสามัญสำนึกของโลกนี้แล้วเดียวเราไปคุยกันต่อที่บ้านของฉัน……ได้ไหมคะ」
「เอ๊ะ? ที่นี่ ไม่ใช่บ้านของลิเลี――ดยุคอัลเบลหรอครับ?」
「ท่านมิยามะ จะเรียก ลิเลีย เลยก็ได้นะคะ แล้วก็ไม่ต้องสุภาพมากไปก็ได้คะ」
「อะ เอ่อ ถ้างั้นขอเรียกว่า ลิเลียซัง ละกันครับ แล้วก็เรียกผมว่า……ไคโตะ ก็พอครับ คำสุภาพก็ไม่จำเป็นครับ」
「เข้าใจแล้วคะ ถ้างั้นขอเรียกว่าไคโตะซังก็แล้วกันนะคะ เอาละเรื่องคำถามเมื่อสักครู่……ใช่แล้วคะ ที่ไม่ใช่บ้านของฉัน ที่นี่คือวิหารที่มีไว้อัญเชิญผู้กล้า ถ้าคุยต่อเรื่องมันจะยาว ก่อนอื่นเราย้ายที่กันก่อนดีกว่า」
รอยยิ้มอันอ่อนโยนของริเรียซังนี่โคตรน่ารักเลย ทำให้เผลอมองไปโดยไม่รู้สึกตัวเลย อื~ม ทั้งๆที่ใจดีและสวย แถมรวยมากแท้ๆแต่ทำไมได้ถึงโสดหว่า ไม่เข้าใจโลกนี้เลยจริงๆ
หลังจากนั้นริเรียซังขอตัวไปตรวจสอบความคืบหน้าทางฝั่งมิซึนากะคุง เพราะงั้นในห้องเลยเหลือแค่พวกผม3คนและลูน่ามาเรียซัง
「ทุกท่าน เติมชาเพิ่มไหมคะ?」
「ขอบคุณครับ เอ่อ ลูน่ามาเรียซัง」
「คะ มีอะไรหรอคะท่านยูซึกิ」
「อาจจะเป็นคำถามที่ดูเสียมารยาทไปหน่อย……แต่ทั้งๆที่ริเรียซังเป็นคนสวย และยังใจดีด้วยแท้ๆ……ทำไมถึงยังไม่มีแฟนละคะ……」
「ฮินะจัง……เดียวเถอะ……」
「ก็แบบว่า รุ่นพี่เองก็สนใจอยู่ไม่ใช่หรอคะ?」
อาจจะเป็นเพราะลิเลียซังเลยทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง เพราะงั้นยูซึกิซังเลยถามลูน่ามาเรียซังไปเหมือนกับที่ผมสงสัย แล้วก็สาเหตุที่คุสึโนะกิซังไม่พยายามห้ามแบบจริงๆจังๆก็เพราะสงสัยด้วยเหมือนกันละมั้ง
ในระหว่างที่ลูน่ามาเรียซังเติมชาให้กับพวกเราเธอก็ยิ้มเจื่อนๆให้กับคำถามนั้น
「ความจริงแล้วราชาองค์ปัจจุบัน หรือก็คือพี่ชายของคุณหนูนั้น อาจจะเพราะว่ามีอายุที่ห่างกับคุณหนูพอควร เลยทำให้รักน้องสาวมาก ขนาดที่มีข่าวลือประมาณว่า『ถ้ามีผู้ชายมาเข้าใกล้คุณหนูริเรียแล้วละก็ วันต่อมาก็จะหายตัวไป』เลยนะคะ」
「เอ๊ะ นั้นหมายความว่า……」
「คะ น่าลำบากใจจริงๆ เพราะแบบนั้นเลยทำให้คนรับใช้ในตระกูล อัลเบล มีแต่ผู้หญิง เลยทำให้บ้านหลังนั้น『เป็นสถานที่ที่ห้ามผู้ชายเข้า』นะคะ」
「……」
เดียวนะ พูดเรื่องอะไรไม่เห็นเข้าใจเลยอะ……หมายความว่าราชาเป็นซีสค่อนขั้นสุด? บ้านของริเรียซังห้ามผู้ชายเข้า? ไม่มีคำตอบแบบอื่นแล้วหรอ?
「ยินดีด้วยนะคะ ท่านมิยามะ ตั้งแต่ก่อตั้งตระกูลอัลเบลขึ้นมานี่จะเป็นความสำเร็จอันยิ่งใหญ่เลยนะคะ ถึงเพิ่งจะมีคุณหนูเป็นรุ่นแรกก็ตาม……」
「……หะ?」
「……มิยามะซัง สินะคะ? เพิ่งจะได้รู้จักกันไม่นานแท้ๆ」
「……เอะ?」
「……ต่อให้กลับญี่ปุ่นไป หนูจะไม่ลืมรุ่นพี่มิยามะนะคะ」
「……เอ๊ะ? เอ๋!!!!!!!!!!!!!?」
ถึง คุณพ่อ คุณแม่ ที่รัก ต่างโลกนั้นสงบสุขดี แต่ดูเหมือนว่าเดธแฟลกนั้นมีอยู่จริง