“นายน้อยคะ คุณชายน้อยรอไม่ไหวก็เลยหลับไปแล้วค่ะ”
เมื่อเขาก้าวเข้ามาภายในบ้าน โอลิเวียสาวใช้ที่รับหน้าที่ดูแลวินเซนต์ก็รีบเข้ามารายงาน
“ไม่เป็นไร เพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว”
ชายหนุ่มตอบอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเดินผิวปากขึ้นชั้นบนไปอย่างรวดเร็ว
ป้ามิเชลล์กับโอลิเวียต่างหันมามองหน้ากันอย่างแปลกใจ และก็เป็นโอลิเวียที่ปากเปราะกว่าพูดขึ้น
“วันนี้นายน้อยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ว่าไหมคะคุณแม่บ้านใหญ่”
“ฉันก็เห็นนายน้อยอารมณ์ดีแบบนี้มาตั้งแต่ที่ได้เมียและแถมด้วยลูกชายน่ารักน่าหยิกอย่างคุณชายน้อยกลับมาแล้วล่ะ”
“ใช่ค่ะ แต่วันนี้พิเศษกว่าทุกวัน คุณแม่บ้านใหญ่คิดเหมือนหนูไหมคะ”
“อืม”
ป้ามิเชลล์ตอบรับอย่างไม่อยากจะโต้แย้ง เพราะสิ่งที่คู่สนทนาพูดมันคือความจริงที่ไม่อาจจะปฏิเสธได้
“ไม่น่าเชื่อนะคะว่านายน้อยที่ไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แม้กระทั่งคู่หมั้นคนสวยอย่างคุณวิคกี้ จะมาตกม้าตายตกหลุมรักผู้หญิงขัดดอกของตัวเอง”
“ชู่ว์…เรื่องเจ้านายอย่าเอามานินทา”
“หนูไม่ได้นินทานะคะคุณแม่บ้านใหญ่ แค่พูดความจริง หรือว่าคุณแม่บ้านใหญ่ไม่คิดแบบหนูคะ”
ป้ามิเชลล์ถอนหายใจออกมา ก่อนจะพยักหน้ารับ โอลิเวียเห็นก็ฉีกยิ้มกว้าง
“คุณแพตตี้นี่โชคดีที่สุดในโลกเลยนะคะที่นายน้อยทั้งรักทั้งหลง”
“ให้มันน้อยๆ หน่อยแม่โอลิเวีย”
“แหม ก็หนูอิจฉานี่คะ อยากเป็นนางซินบ้าง”
ป้ามิเชลล์ส่ายหน้าน้อยๆ อย่างหมั่นไส้ “ไปๆ ไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้มาทำงานสาย ฉันจะตัดเบี้ยเลี้ยงให้เกลี้ยงเลย”
โอลิเวียหน้าตาตื่น “แหม ใจร้ายจังเลยนะคะ”
“ไม่ต้องมาโอดครวญไปเลย ฉันก็จะไปนอนเหมือนกัน”
“ค่ะ ไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
โอลิเวียกับป้ามิเชลล์กำลังจะแยกย้ายกันไปนอน แต่เสียงห้าวที่เต็มไปด้วยความตื่นตกใจของเดมอนดังขึ้นเสียก่อน
“มีอะไรเหรอคะนายน้อย”
ป้ามิเชลล์หันมามองก็เห็นว่าเดมอนแทบจะกระโจนลงมาจากบันไดบ้านเลยทีเดียว สีหน้าของชายหนุ่มซีดเผือดราวกับกระดาษถ่ายเอกสาร ซีดไร้สีเลือด ดวงตาสีฟ้าเข้มก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว
“แพตตี้…” น้ำเสียงของเดมอนสั่นเทา กระดาษแผ่นเล็กในมือร่วงปลิวลงไปอยู่กับพื้นห้อง “หนีผมไปแล้ว…”
“ว่าอะไรนะคะ”
ป้ามิเชลล์กับโอลิเวียอุทานออกมาพร้อมกับด้วยความตกใจ ก่อนที่ป้ามิเชลล์จะก้มลงหยิบกระดาษที่เดมอนปล่อยหลุดจากมือ
‘เมื่อนายน้อยได้อ่านจดหมายฉบับนี้แล้ว แพงก็คงจะบินกลับเมืองไทยไปแล้ว แพงขอโทษที่ไม่ได้ลานายน้อยด้วยตัวเอง แต่แพงอ่อนแอเกินกว่าจะพูดลาต่อหน้านายน้อยได้ และแพงก็มีอีกเรื่องหนึ่งที่อยากจะขอนายน้อย ได้โปรด…รักและเมตตาวินเซนต์แบบที่ทำอยู่ไปตลอดด้วยนะคะ แพงฝากลูกด้วย…สุดท้ายนี้แพงขออวยพรให้นายน้อยกับคุณวิคกี้กลับมาอยู่ด้วยกันเร็วๆ และเรื่องจดทะเบียนหย่า นายน้อยไม่ต้องกังวลไปนะคะ เมื่อแพงกลับถึงเมืองไทยเมื่อไหร่ แพงจะให้ทนายติดต่อมาจัดการเรื่องหย่าให้เร็วที่สุดค่ะ ลาก่อนค่ะนายน้อย…พะแพง’
ป้ามิเชลล์อ่านจนจบก่อนจะหน้าซีดเผือดไม่แพ้เดมอน หล่อนมองเจ้านายด้วยความสงสาร
“ป้าไม่รู้ว่าคุณแพตตี้ออกไปจากที่นี่ได้ยังไง”
ร่างสูงใหญ่ของเดมอนทรุดลงกับพื้น แม้ว่าเจ้านายหนุ่มจะไม่ได้คร่ำครวญอะไรออกมาเป็นคำพูด แต่สายตาคมกริบคู่นั้นบอกให้รู้อย่างชัดเจนว่าเดมอนกำลังทรมานแค่ไหน
“เธอหนี…ผมไปอีกแล้ว…ทิ้งทั้งลูก ทิ้งทั้งผม…”
“นายน้อย…ป้าจะไปเรียกไอ้เบนมา มันจะต้องรับผิดชอบที่ปล่อยให้คุณแพตตี้หนีออกไปได้”
เบนจามินทร์ได้รับคำสั่งให้เฝ้าติดตามดูแลพะแพงให้อยู่แต่ภายในคฤหาสน์ แต่วันนี้เขาป่วยท้องเสียกะทันหัน ทำให้นอนซมอยู่แต่ในห้องนอน ไม่สามารถทำงานตามที่ได้รับมอบหมายได้
“เบนโทรลางานกับผมตั้งแต่ตอนบ่าย เขาท้องเสียกะทันหันน่ะ” น้ำเสียงของเดมอนเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “ผมประมาทเองที่คิดว่าแพตตี้จะไม่มีวันจากไปไหนอีก เพราะผมมีวินเซนต์เป็นตัวประกัน แต่สุดท้ายผมก็พลาด ผมทำพลาดอีกแล้ว”
“นายน้อยคะ…นายน้อยทำใจดีๆ ไว้นะคะ บางทีคุณแพตตี้อาจจะแค่น้อยใจก็ได้ อีกเดี๋ยวเธอก็คงจะกลับมา…”
“ป้ามิเชลล์ไม่ต้องมาปลอบใจผมหรอก ผมรู้ดีว่าทุกอย่างมันจบลงแล้ว แพตตี้จากผมไป ก่อนที่ผมจะทันได้บอกรักเธอ…ในที่สุดสิ่งที่ผมกลัวที่สุดในชีวิตก็เกิดขึ้นจนได้”
ป้ามิเชลล์ส่งสัญญาณไล่โอลิเวียให้ออกไป เมื่อเห็นเดมอนหลั่งน้ำตาลูกผู้ชายออกมา หล่อนจำได้ว่าพอเดมอนอายุครบเก้าขวบก็ไม่มีใครได้เห็นน้ำตาของชายหนุ่มอีกเลย แต่ครั้งนี้…เดมอนปล่อยน้ำตาออกมาอีกครั้ง มันย้ำชัดเจนให้รู้ว่าเดมอนรักพะแพงมากมายแค่ไหน หล่อนสงสารเจ้านาย แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง
“นั่น…นายน้อยจะไปไหนคะ” ป้ามิเชลล์รีบร้องถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นเดมอนลุกขึ้นยืนและเดินโซเซมุ่งหน้าออกไปยังประตูบ้าน
“ผมจะไปตามหาแพตตี้”
“นายน้อยคะ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยให้นักสืบตามหาก็ได้ค่ะ เชื่อป้านะคะ อย่าออกไปตอนนี้เลย”
“ไม่ ผมรอไม่ไหว ผมไม่อยากสูญเสียเมียของผมไป ผมรักเธอ ป้าได้ยินไหม ผมรักแพตตี้”
“ป้ารู้ค่ะ ป้ารู้ดี แต่นายน้อยก็ต้องเป็นห่วงตัวเองบ้างนะคะ หรือถ้าไม่เป็นห่วงตัวเอง ก็คิดถึงคุณชายน้อยบ้าง ถ้านายน้อยเป็นอะไรไป คุณชายน้อยจะทำยังไงคะ”
เดมอนชะงักเท้า ดวงตาคมกริบแดงก่ำ หัวใจของเขากำลังเต้นเร่าด้วยความทรมาน
“ผมจะไม่เป็นไร ผมจะต้องกลับมาพร้อมกับแพตตี้”
เมื่อเห็นว่าไม่สามารถห้ามปรามเดมอนไม่ให้ออกไปข้างนอกได้ ป้ามิเชลล์จึงเสนอ
“งั้นป้าจะไปตามเชลดอนนะคะ ให้เชลดอนขับรถให้นายน้อย”
“เชลดอนไปดูอาการของเบน ผมไม่อยากรบกวน”
“งั้นก็คนขับรถคนอื่นก็ได้นี่คะ ที่นี่มีคนขับรถตั้งเป็นสิบคน”
ป้ามิเชลล์วิ่งตามร่างของเดมอนออกมานอกบ้าน
“ผมจะขับรถไปตามหาแพตตี้เอง”
“แต่ป้าเป็นห่วงนายน้อย”
เดมอนหันมองป้ามิเชลล์ มองด้วยสายตาขอบคุณ “ผมจะปลอดภัย และผมจะกลับมาพร้อมกับแพตตี้”
“นายน้อย…”
เดมอนก้าวขึ้นรถและขับออกไปด้วยความเร็วสูง ป้ามิเชลล์ยกมือขึ้นทาบอก และภาวนาให้พระเจ้าคุ้มครองเจ้านายของตัวเอง
