เมื่อคืนเดมอนนอนหันหลังให้กับหล่อนทั้งคืน เขาประกาศให้เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่า ความสัมพันธ์ทั้งหลายทั้งมวลระหว่างหล่อนกับเขาสมควรจบลงได้แล้ว
พะแพงกล้ำกลืนความเจ็บปวดทรมานลงไปในอก ขณะนั่งมองลูกชายวิ่งเล่นอยู่ภายในสวน เฝ้ามองวินเซนต์เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะไม่มีวันได้เห็นอีกแล้ว เพราะหล่อนตัดสินใจแล้วว่าจะต้องออกไปจากที่นี่ ก่อนที่จะถูกเดมอนจับโยนออกไป
“หมูวิน…แม่รักลูกนะ รักมาก…” หล่อนสะอึกสะอื้นปิ่มจะขาดใจ “แต่ที่แม่ไม่ได้พาลูกไปด้วยก็เพราะพ่อเขาจะดูแลลูกได้ดีกว่าแม่ ลูกอยู่กับพ่อจะมีความสุข มีทุกอย่าง ในขณะที่แม่คนนี้ มีแต่ความรักเท่านั้นที่สามารถมอบให้หนูได้…”
“แม่คับบบบ…”
พะแพงรีบยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งทันที เมื่อลูกชายตัวน้อยวิ่งเข้ามาหา
“มีอะไรเหรอครับหมูวิน”
“ผมเจอหอยตัวใหญ่มากเลยคับ แม่ไปดูกับผมนะคับ”
“ได้สิครับคนเก่ง” หล่อนพยักหน้ารับ ก่อนจะรีบลุกขึ้นและปล่อยให้ลูกชายจูงมือเข้าไปในสวนทั้งน้ำตา
หลังจากวิ่งเล่นจนเหนื่อย วินเซนต์ก็ให้หล่อนพาขึ้นมาอาบน้ำและกล่อมนอน มือเล็กของพะแพงลูบไล้ศีรษะของลูกชายด้วยความอาลัยอาวรณ์ หยาดน้ำตาไหลรินเป็นสายราวกับสายธารา ก้อนสะอื้นในลำคอที่พยายามกล้ำกลืนเอาไว้ตอนนี้เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากสั่นเทาอย่างต่อเนื่อง
“หมูวินครับ…แม่จะเฝ้าดูลูก…เฝ้าดูลูกอยู่ห่างๆ นะครับ” หล่อนสะอื้นไห้ไม่หยุดเมื่อการจากลากำลังจะเดินทางมาถึง “จะคอยเป็นกำลังใจให้ลูกชายของแม่เสมอ…”
พะแพงก้มหน้าลงจูบแก้มของวินเซนต์หลายครั้ง หัวใจปวดร้าวทรมานเหลือเกินกับการพลัดพรากจากลูกอันเป็นที่รัก แต่หล่อนก็จำต้องไป จำต้องทิ้งวินเซนต์เอาไว้ที่นี่กับเดมอน ผู้เป็นบิดาที่จะสามารถเนรมิตทุกอย่างให้กับลูกชาย
“แม่รักลูกเสมอนะ หมูวิน…”
หยาดน้ำตาอุ่นๆ หยดลงบนแก้มยุ้ยของลูกชาย และก็ทำให้เด็กน้อยรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมอง หล่อนต้องรีบป้ายน้ำตาทิ้ง พร้อมกับฉีกยิ้มให้กว้างที่สุด
“แม่ร้องไห้ทำไมคับ” เด็กน้อยถามอย่างงัวเงีย หล่อนรีบส่ายหน้าไปมา
“ฝุ่นปลิวเข้าตาแม่น่ะครับหมูวิน”
วินเซนต์ระบายยิ้มให้กับมารดา “แม่นอนกอดผมจนกว่าผมจะตื่นนะคับ”
คนฟังแทบหัวใจสลาย จำต้องพยักหน้าตอบรับ “ครับ แม่จะกอดหมูวินเอาไว้ด้วยความรักของแม่นะครับ”
เด็กน้อยไม่เข้าใจคำพูดของมารดานัก แต่ก็อมยิ้ม และหลับตาลงไปในที่สุด
เมื่อลูกชายหลับไปแล้ว พะแพงก็ยกมือขึ้นปิดหน้าร้องไห้โฮด้วยความทรมาน หล่อนไม่อยากจากไปเลย แต่การอยู่ที่นี่ก็รังแต่จะทำให้ทุกอย่างแย่ลง
“แม่ขอโทษ…แม่ขอโทษนะหมูวิน ที่แม่อ่อนแอเกินไป…” หล่อนมั่นใจว่าเดมอนจะต้องทำให้วินเซนต์มีความสุขได้อย่างแน่นอน รวมถึงวิคตอเรียด้วย ผู้หญิงคนนั้นเอ็นดูลูกชายของหล่อนอย่างจริงใจ วินเซนต์จะต้องมีความสุข
พะแพงก้มลงจูบแก้มของลูกชายเบาๆ อีกครั้ง ก่อนจะตัดใจเดินจากมาทั้งน้ำตา หล่อนมุ่งหน้าตรงไปยังห้องนอน หยุดยืนอยู่กลางห้อง มองไปรอบๆ ตัวราวกับต้องการจะจดจำทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ในความทรงจำให้ได้มากที่สุด
หยาดน้ำตาแห่งความอาลัยไหลรินไม่ขาดสาย หัวใจของหล่อนปวดร้าวทรมานจนแทบจะแตกสลายอยู่แล้ว กลีบปากสั่นระริก ขณะเดินไปที่หัวเตียง เปิดลิ้นชัก หยิบกระดาษแผ่นเล็กพร้อมกับปากกาติดมือออกมาด้วย
หล่อนเดินไปทรุดตัวลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง จรดปลายปากกาลงกับกระดาษสีขาวสะอาด และบรรจงเขียนความรู้สึกของตัวเองทั้งหมดลงไปบนกระดาษแผ่นนั้น
“ลาก่อนค่ะนายน้อย…” หล่อนวางปากกาทับกับกระดาษที่ตัวเองเขียนตัวหนังสือลงไปเอาไว้ น้ำตาแห่งความเสียใจหยดแหมะลงบนกระดาษแผ่นนั้นมากมาย กลีบปากอิ่มสั่นระริก ขณะร่างบอบบางไร้เรี่ยวแรงลุกขึ้นยืน และเดินตรงไปทรุดนั่งลงบนเตียงกว้าง เตียงที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อนระหว่างหล่อนกับเดมอน
มือเล็กลูบไล้ไปบนผ้าปูเตียงเรียบตึง น้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย สมองเต็มไปด้วยความอาลัยรักจนหัวใจปวดร้าวทรมาน หล่อนคงไม่มีโอกาสได้นอนร่วมเตียงกับเขาอีกแล้ว
พะแพงล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างราวกับต้องการสั่งลา หล่อนร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าเวทนาเป็นที่สุด
วันนี้เดมอนอยู่เคลียร์งานที่คาสิโนจนดึก เพราะอีกเจ็ดวันต่อจากนี้เขาได้เขียนใบลาพักร้อนรอเอาไว้แล้ว รอยยิ้มพึงพอใจระบายเต็มใบหน้าหล่อเหลา เมื่อนึกถึงแผนการของตัวเองที่มีวิคตอเรียและวินเซนต์เป็นผู้ร่วมขบวนการ
เดมอนก้าวขึ้นมานั่งบนรถ เขาปิดประตูรถ ติดเครื่องยนต์ แต่ยังไม่เคลื่อนรถออกจากลานจอดรถ มือใหญ่ล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงขายาวเนื้อดีที่สวมใส่อยู่ หยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงสดออกมา
ใบหน้าหล่อเหลาเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อแสงเพชรสะท้อนกับไฟในรถเข้ามาในดวงตา ชายหนุ่มเอียงคอมองแหวนเพชรเม็ดงามสีฟ้าเข้ม ซึ่งเป็นสีเดียวกับดวงตาของเขาด้วยความไม่มั่นใจนัก
“เธอจะชอบมันหรือเปล่านะ แพตตี้”
แต่ไม่นานไหล่กว้างก็ไหวน้อยๆ และความเผด็จการที่มีอยู่อย่างล้นพ้นก็ทำให้เขาพึมพำออกมา
“ชอบหรือไม่ชอบเธอก็ต้องรับเอาไว้และใส่มัน เพราะฉันเป็นคนซื้อให้เธอ”
เขาอมยิ้มอย่างมีความสุข ใช้นิ้วกดปิดกล่องกำมะหยี่ ก่อนจะยัดมันกลับลงไปในกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง และเคลื่อนรถสปอร์ตคันงามออกจากคาสิโนไปด้วยหัวใจที่เบิกบาน
“แต่ก่อนที่ฉันจะให้แหวนเธอในวันพรุ่งนี้ คืนนี้เธอก็ต้องให้รางวัลฉันทั้งคืนเสียก่อน แพตตี้…” แค่คิดว่าจะได้ร่วมรักอย่างดุเด็ดเผ็ดมันกับภรรยาคนสวย ความเป็นชายที่เป้ากางเกงก็ตุงโด่งชูชันน่าอึดอัดทรมาน
เขาไม่เคยต้องมาทำอะไรลับลมคมในแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต แต่กับพะแพง เขาจำเป็นต้องทำ เพราะไม่มีความกล้าหาญพอที่จะสารภาพความรู้สึกออกไปตรงๆ
ชายหนุ่มกดโทรศัพท์มือถือผ่านหน้าปัดรถยนต์ ก่อนจะกรอกเสียงออกไปเมื่อคนปลายสายตอบรับ
“เรื่องโรงแรมที่เวนิสคุณจัดการให้ผมเรียบร้อยแล้วใช่ไหม ไบโอนี”
“เรียบร้อยแล้วค่ะท่านประธาน”
“อืม ขอบใจ”
“เอ่อ ท่านประธานจะไปฮันนีมูนกับ…คุณแพตตี้เหรอคะ”
“ใช่ แล้วเจ็ดวันที่ผมไม่อยู่ ถ้ามีเรื่องอะไรที่ด่วนมากๆ ก็ให้โทรหาได้ แต่ถ้าไม่ด่วนอย่าได้เสนอหน้าโทรมารบกวนเวลาของผมกับเมียเด็ดขาด เข้าใจใช่ไหมไบโอนี”
“เข้าใจค่ะท่านประธาน”
“โอเค งั้นแค่นี้แหละ”
เดมอนกดตัดสายจากเลขาฯ ของตัวเอง และก็เผลออมยิ้มออกมา เมื่อสมองจินตนาการถึงความสุขของการดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ของตัวเองกับพะแพง
ทำไมเขาต้องรู้สึกว่าหัวใจมันพองโตขึ้นแบบนี้ด้วยนะ…
