พะแพงจูงวินเซนต์เดินเข้าไปหาเบนจามินทร์ และเอ่ยขึ้นด้วยความอึดอัด
“ผู้ชายพวกนั้น…” หล่อนหันไปมองผู้ชายใส่สูทสีดำหลายต่อหลายคนที่ยืนอยู่ทุกจุดในบริเวณที่หล่อนกับลูกชายอยู่ ก่อนจะหันกลับมาจ้องหน้าคู่สนทนา “คนของนายน้อยใช่ไหมคะ”
หล่อนคิดว่าเบนจามินทร์จะปฏิเสธบ้าง แต่ชายหนุ่มกลับพยักหน้ารับอย่างไม่สะทกสะท้าน “ใช่ครับ นายน้อยสั่งให้ตามมาอารักขาคุณแพตตี้กับคุณชายน้อยครับ”
“แล้วในโรงหนังที่ไม่มีคนเลย นั่นก็เป็นเพราะคุณอีกหรือเปล่าเบนจามินทร์”
โรงหนังทั้งโรงที่หล่อนกับลูกชายเข้าไปดู ไม่มีผู้คนร่วมดูด้วยเลยจนน่าแปลกใจ
“ใช่ครับ นายน้อยบอกให้ผมเหมาโรงหนังให้คุณแพตตี้กับคุณชายน้อยครับ”
พะแพงถอนหายใจออกมาอย่างอึดอัดระคนเหลือเชื่อ ไม่คิดว่าเดมอนจะทำถึงขนาดนี้ หล่อนรู้หรอกน่าว่าเขารวย แต่ก็ไม่จำเป็นต้องแสดงอภินิหารขนาดนี้ไม่ใช่เหรอ
“ฉันจะพาหมูวินไปกินไอศกรีม”
“ครับ”
“พวกคุณไม่ต้องตามไปหรอกนะ ฉันดูแลลูกชายของตัวเองได้”
“คงไม่ได้หรอกครับ เพราะเป็นคำสั่งของนายน้อย”
หล่อนเต็มไปด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ และก็ขยับเท้าจูงมือวินเซนต์เดินไปข้างหน้า
“ทางไปร้านไอศกรีมทางนี้ครับ”
“ฉันจะพาหมูวินไปห้องน้ำค่ะ จะตามไปด้วยไหมคะ” หล่อนประชดประชันเพราะรู้สึกอึดอัด
“พวกผมจะไปรออยู่หน้าห้องน้ำครับ”
พะแพงเป่าลมออกจากปากแรงๆ ยกมือขึ้นกุมศีรษะ ก่อนจะพาวินเซนต์เดินไปห้องน้ำ
“ไปพวกเรา ตามคุณนายกับคุณชายน้อยไป”
แล้วผู้ชายใส่สูทสวมแว่นตาจำนวนสิบกว่าคนก็เดินตามพะแพงกับวินเซนต์ตรงไปยังห้องน้ำทันที
หลังจากลูกชายจัดการไอศกรีมไปถึงสองถ้วย หล่อนก็พาวินเซนต์ที่ตอนนี้ตัวจะกลมเป็นลูกหมูอยู่แล้วออกมาจากร้านไอศกรีม
“หมูวินอยากไปไหนต่อไหมครับ” หล่อนย่อตัวลงเอ่ยถามลูกชาย เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมองมารดาและฉีกยิ้มกว้าง
“ผมอยากไปสวนสนุกต่อคับแม่”
“สวนสนุกเหรอ”
“ใช่คับ ที่พ่อพาไปเมื่อวันก่อน” สีหน้าและแววตาของลูกชายเต็มไปด้วยความสุข จนหล่อนไม่กล้าที่จะขัดข้อง
“ได้สิจ๊ะ แต่แม่ขอโทรไปถามคุณพ่อก่อนนะครับ”
เด็กน้อยกำลังจะตอบ ก็ฉีกยิ้มกว้างและชี้นิ้วไปข้างหลังของหล่อนเสียก่อน
“นั่นไงคับพ่อ…”
หล่อนเลิกคิ้วสูงด้วยความประหลาดใจ เมื่อลูกชายกระโดดตื่นเต้นดีใจและเรียกหาเดมอน หล่อนจึงต้องเอี้ยวตัวกลับไปมอง ก่อนจะเผยอปากค้าง
“นาย…น้อย…”
เดมอนจริงๆ ด้วย แต่เขาไม่ได้มาคนเดียว แต่มากับวิคตอเรียผู้หญิงที่สวยราวกับนางฟ้า
น้ำตาของหล่อนไหลออกมาคลอเบ้า หัวใจเจ็บปวดราวกับถูกปักด้วยมีดแหลม ลำคอของหล่อนตีบตัน กระบอกตาร้อนผ่าวจนปวดร้าวทรมาน
“พ่อคับ”
วินเซนต์รีบวิ่งเข้าไปกอดเดมอนด้วยความดีใจ หล่อนจำต้องกล้ำกลืนความเจ็บปวดเดินตามเข้าไปหยุดใกล้ๆ
“สวัสดีค่ะคุณแพตตี้ ไม่คิดว่าเราจะใจตรงกันแบบนี้นะ” วิคตอเรียก็ยังคงยิ้มสดใสและทักทายหล่อนอย่างเป็นมิตรเหมือนเช่นทุกครั้ง
“สวัสดีค่ะคุณวิคกี้” หล่อนพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นเครือ แต่มันก็ยังคงสั่นเทาที่ท้ายประโยคอยู่ดี
“นี่วิคกี้กับเดมอนมาซื้อแหวนให้…”
เดมอนแย้งขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงกระด้างก่อนที่วิคตอเรียจะทันได้พูดจบอย่างที่ตั้งใจเอาไว้
“วิคกี้ ไหนคุณบอกว่าหิวยังไงล่ะ”
“เอ่อ นั่นสิคะ” วิคตอเรียลืมเรื่องที่จะพูดออกไปทันที “คุณแพตตี้กินข้าวหรือยังคะ ไปกินด้วยกันไหม”
“อย่าเลย ผมอยากได้ความเป็นส่วนตัว” เดมอนแย้งขึ้นโดยที่หล่อนยังไม่ทันได้ตอบเลยแม้แต่น้อย หล่อนน้ำตาซึม เม้มปากเป็นเส้นตรง ก่อนจะกัดฟันพูดขึ้น
“เชิญคุณวิคกี้กับนายน้อยตามสบายเถอะค่ะ เดี๋ยวแพงกับหมูวินจะกลับบ้านแล้วค่ะ”
“ผมอยากไปสวนสนุกคับแม่ ผมยังไม่อยากกลับ” วินเซนต์แย้งขึ้นอย่างขัดใจตามประสาเด็ก
“วันนี้เรากลับกันก่อนนะครับ เอาไว้พรุ่งนี้…” หล่อนยังพูดไม่ทันจบ เดมอนก็แทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา ถือตัว
“เธอกลับไปเถอะ เดี๋ยวฉันพาจะพาหมูวินไปสวนสนุกเอง”
“วิคกี้ไปด้วยนะคะ”
วิคตอเรียรีบพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น
“ได้สิวิคกี้”
เดมอนตอบรับอย่างยินดี แต่ไม่ใช่แค่เดมอนคนเดียว เพราะวินเซนต์ก็แสดงความตื่นเต้นดีใจที่วิคตอเรียร่วมทริปไปด้วยไม่ต่างกัน
“ป้าวิคกี้ไปด้วยจริงๆ เหรอคับ”
วิคตอเรียโน้มตัวลงเล็กน้อย และหยิกแก้มยุ้ยของวินเซนต์เบาๆ อย่างหมั่นไส้
“จริงสิครับหมูวิน เราจะไปเล่นเครื่องเล่นสนุกๆ กันนะครับ”
“เย้ ดีใจจังเลยคับ”
ภาพของเดมอน วิคตอเรียและวินเซนต์ หากคนเดินผ่านไปผ่านมาคงคิดว่าทั้งสามคนเป็นพ่อแม่ลูกกันอย่างแน่นอน ในขณะที่หล่อนเป็นเพียงแค่คนรับใช้
หยาดน้ำตารินไหลออกมา จนต้องรีบยกมือขึ้นป้ายทิ้ง ความน้อยใจที่ตัวเองเสมือนส่วนเกินทำให้ต้องค่อยๆ หมุนตัวเดินจากมาเงียบๆ
“เบน ขับรถไปส่งเมียฉันให้ถึงบ้าน แล้วดูให้ดีอย่าให้เธอออกมาจากบ้าน จนกว่าฉันจะกลับ”
“ครับ นายน้อย”
เดมอนมองตามร่างบอบบางของพะแพงที่เดินจากไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย ซึ่งแน่นอนว่าวิคตอเรียมองเห็นได้อย่างชัดเจน
“ไม่ตามเธอไปเหรอคะ บางทีเธออาจจะกำลังน้อยใจก็ได้ที่คุณไม่ยอมให้เธอไปด้วย”
“ผมมีเรื่องต้องตกลงกับหมูวินตามประสาพ่อลูกน่ะครับ ก็เลยให้แพตตี้ไปด้วยไม่ได้จริงๆ”
“เรื่องแหวนใช่ไหมคะ”
เดมอนยิ้มน้อยๆ ให้วิคตอเรีย ก่อนจะย่อตัวลงอุ้มวินเซนต์ขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน
“เราไปกันเถอะครับวิคกี้”
“โอเคค่ะ”
พะแพงนั่งร้องไห้มาตลอดทางอย่างกลั้นความเสียใจเอาไว้ไม่อยู่ จนเบนจามินทร์ต้องเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“คุณแพตตี้เป็นอะไรไปครับ ร้องไห้ทำไม ให้ผมโทรบอกนายน้อยไหมครับ”
“ไม่…ฉันไม่เป็นไรหรอก แค่ฝุ่นเข้าตาน่ะ”
คำตอบของหล่อนมันปัญญาอ่อนมากหล่อนรู้ดี และก็มั่นใจว่าเบนจามินทร์ไม่มีทางเชื่อ แต่ที่ชายหนุ่มไม่ถามต่อก็คงเป็นเพราะเวทนาหล่อนนั่นเอง
หล่อนนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นมาจนถึงบ้านก็ก้าวลงจากรถ และพุ่งตัวขึ้นไปหลบร้องไห้อยู่ในห้องของวินเซนต์ ก่อนจะผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ได้ยินเสียงประตูห้องเปิด หล่อนผงกศีรษะขึ้นมองก็เห็นว่าเดมอนกำลังซุบซิบอะไรบางอย่างกับวินเซนต์
หล่อนอดทนรอจนเดมอนเดินจากไป จึงขยับตัวลุกขึ้นนั่ง และก็เอ่ยเรียกลูกชาย
“หมูวินครับ”
เด็กชายสะดุ้งน้อยๆ เมื่อหันมาเห็นหล่อน ก่อนจะเอ่ยถาม “แม่ไม่ได้ยินที่ผมพูดกับพ่อใช่ไหมคับ”
หล่อนเต็มไปด้วยความแคลงใจกับความลับของสองพ่อลูก “ใช่จ้ะ แม่ไม่ได้ยินหรอก แต่หมูวินไม่คิดจะบอกแม่เหรอครับ”
เด็กน้อยเดินเข้ามากอดหล่อนอย่างประจบประแจง “ผมก็อยากบอกนะคับ แต่พ่อไม่ให้บอก”
น้ำตาของหล่อนแทบไหลในทันที แต่ก็พยายามที่จะไม่ร้องไห้ให้วินเซนต์เห็น
“คงเป็นเรื่องสำคัญใช่ไหมครับ”
“คับ พ่อบอกแบบนั้น”
“เกี่ยวกับแม่ด้วยใช่ไหมครับ”
เด็กน้อยพยักหน้ารับอีกครั้ง และนั่นก็ทำให้หล่อนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เดมอนคงพยายามที่จะเขี่ยหล่อนให้พ้นจากชีวิตของเขาและวินเซนต์ในไม่ช้านี้สินะ
“แม่ร้องไห้ทำไมคับ” นิ้วป้อมๆ ของวินเซนต์ยกขึ้นซับน้ำตาให้กับมารดา
พะแพงดึงร่างลูกชายมากอดรัดแน่น กอดด้วยความรักหมดใจที่ตัวเองมี
“แม่รักหมูวินนะครับ”
“ผมก็รักแม่คับ”
“แล้วถ้าวันหนึ่งแม่ไม่อยู่ หมูวินจะอยู่ได้ไหมครับ”
พะแพงดันร่างของลูกชายออกห่างเล็กน้อย และพยายามยิ้มให้ทั้งๆ ที่น้ำตาร่วงไม่หยุด
“ผมเป็นลูกผู้ชาย ผมต้องอยู่ให้ได้คับ”
หล่อนเป็นคนสอนให้ลูกชายเข้มแข็งและยืนให้ได้ด้วยตัวเองแม้ว่าจะไม่มีหล่อน ซึ่งตอนนี้วินเซนต์ก็ทำได้แล้ว แต่ทำไม ทำไมหล่อนถึงเจ็บปวดแบบนี้นะ เจ็บเหมือนจะขาดใจตาย
“วันนี้หมูวินสนุกไหมครับ” หล่อนรีบเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนที่หัวใจของตัวเองจะร้าวระบมมากไปกว่านี้
“สนุกมากเลยคับ ป้าวิคกี้ใจดี พาผมเล่นเครื่องเล่นเยอะแยะเลยคับ”
หล่อนควรดีใจสิที่วิคตอเรียรักวินเซนต์ “แล้วหมูวินชอบป้าวิคกี้ไหมครับ”
“ชอบมากคับแม่ ผมอยากไปเที่ยวกับป้าวิคกี้อีก”
“แม่จะบอกกับพ่อให้นะครับคนเก่ง”
หล่อนดึงลูกชายเข้ามากอดแนบอกอีกครั้ง และการตัดสินใจสุดท้ายก็เกิดขึ้น น้ำตาแห่งความอาดูรไหลรินไม่ขาดสาย และมันก็คงจะหลั่งรินแบบนี้ไปจนกว่าหล่อนจะหมดลมหายใจ
