ช่วงบ่ายวินเซนต์วิ่งเข้ามาหาหล่อน และบอกว่าอยากไปดูหนังนอกบ้าน หล่อนจึงต้องโทรไปขออนุญาตจากเดมอน แต่โทรหลายครั้งเขาก็ไม่รับสาย จนกระทั่งครั้งสุดท้ายโทรศัพท์ของเดมอนก็ถูกกดรับแต่เสียงที่ตอบกลับมาไม่ใช่เสียงของเขา แต่เป็นเสียงของ…
“คุณวิคกี้…” หล่อนครางออกมาด้วยเสียงเบาหวิว หัวใจมีรูกลวงขนาดใหญ่ ความโหวงเหวงขนาดใหญ่แล่นเข้ากระแทกอย่างรุนแรงจนแทบล้มครืน
“นั่น ใช่คุณแพตตี้หรือเปล่าคะ”
วิคตอเรียถามกลับมาเสียงสดใสและเป็นมิตร จนหล่อนอดรู้สึกละอายใจที่คิดอิจฉาหญิงสาวไม่ได้
“เอ่อ…ค่ะ แพงเองค่ะ”
“เดมอนเข้าห้องน้ำอยู่ค่ะ เดี๋ยวออกมาแล้ววิคกี้จะรีบบอกให้โทรหาคุณแพตตี้ทันทีเลยนะคะ”
เข้าห้องน้ำ…
หล่อนทวนคำของวิคตอเรียทั้งน้ำตา
“เอ่อ ไม่ต้องหรอกค่ะคุณวิคกี้ แค่รบกวนคุณวิคกี้เรียนนายน้อยว่าแพงขออนุญาตพาหมูวินออกไปดูหนังแค่นั้นก็พอค่ะ”
“แค่ไปดูหนังต้องโทรมาขออนุญาตกันเลยเหรอคะ ไม่ยักกะรู้นะคะว่าเดมอนเผด็จการขนาดนี้ เกเรแบบนี้น่าตีจังเลยเนอะ” เสียงหัวเราะสดใสของวิคตอเรียยิ่งทำให้หล่อนทรมาน
“เอ่อ…แพงไม่มีอะไรแล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะคุณวิคกี้”
“สวัสดีค่ะ เดี๋ยวว่างเมื่อไหร่วิคกี้จะแวะเข้าไปหาหมูวินนะคะ”
พะแพงตอบรับน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนจะตัดสินใจวางสายไปทั้งน้ำตา
“แม่คับ พ่ออนุญาตไหมคับ”
เสียงของวินเซนต์ทำให้หล่อนต้องปั้นยิ้มอย่างเร่งด่วน และซ่อนน้ำตาเอาไว้สุดกำลัง
“อนุญาตสิครับ เราจะไปดูหนังกันสองคนแม่ลูกนะครับ”
วินเซนต์ทำหน้ายู่เล็กน้อยอย่างเสียดาย “ผมอยากให้พ่อไปด้วยจัง”
“พ่อทำงานครับ”
“ผมรู้คับก็เลยไม่งอแง” เด็กชายยิ้มกว้าง “งั้นเราไปกันเถอะคับแม่ ผมอยากดูหนังแล้ว”
“โอเคครับ แม่จะพาไปดูหนังและกินไอศกรีมนะครับ”
“เย้…แม่ใจดีที่สุดเลยคับ”
วินเซนต์กระโดดจนตัวลอย ก่อนจะยื่นมือมาจับมือของมารดาเอาไว้
“ไปคับแม่”
พะแพงยิ้มและจูงมือลูกชายเดินออกไปนอกบ้าน แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเบนจามินทร์วิ่งตามมา
“นายน้อยอนุญาตแล้วเหรอครับ”
“ค่ะ”
“งั้นเชิญขึ้นรถครับ ผมจะเป็นคนขับรถไปส่งครับ”
หล่อนรู้ดีว่าไม่มีทางปฏิเสธได้ “ค่ะ”
เบนจามินทร์เปิดประตูรถจนกว้าง หล่อนรอจนลูกชายก้าวขึ้นไปนั่งบนรถลีมูซีน ตัวเองจึงก้าวตามขึ้นไป เบนจามินทร์ปิดประตูรถให้อย่างสุภาพ ก่อนที่รถคันงามจะแล่นออกจากอาณาจักรของเจ้าพ่อคาสิโนอย่างเดมอน มุ่งหน้าตรงไปยังห้างสรรพสินค้าที่มีโรงภาพยนตร์ตามความต้องการของวินเซนต์
“เดมอนคะ เมื่อกี้คุณแพตตี้โทรมาค่ะ”
เมื่อเห็นเดมอนเดินออกมาจากห้องน้ำ วิคตอเรียก็รีบบอกเรื่องที่พะแพงฝากเอาไว้ทันที
“ขอบคุณครับวิคกี้” เดมอนคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจะโทรกลับหาหญิงสาว แต่วิคตอเรียยับยั้งเอาไว้เสียก่อน
“เธอฝากวิคกี้บอกว่าจะพาหมูวินออกไปดูหนังน่ะค่ะ ไม่ได้มีอะไรสำคัญหรอกค่ะ”
“ไปดูหนังหรือ” คิ้วเข้มขมวดมุ่น จนคนมองอย่างวิคตอเรียเต็มไปด้วยความขบขัน
“วิคกี้รู้ว่าคุณเป็นคนเผด็จการกับลูกน้อง แต่ไม่ยักกะรู้ว่ากับผู้หญิงที่รักก็เป็นด้วยนะคะ”
โหนกแก้มสูงของเดมอนมีสีระเรื่อขึ้น ก่อนที่เขาจะรีบพูดกลบเกลื่อนความขัดเขินของตัวเอง
“ก็แพตตี้ดื้อมากนี่ครับ ผมบอกให้ไปซ้ายก็จะพยายามไปขวาให้ได้ แบบนี้ถ้าไม่เผด็จการก็คงเหลิงเข้าสักวันน่ะครับ”
“แหม รักมากก็หวงมาก ถูกต้องไหมคะ”
วิคตอเรียหัวเราะชอบใจ มองผู้ชายที่เคยเป็นอดีตสามีด้วยความขบขัน
“วิคกี้ คุณพูดอะไรแบบนี้ ผมไม่อยากพูดด้วยแล้ว”
“แหมๆ แค่นี้ก็ต้องทำเป็นเขินด้วย”
หญิงสาวหัวเราะร่วน ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกระเซ้า “แล้วที่นัดให้วิคกี้มาหาเนี่ยมีธุระอะไรเหรอคะ ถ้าไม่สำคัญวิคกี้จะเรียกค่าเสียเวลาให้หนักๆ เลยนะคะ โทษฐานทำให้วิคกี้ต้องอยู่ห่างจากแดนนี่นาน”
เดมอนระบายยิ้มน้อยๆ เดินกลับไปทรุดนั่งหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของตัวเอง ก่อนจะพูดขึ้นมา
“ผมอยากได้แหวนน่ะ คุณช่วยเลือกให้ผมหน่อยได้ไหมวิคกี้”
วิคตอเรียเบิกตากว้าง ก่อนจะหัวเราะลั่น “จะซื้อแหวนให้คุณแพตตี้เหรอคะ”
“ก็…ประมาณนั้นแหละครับ แต่ผมเลือกไม่เป็น ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยซื้อของพวกนี้ให้ผู้หญิงมาก่อนเลย” น้ำเสียงของเดมอนเต็มไปด้วยความประหม่าอย่างเห็นได้ชัด
“วิคกี้รู้ค่ะ ขนาดเราแต่งงานกัน คุณยังไม่เคยซื้อให้วิคกี้เลย ให้แต่เงินไปซื้อเอาเองอย่างเดียว” หญิงสาวหัวเราะขบขันไม่หยุด “ว่าแต่ทำไมไม่ให้เงินคุณแพตตี้ไปซื้อเองล่ะคะ คุณถนัดเรื่องแจกเงินจะตายไป จริงไหม เดมอน” วิคตอเรียไม่ได้ประชดประชัน แต่หญิงสาวถามออกไปด้วยความสงสัยจริงๆ เพราะสิ่งที่หล่อนพูดออกมามันคือนิสัยแท้จริงของเดมอน
“แพตตี้ไม่ยอมรับเงินจากผมหรอกครับ อย่างดีเธอก็คงเอาไปใส่ลิ้นชักหัวเตียง ไม่งั้นก็ฉีกทิ้งเหมือนเคย”
“น่าอิจฉาคุณแพตตี้นะคะ ที่คุณรักเธอมากขนาดนี้”
นัยน์ตาสีฟ้าเข้มของเดมอนมองมาที่อดีตภรรยาด้วยความละอายใจ
“ถ้าคุณโกรธเคืองผม ก็ควรจะด่าว่าผมบ้างนะวิคกี้ ตลอดเวลาเกือบสี่ปีที่เราหย่าขาดกัน คุณไม่เคยตำหนิผมเลย ทั้งๆ ที่ผม…ทำให้คุณเสียใจ”
วิคตอเรียหัวเราะออกมา เรื่องในอดีตมันก็แค่ความหลังที่เดินย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้แล้วเท่านั้น หล่อนไม่เคยเอามันมาคิดให้รกสมองอีกตั้งแต่หย่าขาดจากเดมอน
“มันก็แค่ระยะแรกเท่านั้นแหละค่ะ แต่หลังจากนั้นวิคกี้ก็มองเห็นความจริงทั้งหมด ถึงเราจะฝืนอยู่ด้วยกันต่อไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ เพราะคุณไม่ได้รักวิคกี้ ไม่สิ…คุณไม่เคยรักวิคกี้มาก่อนเลยต่างหาก จริงไหมคะเดมอน”
“ครับ”
“ที่คุณยอมหมั้นหมายกับวิคกี้ก็เพราะเราเป็นเพื่อนกัน เราเข้าใจกันทุกเรื่อง และเราก็ไม่เคยผูกมัดซึ่งกันและกัน ดังนั้นคุณก็เลยสบายใจที่จะคบกับวิคกี้ ถูกต้องไหมคะ”
เดมอนทำได้แค่ระบายยิ้มเครียดๆ ออกมา เพราะทุกคำที่วิคตอเรียพูดมันคือเรื่องจริง ตอนแรกเขาคิดว่าการมีคู่ชีวิตก็แค่หาคนที่เข้าใจและเหมาะสมเท่านั้น เพราะเขาไม่รู้จักความรัก แต่พอได้สบตากับพะแพงเท่านั้น เขาก็รู้ทันทีเลยว่าความรักมันหน้าตาเป็นยังไง แม้จะพยายามวิ่งหนี พยายามหักห้ามใจยังไง สุดท้ายเขาก็หนีความจริงไม่พ้น เขารักพะแพง รักหล่อนจริงๆ
“คุณพูดถูกทุกอย่างวิคกี้”
วิคตอเรียยังคงระบายยิ้มให้กับเดมอน “ตอนนี้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันแล้ว วิคกี้รู้สึกมีความสุขมากกว่าตอนที่เราเป็นสามีภรรยากันอีกค่ะ คุณก็เหมือนกันใช่ไหมคะเดมอน”
“ครับ”
วิคตอเรียเดินไปหยุดที่หน้าโต๊ะทำงานของอดีตสามี “ขอบคุณนะคะที่ทำให้วิคกี้ได้เจอกับรักแท้จริง เพราะถ้าวันนั้นเราสองคนไม่ตัดสินใจเลิกรากัน วิคกี้ก็คงไม่ได้พบกับแดนนี่ ผู้ชายที่รักวิคกี้ยิ่งกว่าลมหายใจของเขาเสียอีก”
“ผมยินดีด้วยนะวิคกี้ ขอให้คุณกับแดนนี่มีความสุข แต่งงานเมื่อไหร่ ผมจะเป็นเจ้าภาพให้เอง”
“แน่ใจนะคะที่พูด ห้ามกลับคำนะคะ”
“แน่ใจสิครับ ผมเคยผิดสัญญาหรือไง”
เดมอนกับวิคตอเรียหัวเราะกันครื้นเครง ก่อนที่วิคตอเรียจะหยุดหัวเราะและพูดขึ้น
“งั้นวิคกี้จะตอบแทนคุณด้วยการพาไปเลือกแหวนสวยๆ ที่รับรองว่าคนรับจะต้องดีใจจนน้ำตาไหลเลยล่ะค่ะ ดีไหมคะ”
“นั่นแหละที่ผมต้องการ”
เดมอนผุดลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินนำหน้าวิคตอเรียออกไปจากห้องทำงาน
“ไบโอนี ผมจะไม่เข้ามาทำงานแล้วนะวันนี้ มีอะไรด่วนก็โทรหาผมแล้วกัน”
“ค่ะท่านประธาน”
“ไปกันเถอะครับวิคกี้”
เดมอนหันไปบอกผู้หญิงข้างตัว ก่อนจะเดินนำตรงไปยังลิฟต์ตัวใหญ่ วิคตอเรียโบกมือให้กับไบโอนีอย่างคุ้นเคย ก่อนจะรีบเดินตามเดมอนไปติดๆ
“เหมาะสมกันขนาดนี้ ทำไมถึงหย่ากันนะ” เลขาฯ สาวบ่นพึมพำอย่างไม่เข้าใจ
