นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 61

ตอนที่61 น้ำยาแก้ฝี

ชั้นเรียนปรุงยายังคงดำเนินต่อไป และสเนปกำลังแนะนำให้ทุกคนทำยาที่สามารถรักษาฝีได้ หลังจากอธิบายวิธีทำยารักษาฝีแล้ว เขาแบ่งชั้นเรียนออกเป็นสองกลุ่มและให้ทุกคนเริ่มทำยาแก้ฝี

อัลเบิร์ต และ ลีจอร์แดน อยู่กลุ่มเดียวกันโดยธรรมชาติ ใครใช้ให้พวกเขานั่งโต๊ะเดียวกันล่ะ?

“มาอ่านขั้นตอนกันสองสามครั้งแล้วเริ่มทำยารักษาฝีกัน เพื่อหลีกเลี่ยงข้อผิดพลาดในขั้นตอนการเตรียมการ” อัลเบิร์ตเตือนว่า “ตราบใดที่ขั้นตอนไม่ผิด มันก็จะสำเร็จไม่แตกต่างจากหนังสือมากนัก”

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดเกี่ยวกับยาต้มคือการเพิ่มสมุนไพรและคนแบบสุ่ม

อัลเบิร์ตเปิด “ยาวิเศษและยาพิษ” โดยนึกถึงรูปแบบของยารักษาโรคฝี และเขาไม่สนใจว่ามีสเนปที่กำลังลากเสื้อคลุมสีดำอยู่ข้างหลังเขา

หลังจากสเนปจากไป อัลเบิร์ตก็หยิบยาที่เขาต้องการจากกล่องยาออกมา: ฟันงูพิษสองสามชิ้น หัวหอมปองโก ตำแยแห้งที่มัดรวมกัน โถที่มีทากมีเขา และหนามเม่นรากบาง

“นายต้องรับผิดชอบในการจัดการทากมีเขา สิ่งนี้จะต้องใช้เวลาอย่างน้อย 33 ถึง 45 นาที” อัลเบิร์ตยื่นแหนบให้ลี จอร์แดน

“โอเค ปล่อยให้ฉันจัดการเอง” ลี ไม่มีการคัดค้าน เขาหยิบแหนบที่อัลเบิร์ตมอบให้แล้วหยิบทากมีเขาที่น่าขยะแขยงออกมาจากขวดโหล

อย่างไรก็ตาม มันต้องใช้ 1 เกลเลียนในการซื้อกระป๋องนี้ในร้านขายยา

“อย่าลืมทำความสะอาดก่อน นายไม่จำเป็นต้องใส่น้ำมากในเตาหลอม ระวังอย่าให้มันเดือดและล้นออกมาได้” อัลเบิร์ตกล่าวเสริม

จากนั้นเขาก็เริ่มบดฟันงูด้วยครก หนังสือเล่มนี้ต้องการให้ฟันงูบดเป็นผงละเอียด ซึ่งเป็นงานที่ลำบากมาก

เมื่อเทียบกับความสามารถในการลงมือปฏิบัติของอัลเบิร์ตนักเรียนคนอื่นๆ ค่อนข้างขี้ขลาด

แน่นอนว่าสิ่งนี้อาจเกี่ยวข้องกับการที่อัลเบิร์ตยกระดับการผลิตยาของเขาเป็นระดับ 1

สเนปยังคงเดินเตร่อยู่ในห้องเรียน มองดูนักเรียนเรียกทำยาและบดฟันงู นักเรียนเกือบทั้งหมดถูกวิพากษ์วิจารณ์ มีเพียงอัลเบิร์ตและลีเท่านั้นที่รอดชีวิต

ท้ายที่สุด สเนปไม่สามารถหาอะไรมาวิจารณ์ได้ เว้นแต่ว่าความคืบหน้าของพวกเขาช้ากว่าคนอื่นๆ เล็กน้อย

“ต่อไปเรียกตำแยแห้ง” อัลเบิร์ตมองไปทางด้านหลังของสเนป และเตือนเขาด้วยเสียงต่ำว่า “ให้ความสนใจกับน้ำหนัก อย่าชั่งมันผิดไป”

“ตกลง.” ลี จอร์แดนอารมณ์ดี ที่สเนปไม่รบกวนพวกเขา

อัลเบิร์ตพยายามหั่นหัวหอมปองโกเป็นชิ้นบางๆ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ลีเตือนว่า: “ทากต้มเสร็จแล้ว”

อัลเบิร์ตโน้มตัวเข้ามาทันทีและแทงทากที่มีเขาด้วยหลอดแก้ว หลังจากแน่ใจว่าต้มจนเดือดแล้ว เขาก็เทน้ำลงในหม้อ ทิ้งทากที่มีเขาต้มไว้

หลังจากเตรียมส่วนผสมแล้ว สิ่งเดียวที่เหลือคือผสมสิ่งต่างๆสำหรับทำยารักษาโรคหิด

ขั้นแรก ใส่ผงฟันงูลงในเตาหลอม คนช้าๆ ให้ผสมกับน้ำให้ทั่ว และยาในถ้วยใส่ตัวอย่างจะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน

“สีน้ำเงินเข้มเหรอ?” ลี เอนศีรษะเพื่อดูสีของยาในหม้อ

“มันเป็นสีน้ำเงินเข้ม” อัลเบิร์ตหั่นหัวหอมปองโกลงในเตาหลอมอย่างหมดจดและให้ความร้อนต่อไปประมาณสิบวินาที น้ำยาค่อยๆเปลี่ยนจากสีน้ำเงินเข้มเป็นสีแดงตามที่บันทึกไว้ในหนังสือ

หลังจากที่สีไม่เปลี่ยนแปลง ขั้นตอนต่อไปคือการค่อยๆ โรยผงตำแยแห้งลงไป แล้วคนให้ยากลายเป็นสีชมพู

“ใส่เมือกหนอนผีเสื้อ ลงไปทีละช้อนเล็กๆ ต่อไป จากนั้นคนให้เข้ากัน ยาที่อยู่ในนั้นจะกลายเป็นสีเขียว” อัลเบิร์ตพึมพำตามขั้นตอนขณะปฏิบัติการ “ขั้นตอนต่อไปคือการเพิ่มทากตุ๋นหนึ่งช้อนโต๊ะแล้วคนให้เข้ากันจนยาเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินแกมเขียว”

หลังจากเสร็จสิ้นขั้นตอนก่อนหน้านี้ อัลเบิร์ตก็นำเตาหลอมออกจากกองไฟ

ถ้าคุณไม่เอามันออกจากไฟ การเติมหนามเม่นโดยตรงจะทำให้ยาล้มเหลวโดยตรง สเนปยังเตือนทุกคนเป็นพิเศษเกี่ยวกับมัน

อัลเบิร์ตหยิบหนามของเม่นสองอันที่ ลีจอร์แดน มอบให้ ค่อยๆ ใส่ลงในหม้อ แล้วเริ่มคนตามเข็มนาฬิกาสามครั้ง ทำให้ยาสีน้ำเงินอมเขียวดั้งเดิมค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน

สุดท้าย โบกไม้กายสิทธิ์เหนือหม้อเพื่อทำยาให้เสร็จ

“นายทำสำเร็จไหม” ลีถามอย่างประหม่า

“ดูเอาเอง” อัลเบิร์ตขอให้หยิบช้อนหนึ่งขึ้นมาใส่ในขวดคริสตัลแล้วยื่นให้ลีข้างๆเขาเพื่อให้เขาเห็นสีของยา

“สำเร็จ!” ลีมองดูยาแก้ฝีในขวดยาอย่างตื่นเต้น สีของน้ำยานั้นโดยพื้นฐานแล้วเหมือนกับคำอธิบายใน “ยาวิเศษและยาพิษ”

“ใช่ มันประสบความสำเร็จ มันไม่ง่ายเลย” อัลเบิร์ตดับไฟ อย่างไรก็ตาม เขายังค่อนข้างสงสัยในประสิทธิภาพของยาที่ใช้รักษาโรคฝี

ขณะบรรจุขวดยาและเขียนชื่อเขา จู่ๆ อัลเบิร์ตก็ได้กลิ่นที่น่าขยะแขยง เขาหันศีรษะและเห็นว่ามีฟองสบู่อยู่ในหม้อของเฟร็ดและจอร์จ และยาในหม้อน้ำ มีสีน้ำตาลน่าขยะแขยงมาก

“เดี๋ยวก่อน เอาหม้อออกจากกองไฟก่อนจะใส่หนามเม่น” อัลเบิร์ตหยุดการตัดสินใจของจอร์จที่จะเผาหม้อ

อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ยังคงไม่สามารถบอกว่ามันคือยารักษาโรคฝีได้

“วีสลีย์ บอกฉันที พวกนายทำอะไร” สเนปเดินตามหลังฝาแฝดทั้งสองอย่างว่างเปล่า

“ยาแก้ฝี” จอร์จพึมพำเบาๆ

สเนปถามอย่างเฉยเมย “ยาแก้หิดในหนังสือเป็นสีอะไร หลังจากที่ทำเสร็จแล้ว”

“สีน้ำเงิน.”

“ฉันท้าให้พวกนายดื่มยาหม้อนี้ ถ้ามันไม่ได้รักษาโรคฝี นายคงวางยาพิษตัวเองแล้วแหละ” สเนปเหวี่ยงไม้กายสิทธิ์และกวาดยาในหม้อทิ้งไป

“แอนเดอร์สัน ยาของนายอยู่ที่ไหน”

“นี่ครับ” ลี จอร์แดนยื่นยารักษาฝีสีน้ำเงินอย่างรวดเร็ว และส่ายนิ้วชี้ไปที่ฝาแฝดโดยที่สเนปไม่ได้สังเกตอย่างมีชัย

“ก็พอจะผ่านอย่างเต็มกลืน” สเนปพูด หยิบขวดแก้วขึ้นมาและเหลือบมองยาแก้ฝีที่อยู่ด้านใน

“อะไรนะ แค่ผ่านอย่างเต็มกลืนอย่างงั้นเหรอ?”

หลังเลิกเรียน ลี พูดกับฝาแฝดอย่างรำคาญว่า “นี่อะไร เราปรุงยารักษาฝีสำเร็จ แต่ทำไมเราถึงเขียนเรียงความหลังจากทำยารักษาฝีสำเร็จแล้ว? แถมยังต้องเขียนยาวเท่าไม้บรรทัด “

“ไปพูดกับเขาสิ ถ้านายอยากสร้างปัญหาให้ตัวเอง” เฟร็ดพูดพลางชี้ไปที่สเนปที่กำลังมาที่นี่

“อะแฮ่ม” อัลเบิร์ตกระแอมในลำคอและพูดกับลี จอร์แดนว่า “บางทีศาสตราจารย์สเนปอาจคิดว่าเรามีพรสวรรค์ด้านยาและต้องการฝึกฝนเราให้ดี”

อัลเบิร์ตจงใจเพิ่มเสียงของเขาเพื่อให้สเนปได้ยิน

“ดูสิ ไม่มีเห็นมีใครได้รับการปฏิบัติแบบเราเลย”

“ฉันหวังว่าบทความเรื่องยาแก้ฝีของนายจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง แอนเดอร์สัน” สเนปหันศีรษะและจ้องไปที่ลี จอร์แดน “สำหรับนาย ไม่จำเป็นต้องเขียนเรียงความ”

“เขาหมายความว่ายังไง?” ลี จอร์แดนพึมพำ มองดูแผ่นหลังของสเนป

“หมายความว่ายังไง แน่นอนว่านายไม่สมควรได้รับความสนใจเป็นพิเศษ” ในที่สุดเฟร็ดก็อดหัวเราะไม่ได้หลังจากที่สเนปจากไป เขายกมือขึ้นและตบที่ไหล่ของอัลเบิร์ตแล้วพูดว่า “ดูเหมือน ศาสตราจารย์สเนปตั้งใจที่จะให้ความสนใจนายเป็นพิเศษจริงๆ บางทีเขาอาจต้องการเชิญนายให้เข้าร่วมชมรมปรุงยา!”

“จากนั้นฉันก็ทำได้แค่ปฏิเสธ เพราะฉันได้เข้าร่วมสโมสรการแปลงร่างแล้ว” อัลเบิร์ตกล่าวอย่างเคร่งขรึม

วินาทีถัดมา ทั้งสามคนก็หัวเราะเสียงดังขึ้น

แน่นอนว่าพวกเขาสามารถเดาได้ว่าสเนปดูไม่พอใจอัลเบิร์ต แต่ไม่มีวิธีที่ดีที่จะจัดการกับเขา ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงทำสิ่งนี้และให้ความสนใจเป็นพิเศษกับอัลเบิร์ต

ท้ายที่สุด นักเรียนไม่กี่คนชอบเขียนการบ้านโดยเฉพาะการบ้านพิเศษ