นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 60

ตอนที่60 วิชาปรุงยา

วันศุกร์เป็นวันที่สำคัญมากสำหรับอัลเบิร์ต

วิถีของบันไดเลื่อนและส่วนหนึ่งของทางเดินในปราสาทจะเปลี่ยนไปในวันนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้หลงทางระหว่างทางไปกินอาหาร พวกเขาจึงตัดสินใจไปกินอาหารกับนักเรียนรุ่นพี่คนอื่นๆ

“ตอนเช้าเราเรียนวิชาอะไร” ลีจอร์แดนใส่น้ำตาลสองก้อนลงในซีเรียลนม แล้วถามจอร์จที่อยู่ข้างๆ เขา

“วิชาปรุงยาสองคาบในตอนเช้า” อัลเบิร์ตพูดหลังจากกินไส้กรอกบนจานอาหาร “กับนักเรียนสลิธีริน”

“ฉันจำได้ว่าศาสตราจารย์วิชาปรุงยาคือสเนป” จอร์จพูดขึ้นทันที

“สเนป…โอ้ คนที่อัลเบิร์ตอยากถ่ายรูปเขาครั้งสุดท้าย?” ลีจอร์แดนคิดอะไรบางอย่าง “ใช่ นายโอเคกับเรื่องนั้นไหม”

“เรื่องอะไร?” อัลเบิร์ตมองหลี่ จอร์แดนอย่างสับสน

“สเนปไม่ได้บอกว่าจะถามนายเหรอ?” เฟร็ดเตือน

“อ้าว ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีปัญหา” อัลเบิร์ตอ่านหนังสือเมื่อคืนนี้ด้วย เนื้อหาส่วนใหญ่ในหนังสือสามารถจดจำได้ ตราบใดที่ไม่ยุ่งยากมากนัก ก็ไม่ต้องกังวลเลย

“ฉันจำได้ว่าสเนปดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าบ้านสลิธีริน”

“ใช่!” จอร์จเอนศีรษะและกระซิบว่า “ทุกคนบอกว่าเขาชอบนักเรียนของตัวเองเท่านั้นและไม่เคยให้คะแนนพิเศษแก่นักเรียนของบ้านอื่นนอกจากสลิธีริน”

“ระวัง เขากำลังมองมาที่นาย!” อัลเบิร์ตกระซิบ

สิ่งนี้ทำให้จอร์จตกใจ เขารีบก้มศีรษะและมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง แต่ไม่พบร่างของสเนป เมื่อรู้ว่าเขาถูกหลอก เขาจึงจ้องไปที่อัลเบิร์ตอย่างไม่พอใจ “นาย … ”

“ทำไมนายถึงทำเรื่องตลกแบบนี้อย่างจริงจัง?” แองเจลิน่าเดินไปข้างๆ อย่างเหนื่อยอ่อนและนั่งลง มองดูเสียงหัวเราะและส่ายหัว “วันนี้แย่จริงๆ ฉันหลงทาง ฉันเกือบจะมาไม่ถึงแล้ว”

อัลเบิร์ตหันศีรษะแล้วพูดกับแองเจลิน่า: “ฉันได้ยินมาว่าเธอเป็นผู้เล่นสำรองของควิดดิชแล้ว ยินดีด้วยนะ”

“ขอบคุณนะ” แองเจลิน่ามองดูอัลเบิร์ตอย่างสงสัย เธอยังได้รู้เกี่ยวกับอัลเบิร์ตจากลี จอร์แดน และรู้ว่าชาร์ลีสนใจที่จะให้อัลเบิร์ตเข้าร่วมทีมควิดดิช

อย่างไรก็ตาม อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่สนใจตำแหน่งของเขา และเขาอาจถูกแย่งชิงไปได้

“อย่าลืมเอาของที่จำเป็นสำหรับวิชาปรุงยาไปด้วย อย่าไปสาย และอย่าให้สเนปสร้างปัญหาให้กับเรา” หลังจากรับประทานอาหารเช้า อัลเบิร์ตก็ออกจากกระเป๋าเป้ของเขา ฉันหยิบ “ตำราสมุนไพรและเห็ดราวิเศษพันชนิด” ออกมาอีกเล่มแล้วเริ่มอ่าน

ห้องเรียนปรุงยาตั้งอยู่ในห้องใต้ดินใต้ปราสาท พวกเขาเข้าไปในประตูอีกด้านของห้องโถงและเดินลงบันไดไปยังส่วนล่างของปราสาท ซึ่งดูเย็นกว่าอาคารหลักของปราสาทด้านบน

พวกเขาเดินเข้าไปในห้องเรียนและพบว่านักเรียนสลิธีรินมาถึงก่อน

ห้องเรียนปรุงยาไม่ใหญ่เกินไป แต่สามารถรองรับนักเรียนได้อย่างน้อยสองโหล ผนังรอบห้องเรียนเต็มไปด้วยโหลแก้วหลายใบที่แช่ด้วยตัวอย่างสัตว์ และคนขี้ขลาดจะรู้สึกกลัว

“รู้สึกเหมือนศพที่แช่ฟอร์มาลินในวิชาชีววิทยา” อัลเบิร์ตนั่งข้างลี จอร์แดน มองดูโถแก้วที่อยู่รอบๆ และอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา

เมื่ออัลเบิร์ตมองไปรอบๆ ห้องเรียน เขาสังเกตเห็นตู้เก็บของที่มุมห้อง ซึ่งอาจมีวัตถุดิบต่างๆ ที่นักเรียนอาจใช้ในการทำยา หรือ “การทำน้ำยาขั้นสูง” ที่เป็นของเจ้าชายเลือดผสม

บนโพเดียม สเนปมองลงไปที่นักเรียนที่เข้ามาในห้องเรียน ข้างหลังเขาเป็นกระดานดำที่มีส่วนผสมและวิธีการเตรียมน้ำยารักษาฝีที่เขียนไว้

อัลเบิร์ตเงยหน้าขึ้นสบตากับสเนป ยิ้มอย่างสุภาพ และมองไปทางอื่น มันเป็นดวงตาที่เย็นชาและกลวงๆ ซึ่งทำให้อัลเบิร์ตรู้สึกอึดอัดมาก

ไม่นานหลังจากนั้น กริ่งของชั้นเรียนก็ดังขึ้น

สเนปหยิบรายชื่อขึ้นมา และเมื่อเห็นชื่ออัลเบิร์ต เขาก็หยุดไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเพ่งตาเพื่อสนทนาต่อ

“การเตรียมยาปรุงเป็นกระบวนการที่แม่นยำและเข้มงวด หลายคนไม่เชื่อว่ามันคือเวทมนตร์จริงๆ” เสียงของสเนปเย็นชาราวกับลมหนาวที่พัดมาในฤดูหนาว สีหน้าเฉยเมยของเขาและไม่มีอะไรเลย เสียงอารมณ์ทำให้นักเรียนในห้องเรียนกลัวที่จะซน

“ทุกปี ฉันมักจะพบกับคนงี่เง่าที่เผาหม้อทิ้ง” สเนปมองไปรอบๆ นักเรียนในห้องเรียนและพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่คิดว่าพวกเธอจะเข้าใจความงามของยาได้จริงๆ ฉันแค่หวังว่าคนงี่เง่าพวกนั้นจะไม่อยู่ในนี้”

หลังจากสเนปกล่าวเปิดงานเสร็จ ชั้นเรียนก็เงียบ

“แอนเดอร์สัน!” จู่ๆ สเนปก็พูดขึ้นว่า “ถ้าฉันใส่อัสโฟเดลกับเวิร์มวูดผสมกันจะได้อะไร”

อัลเบิร์ตชำเลืองมองลีแล้วยักไหล่และยืนขึ้น เขารู้สึกได้ว่าทั้งชั้นเรียนกำลังเฝ้าดูเขาอยู่ แต่เขาไม่รู้สึกประหม่าเลยและตอบคำถามของสเนปอย่างเรียบร้อย

“เป็นยานอนหลับที่มีฤทธิ์มาก ชื่อว่ายาตายทั้งเป็น”

“ถ้าฉันอยากให้นายหาชิ้นส่วนของบิซัวร์ให้ฉัน นายจะหามันได้ที่ไหน” สเนปเดินไปที่ด้านข้างของอัลเบิร์ต เพิ่มแรงกดดันที่เขามองไม่เห็น

“บิซัวร์เป็นหินชนิดหนึ่งที่นำมาจากท้องวัว มีฤทธิ์ในการล้างพิษอย่างแรง” อัลเบิร์ตพูดอย่างเฉยเมย

“แล้วบอกฉันว่าความแตกต่างระหว่าง อาโคนิตัมและ อาโคไนต์ คืออะไร”

“อาโคนิตัมและ อาโคไนต์ เป็นพืชชนิดเดียวกันและเรียกรวมกันว่า อาโคนิตัม“

“ก็แค่ลอกมาจากหนังสือเหมือนเดิม” สเนปพูดอย่างดูถูก  “แต่โดยพื้นฐานแล้วมันถูกต้อง “

อัลเบิร์ตนั่งลงอีกครั้ง และดูเหมือนว่าเขาจะผ่านคำถามของสเนปไปได้อย่างราบรื่น

ลีจอร์แดน ข้างๆ ยกนิ้วให้อย่างเงียบๆ เฟร็ดและจอร์จที่อยู่ข้างหลังทั้งคู่พยายามไม่หัวเราะ

อันที่จริง พวกเขาทั้งหมดเดาว่าสเนปจะสร้างปัญหา และอัลเบิร์ตก็แก้มันได้

“มัวรออะไรอยู่ทำไมไม่เขียนเล่า” สเนปกลับมาที่แท่นและหันไปหาทุกคน

มีเสียงกรอบแกรบคลำหาปากกาขนนกและกระดาษในห้องเรียน

“นี่นายกินหนังสือไปทั้งเล่มเลยเหรอ?” แชนน่ากระซิบ เธอชื่นชมอัลเบิร์ตที่ตอบคำถามของสเนปได้

ใครก็ตามที่มีสายตาสามารถบอกได้ว่าสเนปกำลังสร้างปัญหาให้อัลเบิร์ต

อัลเบิร์ตไม่ตอบ เพียงยกนิ้วชี้ไปที่ปากและทำท่าทางเงียบ ๆ แล้วยกนิ้วให้สเนป

สเนปจ้องแชนน่าอย่างไม่พอใจ และพูดอย่างเฉยเมย: “อย่าพูดในห้องเรียน กริฟฟินดอร์เดี๋ยวจะโดนหักแต้ม”

อันที่จริง แชนน่าไม่ใช่คนเดียวที่พูดอย่างแน่นอน นักเรียนของกริฟฟินดอร์รู้แล้วว่าศาสตราจารย์วิชาปรุงยากำลังตั้งเป้าไปที่บ้านของพวกเขา

ตัวอย่างที่ดีที่สุดคือ คำตอบของอัลเบิร์ตนั้นสมบูรณ์แบบ อย่างน้อยในชั้นเรียนอื่น อาจารย์คนอื่นๆ จะให้กริฟฟินดอร์อย่างน้อยห้าคะแนน แต่สเนปไม่ให้

พวกเขาบอกว่าสเนปชอบนักเรียนของตัวเองเท่านั้น และดูเหมือนว่านี่ไม่ใช่การโกหก

ไม่มีประเด็นพิเศษอะไรสำคัญกับอัลเบิร์ต เขาแอบมองศาสตราจารย์วิชาปรุงยาที่อยู่ข้างหน้าเขาอย่างลับๆ และเผชิญหน้ากับเซเวอรัส สเนปในความทรงจำ:

ผมบาง จมูกโด่ง ผมหงอกและมันเยิ้ม?

โอเค ผมของเขาอาจจะเพิ่งล้าง!

แต่สรุปเป็นคำพูดของเขา สเนปดูไม่ใช่คนดีเลยจริงๆ