นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 53

ตอนที่53 ไม่เป็นวิทยาศาสตร์เลย

“นี่ นี่!” ลี จอร์แดนโบกมือให้ฝาแฝดที่เพิ่งเข้ามาในห้องโถง “ในที่สุดพวกนายก็โผล่มา”

“ทำไมทุกคนถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ!” จอร์จนั่งข้างลี จอร์แดนและทักทายคนอื่นๆ

“นายโง่รึเปล่า?” ลี จอร์แดนอดไม่ได้ที่จะกลอกตามองทั้งสองคน “นี่มื้อเที่ยงนะ ถ้าไม่ให้เรากินข้าวที่นี่ เราจะไปกินที่ไหนกันดีล่ะ”

“ถูกต้องแล้ว ส่งแยมให้หน่อยสิขอบคุณ” เฟร็ดทาแยมจำนวนมากบนแผ่นขนมปัง กัดคำใหญ่แล้วถามว่า “วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดสอนอะไรในตอนเช้า”

“เรื่องสัตว์มืดได้รับการสอนไปครึ่งคลาส และเวลาที่เหลือคือให้เราฝึกฝนวิธีปล่อยประกายไฟสีแดงและสีเขียว” ไม่ใช่ลีที่ตอบเขา แต่ เป็นแองเจลิน่าที่นั่งตรงข้ามพวกเขา กัปตันทีมควิดดิชในอนาคตมองดูพี่น้องฝาแฝดด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์ “ฉันได้ยินมาว่าพวกนายทำให้คะแนนกริฟฟินดอร์ลดลง 30 แต้มในตอนเช้า และพวกนายทำให้คะแนนทั้งหมดที่อัลเบิร์ตได้รับในช่วงเวลานี้หายไป”

เฟร็ดเอาส้อมจิ้มมันฝรั่งพร้อมเปลือกแล้วบ่นว่า “เราทำเสียไปแค่ยี่สิบแต้ม”

“วิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์พวกนายโดนหักอีกสิบแต้ม” อัลเบิร์ตเงยหน้าขึ้นมองดูฝาแฝดและถามว่า “บ่ายนี้พวกนายไปไหนมา”

“ความลับ!” เฟร็ดและจอร์จมองหน้ากัน ยิ้มอย่างลึกลับ

“เออใช่สิ” ลี ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างและพูดกับพี่น้องวิสลีย์ว่า “ฟิลช์ขอให้ฉันบอกพวกนายว่าการลงโทษจะเริ่มในคืนพรุ่งนี้และสถานที่นี้เป็นห้องเก็บรางวัล”

“ดูเหมือนว่าพวกนายไม่จำเป็นต้องล้างห้องน้ำอีกต่อไป คราวนี้พวกนายต้องจะใช้มันเช็ดถ้วยรางวัล” หลังอาหาร อัลเบิร์ตหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมุมปาก จู่ๆ ก็พูดขึ้นว่า “อ้อ ไม่นานมานี้ฉันเจอวิลเลียม ดูเหมือนเขาเพิ่งจะล้างห้องน้ำในห้องพยาบาลของโรงเรียน”

“ช่วยอย่าพูดถึงมันในช่วงเวลาอาหารได้ไหม” แชนน่าเหลือบมองอัลเบิร์ตด้วยท่าทางโกรธและบ่นว่า “นั่นจะส่งผลต่อความอยากอาหารของทุกคน”

“ฉันจำได้ว่าตอนเย็นมีเรียนดาราศาสตร์” อาเลียเปลี่ยนเรื่องอย่างยากลำบาก “พวกนายคนไหนเคยไปที่หอดาราศาสตร์มาแล้ว”

“อย่ามองฉัน ฉันยังไม่เคยไป” ลีส่ายหัวก่อน “ยังไงก็ตาม ชั้นเรียนดาราศาสตร์ตอนเย็นเริ่มเมื่อไหร่”

“เริ่ม 21.30 น.” อัลเบิร์ตพูดพลางสแกนตารางเวลา

“ดึกมาก” แองเจลิน่าหยิบตารางเรียนของเธอออกจากกระเป๋าเป้แล้วมองดู มันเป็นเวลานี้จริงๆ

รู้ไหมว่า ฮอกวอตส์เริ่มเคอร์ฟิวเวลา 23.00 น.

“ไม่ต้องห่วง เราเคยขึ้นไปบนยอดหอคอยดาราศาสตร์ตอนเที่ยงแล้ว”

“เยี่ยมไปเลย!” อัลเบิร์ตพยักหน้าให้ฝาแฝดทั้งสองและกล่าวว่า “พวกนายจะต้องรับผิดชอบในการนำทุกคนในภายหลัง อย่าลืมนำกล้องส่องทางไกลไปด้วย อ้อ นี่บันทึกเกี่ยวกับการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดและประวัติศาสตร์แห่งเวทมนตร์”

อัลเบิร์ตหยิบหนังสือสองเล่มจากกระเป๋านักเรียนของเขาออกมาแล้ววางลงบนโต๊ะ

“ฉันจะทำก่อน!” ลีเอื้อมมือออกไปที่หนังสือ

“เราสามารถคัดลอกเรื่องได้ทีละคน และเราผลัดกันคัดลอกในภายหลังนะเพื่อน” ฝาแฝดทั้งสองเคลื่อนไหวเร็วกว่าลี

เมื่อเทียบกับการยืมโน้ตจากคนอื่น บันทึกของอัลเบิร์ตเกี่ยวกับประวัติศาสตร์เวทมนตร์นั้นน่าเชื่อถือกว่าอย่างเห็นได้ชัด

“พวกนายนี่มัน……”

“อะแฮ่ม ทักษะคาถาเรืองแสงของพวกนายเป็นยังไงบ้าง พรุ่งนี้ดูเหมือนว่าจะมีวิชาการแปลงร่างและวิชาคาถา” อาเลียมองฝาแฝดที่ไร้ยางอายและพูดต่อ “ไม้ขีดของฉันยังไม่เปลี่ยนแปลงเลยจนถึงตอนนี้”

“แชนน่าเวทมนตร์ทั้งสองของเธอฝึกฝนเป็นยังไงบ้าง ฉันเกือบลืมคาถาทั้งสองในวิชาการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดแล้ว” แองเจลิน่าโกรธเล็กน้อย ไม้ขีดของเธอเองก็ไม่คืบหน้า แม้ว่าในช่วงนี้ ฉันไม่ได้ทุ่มเทเวลาและพลังงานมากนักในการฝึกฝนเวทมนตร์ก็เถอะ

“ฉันเข้าใจแค่คาถาเรืองแสงเท่านั้น” หลังจากได้ยินสถานการณ์ของทุกคนแล้ว แชนน่าก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอได้ฝึกฝนคาถาเรืองแสงมาจนถึงทุกวันนี้ และเธอแทบจะไม่เชี่ยวชาญมันเลย

“ไม่ต้องกังวล” อัลเบิร์ตปลอบโยนว่า “ศาสตราจารย์มักกอนนากัลและศาสตราจารย์ฟลิตวิคจะให้เวลาพวกเราไปในชั้นเรียน แน่นอน เธอสามารถฝึกฝนได้ในช่วงสุดสัปดาห์”

“อัลเบิร์ตไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการบ้าน มันน่าอิจฉาเกินไปแล้ว” เฟร็ดพูดเกินจริง

อัลเบิร์ตกลอกตาเมื่อได้ยินคำพูดนั้น และแอบพูดในใจว่า “อิจฉาบ้าอะไร ฉันฝึกมันเอง”

“แล้วนายล่ะ?” จอร์จถามเพื่อนร่วมห้องข้างๆ เขา

“เอาล่ะ คาถาเรืองแสงนั้นเกือบจะเชี่ยวชาญแล้ว อย่างไรก็ตาม การแปลงร่างนั้นยากจริงๆ” ลีจอร์แดนคิดถึงความยากของการแปลงร่าง และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเล็กน้อย

“ลี นายเชี่ยวชาญคาถาเรืองแสงตั้งแต่เมื่อไหร่!” เฟร็ดและจอร์จมองเพื่อนร่วมห้องด้วยความประหลาดใจ

มันโอเค ทุกคนอยู่ในระดับเดียวกันไม่ใช่เหรอ? แกทำไมหนีออกไปคนเดียว

“เมื่อคืนนี้…ฉันได้ฝึกคาถาเรืองแสง” หลี่เฉียวตันพูดอย่างไม่ดี

“แน่นอนว่าการแปลงร่างยากใช่ไหม?” อาเลียเงยหน้าขึ้นมองที่อัลเบิร์ตและคนอื่นๆ ก็มองไปที่อัลเบิร์ตเช่นกัน

อัลเบิร์ตพูดไม่ออกซักพัก: พวกนายมองฉันทำอะไร?

“นายสอนทุกคนหน่อยสิ” เฟร็ดเอื้อมมือไปคล้องคออัลเบิร์ตแล้วพูดว่า “มีเคล็ดลับอะไรไหม”

“ไม่มีเคล็ดลับ ทุกคนต้องฝึกฝน” อัลเบิร์ตพูดอย่างหมดหนทาง: “ศาสตราจารย์มักกอนนากัลยังกล่าวถึงสิ่งที่ต้องให้ความสนใจด้วย”

ไม่มีอะไรมากไปกว่าการฝึกฝน จำไว้ว่าคุณต้องมีสมาธิเมื่อคุณแปลงร่าง คุณต้องแม่นยำเมื่อคุณเหวี่ยงไม้กายสิทธิ์ และคาถาที่คุณใช้ต้องถูกต้อง

แน่นอน การเรียนรู้การแปลงร่างต้องใช้ความพยายามของคุณเอง

อันที่จริง มีบางสิ่งที่อัลเบิร์ตไม่ได้พูด เว้นแต่นายจะมีระบบเหมือนฉัน

เวลา1ทุ่ม ทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องโถงอีกครั้ง และ กำลังมารวมตัวกันเพื่อฝึกคาถา

เมื่อว่าทุกคนพบว่าพวกเขาไม่มีไม้ขีด และในที่สุด จอร์จก็หักกิ่งไม้จากด้านนอกเพื่อใช้เป็นไม้ขีด

“อะแฮ่ม นายสามารถเปลี่ยนกิ่งก้านเป็นไม้ขีดได้” อาเลียเตือน

“นี่เป็นความคิดที่ดี” คนอื่นเห็นด้วย

“เวราเวอร์โต้” อัลเบิร์ตขมวดคิ้วและถอนหายใจเบาๆ เขาหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาเคาะที่กิ่งไม้ เปลี่ยนเป็นไม้ขีดในทันที

“คัดลอกเป็นสองเท่า!”

อัลเบิร์ตคัดลอกไม้ขีดสองสามไม้แล้วแจกจ่ายให้ผู้อื่นฝึก

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลกล่าวว่าการแปลงร่างเป็นหลักสูตรที่ยากต่อการเรียนรู้ และเป็นความจริงที่ไม่มีใครสามารถแปลงมันเป็นเข็มก่อนที่จะไปเรียนวิชาดาราศาสตร์ได้

“นี่มันไม่เป็นวิทยาศาสตร์เลย ทำไมมันถึงยากนัก!” แชนน่าอดไม่ได้ที่จะบ่น

“แน่นอนว่านี่ไม่ใช่วิทยาศาสตร์ ท้ายที่สุดนี่คือเวทมนตร์!” อัลเบิร์ตอยากจะบ่น แต่สุดท้ายเขาก็รั้งไว้

เมื่อผู้หญิงเดินคนนึงผ่านมา เธอก็ได้ยินเรื่องบ่นนิดหน่อย เธอจึงอยู่เคียงข้างอัลเบิร์ตครู่หนึ่ง และพูดกับทุกคนว่า “การแปลงร่างนั้นยากมาก การใช้เวลาฝึกไม่กี่วันก็ได้แล้วนั้นคิดง่ายเกินไป ความสำเร็จเป็นเรื่องยากโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเด็กใหม่ที่เพิ่งเริ่มใช้เวทมนตร์”

“สวัสดีตอนเย็น แคทรีน่า”

แคทรีน่าเพิ่งเดินผ่านหลังของอัลเบิร์ตไป

“ฉันหวังว่าชั้นเรียนดาราศาสตร์ของเราจะไม่เรียนกับเรเวนคลอ” แองเจลิน่าบ่น เธอไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นมากนัก

“บางคนในเรเวนคลอมีบุคลิกแปลกๆ และชั้นเรียนดาราศาสตร์ของเราเรียนกับนักเรียนฮัฟเฟิลพัฟ” อัลเบิร์ตหยิบนาฬิกาพกออกมาดูเวลา แล้วเงยหน้าขึ้นพูดกับทุกคนว่า “โอเค เราไปกันเถอะ ระวังอย่าไปสายดีกว่า”