นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 46

ตอนที่46 โพรเทโก้ – คาถาเกราะป้องกัน

ทุกการกระทำเกิดจากเหตุและผล

ความสัมพันธ์ที่ไม่ดีระหว่างฝาแฝดของวีสลีย์กับฟิลช์ไม่ได้เกิดขึ้นโดยไม่มีเหตุผล

เมื่อวานทั้งคืน จอร์จและเฟร็ดรวมตัวกันเพื่อหารือถึงวิธีตอบโต้ฟิลช์และปล่อยให้ชายชราโกรธ ในท้ายที่สุด แม้แต่ลี จอร์แดนก็เข้ามาพูดคุยเรื่องนี้ด้วย

ผลลัพธ์ของมัน?

ทั้งสามคนนอนดึกและตื่นเช้าไม่ได้

ในท้ายที่สุด อัลเบิร์ตกลับมาที่หอพักหลังอาหารเช้าและปลุกพวกเขาทีละคนเพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาไปเรียนวิชาสมุนไพรตอนเช้าสาย

“ง่วงนอนจังเลย” จอร์จคลุมหาว ถือขนมปังชิ้นหนึ่งอยู่ในมือ กินขณะเดิน

“ฉันรู้แล้ว ฉันถึงไม่คุยกับนายไง” ลีจอร์แดนเช็ดขนมปังในมือออก จ้องไปที่ชิ้นขนมปังที่เฟร็ดไม่ได้สัมผัสและถามว่า “ถ้านายไม่กิน เอามา ฉันไม่อิ่ม”

“ใครบอกว่าฉันไม่กิน” เฟร็ดรีบเอาขนมปังเข้าปากแล้วกัด แล้วถามว่า “เอาไหม?”

ลีมอง เฟร็ดอย่างรังเกียจ หันหัวไปทางอื่นและไม่มองเขาอีกต่อไป

“ว่าแต่ หลังจากที่คุยกันมานานเมื่อคืนนี้ พวกนายมีแผนยังไงบ้าง?” อัลเบิร์ตถามอย่างไม่ใส่ใจ

“เราจะทุ่มทิ้งระเบิดขนาดใหญ่สองสามอันที่ประตูสำนักงานของฟิลช์” เฟร็ดพูดแบบนี้รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

“แค่นั้นเหรอ?” อัลเบิร์ตรู้สึกพูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง

พวกนายคุยเรื่องนี้กันทั้งคืนแล้วใช่ไหม

ระหว่างทางไปเรือนกระจกหมายเลข 1 พวกเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจากทางเดินข้างหน้า หลายคนมองหน้ากัน เมื่อพวกเขาผ่านไป พวกเขาพบว่า ผีพีฟส์ลอยอยู่บนท้องฟ้าพร้อมกับขวดหมึกในมือของเขา เป่าลูกปัดหมึกใส่นักเรียนที่ผ่านไป

มีคนโกรธมากและขว้างกระดาษใส่ พีฟส์และพยายามจะไล่มันออกไป

พีฟส์หลีกเลี่ยงลูกบอลกระดาษอย่างง่ายดายและหัวเราะเยาะเขา ผู้ชายคนนี้ก็ขว้างบางอย่างใส่เขาเพื่อล้างแค้นให้ผู้อื่น หมึกพ่นออกจากปากของพีฟส์ทำให้เขาสับสน

ใบหน้าของชายคนนั้นเกือบจะบิดเบี้ยว แต่เขาไม่สามารถทำอะไรกับพีฟส์ได้ในท้ายที่สุด ทุกคนทำได้เพียงคลุมศีรษะด้วยหนังสือและวิ่งผ่านทางเดินอย่างรวดเร็ว

“พีฟส์นายเป็นผีหรือเปล่า” อัลเบิร์ตมองดูชายซุกซนที่อยู่ข้างหน้าเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นพีฟส์ ผู้ชายคนนี้มีตาสีดำชั่วร้ายและปากใหญ่ เขาตัวเล็กและสวมหมวกที่มีกระดิ่งอยู่บนหัว

ทั้งสองฝ่ายได้จ้องตากันและเป็นเขาคนที่เต็มไปด้วยรสนิยมที่ชั่วร้าย

“หมายความว่าไง?” พีฟส์จ้องไปที่ พวกอัลเบิร์ตทั้งสี่และรอยยิ้มชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา หนังศีรษะของคนไม่กี่คนรู้สึกเสียวซ่า

“ไม่น่านะ ผีหยิบขวดหมึกไม่ได้!” อัลเบิร์ตชักไม้กายสิทธิ์ออกและโบกมือไปข้างหน้า ตะโกนว่า “โพรเทโก้!”

หมึกจำนวนมากที่กำลังจะราดลงบนคนทั้งสี่ถูกคำสาปของเกราะเหล็กของอัลเบิร์ตขัดขวาง

แม้แต่พีฟส์ก็ตกตะลึงและเขาไม่ได้คิดเกี่ยวกับมันเลย

“ปีศาจน้อยน่ารำคาญ” หลังจากที่ขวดหมึกถูกป้องกันโดยคาถาเกราะเหล็ก พีฟส์ก็บินหนีไปด้วยท่าทางที่หยาบคายต่ออัลเบิร์ต

“ไม่น่าแปลกใจที่ทุกคนเกลียดผีพีฟส์” ลีจอร์แดนมองไปที่รอยหมึกบนร่างกายของเขา เกือบจะเป็นบ้า

“สเกอจิฟาย!” อัลเบิร์ตยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นและชี้ไปที่หมึกบนพื้น คาถาทำความสะอาดทำให้หมึกส่วนใหญ่หายไป

*คาถาขจัดคราบ เปลี่ยนเป็น คาถาทำความสะอาดนะครับ

**สเกอจิฟาย – คาถาทำความสะอาด

“อันที่จริง ไม่จำเป็นต้องทำความสะอาด บางทีเราควรทิ้งรอยเท้าไว้ที่ทางเดินอีก” ฝาแฝดทั้งสองมองหน้ากันและหยุดอัลเบิร์ตอย่างมีความสุข อย่างไรก็ตาม มีเพียงฟิลช์เท่านั้นที่ทำความสะอาดทางเดิน และ พิฟส์เป็นผู้รับผิดชอบทั้งหมดนี้ ผู้กระทำผิดไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขา

“ลืมมันไป ไปกันเถอะ!” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะส่ายหัว “ระวังอย่าช้า”

“เมื่อกี้นายทำมันได้ไง” เมื่อเขามาถึง จอร์จถามด้วยความสงสัยเกี่ยวกับคาถาว่าเป็นคาถาอะไร

“คาถาเกราะป้องกัน!” อัลเบิร์ตมองไปรอบๆ นักเรียนที่แน่นขนัดที่ทางเข้า ส่วนใหญ่ถูกโจมตีอย่างไร้ความปราณีโดยพิฟส์และมีรอยหมึกบนเสื้อผ้าของพวกเขา

“คาถาเกราะป้องกัน?” เฟร็ดโนพึมพำอย่างครุ่นคิด “ดูเหมือนฉันจะเคยได้ยินที่ไหนสักแห่ง”

“คาถาเกราะป้องกันเป็นคาถาป้องกันที่ใช้งานได้จริง ซึ่งสามารถป้องกันสสารและคาถาส่วนใหญ่ได้” อัลเบิร์ตอธิบายอย่างเป็นกันเอง เขาเห็นศาสตราจารย์โพโมนา สเปราต์มาที่นี่ ทุกคนยอมสละทางเดินโดยสมัครใจและขอให้คณบดีฮัฟเฟิลพัฟเปิดประตูของ เรือนกระจกหนึ่ง

“นายไปเรียนมาจากไหน” ลีถามด้วยความสงสัย “นายรู้คาถาเยอะมาก”

“นี่คือสิ่งที่ฉันพบในหนังสือเพิ่มเติมที่ฉันซื้อ ฉันเรียนรู้จากการทดลอง และใช้เวลานานมาก” อัลเบิร์ตโกหกเล็กน้อยว่าคาถาเกราะป้องกันนั้นเขาเชี่ยวชาญโดยตรงด้วยการใช้ประสบการณ์

ท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีอันตรายใดในการควบคุมคาถาที่สามารถป้องกันตัวเองได้

“มันน่าจะยากสำหรับเรา อย่างไรก็ตามนายเรียนรู้มันได้จริงๆ มันเจ๋งมาก” เมื่อจอร์จเดินเข้าไปในเรือนกระจก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชมยินดี “ตราบเท่าที่นายเรียนรู้ นายไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครมาทำให้นายเปื้อนได้”

อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะกลอกตา จิกกันเขาด้วยสายตานั่นคือความคิดของมือใหม่

“เกิดอะไรขึ้นกับพวกนาย?” เซดริก ดิกกอรี่ซึ่งยืนอยู่ตรงข้ามกับ อัลเบิร์ตมองดูเพื่อนร่วมชั้นที่เปื้อนหมึกด้วยความประหลาดใจ

“พิฟส์เขาเพิ่งโปรยหมึกไปที่โถงทางเดิน นายโชคดีนะที่เขาเพิ่งจากไป” เฟร็ดตอบอย่างไม่พอใจ กางเกงของเขาก็มีหมึกกระเซ็นเช่นกัน

“เปิด “สมุนไพรวิเศษและเห็ดนับพัน” หลักสูตรของเราในวันนี้คือการให้แนวคิดทั่วไปเกี่ยวกับสิ่งที่สอนในยาสมุนไพรและสิ่งที่คุณควรเรียนรู้จากหลักสูตรนี้โพโมนา สเปราต์เธอเป็นแม่มดตัวเตี้ยอ้วนที่มีใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ในบทเรียนแรกของชั้นเรียนสมุนไพร เธอได้สอนสมุนไพรบางอย่างในหนังสือและการใช้งานของพวกเขา

อัลเบิร์ตรู้สึกว่ายาสมุนไพรคล้ายกับพฤกษศาสตร์ของมักเกิ้ล นักเรียนต้องเรียนรู้วิธีการดูแลและใช้พืช และเข้าใจคุณสมบัติและการใช้งานอันมหัศจรรย์

พืชหลายชนิดสามารถใช้เป็นส่วนผสมในยาและยารักษาโรคได้ ในขณะที่พืชบางชนิดมีผลวิเศษเฉพาะตัว

แน่นอนว่าตัวอย่างเช่นต้นแมนแดรก

ต้นแมนแดรกเป็นพืชที่มีคุณสมบัติวิเศษ ซึ่งสามารถใช้ทำยาและยังมีผลการรักษาที่แข็งแกร่ง

โพโมนาแนะนำให้รู้จักกับพวกเขาเพราะไม่ใช่ทุกบาดแผลที่สามารถรักษาให้หายขาดได้ด้วยเวทมนตร์ ต้นแมนแดรกมีส่วนสำคัญในการรักษา

นานมาแล้ว พ่อมดรู้วิธีใช้ต้นแมนแดรกเพื่อรักษาตัวเอง พวกเขาจะสับต้นแมนแดรกโดยตรงแล้วทาลงบนบาดแผล

สำหรับพ่อมดคนปัจจุบันที่กล่าวถึงสาระสำคัญของต้นแมนแดรก เพียงเล็กน้อยก็สามารถรักษาบาดแผลได้อย่างมีประสิทธิภาพ และบาดแผลที่ ต้นแมนแดรกรักษาจะไม่ทิ้งรอยแผลเป็น

เสียใจอย่างเดียวคือจำนวนของต้นแมนแดรกป่ามีไม่มากนัก ปัจจุบันส่วนใหญ่จำเป็นต้องได้รับการปลูกด้วยตนเอง และวิธีดูแล ต้นแมนแดรกก็เป็นหนึ่งในหลักสูตรหลักในเทอมนี้ ซึ่งก็เป็นสิ่งที่ต้องทำเช่นกัน